Category: Uncategorized

Waar denk je zo al aan bij vijftig? Ja, ja, je hebt Abraham of Sarah gezien. Fifty shades of grey? Nope, erotiek komt er niet aan te pas. 50 Cent dan, een Amerikaanse rapper? Nee, maar heeft in ieder geval wat met muziek te maken. Waar denk je zeker niet aan? Juist, vader en zoon die op een internet radiostation een twee uur duren Country & Western vinyl show ten gehore brengen. Maar wat heeft dat met vijftig te maken? Verschil in leeftijd, logisch toch! Ivar, die regelmatig draait bij TNP, kreeg het voor elkaar om een twee uur durend programma op zaterdag te bemachtigen bij een der eigenaren. Met mij dus, op voorwaarde dat ik de vinyl playlist zou maken. Heerlijk om weer al dat zwarte 45 toerengoud door je vingers te laten gaan. Omdat de meeste plaatjes in de beginperiode (50-er/60-er jaren) soms amper de twee minuten haalden, een hele klus. Voor Ivar, die met de jukebox is opgegroeid, feest der herkenning. Marty Robbins, Willie Nelson, Kenny Rogers, Dolly Parton en veel andere C&W sterren, ondersteund door de melodieuze stem van Ivar en mijn gebrom, zorgden ervoor dat de studio langzamerhand volstroomde.

Verhaal van bovenstaande foto: het einde van de show nadert, Ivar bedankt moeder Astrid voor haar complimenteuze app. Dan ziet hij tot zijn schrik dat de laatste plaat op de draaitafel de titel ‘Devil Woman’ heeft. Hij keert zich tot mij, maar Pistol Pete blijft onverstoorbaar; “let it rip,” E.Varius, dat knokken we later wel uit. Kijk, dit was de teneur van de reacties (o.a. facebook):

Wilma Rotten

Heerlijke muzikale uitzending, Peter en Ivar. Lekker genoten en met een aantal nummers heerlijk meegezongen (eerder mee bleren) zingen kan ik het niet noemen

Om te blozen toch?! Voor de zekerheid nog even de link naar het twee uur durende programma, lekker voor op de computer, een soort van C&W arbeidsvitaminen!

Ivar draagt de mand met het vinyl en begeleidt me naar mijn auto. We zeggen niet zoveel, maar wasemen tevredenheid uit. Bij de auto een echte ‘big hug’, terwijl Ivar (E.Varius) 50 jaar overbrugt door te zeggen dat we deze ‘memory’ gelijkwaardig tot stand hebben gebracht en er zeker een herhaling komt: ‘the return of Pistol Pete’. Onbetaalbaar! Dinsdag ook een memory dag omdat op die dag verjaardagen genoteerd staan van moeder Jo (111 jaar geleden geboren, heengegaan in 1998) en schoonvader Toon (87 jaar geleden geboren, heengegaan in 2008). Warme herinneringen, en dat is heerlijk. Vriend Chris Groeneveld werd daags daarna 83, hetgeen we donderdag met een broodje bal en een jonge Ketel1 gevierd hebben bij het Regthuys in Breukelen. Leve het leven! Zo begon een andere verjaardag:

1 februari is Astrid met haar Geboortesupport het 7^e jaar ingegaan, en inmiddels hebben een paar honderd (ik ben de tel kwijt) baby’s ondervonden wat vakmanschap is. Hulde! Nadat buurman Peter me er opmerkzaam op maakte dat de website van de Luim kuren vertoonde, schakelde ik mijn ‘Mannetje’ in Vietnam in. Bo-Peter, de digital nomad, had het binnen een mum van tijd gefixed. Ik hoefde niet eens te vermelden dat ik ons partijtje poolen gewonnen had omdat hij vier keer scratchte. Soort eigen doelpunten. Hoe het ook zij, met de boys is hulp nooit ver weg: Bo-Peter in Vietnam + 7 uur, Kaj in Californië – 9 uur, Rick, Eric en Ivar allemaal binnen een uur. Kortom, hulp is mondiaal geregeld. Wat ben ik toch een bofkont!

Toen Melanie deze hit in Nederland scoorde, we schrijven 1969, was ik zwaar onder de indruk, zowel van haar uiterlijk als van haar zangtalent. Zo ook toen ze slechts ondersteund door haar gitaar het Wooodstock publiek begeesterde, dat prompt met aangestoken kaarsen haar beloonde. Ja kinderen, dat is wat anders dan iPhone lampjes, maar dit terzijde. Ik was dus best een beetje aangeslagen toen ik vernam dat ze ons ontvallen was. Een beetje als een ver, maar geliefd familielid. Daarom deze herinnering van Woodstock 1969, R.I.P. Melanie Safka.

Overigens had Astrid ‘Animal Crackers’ tot favoriete Melanie song gebombardeerd. Met name het ‘la-la-la’ deel zong ze foutloos en helemaal niet vals mee. Nu we toch in de muziek zitten, vandaag om 12 uur een C&W radioshow op internet station Radio-TNP.com gevoed met mijn 45-toeren plaatjes en geproduceerd door zoon Ivar, a.k.a. E.Varius.

