Laanen's Luim

11 september 2001: op een normale zonnige Californische morgen vertrek ik om 06.15 van huis om bij Ex’pression, ‘the best place in the world to work for’, mijn taken als CEO uit te oefenen. Nauwelijks op Highway 24 aanbeland onderbreekt mijn favoriete nieuwszender KCBS het reguliere nieuws om te melden dat in New York een tweede vliegtuig in een van de Twin Towers is geramd. Ademloos luister ik naar het verslag, waarna ik Astrid bel om haar te zeggen dat ze de TV moet aanzetten omdat er iets vreselijks aan de hand is in New York. Op de automatische piloot rij ik Berkeley in om een ‘short cut’ naar Emeryville te nemen. Tijdens mijn rit rolt de ene na de andere verschrikkelijke boodschap uit de luidsprekers van de geluidsinstallatie. Met tollend hoofd parkeer ik de auto en loop bij Ex’pression binnen. Omdat Ex’pression een 24/7 school is, dag en nacht aan de bak dus, is er nog een behoorlijk aantal studenten die half huilend, half elkaar troostend rond de TV in de kantine geschaard zijn. Iedereen heeft wel familieleden of vrienden in New York, dit is Amerika, land van de onbegrensde mogelijkheden. Terwijl de TV onheil blijft weergeven, proberen we de normale gang van zaken te hervatten. Dat valt niet mee. Onze personeelszaken dame, Andromeda geheten, weigert over de Bay Bridge te reizen, hoewel die nu net als de Golden Gate Bridge bewaakt wordt. Zo suddert de dag door en tegen zessen besluit ik de rit naar huis te maken. Terug op Highway 24 schieten de tranen in mijn ogen wanneer  vaderlandslievende Amerikanen, zoals onder weergegeven, solidariteit met hun land verklaren en medeleven met hun landgenoten in New York.

Zeer emotioneel om mee te maken, en dat deel ik ook met Astrid en de kinderen. Vanaf dat moment bewaar ik de krantenverslagen, zoals ik wel meer doe tijdens historische gebeurtenissen. Uiteraard pakken die uit:

Het ongeloof dat zoiets in eigen land kon gebeuren, valt door alle media niet in woorden te vangen. En dan natuurlijke de schuldigen. Welnu in de dagen na 9/11 wordt er één uiteraard uitgelicht:

Osama bin Laden staat op Amerika’s lijst van meest gezochte mensen: levend of dood! Een predikant in San Francisco zegt niet ten onrechte dat Amerika ‘never, ever’ ooit nog hetzelfde zal zijn. Moet ik wel kwijt dat ze het met Trump niet eenvoudiger hebben gemaakt, maar dit terzijde. De rest van de week werd gekenmerkt door routineus alles te doen wat gedaan dient te worden, maar 9/11 beheerste alles, van de zoektocht naar een nieuw personeelspersoon tot de 10^e afstudeerklas op vrijdag de 14^e, inclusief onze pokeravond

dezelfde vrijdag, waar vrij lusteloos met fiches gesmeten werd. De schrik was groot toen dinsdag bleek dat sterarchitect John Storyk gemist werd, die onderweg was naar Los Angeles, het eindpunt van een van de vluchten die eindigde in de Twin Towers. Woensdag kregen we het verheugende bericht dat zijn vlucht, de volgende naar Los Angeles, in alle chaos uitgeweken was naar New Orleans. Aangezien na die verschrikkelijke dinsdag al het luchtverkeer verboden werd, voor hem geen mogelijkheid om naar ons te reizen, maar ook communicatie bleek de eerste dagen moeizaam te verlopen. Kortom een week die nimmer uit het geheugen gewist zal worden, dat is zeker!

Let op, woensdag alweer de 27^e aflevering van ‘Uit de

Amerikaanse school geklapt’, waar dit eigenlijk beknopt ook al een voorbode van was.

Oorlog met Dawn Cardi. Eckart als vredestichter. De methode om de Planning Commission te overtuigen.

Het felicitatiegesprek met Astrid over ons 11-jarig jubileum verloopt stroef. Eigenlijk hebben we te veel lokale problemen aan ons hoofd om aan feestelijkheden te denken. We hebben in ieder geval het vooruitzicht dat ik over een kleine twee weken weer in het land ben, en we dan gezamenlijk de resterende zaken aan kunnen pakken, zoals de internationale school voor de kinderen. Ietwat bedrukt nemen we afscheid van elkaar. Ik loop naar de inpandige garage van het appartement om de groene Van op te halen. Daar tref ik een tweetal mannen aan die geïnteresseerd de vele teksten aan de zijkant bestuderen. “Good morning, gents, you like it?” open ik. De oudere man, begin 50 schat ik, legt uit dat ze aan het uitvogelen waren wat voor soort onderneming dit was, en waar gevestigd. “But, let me first introduce ourselves,” vervolgt hij. De oudere man stelt zich voor als Ed Niskanen, werkzaam in de accountancy, en zijn jeugdige Latijnse ‘room mate’ als Jay Hooker, nog studerend bij de Academy of Art University in San Francisco. Het film- en TV programma, voegt hij er nog aan toe. Nadat ik enthousiast de plannen inzake Ex’pression heb uitgelegd, springt Ed er als het ware bovenop: “exactly the kind of company I’d like to work for.” Ik leg hem uit dat we nog in opbouw zijn, maar dat ik zijn CV tegemoet zie. Of ik even mee kan lopen om het gelijk mee te nemen, ze wonen namelijk in hetzelfde blok als ik. 10 minuten kunnen er nog wel vanaf voordat ik op weg ga naar Oakland Airport, dus dat doe ik. Binnen gekomen valt mijn blik op een portret van Ed en diens ‘room mate’ Jay.

Ed Niskanen zittend, staand Jay Hooker

Hey, welcome to San Francisco, city of love! “No drinks, gotta go, we’ll talk,” haast ik me naar de Van met Ed’s CV in een dikke envelop. Wie weet?! Oakland Airport: even over half een ‘s middags komt Eric vermoeid, maar verheugd, op me af. Na alle gebeurtenissen een emotioneel iets waar ik niet 1-2-3 mee om weet te gaan. Hij vertelt honderduit over de trip, maar ook dat er een heel leuke stewardess bij was. Het mannetje in hem ontwaakt! Of heb ik dat met al mijn gereis gemist? In ieder geval vindt hij de groene Van geweldig. Naar het appartement rijdend wijs ik hem het Oakland A’s stadion aan, maar ook het ‘home’ van de matig presterende Golden State Warriors, hét basketbal team van de Bay Area. Bij het appartement aangekomen is hij bijna ingedut, maar dat weet ik te voorkomen. Terwijl Eric zich opfrist en zijn (Gary’s) slaapkamer op orde brengt, begin ik alvast aan mijn weekly update. Ik besluit simpel te beginnen, dus niet met het vuurwerk rondom de Planning Commission en de aanvaring met Dawn Cardi. Daar slaap ik nog een nachtje over.

Eric komt opgefrist uit de badkamer en ik laat hem kennis maken met Joey, de stiefzoon van Duke Zaffery. Joey is niet veel ouder dan Eric, maar heeft zijn rijbewijs en dient momenteel als manusje van alles; boodschappen hier, boodschappen daar. Ze noemen dat hier een ‘Gofor’. Oftewel luisterend naar alle opdrachten die beginnen met ‘go for…..’. Geestig. Die twee zijn even onder de pannen, en morgen gaan we naar een KMEL Jam concert in het Shoreline Amphitheater in Mountain View. Hip hop en R&B, niet slecht. Okay, nu even een omschrijving van het hoe en wat van de Planning Commission:

Nu ik het geschreven heb, komt als het ware de knoop in mijn maag weer terug. Nu het geval Dawn Cardi. Ik wil duidelijk maken dat ze de advocaat van Eckart is en dat het mijn taak is om alles in goede banen te leiden. Kortom; ik wens niet door haar bekritiseerd te worden, dat laat ze maar aan Eckart over. Daarnaast dient ze te beseffen dat wanneer er geen gebouw is, de school er op zeker niet komt. Vervolgens haal ik de volgende quote aan om de zaak duidelijk te maken: “Vraag een advocaat of accountant nimmer om zakelijk advies. Ze zijn getraind om de problemen te vinden, niet de oplossingen”.

