Laanen's Luim

Het is nog slechter dan in eerste instantie aangenomen. Een eerlijk verslag naar Eckart, Nederlandser kan het niet.

De week begint met de reguliere vergaderingen, weliswaar standaard, maar nu hangt er een sfeer van “we’ve got to make it”, toewerkend naar de binnenkomst van de mei studenten komende donderdag. Het uiteindelijke aantal studenten op dat moment effectief gerealiseerd, zal ons de weg wijzen naar een nieuwe realiteit. Donderdagmorgen worden de ‘newbies’, de nieuwe studenten dus, op de gebruikelijke hartelijke wijze ontvangen, toegesproken, waarna ze vervolgens de ‘wall of fame’ tekenen. Iedere keer weer een opwindend moment; hun grote avontuur is begonnen. Maar nadat de kruitdampen van registratie zijn opgetrokken, blijkt dat we maar liefst 40% onder het begrote aantal zitten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn binnenkomst bij de salesvergadering met een soort van angstige stilte begroet wordt. Bij Amerikaanse bedrijven zouden koppen gerold zijn, maar zoals het er nu uitziet zal de kop van Craig Deonik de enige zijn die gaat rollen. Ik stel de reps op hun gemak, ga nogmaals de nieuwe procedures met hen door en hamer erop dat we met de huidige 3.600 contacten in ons systeem er zeker meer uit móeten halen. Vertrouwen, dat is het enige dat nu telt. Nogmaals herhaal ik dat we nu zelf qua verbouwing en qua sales in de ‘driver seat’ zitten, maar dat eerlijkheid qua rapportering nu geboden is. “Everyone with me?” besluit ik op harde toon. En iedereen toont zich één, en hoewel dit enigszins overdreven klinkt in Nederlandse oren, werkt het hier. Ik dwarrel wat door het gebouw, onderweg studenten groetend die me dierbaar zijn geworden. Een hele overgang naar het Open House van de elementary school van Bo-Peter en Kaj die avond. Het gaat er lief aan toe en de jongens hebben zich moeiteloos aangepast. Dat voelt goed en maakt het wat eenvoudiger om de poeplap te trekken voor diverse schoolbenodigdheden. Astrid geeft aan welke behoeften het grootste zijn, zij is immers ook actief bij de school als vrijwilliger. Tevreden lopen we huiswaarts de heuvel af, terwijl ik Astrid deelgenoot maak van het op het oog eerste dramatische resultaat van vandaag. Tegelijkertijd stelt de sfeer als door mij geschetst bij Ex’pression haar op ’t gemak. Oók het gegeven dat Gary volledig aan boord is, aangevuld met de gunstige mare die over ons verspreid wordt in de Bay Area. We besluiten de avond gezellig als gezin, rond de tafel met een glas van elk wat wils. Dinsdag de 18^e worden Gary en ik ’s middags door Arne Frager uitgenodigd om de nieuwe studio te bewonderen, en wat een plaatje is het! En wie zou er niet muziek willen opnemen in zo’n prachtige studio in het even mooie Sausalito?! Arne meldt nog dat in de Marin Independent Journal de tweede week van juni een artikel verschijnt over de studio en de inbreng van Eckart. Voor de zekerheid informeren we Arne dat indien Eckart niet persoonlijk aanwezig is, er uitsluitend modelfoto’s van hem verspreid mogen worden. “Huh,” gorgelt Arne. Ik log in en geef Arne een voorbeeld:

“Right,” haalt Arne z’n schouders op, “whatever, Eckart will be here anyway.” Weer wat geleerd, Eckart bezoekt Arne zonder ons te informeren. Gary en ik praten er de hele weg terug naar Walnut Creek over, en ik besluit hem te informeren dat ik Eckart in het Nederlands aan ga schrijven. “You don’t trust me, Pete,” klinkt het verontwaardigd. Ik leg Gary uitbundig uit dat het nu meer dan ooit van belang is dat Eckart pal achter ons staat, en hoe beter door mij te verwoorden in mijn rol als CEO, én in het Nederlands. Een soort van mokkend legt Gary er zich bij neer, maar tegen de tijd dat we Walnut Creek naderen is hij weer ‘all smiles’. ’s Avonds mag ik me van de kinderen nog even terugtrekken om een belangrijk document te versturen naar de grootste baas. Waar te beginnen? Echter, nu ik eenmaal bezig ben vloeien de zinnen als het ware op het beeldscherm aaneen:

Het ei is gelegd, opgelucht leun ik achterover, en hoewel ik benieuwd ben hoe Eckart zal reageren, doet het me op dit moment niet zoveel. Niet uit arrogantie, maar uit de zekerheid dat we er alles aan hebben gedaan onder de omstandigheden om tot dit momentum te komen. Vanaf nu gaat de weg omhoog, zo voelt het. Nadat ik donderdag de 20^e aanmoedigingsbeurzen heb uitgereikt aan de Napa High School, kom ik bij Ex’pression erachter dat Nadine Storyk van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Ongerust. Vrijdag komt er een ziekmelding harerzijds, hetgeen enerzijds opluchting brengt maar anderzijds een stemmetje dat zich afvraagt of er wat anders speelt. Als dochter van John zal het niet al te eenvoudig zijn om alle kritiek aan te horen die door Gary en mij gespuid wordt. ’s Avonds thuisgekomen laat ik Bo-Peter en Kaj een poster zien van het zaterdag evenement van KFOG, het radio rockstation dat solliciteert naar onze commercials:

Of ze zin hebben om met papa daar heen te gaan? Een driewerf “yes” volgt, waarbij ze nog niet weten dat er een VIP uitnodiging aan ten grondslag ligt! En dat is lekker hoor, VIP parking, backstage behandeling en dat alles op de prachtige Embarcadero van San Francisco. De jongens kijken hun ogen uit en genieten met volle teugen. Ze begrijpen best dat van alle speeltjes en miniatuurtjes die ze bijeen gerausd hebben, ook het een en ander naar de kleine Ivar moet. Uitgeput en deels doof van de megaspeakers keren we weer huiswaarts, waar Astrid inmiddels begonnen is aan de voorbereiding van de housewarming party die we zondag gepland hebben voor de Ex’pression manschappen. Van Gary komt nog de boodschap dat zijn getuigenis inzake Full Sail goed verlopen is. “Zo,” merk ik tegen Astrid op, “dat betekent morgen weer een zorg minder.” En daar kan je staat op maken, Gary en Debbie maken ruim voor de overige Ex’pression gasten hun entree en verrassen ons met een mega fles champagne. Nadat eenieder binnengedruppeld is, doe ik een welkomstwoordje en is het feesten geblazen. Wat me wel opvalt is dat Nadine, opmerkelijk fris, Gary ontloopt. Ik wijs mezelf terecht, ik zie weer eens beren op de weg. Nou ja, de laatste 12 maanden waren dan ook geen ‘bed of roses’, om maar eens met Queen te spreken. Ergens in m’n achterhoofd dreunt iets van een gesprek volgende week met CIC President Marty Wilson over de uitstaande $900.000, maar dat berg ik vergezeld van een fikse slok chardonnay op tot morgen.

Volgende week: we hebben een ‘sexual harassment’ zaak aan onze broek en een gesprek op het scherpst van de snede met CIC President Marty Wilson. Inzet: $900.000.

Het begon eigenlijk al toen de inkt van de vorige Luim net opgedroogd was. Zaterdagavond zouden we met goede ex-buren, maar vrienden gebleven, Chris en Marianne Groeneveld naar een optreden gaan van de als een komeet opkomende comedian Kasper van der Laan. Blijkt de komeet even aan de grond gebleven wegens ziekte.