‘Poeh’, zegt Astrid, ‘ik heb weleens betere foto’s van je gezien’. Of Pistol Pete zich laat fotograferen voor Instagram?! Daggut niet. Veel van die plaatjes duren net iets meer dan twee minuten, maar hebben wel allemaal hun eigen verhaal. Hoe is het mogelijk dat vader en zoon, terwijl Johnny Cash er over zingt, kunnen vermelden dat ze allebei San Quentin hebben aangedaan. Wie wil nou niet weten wie er het meest heeft verdiend aan de monster hit ‘You Are’ van Whitney Houston? En ja, het origineel wordt ook gespeeld. Dus dat wordt interessant en dikke pret. Dat laatste zeker voor ons. Over dikke pret gesproken, dat hadden we absoluut toen alle vijf broers tijdens de kerst aanwezig waren. Kaj en Michelle zijn inmiddels al weer hoog en breed in Californië, en gisteren vertrok Bo-Peter naar Vietnam om zijn Azië trip voort te zetten. Wonderlijk hoe snel je een 32-jarige weer als je kind(je) beschouwt, en ook hoe snel je moet beseffen dat zijn wereld er even iets anders is uit gaan zien, en hij jou nog wat kan leren. Eigenlijk iets om blij om te zijn. Het afscheid wordt er niet minder om. Nou ja, die tranentrekker speel ik dadelijk wel, hoewel, niet voor Bo-Peter:

Dat is toch wel het mooie van muziek, je kunt er heel wat van je emoties in kwijt. Waarbij ik moet aantekenen dat het voor mij moeilijk is om een lied te bedenken dat het beeld van die victorie kraaiende crimineel van een Trump uit mijn geheugen wist. Ongelooflijk; elk ander land met zo’n presidentskandidaat zouden we als bananenrepubliek bestempelen. De geschiedenis dreigt zich te herhalen, wat schreef ik in 2016: “Of we er aan willen geloven of niet, Trump wordt de nieuwe Baas van de V.S. Hij mag zich dan wel President gaan noemen, maar dat is hij niet; daar moet je immers Presidentieel voor zijn. Ik hoef niet te herhalen wat overal al geschreven is, dan wel op sociale media etc. ter berde is gebracht. Wel deed het me onmiddellijk denken aan Robert Long’s lied “de letter K”. Niet in het minst door de steun van onderstaande nobele lieden voor Trump:

“In Trump’s geval wordt dat de letter “B” van Baas. Laten we beginnen met “Betrouwbaarheid”. Fact checker, het orgaan dat in Trump’s geval diens uitspraken tegen de waarheid heeft aangehouden gedurende zijn campagne, constateerde maar liefst 59 maal dat hij flagrant gelogen heeft”. Het deed er allemaal niet toe, Trump ging aan de slag, zij het eenmalig. Nu moet hij het, een wonder daargelaten, weer tegen oude baas Biden opnemen. Ik zou bijna zeggen ‘laten we bidden’ dat de oude baas éénmalig een wonderlijke injectie krijgt (Halsema?) die hem in staat stelt Trump van de kaart te vegen. Zo niet, dan raken wij van de kaart. S.O.S. planet Earth.

Dinsdag 16 januari gingen Astrid en ik, stemmig gekleed, op weg naar Ugchelen om definitief afscheid te nemen van haar Oom Rob, die net niet de 66 jaar mocht halen. Toen we ’s ochtends de deur openden, troffen we vers gevallen sneeuw aan:

Auto sneeuwvrij maken en vroeger op pad om er zeker van te zijn tijdig aan te komen. Met Astrid achter het stuur en wegen die na het strooien van miljoenen kilo’s zout goed berijdbaar waren, kwamen we ruim op tijd aan bij crematorium Heidehof. Natuur technisch was alles geregeld om Rob een mooi afscheid te bezorgen: sneeuw knisperde onder onze voeten, de zon scheen en de boomtakken waren versierd met vers gevallen glinsterende sneeuw. Een brok in de keel toen we zagen hoe Lucienne dapper voortstapte achter de rouwauto waarin haar Rob lag voor zijn laatste rit. In de stilteruimte voor de aula het aanvankelijk gefluisterde medeleven bij binnenkomst en een toepasselijke knuffel. Typisch Nederlands; het stiltebord gaat aan en (bijna) iedereen heeft er maling aan. De ceremonie begint; iedereen heeft op verzoek een bloem meegenomen en steekt die in de rand die rondom de kist is aangebracht. Een mooie collage van bloemen en kleuren ontstaat. De drie toespraken veroorzaken ieder op hun eigen wijze kippenvel. Dochter Elisa, door Rob liefkozend z’n kleine smurf genoemd, ontroerde met haar terugblik, met name hoe ze naar haar vader toegegroeid was. Schoonzus Mariska bracht een overzicht van met name het laatste jaar, inclusief de niets ontziende grappen en grollen die haar man, broer Ton, en Rob wekelijks telefonisch uitwisselden. Tot het laatste moment. Ton was te geroerd, vandaar dat hij bleef zitten. Lucienne wist op heldhaftige wijze, tussen het snikken door, een gedicht voor te dragen. Tijdens het dramatische ‘Time to say goodbye’ van Sarah Brightman liep iedereen langs de kist voor een laatste vaarwel. Zoals Rob het gewild zou hebben, werd nadien in de koffiekamer geen koffie gedronken, maar het glas op hem geheven. Nu maar hopen dat de mensen die haar liefhebben de tijd nemen om Lucienne langdurig te steunen en dat het niet na een maand of wat aan verwatering onderhevig is. Woensdagochtend 17 januari is het flink krabben geblazen om de auto ijsvrij te krijgen. Ver hoef ik niet, want bij carpool Vinkeveen wacht Alex Broekman op me. De grote roerganger van Superconnectors neemt het op zich om me te vervoeren naar het door hem georganiseerde evenement in Groningen. Een evenement waar ik graag ‘reclame’ voor maak:

