Laanen's Luim

Sparta-VVV op de rol stond. Een komisch drama in vier bedrijven. Deel 1: weer zo’n wedstrijd die Sparta moest winnen om uit de buurt van het direkte degradatiespook te blijven. Met ruim 10.000 mensen weer uitverkocht. De wedstrijd begon als alle voorgaande afleveringen; we kwamen met 1-0 voor en voor rust scoorde VVV de gelijkmaker. Illustratief voor Sparta hoe dat doelpunt tot stand kwam: eerst stopt doelman Jannick Huth voortreffelijk een penalty, waarna hij minuten later een bal door z’n benen in het doel laat huppelen. Een hoorbaar gekreun gaat door de tribune. Rust 1-1 dus. Deel 2: “Pa”, roept Ivar, “je naam staat op het videoscherm”. “Huh”, reageer ik intelligent, en voorwaar, ik heb €100 aan casino fiches gewonnen, alsmede een getekend Sparta shirt.

Dan moet deze wedstrijd dus goed uitpakken. Dat leek in eerste instantie niet het geval te zijn, VVV kwam op voorsprong: 1-2. Deel 3: 10 minuten voor tijd staan we nog steeds achter, wanhoop maakt zich van ons meester. Echter, de zangtribune naast ons met de meest fanatieke Sparta supporters gaat onverdroten door en lijkt de spelers moed in te zingen. Nummer 10, de man uit Volendam, die we de hele tweede helft niet gezien hebben, scoort twee maal en het Kasteel ontploft. Robert Muhren wordt uitbundig toegezongen, mensen vallen elkaar huilend in de armen…..nou ja, dat laatste is niet helemaal waar, maar de vreugde heerste alom. Na een biertje in De Bosselaar (uitspanning onder het Kasteel) met Ivar, diens medestudent uit Venezuela Pietro en mijn voormalig voetbalmaatje Koen Bulsing, begon deel vier. Rond 12.15 kwam ik even voor De Meern plotsklaps stil te staan, kortom, geen auto maakte een voorwaartse beweging. Echter, niets kon mijn goede humeur nog bederven, zij het dat na zo’n 20 minuten toen we weer langzaam begonnen te bewegen, een zeker ongeduld zich van mij meester maakte. Rond 1.15 ‘s nachts thuis aangekomen, tijd voor letterlijk een nachtmutsje. Bleken het hooligans van ADO, Utrecht en Feyenoord geweest te zijn die bij het wegrestaurant lekker aan het knokken waren. Door mijn gestommel was ook Astrid wakker geworden, en die schoof ook nog even aan om mijn prijs te bewonderen. Gedenkwaardige wedstrijd uiteindelijk! Momenteel hou ik me bezig met een reunie van mijn ouwe automatiseringskluppie Multi Function Computers, dat 10 jaar (1976-1986) onder die naam triomfeerde. En zo pakten we de concurrentie aan:

18 mei gaan we met partyboot Opa de Ruyter de Vecht en de Loosdrechtse Plassen onveilig maken. Kejje nagaan, al die jonkies zijn nu zo’n 32 jaar verder! Ben benieuwd naar al die verhalen. Zeker weten dat er behoorlijk opgeschept gaat worden over gecompliceerde programma’s die vervaardigd werden in kilobytes waar nu terrabytes voor nodig zijn. Tovenaars waren we, jonge goden! Mijn held, wijlen Peter van Straaten, werkte graag mee aan onze reclamecampagnes over totaalconcepten:

Ah, mooie tijden die op het water een extra dimensie krijgen. Dadelijk even Dean Martin spelen: “Memories are made of this”. Begin mei maken Sieta, de zus van Jaitsen Singh, en ik onze opwachting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Persoonlijk denk ik dat de beste benadering is om mij als ‘special envoy’ van Minister Blok naar Gouverneur Jerry Brown te sturen. Immers, ik ken de zaak van de hoed tot de rand, ik heb het volle vertrouwen van Jaitsen, ik spreek Amerikaans, ik heb een onderscheiding van de Senaat van Californie in mijn zak, en……

Ik ken Jerry Brown, bovenstaand onder mijn toeziend oog sprekend als Burgemeester van Oakland. Hoe makkelijk kan het zijn, ook al omdat Jerry Brown aan zijn laatste termijn bezig is en derhalve gratie gezind! Ter afsluiting; dat is toch een inkopper?!