Balen. Opgelost door een van onze traditionele filmavonden bij ons thuis in te lassen: Jersey Boys. Boeiende film over het leven van 4 Seasons zanger Frankie Valli, die zich ontworstelde aan het gangster milieu, Geslaagd! Vervolgens veroorzaakte een winderige Ciara de afgelasting van het duel Sparta-ADO op zondag. Dan ziet zo’n weekend er plotsklaps heel anders uit. Trouwens, de boom bij ons op de hoek waar ik met Tinley wandel ook:

Gelukkig stond er laat op de middag een borrel bij buren Leendert en Yvette op het programma. Geslaagd! Maandag een geslaagd trainingsuurtje bij de ‘Gezelligste Sportclub’, maar vervolgens moest trainingsmaatje Chris z’n auto ter APK keuring aanbieden, hetgeen betekende dat de door Ketel1 gesponsorde evaluatie niet plaats kon vinden. Jammerlijk. Dinsdag een dubbele ‘Oh, oh, Den Haag’ dag. ’s Middags in Den Haag in de kapel van St. Petrus Banden toespraken ter ere van de te vroeg overleden Joep van der Wiel, voetbal en honkbal makkertje, waarna diens ter aarde bestelling volgde. Het napraten in Het Vreedehuis leverde, zoals gebruikelijk bij dit soort aangelegenheden, mooie herinneringen op, maar ook stoere verhalen van de Graaf Willem II-VAC voetballers die elkaar in sommige gevallen tientallen jaren niet gezien hadden. Verdrietig en mooi.

Het ironische is dat ik tijdens een onderlinge erewedstrijd (1975) bij ‘De Graaf’ als nieuwkomer door Joeps broer Aad ter begroeting behoorlijk op de achillespees geraakt werd! Een band met de Fam. Van der Wiel van 45 jaar! Trainer Cor de Jong windt er doekjes om.

’s Avonds traden de Hagenezen van FC Den Haag op het Kasteel aan tegen Sparta. Heb ik voor de buis bekeken. Nadat ik me uit m’n zondagse kleren gehesen had, ontbrak me de zin om juichend Sparta aan te vuren. Het deed me ondanks dat enorm goed dat Sparta dankzij een 4-2 overwinning FC Den Haag 10 punten achter zich liet. Lekkâh, zoals ze in Den Haag zeggen. Woensdag plaatste ik ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ nummero 45, en net als alle keren daarvoor herleefde ik de emoties van toen. Misschien moet ik er maar mee stoppen, bedacht ik me heel even. Geen optie, we zullen doorgaan. Donderdag m’n laatste fysio therapie, exact 14 weken na de operatie. Schouderklopje voor mezelf. ’s Avonds met m’n oude consiglieri Joop van Dort bij ons thuis naar zijn cluppie gekeken dat uit tegen Heerenveen speelde. Tegen het eind van de wedstrijd bij de stand 0-1 voor Feyenoord (daar, ik durf het eruit te gooien) moest ik zijn hand vasthouden omdat Feyenoord zwaar onder druk kwam. Gelukkig voor de sfeer hielden de Rotterdammers van de linker maasoever stand. En voor dat we het wisten werd het Valentijnsdag. Gode zij dank hielden die dag baby’s zich koest en zo konden Astrid en ik genieten van een heerlijke lunch bij Het Drechthuis aan de Drecht. De nare uitsmijter van de week is natuurlijk dictator Trump.

Let op mijn woorden mensen, dit heerschap is gevaarlijker en besmettelijker dan Corona, en dan bedoel ik niet het bier. De wereld is in gevaar omdat niemand dit monster kan of wil stuiten. Iedereen die dit negeert hallucineert. Genoeg hierover, heb een groots weekend en ‘geniet’ a.s. woensdag van #46.

Beschuldigingen van Full Sail inzake Gary. De onzekere toekomst van Craig Deonik. We hebben meer cash nodig.

We hebben Arne specifiek om die brief gevraagd, zodat we te weten komen hoe Full Sail de buitenwacht informeert over Gary.

Heftig hoor, wanneer je het zo leest: ‘ontslagen wegens marihuana gebruik gedurende schooluren, waar de studenten weet van zouden hebben’. En hoewel ik denk dat Full Sail een en ander aangedikt heeft, zit er natuurlijk een kern van waarheid in, Gary gebruikt bij ons ook, zij het stiekempjes buiten, voor zover ik weet. En van Eckart heeft hij niets te vrezen, die doet gezellig mee. Terwijl Gary en ik ons op weg begeven naar een bijeenkomst met High School graduate adviseurs in Walnut Creek, vraag ik het hem op de man af: “Gary, answer me, what’s up with Full Sail’s accusations?” Gary kreunt een beetje: “it’s a gray area, Pete, you know I take a puff once in a while, however, outside of Ex’pression, like I did at Full Sail.” Als een gewond dier kijkt hij me aan. Af en toe een trekje dus, buiten Ex’pression, zoals vroeger bij Full Sail. Ik besluit hem het voordeel van de twijfel te gunnen, maar laat hem dat ‘buiten Ex’pression’ met z’n hand op het hart beloven. Op dit moment kan ik niet meer gezeik gebruiken. De presentatie loopt als altijd op rolletjes en waarschijnlijk krijgen we van deze adviseurs alle High School diploma boys en girls die artistiek zijn of geen zin hebben in boekhouden of iets dergelijks. Is goed, ze hebben in ieder geval ouders die geen leningen nodig hebben. Gary’s humeur is helemaal ten goede gedraaid en hij vraagt me te stoppen bij een benzinepomp. Nadat hij terug in de cabine komt, gooit hij een artikel op m’n schoot. “Latest greatest from the San José Mercury News, baby,” kraait hij het uit.

Het kan inderdaad niet op, nu nog zwarte cijfers presenteren, temper ik zijn optimisme. Maar Gary is niet te stuiten: “cheer up, Pete, just a matter of time.” Na deze gedenkwaardige woorden zet ik hem bij z’n huis af, waarna ik me voorbereid op een interview met ene Ed Niskanen, die al mondeling gesolliciteerd had in de parkeergarage van het appartement. Hij zag onze groene Van, vroeg naar onze business en uitte luchtigjes dat hij bij Ex’pression wilde werken. Zijn ‘room mate’, die in San Francisco bij The Academy of Art studeert, zag er ook wel brood in. Aangezien de cijfers die José Quan presenteert slordiger en slordiger worden, kan ik wel een goede accountant gebruiken. Niskanen is een zachtmoedige New Englander, weet waar hij over praat, en is niet te beroerd om aan te geven dat hij en student ‘room mate’ Jason een stelletje zijn. Nederlanders kun je dat toevertrouwen, stelt hij. We nemen afscheid, waarbij ik hem toevoeg dat hij in het voorportaal staat, maar nog eventjes dient te wachten. Niet veel later, wanneer ik de nieuw aangeleverde cijfers van José Quan doorneem, besluit ik hem daadwerkelijk te vervangen, dit kan echt niet. Er klopt geen reet van, echt ongelooflijk! De dagen vliegen voorbij, waarbij het heelal soms stilstaat, zoals vrijdagmorgen 7 mei. Craig Deonik verzoekt me te spreken vóór de brainstorm sessie die ik met alle salesreps belegd heb. Bijna murmelend meldt hij tegen een burn-out aan te zitten en dat hij ergens in juli geopereerd zal worden, hetgeen een maand of drie herstel zal vergen. Tevens verzoekt hij tot die tijd vrijgesteld te worden. Eigenlijk wil ik hem ontslaan, maar heb het hart niet. Het helpt natuurlijk dat de vrijstelling tevens betekent dat er geen salaris uitgekeerd zal worden. Ik sta op en wens Craig “all the best”. Met hangende schouders verlaat hij mijn kantoor. M’n onderbuik vertelt me dat dit weleens de laatste keer zou kunnen zijn dat we elkaar gesproken hebben. De brainstorm sessie met het sales team begint stipt om drie uur, ze kennen me inmiddels. De mededeling dat Craig Deonik de komende maanden niet actief zal zijn, wordt met een soort van schouderophalen geaccepteerd. Dat ik hem zal waarnemen valt goed, nu het thuisfront nog enthousiasmeren. In ieder geval komen we met aandachts- en actiepunten die middag. We moeten meer aandacht besteden aan onze website, 10.000 hits per week die 20 relevante e-mails opleveren is een mismatch. Search engines moeten meer aandacht krijgen. We gaan een video/cd-rom van de school produceren. Betrek Gary en mij erbij wanneer ouders hun kinderen vergezellen. Gary gaat met de salesreps meelopen, zodat ze meer kennis van de hardware, software en het curriculum opdoen. Geestdriftig sluiten we de sessie af, de salesreps hebben er weer geloof in, mede omdat Gary en ik dat hebben, en het ook uitstralen. Aangezien we voor overig documentatie additioneel foto materiaal dienen te produceren, besluiten we dat aansluitend te doen. Gary, Duke Zaffery, Rob Gibson en ik laten ons in diverse poses vastleggen, en ja, dan breekt ook de meligheid aan, en moet de non tech guy absoluut van de rode knop afblijven!

