Laanen's Luim

Nauwelijks bijgekomen van de Istanbul trip, konden we ons alweer opmaken voor het concert van Alan Parsons Project in Paradiso, nog een verjaardagscadeau van zoon Rick en schoondochter Liesbeth, die ons ook vergezelden. Het bijzondere hieraan was het gegeven dat Alan Parsons en ik voor het eerst met elkaar kennismaakten in 1996, toen ik als platenbaas voor Arcade in Duitsland zijn album ‘On air’ uitbracht.

Toen had hij natuurlijk al lang faam vergaard als geluidstechnicus voor de Beatles met ‘Abbey Road’ en ‘Let it be’, maar ook met Pink Floyds ‘The dark side of the moon’. Nadat hij zich met (Amerikaanse) vrouw Lisa in het Californische Santa Barbara gevestigd had, beschouwden we het als een eer om een studio naar hem te noemen bij Ex’pression College for Digital Media (beroemd van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

 Alan tekent hier ter afronding Ex’pressions ‘wall of fame’.

Machtig fijne kerel als Alan is, schreef hij ook een brief ter ondersteuning van de verkrijging van mijn groene kaart, oftewel mijn verblijfsvergunning in de Verenigde Staten. Door de jaren heen zijn we met elkaar in contact gebleven, en het was derhalve een groot genoegen hem in een bloedheet en in mijn ogen onveilig Paradiso te zien spelen:

Het concert was ouderwets goed, maar ik hield mijn hart vast mocht daar iets gebeuren. Opelkaar gepropt in een omgeving met veel hout hoeft er niet ‘dit’ te gebeuren of er breekt paniek uit, waarbij mensen niet weg kunnen komen. Ik vind het verbazingwekkend dat de brandweer dit toestaat. Enfin, Alan had ons uitgenodigd in zijn kleedkamer na afloop, waar hij ons met gade Lisa hartelijk begroette. Drinks on the house! Alan oogde vermoeid en zweette als een otter. Hij vroeg zich af of ze wel eens van airconditioning gehoord hadden. Maar hij was in ieder geval nog fit genoeg om wat gekke bekken te trekken:

Astrid en Alan aan de rol

Lisa en Alan nemen het luchtig op

Het afscheid was op zich wel grappig, zo van waar ter wereld zullen we elkaar nu weer ontmoeten. Immers, dit was voor het eerst dat we elkaar in Nederland troffen. Na Rick en Liesbeth nogmaals bedankt te hebben, togen we huiswaarts. Vrijdag troffen Rick en ik elkaar op…….Schiphol, daar stapten we in om plaats te nemen op de harde en smalle zitplaatsen van RYANAIR.

Maar ja, gelukkig slechts anderhalf uur naar Dublin. Jammer dat Rick een te groot stuk handbagage meegenomen had. Ik had hem nog zo gewaarschuwd dat het 25x40x20 centimeter moest zijn! Mocht de pret niet drukken, en niet zo gek veel later zaten we aan onze eerste Guinness:

En, het moet gezegd, het smaakt veel beter ter plekke dan in Nederland. Komt bij dat het weer onwaarschijnlijk Iers mooi was. Geïnspireerd door het goede werk van Alan Parsons nam Rick plaats achter het mengpaneel van Thin Lizzy in het Ierse Rock and Roll museum en jamde hij ook nog een beetje in een andere studio.

En ik? Tja, ik ben wat bezadigder te werk gegaan, kerken dienen bezocht te worden in mijn optiek:

Tevens nog een goed gesprek met wat Ieren gehad over de naderende Brexit.

Ach ja, je moet wat. Laatste avond gezellig doorgebracht met een vroegere collega van BuZa, David Naves, nu gestationeerd in Dublin, en diens gade Ilse.

We kwamen bijeen in de beroemde maar stampvolle Temple Bar, waar we alleen nog ‘rustig’ konden zitten in de rokersafdeling. So be it, want gezellig was het! En voordat we het wisten stonden we weer op Schiphol, waar onze beminden met smart (dat verzin ik) op ons stonden te wachten. Het is dan ook een ontiegelijk end lopen voordat je bij de uitgang bent. Top weekend (kan ik me herinneren)! Woensdag alweer aflevering 10 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Stay tuned.

Levert een muziekgala in Stuttgart ons de eerste (Duitse) Ex’pression student op, en gaat Gary het bijltje erbij neergooien na zijn aanvaring met Eckart?

Woensdag 1 april bespreken Gary, Dawn ‘immer erbij’ en ik nogmaals de aankoop van het gebouw dat we op het oog hebben. Het is een voormalige fabriekshal die door eigenaar Sybase, de software onderneming, is omgedoopt tot software ontwikkelingsruimte. Ideaal voor ons met het oog op de hoge plafonds en de studio’s die we willen bouwen. We bespreken tactiek qua aankoop omdat Sybase het gebouw voor 1 juli uit de boeken wil hebben. Sybase heeft geld nodig en de gewenste $7,5 miljoen zou de balans zeker een beter aanzien geven dan ‘brick and mortar’, oftewel het huidige gebouw. Maar……$7,5 miljoen gaan we echt niet betalen, zeker weten. Als de (voorlopige) drie musketiers nemen we innig afscheid van elkaar, waarna Gary me naar San Francisco International brengt en ik met British Airways 284 naar Londen vlieg.

Gemengde gevoelens en gebeurtenissen

In Londen aangekomen om 10.05, check ik in op British Airways vlucht 940 die om 15.45 in Düsseldorf landt. Daar wacht Astrid me op in ‘mijn’ Mercedes (met dank aan Arcade), waarna ze ons in hoog tempo naar Eckart in Driebergen stuurt. Daar draag ik mijn eerste zakelijke indrukken staccato aan Eckart over. Eckart knikt vergenoegd, deelt wat zaken met me die hem zorgen baren, en ter afscheid voegt hij me “goed gedaan jochie” toe. Groter compliment kun je niet van hem krijgen! Maar of ik het wel de komende week allemaal even op schrift wil zetten. Overbodige vraag. En de mededeling dat ik zaterdag 11 april weer verwacht wordt in Florida. Wat?!! Samen met Gary dien ik het voorstel te optimaliseren, zodat er bij investeringsvehikel Ex’tent een klap op kan worden gegeven. Ik spring niet in de houding, maar het scheelt niet veel.