Kleinzoon Felix kon voor zijn 16e verjaardag een kado naar wens krijgen, of geld om zelf wat te kopen, of met opa op 1 april Sparta’s 130e verjaardag op het Kasteel vieren. Hij koos voor het laatste.

Zoals wellicht bekend heb ik hem van zijn Feyenoord vader (mijn oudste zoon Rick) afgetroggeld om hem Sparta fan te maken. In ieder geval heeft hij geleerd wat lijden is als supporter van Sparta. Rond 12.30 kwamen we bij het Kasteel aan, waar het al gezellig druk was. Even de lange rij voor het buffet genegeerd en het Sparta museum bekeken.

Vervolgens hebben we het heilige, nou ja…., kunstgras van Sparta betreden. Er liepen wat spelers van het eerste rond die handtekeningen uitdeelden, er konden ballen door gaten in het doel geschoten worden, en er waren luchtkastelen voor de kleintjes. Belangrijk om vast te leggen voor het nageslacht, Felix op Sparta sinds 1888:

Grappig (eigenlijk niet) was dat veel aandacht van de jeugd uitging naar het electronische voetbal dat in verdedelde kantine De Bosselaar (beroemde oud Spartaan en helaas ook Feyenoorder) gespeeld werd. Ter afsluiting reden we naar Kade4, de favoriete uitspanning van de Laanens aan de Oude Haven in Rotterdam, alwaar we van een lekkere snack en dito verfrissing genoten. Minder dan een week daarvoor hadden we daar aan onze stamtafel de 18e verjaardag gevierd van oudste kleinzoon Rico, ook van zoon Rick, en helaas niet van het Feyenoordvirus kunnen genezen.

Uiteraard is zoon Ivar er als de kippen bij om iets mee te vieren, temeer ook omdat hij erboven woont! De derde kleinzoon komt eraan, en dat wordt een Hagenees! Gezamenlijk dienen we er voor te zorgen dat hij (weer een stamhouder) in ieder geval rood-wit gaat dragen, en daar bedoelen we niet Ajax of PSV mee, laat dat duidelijk zijn. In deze SportLuim mag natuurlijk niet worden voorbij gegaan aan de val van het bestuur van de KNBSB. Volgens de critici werd er teveel aandacht besteed aan honkbal als topsport, waardoor de breedtesport er bijhing als 5e wiel aan de wagen. Het tekort is opgelopen tot ruim €362.000. Geen kattenpis. Uiteraard werd er in de 90-er jaren ook ondersteuning verleend aan Honkballend Oranje, maar dat geschiedde in een aparte stichting die ik mocht leiden.

Uiteraard werd dat pro bono gedaan en leidde dat o.a. tot werving van Raet IT als hoofdsponsor van de KNBSB. Een van de wervingsmiddelen die we daarvoor gebruikten (met dank aan Jos Kuijer) was een Videotape waarin alle voordelen visueel, en aantrekkelijk, opgesomd werden die de KNBSB bood. Een van de piepjonge medewerkers die Jos Kuijer aangetrokken had droeg de naam Wilfred Genee…… Diens wilde dromen over groot worden en veel verdienen zijn uitgekomen; €800.000 per jaar de komende vier jaar bij Veronica. Ik heb nu een gouden tape in m’n handen, maarre…..waar kan ik hem nog afspelen? Tot slot heb ik deze week een uitbundige brief naar Jaitsen Singh geschreven ter opbeuring, inclusief knipsels en positieve prognose toewerkend naar zijn paroolzitting die minder dan 5 maanden vanaf nu plaats zal vinden. Spannend…..het MOET lukken, of anders gratie. Laat BuZa anders mij naar Gouverneur Brown sturen om zijn zaak te bepleiten.

Hier ter echterzijde naast Astrid, zal hij echt niet vergeten zijn hoe wij indertijd zijn school in Oakland verblijd hebben met enige studiebeurzen. Oeps….opschieten, vanmiddag Ivar ophalen in Rotjeknor, Sparta-VVV staat op het avondmaal. Wens me succes!