Achter mij v.l.n.r: Duke (sound arts), Rob (visual media) en Gary (President)

’s Avonds gaan Astrid en ik buiten de deur dineren, zodat ik haar in alle rust kan informeren over wat er zoal gaande is. Ze beseft donders goed dat de kwestie Deonik extra inspanning vereist, maar maant me tot kalmte wanneer ik me voorneem om de komende maanden om 07.30 bij Ex’pression te beginnen. Ze vindt 12 uur per dag wel zat. Gelukkig draaien de kinderen op school goed mee, hetgeen een hele geruststelling is. Ook is ze erachter gekomen waarom onze woning de enige is met een etage. “Er heeft een brand gewoed waarbij een dode gevallen is,” meldt ze droogjes. Navraag heeft haar geleerd dat de makelaar dat eigenlijk had moeten openbaren. “Vind je dat eng?” vraag ik wat overbodig, gezien haar O.K. achtergrond. “Nah, in ieder geval hebben we daardoor het hoogste huis,” sluit ze het onderwerp luchtigjes af. Ik besluit om de zaterdag te gebruiken om alle sales documenten tot in de puntjes door te nemen, om zodoende suspects en prospects van elkaar te scheiden. “In ieder geval,” zo verzeker ik Astrid, “hebben we dan de zondag vrij en kunnen we met de jongens relaxed het verjaardagspartijtje van Alex Platt bijwonen.” De jongste van Gary zal dan z’n 7^e verjaardag vieren. Tevreden over onze openhartige diner ‘sessie’ keren we huiswaarts, het is goed zo. Zaterdag aan mijn bureau val ik van de ene schrik in de andere; ‘zekere’ studenten blijken al vele weken geen teken van leven te hebben gegeven, ‘geboekte’ studenten die volgende week donderdag moeten beginnen, hebben hun aanbetaling nog niet voldaan, en zo gaat het in hoog tempo door. Naar adem happend zak ik achterover in mijn bureaustoel. Dit vereist een totaal andere aanpak. Mijn eerste maatregel zal zijn om elke dag met de salesreps samen te zitten vóór dat ze een toer doen met potentiële studenten, al dan niet met hun ouders. Volgende week, beloof ik mezelf, ruim ik die hele augiusstal op! Tevens zal Craig Deonik, de veroorzaker van deze puinhoop, niet meer terugkeren. Gek genoeg voelt het goed, waarschijnlijk omdat de gevonden problemen niet structureel zijn, dus oplosbaar. Wel neem ik me voor om Eckart in het Nederlands, en zonder kopieën, na de intake van de mei klas te informeren over de gecorrigeerde gang van zaken, daar heeft hij als vriend en financier recht op. Zondagmiddag twee uur melden we ons bij de familie Platt. De twee Platt boys en onze jongens vinden elkaar onmiddellijk en maken binnen no-time in hun zwembroek de ruime tuin onveilig. We lokken ze even naar binnen, nu ze nog redelijk schoon zijn. Tijd voor een foto:

Van links naar rechts: Alex, Preston, Bo-Peter, Kaj en Ivar

Mooi stel bij elkaar. Terwijl we de boys weer de tuin injagen, komt Gary aandraven met zijn ‘signature’ margaritas, zout op de rand van de glazen en niet al te zuinig met tequila. “Olé!” roepen we in koor, “here’s to Alex!” Zachtjes pratend informeer ik Gary over de gang van zaken, en die is niet zuinig waar het Craig Deonik betreft: “fire the son of a bitch,” gromt hij kwaadaardig. “Let’s not kill him, Plattski, right now he doesn’t cost a dime.” Dat laatste kalmeert Gary, immers, ik doe nu het werk van Deonik voor hetzelfde geld, en dat kan me geen moer schelen. Het project Ex’pression móet en zal slagen. Punt.

Volgende week: het is nog slechter dan in eerste instantie aangenomen. Een eerlijk verslag naar Eckart, Nederlandser kan het niet.

Woensdag was ik als boardmember van de Dutch Game Garden aanwezig bij presentaties van afgevaardigden van de Utrechtse incubator families, gericht op de aanwezige leden van de Provinciale Staten van Utrecht. Aangezien al deze partijen afhankelijk zijn van overheidssubsidies, is het van groot belang om aan te tonen dat de winst achteraf gerealiseerd wordt door jonge bedrijven die door de incubators (soms financieel) gesteund en gehuisvest zijn. Gedurende een interessante presentatie van een startup krijg ik een speciale zoem, oftewel iets dat gelijk aandacht vraagt. De boodschap: “Hallo Peter, Joep is vannacht om 02.00 rustig ingeslapen”. Schok. 21 januari bezocht ik hem in Den Haag en leek hij nog wel zo’n twee maanden te hebben. We spraken over voetbal (Graaf Willem II-VAC), honkbal (Haarlemse Honkbalweek), waar hij hielp bij de VIP boxen, en eenieder die we gezamenlijk kenden. Mooie momenten. Ik schreef erover in mijn Luim van 25 januari. Joep, 67 jaar geworden, rust zacht, met dank aan broer Dick. Wel doorgaan nu. Na de presentaties deed het me deugd om aan de ‘Tovertafel’ te staan met de Fractievoorzitter van de VVD, André van Schie.

De Tovertafel Original is een speelse zorginnovatie die ouderen in de midden- en late fase van dementie met elkaar en met hun omgeving verbindt en beweging stimuleert. De mooie spellen zijn specifiek voor de doelgroep ontwikkeld en kunnen zowel zelfstandig als onder begeleiding worden gespeeld.

De ‘Tovertafel’ is begonnen bij de Dutch Game Garden, inmiddels gehuisvest in het centrum van Utrecht met 50+ personeelsleden en in de tussentijd zijn er meer dan 3.500 exemplaren verkocht. Niet alleen wat ik bovenstaand schreef over ‘winst achteraf’, maar ook nog eens een maatschappelijk probleem veraangenaamd. Beter voorbeeld kun je niet hebben. Vervolgens nog wat prettige gesprekken gevoerd bij de netwerklunch van de Dutch Game Garden, maar daarna moest ik weg, even bijkomen van alle impressies, en met name het bericht over Joep. Terug naar het leven, vandaag is kleinzoon Felix 18 jaar geworden. Mijn Sparta kleinzoon, die ik uit de Feyenoord jatten van oudste zoon Rick heb geweekt:

Rick beweert dat het mijn schuld is dat hij van Feyenoord is. Vanwege de scheiding is hij namelijk in Rotterdam Zuid opgegroeid. Zal wel. In ieder geval binnen onze familie geen twisten over wie de club van Rotterdam is (Sparta). Van harte Felix, kies het juiste cadeau van de verjaardagskaart! Over Rick gesproken, samen met hem, Liesbeth en Astrid zondag bij Loetje in Breukelen gegeten. We doen niet meer aan verjaardagscadeau’s, maar doen etentjes. Ook goed voor de saamhorigheid. Lekker gesopt joh!

Overigens kwamen broer Rob en ik die dag net terug uit Enschede, waar we zaterdag de laatste 10 minuten tegen FC Twente de bietenbrug opgingen. Dan lijkt zo’n kleine twee uur terugrijden plotsklaps veel langer! Hoewel, eerlijk gezegd, de ontvangst bij Marte en Peter in hun riante boerderij was perfect, en dankzij een whiskietje of wat kwamen we de nacht goed door. Geheimpje: die Rob snurkt joh! Morgen gaan we goedgemutst, storm of geen storm, de thuiswedstrijd tegen het in degradatie gevaar verkerende ADO tegemoet. Rood-Wit gaat nooit verloren! En niet vergeten: a.s. woensdag #45 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Het late nieuws is niet goed. We prepareren een seminar met als thema ‘de toekomst van de muziek industrie’. Gezien het geringe aantal vrouwen in onze industrie organiseren we een ‘Women in media’ dag. Gary soms labiel, soms super talent.

