Dit fenomeen had Chubby Checker niet voor ogen toen hij dit zong. Er is er immers maar één die de allerlaagste is: Trump. Terwijl de mensen in de V.S. rondom hem bij bosjes sterven, schept Trump op over het feit dat hij #1 qua trends op facebook is. Hoe rot kun je zijn? Realiseert hij zich niet dat Osama Bin Laden op enig moment ook #1 was? Wat een miserabel stuk vreten.

Goed was in ieder geval dat TV stations CNN en NBC tijdens de dagelijkse persconferentie Trumps gelieg zo zat waren dat ze pas weer uitzonden wanneer de dokters aan het woord kwamen. Te triest voor woorden dat winkels waar revolvers en geweren verkocht worden open mogen blijven. Waarom? Omdat ze door Trump even essentieel beschouwd worden als bijvoorbeeld apotheken. Hoe corrupt kun je zijn? Abraham Lincoln draait zich om in zijn graf. Nu schakelen we in dit wekelijkse programma over op wat leukere berichtgeving. Elke woensdag wisselen mijn grootste vriend in Californië, Fred van Buiten geheten, en ik informatie uit over wat ons zoal in de afgelopen week bezig gehouden heeft. Uiteindelijk gaat dit een vermakelijk (gecensureerd) boekwerk worden. Deze week had Fred over de huidige situatie een zinsnede die ik met jullie wil delen: “Ook Pasen zal niet hetzelfde zijn. Ik zag een email van Jezus: “Gezien de situatie dit jaar, kom ik met Pasen niet naar beneden. Komen jullie maar naar boven””. Pareltje toch?! En daar staan onze email uitwisselingen vol van. Nieuws vanuit het babyfront: in de nacht van maandag op dinsdag ging rondom twee uur de kraamzorgtelefoon: “de baby komt eraan”. En daar vertrok het roze monster (nee, niet Astrid):

Ik meen me vaag te herinneren dat ze anders gekleed was. Tegen half zes kwam ze weer gezellig naast me liggen, zij het ijskoud! En daar bewees ik mijn waarde als een soort lekker warme kruik van een kleine een meter tachtig (ben een paar centimeter gekrompen). Nu de KNVB besloten heeft om de amateurcompetitie stop te zetten, waardoor elke ploeg volgend jaar in dezelfde klasse begint, doet zich een vreemd fenomeen voor: gejammer bij de ploegen die op het punt stonden om kampioen te worden en gejuich bij de ploegen die op het punt stonden te degraderen. Het kan verkeren! Uit de reeks geannuleerde evenementen noteren we voor vandaag Sparta-Heerenveen. Voor de trouwe lezer ter herinnering nog een foto van broer Rob en mij, omringd door enthousiaste Spartavrienden (naast Rob kleinzoon Felix) op het Kasteel, om precies te zijn, De Bosselaar:

S

Foto Ivar Laanen. “Toen was geluk, heel gewoon”.

Het zou mij niet verbazen dat deze scene na een gewonnen wedstrijd vastgelegd is! Gisteren kreeg ik nog een dreun voor de komende week: de tandartsafspraak gaat ook niet door. Ergo, geen lente bij de tandartsassistente. Dan concentreer ik me maar op de 53^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Woensdag weer virusvrij in de digitale postbus en van tijd tot tijd denk ik ‘is me dit allemaal overkomen?’. Door nu naar wederom een isolatie weekend, maar wel meedoen, het redt levens!

Afrekenen met Craig Deonik. Coach Peter aan de slag met zijn team. Een ingelaste trip naar Full Sail in Florida.

“Pete,” sist Gary, “wassup?” Ik overhandig hem de brief. Gary explodeert: “that motherfucker could ruin our school.” Dat klopt, als iets de licentie van een privé college naar god kan helpen, dan is het wel het hoofd van studentenwerving die naaktfoto’s van studenten beloont met concertkaartjes. Om de studenten te vinden die hier aan mee gedaan hebben, dienen we iemand te vinden die aanzien bij onze studenten heeft. We besluiten om Roy Miles in vertrouwen te nemen. Roy was één van de schoonmakers van ons gebouw. Hij was zo onder de indruk van de Ex’pression belofte dat hij alles uit z’n handen liet vallen en spontaan inschreef. Daarnaast is hij wat ouder en communicatief sterk. Roy hoort ons verhaal aan en aan z’n gezicht is af te lezen dat hij overduidelijk weet dat dit speelt. “You don’t want me to be a snitch, don’t you,” is zijn korte vraag. Gary en ik overtuigen hem dat hij echt niet als verklikker beschouwd wordt en dat studenten die er aan meegedaan hebben ook niet bestraft worden. “We don’t wanna lose our license, Roy!” En dat begrijpt Roy, ook hij wil afstuderen van Ex’pression met een geldig diploma. Nog dezelfde dag praten we met degene die een foto gemaakt heeft en een student die willig naakt geposeerd heeft. Dat maakt de zaak tegen Craig Deonik af. Michael Huang, onze personeelsmanager en jurist, zal contact met hem opnemen met de mededeling dat ik hem dienaangaande de volgende dag zal bellen. Dit kwaad moeten we echt in de kiem smoren. Craig is me voor, hij belt met de mededeling dat hij zeker zes tot acht maanden medische zorg nodig heeft en dat hij begrijpt dat hij vervangen gaat worden. Geen woord van spijt of wat dan ook. Op mijn vraag of hij begrijpt waarom, zegt hij “sure do,” en hangt vervolgens op. Hoewel ik opgelucht ben, blijft het moeilijk om van iemand van het eerste uur op deze manier afscheid te nemen, ook al is het een echte ‘sicko’. Thuisgekomen vragen Aad en Nel in koor waarom ik zoveel uren maak. Het concept van een startup succesvol maken is niet echt aan hen besteed, dus doe ik het af met een grap en een grol. Zaterdag is het ‘picture day’ voor alle voetbalteams, dus ook het onze dat unaniem door de spelertjes ‘Rampage’ is genoemd, zoiets van op rooftocht gaan naar de punten! Tussen het gekrioel van tientallen teams door vinden we onze fotoplek en laten ons vastleggen:

Tussen al het alledaagse geweld door is het trainen en coachen van voetballertjes rond acht jaar een waar genoegen. En inderdaad, met mijn Nederlandse achtergrond en voetbalverleden, zij het op amateurniveau, kan ik heel wat bijdragen. Het enige waar Kaj aan moet wennen is dat hij in plaats van ‘pa’ me rondom het voetbalveld ‘coach’ moet noemen. Blijft hilarisch. Er komt een uitnodiging binnen van Full Sail om met hen de affaire Ex’pression/Gary Platt in Winterpark te bespreken. Dat moet een vluggertje worden. Geen rechtstreekse vlucht, dus maak ik een reservering komende zondag op een American Airlines vlucht die me via Dallas naar Orlando brengt, waar ik dan rond middernacht aan zal komen. Maandag de bespreking en dan maandagavond weer thuis. Lang leve de lol! Maar een gunstig resultaat van de besprekingen zou de inspanning meer dan goed maken. Uiteraard moet ik nu met mijn billen bloot bij Gary. Rustig voor zijn doen hoort Gary mijn betoog aan en na mijn slotzin “well then, Gary, I suppose you can’t have a better representative than me,” stemt hij toe, ik mag hem vertegenwoordigen. Uiteraard heb ik in mijn betoog de onverantwoord hoge advocatenkosten behoorlijk aangedikt. So what? Weer een pak van m’n hart. Voordat Aad en Nel vertrekken, trakteren we ze de avond ervoor op een afscheidsdiner bij Scipolini’s in Walnut Creek. Goede Italiaanse keuken. Ofschoon ze het zeer naar hun zin hebben gehad, begrijpen ze toch niet waarom Astrid en ik zo in de weer zijn. En Astrid werkt niet eens! Astrid, die nog geen werkvergunning heeft, legt uit dat het goed is om in de gemeenschap actief te zijn, hetgeen sowieso zéér Amerikaans is. En met name op de school van Bo-Peter en Kaj doe je daardoor veel nieuwe contacten op. Aad en Nel knikken, maar of het doorkomt valt te betwijfelen. In ieder geval is het gezellig. Afgesproken wordt dat Astrid hen vrijdag naar het vliegveld van Oakland brengt, waarna mijn ‘vrienden’ van Martinair hen veilig naar Amsterdam zullen brengen. Wel moet gezegd dat drie weken familie in huis wel een beetje veel van het goede is. Zelf buig ik me die vrijdag met Gary over MB5, het grote symposium dat het weekend hierna plaats zal vinden.