In Amsterdam voegt Superconnector Alix Armour zich bij ons, jeugdige oprichter van Recraft Ventures en medeoprichter van Super73. Tijdens de rit blijkt dat ze heel wat te maken heeft met fat bikes en ook inmiddels het klappen van de zweep heeft leren kennen van de bij tijd en wijle wrede boardroom. Al pratend lijkt Groningen dichterbij dan gedacht. Aldaar aangekomen wordt begonnen met de opbouw van geluid en beeld bij ‘Rooftop Eten en Drinken’ met wijds uitzicht over Groningen. De Superconnectors stromen binnen en Alex schraapt z’n keel ten teken dat het evenement op het punt staat te beginnen. Er gaan zes bedrijven pitchen voor een veelvoud van Superconnectors. En nu het grappige, oftewel de crux, in tegenstelling tot veelbelovende bedrijven die snakken om support, gaan de Superconnectors als het ware in een veilingachtige sfeer met elkaar bieden wie het bedrijf de beste ingang kan bieden onderweg naar succes. Er is behoefte aan financiering, introductie bij de overheid, behoefte aan commercie, etc. etc. Onderstaand een beeld:

De namen van bekende financiers, waarvan sommige in de ruimte aanwezig, vliegen in het rond, alsmede staatssecretarissen, medische ‘kanonnen’, kortom bijna iedereen heeft wel een overtreffende trap in zijn/haar bagage. Zeer vermakelijk en gunstig voor de pitchende onderneming. Uiteindelijk mag die één voor hem meest gunstige Superconnector kiezen. Waanzinnig leuk concept en zeer vakkundig vol humor in de juiste banen geleid door Alex, die hier een vloeibare prijs uitgereikt heeft:

Ook volgend jaar staat Groningen weer in mijn agenda. Duidelijk moge zijn hoe verschillend van aard een bijeenkomst van de ene op de andere dag is. Vrijdag 26 januari: uh…..dat is volgende week. Klopt, dan wordt er ‘Country and Western’ muziek op vinyl gedraaid

Het station waar jongste zoon Ivar normaal alternatieve muziek het internet instuurt is: https://radio-tnp.com/ maar volgende week van 11.00 – 13.00 staan vader en zoon aan de draaitafel met ‘C&W’ 45 toerenplaatjes en bijbehorende intrigerende praatjes. Stay tuned!

Vorige week ben ik er niet over begonnen, waarschijnlijk wilde ik het nog even verwerken, of verdringen. Vrijdag 5 januari: Rick en Liesbeth, amper 4 heerlijke wittebrood dagen in Phuket, gaan onderuit met hun gehuurde scooter en belanden tegen een geparkeerde auto. Het lijkt op het eerste oog mee te vallen, veel blauwe plekken. Bij nader inzien blijkt Liesbeth 4 gebroken ribben opgelopen te hebben. Niet veel later komt het bericht dat de vader van Liesbeth is overleden. Hoewel niet onverwacht, toch geschokt. We leven mee. Niet veel later krijgt Astrid het bericht dat haar jongste oom (Rob, 65), waar ze het meest mee gemeen heeft, op z’n best nog maar dagen te leven heeft. De beste wensen voor 2024, luiden de meeste teksten, hoe bitter. We gaan zondag op pad naar Apeldoorn om afscheid te nemen. Rob ligt uitgeput en moegestreden op bed. Hij ziet Astrid binnenkomen en zegt; “Akkebak, je bent gekomen”. Hij komt op dit moeilijke moment met haar koosnaam op de proppen. Sinds jaar en dag niet meer in gebruik. Tranen prikken in ieders ogen. Om mijn knieën te sparen wil hij zelfs naar beneden komen, hetgeen ten enenmale onmogelijk is. Woorden, zinnen, worden emotioneel uitgewisseld, waarna een betraande afscheidsknuffel volgt. Laat hem in Godsnaam niet langer lijden, is de wens van ieder die hem lief is. Dat einde komt maandag, twee weken voor zijn 66^e verjaardag. Dinsdag zullen we hem met Lucienne, Elisa en vele liefhebbende familieleden een behouden vaart toewensen; een goed mens is heengegaan.

Inmiddels zien Rick en Liesbeth in Phuket kans om hun vakantie eerder af te breken, zodat ze de afscheidsceremonie van haar vader bij kunnen wonen. Na een laatste scan krijgt Liesbeth tot grote opluchting het groene licht om te mogen vliegen. Gisteren zijn ze aangekomen, vandaag wacht er nog een samenzijn met de familie om waardig afscheid te kunnen nemen. Met het voortschrijden van de tijd zal onderstaand beeld van de eerste gelukkige dagen op Phuket hopelijk de overhand krijgen:

Wat een gemeenplaats, ‘het leven gaat door’. Helaas een waarheid als een koe. Over tegenstellingen gesproken; Astrid is inmiddels in dit prille jaar bezig haar tweede baby (en moeder) te verzorgen en ondersteunen. Als Geboortesupport gaat ze volgende maand haar 7^e jaar in. Hulde! Een bericht dat me overigens terugwierp naar de sixties was het faillissement van Clarks. De schoen die je droeg op je Puch, de schoen (half laarsje) van suède die gedragen werd door Rockstars, het maakte je tot wat ze zongen in de West Side Story: ‘little boy, you’re a man, little man, you’re a king’!