Ik begrijp dat ik nu op dun ijs ben, maar de andere kant van de medaille is dat wanneer we hierheen verhuizen het duidelijk moet zijn hoe de verhoudingen liggen. Het gegeven dat ik eraan toegevoegd heb Dawn te respecteren zal goed doen, maar voordat deze zaak geklaard is annuleer ik de conference call van dinsdagmorgen met Dawn en Frans. Ik heb trouwens genoeg van die ‘pak slaag’ sessies. Het goede nieuws bewaar ik voor de afsluiting:

Namelijk het goede nieuws dat we vrijdagmiddag van het bureau kregen: de licentie is goedgekeurd en halverwege volgende week in ons bezit. Inderdaad, wie een weddenschap af zou hebben gesloten dat de schoollicentie van het bureau eerder zou komen dan de gebruiksvergunning, zou een klauw met geld gewonnen hebben. Tevens de aandachtspunten voor Eckarts bezoek, beginnend 18 september. ‘Het applaus zien we graag tegemoet’, maar deze ietwat sarcastische zin verwijder ik even snel als geschreven.

Tevreden rijden Eric en ik zaterdagmiddag naar Mountain View om het KMEL Jam spektakel mee te maken. Na wat rondgerij zien we toch nog kans de Van een beetje opvallend te parkeren. Goede PR! De VIP-kaarten brengen ons naadloos naar onze KMEL dame: Jennifer Louie. Ze ontvangt ons met veel égards en laat ons weten dat Mariah Carey ieder moment verwacht wordt. Eigenlijk is ze de enige die we echt kennen van de artiesten line-up. Ook moet me van het hart dat ik voor het eerst voel hoe het is een minderheid te zijn; we zijn blanke pitjes in een in hoge mate donker getinte menigte. Niet beangstigend, maar een echte gewaarwording. Eric vindt het allemaal geweldig en schijnt niets te merken. Ondanks dat het niet mag, lukt het me toch nog in het geniep een plaatje te bemachtigen van Mariah Carey tijdens haar optreden:

Een uurtje later houden we het voor gezien en karren we via de 101 weer terug naar Emeryville. Ook daar is onderweg heel wat over te vertellen. Geboorteplaatsen van alle groten van de techindustrie in Palo Alto, Menlo Park, Redwood City enzovoort. Uiteraard vallen namen als Apple en de terugkeer van Steve Jobs, Hewlett Packard en de garage waarin ze begonnen zijn, Oracle en wat van dies meer zij. De tijd vliegt voorbij, evenals het weekend.

Klaarblijkelijk heeft Gary, zonder mij erbij betrokken te hebben, een brief naar Eckart gestuurd over de hele situatie. 1 september reageert Eckart namelijk met een e-mail:

Eckart sluit af met ‘very big hugs and kisses’. Voorwaar, niet misselijk. Uiteraard zijn we zeer benieuwd naar het vervolg. Wel kijk ik Gary vragend aan: “why the hell, didn’t you tell me?” barst ik uit. Dan is Gary op z’n best: “c’mon Pete, you never would have allowed me to praise you.” Hij heeft een punt, waarschijnlijk had ik inderdaad gevonden dat het aan mij gerichte compliment een beetje te veel van het goede was. Maar, ik moet er wel om lachen: “c’mon mofo,” doe ik lekker straattalig mee, “let’s have a drink before we meet Hope Spadora.” We knopen er maar gelijk een lunch tegenaan in ons ‘eigen’ Town House’. Ook daar roeren ze de trom ter ondersteuning van Ex’pression’s plannen! De bijeenkomst met Hope Spadora is uiterst bemoedigend, Sybase staat 100% achter ons en zullen ook fysiek aanwezig zijn en steun geven bij de vastgestelde vergadering van de Planning Commission op 24 september. Helaas kon het niet eerder omdat we op aanraden van City Manager John Flores eerst een-op-een gaan praten met drie leden van de Planning Commission. Wettelijk mag niet meer, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om onze plannen in detail uiteen te leggen. En ze te overrompelen met onze kennis en dito enthousiasme, en niet te vergeten de voordelen voor de Emeryville gemeenschap! Woensdag 2 september beginnen we eindelijk met de verhuizing naar ons eigen gebouw. Weer zo’n dag van opwinding, een echte mijlpaal. Tot Joey komt aanlopen met Eric, en van verre luidkeels roept dat hij een e-mail van Eckart voor me heeft. Iets in me schreeuwt dat ik vandaag alleen behoefte heb aan goed nieuws. Komt dat ook?

Volgende week: de e-mail van Eckart. De weg naar de nieuwe vergadering van de Planning Commission is geplaveid met hindernissen. Een korte week in België.

Makkelijk zat te verklaren, Ajax op bezoek om het verschil in kwaliteit, ook vertaald in €€€, aan te geven. Maar we heersten toch mooi het eerste kwartier, zodanig dat Ziyech een bal van de lijn moest halen. Ha! Maar het mooiste deel was het gesprekje na afloop met mijn kleinzoon, die me vergezelde in plaats van broer Rob: “Opa, waarom klapt het publiek nu de wedstrijd is afgelopen, en worden de spelers toegezongen? Ze hebben toch verloren!” Opa: “Jochie dat is een gelukkie, die les wilde ik altijd kwijt, je bent in Rotterdam, dus bij verlies maar wel geleverde strijd, is er niemand die je iets verwijt”. A la Zuiderzeeballade (voor de ouderen onder ons). Welnu, die redenering viel helemaal in goede aarde. Respect, ook voor opa! Over ouderen gesproken (de balsem dus), maandag weer onder bezielende leiding van juffrouw Olinda een lekker begin gemaakt met de oefeningen van ons sportkluppie, oftewel De Gezelligste Sportclub, ook wel de Gympies genoemd volgens de voorkaft van een aan mij gepresenteerd fotoboekje:

Onder eindverantwoording van lid Dorothea, linksonder met gulle lach, boden ze me dit aan ter gelegenheid van het einde seizoenfeestje, tevens verjaardagbijeenkomst, 1 juli j.l. En hoe treffend werd mijn liefde voor Sparta na al mijn ontboezemingen (tot ze er gek van werden) op de laatste pagina weergegeven:

Er werd zelfs gecontroleerd of onder A5 in mijn jukebox wel het Spartalied is ondergebracht! Maar, men had natuurlijk in de gaten dat wat ik beloof om te organiseren, ook nog eens een keer waargemaakt dient te worden. Dat werd dan ook duidelijk vastgelegd!

Serieus bezig met een belangrijke taak, dat kan je wel aan Astrid overlaten. Terecht in het zonnetje gezet! Meerdere malen reeds verklaard: kluppies (Sparta en ‘De Gezelligste’) voor het leven! Over ‘voor het leven’ gesproken, dat kan je ook zeggen over de straf die Jaitsen Singh uitzit, daar heb ik vele Luimen aan gewijd, om maar van de vele misstanden niet te spreken. Ook privé bracht het zelfs malheur, maar dit terzijde. Nu heb ik twee weken geleden geschreven dat mijn rol uitgespeeld is, maar toch wil ik jullie aandacht vragen voor de petitie die momenteel door PrisonLaw gevoerd wordt om Singh terug naar Nederland te brengen. Klik hier op https://petities.nl/petitions/breng-de-74-jarige-singh-terug-naar-nederland?locale=nl en onderteken de petitie, niemand verdient dit lot, laat staan wanneer je onschuldig bent!

Overigens, wie heeft er naar Nederland Duitsland gekeken? Ik was echt heel benieuwd hoe onze twee miljoenenboys, te weten Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, het zouden doen. Met name de laatste, gezien de genadeloze kritieken op hem in Italië. Welnu, buurman Peter, die zijn voetbaluren dramatisch aan het opkrikken is, en ik gingen er eens echt voor zitten, maar konden van de eerste 45 minuten niet echt genieten. De tweede helft bracht ons de opwinding waar we zo naar verlangden, zeker op Duitse grond. Zelfs Astrid vond ons enthousiasme aanstekelijk. En Frenkie en Matthijs? Dat komt goed, neem dat maar van mij aan!

En, zoals altijd de herinnering om niet te vergeten dat a.s. woensdag alweer de 26^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal tot jullie komt. Er valt weer heel wat te beleven!

The Martin Group probeert ons een loer te draaien. De hearing van de Planning Commission donderdag 27 augustus overschaduwt de hele week.