In de aankondiging staan grote namen als John Perry Barlow, de beroemde dichter, politieke activist, maar ook tekstschrijver voor de Grateful Dead. Chuck D., de invloedrijke rapper en mede oprichter van Public Enemy, maar ook producer en politiek begaan. Daarnaast Thomas Dolby, de Engelse muzikant, producer, entrepreneur, maar ook onderwijzer. De hamvraag: komen ze ook. We besluiten eventueel daar in te vallen waar noodzakelijk. Uiteindelijk hebben wij ook wat te melden. Gary wenst me succes bij Full Sail maar heeft een laatste waarschuwing: “don’t let them fool you, Pete, they will be pleasant, but are rats.” Zo, plezierige ratten dus. Astrid kan er zaterdagavond tijdens ons een-op-een diner wel om lachen, ze kent Gary inmiddels. Ze maant me wel tot voorzichtigheid: “zo’n trip naar Orlando en terug in anderhalve dag gaat je niet in de koude kleren zitten,” waarschuwt ze me. “Ja, ja,” schud ik het van me af. Maar ze had gelijk. Nu ik even over twaalf ’s nachts op het vliegveld van Orlando sta, voel ik me niet geheel okselfris. Taxi naar Winterpark en als de bliksem na inchecken bij het Park Plaza hotel m’n mandje opgezocht. Maandagmorgen moet ik fris en scherp zijn! En zo voel ik me ook wanneer Full Sail’s grote man Bill Heavener voorrijdt in z’n glimmende Lexus. Met zuidelijke hoffelijkheid neemt hij mijn reiskoffertje aan en plaatst het in de kofferbak. De woorden van Gary springen als het ware mijn brein binnen: “pleasant but rats”.

Bill Heavener

Aan de andere kant, ik moet dit met een ‘open mind’ benaderen, anders komen we nergens. Ik moet zeggen dat Heavener me onderweg naar Full Sail uiterst charmant onderhoudt, ook met het ontstaan van Full Sail, waarbij hij Gary’s inbreng marginaliseert. Hij is zeer geïnteresseerd in ons reilen en zeilen, alsmede onder de indruk van Eckart. De man heeft alles goed nageplozen. Bij Full Sail aangekomen word ik ook begroet door Jon Phelps, die ik eerder in New York ontmoette. Phelps legt uit dat hij Full Sail begonnen is in 1979 in Ohio, toen nog Full Sail Center for the Recording Arts geheten. Daar onderbreek ik hem: “what about Gary Platt,” vraag ik kortaf. Phelps legt omstandig uit dat Gary weliswaar van grote waarde was, maar niet als oprichter bestempeld kan worden. De aandelenwaarde waar nu over gesteggeld wordt, heeft hij verdiend nadat Full Sail naar Florida verhuisd was. Om de stemming niet te bederven, laat ik het voor nu rusten, ik wil weten waar ze naar toe willen. Tot de lunch wordt er inhoudelijk niet over gesproken, maar zodra we bij het restaurant The Colony aangekomen zijn merkt Heavener op dat Gary op z’n minst een en ander van Full Sail heeft gecopieerd. Onmiddellijk riposteer ik dat ze van harte welkom zijn om persoonlijk Ex’pression te bezoeken om dit te checken. Maar naarmate de lunch vordert, komt de aap uit de mouw; ze willen een deel van Ex’pression verwerven omdat ze altijd al een vertegenwoordiging aan de westkust in gedachten hadden. “Don’t forget all the savings possible when we join forces,” voegt Heavener er nog aan toe. Nogal dronken, bedenk ik me, maar dit is niet de bedoeling. “What about Gary,” vraag ik ten overvloede. Nou, het één wordt met het ander opgelost, stelt Heavener. Ik koop tijd door te stellen dat ik dit met Eckart zal overleggen omdat hij uiteindelijk de grootaandeelhouder is. Dat begrijpt Heavener, immers hij is immers de grote man bij Full Sail geworden nadat hij ze in 1992 uit de financiële stront gehaald heeft. Na de zoveelste iced tea vinden we alle drie dat er genoeg huiswerk is, zodat we het gesprek beëindigen. Bill brengt me naar Orlando Airport. Vol charme wenst hij me een “fantastic trip back home,” en voorziet een grote toekomst voor de combinatie Full Sail/Ex’pression. Ik klop hem op de schouder met een “thank you” voor de gastvrijheid. Op de lange vlucht terug tollen m’n gedachten, niet alleen over Full Sail, maar ook over het ophanden zijnde MB5 symposium waar twee TV stations al hebben beloofd acte de présence te geven. Kunnen we waarmaken wat we beloofd hebben qua toekomst, dat is de vraag. En dan ook nog de boardmeetings over twee weken, waar Gary en ik een hele show van gaan maken, waarbij je moet denken aan treurig ‘live’ vioolspel bij het presenteren van de cijfers. Ik ben er nog niet uit, maar naarmate we San Francisco naderen en ik de stal ruik, voel ik me alweer wat beter.

Volgende week: angst over afzegging van de sterren bij het MB5 symposium. Hoofd administratie bezwijkt onder de druk. Een faliekant verkeerd aangepakte boardmeeting.

Vooruit met de geit, laten we maar beginnen met die gek die het machtigste land van de wereld regeert, dan hebben we dat gehad. Wanneer ik die mummelende onsamenhangende liegende ouwe zak bezig zie met zijn persconferentie, dan bekruipt me een diep gevel van medelijden. Nee, niet voor hem, maar voor zijn onderdanen. Echter, eerlijk is eerlijk, hij heeft er weer een record bij: meeste coronabesmettingen in de wereld. En dat waarschijnlijk niet eens halverwege de crisis.

En dat voor een man die nog niet zo lang geleden kwijlend op TV opmerkte dat alles onder controle was. De Amerikanen staat nog heel wat te wachten en Astrid en ik kunnen niet genoeg goedbedoelde waarschuwingen meegeven aan zonen Bo-Peter en Kaj die in de San Francisco Bay Area wonen. Jongste zoon Ivar wist bijtijds Californië te ontsnappen en zit nu vast in Costa Rica. Moet wel zeggen, te zien aan de plaatjes, een soort gouden kooi. Vanwege de warmte heeft hij zich naar het voorbeeld van z’n vader laten coifferen. Pas later zag ik de kapster achter hem!

Oudste kleinzoon Rico werd gisteren 20 en zit vast in Portugal (nee, niet de gevangenis). Alleen digitale gelukwensen en knuffels. Laanen globetrotters, dat wel! Wat enorm veel deugd deed was de response na de oproep van Astrid voor mondkapjes en hygiënische handschoenen. Binnen een mum van tijd stond buur Arno voor de deur met een gemengde doos, en ook buurvrouw Judith K. bleek nog wat in reserve te hebben, en hetzelfde gold voor vriendin Margriet. Oudste vriendin in dienstjaren Jeanny maakte maatkapjes van huis uit. Hulde voor deze fijne mensen die je zo een warm gevoel geven.

Astrid met “Jeanny” mondkapje

En hoewel nu de regel geldt dat wanneer Astrid bij moeder en baby is er geen visite mag zijn, kun je niet voorzichtig genoeg zijn! Nu de maatregelen tot 1 juni verlengd zijn, gebeuren er nog meer hartverwarmende zaken. Eén onze buren werd 70 afgelopen woensdag en toen de oproep kwam om hem met een toast toe te zingen vanaf de eigen ark, was ook iedereen paraat om dat te doen. Warmte mensen, pure warmte. En zo al dolend door ons park met Tinley (nog steeds heb ik een vergunning tot de slagboom), kom ik tot filosofische gedachten, zo ook bij deze ontwortelde boom.

Het nieuwe leven omhelst (dankt) het leven dat verdwijnt. Wellicht komen er ook nieuwe gedachten in de samenleving (bijvoorbeeld over zorgverleners) of een betere moraal na de ‘horror’ story waarin we nu leven. Niet opgeven dus, want weet dat op een mestvaalt vaak de mooiste bloemen groeien! Wat ook doorgaat, hoe dan ook, is ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Woensdag alweer aflevering 52. Voor wat betreft Corona; verdrink niet in je eigen sombere gedachten, volg de instructies op, maar blijf van het leven genieten, al is het maar met een puzzel, lekker lezen, een spelletje of gewoon elkaar vertellen hoeveel je om elkaar geeft.