Opgericht in 1825, net de twee eeuwen niet gehaald. Ik zoek naar een passend einde van deze Luim. Is moeilijk met zo’n begin. Leuk is in ieder geval dat Bo-Peter nog twee weken bij ons logeert. Over twee weken zet hij zijn Azië trip voort, allereerst in Vietnam. Hij daagde me uit voor een partijtje pool bij Hippo in Hilversum en dreigde me in te maken. Hahahahahahaha…………… Hij had gelijk, hij won the-best-of-seven met 4-2. Hij scratchte twee keer, vandaar mijn twee winstpartijen. Omdat ik een slechte verliezer ben, en we het toch over rockers hadden, plaats ik een foto van Bo-Peter als jonkie met een Bill Haley kuif(je).

Lief menneke, toch?! Met gemengde gevoelens ga ik dit weekend in, maar met de wetenschap dat ik (we) het in vergelijk met veel andere mensen of landen heel goed hebben. Stichtelijke afsluiter: ‘Als op de zee van het leven de stormwind om je loeit / als je tevergeefs je arme hart vermoeit / tel dan al je zegeningen één voor één / en je zegt verwonderd: <vul hier je god in> liet me nooit alleen!’

Deze foto bij het afscheid van Rick en Liesbeth in de nacht van 29 op 30 december was voor ons de afsluiting van 2023. Voor hen wittebroodsweken in Phuket, voor ons (tijdelijk) afscheid nemen van geliefden en vrienden.

Daarom hadden Astrid en ik ons voorgenomen na een feestelijke doch intensieve maand december met z’n tweetjes 2024 in te stappen. En dat lukte, inclusief de bubbels om middernacht en een dikke omhelzing als voorbode voor een intiem 2024. En Astrid zou Astrid niet geweest zijn als ze op oudejaarsdag niet was begonnen om een moeder met baby te ondersteunen! Zo vredig als wij het vierden, was helaas niet het geval in den lande. Maar liefst 12 jongens moeten een hand of een deel daarvan missen vanwege vuurwerk. Omdat ik zo anti vuurwerk ben (nou ja, sterretjes), leidde dat tot een wat wrede grap van mij: ‘quatre main op piano wordt nu soms gespeeld door drie personen of zoveel meer als achter de piano passen’. Maar goed, zo erg als bij sommige beelden van Gaza werd het niet, ofschoon de ME bij tijd en wijle flink moest ingrijpen. Hoewel ook ons park niet ontkwam aan vandalisme:

Ja, zult u zeggen, wat is daar mis? Welnu, net als bij Kwik, Kwek en Kwak, waren ze met z’n drieën: Papier, Afval, Fles. PAF! De laatste twee opgeblazen, en wonder boven wonder was Papier nog smeulende. ‘Wie doet nou zoiets’, zoemt het door onze gemeenschap. Wraak van een uitgezette chaletbewoner? Lieden met teveel vuurwerk die het kwijt moesten? Of ‘gewoon’ vandalisme? Er waren zelfs geen lieden met een bivakmuts gesignaleerd! Zo dagdroomde ik een beetje voor me uit terwijl ik op nieuwjaarsdag de vaatwasser ledigde (Astrid was ‘on the -baby- job’). Net zoals vroeger (u weet wel, met de hand afdrogen) had ik lekkere luister- en meezingmuziek aan. Plotsklaps kwam ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris voorbij, ik verstijfde zo leek het wel. Ik werd als het ware terug gesleurd naar 1995, het jaar dat ik voor Arcade in Düsseldorf ging werken. Er stonden twee belangrijke releases voor de deur; ‘On Air’ van Alan Parsons en ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris.

Ik was koud aan boord en Emmylou Harris ging 28 november optreden in Aschaffenburg, een verhaal dat ik jullie niet kan onthouden. Het bijzondere aan dit album was dat het afweek van de country muziek die men gewend was van country vedette Emmylou Harris. Het was dan ook door niemand minder geproduceerd dan Daniel Lanois, bekend van met name U2, waarvoor hij ‘The Joshua Tree’ produceerde, waarmee hij een Grammy won als album van het jaar. Heerlijk wanneer je professioneel gaat, maar ook als muziekliefhebber. Aschaffenburg ligt in Beieren, dus niet naast de deur, vanaf Düsseldorf een kleine drie uur rijden. Autobahn snelheid, dat wel! Productmanager Doris Dlugos bracht me op de hoogte voor wat betreft het PR- en marketingplan ter ondersteuning van het album en voordat we het wisten kwamen we bij de Unterfrankenhalle aan. Groot, en uitgerust alsof het Oktoberfest nog plaats moest vinden. Wel goed Duits georganiseerd, en ook onze ‘all acces area’ badges lagen al klaar.