Zaterdagmorgen haal ik Birgitta en Jack op om ze naar Oakland Airport te brengen. Onderweg praten we nog intensief over de Grand Opening. Het moet een versie worden van het wilde westen. Gasten komen per trein aan op de bestaande rails in Emeryville, en worden onderweg beroofd. Daarna doemt ons gebouw op als een oud houten fata morgana uit het verleden. Binnen zullen ze terecht komen in het analoge tijdperk om vervolgens naar het digitale tijdperk geleid te worden. De Beatles als analoog startpunt, om daarna geleid via mega grote schermen, die elk een deel van die geschiedenis weergeven, stap voor stap naar het digitale heden. De gasten dienen zich te verkleden als cowboys en cowgirls om het spektakel compleet te maken. Eén detail, mwah, dit hele spektakel wordt door hen begroot op $400.000, en daar is geen budget voor. Birgitta gaat Eckart bewerken, die is immers altijd in voor zulke chartbusters. We nemen vol warmte afscheid van elkaar. Een band is gesmeed die tot grote resultaten kan leiden. ’s Middags op kantoor borduren we hier op verder met de Silent Planet boys, waarna we hen uit dineren nemen bij het ons zo vertrouwde Town House. De immens grote Loyd heeft geen gebrek aan zelfspot, hij begrijp dat wanneer hij in het gangpad van een vliegtuig verschijnt, iedereen denkt: “oh no, not next to me”. Het is wat, zo’n grote meneer. Het wordt niet al te laat, ik zie kans om m’n update te vervaardigen, en ook nog eens over te faxen.

Daarna word ik in slaap gewiegd door mijn vriend Jack D. Maandagochtend wordt de MT meeting geannuleerd omdat we met de Silent Planet boys foto’s gaan schieten voor onze brochures. Opnames in ons naakte gebouw, alsmede van Gary en mij in San Francisco, ter geruststelling van bezorgde ouders, grappen we, zodat ze weten dat we werkelijk bestaan. We nemen een aantal op de baai om er een moment van ontspanning in te brengen, en de San Francisco Bay te promoten. Gary stelt zich gaarne ter beschikking:

Gary relaxed aan de Berkeley kant van de San Francisco Bay

Vervolgens nestelen we ons bij het California Academy of Sciences, een museum en research instituut. We proberen zodoende ‘chill’ en wetenschap in één adem te presenteren. Ondanks dat we bij tijd en wijle huilend van het lachen de diverse poses aannemen, hangt toch de spanning van de hoorzitting van de Planning Commission in de lucht. Vandaar dat ik de eer heb om bij de Academy te poseren, omdat ik volgens Gary te veel beren op de weg zie!

Peter bij de Academy met de Planning Commission in z’n hoofd

Ook maken we nog een ‘fun’ geheimagent poster voor later.    ’s Avonds samen met Loyd en John-Erik van Silent Planet een BBQ op z’n Gary’s in Walnut Creek. Dat betekent dat er grote steaks op het rooster worden gelegd die, wanneer ze de medium status bereikt hebben, op borden worden gekwakt om vervolgens met A1 saus te worden gekwast. Voeg daar een baked potatoe aan toe, en de maaltijd is compleet.

Mocht de steak niet smaken, dan zorgt de A1 saus er in ieder geval voor dat je daar niets van merkt! Maar de temperatuur, de geur van het echte buiten zijn, de kwinkslagen over en weer, alsmede motiverende discussies, maakt de avond niet alleen genoeglijk, maar ook waardevol. Rond als een tonnetje rij ik later op de avond de Silent Planet boys naar hun hotel, waarna ik moe maar voldaan ons appartement betreed. Weer een dag dichter bij de bevrijdende Planning Commission zitting. Dinsdag wordt een dag vol formaliteiten die nu eenmaal benodigd zijn om een echt bedrijf te besturen, en of dat nu verzekeringen zijn of de salarisadministratie, het moet staan voordat we ‘live’ gaan. Even na vier wordt een kopie van een fax van de Martin Group aan mij overhandigd, welke gericht is aan de City of Emeryville, met kopieën naar de Planning Commission. M’n maag draait een kwartslag.

De slijmerige toon waarmee ze ons prijzen, hoe ze zelf hun bod voor het Sybase gebouw ingetrokken hebben wegens het gebrek aan parkeerplaatsen, maar ja, dat laatste geldt ook voor de nieuwkomers van Ex’pression. Uiteindelijk komt het erop neer dat Ex’pression op deze manier geen gebruiksvergunning verleend mag worden.

Gary ontploft: “Pete, remember how those motherfuckers wanted to have a good neigbor like us,” schreeuwt hij het uit. Jazeker, wij zijn de buren die iedereen wel wil hebben. Zo voert The Martin Group dus strategisch oorlog. Weer een lesje geleerd. Gary en ik nemen de fax regel voor regel door en zijn de mening toegedaan dat het gros van de problemen die The Martin Group opvoert door ons bij de Planning Commission is ingebracht. We voelen ons wat geruster, in tegenstelling tot het onderbuikgevoel. Het verdwijnt die avond niet, integendeel. En zo breekt donderdag 27 augustus aan. Ik besluit om in het appartement te blijven om nogmaals in alle rust het papierwerk door te nemen, zodat niets me kan verrassen. Ik kan me niet concentreren, het lijkt wel of er een ijsklont in m’n maag ligt die niet wil smelten. Half twaalf begeef ik me naar de Holiday Inn, waar ik ben uitgenodigd voor een spreekbeurt tijdens de lunch van de Emeryville Chamber of Commerce. Een soort van Kamer van Koophandel, maar dan door en voor lokale bedrijven. Het valt goed, zeer goed zelfs en ik kan op massale steun rekenen, verzekert Executive Director Alan Barr me. Dat voelt goed, en opgewekt wandel ik later naar Powell Street waar ik om half zeven Gary tref voor de hoorzitting van de Planning Commission. We nemen plaats en zien een aantal familiaire gezichten. Een uur verstrijkt, nog een uur gaat traag voorbij, en onrustig schuifelen we op onze zittingen. De ijsklont in m’n maag is terug. Na drie uur zijn we aan de beurt. Opgelucht. Dat laatste gaat snel voorbij nadat een en ander wordt voorgelezen zonder ons vragen te stellen. Sterker nog, ze sluiten de openbare zitting en vragen ons aanwezig te blijven. Tot onze stomme verbazing, en stijgende woede, weigeren ze om ons aan te horen inzake de simpele zaken die ze ter tafel brengen. Witheet zijn we. Afsluitend verplaatst de voorzitter onze zaak naar de zitting van 24 september, waarbij we een aantal zaken dienen uit te diepen die in onze ogen grotendeels beantwoord zijn, of simpelweg toegelicht hadden kunnen worden. Bij ons vertrek kunnen we ons niet inhouden en bijten hen toe of ze soms onder druk gezet worden door The Martin Group. “What a fucked up city,” gooit Gary eruit. Ook ik kan me niet inhouden: “I guess you want us to move to Berkeley, don’t you?”. City Manager John Flores ziet er bijna net zo gedemotiveerd uit als wij, en voert ons met zachte hand naar buiten. Hij stelt voor om een afspraak te maken hoe we het beste de zaken ten goede kunnen keren. Gary en ik rijden naar het appartement en tieren even hard als we drinken. Gary besluit te blijven slapen. Goed idee. Dan belt Dawn om te vragen hoe het afgelopen is. Even is het stil nadat we haar in detail geïnformeerd hebben, en dan barst ze los: “I told you, didn’t I? NEVER EVER buy that building without CUP.” Ze raast nog enige tijd door over de niet als conditie gestelde gebruiksvergunning, en hoe ze ons heeft gewaarschuwd. Een kille woede bouwt zich op, en het loopt zo hoog op dat ik haar driftig wegdruk.

Peter witheet aan de telefoon

Dawn belt nog een aantal malen, maar we nemen niet op en laten haar in haar sop gaar koken. Onze tirades worden geblust door de drankjes die we ingenomen hebben, en morgenochtend zeven uur wacht ons een gesprek met Eckart, waar we reikhalzend naar uitzien. NIET! Wat wordt het snel zeven uur! Verfomfaaid wachten we op Eckarts belletje, hetgeen op de minuut binnenkomt. Twee ongeschoren koppen kijken elkaar aan en Gary en ik toasten met twee mokken koffie. Let the games begin. Eckart is tot onze grote verbazing uiterst meevoelend en spoort ons aan om de leidraad van City Manager John Flores te volgen. Onze schorre stemmen geven waarschijnlijk ons leed door, hetgeen we ook zo voelen. Eckart sluit af met een welgemeend: “you guys came this far, I’m sure you’ll finish the job.” En dat is waar, we zijn al zover gekomen dat deze hobbel ook genomen kan worden. Tot onze stomme verbazing heeft Eckart met geen enkel woord gerept over Dawn Cardi. Ik ben ervan overtuigd dat ze echt wel contact hebben gehad. In ieder geval zal ik een en ander vermelden in mijn weekly update. Dan daalt iets anders in, het is 28 augustus, de dag waarop Astrid en ik 11 jaar getrouwd zijn. Moet bellen. En dat niet alleen, vandaag komt zoon Eric van 16 om half twaalf aan in Oakland, die moet ik wel ophalen. Wellicht eerst maar even opfrissen en die rasp uit m’n stem proberen te halen. Gary belooft naar kantoor te gaan, zodat ik kan doen wat ik moet doen. Allereerst Astrid bellen om haar te informeren over de situatie, én te feliciteren.