Fronsend, niets ziend, kijk ik in de ruimte, bedenkend dat die kortademigheid van Craig dus niet uit de lucht kwam vallen. En hoewel het absoluut niet zeker is dat hij in die positie blijft, is het nu een aderlating. “Peter, wie was dat, en wat kijk je bezorgd,” vraagt Astrid met een onderzoekende blik in haar ogen. “Craig Deonik, hij moet binnen afzienbare tijd twee hartkleppen laten vervangen,” antwoord ik kort. “En wat betekent dat voor jou,” vraagt Astrid, die zich niet met een kluitje in het riet laat sturen. “Eh…..wat taken van Craig overnemen, die moet het wat rustiger aan doen,” beken ik. “Nog meer op je bordje, je kijkt toch wel uit, ja,” moppert ze. “Lieverd, morgen komen Rick en Imelda, en daar gaan we wat gezelligs van maken,” sluit ik het onderwerp af. Rick, mijn oudste zoon, gaat prima om met z’n halfbroertjes, die hij als vol in zijn hart gesloten heeft. Zodra Rick en Imelda zaterdagmiddag in Walnut Creek arriveren, wordt Rick ‘gearresteerd’ door Bo-Peter en Kaj voor een potje ‘twister’ in de voortuin, binnen de ‘picket fence’, het hekwerk als welvaartssymbool van de Amerikaanse middenklasse.

Om ‘twister’ te spelen moet je behoorlijk lenig zijn, dus kijkt Rick het nog even aan! Zondag nemen Rick en Imelda de BART, eigenlijk een soort metro, naar San Francisco, hetgeen mij de tijd geeft om thuis op m’n gemak de zaken op rij te zetten. Omdat er zo weinig vrouwen in de tech business zitten, hebben wij het op ons genomen om een seminar dienaangaande te organiseren. Gary heeft hoogstpersoonlijk een 30 seconden commercial ingesproken, en professioneler kan het niet. Zo jammer dat hij geweldige momenten afwisselt met uitbarstingen wanneer iets hem niet bevalt. Het zou zoveel makkelijker samenwerken zijn wanneer er wat evenwicht in zijn dagelijkse routine zou komen. Helaas, minder studenten in het eerste kwartaal dan gepland, desondanks zullen we voor 30 juni het eerste miljoen aan dollars binnen geharkt hebben. Minder studenten onder andere wegens een vader die weigerde mede te tekenen voor een lening van zijn zoon, een student die beide enkels brak, een studente die geen onderdak kon krijgen en van haar moeder niet bij mannelijke studenten mocht wonen, en zo ging het nog even door. Tja, wellicht moet Craig, eh, ik dus, de regels voor acceptatie nog wat aanscherpen. Komende week verwachten we een Duits persgroep die vol verwachting de school der scholen komt bezoeken. ‘Never a dull moment’, dat is zeker. Rumoerig komen de drie jongens binnenzetten die buiten met hun vriendjes hebben gespeeld en nu wachten op de terugkeer van Rick en Imelda. Zodra die vol indrukken van San Francisco terugkomen, worden ze aan de keukentafel geposteerd om een potje ‘mens erger je niet’ te spelen. Ik verzacht hun ‘leed’ met een glas chardonnay uit Napa Valley, en drink gezellig mee, dat wel. Astrid ziet het tafereel vol genoegen aan, harmonieuzer kan het niet. Tussen alle buien door komt Eckart met Monique Dontje, zijn hartsvriendin, binnenvliegen om in de Bay Area zijn 60^e verjaardag te vieren. Ik ga ze 16 april ophalen van SFO, waar ze met de KL605 aankomen.

Ze hebben er zin in en praten honderd uit in mijn ordinaire Chrysler bak. Het enige dat tussen hen in staat is de babywens van Monique, immers, de biologische wekker tikt. Eckart heeft er absoluut geen behoefte aan en zwijgt het onderwerp dood. Het is materie waar ik me absoluut niet in begeef als zijnde degene die op z’n 50^e nog vader werd, en tot groot genoegen. Ik zet ze af in Berkeley en beloof Eckart morgen op te halen voor de ‘women in media’ dag. Eckart is wat brommerig in de morgen, maar klaart op zodra hij Jane ontwaart. De dag breekt aan en ondanks de reclame die we gemaakt hebben, en grote namen in de panels als bijvoorbeeld Jane Metcalfe van Wired Magazine, toch te weinig vrouwen die acte de présence geven. Zo krijgen we natuurlijk nooit genoeg vrouwen in de business. Gary en ik hebben wel meesmuilend opgemerkt dat de vrouwen die bij Ex’pression studeren waarschijnlijk nog nooit zoveel aandacht in hun leven hebben gekregen. Voor de mannelijke studenten worden ze met de dag mooier. ’s Avonds wordt Eckarts verjaardag met veel fanfare in San Francisco gevierd. Silent Planet pakt uit met een geweldige multi media presentatie, Gary gooit er een humoristische speech uit, terwijl Birgitta van Loon de regie stevig in de hand houdt. Wederom een hoogtepunt waar Eckart met volle teugen van geniet. Maandagavond, Eckarts werkelijke verjaardag, doen we het nog eens dunnetjes over en dinsdag sluiten we af met een Rolling Stones concert in San José, waar Eckart halverwege in slaap valt. Geestig genoeg blijft het Duitse verleden leven in Californië. 22 april wipt mijn voormalige Arcade secretaresse Sandra aan op kantoor, vlak voordat ze in Berkeley het jawoord gaat geven aan haar verloofde Michael Bergfort. De goedkope ceremonie, omdat het in Duitsland nog eens dunnetjes over wordt gedaan.

Maar, dat is niet alles, de jurist Michael Bergfort is ook sinds drie maanden ons hoofd personeelszaken. Ik bedoel maar! Helaas moet ik in mijn weekly update chagrijnig weer gewag maken van het feit dat de benodigde gelden niet tijdig overgemaakt zijn. Heel eerlijk gezegd begint het me de strot uit te hangen, maar ik hou het nog netjes. Ook het door ons geplande grootse MB5 evenement, hetgeen staat voor Music Business 2005, de toekomst daarvan dus, staat op de tocht. Grote namen hebben reeds toegezegd om deel te nemen. Tevens een publiekstrekker die Ex’pression nog meer cachet zal geven. Iets dat weer vreugde baart is dat ondanks het gegeven dat de Telegraaf niet bepaald Eckarts favoriete krant is, hij er toch een artikel uit heeft weten te slepen, media gevoelig als hij is.

Misschien hebben ze uit wraak z’n voornaam verkeerd geschreven, opper ik tegen Gary. Die kan dat wel waarderen, ondanks dat de zaak Full Sail versus Ex’pression aan hem knaagt, alsmede het gegeven dat hij Storyk als architect aan boord heeft gebracht, waardoor we nog steeds die factuur van CIC ad $900.000 aan onze kont hebben hangen. Bijkomende narigheid is dat Gary daardoor meer en meer een joint opsteekt om te kalmeren. En dat ruik je soms in de hele school! De hoeveelheid interviews die we de afgelopen weken hebben gegeven, zowel op TV als met kranten geeft wel aan hoe Ex’pression de gemoederen bezig houdt. Aan ons om het allemaal waar te maken. De voortgang bijeenkomst met CIC betreffende de uitstaande $900.000 loopt stroef, Debbie Fleser en Marty Wilson houden bij hoog en bij laag vol dat ze uitgevoerd hebben wat John Storyk ontworpen heeft, en dat is de basis voor hun slotrekening. Wij zijn de mening toegedaan dat we een verschil hebben van $500.000, en zo gaan we slechtgehumeurd uiteen. Het bezoek van de Duitse TV producer Jürgen Hohmann, een oude bekende uit de Arcade tijd, en Goetz Kiso, manager van André Rieu, heeft als doel om Ex’pression te betrekken bij een grote tournee die ze aan het voorbereiden zijn voor André Rieu. We zijn vereerd, en Gary is zelfs trots op me omdat ik de gasten in het Duits verwelkom. Moet erbij gezegd worden dat het gros van de Amerikanen geen woord buiten de deur spreekt! Maar helaas, wederom hebben we een student moeten verbannen wegens gewelddadige neigingen en grove taal. Het viel niet mee om hem buiten de deur te krijgen. Maandag 3 mei wordt me een brief ter hand gesteld van Arne Frager, de grote man van The Plant Studios, waarin hij voor de advocaten een weergave geeft van uitingen van een Full Sail leidinggevende over Gary, en dat liegt er niet om.