Wel werd ons duidelijk gemaakt dat Emmylou ons pas na het concert wilde spreken. “Klar,” sprak Doris, “trinken Wir mal ein Schnaps”. Lang verhaal kort; er werd al gefluisterd dat Lanois en Harris een verhouding hadden, vandaar dat hij haar begeleidde met zijn band. En toen, tot onze stomme verbazing, gebeurde het volgende: een fotograaf die op toneel de bandleden aan het fotograferen was, werd op hoge toon door Harris gecommandeerd onmiddellijk de benen te nemen. Vervolgens haalde Lanois de fotograaf weer terug en dat herhaalde zich enkele malen. Zo onprofessioneel. Bleek dat ze net voor aanvang van het concert knallende ruzie hadden. Tot overmaat van ramp druppelden bijna de helft van de ‘Lederhosen’ de zaal uit, niet zozeer vanwege de scene op de bühne, maar meer vanwege de muziek; dit was niet hun country godin. Toen we uiteindelijk bij Emmylou toegelaten werden, leek het of zij ook door een ‘wrecking ball’ oftewel sloopkogel geraakt was. Ze stond zodanig in de deuropening dat ze duidelijk wilde maken dat we niet echt welkom waren en dat we kort moesten zijn. Na wat prietpraat werd ze wat geïnteresseerder bij de PR die we voor ogen hadden, maar na 10 minuten maakte ze er een eind aan: “I’m tired folks, have a good one”. Voordat Doris op de weg terug in slaap viel, beantwoorde ze m’n vraag over de speciale kapper die met Emmylou meereisde. Klaarblijkelijk hadden de vele facelifts hun tol geëist achter haar oren en wilde ze daarom niet dat een lokale kapper haar zou behandelen. Ook om ‘gossip’ nieuws uit te bannen. “Klar, oder”? Wel namen we ons voor om het album meer naar het midden te promoten, minder country dus. Uiteindelijk won het album een Grammy in de categorie ‘contemporary folk’, geen kattenpis. Na 25+ jaren mag zoiets wel gedeeld worden, lijkt me. Er komen er vast nog wel meer aan, geloof me, maar in de tussentijd houden Astrid en ik ons vast aan de mooie herinneringen die de afgelopen maand ons bracht.

Vrijdagmorgen 29 december, de grote dag van Rick en Liesbeth was begonnen. Wederom had het Algemeen Dagblad breed uitgemeten over het huwelijk dat exact een jaar daarvoor door Rick op TV (Top2000) in werking was gezet. In huize Loosdrecht werden door drie broers en een schoonzus de kledij voor die dag aan een laatste blik onderworpen. En toen begon de misère! Een op het oog onschuldige ontstopping van het toilet nam groteske vormen aan. Terwijl ik me aan het scheren was, kondigde een ‘blob’ geluid aan dat er iets mis was. Ik draaide me om en zag tot mijn ontsteltenis dat de badkuip langzaam gevuld werd met, met…..in ieder geval spul dat in het riool thuishoort. Stront aan de knikker. Paniek! Vijf volwassenen die elkaar hulpeloos aankeken (Astrid was Tinley aan het onderbrengen). En ik was de meest hulpeloze van allemaal. Samen met broer Rob aangesteld als ceremoniemeester, was ik derhalve vroeg opgestaan om de laatste details door te nemen, en dan ben ik totaal nutteloos in deze omstandigheden. Astrid kwam, zag en overwon. Het nam ettelijke uren in beslag, veel gepor, demontage van een deel van de speciale woonarkpomp, maar ze fikste het! Exact een uur voordat we opgehaald zouden worden door Rob en Mariette! SuperAs had weer ingegrepen!

Bevrijd togen we op weg, het feest kon beginnen. En wat voor feest! De ceremonie, geleid door buitengewoon ambtenaar en nicht Marleen Hendriks, was een groot feest, inclusief quiz, waarbij de vragen werden gesteld door DJ Morad, dezelfde waarbij Rick een jaar eerder Liesbeth ten huwelijk vroeg. Haar ‘jaaaaaa’ schalt nog na in mijn oren. En dan het plechtige moment:

Heb ik al gememoreerd dat Liesbeth in haar outfit me aan Lady Gaga deed denken? Daarna natuurlijk bubbels, een heerlijk BBQ buffet en de entree van alle gasten, waarbij Rob en ik nauwlettend in de gaten hielden of er geen ongure types onder hen bevonden. Rick heeft als Feyenoorder niet voor niets twee Spartanen aangesteld als ceremoniemeester! Alles in orde, de band kon gaan spelen, en het moet gezegd, de stemming zat er spoedig in. Het merendeel van de ruim honderd gasten hebben de dansvloer betreden, met al dan niet onbeholpen passen. Rick en Liesbeth waren op hun best tijdens hun ‘Grease’ performance. Maar ook werden er toespraken gehouden die bij tijd en wijle tot het pinken van een traantje bewogen, met name van de kinderen, Ricardo, Felix en Charlotte, die vervolgens ook nog eens een parodie ten gehore brachten op de wijs van ‘Het was een nacht’. Fantastische ‘roast’! De Laanen Brothers (vier van de vijf, één was afwezig wegens trouwverplichtingen) brachten een parodie op Ricks meest favoriete nummer; ‘Crazy’ van Gnarls Barkley:

Kortom, pret alom in een omgeving, Vrijstaat Nederzandt in Noordwijk, waar de bediening top was, er aan niets gebrek was en alles tot in de puntjes gearrangeerd door…..Liesbeth! Mijn slotconclusie is derhalve dat twee vrouwen deze dag gered en gemaakt hebben, daar hoeft geen quiz aan te pas te komen. Astrid en ik namen 07.00 daags daarna afscheid van Kaj en Michelle (ster Top2000 dinsdagavond) die terugvlogen naar San Francisco, en dat viel niet mee, zowel emotioneel niet als uit het mandje komen. Terwijl Rick en Liesbeth onderweg zijn voor hun wittebroodsweken naar Phuket, wens ik hen, en al mijn trouwe lezers, een machtig mooie jaarwisseling en een geweldig 2024