Volgende week: Oorlog met Dawn Cardi. Eckart als vredestichter. De methode om de Planning Commission te overtuigen.

Vanavond geven Astrid en ik acte de présence bij een receptie ter gelegenheid van het 90-jarige bestaan van de lokale Vinkeveense voetbalclub.

Eén van de gebeurtenissen deze week die vele herinneringen met zich meebrengen. Allereerst omdat ik daar wijlen mijn schoonvader Toon Gruter leerde kennen, ver voordat ik kennis maakte met Astrid. Toon was dé concierge van Vinkeveen, maar ook dé grensrechter van Hertha. Immers, hij werd een legende door zijn perfectionering van het roemruchte ‘club in nood, vlag omhoog’. Daarnaast stond hij lijnrecht tegenover mij toen indertijd Hertha moest kiezen welk vlaggenschip van de vereniging prioriteit zou moeten krijgen: zondag 1 of zaterdag 1, dat een klasse hoger speelde. Ik hoor het ‘m nog zeggen: “gaat die hufter de zaterdagafdeling steunen”. Zondag won het, en ik ging met mijn onderneming zaterdag 1 sponsoren:

Naast mij rechts de legendarische voorzitter Harry van Genderen, aan mijn hand een zeer jeugdige zoon Eric

Wrok? Totaal niet, tot het laatste moment vrienden gebleven, wel kan ik me voorstellen dat hij veel verdriet gehad zou hebben nu de prioriteit van Hertha bij zaterdag 1 ligt. Tja, zaterdagavond wil de jeugd uitgaan, onthouding, zoals in mijn tijd (sprak opa), is er niet meer bij! Hertha, de club waar ik afbouwde en in 1980, in de altijd lastige uitwedstrijd tegen NITA 2, mijn knieschijf brak. Ook hier een uitlating van elftalleider Willem Spijker om in te lijsten. Terwijl ik met brokstukken zwervend in mijn rechterknie opkrabbelde, sprak hij de gedenkwaardige woorden “laten we het tot de rust aanzien, wellicht kan je nog door”. Niet dus. Uiteindelijk heeft ploeggenoot Cees Zaal me na de wedstrijd op z’n rug genomen en naar huis getransporteerd in zijn auto. Hertha, nog vele herinneringen, niet alleen van een meter bier of een broodje bal, maar ook van hechte kameraadschap. Hopelijk rijdt Astrid vanavond terug! Dan mijn oudste vriend en vriendin in dienstjaren, sinds dansles 1962/1963, Yvon en Martin Corsten, ouders van wereldberoemde DJ Ferry en getalenteerde Robbert. Een uitnodiging:

Dan is geen kattenpis; het kan dus wel! En niet alleen dansles, maar ook gezamenlijk cabaret, eetpartijtjes, en diepe vriendschap. Maar ook feesten met een thema:

Martin als Asterix en Yvon als Wilma (uit de Flintstones)

Vriendschap voor het leven! En dan hebben we donderdagavond nog:

Lubbers De Jong-grachtentocht. 

Aanvang donderdag 29 augustus om 17:00 uur bij Café ’t Smalle, Egelantiersgracht 12, 1015RL Amsterdam

Grote man Peter Keijzer van dit prachtige Tech PR bureau had een mooie verscheidenheid aan mensen uitgenodigd, o.a. de grondlegger Bert Lubbers, niet alleen briljant ICT journalist indertijd, maar ook de man die in 1988 mijn Luimenboek introduceerde, met tekeningen van de groten uit die periode van mijn broer Rob, die niet veel goeds met mij voor hadden.

En zo genoten Astrid en ik al rondvarend van menig anekdote en mooie mensen. En van het verzorgen van de inwendige mens had voornoemde heer Keijzer ook kaas gegeten. Vele schalen met lekkernijen werden door ons van ‘klandizie’ voorzien. Voor velen ook een quasi reünie om van te smullen. En nu willen twee van die oud journalisten met me mee naar een Sparta wedstrijd, hoe mooi is dat?! Gaat zondag niet lukken: UITVERKOCHT! Oude tijden herleven ook hier, nr. 3 tegen nr. 4 van de competitie, zij het dat Sparta nr. 3 is, en Ajax nr. 4! Nou ja, na zondag weten we meer over de nieuwe stand. Woensdag is het weer zover: aflevering 25 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De spanning hangt in de lucht, ik kan er zelf niet van slapen! Fijn weekend.

Einde vakantie in zicht. Martinair wacht op me. Spanning en route naar de hoorzitting van de Planning Commission inzake onze gebruiksvergunning: de dood of de gladiolen! Lijkt wat ‘over the top’, maar niet geheel bezijden de waarheid.

Vrijdag 7 augustus, het einde van de vakantie is nabij. Maar eerst nog even onze Engelse vrienden John en Sue Arnold in Brussel ophalen, die komen ons een lang weekend bezoeken. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers die grove gebreken vertoonden. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte, uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helicopters.

Links Peter en rechts John Gow in betere tijden

Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. Duidelijke taal. Veel geleerd in mijn eerste eigen onderneming, bedacht ik me, terwijl Martinair 801 na een kleine drie uur vertraging het luchtruim opzocht, onderweg naar Oakland. Nog zo’n uur of 10 vliegen om na te denken over de afgelopen dagen. Drukke dagen, ook al omdat iedereen het natuurlijk geweldig vond om John en Sue weer te zien en gelijktijdig me weer even gedag te zeggen. Al mijn kinderen met aanhang kwamen op visite, alsmede nog wat vrienden. Gisteren werd het stil nadat we John en Sue, na een uitbundig weekend, in Brussel weer op British Airways richting Manchester gezet hadden. Tijd om ons te bezinnen over de nabije toekomst, met name ook voor de kinderen. Het afscheid viel ons allemaal weer zwaar. Voor Astrid omdat ze er in Lommel in wezen alleen voor staat, en voor de kinderen omdat ze niet echt begrijpen waarom papa weer weggaat naar dat verre Amerika. Ik verman me, mijn concentratie moet gericht zijn op de hoorzitting van de Planning Commission omdat de daar te verkrijgen gebruiksvergunning van het allergrootste belang is. We zullen en moeten januari 1999 met de eerste oogst aan studenten beginnen! Even na half zes komen we aan de grond in Oakland, en na een hartelijk afscheid van de Martinair bemanning, begeef ik me naar de paspoortcontrole. De dienstdoende immigration officer bekijkt al m’n Amerikaanse in- en uitstempels en vraagt vrij nors: “Again sir? Are you working here?”

“Alweer? Werk je hier?”