Gisteren weer een heerlijk avondje beleefd met Sven Ratzke in Het Klooster in Woerden. Extravagant als altijd, maar wat een zang, en wat een komediant.

Leuk ook dat we buren Gonne en Gert (gek, doet me plotsklaps denken aan het liedje Bonny and Clyde) en ex-buren Chris en Marianne (ook fan gemaakt) mee hadden kunnen krijgen. Het is altijd een gokje met Sven Ratzke, er is geen tussenweg, je houdt ervan of niet. Maar ook een inschatting van de mensen die je vraagt mee te gaan. Het werd inderdaad een goede vrijdag. Ook verheugend is dat er weer een Multi Function (Computers) reunie in de maak is. 1976 was het jaar dat ik aan de basis stond –niet alleen hoor- van deze fijne onderneming, 1987 het jaar dat ik er uitstapte. En in de tussentijd gebeurde er heel wat. Een flard (kerstverhaal 1985):

‘Bloedstollend’, en dat was het. We kaapten een computer, en was het niet gelukt, dan was het de ondergang van deze jonge onderneming geweest. Maar de spirit leeft nog steeds en gedurende de reunie, 18 mei a.s., zullen vele andere al dan niet opgepoetste verhalen de revu passeren. Zie er zeer naar uit. Wat dat betreft blijft het verleden, wanneer je niet al teveel bruggen verbrandt, je op de hielen volgen. Berichtje van onze buren uit Californie:

“Hello Mr. Laanen!

I hope all is well with you and Astrid. Just checking to see if you are interested in moving back to Crystyl Ranch any time soon? Looks like your original home is for sale!

I know it is wishful thinking on our part but thought you’d enjoy seeing the flyer below.

Miss you both!”

Het huis waarvan Astrid de bouw zo zorgvuldig begeleid heeft, en waar de jongens heel wat gelukkige jaren hebben doorgebracht. Rillingen over je ruggegraat. En dan wat ik vorige week niet vermeldde in de Eckart Wintzen Luim; hij schonk ons een jonge palmboom als kado voor ons nieuwe onderkomen. 10 jaar na Eckart’s heengaan mag geconstateerd worden dat deze palmboom de schenker gevolgd heeft. Het nieuws en het verleden blijft komen, soms uit onverwachte hoek:

FD: Met vuilnis, video’s en hotels rijk geworden Nederlands-Amerikaanse miljardair overleden

Een foto van Wayne Huizenga uit 2008 in het stadion van de Miami Dolphins (American football). In dat jaar verkocht hij zijn belang van 50% in het footballteam.Foto: AP/Wilfredo Lee/HH

Om heel eerlijk te zijn kende ik Wayne Huizenga tot 2012 alleen maar van een van zijn andere kroonjuwelen; Blockbuster. Op enig moment was hij de videokeizer van Amerika. En zoveel miljardairs zitten er nou ook weer niet in mijn digitale rolodex. Maar wat wil nou het geval, Wayne Huizenga werd in 1998 opgenomen in de Dutch American Hall of Fame in Los Angeles. Vervolgens, in een vlaag van verstandsverbijstering, meende het bestuur dat ook ik daar deel van uit mocht maken. 17 november2012 was het zo ver, en raad eens wie mij feliciteerde in het programma boekje. Inderdaad:

Zo zie je maar dat heden en verleden voor altijd met je verweven blijven. En dat brengt me bij Jaitsen Singh, de man die dit jaar 35 jaar onschuldig vastzit in een Amerikaanse gevangenis en gelukkig penvriendinnen heeft als Margreet Bootsma. Dit schreef ze me:

jaaaaaa!!!!! praaaaachtige brief gehad v onze  Jaitsen!!!! Hij heeft mijn boek Thuis ontvangen!!!!!!! Hij had het in 1 keer uitgelezen en nog paar keer en schreef " wat een fantaserend vermogen heb je!" suuuuuper blij ben ik!!!

Geweldig toch?! Dat geeft ons allemaal een fijn Paasgevoel, zeker weten!