Wat heb ik genoten van de 10 Spartanen die op miraculeuze wijze de mannen van Twente op een gelijk spel hielden. Zelfs tot in de blessuretijd nog uitzicht hadden op een overwinning. Trots! Dat veranderde woensdag snel. Zoals in de goede oude tijd, toen ADO nog in de eredivisie speelde, nodigde vriend en ‘man of international delegations’ George Freriks me uit om het bekerduel ADO-Sparta in het Bingoal Stadion (verzin het maar) bij te wonen. We gingen er even lekker voor zitten:

Het grappige is dat, ondanks het inspiratieloze spel van Sparta, mijn gezichtsuitdrukking tijdens het verloop van de wedstrijd weinig verandering onderging. En dat ondanks de negatieve score! George daarentegen vreesde vanaf de aftrap dat ADO het niet zou redden tegen de bedwinger van Twente. Pas bij 2-0 in het voordeel van ADO, vlak voor tijd, werd hij wat rustiger. In eerste instantie dacht ik dat Sparta een B-team had opgesteld, maar het opstellingenblaadje leerde me anderszins. Heel erg vond ik het niet, laat Sparta zich maar concentreren op de competitie, maar ze hadden net zo goed een B-team kunnen laten spelen. George blij, ADO blij, en ik blij dat George me naar huis reed. Zonder enige opzet maakte ik een 0.0 biertje voor hem open, hetgeen door hem blijmoedig geconsumeerd werd. Maar dat het nog erger kan, werd door Ajax bewezen dat de overwinning liet aan amateurclub Hercules. Hoewel enig leedwezen mij niet vreemd is, wil ik het toch hebben over de vreugdeloze wijze waarop daar door hun jongelingen een doelpunt gevierd wordt. Die herinnering kwam terug toen ik de vreugde bij de ADO-spelers aanschouwde. Zit ik naar Ajax-PEC te kijken (troosteloos gelijkspel), scoort Kenneth Taylor, die vervolgens met een gezicht als een oorwurm naar de middenlijn slentert, medespelers afwimpelend. Wat heeft zo’n joch? 21 jaar, nu al over het paard getild? En hij heeft nog wel het Ajax DNA. Dan zou je toch bedenken dat je, als je zo’n grote speler bent, je zelfs zonder trainer kan winnen van een amateurclub. Geen vreugde, geen victorie! Wat wel grote vreugde bracht, was de binnenkomst van Bo-Peter (uit Bali) en Kaj en Michelle (uit Californië). Warmte deed z’n entree in onze waterwoning nadat Astrid ze resp. woensdag en donderdag ophaalde van Schiphol. Nadat de eerste vermoeienissen waren weggetrokken, durfden de gebroeders het zelfs aan om hun vader op het blauwe laken te bevechten bij pool- en biljartcentrum Hippo in Hilversum. ’Gameface on’, terwijl Astrid de foto nam:

Behalve bij Bo-Peter, maar het lachen zou hem nog vergaan. Nadat beide heertjes in de loop van de wedstrijdjes de strijd tegen de jetlag aan het verliezen waren, sloeg ik genadeloos toe: hattrick, oftewel drie gewonnen potjes op rij. Ik weet nu met grote zekerheid dat ene Fred van B. (Menlo Park), die ik begin mei ga bestrijden, nu al zenuwachtig een (winnende) keu aan het uitzoeken is. Kansloos. Maar voor Astrid is het grootste cadeau voor haar verjaardag (samen met kindeke Jezus) dat alle zonen aanwezig zijn. Daar kijkt ze sinds vorig jaar naar uit!

Vandaar dat ik eenieder vanuit mijn hele hart hele prettige dagen wens, met veel warmte en geluk. En om dat gezellige gevoel een extra accent te geven, heb ik een oude Arcade (ja, ja) LP opgeduikeld die op scherp staat op het melancholieke koffer platenspelertje:

Geen White Christmas, wel Last Christmas (zingt Wham).

Zondag 10 december was het zo ver, de viering van het 50-jarige huwelijksjubileum van jongste broer Rob met schoonzus Mariette. Ja beste mensen, daar gaan de geruchten alweer een eigen leven leiden…….’moesten ze? Ze moeten toen wel heel jong geweest zijn’. Welnee, er waren indertijd wat strubbelingen en derhalve werd het indertijd niet gevierd als gewenst. Welnu, 50 jaar later nam Rob het roer in handen en werd het gevierd ‘like there was no tomorrow’. Allereerst kwamen we om 14.00 bijeen in Gastro-Pub Vessel 11, een slim omgebouwd schip, gelegen aan de Wijnhaven in Rotterdam. Nota bene pal aan de overkant van het appartement waar onze ouders de laatste 20 jaar van hun leven comfortabel gewoond hebben. Over ‘memory lane’ gesproken! Rob en Mariette waren daadwerkelijk het stralende middelpunt bij binnenkomst:

Heerlijke mensen. Maar, daar bleef het niet bij, na de nodige hapjes, snapjes en voordrachten, hadden de twee feestvarkens een buitengewone verrassing in petto. Tegen vijven moesten we ons naar een tramhalte begeven voor een privé toer door Rotterdam, met een restaurant als eindpunt. En daar stonden we dus, deels bibberend:

Onze tram voerde ons via het centrum naar andere bewonderenswaardige plekken in Rotterdam, met bij tijd en wijle komisch commentaar van tramoloog Rob, die als jochie alle tramlijnen uit z’n hoofd kende. Na veel nachtelijk Rotterdams gezien te hebben, werd het eindpunt bereikt. En wat voor een eindpunt: Het Kasteel! Onze Spartaharten klopten van trots, wat een traktatie. Geweldige ambiance, heerlijk voedsel, fijne mensen, zelfs de spaarzaam aanwezige Feyenoorders en Ajacieden konden het op prijs stellen. Uiteindelijk weer met de tram terug naar de plek waar het begon. Top evenement. Oh ja, een tipje van de sluier mocht ik in mijn kleine voordracht oplichten; de immer prangende vraag ‘hoe hebben jullie elkaar ontmoet’? ‘Lieve Robbie / lieve Jetje / Die jeugdreuma / was geen pretje / Gelukkig was er / ’n ziekenhuisbedje / En zo werden jullie / mooi een setje’. Over prangend gesproken; blijft natuurlijk de vraag wat Mariette daar in het ziekenhuis deed! Quiz: was ze daar werkzaam – een toevallige passant, of een Clini Clown? Verneem het graag. Over hoogtepunten gesproken, samen met getalenteerde oprichter Ming-Faraz Khan (27) van NxtGen+, werd een bezoek afgelegd bij Dotslash, dé ‘place to be’ voor startups en scale-ups in de omgeving van Utrecht. Doelstelling: een onderkomen voor nieuwe ventures, voortspruitend uit NxtGen+, die basis- en middelbare scholen voorzien van ‘tools’ om Digitale Geletterdheid te integreren. Een gapend gat in het huidige curriculum. Missie geslaagd, trots namen we de sleutel van ons nieuwe onderkomen in ontvangst van Jelle Drijver, MBA:

Uiteraard volgt er meer (en misschien begrijpelijker) informatie, zeker is dat ik er regelmatig aanwezig zal zijn. Een nieuwe carrière 😉 Astrid en Ivar vulden deze week een langdurig uitgestelde trip in; een midweekje Praag. De foto’s getuigden van een geslaagde trip:

De stappenteller wees bij tijd en wijle marathon wandelingen aan, geen wonder dat ze mij thuis hebben gelaten! Het was doorzetten in m’n eentje, maar een bezoekje van Freek, gelardeerd met een whiskietje en wat nootjes, een kerstborrel bij ex Gympies, en een comedy night met buurman Peter, hebben me er doorheen gesleept. Uiteraard dit alles onder supervisie van Tinley!

“Waar blijf je, ik wil uit!”

Donderdagmorgen, mistig, trokken onze helden (Astrid en ik) erop uit om kerstmarktstad Düsseldorf te bezoeken, inclusief een overnachting in de Altstadt. Pas bij Oberhausen, file rijdend met Astrid aan het stuur, brak de zon aarzelend door. Echter, ons eerste doel was Oma Moni, de vrouw die in mijn Arcade tijd m’n koffie en vitamientjes verzorgde, en bij tijd en wijle op onze jongens paste. Respect voor het fysiek van deze 82-jarige, bedacht ik, terwijl ik drie trappen beklom naar haar kleine appartement, in het kielzog van Astrid. In de deuropening stond ze al vol ongeduld op ons te wachten. Het ‘Ich kann es nicht glauben’, rolde keer op keer uit haar mond terwijl ze ons omhelsde. In de piepkleine keuken stond een tafeltje voor drie gedekt, waar ze haar zelfgemaakte ‘rijke’ soep opdiende. Astrid overhandigde haar onze kerst-/oud-en-nieuw-kaart, waar ze haar ogen niet vanaf kon houden.

‘Ach guck mal’, fluisterde ze met omfloerste ogen, ‘der Bo-Peter war damals nur 7, und jetzt 32’. Natuurlijk rolde het ene na het andere Arcade verhaal over het tafeltje, maar toen kwam toch het moment van afscheid nemen. En dat viel haar zwaar. Astrid loste het op door wat foto’s te nemen van Moni en mij, waarna ik een plaatje schoot van Moni met Astrid.

Moni zei nog wel even snel dat ze best Astrids moeder had willen zijn; ‘so eine hübsche Frau’. Astrid bloosde nog net niet. Ingepakt en wel, het was koud, troonde Moni ons toch nog even mee naar een kamer met herinneringen van haar leven en liet nogmaals los hoe ze haar drie jaar geleden overleden echtgenoot Karl miste. We moesten nu echt weg, en na wat flinke extra omhelzingen konden we onze weg vervolgen. Wat voelt het goed om iemand na 25 jaar nog blij te maken met een bezoekje. In die gemoedstoestand arriveerden we bij ons hotel in het centrum van Düsseldorf, ideaal voor uitstapjes te voet, gelardeerd met glühwein. De entree viel wat tegen, een trap naar de receptie met tapijt dat z’n beste tijd had gehad, en best wel een stofzuigbeurtje kon gebruiken. Onze kamer bleek ook nog op de 4^e etage te liggen! Daar aangekomen, m’n knieën protesteerden hevig, konden we onze ogen niet geloven toen we naar binnen gingen. Spartaans ingericht deed nog te veel eer aan de beschrijving, laat staan de foto’s bij booking.com. Astrid naar beneden, ik keek verbaasd om me heen. Geen enkele kast om kleren in te bergen. Om een idee te geven, onderstaand het enige ophangpunt (één knaapje):