Een anonieme brief onthult Craig’s duistere kant. Technische zorgen om de jaarwisseling van 1999 naar 2000. José Quan blijft in de race.

United Airlines, 23 september 1999, 08.05. We staan op het punt te vertrekken naar New York. Gary en ik hebben het besluit genomen om na alle duizeligmakende Ex’pression opbouw weken Astrid en Debbie mee te nemen. Gewoon, omdat ze het verdienen. We gaan actief deelnemen, zowel persoonlijk als met een stand, bij de Audio Engineering Society. Ook zal een aantal studenten aan deze vitale AES show ondersteuning verlenen. Uiteraard de ‘best of class’. Gary en ik gaan de komende vijf en een half uur reistijd doorbrengen met het evalueren van de afgelopen vijf weken. Ik breng de onderwerpen ter tafel, Gary geeft een antwoord dat we vervolgens bediscussiëren. “Craig Deonik?”

“You should have fired that fuckface weeks ago.” Duidelijk antwoord, behoeft geen nader betoog! Siggraph show in Los Angeles. “Absolutely fabulous.” Onze stand was een hit en potentiële werkgevers vroegen ons keer op keer wanneer ze de eerste oogst van afgestudeerde visual media studenten konden verwachten. Midden in ons betoog over de voor ons zo belangrijke MB5 show, de outlook voor de muziekbusiness in 2005, vraagt de stewardess “drinks gentlemen?” Gary en ik kijken elkaar aan en bestellen gelijktijdig een Bloody Mary. Zo, die hakt er in! En hoewel de bij en door Ex’pression te organiseren MB5 show, met veel beroemdheden, de nodige hoofdbrekens teweeg brengt, weten we dat parallel daaraan de goodwill mega kan zijn. Gary maakt zich echt zorgen voor wat betreft de overgang van 1999 naar 2000. Kan onze apparatuur deze eerste eeuwwisseling in het elektronische tijdperk aan. Ik hou me vast aan de mening van de optimistische zijde van de experts, hoewel er zowel in geschrift als cartoons doemscenario’s geschilderd worden.

Bovendien kunnen we uiteindelijk er alleen maar voor zorgen dat we goede back-ups hebben om vervolgens ons lot in de handen van ‘people in the know’ leggen. Ah, daar is de stewardess weer. “Shall we?” komt het vragend van Gary. “Sure,” antwoord ik zonder haperen. De stemming zit erin! Dat brengt ons bij José Quan. De arme man heeft zich onderscheiden door zijn vervanger, Ed Niskanen, met heel zijn hebben en houden te ondersteunen. Aangezien accreditatie in de pijplijn zit en we minimaal ter voorbereiding een ondersteunende financiële hulp nodig hebben, hebben we José die baan aangeboden, zij het met een salarisverlaging van 5000 dollar. Hij begint over twee maanden en is dolenthousiast. Tevreden klinken Gary en ik op deze menselijke oplossing. En hoe tevreden kunnen we terugkijken op onze allereerste Ex’pression familie picnic met maar liefst 90 volwassenen en 18 kinderen. De klap op de vuurpijl was echter het besluit van het bureau in Sacramento om Ex’pression als diplomaschool toe te laten. Een associate degree voor één programma en een bachelor’s degree wanneer beide programma’s voltooid worden. Dik tevreden over deze resultaten wisselen we van plaats zodat we de laatste twee uur naast onze vrouwen kunnen zitten. “Tevreden?” Astrid legt het United magazine naast zich neer en kijkt me onderzoekend aan. Mijn gezicht spreekt als zodanig boekdelen en ze begint over onze gasten van de afgelopen weken. Ik denk ook dat we dat beter moeten plannen. Uiteraard is Californië een droom om te bezoeken, en ons onderkomen het goedkoopste hotel, maar drie bezoeken achterelkaar is misschien een beetje teveel van het goede. Weliswaar hebben we er nu voordeel van omdat mijn broer Aad en diens vrouw Nel op de kinderen passen gedurende onze New York trip. Wel hebben we ze er op moeten wijzen niet te roken tijdens het ontbijt, onze jongens beschouwen dat als een doodzonde. Dat wordt er op school ingehamerd. Daarnaast moeten we alle gasten erop wijzen dat wij werken, dus geen vakantie hebben. Broer Aad heeft de onhebbelijke gewoonte om elke ochtend te vragen wat het programma voor de dag is. Hoewel we geen toeroperator zijn, doen we uiteraard dingen gezamenlijk.

Nel en Aad met alle Laantjes bij een bierproeverij in Berkeley

Dat brengt Astrid op het idee om op de gastenkamer ter ondersteuning een soort van richtlijn manual aan te brengen. Zoals de kinderen moeten op tijd naar school, dus slapen jullie eerst maar lekker uit. Met andere woorden, laat ons even die kinderen uit de deur krijgen. Astrid is door Eckart belast met het aankleden van zijn woning in Berkeley en is verheugd dat hij haar, na zijn bezoek begin september, carte blanche heeft gegeven. Op bijna de minuut af landen we even over half vijf op John F. Kennedy airport. Ah, New York, wat een bruisende stad, de energie is overweldigend. De volgende morgen, wanneer Gary en ik ons gereed maken om naar de beurs te gaan, verbaast Astrid zich erover dat Debbie voor zichzelf een programma heeft gemaakt zonder haar erin te kennen. Ze besluit om lekker een hop-on hop-off bus te nemen en zo New York te verkennen. Daar leg ik haar vast:

Een succeskus wisselend gaan we ieder ons weegs. Gary en ik kunnen lopen naar de venue van de AES show en bezoeken daar onze stand met een bemanning die er zijn mag, aangevuld met studenten. De hal zindert van het geluid en hardware producten. We hebben besloten om ieder een eigen route te nemen om zodoende zoveel mogelijk geïnteresseerden te spreken te krijgen. Tevens heb ik een afspraak gemaakt met twee sleutelfiguren van Full Sail: Jon Phelps, co-founder, en Garry Jones die als COO functioneert. Full Sail heeft geen stand maar een demonstratietruck, waarmee ze helemaal uit Florida gekomen zijn.

Ik heb besloten Gary pas te informeren nadat ik met hen gesproken heb, anders was onze vlucht al op een minidrama uitgelopen. Aangezien ik zeker niet de vijand ben, word ik allerhartelijkst ontvangen. Uitvoerig word ik ingelicht over de handel en wandel van Gary, maar ook zijn goede kanten, hoewel zijn inname van geestverruimende middelen hem de kop heeft gekost. Nadat ik uiteraard Gary verdedig, vraag ik hen wat dat van doen heeft met de rechtszaak die ze aan willen spannen. Er valt een stilte. “Why don’t you guys deal with Gary, pay him off and close the case,” vraag ik hen op de man af. Ik vind echt dat ze van man tot man met Gary moeten praten en wat mij betreft mogen ze bij Ex’pression komen checken of er Full Sail materiaal gebruikt wordt. We nemen afscheid en ze beloven een en ander met grootaandeelhouder Bill Heavener te bespreken. Tevens nodigen ze me uit voor een nadere kennismaking in Winterpark, Florida. Wanneer ik deze affaire daarmee ten einde kan brengen, graag! ’s Avonds worden de Tech Awards uitgereikt en Astrid en ik zitten aan één tafel met o.a. David Schwartz, op enig moment kandidaat CEO Ex’pression, maar nu de trekker voor ons MB5 evenement.

Geheel links David Schwartz

Er is letterlijk een award voor elk soort microfoon, speaker, soundboard, mixboard, kortom elk onderdeel dat maar geluid uitspuwt of geleidt. En zo wordt het nog een lange avond, zeker met het oog op een lange dag morgen op de show. Na een echt Amerikaans ontbijt met ’eggs over medium, crispy bacon and hash browns’, aangevuld met koffie uit de bodemloze pot, dun als water, begeven Gary en ik ons weer op pad. Eerst even de bemanning op de stand gedag zeggen en vermelden dat we vanavond gezamenlijk een Japans diner hebben om vervolgens de stands te bezoeken waar bedrijven zitten die onze studenten na afstuderen kunnen aannemen. Ik wil niet zeggen dat het een triomftocht wordt, maar men heeft van ons gehoord en wil wel eens iets anders in huis dan Full Sail. Gary glundert wanneer hij dit verneemt. Hij moest eens weten. Wanneer we alle manschappen bijeen hebben, begeven we ons naar het Japanse restaurant waar we onze eigen ruimte hebben gereserveerd.