Café Weltschmerz: Op 21 maart 2018 is het precies 10 jaar geleden dat Eckart Wintzen overleed. Wintzen (1939-2008) was een van de meest spirituele, creatieve en onorthodoxe ondernemers van Nederland. Zijn ideeën uit het verleden lijken steeds meer de oplossing voor de snel groeiende problemen in het heden. Om die reden heeft Café Weltschmerz drie afleveringen geprogrammeerd waarin zowel zijn persoon als gedachtegoed opnieuw belicht wordt. Speciaal voor deze serie afleveringen hebben wij zijn hechte vriendenfamilie en voormalige medewerkers uitgenodigd om over de drie onderwerpen te praten. In 1976, toen nog vrijwel niemand het woord software kende, startte Wintzen het bureau voor software ontwikkeling BSO. Vanuit het idee dat mensen optimaal werken wanneer ze zich betrokken voelen bij hun werk, hun collega’s en de manier waarop het werk georganiseerd wordt, bedacht hij de ‘celfilosofie’.

De eerste keer dat ik Eckart ontmoette was 12 januari 1977, om precies te zijn om 15.00 bij zijn BSO in Den Haag. Ook ik was in 1976 begonnen met software, zij het in combinatie met hardware van Digital Equipment (DEC), hetgeen ons tot systeemhuis bestempelde. Insteek: wat zouden we voor elkaar kunnen betekenen. Eckart roemde onze bruine Multi Function auto’s (Mazda) en het doorzetten van die kleur tot en met de bruine inkt van onze offertes en fakturen. Dat was nog niet hipster Eckart zoals de meeste mensen hem hebben leren kennen:

Jawel, inclusief heuse stropdas. Het leidde niet tot onmiddellijke samenwerking, maar wel tot een band die tot Eckart’s overlijden standhield, zij het met ups en downs, te vergelijken met een ouder wordend kibbelend echtpaar. Omdat ik reeds het een en ander over Eckart in mijn Luimen geschreven heb, haal ik ze er in de juiste context bij.

10 januari 2009:

Wat maar weinig mensen weten is dat Thyssen-Bornemisza begin 1983 in serieuze onderhandelingen was betrokken met Eckart’s BSO, Tom van der Loo’s Holland Automation International, en ‘ons’ Multi Function (MF) om in een klap Europa te veroveren qua automatisering, met alle disciplines aan boord.

BSO verlangde voor 100% van haar aandelen 12,6 miljoen guldens. De hele transaktie was al in Monte Carlo goedgekeurd, maar werd uiteindelijk tijdens een Board meeting in New York na dagenlang heen en weer gepraat afgewezen. Met een stem verschil! Die stem was van de heer A.H. Heineken! Jawel, Freddy! Diens ontvoering later dat jaar heeft geen enkele relatie met dit verhaal.

PL: ter aanvulling dient gesteld te worden dat Eckart zich naderhand terugtrok uit de procedure en mij (MF) daarvoor 500.000 harde guldens leende, op mijn blauwe ogen, om mijn cashtekort voor de onderhandelingsperiode te overbruggen. Dat leidt naar onderstaand relaas, waarbij de nieuwe investeerder van MF een hoofdrol trachtte te spelen.

1 februari 2009:

Nee, dan kunnen Eckart en ik daar tenminste een echte Cinderella story tegenover zetten. Als jullie bij de les gebleven zijn, dan herinneren jullie zich nog wel de geschiedenis van Tyssen Bornemisza. Indien niet; terugbladeren! Op dat moment was ik met mijn onderneming Multi Function in drukke onderhandeling inzake een kapitaalsinjektie. Eckart haalde mij over om daar mee te wachten omdat de Tyssen deal een kwestie van maanden was. Nadat hij me daartoe overhaalde middels een storting van maar liefst 500.000 gulden (1983!), marcheerden wij door op de ingeslagen weg. Klaarblijkelijk viel dat niet zo goed bij een zijner commissarissen (zie onderstaande geestige brief van Eckart) die dat liever formeel op papier had.

Nou ja, het Tyssen verhaal flopte en toen kwam mijn nieuwe aandeelhouder dus op de proppen met het verhaal dat we bij de heer Wintzen best een aardige korting op de lening konden bedingen. Mijn ogen blikten kaarsrecht in de staalblauwe ogen van de heer E.D.J. van Roosmalen en fier mompelde ik “dat nooit”. Dat had Edje nog niet eerder gehoord van iemand. Na enige strijd (bloedneus, blauw oog, oor half afgescheurd) werd het ronde bedrag van 500.000 overgeboekt naar BSO, en Eckart en ik hadden een band voor het leven. Mooi he (vochtige ogen mag).