We rijden vervolgens naar Astrids ouders in Vinkeveen, waar we de nacht zullen doorbrengen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om Gary te bellen over mijn gesprek met Eckart. Ik dring er bij hem op aan om Eckarts opmerkingen serieus te nemen dan wel in de kiem te smoren. “Will do baby,” sluit hij af. 3 april: de grote man van Keulens productiehuis MaxiMedia, Jürgen Hohmann heeft ons na de Arcade zeperd als speciale gasten uitgenodigd voor de ARD knaller Stars 98 in Stuttgart, waarvan de baten ten gunste komen van het Aidsfonds.

De Mercedes draait op volle toeren over de Duitse Autobahn. In Stuttgart aangekomen wacht ons een zeer genoeglijk hotel waar we ons in ‘gala’ kunnen uitmonsteren. Naast de Kelly Family en Modern Talking, speelt daar ook een groepje dat debuteert op TV: Ace of Base met het liedje ‘Life is a flower’. Het maakt geen indruk op me. Dat is overigens ook iemand bij beoordeling van de Beatles demo’s overkomen!

Tijdens het netwerken bij de cocktail receptie stelt Jürgen Hohmann ons voor aan Karl Bode, verantwoordelijk bij Lufthansa voor o.a. sponsoring van dit soort evenementen, en overtocht van de artiesten. Op zijn vraag wat ons ertoe brengt om in Californië een college te openen, antwoorden Astrid en ik in koor, overlopend van enthousiasme, hoe studenten 24/7 bezig gehouden worden en dat er nimmer gebrek aan apparatuur zal zijn. Dat laatste maakt iets wakker in Karl. Hij stelt zijn zoon Marc voor die op de filmschool in Berlijn zit. Marc vertelt dat het traditionele patroon van schoolgaan hem absoluut niet bevalt, en ook dat slechts mondjesmaat van apparatuur gebruik kan worden gemaakt.

Archieffoto Marc Bode voor Ex’pressions wall of fame

Na nogmaals ons gloedvolle betoog aangehoord te hebben, besluit Karl om in het najaar met zoon Marc ons in Californië te bezoeken. Astrid en ik voelen ons als succesvolle colporteurs.

Geeuwend word ik 4 april wakker, laat Astrid nog even in ruste, en begeef me naar de businessruimte van het hotel om mijn e-mails door te nemen. De belangrijkste is van Gary aan Eckart waarin hij tracht de diverse bezwaren weg te nemen of in de tijd te plaatsen. Agressief beantwoordt hij Eckarts uitlating dat hij wat andere inzichten heeft met betrekking tot het curriculum van de Digital Media course. “Let’s work as a team”, schrijft hij, en dat hij niet wenst te werken in een sfeer van “shooting holes with a bazooka” achteraf. Gary besluit dat wanneer hij niets meer van Eckart hieromtrent verneemt, hij aanneemt dat er niet echt sprake is van serieuze input. Opgewonden standje, gaat het door me heen. Wel stelt hij aan Eckart voor om mij voor een langere periode aan te stellen als CEO, dit na afstemming met Dawn Cardi. Voornamelijk ook omdat de laatste oogst van geïnterviewde kandidaat CEO’s hen niet bepaald enthousiasmeerde. Hij meent dat ik in staat ben om werknemers te inspireren en te motiveren, zodanig dat ze een hoger niveau bereiken. Op z’n Gary’s besluit hij met “no bullshit, I really like him”.

Er komt nog een e-mail specifiek voor mij achteraan. Hij wil met me van het weekend praten over Eckart, want diens negatieve houding bevalt hem absoluut niet. Hij stelt dat wanneer hij ook maar iets van het proces heeft geleerd, dan is het dat hij “NEVER EVER FUCKING EVER” Eckart iets zal geven waarvan hij vindt dat het niet af is of incorrect. Ook wil hij Eckarts opinie vooraf en niet wanneer het gereed is en Eckart er als een soort van “armchair quarterback” overheen gaat. Daar moet ik om grinniken, het doet me denken aan al die Nederlanders die thuis met een zak chips en een biertje op de sofa zitten en alles sowieso beter weten dan de trainer op de wedstrijdbank. Hij voegt er een brief aan toe die hij gestuurd heeft naar het bureau (BPPVE) in Sacramento, dat in Californië verantwoordelijk is voor de verstrekking van de benodigde licenties. Gezien de politieke situatie waarin dit orgaan zich bevindt, verzoekt hij om het proces te bespoedigen. Hij besluit zijn eerdere tirade met “hij (Eckart) heeft me wat geleerd, ik ga niet meer buigen voor hem”.

Onderweg naar Vinkeveen, voortrazend over de autobahn, neem ik met Astrid de inhoud van de e-mail door, met name het onderdeel ‘wat als’. Stel dat de aanbieding gemaakt wordt, gaan we dan de familie verkassen naar Californië, en voor hoe lang. Qua taal zal het voor de jongens geen probleem zijn, ze zijn inmiddels Engels geschoold. Hoog Engels! Na veel heen en weer gebabbel wordt besloten om een periode van drie jaar als uitgangspunt te nemen. We verheugen ons over hoe we later op zoek zullen gaan naar een geschikte woonplaats in de Bay Area. We besluiten de buitenwereld niet te informeren voordat er een doortimmerd aanbod op tafel ligt. Voordat we er erg in hebben, draaien we de Herenweg op in Vinkeveen en parkeren we voor het huis waar mijn schoonvader indertijd geboren is. Als vele malen hiervoor bast hij “ik heb liever geen auto met een Duits kenteken voor m’n deur”. Maar we kennen elkaar nog goed van de plaatselijke voetbalvereniging Hertha. Sterker nog; ik kende schoonvader Toon voordat ik Astrid leerde kennen! Genoeglijk brengen we de avond door, waarna we tollend van de ideeën het logeerbed induiken.

Zondag krijg ik een brief van Gary aan Dawn Cardi in handen waarin hij stelt dat iets waar hij zoveel vreugde aan beleefde, veranderd is in een verschrikkelijke nachtmerrie.

Niet alleen dat; hij vreest ook voor zijn gezondheid. Hij stelt dat ze hem vooropgezet onderuit hebben gehaald. Letterlijk schrijft hij hoe Eckart hem gaat behandelen: “sneller Gary, stel het curriculum samen, dan kunnen we vervolgens alles gaan behandelen wat jij fout hebt gedaan”. Hij vervolgt: “toen ik Eckart ontmoette dacht ik dat hij een positieve kracht zou zijn, iemand die me zou helpen iets unieks en creatiefs te creëren. Jazeker, we praten over veel geld, maar hem beschouw ik nu als een donker, arrogant figuur die zichzelf niet eens kent, en ik wil geen onderdeel zijn van zijn ongelimiteerde machtswellust”.