Iedereen weet dat werken zonder visum in Amerika een doodzonde is, oftewel; enkele reis terug. Geduldig leg ik hem uit dat ik bezig ben een bedrijf op te zetten dat heel wat nieuwe banen gaat opleveren. Bingo, het juiste antwoord. Zwijgend stempelt hij m’n paspoort en wuift me naar de douane toe. Nee, geen etenswaren meegebracht of meer dan $10.000 contant, antwoord ik geroutineerd. Buiten wacht partner Gary me op en geeft me een update over de laatste ontwikkelingen. Zoals het er nu uitziet voldoen we aan de parkeereisen met 112 personen maximaal in het gebouw, op elk gegeven moment. “Pete,” zegt Gary vol enthousiasme “I’m sure they were instructed from above to help us where they can.” Van bovenaf geïnstrueerd om ons van dienst te zijn. Dat betekent dat onze lobby werkt. Ik besluit om voor de zekerheid nog een afspraak te maken met City Manager John Flores. Gary is ervan overtuigd dat we 27 augustus onze gebruiksvergunning zullen bemachtigen. Tevens ziet het er naar uit dat we voor het eind van de maand onze schoollicentie uit Sacramento kunnen verwachten. Hoog tijd voor een ‘high five’ na al deze gunstige ontwikkelingen. Gary zet me af bij het appartement en raast zelf met zijn gele kever naar het nieuwe Platt home in Walnut Creek. Mijn tweede ‘home, sweet home’ voelt goed aan, evenals niet veel later m’n mandje. Donderdag zet ik alles op rij, ook al omdat een aantal personeelsleden daadwerkelijk al in dienst is, David Louie en Craig Deonik, en volgende week komen Duke Zafferey en Nadine Storyk aan boord. Tevens twee salesreps die we per 1 september willen aannemen. ’s Avonds vieren we in San Francisco de verjaardag van de jongeman die met Craig is meegkomen. Byron is die dag 20 geworden, hetgeen betekent dat hij nog steeds geen alcoholhoudende dranken mag innemen. Wel mag hij een machinegeweer kopen, geen probleem. Het is gezellig, maar het blijft een beetje vreemde combinatie zoals Craig en Byron tot ons gekomen zijn. Maar, zo stelt Gary: “minding our own business is best, given the circumstances.” En dat doen we, we bemoeien ons vooral met onszelf. In mijn weekly update vermeld ik ook dat we komende maandag twee offertes voor de verbouwing verwachten. M’n actielijst bevat opdrachten voor iedereen, ook voor Eckart, o.a topdown begeleiding daar waar het aankomt op ecogebied, board of directors en supervisory board. Dawn Cardi wordt verzocht om de diverse personeelscontracten te vervaardigen, mijn visum te regelen, preferabel groene kaart, alsmede ervoor te zorgen dat ontbrekende rekeningen en onkostennota’s boven water komen. Hopelijk voelt ze zich niet weer gekwetst omdat ze bonnetjes moet overleggen.

Tevreden fax ik een en ander door; het weekend kan beginnen! Weekend? Het flitst daadwerkelijk voorbij, en aangezien we besloten hebben om de management team meeting voortaan om 08.00 aan te vangen, is het goed dat ik er als eerste ben. Het doet me deugd dat Nadine Storyk, die vandaag begint, reeds voor de deur op me staat te wachten. En wonder boven wonder is iedereen op tijd! De meeting brengt een tinteling van opwinding met elke zaak die we behandelen. We staan aan de vooravond van iets geweldigs, dat voelt iedereen. We verheugen ons op de komst van Birgitta van Loon, Eckart’s rechterhand voor al zijn grote evenementen. Ze is hier om onze grand opening voor te bereiden. Powerwoman. Ze wordt vergezeld door Jack Smale, grote jongen in de entertainment industrie, die het vak leerde bij Mojo en gewerkt heeft met grootheden als U2. Kippenvel. Dat alle gestelde mijlpalen zo dichtbij zijn, en directe actie gericht op het werven van studenten om de hoek ligt, brengt een geweldige energie in ons groepje. En als zodanig gaan we de nieuwe week in. ’s Middags wordt op feestelijke wijze het contract met SendMail getekend en beter had de nieuwe week niet kunnen beginnen. Woensdagmiddag is het zover, Birgitta en Jack komen aan in Oakland met de mij zo vertrouwde Martinair 801. Vertrouwde hug met Birgitta. Jack is zoals ze de Nederlanders hier kennen: lang. Na de hotelbesognes afgehandeld te hebben, begeven we ons naar toeristenwalhalla Pier 39, waar we bij de Neptune’s Bar hebben afgesproken met Gary en Craig voor een ‘cocktail and a bite’. De avond is gevuld met creativiteit en iedereen draagt een steentje bij. Tegen middernacht gaan we uiteen met tollende hoofden van alle gespuide ideeën. ’s Ochtends ontbijt ik met Birgitta en Jack, die volgens goed jetlag gebruik ’s ochtends om 5 uur de vogels al hoorden zingen. Ik breng hen naar kantoor voor een volgende ronde brainstorming met het management team. Nadine informeert me dat de lunch afspraak met City Manager John Flores bij Melano’s is ‘at 65 and Hollis’. Oh ja, moet ik even aan wennen, we hebben een assistente en zo wordt aangeduid waar je moet zijn. De lunch is zeer informatief en geruststellend, John Flores verwacht geen problemen. Fijn gevoel. ’s Avonds neem ik Birgitta en Jack mee naar een honkbalwedstrijd van de Oakland A’s tegen de Chicago White Sox. Ze genieten met volle teugen van het spektakel. En voor je het weet is het alweer vrijdag, Aangename gesprekken met eventplanner Kappi Hommert, die bij Birgitta en Jack goed in de smaak valt, en vertegenwoordigers van PR Bureau MCA. Vervolgens begeven we ons op uitnodiging van Arne Frager met een hele stoet, waar zich inmiddels ook de Silent Planet boys aangesloten hebben, naar The Plant in Sausalito, waar die middag opnames van Susan Tedeschi plaatsvinden. ‘A huge talent’, volgens Arne. Het geeft Birgitta ook de gelegenheid om voor Eckart een rapport uit te brengen over de wenselijkheid om een bod op een deel van The Plant uit te brengen. Nadat hij hoorde van Susan Tedeschi, wist ook makelaar Gary Breen zich in het gezelschap te wurmen. Arne’s presentatie en demonstratie brengt alleen maar een golf van enthousiasme bij de groep. Daarna natuurlijk allemaal op de gevoelige plaat met Susan:

Boven: v.l.n.r. Rose Frager, Debbie Platt, Loyd Boldman (Silent Planet), Jack Smale, Peter en John-Erik Moseler (Silent Planet)                                                                        Onder: v.l.n.r. Birgitta van Loon, Arne Frager, Susan Tedeschi, Gary Platt en Gary Breen

Na deze enerverende middag wordt Skates-on-the-Bay in Berkeley het restaurant waar we ons afscheidsdiner houden. Vergezeld met de wijn gaan steeds meer sprankelende ideeën over en weer. Met een afscheidstoast op het binnenkort binnenhalen van de gebruiksvergunning sluiten we het bezoek van Birgitta en Jack af.

Volgende week: The Martin Group probeert ons een loer te draaien. De hearing van de Planning Commission donderdag 27 augustus overschaduwt de hele week.

Waarom wil Minister Grapperhaus van Justitie wel naar Thailand vliegen om te trachten de heer en mevrouw Van Laarhoven naar Nederland over te brengen, en wordt Singh schriftelijk afgeschreven? Toegegeven, bij Van Laarhoven zijn nog ernstiger fouten gemaakt dan bij Singh, maar streep dat weg tegen de 35 jaar dat Singh al vast zit, vul dat aan met de misstanden rondom zijn zaak + zijn leeftijd, en je denkt toch op z’n minst…..merkwaardig. Miljonair versus pauper? Iets stinkt er. Helaas, Jaitsen Singh, ik ben nu buiten spel gezet, en met mij Ivar en Astrid, en Kaj (in volgorde):

Zoals de Amerikanen zeggen: “God bless”. Nu het tijdstip van onze China trip dichter en dichter bijkomt, en we verzekerd zijn van goede huis- en Tinleyhoeders in de personen van broer Rob ( u weet wel, die van Sparta) en diens gade Mariette (ruim 45 jaar schoonzus), leek het ons goed om de expertise in te roepen van iemand die al de route Beijing – Sjanghai gemaakt heeft. Tante Wilma (van Astrids kant) lichtte ons vol passie in over alles wat ons maar enigszins interesseerde, van maaltijden (geen vissenogen alstublieft) tot kleding, van contant geld tot het in je bezit hebben van de handige National Geographic reisgids voor China, die ze me plechtig overhandigde:

En natuurlijk nog wat pilletjes tegen nare maag- en darmaandoeningen. Je weet maar nooit! Voor de zekerheid namen we daarna nog maar een chardonneetje en een chippie, je moet immers voorbereid zijn! Waar kan je nu echt blij van worden zonder over geld of luxe zaken te praten? In mijn geval van een afgestudeerde student (2000), die een mooie baan bij Netflix verworven heeft, en die ik aanschreef naar aanleiding van een Netflix verzoek van een goede relatie. Zelfde dag nog een enthousiast antwoord terug, waarin hij schreef: “Peter!!! Such a welcomed blast from the past”. Hoe kun je nog een beter compliment krijgen na 20 jaar! Maar dat niet alleen, hij stuurde ook nog een restaurantfoto mee na een show waar we in 1999 een stand hadden, en waarbij goede studenten aan mee mochten werken op onze kosten:

Helemaal achteraan mede-aanstichter Gary Platt, links van mij Sound Director Duke Zafferey, die net een balletje wasabi doorgeslikt had, en derde van links industrie geluidsveteraan Dave Bell.