Links de soundtoppers, v.l.n.r. Duke Zaffery, Bobby Sirkin en Dave Bell

Duke heeft net voor een weddenschap tegen ons allen voor 50 dollar een bakje wasabi naar binnengeslagen. Weliswaar heeft hij gewonnen, maar hopelijk blijft z’n gezicht niet zo staan! Megasucces! Maandagavond komen we rond negen uur hondsvermoeid in San Francisco aan om tegen tienen in Walnut Creek aan te belanden waar Aad en Nel, vergezeld van de kinderen, ons enthousiast opwachten. Astrid deelt wat New York souvenirs uit en bij een drankje melden we hoe het ons bevallen is. Het bed lokt ons, ook het drie uur tijdsverschil met New York gaat ons nekken. Als een blok geslapen. Dinsdagmorgen leeg ik de suggestie bus om vervolgens een schok te krijgen die ik niet aan heb zien komen. Hoewel. In een anonieme brief staat dat wanneer je als mannelijke student een naaktfoto stuurt naar Craig Deonik, je een gratis ticket krijgt voor een concert. “Wel godverdomme,” roep ik al teruglopend naar mijn kantoor, waarna passerende studenten me bevreemd aankijken. Zo starend in het niets treft Gary me aan.

Volgende week: afrekenen met Craig Deonik. Een faliekant verkeerd aangepakte boardmeeting. Coach Peter aan de slag met zijn team.

Omdat beschermende maskers en dergelijke in deze aangrijpende tijden moeilijk te verkregen zijn, en natuurlijk eerst voor hulpverleners, dacht ik dat ‘Rood wit is onze glorie’, de lading wel lekker dekt.

Tja, waar deze Luim te beginnen? Aangezien ik nu in zelfisolatie ben op ons park (ik mag van Astrid niet verder dan de slagboom), heb ik tijd zat om tijdens alle annuleringen over de stand der zaken na te denken. Laten we beginnen met Sparta-Feyenoord. Wederom had Dick Advocaat strontmazzel omdat hij niet tegen z’n eerste verliespartij aanliep. Het zij hem gegund. Minister President Rutte, waar ik niet bepaald een fan van ben, hield maandag een indrukwekkende toespraak. Behorend tot een doelgroep die beschermd dient te worden, ben ik gelijk aan de slag gegaan om tekst te vervaardigen voor Willeke Alberti (ook doelgroep). Zoals indertijd met haar vader, kan ze hun hit als volgt omzetten: “Niemand laat z’n ouwetje alleen, je bouwt het liefst een (Corona) muurtje om hem/haar heen”.

Met het bezoekverbod is dat gisteren ook letterlijk aangekondigd. Hopelijk hebben de verpleeginstituten moderne middelen om de betreffende ‘ouwetjes’ in ieder geval visueel met hun nageslacht te laten communiceren. Aangezien Astrid vol aan de bak moet in de kraamzorg sector, zijn buren Jolanda en Yvette zo goed om Tinley uit te nemen voor een langere wandel dan dat ik normaal gesproken doe (luiwammes die ik ben). Marianne, ex buur en vriendin, heeft Tinley een nachtje onderdak gegeven zodat Astrid en ik een ‘breather’ hadden. Hulde! Inmiddels hebben Jumbo (65+) en AH (70+) openingen voor ouderen gemaakt. Mooi initiatief, maar je moet wel een vroege oude vogel zijn! Wist ik maar de weg tussen al die schappen en aanbiedingen te vinden. Tegen de tijd dat ik zo’n schap gevonden heb, is-tie leeg. Californië, de grootste staat van de V.S. met 40 miljoen inwoners, heeft een ‘blijf thuis’ verordening afgekondigd. Alleen naar buiten voor de meest noodzakelijke zaken. Bo-Peter werkte in San Francisco al gedwongen de hele week thuis, dus daar geen probleem, behalve sociaal. Kaj daarentegen is als firefighter/paramedic aan het front actief. Astrid heeft als voormalige paramedic zoon Kaj vooral verzocht om voorzichtig te zijn.

Wat een moeder en zoon team!

Om zo ver weg te zijn, zonder zelfs maar de kans om een vliegtuig te kunnen nemen naar je zonen, valt niet mee. Ivar heeft op een ‘last moment’ vlucht uit Californië via El Salvador zijn resort in Costa Rica bereikt. 20 jonge mensen verblijven daar aan de kust en houden zich bezig met surfen, voetbal en muziek terwijl de aapjes vrolijk rondom hen dansen. Gelukkige beelden van zijn kant en hij kan het daar zeker twee maanden volhouden. Het fijne is dat hij zich om de andere dag meldt. Persoonlijk vond ik de speech van onze robot koning mosterd na de maaltijd, maar ja, ieder zijn smaak en alles is beter dan Trump. In ieder geval lieve lezers, blijf voorzichtig, teveel mensen gaan nog te luchthartig om met de sluipmoordenaar die Covid-19 heet. Met zoveel gaten in mijn agenda is het te begrijpen dat aflevering 51 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ a.s. woensdag weer de nodige ‘suspense’ brengt. Jullie zijn gewaarschuwd!

Full Sail en CIC dreigen maandenlange procedures te worden. Eckart krijgt een prachtig artikel in Quote en Craig Deonik verneemt de datum van zijn hartoperatie.

In mijn ‘Weekly Update’, die ik zondag op m’n gemak schrijf, informeer ik Eckart en de zijnen dat Nadine ontslag genomen heeft om haar horizon te verbreden. Wanneer Eckart het ware verhaal wenst te delen, dan moet hij dat zelf weten, ik brand m’n vingers er niet aan. Hoewel ik met haar sympathiseer, is de keuze wie eruit zou moeten, Gary of Nadine, een eenvoudige. Daarnaast heeft ze natuurlijk vrijwillig ontslag genomen. Omdat ik niet echt blij ben over mijn eigen redeneerwijze, besluit ik een afspraak te maken voor een exit gesprek. Wat me wel blij maakt om te vermelden is het aantal toenemende inschrijvingen van vrouwelijke studenten. Na een paar ‘rustige’ dagen komt donderdag een zekere Dr. Polver om ons medisch te onderzoeken ten behoeve van de topmanagers verzekering. Gary is echter in geen velden of wegen te bekennen. De goede dokter wacht na mij onderzocht te hebben nog een tiental minuten en zegt dat Gary maar een afspraak bij hem in zijn praktijk moet maken. Het lijkt wel of Gary op de loer heeft gelegen tot de man vertrokken is, omdat hij amper minuten nadat hij weggereden is mijn kantoor binnenkomt. “Sorry Pete, my body wasn’t clean enough.” Omstandig legt hij uit hoeveel dagen er tussen het laatste marihuana gebruik en een test moet zitten. Ik onderbreek hem niet eens en ga gestaag door met waar ik mee bezig was. “Okay,” geeft Gary het op: “I fucked up.” Ik leg hem uit dat mocht hem iets overkomen de verzekering goed is voor zijn familie én voor Ex’pression. “Your call,” sluit ik het gesprek af. Zaterdag wordt Bo-Peter acht en ik laat de boel de boel en organiseer met Astrid in de hoofdrol een mooie party bij ons zwembad. Happy faces in de voorbereiding, en dat willen we graag zien!

V.l.n.r. Kaj, Ivar en Bo-Peter

Tijdens het doldwaze feestje heeft Gary na onze ‘pow wow’ bij het zwembad besloten een week vakantie te nemen, hetgeen behoorlijk wat rust met zich meebrengt. Aan de andere kant mis ik zijn doldwaze invallen, hoewel het altijd moeilijk is om daar datgene uit te halen wat hout snijdt. Ik staar naar het document dat voor me ligt. Het is het begin van een evaluatie die ik aan het maken ben van onze financiële man, José Quan. Eigenlijk is de slotzin bekend, hij dient het bedrijf te verlaten. Het punt is dat je iets positiefs mee wilt geven zonder hem aanleiding te geven om een juridische procedure te starten. Wat dat betreft is dit een ‘fucked up’ land. Ter afleiding komt het Quote artikel binnen waarvan Eckart op zeker een natte droom krijgt.