PL: Onderstaande Luim beschrijft het begin van ons avontuur in de Verenigde Staten.

20 december 2008:

Enfin, in de buurt van Utrecht rinkelt mijn handy. Handy? Ja, zo heet dat in Duitsland alwaar ik voor Arcade de GAS (Germany/Austria/Switzerland) landen van muziek voorzien had. “Alle 20 supergeil, nur von Arcade!” Uiteindelijk neem ik mijn rinkelende handy ter hand en krijg ik Eckart Wintzen aan de telefoon. Eckart, de meest stroploze automatisering/eco goeroe van de lage landen en in bezit van de Benelux franchise van Ben & Jerry’s, meld mij dat hij een businessplan van een opleidings instituut ontvangen heeft en of ik daar even een blik op wil werpen. Ik had natuurlijk in Zimbabwe kunnen zijn maar toevallig reed ik in de buurt van Utrecht, hetgeen toevallig ook in de buurt van Eckart’s huis ligt. Aldaar aangekomen, begroet door gillende ganzen, stond in ieder geval een bruisend biertje (merk mij ontschoten) ter consumering gereed. Eckart, borstelige wenkbrauwen imago handhavend, reikte mij een business plan aan waar hij op de voorpagina zij aan zij gekoppeld was met een hippe, van paardenstaart voorziene super educator ‘in his forties’. “Ja jongen,” gorgelde hij “laten we eens bezien hoe we dit verder kunnen uitbouwen.” Zag er mijns inziens leuk uit, doch verdiende nog wel een weekendje bestudering. “Maandag zijn ze hier,” baste Eckart “met ‘bells on’, zoals ze dat daar uitdrukken.” “Wat denk je, kan je er bij zijn?” Aangezien ik toch naar mijn geboortestad Rotterdam moest, mijn moeder was er slecht aan toe, kon ik simpelweg aan dat verzoek voldoen. Die maandag betrad ik het kasteel in Doorn, waar Eckart’s groene investeringsvehikel Ex’tent gevestigd is. Alles er op en er aan; hert in de velden, de ophaalbrug en de gracht. Waar zijn de martelkamers, ging het vreemdweg door mijn hoofd.

Het was een beetje een bizarre setting, een laaiend houtvuur, een echte haai van een lawyer uit New York, Eckart’s financiele man, een schooladviseur uit de States en de zichtbaar ongelukkige hippe veertiger met paardenstaart. Na enige felle woordenwisselingen aangehoord te hebben, vertrok ik naar het Rotterdamse, naar mijn moedertje. Onderweg ging ik over het business plan heen, grootse opzet, real life studios, een 200 zits theater voor live sound, talloze computer labs voor animator studenten, een unieke studio met 6 control rooms voor een lab van 6 studenten, enz., enz. “Dreamer, pretty little dreamer”, ging het door mijn hoofd. Zouden Eckart c.s. daar minstens zo’n $20 miljoen in willen/durven steken. In een enterprise die pas na een jaar of vier geld zou opbrengen?

PL: Het gebeurde, en ik werd CEO van een van de hipste scholen in de Verenigde Staten.

Door omstandigheden vertroebelde onze relatie na 2005, hetgeen we op miraculeuze wijze vrijdag 12 oktober 2007, gedurende een urenlang verhelderend gesprek in zijn gezellige onderkomen in Berkeley, recht hebben gezet. Het onderkomen dat door mijn beminde egaa Astrid zo ‘Eckeriaans’ was ingericht:

Uiteraard superblij dat ruim een half jaar voor Eckart’s heengaan we de narigheid achter ons hebben gelaten en dat het positieve overheerste. Afsluitend; wat zou hij me hebben kunnen helpen met het vrij krijgen van Jaitsen Singh, hij kende immers alles en iedereen in Den Haag, zo ook gouverneur Brown in Californie. Ecky, ik zal net zoals de vele malen in Berkeley en Emeryville (Town House) er een paar op je nemen. Prut!