Volgende week: houden we Gary in huis en nare persoonlijke gebeurtenissen.

Twee weken zonder echte Luim: SCHANDE! Maar, we nemen jullie even mee naar het hoe of wat. Nadat onze beminde (KLM) buurvrouw Elsje, samen met man Hans, ons had afgezet bij vertrekhal 3 op Schiphol, markeerde dat het begin van onze eerste trip naar Turkije. Vlucht KK2248 van Global Atlas ‘dreigde’ ons 25 april op tijd naar Istanbul te brengen maarrrr……. probleempje met airtraffic control o.i.d., dus stonden we gezellig een uurtje extra aan de grond. Na een kleine drie uur vliegen en een goor hapje eten (laten staan) landden we op de nieuwe luchthaven van Istanbul, de grootste ter wereld volgens de autoriteiten. Na een half uurtje taxiën bereikten we het nieuwe wereldwonder, en groot is het!

Zo groot dat we na de paspoortcontrole nog een half uur moesten lopen naar de plek waar de bagage, hoopten we, klaar zou staan. Niets van dit alles, even geduld lieve mensen. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Astrid besloot alvast buiten een luchtje te scheppen (u weet wel). Ha, daar is de koffer, nu lekker naar buiten snellen om ons op weg te begeven naar het consulaat. Eitje, eerst nog even door de secundaire bagage controle. Dat ging dus zomaar niet; aangezien uw Luimenist door een tweetal mannen (bijna) besprongen werd om uitleg te geven wat er zoal in die (grote) koffer gepakt was. Glimlachend verklaarde ik dat het allemaal onschuldige zaken waren. Gek, op een of andere manier hadden ze het idee dat ze deze of gene drugs kingpin uit Amsterdam te pakken hadden. Alle potjes van Astrid werden opengedraaid, er werd geroken aan de vacuüm getrokken kaas, geroken aan mijn body lotion (afblijven!!!), en uiteindelijk natuurlijk niets gevonden. Toen werd ik uit wanhoop nog gefouilleerd en moesten ze knarsetandend constateren dat mijn buik echt rond was, zonder hulpmiddelen. Enfin, eind goed al goed. Nadat Astrid en ik herenigd waren, namen we een taxi naar hartje Istanbul. Meevaller, voor de ruim 40 kilometer waren we slechts €17 kwijt, inclusief fooi. En daar stond onze rots in de branding, oftewel Consul Generaal Bart van Bolhuis ons op te wachten. Opluchting. Astrid poseerde vol trots voor ons tijdelijke onderkomen:

Waarna we een gezellige avond tegemoet gingen. Op tijd het kooitje in; bed van Prinses Beatrix! Heb net op tijd het kroontje weggemoffeld. Was ’s ochtends wel even schrikken toen ik de gordijnen van de badkamer opende:

Levensgroot President Erdogan met de plaatselijke burgemeester van de wijk, Beyoglu, waarin het consulaat gevestigd is. Mooi ook is de sage van de Witte Roos, de beeldschone vriendin van de vrijgezelle (ja, ja) ambassadeur Cornelis Calkoen, die die in Istanbul diende van 17-27 tot 1744.

Na het vertrek van de ambassadeur bleef zij alleen achter en stierf aan een gebroken hart. Sindsdien spookt ze daar rond. Na wat aanbevelingen van CDPeuse Thessy, togen wij de stad in en oh, oh, wat waren we onder de indruk van de historie en de vriendelijkheid van de mensen. En natuurlijk hielden we ons aan de dress code voor de moskeeën.

’s Avonds was het fantastische Koningsfeest waar zo’n 900 mensen acte de presence gaven. En alles was er (gesponsord): van Ketel1 (Kitchen One lokaal) tot Heineken, bitterballen, haring, een band, en een echte patatkraam. Roept U maar!

Feeëriek, zo mag het best bestempeld worden. Netwerken op z’n best, evenals pitten na het festijn. Het consulaatpaar nam zaterdag de tijd om ons mee te nemen op een boottocht over de Bosporus, evenals een tochtje langs bezienswaardigheden en moskeeën.

Bart, Thessy en Astrid heuvel opwaarts naar een moskee

De dag afgesloten met een heerlijke, echt Turks diner. Wederom een dag om in te lijsten. Maandag even aan de bak met de Turkse Game World als vertegenwoordiger van de Dutch Game Garden. Eerst op bezoek bij de NARclub, een volwassen onderneming waar maar liefst 30 game ontwikkelaars werkzaam zijn, daarna naar BUGlab/Kitchen, de game en VR afdeling van BAU University.

Mijn Ex’pression gevoel uit Californië kwam helemaal boven tijdens de rondleiding over de creatief ingerichte campus. Hier moeten studenten zich wel heel gelukkig voelen. Senior Commercial Officer Mustafa Basaran had op het consulaat een prima werklunch georganiseerd, waarbij hij kans had gezien om een mooie samenstelling van de Turkse wereld van gamers bijeen te krijgen. Hulde! Met een traan en een kus afscheid genomen en per taxi de eerste etappe terug afgelegd, naar het vliegveld. KL1614 zette ons, na enige vertraging, met een brute klap neer op vaderlandse bodem, alwaar overbuurman Peter ons liefdevol opwachtte en naar huis transporteerde. Volgende week de rest van de trip (Alan Parsons, Dublin), maar eerst a.s. woensdag aflevering 9 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Een faalscenario, de Full Sail ervaring als ‘undercover’ en San Francisco, here we come!

Al snel vult de tafel in de woonkamer zich met tonnen cijfermateriaal en onderliggende documenten, waar we gretig doorheen gaan. We lopen tevens de door mij opgestelde actielijst af, waarbij ook het faalscenario een rol speelt, oftewel wat het gaat kosten wanneer we op enig moment de stop eruit trekken. Ook wil ik dezelfde dag nog een toertje doen bij Full Sail World Education, een privé college met zo’n 1.400 studenten, waar Gary onvrijwillig vertrokken is. Volgens hem wegens hun weigering om het door hem ontworpen traject, dat wij nu aan het bespreken zijn, actief te implementeren, waarna de agressieve wijze waarop hij aan bleef dringen hen te machtig werd. Gary weet dat zijn knalgele kever teveel opvalt in Winterpark en stelt voor om de onopvallende middenklasser van zijn schoonmoeder te gebruiken. Aldus ga ik op weg naar Full Sail voor mijn 15.00 afspraak met Angela.