Dát is lekker, maar liefs zeven pagina’s in Quote. Alleen weggelegd voor de groten! Zo zal Eckart dat zelf ook wel zien. ‘Good for him’! Dinsdagmiddag voer ik mijn exit gesprek met Nadine. Gerustgesteld dat Gary met vakantie is, legt ze me rustig uit wat haar ertoe gebracht heeft dit besluit te nemen. Volgens haar is Gary terug in het patroon gevallen dat uiteindelijk zijn ondergang bij Full Sail is geworden. Hoewel ik Gary verdedig, ben ik wel benieuwd naar haar relaas, ook omdat het zo herkenbaar is. Nadine meent dat Gary bij mij op zijn ‘best behavior’ is en dat ik nog wel achter zijn ware persona kom. We besluiten om met elkaar in contact te blijven en ik overhandig haar een eindcheck voor twee weken salaris, zoals gebruikelijk onder deze omstandigheden. ‘Food for thought’, dat is zeker. Inmiddels heb ik een klein jaar rondgereden met mijn Nederlandse rijbewijs, maar nu moet ik echt bij de DMV een rijtest afleggen. Makkelijker kan het niet, blokje om, goed om je heen kijken wanneer je richting aangeeft, even op de grote weg, en terug naar het Department of Motor Vehicles. Geslaagd! Zo, ook weer gehad. Terug bij Ex’pression wacht me een bericht waar ik echt warm van blijdschap word. Phil Tippett, de grote man achter de animaties van Star Wars en Jurassic Park, waar hij een Oscar voor verdiende, gaat in op onze uitnodiging ons de derde week van augustus te bezoeken en overweegt om toe te treden tot ons ‘supervisory board’. Aanvullend kunnen we wellicht afgestudeerde studenten bij zijn studio plaatsen als stagiaire.

Het duizelt me, wat een vangst zou dat zijn! En wat een beloning voor het eindeloze aantal telefoontjes dat ik eraan gewijd heb, om maar niet te spreken van de keer dat ik hem bij The Townhouse aansprak tijdens een toevallige lunch. De aanhouder wint, zeker weten. Vóór de salesmeeting, maandagmorgen, heb ik een gesprek met Craig Deonik, waarbij ik mededeel hem nog één keer in te willen zetten. De grote Audio Engineering Society show in New York is de laatste week van september, en daar heb ik alle handjes nodig die ik maar kan krijgen. De AES show is met name belangrijk voor ons omdat 65% van onze studenten aan de ‘sound’ kant zitten en die moeten volgend jaar een baan krijgen. Als privé school moeten we 70% binnen zes maanden na afstuderen een baan bezorgen. En dat is niet bepaald een peulenschil! Stoïcijns antwoordt Craig “no go.” Hij vertelt kalmpjes dat de datum van de hartoperatie is vastgesteld op 15 september, en daarna moet hij acht weken rust houden. En dat zegt hij me nu! Me met moeite beheersend verzoek ik hem definitief met ‘disability’ te gaan, de arbeidsongeschiktheidsregeling waar hij recht op heeft, en dat we de tweede helft van november met elkaar in contact zullen treden. Het afscheid is koeltjes, voor mezelf heb ik het idee dat Craig de kluit belazerd heeft. Oh well. Met Brad Dezurick, onze advocaat inzake CIC, hebben we afgesproken een expert op arbitrage gebied aan te stellen om achter de werkelijk gemaakte kosten te komen. Volgens Dezurick kan dit nog maanden, wellicht jaren in beslag nemen. Okay, dat parkeren we dan maar. Wat deugd doet is het gegeven dat we waarschijnlijk toch wel het gehoopte aantal van 200 studenten voor dit jaar gaan halen. Maar zo aan het einde van de werkdag even alles op ‘hold’. Kaj viert vandaag z’n 7^e verjaardag en dus verdient onze schelm een feessie, ook al is het maandag. Hij vindt het nog het leukst dat hij binnenkort in Walnut Creek gaat voetballen, dus hebben we een paar mooie kicksen voor hem gekocht. De volgende dag weer in de ‘turmoil’ dat nu eenmaal het lot is van een startup. De Silent Planet boys produceren een Ex’pression video, speciaal bestemd voor de mensen die vanuit andere staten informatie aanvragen. De radio advertenties leveren ook meer en meer aanvragen op. Allemaal positieve energie, maar dan wacht het moment van het ontslaggesprek met José Quan. De kleine man zit als een geslagen hond voor me terwijl ik zo positief mogelijk probeer uit te leggen dat deze baan voor hem, bij een startup die zich met de snelheid van een raket voortbeweegt, te hoog gegrepen is. “Peter,” smeekt hij “I don’t mind being just a bookkeeper.” Maar daar ligt nu net het probleem, zijn talenten zijn zelfs ontoereikend om ‘slechts’ boekhouder te zijn. Met bloedend hart houd ik voet bij stuk, we kunnen ons niet veroorloven er menselijke hobby’s op na te houden. Met zachte hand begeleid ik de half snikkende José naar de deur. Elk woord van troost gaat langs hem heen. Laat op de middag heb ik een afspraak gemaakt met Ed Niskanen, de man die ooit in de garage van het appartement solliciteerde. Zijn achtergrond heb ik nagetrokken en hij voldoet aan alle eisen om te functioneren als hoofd van de administratie. Zes uur stipt meldt Ed zich en nog geen half uur later hebben we overeenstemming bereikt. Met een ‘smile’ van oor tot oor neemt hij afscheid: “I told you, one day I’m your man.”

E

Grappig. Hij gaat de 23^e beginnen. Wat me niet lekker zit is de koppigheid van Full Sail om door te gaan met de procedure tegen ons. Echt geld weggooien. Wellicht moet ik maar eens persoonlijk met die lieden gaan praten, buiten de advocaten om. Vrijdagavond meldt ene Matt Hendricks van de Mount Diablo Soccer Association zich voor een korte introductie: “Your boy Kaj will be one of our players……”, en dan komt de aap uit de mouw, of ik maar coach van zijn team wil worden. Ik vraag hem waarom hij denkt dat ik een goede coach zou zijn. Hij antwoordt: “because you are from Holland.” Vol ongeloof kijk ik hem aan en moet tegelijkertijd heel hard lachen: alle Hollanders zijn klaarblijkelijk voetbaltalenten! De mentaliteit kennend om ‘part of the team’ te zijn, ga ik geen weerwoord bieden, ik stem in. Oh ja, de eerste training is volgende week donderdag. “Sure,” antwoord ik terwijl ik hem uitlaat. Coach Laanen is aan boord en Kaj vindt het fantastisch. Het weekend staat voor de deur, zij het dat we morgen een BBQ georganiseerd hebben met de Platts en de Silent Planet boys om het eindresultaat van de Ex’pression DVD te vieren.

Volgende week: een anonieme brief onthult Craig’s duistere kant. Technische zorgen om de jaarwisseling van 1999 naar 2000. José Quan blijft in de race.

Corona ledigde mijn agenda en Trump deed er nog een schepje bovenop. Minimaal uit de agenda geschrapt de komende dagen: verjaardagparty oudste zoon Rick, Sparta-Feyenoord, sportles en optreden Sven Ratzke. Maar voor mij persoonlijk kwam deze het hardste aan:

Wanneer je je er zo op verheugd hebt zonen Bo-Peter en Kaj na meer dan een half jaar weer te kunnen omhelzen, is dit een stomp in je maag. Puur uit politieke overwegingen, het kwaad is immers al geschied en dat heeft de oranje malloot over zichzelf afgeroepen. Ivar, inmiddels ook in Californië, heeft ons gemeld de hysterie die daar heerst zo indringend te vinden, dat hij zo snel mogelijk zijn reis wil voortzetten naar Costa Rica. Bo-Peter werkt inmiddels gedwongen thuis en over Kaj moeten we ons het meeste zorgen maken. Zeker nadat het volgende nieuws vanmorgen tot ons kwam:

By Chris Nguyen and Kris Reyes

SAN JOSE, Calif. (KGO) — Four San Jose firefighters have tested positive for COVID-19 and at least 52 others are currently on leave for possible exposure.

Vier brandweermannen besmet en minstens 52 thuis die mogelijk aangestoken zijn. En, niet te vergeten, San Jose ligt om de hoek bij Kaj. Als firefighter/paramedic beweegt hij zich zo dicht bij de mensen, dat een besmetting continu op de loer ligt. Gelukkig weet hij als nuchtere import Hollander z’n kalmte te bewaren, met behoud van zijn gevoel voor humor. Maar, allemaal niets vergeleken bij de mensen die serieus aangestoken zijn. Nog wat leuks te melden, Laanen? Dat is te zeggen, Tinley is van haar wintervacht ontdaan en ik overweeg de komende tijd incognito te gaan.