Daar werd ik zomaar helemaal blij van! De week werd gisteren goed afgesloten met een toertje langs de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en de Dutch Game Garden (DGG). DGG direkteur JP van Seventer retourneerde de dienst die Professor Dr. Güven Çatak mij eerder dit jaar bewees in Istanboel, onder regie van het Nederlandse consulaat aldaar. Digital Game Design en educatie, daar draaide het allemaal om. In ieder geval maakt de goede professor een ‘selfie’ voordat we bij de HKU naar binnen gingen.

V.l.n.r. moi, JP van Seventer en professor Güven Çatak

Met het oog op het weer sluit ik vroeg af. Één verzoek: smeer je goed in! Uiteraard ook komende woensdag weer een editie van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’: nummertje 24. Ben je de draad kwijt, even terug ‘bladeren’. Begrijp je het niet; stuur een e-mail. En nee, er kan niet vooruit gebladerd worden!

Money, money, money…..komt Ex’tent eindelijk over de brug? Nog even doorpersen. Martinair: ik ga van ze houden.

Niets is erger dan op maandagmorgen wakker te worden met het besef dat wanneer er geen geld binnenkomt, het eigenlijk einde oefening is. Hoewel……..Ex’tent zou zich toch wel behoorlijk in de eigen voet schieten nu ze het gebouw reeds aangekocht hebben. Vreemde jongens daar in Kasteel Moersbergen. Weg met hersenspinsels tijdens het tandenpoetsen, want makelaar Gary Breen wacht op me om het contract met SendMail af te ronden. Voordat ik naar ons gebouw loop, check ik bij het business office of er nog iets voor me binnengekomen is. En verdraaid, daar ligt een fax van ons ‘aller’ Frans van Mackelenberg, die schrijft dat het geld voor juli en augustus vandaag overgeboekt wordt! Ik kan een jubelkreet ternauwernood onderdrukken.

Even er snel doorheen lezend, zie ik dat hij Dawn Cardi 14 juli reeds heeft aangemaand om een eerste betaling van $100.000 over te boeken. “Wat een kutwijf,” mompel ik, dat heeft ze dus gewoon genegeerd. Puur om ons terug te pakken. Dat wordt lachen wanneer ik dat dadelijk aan Gary vertel. In wezen ben ik met Breen snel klaar, de overeenkomst is conform hetgeen we uitonderhandeld hebben, en dat betekent dat SendMail als eerste partij dient te ondertekenen, waarna ik de definitieve handtekening zal zetten. Dit alles om te voorkomen dat er wijzigingen worden aangebracht wanneer jezelf al een handtekening hebt gezet. Tja, de aloude handdruk ter instemming is uit het zakenverkeer verbannen, zeker in de Verenigde Staten! Breen meldt dat SendMail de ondertekening wel een beetje feestelijk wil maken. Helemaal prima!

Vreugde alom wanneer ik tijdens de managementteam meeting bekend maak dat het geld vandaag overgeboekt wordt, terwijl Gary’s reactie voorspelbaar is op Dawn Cardi’s nalatigheid: “what did I tell you, that woman is out there to destroy us, as a matter of fact, she would like to be the new CEO.” Dat is een goeie, die had ik nog niet gehoord, Cardi heeft dus de ambitie om Ex’pression te gaan leiden. Dat ze ons kapot zou willen maken, laat ik aan me voorbij gaan, Gary heeft duidelijk z’n mond voorbij gepraat en wil het er verder niet over hebben. Craig Deonik, die nu behoorlijk in het systeem zit, komt ook met een onverwacht stinkei; of we z’n verhuiskosten van Portland in Oregon naar de Bay Area maar willen ophoesten. Hij legt een en ander op een smoezelig papiertje aan ons voor.

Gary en ik zijn verrast. Wanneer dit vooraf besproken zou zijn, hadden we er anders tegenaan gekeken, nu lijkt het meer op een roofoverval. Uiteindelijk komen we op een rond, veel lager bedrag uit, maar de sfeer is bedorven. Craig probeert de sfeer te verluchtigen door te melden dat Byron, de jonge IT medewerker die hij inbracht, voor hetzelfde geld meekomt en ‘for the time being’ bij hem komt inwonen. Dat stemt ons niet beter, integendeel, het geeft nog meer stof tot nadenken. Er ligt echter op dit moment zoveel op ons bordje dat we het tijdelijk van ons afschudden en Craig verzoeken om ons even alleen te laten. “Pete,” begint Gary, “what to think of this?”

Gary vertrouwt het niet

Ik vertel Gary dat we Craig in de gaten moeten houden, maar dat we op het verkoopfront op dit moment geen alternatief hebben. “Let’s check it month by month,” besluit ik mijn betoog. Eigenlijk haat ik dat, maar ik wil de zo wispelturige Gary geen kans geven om iets impulsiefs te doen.

De dagen vliegen voorbij, er is zoveel te doen, en wat er ook gebeurt, vrijdag vlieg ik terug. Op m’n tandvlees bereik ik de 24^e en met de wetenschap dat ik rond half elf op Oakland Airport moet zijn, toets ik als een razende mijn voorlopig laatste lokale ‘weekly update’ in. Met een ‘thank God’ dat het geld binnen is gekomen (bij de Summit Bank zijn ze heel blij), meld ik de strijd om de parkeerplaatsen. De City of Emeryville eist dat we 206 parkeerplaatsen hebben op het moment dat we starten, maar dat is belachelijk, wellicht na een jaar, maar nu zeker niet. Wij zijn de mening toegedaan dat we royaal in eerste instantie uitkomen met de 150 parkeerplaatsen die we hebben. We hebben de hele city bijeen geschreeuwd over dit onrecht, ook al omdat 27 augustus besloten wordt over onze gebruiksvergunning. Hope Spadora bracht soelaas door ons aan een dame te koppelen die ons 65 parkeerplaatsen garandeert op het moment dat we het echt nodig hebben, tweede helft 1999. Mijn vingers razen over het toetsenbord om maar alles in beeld te brengen. Gary stommelt naar binnen: “Pete, the green monster is waiting for you, I will fax the damn update and update you in the Van.” Daar is niets tegenin te brengen, De tijd dringt, even een printje, en vervolgens hopen dat Gary het niet vergeet te faxen.

Oakland Airport is maar een half uur ‘down the road,’ maar de 280 is altijd zo druk dat je er makkelijk een uur over doet. Ik vertel Gary dat Dawn Cardi een conference call a.s. woensdag wil beleggen om de lucht te klaren. Gary verslikt zich bijna, maar wanneer ik meld dat ze zich ook met het SendMail contract bemoeide, ontploft hij bijna. “We are paying the goddamn rent to Wintzen, so I don’t see why we can’t sublet it.” Zo is het, wij zijn verantwoordelijk voor het betalen van de volledige huur, dus willen we het ook onderverhuren om inkomsten te genereren. Gary haalt volgende maand Duke Zafferey over, de man die in Florida aan het sound curriculum heeft gewerkt, tevens hebben Craig en ik de eerste salesrep binnengehaald: David Louie, de broer van de dame van KMEL, Jennifer. Tegen de tijd dat ik terugkom verwachten we een offerte van twee constructiebedrijven, terwijl Gary in de tussentijd aan het parkeerprobleem blijft sleutelen en de voortgang van het curriculum bewaakt. Bij het stadion van de Oakland Athletics, het lelijke Coliseum, is het verkeer praktisch tot stilstand gekomen.

Het loopt tegen half elf, ik word nu best wel een tikje zenuwachtig, we zijn er bijna…..maar nog niet helemaal, dreint het in m’n hoofd. Gary voelt het feilloos aan en stuurt met een flinke ruk de Van de vluchtstrook op, wetend dat er kans op een fikse bekeuring is wanneer een Highway Patrol Officer ons betrapt. Daarnaast, als bonus, strafpunten op je rijbewijs. Het loopt goed af, tegen kwart voor elf zet hij me na een flinke omhelzing bij de ingang af, een van de weinige vliegvelden waar dat nog kan. “Go get ‘em tiger,” roept hij me nog achterna.