Een prachtige school ontrolt zich aan mijn ogen. Aan de balie word ik door een navenant mooie receptioniste naar de sofa verwezen om daar op mijn ‘tour guide’ te wachten. Angela meldt zich bij me, en gezegd moet worden dat men bij Full Sail, zo het zich aan laat zien, vormgeving als hoge prioriteit ziet. Angela vraagt me de oren van het hoofd over het kind dat ik de opleiding van Full Sail wil laten volgen, hetgeen me noopt om de leeftijd van onze zoon wat naar boven bij te stellen. Na een goed doortimmerde rondleiding en een “big thank you” voor Angela, vormde het beeld zich meer in detail dat Gary geschetst had voor een nieuw ‘hoger niveau’ college in Californië.

Het weekend besteden we koortsachtig aan het maken van plannen, verbeteren van de vooruitzichten, en het hernieuwd indelen van het denkbeeldige gebouw. Ondanks het bijtijds hinderlijke boeren en scheten laten van Gary, vorderen we gestaag. Aan het eind van de zondag zijn we in staat om Eckart een fax te sturen van maar liefst 12 pagina’s, uiteraard in het Engels, waarbij ik een handgeschreven Nederlandse pagina voeg ter toelichting:.

Ik wijs Eckart erop dat de vooruitzichten goed zijn, maar dat het ook risicovol, en derhalve kostbaar wanneer we halverwege de stop eruit moeten trekken, waarbij de afschrijving hoog kan zijn. Geestelijk uitgeput vallen we in een schommelstoel om zichtbaar, en in Gary’s geval hoorbaar, van een Sam Adams te genieten. Beter bier dan dat uilenzeik van Budweiser.

De San Francisco Bay Area

Het is maandag 30 maart, we vertrekken met United Airlines 207 naar San Francisco, waar we lokale tijd 10.30 aankomen, een 6 uur durende vlucht met 3 uur tijdsverschil. Opvallend bij United is de hoge leeftijd van de stewardessen. Uiteraard weet ik dat de Amerikaanse society geen plafond qua leeftijdsgrens kent wanneer er geld verdiend moet worden, maar dit is wel een zeer ongebalanceerde mix. Marketingdame Ivy Cohen, die we in Emeryville treffen, oogt daarentegen fris en energiek. Ze ontvouwt haar plannen met veel enthousiasme en onderbouwing. Makelaar Gary Breen, de volgende op ons lijstje, toont ons een aantal gebouwen in Emeryville. Emeryville ligt aan de San Francisco Bay Area, pal tegenover San Francisco, verbonden met de Bay Bridge. Ingeklemd tussen Oakland en Berkeley groeide Emeryville uit van lelijk eendje tot mooie zwaan van de East Bay. Voor makelaars een heerlijke vijver om te hengelen naar provisies. Emeryville heeft een geschiedenis die reikt van de Gold Rush tot de komende vestiging van Pixar. Het transformeerde van een gokstadje van twee vierkante kilometer, waar de sheriff zijn bruine envelop onder de tafel kreeg in het populaire Townhouse, tot een ultra modern voorstadje van San Francisco.

Dit alles tot grote jaloezie van Oakland’s burgemeester Jerry Brown, die aast op ondernemingen als Pixar en Ex’pression. De avond brengen we door met Dawn Cardi, die even overgewipt is uit New York om ons degelijk voor te bereiden op wat ons te wachten staat, met alle regeltjes die daar aan verbonden zijn. Enige wijntjes later zijn we het erover eens dat het Sybase gebouw het meest geschikt is voor Ex’pression, zij het dat bij volledig benutting van het 5.600 vierkante meter grote gebouw, we 80 parkeerplaatsen tekort komen. In ons enthousiasme, en dankzij de wijn, lossen we alle problemen op en ik besluit Eckart een belletje te geven. Immers, het is al ochtend in Nederland. Ik kom niet goed over en weet niet of Eckart chagrijnig is, of ik niet verstaanbaar. We hangen op en zelden heeft een hotelbed me meer goed gedaan! Dinsdagochtend 31 maart 07.00 ‘wake up’ call, er wacht ons een drukke dag. Het lijkt me een goed idee om allereerst Eckart een verklarende fax te sturen vanuit het ‘The Handlery Union Square Hotel’. Gisterenavond heb ik waarschijnlijk te snel, te enthousiast en een weinig aangeschoten getracht om onze aanpak voor de aankoop van het Sybase gebouw uit te leggen. Ik schrijf handmatig dat ik telefonisch niet overgekomen ben (!) en dat ik de mening ben toegedaan dat we er wel een half miljoen afkrijgen. En ook dat we wel een oplossing vinden voor het tekort aan parkeerplaatsen. Mijn P.S. maak ik stoer: ‘no nuts, no glory!’. Tevreden geef ik de fax bij de receptie af, nu nog een hartig ontbijt en de dag kan beginnen.

Het ochtendverkeer is traag richting de Bay Bridge, die we dienen te kruisen omdat we om 10.00 een interview hebben met Greg Deonik in Emeryville. Hij solliciteert naar de job van sales- en marketing manager. Het gaat langzaam, maar de indrukken en energie van San Francisco infiltreren de Ford Mustang cabriolet die Gary gehuurd heeft, en geven ons een soort van ginnegappende impuls. Op enig moment, al voortschuivend over de Bay Bridge, komt het gesprek op ‘Bonanza’ en de hoofdrolspeler Lorne Greene. “Weet je,”zegt Gary “dat hij ook een mega hit had met een liedje?”. “Je bedoelt met ‘Ringo,” antwoord ik nonchalant.

Gary daagt me uit: “sing it man, c’mon, sing it.” Aangekomen in Emeryville zing ik net de slotzinnen van ‘Ringo’: “…..and on his grave they can’t explain the tarnished star above the name of Ringo,” en Gary’s mond staat nog steeds open van verbazing. Op een of andere manier verhoogt het zijn respect voor mij.

In Emeryville hebben we een tijdelijk kantoor gehuurd in Doyle Street, een echt honk voor artiesten van allerlei pluimage. Daar ontvangen we Greg Deonik, een ietwat gezette marketing veteraan De man weet absoluut waar hij over praat, ofschoon het onderbuikgevoel niet positief reageert. Tegen twaalven nemen Gary en ik afscheid van hem. Dit is een belangrijke job, dit is een kundige man, maar….. We kunnen het ‘maar’ niet invullen en parkeren de beslissing.