Volgende week: beschuldigingen van Full Sail inzake Gary. De onzekere toekomst van Craig Deonik. We hebben meer cash nodig.

Wat ik altijd zo leuk vond aan de Suske en Wiske albums waren de korte titels zoals ‘De Brullende Berg’ en ‘De Malle Mergpijp’, maar ‘De Brallende Consul Generaal’ ontbrak nog. Na het lezen van de Gerrit “Gerbert” Kunst uitlatingen op ‘Sprout’ van 24 januari moest ik me eerst even achter m’n oor krabben, even slikken, en even nadenken hoe hier over te schrijven. Ik had me immers voorgenomen om aan dit mens geen aandacht meer te besteden.

Gerrit “Gerbert” Kunst in vol ornaat

Maar ja, wanneer ik dan lees dat meneer schaamteloos poneert, en ik citeer: “Nederlandse startups die in Silicon Valley willen groeien, kunnen sinds vorig jaar een beroep doen op ‘Holland in the Valley’, een netwerk van Nederlandse en Amerikaanse ondernemers (mentoren) en contacten bij universiteiten, corporates en overheden.”, dan denk ik het volgende: ‘Holland in the Valley’ was al een factor mid 2013 bij het afzwaaien van Consul Generaal Bart van Bolhuis. Mijn bijdrage van o.a. ‘Do’s and don’ts’ stond zelfs nog in 2017 op de oude site, terwijl ik mid 2014 afgezwaaid ben. Even van man tot man: in wezen, Gerrit, heb je ‘Holland in the Valley’ laten verwelken alvorens het vorig jaar als een gift aan Minister Sigrid Kaag te schenken. Onder druk oude wijn in nieuwe zakken dus! Gerrit vervolgt: “nieuw zijn ook de startup liaison officers……”, daarvan lijkt het profiel wel heel erg op dat van de Chief Reps van de NBSO, toen die nog vanuit de zakenwereld gerekruteerd werden en grotere zelfstandigheid hadden. Maar dat geeft allemaal niet, Gerrit, wanneer je maar eens besefte dat voor jouw tijd er enorm aan de weg is getimmerd, en je derhalve ook wel eens wat krediet aan je voorgangers kunt geven. Al jouw andere narigheden (o.a. Singh, mijn zoon) heb ik je inmiddels vergeven, we zullen maar zeggen dat het wat onbeholpen was, afwijkend van mijn eerdere mening die meer naar machtswellust neigde. Maar probeer dat brallen achterwege te laten, er zijn immers teveel mensen die de feiten kennen. In eerste instantie dacht ik aan deze strip van Dilbert:

Misschien sla ik daar de plank mis en wil je alleen maar de B.V. Nederland verkopen. Wellicht was die ‘Slapjanus’ award die je verdiende ook wat over de top. Zand erover. Misschien maakt het je een beter mens. Dat Los Angeles 10 jaar na sluiting van het consulaat wegens incompetentie eindelijk een NBSO krijgt, kan jou niet aangewreven worden. Bij deze gevrijwaard. Het moest me even van het hart, je kunt niet alles ongecorrigeerd de revue laten passeren! Broer Rob en ik gaan vanmiddag naar één van onze zeldzame uit wedstrijden: FC Twente – Sparta. Familie gerelateerd, dat wel, dus we blijven in Tukkerland slapen. Gaat gezellig worden, zeker wanneer Sparta, net als mijn teer beminde, een hattrick scoort! Wablief? Omdat baby’s komen wanneer ze willen, had ze op enig moment de zorg voor maar liefs drie baby’s. De gedachte alleen benauwt me al. Zo niet Astrid, koeltjes rondde ze de hattrick af. Topper! Woensdag wederom ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus. #44. Deze serie heet ‘The Ex’pression Years’, logisch vervolg is natuurlijk ‘De Consulaat Jaren’. Verleidelijk, dat wel!

Het gevecht met CIC begint. Peter gaat naar cursus. We moeten één student de laan uit sturen en drie studenten krijgen voorwaardelijk aan hun broek.

De slotnota ligt op mijn bureau en het bedrag van $900.000 komt als een klap in m’n gezicht aan. Dat betekent dat ze in totaal voor $2,6 miljoen aan ons gefactureerd hebben. “Two point six fucking million,” schreeuwt Gary het uit bij het begin van de management team meeting. Iedereen wordt er stil van, hoewel dat ook het vroege tijdstip kan zijn, aan Gary’s uitbarstingen zijn ze inmiddels gewend. Voor het moment schuif ik het voor ons uit, ook al omdat met name de grote man in dit verband, John Storyk, hier negatief veel mee te maken heeft. Bovendien staat er vandaag een bouwvergadering op het programma en kennismaking met Thijs Chanowski, die later in de week een lezing voor onze studenten geeft. Geweldig dat Eckart hem zover gekregen heeft. M’n oudste kinderen en ik zijn opgegroeid met de Fabeltjeskrant en Paulus de Boskabouter. En wie kent Meneer De Uil niet?

Zelf kreeg ik bij mijn oude voetbalvereniging, Alexandria ’66, de bijnaam Zoef nadat een plaatselijke krant me in een wedstrijdverslag vanwege mijn snelheid (ja, ja) zo noemde.

Nadat ik in de nadagen van mijn ‘carriere’ mijn knieschijf brak tijdens de kraker NITA 2 – Hertha 3 in 1980, is er van die snelheid weinig overgebleven. Maar dit terzijde. Voor Ex’pression was het door Chanowski opgerichte medialab van meer belang, met name ook omdat het door Eckarts toenmalige bedrijf, BSO, overgenomen werd. Gary was helemaal onder de indruk van de door Chanowski ontwikkelde intuïtieve zoekmachine, de aquabrowser. En hij blijkt ook nog aardig te zijn, zelfs voor CEO Zoef! Een klapper van formaat zou de bespreking kunnen opleveren die we aan het eind van de dag hebben met vertegenwoordigers van The Northern Arizona College, een college dat we wellicht overnemen, waardoor studentenleningen een belangrijke optie gaan worden voor studenten die nu Ex’pression niet kunnen veroorloven. Spannend! Dat de mensen die ons begeleiden ‘the finest’ in de educatie industrie zijn, wordt bewezen in het onderhoud dat we hebben met Randy Rock en Patrick Spada. Randy Rock, gniffel ik, met zo’n naam kan je echt niet stuk! De overname van het college in Arizona zou gladjes moeten verlopen wanneer we de door hen geschetste stappen volgen. Parallel werken we met specialist Betty Sundberg aan het verkrijgen van een associate degree, niet zozeer voor de gemiddelde student, die interesseert het geen moer, maar meer voor de ouders. Hun kind doet dan weliswaar iets artistieks, maar wel met een diploma eraan verbonden. Zo werkt het psychologisch! Na hels kabaal op de gang van een der klaslokalen gaan we daar als de sodemieter heen en treffen een hevig tierende student aan die de hele klas in zijn ban houdt. Navraag leert ons dat dit niet de eerste keer is en we besluiten hem dan ook van school te sturen, hetgeen ook niet geruisloos in z’n gang gaat. Pijnlijk, niet alleen financieel, maar vooral ook omdat je dit ten koste van alles wil voorkomen. Zó’n college wil je niet zijn. Hier blijft het niet bij, over drie andere studenten moeten we ook een oordeel vellen. Bij gebrek aan behuizing hebben we die studenten voor het moment in ons appartement laten wonen, waar een eind aan kwam toen de huur afliep. Dit trof de schoonmaakploeg aan toen de studenten vertrokken waren:

De schoonmakers renden het appartement uit en alarmeerden de beveiligingsmensen. Nadat één der security officers argwanend een vinger in het ‘bloed’ gestoken had, constateerde hij al heel snel dat hier sprake was van ketchup. Kortom, een studentengrap met gevolgen. Gary en ik roepen de drie op het matje en laten ze allereerst een kwartier voor ons kantoor wachten. Plechtig lees ik vervolgens het rapport van de security officers voor, waarbij de studenten zichtbaar verbleken. Gary gooit er nog een schepje bovenop, en na een donderspeech besluit hij met: “you guys are about to ruin the reputation of our school, do you understand, DO YOU?” Als makke schapen knikken ze instemmend. We sturen ze de gang op met de boodschap om binnen een half uur hun vonnis te vernemen. Ze schuifelen het kantoor uit en Gary en ik hebben moeite om ons lachen in te houden. Van tevoren vonden we het best een originele grap, zij het niet in ‘ons’ appartement. We besluiten ze drie maanden voorwaardelijk te geven, waarbij ze tevens de schoonmaakkosten dienen te vergoeden en persoonlijk hun excuses moeten maken bij het management van het appartementen complex. Grotere opluchting heb ik zelden gezien, daar hebben we voorlopig geen last van. Het is zo heerlijk om weer een echt ‘home’ te hebben en om ’s avonds weer bij m’n gezin thuis te komen. En wat smaakt een kruimige aardappel met sperziebonen en een bal gehakt dan lekker! Het geeft stabiliteit, ondanks dat je bij tijd en wijle gedurende het weekend toch nog wat huiswerk moet doen. Zo ook zondag 14 maart, want morgen woon ik een verplichte wetgevende cursus bij van CAPPS, hetgeen staat voor The California Association of Private Postsecondary Schools. Associatie van privé scholen voor voortgezet onderwijs dus. Op naar Sacramento. Dat is nog eens droge stof, merk ik halverwege de maandag. Wel interessante mensen in het lokaal en de wetenschap dat het maar anderhalve dag duurt. Af en toe worden m’n ogen wat zwaar, maar het papiertje is het waard:

“Diploma’s hangen aan de muur,” neurie ik terwijl ik de terugreis naar Emeryville aanvaard in mijn Chrysler 300M, waar ik zeer mee in m’n sas ben. Bij Ex’pression aanbeland mag ik van Gary vernemen dat hij een docent op staande voet ontslagen heeft omdat hij net voor zijn lezing zou beginnen een groot stuk chocola in brokken aan het hakken was. Helaas was dat niet het enige omdat kleine schilfers tijdens het hakken in onze dure apparatuur verdween. Niet de manier om chocopasta te maken, bedacht ik me, zonder het uit te spreken. Gary leek niet in de stemming voor een grapje. “I do have a replacement, Pete, all under control.” Iedereen lijkt op dit moment wel voor ons te willen werken, dat dus weer wel. “Great Gary, gotta go to the constuction meeting,” kap ik het gesprek af. Het is een waar genoegen om met Dennis Stearns samen te werken en zoals het er nu uitziet zal alles, ergo alle studio’s en klaslokalen, mid juni gereed zijn. Waarom CIC zoveel factureerde spreekt nu voor zich, zij voerden simpelweg uit wat Storyk tekende, fout of niet. Stearns, de expert, corrigeert dat met het immer achter zijn oor aanwezige potlood. Op administratief gebied voel ik me minder zeker met José Quan, de nieuwe man die daar structuur in aan moet brengen. Hij zit tegenover mij en het lijkt of hij bij iedere vraag of twijfel die ik heb ineen krimpt. Ik besluit hem nog één analyse te laten maken, maar ik ben bang dat dit geen blijvertje is. Onderdanig schuifelt hij mijn kantoor uit, hetgeen een gevoel van medelijden bij me teweeg brengt dat ik snel onderdruk. Hij heeft zich goed verkocht, maar levert geen dito kwaliteit. Dinsdag 23 maart staat zomaar Eckart voor m’n neus: “Ik dacht je maar eens te verrassen, Peet, even kijken wat je aan het uitbroeden bent.” Ik geef hem een snelle update, waarna Eckart voorstelt om met Gary te lunchen wegens het gegeven dat hij ons exact één jaar geleden introduceerde. Uiteraard werd The Townhouse unaniem gekozen als ‘the place to go’ en zelden heb ik Eckart zo relaxed en prettig meegemaakt. Ex’pression geeft hem energie en plezier, zeker weten. Hij besluit ook aan te zitten bij onze meeting met Hope Spadora van Sybase, die wellicht ons advisory board komt versterken. Die twee persoonlijkheden liggen elkaar wel, dus dat ziet er goed uit. Uiteraard voldoe ik aan zijn verzoek om hem naar SFO te brengen, maar waar hij heenvliegt mag Joost weten. “Ordinair karretje pik,” grijnst hij, terwijl hij plaats neemt in de 300M. “Ieder z’n meug, Eck, ieder z’n meug,” riposteer ik welgemoed. Het wordt een warm afscheid, het voelt eindelijk weer eens een keer echt goed. Eckart straalt.

Nadat ik vanaf de 101 via de 24 Walnut Creek binnenrijd, besef ik dat ik bijna vergeten ben om Astrid op te halen voor een buffet bij Michael Stead, onze dealer, als dank voor de twee auto’s die we hebben afgenomen. Het voedsel bestaat uit burgers en hotdogs, aangevuld met ijskoude coca-cola, niet slecht op bepaalde momenten, maar wellicht tekenend voor de wereld van autodealers als incentive. In ieder geval zijn de jongens blij dat we vroeg thuis zijn. Het ‘mens erger je niet bord’ staat als bij toverslag op de dinertafel, en zo brengen we de avond met de jongens door tot hun bedtijd, zonder enige vorm van ergernis. En dan gaat mijn mobiel af, het is Craig Deonik. Schorrig hoor ik zijn stem op dit late tijdstip: “Peter, I have bad news.” Na hem aangehoord te hebben, wens ik hem een goede nachtrust en sluit het gesprek af. Dit komt ons in deze fase heel slecht uit.

Volgende week: Het late nieuws is niet goed. We prepareren een seminar met als thema ‘de toekomst van de muziek industrie’. Gezien het geringe aantal vrouwen in onze industrie organiseren we een ‘Women in media’ dag. Gary soms labiel, soms super talent.

19 juli vorig jaar mocht ik met trots vermelden hoe mijn oudste zoon Rick een memorabele order had binnengesleept waarvoor hij van zijn werkgever Orange, internationale speler op het gebied van telecommunicatie met 266 miljoen klanten wereldwijd, de Orange Winner Trophy ontving. Bleek er dus nog meer op het spel te staan: de President’s club award voor de beste (verkoop) prestatie in zijn categorie. 570 toppers waren in Praag bijeen, het merendeel geroepen, echter niet uitverkoren.

Wat wilde Rick hier als blond zeemeermannetje zeggen? Wanneer je niet vist, dan kan je ook niets vangen? Of eens zie je me terug als kapitein om een grote prijs in de wacht te slepen? Vissen deed hij, maar dat hij als Captain Ricky Depp zou schitteren gedurende het Orange feest met als thema ‘Heroes and Villains’, kon hij niet vermoeden.

Laat staan dat juist die avond de winnaars bekend zouden worden gemaakt. Welnu, de captain werd member van de President’s club en luid gejuich ging op, zowel in Praag als in diverse Nederlandse steden. ‘Change makers’ was het Orange devies voor de afgelopen week en Rick is iemand die in staat is om veranderingen aan te brengen middels zijn werkethiek, commerciële gave en persoonlijke betrokkenheid. Proficiat oudste zoon! Waar ik overigens ook trots op was: Sparta! De enige club uit de eredivisie die het voor elkaar kreeg om Ajax in de slotfase te dwingen tot tijdrekken. In Amsterdam, voor 53.000 mensen! Hopelijk trekken ze dat vanavond door tegen Fortuna Sittard. Inmiddels ben ik bij ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in 1999 aanbeland, en in dit tempo zou een boek ongeveer 4000 pagina’s dik worden. Zie je het voor je?

Sommige reacties van lezers geef ik graag weer, ook omdat het fijn is dat het gelezen wordt!:

Wouter Verweij via WhatsApp
Zojuist #42 gelezen. Een jongensboek en wederom spannend geschreven! Top en complimenten

Ary Stuifbergen

Ik wil even laten weten, dat ik je “uit de Amerikaanse school geklapt” met veel plezier lees. Ik vermoed dat je nogal veel dagboeken hebt, om dit allemaal zo nauwgezet naar boven te halen. Was je nog van plan er een boek van te maken (Lulu.com tip)?