Ik kan de rood gerokte Martinair dame in Starclass wel kussen nadat ze me een glaasje champagne en de Telegraaf aanreikt.

Op weg naar huis! Even na half twee ’s middags vertrekken we en zelden heb ik me zo opgelucht gevoeld. Allereerst omdat ik naar Astrid en de boys vlieg, daarnaast omdat het lijkt of we daadwerkelijk de gestelde mijlpalen gaan halen. De stress die wegvloeit gaat langzaam over in een diepe slaap, tot ergens in de buurt van IJsland m’n eigen gesnurk me wakker maakt. Het eerste wat me te binnenschiet is de vreugde die ons te wachten staat wanneer we donderdag 27 augustus de gebruiksvergunning binnenslepen. Nog maar één maand! Daarna de schoollicentie van het Bureau in Sacramento en………tromgeroffel…. het genereuze CEO contract dat ze me dan ongetwijfeld gaan aanbieden. De stewardess die het door mij gekozen ontbijtje serveert, vraagt me waar die ‘smile’ op m’n gezicht vandaan komt. ‘Home sweet home’ als antwoord gaat er in als koek.

Rond 9 uur ’s ochtends landen we op Schiphol waar alles vlekkeloos verloopt, waarna buiten zwager in spé Aldert, de besnorde vrijwilliger brandweerman, me opwacht en me naar de Herenweg in Vinkeveen brengt, waar schoonvader Toon geboren is. Astrid en de kinderen komen me vol vreugde en opwinding tegemoet rennen over het bruggetje waar Astrid en ik een kleine 11 jaar daarvoor de weg insloegen naar onze huwelijksplechtigheid.

Na alle kusjes, cadeautjes en verhalen, kan de vakantie nu echt beginnen. Het weekend brengen we door bij schoonouders Toon en Riet, waar we tal van familieleden en vrienden ontvangen, hetgeen niet echt het perfecte begin is. Maar ja, het zal de komende weken toch wel schipperen worden. Maandag vertrekken Astrid en ik naar Lommel om daar nog wat zaken te regelen bij de bank, de verjaardag van Marja, de vrouw van countryzanger JJJohns, bij te wonen, en detailzaken in ons nieuwe onderkomen te regelen. Woensdagmiddag kachelen we terug naar Vinkeveen om het trio deugnieten Bo-Peter, Kaj en Ivar op te halen, zodat ook zij kunnen gaan wennen aan hun nieuwe ‘home’. Astrids VW Sharan maakt overuren, ook al omdat we vrijdag terug naar Rotterdam moeten, naar de notaris die het appartement van mijn moeder passeert. We hebben besloten om de warming up party in Lommel samen te laten vallen met de 6^e verjaardag van Kaj op 2 augustus.

Groot succes, beetje druk, maar de saamhorigheid is magnifiek. Om ontroerd van te worden. We duiken de week in en brengen met de kinderen daadwerkelijk vakantie door in Bobbejaanland en Het Land van Ooit. Dikke pret voor de kinderen, en alleen daarom al pret voor de ouders, die ’s avonds als een balletje in slaap vallen. Kan ook komen door de ellenlange rijen die doorgeworsteld moeten worden. Het wordt een patat en pannenkoekenweek. Niet gezond, wel lekker!

Volgende week: Einde vakantie in zicht. Martinair wacht op me. Spanning en route naar de hoorzitting van de Planning Commission inzake onze gebruiksvergunning: de dood of de gladiolen! Lijkt wat ‘over the top’, maar niet geheel bezijden de waarheid.

Heel eerlijk, wanneer ik Peter Koelewijn ‘Oh Marijke’ hoorde zingen, dacht ik altijd aan Prinses Marijke die van naam wijzigde in 1963. Ze koos voor haar tweede naam: Christina. Datzelfde jaar was ik verliefd op Marijke van Doorn, die ik met plezier op mijn Tomos (armeluis Puch) van pretplek naar pretplek vervoerde.

Hier, gekleed in Beatle jasje, gezeten op mijn beminde Tomos in de Van der Poelstraat, waar ik geboren ben. Voor niet Rotterdammers: een zijstraat van de 2^e Middellandstraat, oftewel de arme kant van de Heemraadssingel. Maar dit terzijde. Christina en ik groeiden zo’n beetje parallel op, zij met 3 zussen op Soestdijk, ik met 3 broers op de zolder van pand 5B. Ik heb altijd een beetje met haar te doen gehad, had niets met die grappen over haar. Vond haar een beetje zielig. Maar nu, bij haar heengaan, komt toch Marijke weer bovendrijven. De macht van muziek. Rust zacht Marijke Christina, misschien kom je nu echt tot rust.

Bloeddoping: Voordat we naar China gaan probeer ik mijn linkerknie, die in november uitgewisseld wordt, zodanig in vorm te krijgen dat ik gezellig met Astrid en de groep over de muur meewandelen kan. Mijn voorstel aan de chirurg: wat te denken van een cortisone injectie? Na zo’n injectie in Amerika kon ik weer bergen beklimmen, beren bevechten, etc. Nee dus. Kan infectie veroorzaken en dan opereer ik je niet, was zijn duidelijke antwoord. Maar wat te denken van een injectie met bloedplaatjes verrijkt plasma? Natuurlijk, dat is een schot waard. Woensdag gedaan. Eerst wordt het bloed uit je arm getrokken, vervolgens behandeld en daarna weer verrijkt in de knie gespoten. Afgezien van het gepiel met de ietwat lange naald tussen de gewrichten door; eitje! Nu nog bezien of het net zo goed werkt als bij die atletiekmensen. Zo ja, dan over 3 weken nog een injectie. Over infecties gesproken, nooit geweten dat er een wereld handenwasdag bestond. Daar werd ik afgelopen week mee geconfronteerd. Een onderzoek uit 2015 had namelijk uitgewezen dat Nederlanders degene zijn die het minst hun handen wassen na gebruik van het toilet. Zie het resultaat van het onderzoek op onderstaande kaart:

Je begrijpt dat mijn Amerikaanse vrienden het geweldig vinden om me erop te wijzen dat die ‘o zo’ propere Nederlanders in de praktijk door de mand vallen. Ze hebben de volgende oplossing gevonden voor restaurants e.d.:

Dat zal je leren om na het dichtritsen van je gulp de handen te wassen. Inderdaad dames, mannen zijn hier het meest schuldig aan! Vanavond weer voetbal? Inderdaad, vriend George (ADO seizoenkaarthouder) komt me full service ophalen en brengt me weer thuis. Hopelijk ook na een Sparta overwinning! Later dit seizoen uiteraard hetzelfde ritueel op het Kasteel. Gaat leuk worden met een lekkâh broodje wogst vooraf, of een balletjâh gehak. Ik hoop wel dat het een betere wedstrijd wordt dan die zouteloze partijtjes die ons door PSV en Feyenoord voorgeschoteld werden. En dan de uitsmijter: ook a.s. woensdag (alweer) aflevering 23 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal geserveerd.

De kas is leeg! Arne Frager licht zijn aanbod toe. Voorlopig kunnen we nog niets aan het gebouw doen. Tijdnood! Parkeerplaatsen tekort volgens de City of Emeryville.

Telefoon…….slaapdronken mompel ik mijn naam in de hoorn. Half zeven maandagmorgen Californië, half vier ’s middags in België. Astrid, die arme schat die weer de verhuizing geregeld heeft, brengt me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. De jongens kunnen waarschijnlijk bij de internationale school in Mol hun Engelse onderwijs voortzetten. Dat is goed nieuws. Na zo’n 20 minuten moest het eruit; we missen elkaar, en de 9 uur tijdsverschil helpt ook niet. Wat onbehaaglijk sluiten we het gesprek af. Een nieuwe week is begonnen.

Na de managementteam meeting van 10 uur, dat gaat daadwerkelijk routine worden, treffen we Susan Collin van Idea Man voor creatie van specifieke Ex’pression merchandise en weggeefdingetjes. ‘SWAG’ in de volksmond: Stuff We All Get. Geweldig waar die Amerikanen allemaal mee voor de dag komen! Van muismatjes tot kekke zonnebrillen, hangers, en natuurlijk pins. Alles in Ex’pression kleuren.

Met alle ideeën gaan we spelen om tot een gerichte keuze te komen. De bezoeken volgen elkaar in hoog tempo op, en voordat we het weten breekt dinsdagavond aan en worden we verwacht bij Arne Frager in The Plant Studios. Via San Francisco en de Golden Gate Bridge voert een fotogeniek ritje ons langs de baai naar Sausalito, kleurrijk artiestenstadje.