De flatscreen TV bleek een soort I-Pad te zijn met één kanaal (instellingen), maar wel twee afstandsbedieningen. Inmiddels was Astrid weer terug geklauterd en meldde ‘monter’ dat dit de enige beschikbare kamer was, dus….. Dus besloten we te blijven, ook al omdat we op zeker wisten het slechts te gebruiken als slaapplek (zij het een dure). We stommelden de trappen af en begaven ons in de gezellige drukte van de Altstadt en de Königsallee. Voor Astrid begon het meer en meer te leven, al die plekken waar ze met onze jongens ruim 25 jaar geleden doorgebracht had. Dat schreeuwde in de snerpende kou om een glühwein. Astrid legde me daar vast in een niet al te glorieuze pose; “aber was soll es,” mompelde ik, het was dan ook echt steenkoud, behalve de glühwein!

Na kilometers afgelegd te hebben, kraampje na kraampje, vonden we een prettig restaurant waar de bediening goed was, en………lekker warm. Genieten dus, ik scoorde een mooie Jägerschnitzel, Astrid een Ovenkartoffel mit Rinderstreifen, en daarnaast deden we ons tegoed aan een lekkere sauvignon blanc. Het leven! Omdat ons hotel elk soort van luxe ontbeerde, kochten we een flesje Johnnie Walker om voor het slapen gaan nog van een nachtmutsje te genieten. Gniffelend brachten we met onze kartonnen bekers een toast uit op een geslaagde dag, waarbij we zelf het ‘klink’ geluid produceerden. Na wat slokjes bleken de bekers te lekken, de lijm was niet opgewassen tegen de alcohol. Dat betekende het signaal dat de party over was, maar dankzij Arcade waren we weer even terug in een warme periode van ons leven, en dat kan niemand ons meer afnemen.

Je mag jezelf gelukkig prijzen wanneer je na zoveel omzwervingen, en dito woonplaatsen, gedurende de mooiste tijd van het jaar zoveel warme momenten tegemoet kan zien. En laat dat gisteren al begonnen zijn! In alle vroegte togen een drietal familieleden van kleinzoon Felix naar Woensdrecht om daar de ceremonie bij te wonen van de afronding van 13 weken basis opleiding voor onderofficier van de luchtmacht. In de snerpende koude kwamen de overgebleven kadetten (100 van de 147) ons tegemoet marcheren, voorafgegaan door een fanfare. In gevechtstenue werden ze nog even afgeknepen alvorens ze hun blauwe baret mochten ontvangen en hun kleumende familieleden in de amen konden sluiten. En dat was een mooi moment waar grootvader duidelijk van genoot:

Uiteraard pinkte Rick een traantje weg bij de innige omhelzing. Imelda straalde trots uit toen ze Felix in haar armen nam. De Majoor zag het allemaal vol tevredenheid aan. Wat een begin van de maand! Vervolgens zien we de komst van twee zonen en een schoondochter tegemoet uit resp. Bali en Californië. Tot grote vreugde van Astrid komen ze dus haar verjaardag (1e kerstdag) meevieren. Mooi toch dat alle vijf zonen aanwezig kunnen zijn!

Dit was een van de zeldzame momenten (2012) dat de heertjes feestelijk gekleed compleet waren. Daarnaast hebben de twee ‘buitenlanders’ het zo gepland dat ze de bruiloft van oudste zoon Rick met Liesbeth (dé Top-2000 2022 aankondiging van het jaar) bij kunnen wonen. Vreugde in veler harten. Waar ze niet bij kunnen zijn is de viering van de 50^e (!) huwelijksdag van (Sparta) broer Rob met zijn Mariette. Rob heeft er weer eens (deels) een mysterie middag van gemaakt. Ben benieuwd. We gaan even 50 jaar terug naar een prentje van die heugelijke dag:

Mariette is nog steeds op zoek naar de kapper die deze haardracht mogelijk heeft gemaakt. Even een zijsprong naar Düsseldorf, waar we volgende week de kerstmarkt gaan bezoeken. Gedurende mijn Arcade jaren, tot februari 1998, daar vele plezierige momenten beleefd, en natuurlijk ook de stad waar Astrid beviel van (zwaargewicht) Ivar. De dame die daar de scepter zwaaide over de broodjes en wat van dies meer zij, de nu 82-jarige Monika, bracht me steevast m’n eerste mok koffie ’s ochtends met een glas jus d’orange en een hardgekookt gepeld ei, terwijl ze vrolijk ‘Vitaminchen’ zong. Steeds met haar in contact gebleven, ook vanuit Californië. Dus moeten we haar wel een bezoekje brengen wanneer we Düsseldorf aandoen. Afijn, ik bel haar om dat aan te kondigen: ‘Mit Peter Laanen’. Stilte. ‘Bitte?’. Ik nog een keer ‘Mit Peter Laanen, Dein alte Chef’. Ik heb niet geteld hoeveel keer ze ‘Ich kann es nicht glauben’ eruit gooide, maar dat we welkom zijn is een ding wat zeker is. Omdat ze ook weleens op Bo-Peter, Kaj en Ivar gepast heeft (Mein Buben), kon ik horen hoe ze al de foto albums aan het doorspitten was. Gevonden!

Hoe fantastisch en hartverwarmend na al die jaren. Düsseldorf, here we come.