Theo van der Linden owner at vdlc publishers/consultants

Als ik ‘uit de school geklapt 41’ lees besef ik wel dat ik een redelijk rustig leventje heb geleid de afgelopen jaren…

Lennart Knot Managing Director at Technomed Asia

Weer een mooie cliffhanger! Ik lees deze verhalen elke week met veel plezier.

Tim Laning

Maar die Dawn…djeez.

En 50 kantoren maar liefst! Peter, wat zal jij je nederig gevoeld hebben

Hilbert – hippe88@yahoo.com

Ah wat leuk! 2 bekende namen. Olli Sondermann was een prachtvent en Lutricia Mc Neall met die wereldhit! Heerlijk om te lezen

Rob Roef Altijd leuk! Ik dacht ‘waarom begeeft Peter zich smorgens naar de fitnessruimte van het hotel om zijn e-mails door te nemen?’ -> blijkt het een businessruimte.

Gerard Nelck Die single heb ik nog met die hoes. Een zwaar verhaal met bruine basterd stem “gecrooned” over een ‘rechtvaardigde’ moord. Ringo

Rob Roef Érg leuk om te lezen weer Peter! – digitale pleisters

Freek Duveen Spannend! Even off the record: voor die $ 25,000 zat er verdorie toch wel een koelkastje in de directieburelen?? 

Sebastiaan Hooft DJ & Author of Redesign: Becoming a Happy, Healthy, and Successful Entrepreneur

Dat zijn prijzige klaslokalen 😉

Patrick Ulenberg MD BTI Studios Hilversum

Mooie verhalen dit, Peter!

Groeneveld Marianne Zo herkenbaar Peter dat stukje over je moeder. De bezoekjes omlijst met een whiskey’tje voor Chris en zij een jenevertje. En maar praten over wat er in de wereld gebeurde en vooral niet over haar!

Richard Keijzer En dan denk je een hoop nieuws te horen over je neef Hans, en dan staat er alleen maar “Hans vroeg mij een refrein te schrijven”… Plus een foto van de zingende bekkensmid die niets met het verhaal te maken heeft. Zo iemand kun je gewoon croppen hoor.Het mes er in, van de foto af.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Peter Herman Loïs Lane? Jij wel ……….

Albert Kerstholt knappe man ook die Laanen, in ieder geval destijds.
Luimman.

Bob van Luijt  1st degree connection1stFounder of SeMI

Ik lees ze met plezier Peter! Ben benieuwd naar het vervolg

Theo van der Linden leest als een thriller, nu al een beetje suspense, je voelt dat er onheil dreigt

Adriaan Meij Zweet memories with Eckart I recently published concerning his BOW.

Rob Laanen Een spannend begin. Wel jammer dat ik weet hoe het allemaal gaat aflopen. Maar… Ik laat me verrassen. Heel veel succes met je nieuwste geesteskind. Héél spannend. ik kan het weten!

Mary Joyce Many thanks for this post, Peter. The ending may not have been what we wanted, but in between there were many great and matchless days for those who followed the piper. Cheers to him, and to you!

Henny Neys Heel veel sukses peter maar jou kennende zal het zeker goed lukken

Gertjan Leijdekkers Leuk Peter, herinner mij nu weer dat Eckart mij een keer via jouw introductie bij mijn toenmalige software bedrijfje BMS kwam opzoeken als multimiljonair rijdend in zijn Renault 5, ha, ha,

Aan de andere kant van het gelukspectrum bezocht ik de afgelopen week een oude makker, 67 slechts, die opgegeven is. Door te praten over mooie punten uit het verleden, hadden we toch nog een gelukkig uurtje. Wel een beetje dramatisch om afscheid voor altijd te nemen. Gelukkig heeft hij ook nog een broer en schoonzus die 4 keer per week met hem bezig zijn: familie samaritanen! En dan komt a.s. woensdag digitaal #43 uit van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Fijn weekend.

Wie wordt verdacht van de inbraak? De breuk met aannemer CIC is een feit. Full Sail begint een proces tegen Ex’pression.

Natuurlijk worden we allemaal, op uitgeputte Ivar na, rond vier uur ’s ochtends wakker, ons afvragend waar we ook al weer zijn. De jongens rommelen wat in bed, Astrid maakt een bakkie leut, en ik ben bang om weer in slaap te vallen omdat we om half negen een management team vergadering hebben. En dan tollen de grootste problemen alweer rond in mijn hoofd: de inbraak en de vergaderingen met CIC deze week. Komt het op een breuk aan, dat is de vraag. De manier waarop zij met een vork schrijven geeft allesbehalve vertrouwen. Vóór morgen eerst de stukken nogmaals goed doornemen. Zo goed en zo kwaad als mogelijk slaan we ons door de eerste uren heen, waarbij de door British Airways verstrekte sanitaire voorzieningen in ieder geval wat soelaas bieden. Zelf heb ik gelukkig nog wat schoon spul in het appartement liggen. Vandaag ook Astrids Dodge Voyager bij de dealer oppikken en bij de DMV theorie examen voor het rijbewijs doen. “Welkom op een normale dag in Amerika, lieverd,” laat ik Astrid bij de kinderen achter. De jongens geven me bij de deur nog een dikke knuffel en verheugen zich op een spannende dag. “Waar zijn de cowboys, pap?” Gewettigde vraag toch?! Ik loop naar de overkant, dat kan nu nog, volgende week wonen we in Walnut Creek, waar het huis deze week geverfd wordt. Gary is reeds op kantoor en informeert me over de inbraak. Het enige waardevolle dat gestolen is, is een prijzige digitale camera. Echter, er zijn geen sporen van braak en aangezien zowel de schoonmaakploeg als het beveiligingsteam van hetzelfde bedrijf zijn, staan alle signalen op rood. “This stinks Pete,” geeft Gary ook mijn gedachten weer. We besluiten de ploegen in z’n geheel te vervangen en er voor te zorgen dat alle magneetkaarten in ons bezit komen. Tevens dienen de sloten vervangen te worden. Voor wat betreft CIC weet Gary te melden dat ze voor afbouw van de Tascam studios $80.000 meer vragen dan begroot door Dennis Stearns.

Framing Tascam studios

Grappig genoeg is deze door Gary bedachte constructie één van de aanleidingen geweest van de lelijke scheiding tussen hem en Full Sail. 6 studenten die vanuit 6 verschillende opnamestudio’s één en dezelfde band opnemen. Dat betekent dat je 6 verschillende opnames krijgt! Hoe mooi voor een docent om dat naast elkaar te leggen. Full Sail wilde er niet aan, wij des te liever, ondanks de extra kosten. “Unbelievable bunch of crooks,” breng ik er driftig uit, dat wordt morgen weer heisa met CIC. De management team vergadering verloopt vlotjes, ook al omdat Rob en Duke snel naar hun sound- en animatiestudenten moeten. We spijkeren iedereen bij voor wat betreft de lopende zaken terwijl Craig aangeeft 40 studenten voor maart geregistreerd te hebben en 20 voor de rest van het jaar. Tijdens de bouwvergadering zetten we CIC onder druk, hetgeen een besparing van $19.000 oplevert. Te weinig. Ik nodig Ed Brady uit voor een vergadering waarvan de uitkomst waarschijnlijk een breuk tussen ons zal zijn. Gary’s 45^e verjaardag wordt uitbundig gevierd bij Ex’pression en met ons beider familie. We zijn uitgenodigd bij de Platt residentie, waarbij zijn schoonmoeder eveneens aanzit. Waarschijnlijk omdat we elke vorm van ‘shop talk’ vermijden, en de Platt boys en Laanen boys met elkaar verbroederen, wordt het een top avond. De meeting met CIC’s Ed Brady is kort en grimmig, ze doen geen water bij de wijn en wij geven geen duimbreed toe. We besluiten dat ze datgene afmaken wat moeilijk over te dragen is en dat we dan over de slotprijs gaan onderhandelen. Brady is niet bepaald een ‘happy camper’ en laat dat blijken door de deur nogal hardhandig achter zich dicht te smijten. “Good riddance,” smaalt Gary. Dat ‘opgeruimd staat netjes’ klinkt wel lekker, maar de laatste onderhandelingen gaan geen pretje worden, dat is zeker. Het gegeven dat we al wat onstuimige golven genomen hebben sterkt ons, en angst is een slechte raadgever. Het meest motiverend voor het moment is het gegeven dat we nu ‘fast forward’ kunnen met de construction crew van Dennis Stearns. Op privé gebied wordt het wat rustiger nu we definitief verhuisd zijn naar onze woning in Walnut Creek en de boys naar de elementary school, ietwat hoger op de heuvel, ingeschreven zijn en ook een begin hebben gemaakt.