Allereerst een prettig afscheid in deze tijd waarin, helaas, toch heel wat mensen het loodje leggen. Bon Vivant Frans Wijsman, een van de twee gebroeders Wijsman die wij sponsorden bij het indertijd razend populaire oval racing, nam afscheid van Nederland. Hij nodigde een aantal getrouwen uit voor een prettig tochtje op de Berenboot, gelardeerd met een hapje en een snapje, vertrekkend vanuit –waar anders- Rotterdam. Omdat hij, minimalistisch als hij is, geen kado’s wenste, had ik toch vanuit die oval racing tijd een leuke prent bijeen gerommeld. Vond ik zelf dus, met ‘veel geluk’ in het Grieks.

Op naar Corfu met z’n tweetjes, dacht ik. Tot ik er achter kwam dat de vriendin van Frans achterbleef. Ze gaan elkaar van tijd tot tijd bezoeken. “Um….Frans, wanneer je het papier eraf haalt dan….”. Frans moest erom lachen, het was zijn doel voor ze elkaar kenden, en in Franswereld gaat dat dan ook gewoon door! Heerlijke reunie, dat wel! Na het door miljoenen mensen bekeken succes van de Luizenmoeder, staat ons een nieuwe kraker te wachten; de Luiermoeder. Naar een idee van Linda de Hol. Aangezien ik de primeur heb, en derhalve de titels van enige afleveringen prijs mag geven, wil ik toch even gezegd hebben dat sommige beelden schokkend kunnen zijn. De Luiermoeder, starring:

Eh, helaas mag ik de naam van deze rijzende ster nog niet prijsgeven. Onderstaand enige episodes, waarbij het gerenommeerde productiebedrijf John van de Mollen meende dat het goed zou zijn om een en ander te baseren op spreekwoorden. Episode 1, Komisch drama: ‘Wie een volle luier niet eert, is een kind niet weerd’

2) Reality: ‘Beter 1 luier in de hand dan de lucht van 10’

3) Drama: ‘Een luier te ver’

4) Komedie: ‘Die luier past ons allemaal ’

5) Drama: ‘And now, the end is near’

Uiteraard hebben we het een en ander aan bloopers eruit gesneden:

Kortom, dit wordt smullen, waarbij de volgende episodes in bewerking zijn: ‘Geen luier zo schoon of er zit wel een vlekje op’, ‘Grote luiers vangen veel wind’ en ‘Zo de wind waait, waait mijn luier’. Het themalied van de serie ‘Ik krijg een heel apart gevoel daaronder’ van Corry Konings is gekozen uit tientallen inzenders. Omroep MAX zal in ieder geval deze serie niet uitzenden. Meer kan ik echt niet prijsgeven. Men vroeg mij deze week, na mijn uiting op sociale media over diens Sprout interview, of ik iets tegen CG Kunst heb. Heel eerlijk gezegd, ik ken de man niet persoonlijk, maar heb met hem te maken o.a. vanwege, mag ik nu wel zeggen, “ons aller” gevangene Singh, en een akkefietje met mijn zoon. Echter reageerde ik met name fel toen hij, omdat iets hem niet zinde, Singh’s maandelijkse toelage van €30 inhield. Daarna ben ik redelijk stil gebleven tot eerder genoemd Sprout interview. De manier waarop hij zich presenteerde als uitvinder van het NL ecosysteem ter plekke sloeg nergens op, en dan heb ik het niet eens over de onjuistheden. Het ging eigenlijk meer over het gegeven dat hij zijn voorgangers dankbaar mag zijn dat ze zo’n mooi bedje voor hem hebben opgemaakt, en hij derhalve best wat nederiger mag zijn. Succes kent vele ouders! Soit! Inmiddels wappert op onze compound fier de Laanenvlag:

Deze zomer zal het een uiting zijn van onze verbondenheid met het buurtje waar wij wonen, en de buren die we koesteren. Nog even een herinnering, zodat we hem niet vergeten, hoe Jaitsen Singh er uitzag toen we hem voor het eerst bezochten:

Dat is er niet beter op geworden, meldde vriend en trouwe bezoeker Paul Nijssen me. Het lopen gaat hem steeds moeilijker af en een klap, die hij een jaar geleden op zijn hoofd kreeg, blijft hem hinderen. Dat geldt ook voor het steeds mindere zicht in een van zijn ogen. Gratie schijnt steeds meer het toverwoord te zijn om Singh nog een aantal levenswaardige jaren te bezorgen. In voetbaltermen scoren, oftewel “alle ballen op minister Blok”. Over voetballen gesproken; morgen Sparta-Ajax. Wish me luck!