Even zoeken naar 2200 Bridgeway, maar alras staan we voor het totaal in hout uitgevoerde gebouw waar internationale artiesten als Fleetwood Mac, Stevie Wonder, Metallica, Santana en vele anderen megahits opgenomen hebben. Ook de deuren zijn prachtig bewerkt.

We melden ons bij de receptie en moeten even op Arne wachten in een intieme, wat donkere ruimte, behangen met gouden en platina platen, CD’s en cassettes van diverse artiesten. Indrukwekkend.

Arne begroet ons enthousiast en voordat hij zijn ideeën gaat spuien, geeft hij ons een studiotoer. Hij blijft met name stilstaan bij de Metallica studio, die speciaal voor hen drie meter verhoogd is. Arne verklaart het simpel door te herhalen wat zij hem te melden hadden: “if you don’t build it, we build our own.” Zo is het maar net, die jongens van Metallica hebben genoeg geld om hun eigen studio te bouwen, dus moest Arne wel zwichten. Onderdeel is wel dat er minimaal drie albums opgenomen moeten worden. Bij een der opnamestudio’s, waar een giga Neve board geïnstalleerd is, heeft Arne alles in 5.1 surround sound laten bedraden. Als demonstratie speelt hij de DVD ‘Hell freezes over’ van The Eagles. Kippenvel! Gary en ik staan paf, alsof je met Don Henley in de zaal zit mee te drummen. Dan begint Arne zijn pitch: “Look guys, this is what I have in mind…..” Het komt op het volgende neer: Voor een investering van $1,5 miljoen kopen we ons als het ware een tweede campus. Denk aan de rondleidingen die we daar kunnen doen, seminars, open houses, studiotijd, enz. enz.

Arne Frager is ‘on top of his game’ wanneer hij presenteert

“Rubbing shoulders with the rockstars is sexy!” dat trekt pas studenten aan, gooit hij er nog een uitsmijter tegenaan. Fijntjes geeft hij ook nog aan dat de Dave Matthews Band vorige maand de #1 positie in de Billboard Album top-100 heeft bereikt. En waar is dat album opgenomen? “Right here!” Triomfantelijk kijkt hij Gary en mij aan, alsof hij applaus verwacht. Maar we zijn onder de indruk, echt wel! Gary stelt nu de juiste technische vragen, die Arne vlotjes beantwoordt, en hoewel ik de stemming niet wens te bederven, geef ik aan dat er wel cijfers op tafel moeten komen. “No problem,” aldus Arne, voor het weekend krijg je die. Sterker nog, Arne nodigt ons uit voor een diner in San Francisco om daarna een middernacht concert bij te wonen van zijn nieuwste ontdekking ‘Storm’. Volgens Arne een zeer getalenteerde meid die dynamiet in haar optredens stopt. Big hugs ter afscheid en tegen het middernachtelijk uur bereiken we ons appartement. Sweet dreams.

De volgende dagen hebben niets, maar dan ook niets, met Rock and Roll van doen, dat brengt ons even terug op aarde. Lucent komt voor de telefooncentrale (veel te laag gebudgetteerd), verzekeringen ondergebracht bij Mike Taylor van Christ Elliot, en samen met Craig Deonik gesproken met event planner Kappi Hommert. Gary en ik voeren gesprekken met radiostations KMEL en Live105 over on-air reclame en exposure gedurende concerten. In de tussentijd wordt hard aan het curriculum gewerkt en de lobby met de City of Emeryville opgevoerd, we moeten hoe dan ook begin januari onze eerste klas in huis hebben.

Vrijdagmorgen om 10.00 melden we ons bij city planner Barry Cromartie, die ons eerder die week liet weten dat we 206 parkeerplaatsen dienen te hebben voor de gebruiksvergunning omdat weinig mensen in Emeryville openbaar vervoer gebruiken. Die hebben we niet, dus dient er een list verzonnen te worden. Schokkend voor ons is dat de hoorzitting voor de gebruiksvergunning verschoven is naar 27 augustus. Voor die tijd kunnen we geen steen van het gebouw verwijderen of aanbrengen. De verwachting is wel dat het goedgekeurd wordt, hetgeen betekent dat we 12 september met de verbouwing kunnen beginnen. Het goede nieuws is dat uit alles blijkt dat de City of Emeryville ons dolgraag wil hebben om mee te pronken. Temeer ook omdat Pixar volgend jaar in Emeryville neerstrijkt, hetgeen betekent dat Ex’pression hen kan bedienen met afgestudeerde animatie geeks die staan te popelen om daar aan de slag te gaan! Barry Cromartie wenst ons het allerbeste en geeft ons wat nuttige tips inzake het parkeerprobleem.

Voordat we naar San Fancisco vertrekken, besluit ik om de ‘weekly update’ te produceren, ook om ze bij Ex’tent erop te wijzen dat we op zwart zaad zitten. Nou, als iemand het met me eens is, dan is Gary het wel: “Give ‘em hell, Pete, while we are busting our balls, they’re probably doing beer and joints.” Ik kan hem geen ongelijk geven, ook al omdat we allerlei verplichtingen aangaan zonder rugdekking. Daar kan je persoonlijk voor aangeklaagd worden, en dat wil je niet in dit land waar advocaten als grootverdieners beschouwd worden, en als gieren op opdrachten uit zijn.

Zo, dat lucht op! Gary en ik ‘bestijgen’ ons groene pronkstuk en voegen in op de 101 naar San Francisco. Arne heeft ons uitgenodigd bij een van de beste steakrestaurants in San Francisco; ‘Ruth’s Chris’ op Van Ness Avenue. In de korte tijd dat ik hier ben, heb ik dit soort uitstapjes echt leren waarderen, dus ben ik buitengewoon goed geluimd.

Nu ik er over nadenk, hebben we deze week eigenlijk niet al te best gegeten. Waarschijnlijk moet Arne dit gemerkt hebben aan de gretigheid waarmee ik de filet mignon verslind. Het biedt hem inmiddels de gelegenheid om zijn plannen om Ex’pression en The Plant aaneen te smeden nogmaals gepassioneerd over de bühne te brengen. Nadat Arne de zeer forse rekening met zijn creditcard voldaan heeft, begeven we ons op weg naar een van de oudste concertzalen in San Francisco, The Warfield Theatre. Begonnen in de 20-er jaren met vaudeville en later bekend geworden door optredens van o.a. Bob Dylan, The Grateful Dead en Guns N’ Roses. Heerlijke vibe. En toen kwam ‘Storm’ op! Of er een wervelwind binnenkwam, die ook plotseling kon gaan liggen, maar wat een temperament!

Het album, op Arne’s label Pop Mafia Records, heet ‘Storm and her dirty mouth’, hetgeen qua inhoud klopt! Wat een tempo, wat een dynamiek! Arne stelt Gary en mij na afloop voor als zijn twee nieuwe beste vrienden, en Storm toont zich opgetogen. Mijn Arcade verleden en Gary’s antecedenten maken indruk op haar. We gaan monter en uitgelaten uiteen. Rond 3 uur ’s nachts tollen we ons bedje in het appartement in. Het weekend is begonnen. Omdat ik volgende week vrijdag naar huis vertrek, België dus, maak ik me van het weekend zorgen over gelden die nog niet overgeboekt zijn door Ex’tent, alsmede de toekomst van de familie Laanen, aangezien nog niets overeengekomen is inzake mijn nieuwe job. Daarnaast zullen de sociale banden ook weer enigszins aangehaald moeten worden met familie en vrienden. Hoeveel tijd heb ik in België, inclusief de Ex’pression perikelen? Volgende week de 24^e heen, woensdag 12 augustus terug, dus

een goede twee weken. Binnen die tijd moet ook nog het appartement van mijn moeder aan de Wijnkade, waarvan ik eigenaar ben, overgedragen worden aan de nieuwe eigenaar, en daar blijft het niet bij. Voor alles neem ik me voor om met Astrid en de boys echt wat vakantie te gaan vieren, niet alleen bezig met Ex’pression, of met mensen die continu mijn aandacht vragen. Zoals altijd, makkelijker gezegd dan gedaan. Zondagavond, moe van het tobben, besluit ik vroeg te gaan slapen, er wacht me een hete week.

Volgende week: Money, money, money…..komt Ex’tent eindelijk over de brug? Nog even doorpersen. Martinair: ik ga van ze houden.