We ‘bestijgen’ de Ford Mustang weer en begeven ons onderweg naar Bucci’s, een trendy Italiaans restaurant in Emeryville, waar we gaan lunchen met potentieel boardmember Jane Metcalfe, beroemde mede-oprichter van Wired Magazine. Ook de nimmer ontbrekende Dawn Cardi (rapporteert zij alles achter onze rug om aan Eckart?) zal aanwezig zijn. Tijdens de lunch blijkt wel dat Jane een zeer scherpe dame is, ze zou echt een ongelooflijke aanwinst voor ons zijn.

Goede relatie van Eckart, dus die moet z’n charmes maar aanwenden! 16.00 hebben we onze afspraak met David Schwartz, kandidaat voor de CEO rol. Een rol die Gary ook ambieerde, maar met zijn aspiraties maakte Eckart korte metten: “no way you can do that”. Vriendelijkheid kent geen tijd. David is vriendelijk en intelligent maar, zo besluiten we, “a bit of a softy”. De dag besluiten we met een genoeglijke maaltijd in, jawel, The Townhouse! Nu een restaurant met duidelijke Franse invloed. Helemaal goed. Gary en ik lachen wat af en testen elkaars muziekkennis. Topavond.

Volgende week: levert een muziekgala in Stuttgart ons de eerste (Duitse) Ex’pression student op, en gaat Gary het bijltje erbij neergooien na zijn aanvaring met Eckart?

Het bijzondere diner bij Eckart en spreadsheet reparatie in een gewelf van Kasteel Moersbergen

Weer terug naar de Maasboulevard, waar het verkeer zich stapvoets voortbeweegt naar de Van Brienenoordbrug. Tijd ook om even zoon Rick te bellen om te informeren dat de plannen helaas gewijzigd zijn. “Met Rick,” schalt het door mijn auto. “Vader hier, ik moet me helaas afmelden voor vanavond.” De teleurstelling klinkt in zijn stem door wanneer hij om het ‘waarom’ vraagt. Ik leg hem de situatie uit en Rick draait om; hij is altijd nogal avontuurlijk aangelegd geweest. “We doen dit snel over,” beloof ik, “hou jij intussen een oogje op oma?” Rick is gek op oma, en toen opa nog leefde gingen hij en zijn vrouw Imelda bijna wekelijks langs voor een potje klaverjas. “Zekers, veel succes vanavond,” sluit Rick af.

Het diner

Nadat ik de altijd openstaande deur van Eckart’s keukeningang achter me sluit, lijkt de stemming aanmerkelijk opgeklaard te zijn. Zijn het de cocktails, of is de kleine filmdiploma viering van Eckart’s stiefzoon Jan Diederik, waar Gary een namaak Oscar heeft uitgereikt, de oorzaak? Hoe het ook zei; Gary oogt heel relaxed en we beginnen tijdens de maaltijd een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen. Gary is dan ook een ‘somebody’in zijn wereld. Hij heeft gewerkt met Chicago, Prince, Bon Jovi en vele anderen. Zelfs slaagde hij erin de beroemde basketballer Shaquille O’Neal tot (een soort van rap) zingen te brengen en naar platina status te stuwen.

Gary Platt poserend voor zijn platina album van Bon Jovi

Inmiddels trekken Eckart en ‘fucking’ New York lawyer Dawn Cardi zich bij tijd en wijle terug om al fluisterend te bespreken of ik wel de aangewezen man ben om Gary Platt verder te begeleiden. Klaarblijkelijk zijn ze tot de slotsom gekomen dat het een schot waard is en wordt mij gevraagd het businessplan, voor zover mogelijk, de volgende dag te herzien. Iedereen trekt zich voldaan terug, de Amerikaanse delegatie in een hotel, en ik in Eckarts gastenkamer. Er is in ieder geval een tussenoplossing gevonden, hetgeen de hele exercitie in ieder geval als nuttig bestempelt.

De gewelven van Kasteel Moersbergen

Daar worden Gary en ik dinsdag 24 maart 1998 ondergebracht om het businessplan te herzien. Gary klapt z’n laptop open en zit bibberend van de kou met twee handen om een beker koffie om z’n vingers toetsenbord gereed te maken. De zomerse temperatuur van Florida en de kilte van Nederland gaan voor hem niet bepaald hand in hand.

De avondsessie van gisteren heeft hem goed gedaan en met bravoure nodigt hij me uit om het businessplan door te nemen. Uiteraard gaat die vlieger niet op. Stap voor stap laat ik hem uitleggen hoe een en ander in elkaar gesleuteld is. En dat valt soms niet mee. Af en toe weet hij het gewoon niet en bazelt dan iets van “de uitkomst van deze cel is het aantal Volkswagen dealers gedeeld door de bewoners van de staat Ohio,” en begint vervolgens onbedaarlijk te lachen. Nadat ik hem de sessie van gisteren in herinnering breng, waar hij volledig murw geslagen werd, komt hij tot zichzelf en werkt aandachtig mee.

Laat op de middag bekijken we het met digitale pleisters aaneengeplakte resultaat en besluiten dat het in ieder geval iets is dat presentatiewaardig is. Eckart beziet het kritisch en begrijpt dat het een stuk is dat geen schoonheidsprijs verdient, echter, het geeft wel aan dat het beloftevol is. Aangezien Gary de volgende dag vertrekt, vraagt hij mij om de familie Platt in Florida te bezoeken om zodoende kennis te maken met hun dagelijkse leven. Dat is belangrijk voor Eckart. En of dat ook dezelfde week nog kan. Oh ja, en bezoek dan ook Full Sail, het college waar Gary gewerkt heeft en volgens eigen zeggen co-founder was. Woensdagmiddag meld ik me bij Daan op het kasteel om de tickets op te halen. Eckart maakt van de gelegenheid gebruik om zijn boodschappen van gisteren krachtig te herhalen. Tevens dringt hij erop aan dat ik voorlopig de rest van het jaar voor hem reserveer. Bij de uitgang aangekomen kijkt hij me strak in de ogen: “Peter dit is een project waarin ik veel zie, maar zorg ervoor dat het financieel goed onderbouwd wordt. Gary is een creatieve man, maar soms wat wild. Heb een goede reis.” Stilzwijgend stem ik in en aanvaard de terugreis naar Düsseldorf. Met een hoofd vol ideeën en opwinding raffel ik het asfalt af. Donderdag 26 maart neem ik afscheid van de familie en vertrek met de BA8090 vanuit Düsseldorf naar Londen. De transfer bij het immer te drukke vliegveld Heathrow naar de vlucht richting Orlando gaat voorspoedig, hetgeen ook geldt voor de vlucht zelf. Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!