242 Marshall Drive, Walnut Creek, met op de oprit de Dodge Voyager

Astrid, die nog niet mag werken conform ons visum, zorgt er voor dat Ivar aan z’n trekken komt en iedereen bij z’n gezonde verstand blijft. En dat hebben we nodig, want Full Sail laat ons per aangetekend schrijven weten dat ze ons als medebeklaagde beschouwen inzake het proces dat ze tegen Gary Platt voeren. Gary heeft ook een procedure tegen hen lopen en ik vermoed dat ze druk op ons willen uitoefenen om de zaken te vereffenen. Maar dit is Amerika, ‘home of the lawyers’ oftewel voordat je het weet zit je in de rechtbank. Waar het om gaat:

Ze proberen natuurlijk aan te tonen dat wij hun concept kopiëren en waarschijnlijk dat de gedachten van Gary inzake Tascam hen toebehoren. Snel genoeg komen we er achter dat Californië niet bepaald tot de jurisdictie van Florida hoort, dus moeten we een advocaat in Florida inhuren. Werk aan de winkel voor Dawn Cardi. Maar echt lekker voel ik me niet, we zijn in de opbouwfase, dit is pure verspilling van energie. En m’n humeur wordt er ook bepaald niet beter op. Maar goed, borst vooruit en zoals Queen zingt: “no time for losers”. Dit soort liedjes maakt dat ik me toch beter voel, merkwaardig maar waar! Het vervolgartikel in de SF Chronicle doet ook goed:

Hoewel net begonnen, geeft het ons nu al een soort van keurmerk. Gary stormt mijn kantoor binnen, negeert het Chronicle artikel waar hij zo goed uit tevoorschijn komt, en begint een tirade over Full Sail. “The motherfuckers, like it’s not enough they ruined my Christmas…….”. Gary is met name razend omdat Full Sail daadwerkelijk alle vuile was juridisch heeft laten vertalen, zoals het ontslag van Gary, rond kerst 1997, wegens drugsgebruik en ander vermeend misbruik of gedrag. De claim van Gary gaat over zijn aandelen waarvan de waarde nog steeds niet is uitgekeerd en ook een counterclaim voor ontslag zonder juridische gronden. Na hem een kwartier van daadwerkelijke uitrazen te gunnen, val ik hem in de rede door mede te delen dat er advocaten op de zaak zitten, dat we een nieuwe klas in maart krijgen en dat we ons vooral moeten concentreren op opbouw, niet op afbraak. Gary schuifelt mokkend terug naar zijn kantoor, parallel aan het mijne, waarna ik hem driftig hoor typen op zijn laptop. Ik hou m’n hart vast voor wat daar weer geproduceerd gaat worden. Maar misschien blaast hij daardoor wat stoom af. Zaterdags, genoeglijk in eigen huis, kan ik in ieder geval aan het Ex’tent front melden dat dat we een deal hebben gesloten met Meyer Sound, autoriteit op het gebied van speakers, om een aantal studio’s, maar met name het theater uit te rusten met hun speakers op 5.1 formaat. Als tegenprestatie, behalve een kleine financiële vergoeding, dopen wij ons theater om tot ‘The Meyer Sound Theatre’. Tevens vraag ik aan degene die bij Ex’tent momenteel verantwoordelijk is voor de financiële gang van zaken, Bram of Frans, waar de $1,3 miljoen blijft voor de resterende bouwsegmenten. Moeizaam hoor, iedere keer dat gebedel. Inmiddels staat de maart klas op 44, mooi maar nog 11 onder budget. Het weekend kan beginnen! Maandag slaan we ons door de gebruikelijke bijeenkomsten; gelukkig niets van betekenis te melden, zij het dat we licht onder budget zullen eindigen voor de maart klas. Craig Deonik garandeert het de rest van het jaar goed te maken. We zullen zien, ik besluit om Craig wat nader ter controle aan de borst te houden. Per aangetekend schrijven komt de slotnota van CIC binnen. De briefopener haalt met een krachtige beweging de envelop open, waarna mijn blikken geobsedeerd worden door het slotbedrag. Als verdoofd zijg ik langzaam op mijn bureaustoel neer.

Volgende week: Het gevecht met CIC begint. Peter gaat naar cursus. We moeten één student de laan uit sturen en drie studenten krijgen voorwaardelijk aan hun broek.

Tja, hersenspinsels krijgen vorm wanneer de week vordert. Mocht ik met de Luim van 6 december vastleggen hoe de overbrugging met kerstboom in het midden van het water werd opgetuigd, zo vond j.l. zaterdag de aftuiging plaats:

Wederom met buurman Peter K. en Astrid actief op de plek des onheils. Maar eigenlijk was het ook een symbolische afsluiting van de oude kerst. En op een of andere manier werd dat “oude” de afgelopen week het thema, mede na het 100 jaar feessie van Tante Bep, en de 70^e verjaardag party donderdag van vriend, schrijfheer en schilder Gerard Nelck. Zaterdagavond woonden Astrid en ik de reünie bij van de tak van haar moeder: Driehuis. Aangezien we hier over 11 kinderen praten, dan mag het geen wonder heten dat er van hen en de nazaten, plus de koude kant, maar liefst 68 aanwezig waren, van jong tot oud. Het werd onder leiding van Ome Dick een groot succes. Maandag mijn eerste aantreden weer bij ons gymcluppie, hetgeen de nieuwe knie opzienbarend goed volhield. Vanmiddag onze winterbijeenkomst bij lid Henk in de pittoreske bossen van Hilversum. Aangezien ik voor de muziek zorg, veel goud van oud:

Kijken of de twist er nog lekker uitkomt! Het leukste deze week overkwam me dinsdag. Na mijn fysio afspraak (krachttraining, fietsen en balanceren), kwam ik de lift uit en trof een groepje bejaarden (ouder dan ik dus) onder begeleiding aan, die ik beleefd “goedemorgen” wenste. Komt een lieve jonge begeleidster me achterna en vraagt: “mag ik u wat zeggen, meneer?”. Ik: “maar natuurlijk”. “U kwam net voorbij en u ruikt zo lekker”. Roze wolk! Meer dan “Van Gils” en een bedankje kreeg ik er niet uit, ik vond dit zo on Nederlands. In Californië was dit niet ongewoon, moet ik zeggen. Complimenteus zijn, bedoel ik. Toen bedacht ik me dat ik 125 mensen in mijn agenda heb opgetekend wiens leeftijden ik bij wil houden. Familie, vrienden en goede kennissen (en enige vijanden). Ik hou van statistieken en ook wanneer ik de 100-jarige (Tante Bep) er afschrap, evenals mijn 2-jarige kleinzoon, dan kom ik nog op een gemiddelde leeftijd van 58. Dat dit nog, kijkend naar mezelf, jeugdig lijkt komt door Astrids invloed, evenals de business vrienden. In de categorie 41 t/m 60 jaar scoor ik 45 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 51,8 jaar. De grootste groep vormt de ‘boomers’, 61 t/m 80, want daar scoor ik 59 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 70,8 jaar. Is dat erg? Welnee, want deze groep bevat een behoorlijk aantal mensen die al decennialang echte vrienden zijn, en niet alleen wanneer ik win! Enfin, wat gebeurt er in de tussentijd, wanneer ik al deze ‘belangrijke’ informatie verzamel, met de plek in mijn bed:

Doet me denken aan een liedje van Simon and Garfunkel (pietsie mijn tekst, raad maar welke het is): “I got up to write my Luim, when I came back to bed someone’s taken my place, Tinley, you’re breaking my heart….”. Woensdag is-ie er weer: aflevering 42 van ‘uit de Amerikaanse school geklapt’.