Jullie, trouwe lezers, weten dan in ieder geval hoe mijn pruik ontstaan is. Donderdag met Astrid Amersfoort aangedaan om daar wat vermaak op te doen, maar dat pakte ook niet goed uit. Vrijwel lege straten en een hagelbui vielen ons ten deel. Woensdag verschijnt alweer de 50^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ en sommige reacties die ik van oud collega’s en studenten kreeg, zijn hartverwarmend. Aangezien ik ‘pas’ in 1999 ben, praten we over een tijdsoverbrugging van 21 jaar. Fantastisch om te vernemen hoe ze dit als een verrijking van hun leven ervaren hebben. En dat je dan ook nog eens aan je oudste kleinzoon Rico in 2014 kunt laten zien wat opa mee heeft helpen bouwen in Emeryville:

Mag opa ook eens opscheppen?! Vandaar dat ik er met zoveel bombarie over schrijven kan, zonder de waarheid geweld aan te doen. Wel vraag ik me af wanneer ik mijn uitgestelde reis kan inhalen. De tijd waarin we nu zitten, brengt elke dag een nieuwe verrassing. Moeten er extra boodschappen ingeslagen worden? Komen er maatregelen die onze vrijheden inperken? Brengt mijn snotneus me in de gevarenzone? Maar, laten we ons niet zo gek maken als de Amerikanen:

C

Daar gelooft maar liefst 38% dat Corona bier iets te maken heeft met het virus! Tot slot, ga met je vrije tijd goed om; lees een boek, slaap lekker uit, hou van elkaar!

Stront aan de knikker met Gary en Nadine Storyk. Hoe zit dat precies met Lucas films? De strijd met Full Sail woedt voort.

Mijn verjaardag valt in de Verenigde Staten op een briljante dag: 3 juli. Immers, de dag erna is iedereen vrij vanwege ‘the 4th of July’, oftewel Independence Day. Op die dag in 1776 verklaarde de Verenigde Staten zich onafhankelijk van Engeland, en dát wordt gevierd! De BBQ’s roken uit volle lust en de Budweiser gaat er met vaten doorheen. Overigens vind ik Budweiser een zeikbiertje, maar dit terzijde. Na een mooie verjaardag wordt zondags ‘4th of July’ gevierd bij Gary thuis, inclusief BBQ en Margarita’s. Lekker weer en toch……. Iets zit me niet lekker. Het gegeven dat Gary eenzijdig besloten heeft om niemand vrij te geven op 5 juli, normaal gesproken vervanger van een feestdag die op zondag valt, heeft onrust teweeg gebracht. Uiteraard heb ik er achteraf mee ingestemd, we zijn één team, maar mijn onderbuikgevoel vertelde me anders. Ik spreek hem er nogmaals over aan en laat me in slaap sussen. “Pete,” zegt Gary vol overtuiging, “we should do more together and relax a bit.” En zo besluiten we om een paar keer per week te gaan tennissen om in betere conditie te komen en wat te ontspannen. Voelt goed. Wat niet goed voelt is de stemming die er maandag bij Ex’pression hangt. Nadine had gelijk toen ze om de vrije dag vroeg voor alle collega’s, en het nogmaals aankaart. Gary walst er overheen en ik laat het in alle drukte langs me heen gaan. Tevens komt er een mooi artikel binnen van het Duitse MAC Magazine, hetgeen altijd nieuwe energie brengt:

Ze hebben onze slogan “Get your ass in gear”, vrij vertaald “zet je reet in versnelling”, omgezet naar “”Krieg Deinen Arsch hoch”, oftewel omhoog met die reet. “Whatever,” vier mooie pagina’s propaganda! Het tennissen op een van de vele vrije tennisbanen in Walnut Creek bevalt me zeer. Gary’s conditie is abominabel en hoewel zijn tennis capaciteiten niet echt beroerd zijn, dender ik er overheen. Hijgend en puffend komt Gary na de driesetter naast me zitten, “Feels good Pete, doesn’t it?” We besluiten het zeker een keer of twee door de week te doen, als het werk het toelaat, en vaste prik op zaterdagmorgen. We hebben dit echt nodig! Woensdag is een chaotische dag, zowel Gary als ik hebben de nodige vergaderingen waaronder ’s middags een conference call met de lawyers inzake Full Sail. Tegen het middaguur hoor ik Gary schreeuwen: “where are the fucking bagels.” Klaarblijkelijk is het voor Nadine bedoeld die met een harde klap de deur naar onze kantoren achter zich dichtgooit. Ze komt niet terug. Gary doet alsof z’n neus bloedt en doet het af als een binnenbrandje. Dat bevalt me niet en ik besluit om de twee kemphanen de volgende dag bijeen te brengen om het uit te praten. De Full Sail call is onbevredigend. Mayanne Downs zegt “unless they make it personal, there isn’t a bit to litigate.” Vrij vertaald voor Nederlandse belangen; er is niets voor hen juridisch uit te halen, tenzij ze het op de persoon Gary gemikt hebben. Jakkes, daar zit je nou net niet op te wachten bij een startup die in een groeistuip zit. Het zij zo, we moeten door. Gary en ik spelen ons partijtje tennis, waarbij ik hem uit een soort van frustratie de baan afmep. “Nice Pete,” zegt hij sarcastisch, “feel good now?” Ik vertel hem dat die affaires met Nadine en Full Sail me behoorlijk de keel uithangen. “A total waste of energy, Gary!” Gary is het met me eens dat het zonde is van de tijd en energie die we er aan besteden, maar wijst elke verantwoordelijkheid af. De bijeenkomst met Nadine is nader vastgesteld op vrijdag. Ik wacht en wacht, géén Gary, géén Nadine. Niet goed voor m’n bloeddruk, dit is een belangrijke bijeenkomst. Gary komt binnenwaaien met een ‘sorry’ dat hij te laat is, maar het concert met de band Chicago liep uit. Ik hou me niet in: “what the fuck you’re thinking, you are the president, not errand boy Joey.” Gary ziet het als een belediging om met boodschappenjongen Joey vergeleken te worden en beent m’n kamer uit naar de zijne. Klaarblijkelijk is in de tussentijd Nadine binnengekomen en heeft ze een brief op zijn bureau neergelegd omdat Gary schreeuwt “fucking bitch, how dare she write me like this?” Terwijl ik zijn kamer binnen snel, verfrommelt hij de brief en smijt het in de prullenbak. Die vis ik er dus uit, ik ben namelijk nogal van de feiten.

Op kalme toon lees ik flarden: “5th of July, bagels, Ex’pression and Full Sail feel alike now.” Gary stopt me en vraagt of de bijeenkomst met Nadine verzet kan worden tot na de lunch. Dat weiger ik, Nadine wacht reeds op ons en nu ze haar ontslag heeft genomen is dit belangrijker dan ooit. Vanaf de seconde dat we met z’n drieën bij elkaar zitten, begint Gary haar aan te vallen “how dare you……” en na nog wat van dergelijke volzinnen stormt hij witheet het gebouw uit. Nadat ik Nadine gekalmeerd heb en haar vervolgens naar huis stuur, krijg ik een telefoontje van Gary dat hij zo pisnijdig is dat hij vandaag niet meer op de zaak komt. “Fine,” antwoord ik kortaf “now we all have to suffer because of your tantrum.” Gary hangt op. Tegelijkertijd krijg ik Eckart aan de lijn, aan wie ik tijdens ons gesprek mededeel dat Gary nogal ondersteboven is van de brief van Nadine, met name de Full Sail vergelijking. “Peet, jij weet dat als geen ander in goede banen te leiden,” sluit Eckart ons gesprek af. “Ja, jij ook een fijn weekend”, denk ik er achteraan. Gary komt toch nog terug. “Wassup, Pete?” begint hij nonchalant. Nadat ik hem vertel over mijn gesprek met Eckart maakt hij me uit voor matennaaier en stormt wederom het gebouw uit. Nu besluit ik voor eens en altijd dit correct vast te leggen, puntsgewijs. Naast al het gebeurde, geef ik aan hoe onprofessioneel hij gehandeld heeft door alles uit z’n handen te laten vallen omdat hij voor de zoveelste keer zich beledigd voelt over de Full Sail affaire. Ik geef aan dat hij écht goed is, maar dat ik niet zit te wachten op weer zo’n aanval wanneer er iets voorvalt dat mijns inziens de moeite niet waard is. Ook meen ik dat een afkoelingsperiode tot maandag op z’n plaats is. Ik ben benieuwd hoe hij daarop reageert. Nu even mijn aandacht voor potentieel formidabele concurrent Lucas Films:

Onwaarschijnlijk wat ze daar gaan realiseren, maar ja, met successen als Indiana Jones en Star Wars achter hun naam, hebben ze de schatkist in ruime mate gevuld. Al doorlezend kom ik erachter dat de academie er niet voor 2003 zal zijn, hetgeen ons plenty tijd oplevert om ver uit te lopen. Lucas kennend, zal hij waarschijnlijk een bod op ons uitbrengen wanneer het zover komt. Allemaal van later zorg. Rond half zes komt er een e-mail van Gary binnen waarin hij emotioneel Full Sail bestempelt als zijn ‘hot button’ en dat Nadine hem daarmee hard geraakt heeft. Hij vindt dat we haar geen stuiver mee moeten geven nadat ze hem zo beledigd heeft. Daarna volgt een rits ontkenningen over aanvallen mijn richting, of die van Eckart, en dat hij niet begrijpt waarom ik zo handel terwijl hij me zo respecteert. Hij sluit af met “It’s been a shit day, let’s face it. Love, Gary”. Ik besluit niet te reageren, pak m’n spulletjes en rij naar huis. Astrid hoort het aan en reageert alsof ik niets nieuws vertel. Eindelijk wat tijd voor de kinderen en gezamenlijk genieten van het avondmaal. Family time! Zo’n vijf uur later, rond half elf, komt thuis weer een e-mail van Gary binnen. Z’n eerste zin: “Fine, I accept your criticism”. Hij meldt helemaal terug te zijn en, oh ja, dat concert van Chicago was ook een sof. En dan komt er een typische Gary afsluiting, hij heeft een sleutel voor de tennisbaan en hoewel hij veronderstelt dat ik te pissig op hem ben om te spelen, gaat hij toch om half negen op de stoep voor z’n huis zitten tot ik hem op kom halen. Laatste zin: ik hoop dat je me daar niet laat zitten, zodat ik geen angina oploop. Daar kan ik wel om lachen. En jawel hoor, daar gaat Jan Lul ’s ochtends om kwart over acht de auto in om Gary op te halen. ‘Big hug, big smile’, wederom een Gary special, alsof er niets aan de hand is. Tussen de sets door praten we het uit. Gary belooft met de hand op z’n hart beterschap, met name voor wat betreft z’n opvliegende aard. Natuurlijk, eerst zien, dan geloven, maar het is een beginnetje. Nog een dingetje, woensdag worden we ten behoeve van een topmanagers verzekering gekeurd, hopelijk laat hij het niet afweten. Het lichaam dient wel ‘drugfree’ te zijn. ‘No problem,’ is het razendsnelle antwoord van Gary.

Volgende week: Full Sail en CIC dreigen maandenlange procedures te worden. Eckart krijgt een prachtig artikel in Quote en Craig Deonik verneemt de datum van zijn hartoperatie.

Uit de LP ‘Draaikonten’ van Van Kooten en de Bie uit 1984. Nou, dacht ik, mooi niet, ouwe lullen zijn niet weg te branden. Kijk maar naar de twee overgebleven kandidaten bij de Democraten, waarvan de winnaar het op gaat nemen tegen ‘oranje harses’ Trump, ook niet de jongste.

Biden 77, opponent Sanders 78. Voor mij persoonlijk een opkikker, ik voel me vergeleken met deze twee een jonkie. Maar, eerlijk is eerlijk, wanneer ik deze twee kandidaten bezig zie, dan kan niet ontkend worden dat er nog genoeg ‘leven’ in zit. Trump ziet er na wat kunstgrepen beter uit, maar wat eruit dat bekkie komt is niveau rioolput. Je bent al blij wanneer hij ‘Corona’ naar behoren uitspreekt. Wat hij ermee doet is weer een ander verhaal, wel is duidelijk dat de beurzen niet meer gevoelig zijn voor zijn opbeurende, onnozele praat. Over Corona gesproken; in landen rondom ons gaan voetbalwedstrijden zonder publiek gespeeld worden. Je vraagt je af of Feyenoord zonder publiek (47.500 toeschouwers) donderdag ook met 7-1 van NAC gewonnen zou hebben. Hoewel, Ajax ging voor een thuispubliek mooi tegen AZ de bietenbrug op. Voor de één schijnt het dus meer uit te maken dan voor de ander. Even van de hak op de tak springend; nadat we donderdag onze jongste mannelijke spruit Ivar een geweldige trip wensten voor de komende drie maanden, waarvan ongeveer de helft in Californië en de helft in Costa Rica (bofkont), raak je natuurlijk in paniek wanneer je de allerjongste, mademoiselle Tinley, niet kunt vinden. In huis nota bene. Na haar eindeloos geroepen te hebben, kwam plotsklaps in onze slaapkamer, tussen twee opgemaakte kussens, haar slaperige koppie tevoorschijn.

“Zoeken jullie mij,” schijnt ze te zeggen. Zucht van opluchting, hoe je aan zo’n beessie gehecht raakt! Ook mijn trip naar Californië komt dichterbij. Aangezien zowel Bo-Peter als Kaj verhuist zijn naar resp. San Francisco en Sacramento, en ik hun gezamenlijke huis niet meer als basis kan gebruiken, is het plannen wat gecompliceerder geworden. En dan kom je op een ander liedje: “that’s what friends are for”. Omdat ik niet iedereen een-op-een kan spreken, organiseerden we bij de boys altijd een borrelmiddag. Gaat dus niet meer. Welnu, daar zijn goede vrienden Paul en Lenore die hun huis en achtertuin ter beschikking stellen:

Paul en Lenore bij ons te gast in Loosdrecht.

Geweldig toch?! Ook heb ik hier en daar tussen San Francisco en Sacramento, mede met het oog op de onregelmatige diensten van ‘firefighter’ Kaj, een overnachting nodig. ‘Oude’ buren Brian en Marilyn stelden spontaan hun huis ter beschikking, inclusief sleutel.

Brian meldde nog dat hij na hun laatste trip naar Nederland nog genoeg ‘Genever’ had overgehouden om ons dagen zoet te houden. Nu weet ik dat zijn whisky voorraad er beter uitziet, dus, eh…. Maar wat een super aardige lui! Tot slot, niet vergeten, a.s. woensdag verschijnt aflevering 49 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Het gaat er warm aan toe, dat kan ik wel verklappen.

Voorbereiding kid sportshow bij Ex’pression. De CIC affaire naar het kookpunt. Full Sail dreigt onze studenten te dagvaarden. Controle van onze boeken en procedures.

‘Back to normal’ heet dat, wanneer je op een vrijdagmorgen gegrild wordt door Bram Zwagemaker over allerhande Ex’pression zaken. De urinoir deal met Eckart veroorzaakte weliswaar een sprongetje van vreugde, maar Bram laat expliciet weten dat Eckart alle financiële zaken in zijn handen heeft gelegd. Om elf uur kan ik weer vrij ademhalen omdat we een afspraak hebben met Arne Frager. Ook hij krijgt inzake The Plant hetzelfde ‘verhoor’. Bram geniet zichtbaar van zijn rol. Arne geeft professioneel antwoord op alle vragen, waarbij hij wel meerdere malen naar Eckart verwijst als degene die met bepaalde zaken akkoord is gegaan. Ook hij wordt gered door de bel omdat Bram naar SFO gebracht moet worden. Het lijkt me het beste dat ik dat doe, om ‘ondervraging’ van anderen te vermijden. Bij mijn Chrysler aanbeland grijnst Bram goedkeurend. “Betalen wij zo goed dat jij je dit kunt veroorloven,” merkt hij gekscherend op. Aangekomen bij SFO bedankt hij me en meent bij mij een zucht van opluchting waar te nemen. Luchtigjes zeg ik dadelijk in ieder geval de verkeerstoren te bellen om zeker te weten dat hij aan boord van die KLM vlucht is. Bram hinnikt, dat kan hij wel waarderen. Als kettingroker steekt hij alvorens de vertrekhal in te gaan eerst een saffie op. Ik steek m’n hand op en ga als een speer terug naar Ex’pression, want daar wacht een ander lid van de Eckart schare van vertrouwelingen op me: Jan Kuitenbrouwer. Uiteraard ken ik zijn naam als journalist, maar ook van zijn boeken: Turbotaal als meest bekende, en het vorig jaar uitgekomen ‘Oubotaal’.