Winter Park, Florida

Gary, gehuld in een bont Hawaii-shirt en korte kakibroek, staat me buiten al in z’n kanariegele VW kever op te wachten, en ontvangt me met een smeuïge omhelzing. Daar moet ik echt nog even aan wennen. Allereerst brengt hij me naar een koloniaal uitziend hotel, waarna we zijn huis, een eenvoudige bungalowachtige houten woning, aandoen. Daar word ik ontvangen door zijn vrouw Debbie, die in vergelijk met Gary aandoet als een schuchtere, beetje grijze muis. Zijn twee jongens, Preston en Alex, van zes en vijf hangen nieuwsgierig om deze Europeaan heen.

Alex en Preston Platt

19.30 heeft Gary een tafeltje besteld in een voor mij typisch Amerikaans restaurant, oftewel veel TV’s met vooral veel sportprogramma’s. Debbie is wat spraakzamer, maar wordt veelal overstemd door Gary. Alle aspecten van ons privé leven worden besproken en uiteraard ook hoe Gary Eckart leerde kennen. Precies zoals Eckart het me beschreven had. Maar Gary wordt met name gepassioneerd en emotioneel wanneer hij vertelt hoe hij als medeoprichter van Full Sail er op smerige wijze uitgewerkt is, vlak voor kerstmis 1996. We nemen afscheid met de gebruikelijk Gary hug; ik ga eraan wennen!

Debbie en Gary Platt

Na het diner wandel ik terug naar het hotel al malend over alle informatie die me aangereikt is. Met name ook over Gary’s vertrek bij Full Sail, waar ik morgen een toer krijg. Uiteindelijk ben ik blij dat mijn hoofd het kussen raakt. Veel om verder over na te denken!

De volgende dag om 08.30 beginnen we de voorbereidingen in het huis van de schoonmoeder van Gary, die tegenover hem woont. Met een grijns van oor tot oor meldt Gary dat zij de komende dagen bij dochter Debbie woont, zodat wij ongestoord aan dit prachtige project kunnen werken. Gary overhandigt me de fax die hij gisteren aan Eckart heeft gezonden. Hij legt uit dat hij Eckart het CV heeft gegeven van David Schwartz, een kandidaat om CEO te worden. Tevens legt hij uit dat hij in een rol als ‘President’ verantwoording aflegt aan de CEO en hem rugdekking geeft. Ten slotte meende hij bij Eckart een zekere onzekerheid te hebben bespeurd inzake mijn persoon, maar dat hijzelf graag met mij aan de slag gaat. “Goed om te weten,” glimlach ik, “aan de slag dan maar”.

Volgende week: een faalscenario, de Full Sail ervaring als ‘undercover’ en San Francisco, here we come!

Alle ballen op Peter, en wat gebeurt er in Rotterdam?

Tot dusver was ik slechts een toeschouwer, klaarblijkelijk wordt er nu iets intelligents van mij verwacht! Het grappige is dat ik dit altijd al heb willen zeggen; “weet je, vroeger waren er goede plannen maar konden de plannenmakers dat niet vertalen in een goed businessplan. Tegenwoordig is dat precies andersom, en je moet verdomd goed opletten om tussen alle slimme marketingpraat en winstgevende spread sheets door nog het plan te herkennen.”

Dat hakte er in, en ik vervolg; ”ik vind dit idee goed, het businessplan is lang niet zo slecht als besproken, maar wel slordig en zeker voor verbetering vatbaar.”

Niet dat er applaus volgde, maar ik hoorde als het ware instemmend gemompel; behalve bij Van Mackelenberg. Gary ontspant een beetje en omdat ik hem niet aanval, word ik automatisch zijn beste vriend.

Gary en Peter: vrienden voor het leven?

Eckart blikt tevreden de tafel rond en last een pauze in terwijl ik aanstalten maak om de bijeenkomst te verlaten en me op weg te begeven naar Rotterdam. Eckart loopt met me mee en vraagt of ik die avond het diner wil bijwonen, en tevens of ik de nacht wil overblijven zodat morgen nog wat tijd besteed kan worden aan het businessplan.

Aangezien ik m’n toilettas en schoon ondergoed voor de nacht reeds gepakt heb, leg ik Eckart uit, hoef ik alleen m’n zoon ‘maar’ af te zeggen. Dat beschouwt Eckart als iets vanzelfsprekend. Welcome to Eck’s world!

Mama

De rit naar Rotterdam kan ik wel dromen. Het mooiste deel vind ik wanneer je vlak voor de Van Brienenoordbrug de Maasboulevard opdraait. Wat een prachtige sky line. Rotterdam heeft zich daadwerkelijk van een lelijk eendje tot zwaan getransformeerd. Ik heb nog mid vijftiger jaren gevoetbald op de puinhopen die de Duitsers achterlieten in het gebombardeerde hart van Rotterdam, waar nu de Lijnbaan is. En vlotje gevaren met jeugdvriend Aat de Boon in de onderwater gelopen kelders van het in aanbouw zijnde Dijkzigt ziekenhuis. Nog een Godswonderplus dat ik uit m’n jeugd ben gekomen met ‘slechts’ een gebroken pols en hier en daar wat littekens. Hoewel, toen ik 5 was liep ik de besmettelijke ziekte difterie op. Ik overleefde het, mijn 3-jarige zusje Mieke overleed eraan.

Mieke: een eeuwig litteken op de ziel van mijn moeder

Het appartement waar mijn moeder woont ligt aan de Wijnkade. Ze werden eind zeventiger jaren gebouwd ter vervanging van oude, lelijke pakhuizen. Met mijn stiefvader, die 6 augustus vorig jaar overleed, terwijl wij op vakantie in Malta waren, heeft ze daar zo’n twintig jaar gelukkig gewoond. Ook mijn moeder is behoorlijk fysiek aan het kwakkelen. Echter, ofschoon ze 85 jaar werd afgelopen januari, is ze geestelijk meer dan behoorlijk bij.

Ze maakt van mijn bezoek altijd een mini feest; blokjes kaas al gesneden, whiskietje ingeschonken en een geldersch worstje achter de hand voor de zekerheid. Hans van Hemert, onder andere bekend als producer van Mouth & McNeal en Luv’, vroeg mij een aantal jaren geleden om de tekst te schrijven voor de groep Vulcano, met als thema moeder (dag).

Opname met De Aal links en Hans van Hemert rechts van mij.

Hans houdt van thema’s, bijna al zijn groepen zijn als zodanig samengesteld. Maar ja, als je, zoals Hans, van de royalties kunt leven, dan doe je het goed.

Onmiddellijk moest ik aan mijn moeder denken toen ik ergens (op vakantie) in een bar de zon ontvluchtte; het refrein vloeide uit mijn pen:

“Lieve, lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjes gezicht, lieve, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één bericht, m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar, als ik dalijk thuiskom, bezoek ik haar, lieve, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”

Helaas hield Vulcano kort daarop te bestaan, hetgeen hopelijk niets van doen had met mijn tekst. En, ook dat nog, m’n moeder was niet echt tevreden over dat ‘kreukeltjesgezicht’!

Mijn moeder zoemt de buitendeur open en staat al bij de ingang van haar appartement te wachten. God, wat is ze klein geworden, en mager, rilt het door me heen. “Ha die moeke,” luidt mijn standaard tekst. “Dag jongen, kom maar gauw binnen, daar brandt de kachel.” Zodra ik zit, komen de lekkernijen een voor een op tafel. Zelf neemt ze een jonge jenever van een wit merk.

Even valt er een stilte en dan beginnen we tegelijk te praten. Lachend kijken we elkaar aan en dan zegt ze, “weet je nog dat pa altijd zei dat de dood een reden moest hebben?” “Ja ma, omdat hij altijd zware van de weduwe rookte, meende hij in ieder geval zijn eigen reden te hebben gecreëerd.” Ze haalt haar schouders op ten teken dat ze echt iets op haar lever heeft.“Weet je,” begon ze, “weet je, wil je me beloven dat als ik iets van kanker heb of zo, dat je me niet toestaat om zo’n chemo kuur te ondergaan.” Beiden wisten we hoe vorig jaar de chemokuur mijn stiefvader’s leven wellicht met enkele maanden verlengd had, maar de kwaliteit verkort. Zijn biertje, zijn lust en leven, was volgens hem door ons aangelengd, achter zijn rug om. Omdat hij hardhorend was, bestempelde hij alles dat voor hem onverstaanbaar was, als een vorm van roddel, met hem in de hoofdrol. Mijn moeder had het er, mede gezien haar gevorderde leeftijd, knap lastig mee.

Ongemakkelijk tuur ik in mijn cognac kleurige whisky; ik ben niet goed in praatjes over de dood, ondanks dat ik er al veel te veel mee geconfronteerd ben geweest. Ik schraap mijn keel, “ma, je wordt vast honderd, ik beloof echt mijn poot stijf te houden als je erom vraagt. Mijn beurt om wat in te schenken.” In de eikenhouten keuken neem ik me voor om haar een light versie te vertellen van hetgeen op dit moment gaande is. Het Arcade verhaal had haar reeds geschokt. Mijn moeder lijdt aan het grote enveloppen syndroom, zoals ik dat noem; voor haar zijn grote, of blauwe, enveloppen het teken van naderend onheil. Soms moet ik ze openmaken, om haar dan geruststellend voor te lezen dat het om een geringe verhoging van de onroerend goed belasting gaat, of iets dergelijks.

Terug gekomen doe ik haar verslag van de ontwikkelingen, waarna ze zegt dat pa en zij de mening waren toegedaan dat ik altijd op mijn pootjes terecht zou komen. “Goed om te weten, ma,” zeg ik, om vervolgens op haar een toast uit te brengen, waarbij haar felle grijze, opmerkelijk sprankelende ogen goedkeuring uitstralen. Nadat we de familie doorgenomen hebben, besluit ik op te stappen omdat het me toch wel weer een uurtje kost, op dat tijdstip, om rond zeven uur terug te zijn bij Eckart en consorten. Na een innige omhelzing en nog wat nazwaaien op het balcon, verdwijn ik om de hoek, opgelucht dat het beter ging dan verwacht, alhoewel ik weet hoe goed mijn moeder toneel kan spelen.

Volgende week: het bijzondere diner bij Eckart en spreadsheet reparatie in een gewelf van Kasteel Moersbergen.

Beter dan het onderstaande plaatje kan het niet worden weergegeven:

Mensen, familie, vrienden, staan nu als vijanden tegenover elkaar, opgeruid door een volksmenner eerste klas, eentje die prima past in het rijtje huidige dictators in de wereld. Ik hou m’n hart vast voor het huidige Amerika, ik ben bang dat er hele nare zaken staan te gebeuren. Maar, zoals ik bij toeval tegenkwam, het schijnt ook macro in het echte familieleven te gebeuren:

Apost.com

We moeten allemaal leren leven en werken met verschillende persoonlijkheden.

Wees niet bang om familieleden volledig uit je leven te bannen

De meeste mensen in onze samenleving zien familie als een band met elkaar die je niet kunt breken. Als een familieband echter slecht of negatief wordt, dan is het prima om die banden te verbreken en familieleden uit je leven te bannen.

Maak een einde aan een negatieve relatie die emotioneel uitputtend is

De reacties zijn soms hartbrekend, maar ook zo herkenbaar. Het dilemma moet gigantisch zijn, maar soms is het daadwerkelijk de enige oplossing, lijkt me. Ze zeggen bloed is dikker dan water, maar wanneer het bloedvergiftiging wordt, dan is er maar één kuur: kappen. In ieder geval hoop ik er niet (weer) mee geconfronteerd te worden, maar wanneer puntje bij paaltje komt….. In Californië zijn er, hou die gedachte vast, ook al stemmen opgegaan om de Verenigde Staten te verlaten. Of dat gebeurt valt te betwijfelen, maar nu het overduidelijk is dat zelfs de Minister van Justitie (Barr) er alleen maar op uit was om de man te beschermen wiens naam niet uit mijn keyboard wenst te komen (er komt iets van Smurrie uit), dan is alles mogelijk.