Wat een aardig mens om de avond mee door te brengen, goed onderlegd en sympathiek. Ex’pression’s 24/7 concept, alsmede de architectuur van het gebouw en de ‘state of the art’ apparatuur, maken diepe indruk op hem. Stiekempjes ben ik blij als tegenhanger van Bram zo’n evangelist in Eckarts nabijheid te hebben. Het kost me dan ook totaal geen moeite om hem zaterdags naar SFO te brengen, waar we hartelijk afscheid nemen van elkaar. Op de terugweg moet ik tot mijn schande bekennen dat ik in alle drukte amper fatsoenlijk afscheid heb kunnen nemen van mijn schoonouders. Ik hoor schoonvader Toon al zeggen “dat krijg je met de koude kant”. Volgende keer beter, Astrid heeft ze goed verzorgd. Na een lekkere zondag, met BBQ bij de familie Stearns, de aannemer met wiens familie we inmiddels warm contact hebben, breekt een drukke week aan. Een echt vergelijk inzake onze rol in ‘new media’ krijgen we bij het bezoek van een comité van de Western Illinois University. Zij doen een vergelijkend onderzoek en bezoeken slechts drie educatieve omgevingen, waaronder nota bene Stanford! Trots om daar deel van uit te maken. Het comité valt van de ene verbazing in de andere tijdens de toer en maken een soort van droevige uitspraak bij hun vertrek: “It’ll take us five years to reach this level of new media”. Ze menen dus vijf jaar nodig te hebben om datgene te bereiken waar wij minder dan een jaar over gedaan hebben! Gary en ik dansen op wolken de week in. Realiteit raakt je echter als een stomp in je maag wanneer Stearns meldt dat bepaalde zaken niet uitgevoerd kunnen worden omdat Storyk de tekeningen niet heeft aangeleverd. Dat laat ik Gary uitvogelen, uiteindelijk is Storyk één van zijn verantwoordelijkheden, zij het niet in de eindfase. Wel meld ik Stearns niets zonder tekeningen uit te voeren, die les hebben we geleerd. Ik concentreer me op de voorcontrole van boeken en procedures, omdat we 30 juni officieel bezoek krijgen van de BPPVE, het bureau uit Sacramento, verantwoordelijk voor onze licentie. Betty Sundberg, onafhankelijke specialist die dit uitvoert, geeft de volgende verklaring af: “you guys are 80% better organized than the average vocational school”. Wow, 80% beter georganiseerd dan het gemiddelde! En wij draaien ‘live’ nog geen half jaar. Maar het kan nog beter, en daar dienen we dus naar te streven. Dezelfde dag nog krijgen we bericht uit Sacramento dat wegens onderbezetting het bezoek van het ‘Bureau’ enige weken uitgesteld wordt. “Shit,” ontglipt me, want eigenlijk zou het prettig geweest zijn om aan het eind van de week naast het ‘Bureau’ ook zaken als CIC en Full Sail af te kunnen ronden. In spanning wachten we af tot de Full Sail conference call tot stand komt met advocaat Mayanne Downs in Orlando, Dawn Cardi in New York en Gary en ik in Emeryville. Mayanne Downs meldt dat Full Sail medegedeeld heeft om onze studenten te dagvaarden inzake het lesmateriaal. “Are y’all convinced nothing belongs to Full Sail?” zingt zij in haar zuidelijke accent. “Gary?” komt het scherp uit New York. Gary heeft slim genoeg puur gebruik gemaakt van standaard lesboeken, waarna de docenten en instructeurs hun saus er overheen gooien. Desondanks strooit hij nog een rondje stront over Full Sail uit. Dat wordt genegeerd. Beide lawyers slaken simultaan een zucht van verlichting, en wij ook omdat dit grapje wanneer het langer voortduurt vele tienduizenden dollars kan kosten. Tenzij Full Sail ten doel heeft ons financieel uit te roken, kan dit snel beëindigd worden. Hier kan de ‘miljardair’ status van Eckart wonderen verrichten! Mayanne Downs gaat aan de slag met Full Sail. Nadat ze van de lijn is bespreken we met Dawn Cardi de CIC affaire, omdat we nog steeds niets van hen vernomen hebben. Dawn gaat na welke advocaat in San Francisco ons het beste van dienst kan zijn. We wensen haar, drie uur verder in tijd, een prettig weekend en prijzen ons gelukkig een startup te zijn met redelijk diepe zakken. Zondag 27 juni, nadat ik met Astrid en de kinderen de dierentuin van Oakland bezocht heb, vraag ik me af hoe ik in geestelijk gezonde gesteldheid de week doorgebracht heb. En het grappige is dat door wekelijks een verslag te schrijven alles terugkomt en veelal weer energie in m’n lichaam pompt. Vreemd toch hoe dit werkt. Hoogtepunt van de week was de pilot ‘UltiFox’ die we onder leiding van producer Phil Cohen bij Ex’pression vervaardigd hebben voor PBS, een niet commerciële keten van tv-stations van kust tot kust. De stem van UltiFox, het karakter dat bij ons geanimeerd wordt, is ingesproken door Gary. Meesterlijk. Ook is er een flyer gemaakt waar onze oudste, Bo-Peter, ook deel van uitmaakt.

Perfect voor onze studenten om daadwerkelijk mee te werken aan een ‘real world’ project. En hoewel nog niet in hoerastemming, kan gemeld worden dat we voor de komende maanden qua geregistreerde studenten onze doelstellingen gaan halen. Ondanks de verhoging van de lesgelden! De voorzieningen voor gehandicapten gaat ons aanzienlijk meer geld kosten. De op- en afgang voor rolstoelen, etcetera, de zogenaamde ‘ramps’, kunnen inderdaad als een financiële ramp beschouwd worden. Maar, ‘the silver lining’, zoals we dat hier noemen, de waarde van het gebouw gaat omhoog. Ik maak gewag van de vele bezoeken die we gehad hebben, onder andere van Origin uit Nederland, waarna we gelijk interesse kregen van een aantal managers voor hun kinderen. Astrid marcheert de hoek om en roept gebiedend “Asje time,” en gelijk heeft ze. Nog even melden dat Gary en ik volgende week een brainstorm sessie hebben met de lokale advocaat, Brad Dezurick, inzake CIC. De stilte bevalt ons niets. ‘Send’, zo die e-mail hebben ze maandagmorgen in het kasteel. De woonkamer in naar de route kaarsje, kaasje, whiskietje, zo wordt de zondag, terwijl we de update doornemen, in stijl afgesloten. Maandag haal ik onze eerste student op, de Duitser Marc Bode, die in zijn vaderland verdere informatie heeft verstrekt aan MAC magazine dat in juli uitkomt. Vol enthousiasme vertelt hij erover, en ook dat hij “froh” is weer terug te zijn. Omdat ik mijn Duits niet wil laten verroesten, spreek ik doorgaans Duits met Marc. Dinsdagmorgen komt het eerste artikel van de Nederlandse persgroep per e-mail bij ons binnen:

Eckart moet op zeker in z’n sas zijn. Tijdens een conference call met lokale advocaat Brad Dezurick nemen we alle scenario’s inzake CIC door, inclusief arbitrage. Via een belangrijke onderaannemer hebben we vernomen dat veel wijzigingen mondeling zijn uitgevoerd, dus nemen we het besluit om een detailrapport te eisen van gemaakte uren en gebruikte materialen. Op die manier moeten we toch een redelijke som af kunnen halen van het geëiste slotbedrag van $863.000. In de loop van vrijdag 2 juli komt er een envelop voor mij uit Nederland van Eckart aan. Voor mijn verjaardag, de dag erna. Al lezend krijg ik kippenvel, een dergelijk compliment rolt amper ooit uit Eckarts mond, laat staan pen:

“Op tijd mijn pad gekruist,” lees ik Astrid telefonisch voor, “en een bron van plezier geworden.” Even is het stil aan de andere kant. “Kom maar gauw naar huis,” zegt Astrid enthousiast, “er valt wat te vieren.” Het bericht dat Lucas Films ook van plan is een animatieschool de komende jaren in het leven te roepen, meeliftend op het succes van ‘Star Wars’, laat me even koud, Eckarts boodschap voelt aan als een blijk van waardering, nimmer eerder aan het papier toevertrouwd.

Volgende week: stront aan de knikker met Gary en Nadine Storyk. Hoe zit dat precies met Lucas films? De strijd met Full Sail woedt voort.