Nu even over naar iets dat leuk begint en slaapverwekkend eindigt: Sparta. Mijn laatste wedstrijd in de reguliere competitie (volgende week een buitenlandtrip) was tegen nummer voorlaatst Helmond Sport. Zouden ze zich herpakken na de wanvertoning van vorige week tegen TOP Oss? Zich gereed maken voor de nacompetitie? Welnu, daar zag het de eerste 20 minuten wel naar uit. Vlot combinerend liep Sparta al snel uit naar een 2-0 voorsprong, waarna helaas het plumpuddingeffect optrad. Peptalk in de rust bij de thee, dan komt alles goed, dachten broer Rob en ik. Niets van dit alles, de passes werden nog slordiger, de kansen werden nog meesterlijker om zeep gebracht, en na de 3-0 wist Helmond Sport zelfs nog te scoren. De geluksfactor heette Helmond Sport, dat er totaal niets van bakte. Maar, dat wordt in de nacompetitie wel even anders. Er moeten wat heertjes in rood wit worden aangepakt, wellicht op wat zieltjes worden getrapt. Echter, om in de paassfeer te blijven: je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken! Het resultaat heiligt de middelen. De commentaren op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn hartverwarmend. Sommigen klagen dat ze na een klifhanger weer een week moeten wachten op het vervolg.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Heerlijk, precies wat ik in gedachten had, en dat van een gerenommeerde journalist. En, ik ben pas bij 1998, kejje nagaan wat er nog volgt! Ter afsluiting toch nog even dit meesterwerkje van het Simplisties Verbond https://youtu.be/WGijqYKKMEE Effe klikkâ en dan komt het goed! Fijne Pasen, Pesach of wat er ook gevierd mag worden!

Peter wordt ruw uit z’n gedachten getrokken en spanning bij Eckart’s discipelen

“Peter, waar ben je?” vraagt Astrid ongerust. “Sorry schat, de afgelopen maanden gingen weer als een flits aan me voorbij.” “Da’s okay, maar ik wil wel ergens in april naar Lommel gaan om te proberen tot een huizenkeus te komen, snap je?” Ik ben daar niet goed in, 1 juli is voor mij nog maanden weg, maar ze heeft natuurlijk gelijk. “Zeker lieverd, maak maar de nodige afspraken, dan maak ik me wel vrij.” “Oh, nog wat, een verzoekje om niet te rijden maandagavond als je met Rick gaat stappen.” “Daar hebben ze taxi’s voor uitgevonden schat,” antwoord ik narrig, grijp Ivar in een berengreep en draai hem rond in z’n eigen draaimolen.

Maandag 23 maart 1998

De Loïs Lane vergadering is teleurstellend; na de laatste top 10 hit, ‘Tonight’, hebben de meiden een grote kans laten liggen om bij RCA in de Verenigde Staten door te breken.  Ze vonden zich ‘Rock and Roll’, en wilden vooral niet ‘Abba’ zijn, iets dat RCA wilde. Ik ben eerder teleurgesteld voor hen, dat ze zo’n gouden kans hebben laten lopen, dan voor mezelf. We hebben goede tijden gekend, dat is zeker, en de meiden zijn eerder te sociaal dan te inhalig. Astrid heeft zelfs nog een tijdje hun fanclub geleid.

Astrid ingeklemd tussen Suus en Mo, de gezichten/stemmen van Loïs Lane

Na wat beleefdheden uitgewisseld te hebben, begeef ik me op weg naar de Ex’pression bijeenkomst, zoals ik het voor mezelf gedoopt heb.

Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten. Al Eckart’s ventures hebben, indien mogelijk, een Ex’ als eerste twee letters van de naam van de onderneming. Eck is de afkorting van Eckart en zo heeft hij ook zijn investeringsvehikel genoemd; Eck’s tent, lees Ex’tent.

Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af. Hinderlijk waren slordigheden in de financiële spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules. Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de spelers is. Even voor de ophaalbrug van het gebouw waar Ex’tent gevestigd is, kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje praten, inclusief torens en gracht.

Kasteel Moersbergen

Eckart’s secretaresse Daan komt me oprecht stralend tegemoet.Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en zegt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten. “Wie zijn er binnen?” vraag ik. “Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financiële adviseur, Dawn Cardi, zijn advocaat uit New York, en in die funktie adviseur van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn erbij is gehaald als educatie expert en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.”

Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen. Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta. Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt. En een spanningsveld om U tegen te zeggen.

Voordat Eckart aanstalten maakt om de introduktie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geidentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt. Zijn lichaamstaal kan alleen maar geïnterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp. Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders.

Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid veertiger Dawn Cardi zijn. De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Marty Cohen. De slanke man met het knalgele aura (naar Van Kooten en De Bie) kan niemand anders dan Van Mackelenberg zijn.

Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor.

Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocaat een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten. De overigen worden kortweg geïntroduceerd. Ik word naast Gary gepoot, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet. Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.

Gary defensief, archieffoto 1998

Na veel heen en weer gepingpong wijst Van Mackelenberg hem op enkele onjuistheden in de diverse spread sheets. “Gary,” verhoogt zijn stem zich, “welke sukkel heeft dat geproduceerd?” Gary legt uit dat de ‘sukkel’ helaas niet de lange weg naar Nederland heeft kunnen maken, maar dat het eindresultaat volgens hem wel klopt.

Na een korte stilte kijkt Van Mackelenberg Gary met een superieure blik aan en onderwijst hem dat in het land van Excel een afwijking van een cent ook een afwijking van een miljoen kan zijn. Gary is inmiddels zo down dat hij hem bedankt voor de les.

Dawn Cardi ruikt bloed, en aangezien ze uiteindelijk door Eckart wordt betaald, draagt zij ook haar steentje bij; “Gary, ik heb je al tientallen malen uitgelegd dat je minder slordig moet zijn.” Cohen voegt er aan toe dat we toch ook met een wat kleinere school kunnen beginnen.

Dat laatste is merkwaardigerwijze iets dat Gary niet pikt, en vol vuur zegt hij dat “alleen een school met alle toeters en bellen, zoals door mij geformuleerd, kan suksesvol zijn, vergeet het anders maar.”

Eckart kucht, waarop een stilte intreedt. Priemend glijden zijn blikken langs de aanwezigen, tot hij bij Gary aankomt.

“Gary,” vervolgt hij, “dit geheel verdient echt geen schoonheidsprijs, en aangezien we hier over serieus geld praten, is volgens mij een herziening van het businessplan een must.

Peter, wat vind jij?”

Volgende week: Alle ballen op Peter, en wat gebeurt er in Rotterdam?