Ik wilde maar eens met gisteren beginnen, waar ik na me uitvoerig gebadderd te hebben een overhemd uit wilde zoeken dat geschikt was voor mijn presentatie bij de erestudenten van de RSM (Rotterdam School of Management). Hierover meer later. Even uitbundig zoeken in mijn overhemdenkast:

Tevreden constateerde ik dat mijn Sparta overhemd trots de rij aanvoerde, maar naarmate ik meer naar achter ‘bladerde’ bekroop mij een naargeestig gevoel. En daar trof ik een overhemd dat ik amper ooit gedragen heb. Ik trok het naar me toe en van schrik viel het overhemd bijna op de vloer nadat ik het label zag:

Geen wonder dat ik het nooit droeg, Astrid moet het ergens in Californie bij een soort van Zeeman voor een prikje gekocht hebben. Een geintje van haar kant. Toch nieuwsgierig geworden, even kijken waar het gefabriceerd is. Zal toch wel ergens in de Verenigde Staten zijn:

Ah, Indonesie, dat verklaart het! Lubach had met zijn filmpje ‘America first, the Netherlands second’ gelijk, immers voor Trump, met zijn gelimiteerde kennis van geschiedenis, behoorde Indonesie nog steeds tot Nederland. Briljant! Toch maar voor de zekerheid even op het BBQ vuur gooien:

Want dat kan weer, de winter is voorbij. Vorige week plotsklaps een drietal behoorlijke vriesdagen en voila, iedereen bestormde het ijs. Het was mooi om te zien hoe dat verbroedert, alhoewel Tinley hier Astrid kordaat mededeelt dat een hond van Californie niet op het ijs thuishoort!

Na dus een passend overhemd uitgekozen te hebben (“dat Spartahemd”, hoorde ik mijn broer Rob nog piepen) voor mijn “do’s and don’ts” presentatie, togen overbuurman Peter Kamp en ik Rotterdamwaarts.

Het was, als altijd, verfrissend om een dertigtal hongerige studenten toe te spreken die eind van deze maand Silicon Valley aan gaan doen. Het geeft me echt energie, alsof ik als een Dracula op leeftijd het jonge bloed tot me neem. Maar wel werd mij door professor Hulsink als dank iets anders roods overhandigd:

De kaars heb ik er voor de sfeer, romanticus als ik ben, naast geplaatst. Professor Hulsink vernam ook nog tot z’n schrik dat ik verklapte dat hij al 5 jaar oud was toen ik mijn eerste automatiseringsbaan begon bij het Amerikaanse leger in 1967. Een leuk weetje voor de studenten, toch?! Kleinzoon Rico, die als eerstejaars student opa’s presentatie mocht bijwonen, vermaakte zich ook volgens mij. Geestig om een zoon en kleinzoon op dezelfde universiteit te hebben. Uiteindelijk eindigde het net als na de Sparta wedstrijden bij Kade4 aan de Oude Haven, waar Ivar me voorstelde aan zijn Italiaanse “schoonmoeder”. Een vader maakt wat mee. Californische vriend Paul Nijssen wipte ‘s ochtends nog even aan om het laatste nieuws van Jaitsen Singh te brengen. Fysiek gaat het steeds minder met hem, hetgeen betekent dat ik bij mijn volgende geplande bezoek bij BuZa er op aan moet dringen dat ondersteuning van de nieuwe minister, Stef Blok, bittere noodzaak is.

13 is mijn geluksgetal en eigenlijk zou men voor gratie dienen te gaan bij Gouverneur Brown van Californie. Immers, zelfs wanneer het parool toegekend wordt komt Singh pas maart volgend jaar vrij. Bij gratie is dat onmiddellijk. Hij heeft lang (35 jaar) genoeg onschuldig vastgezeten, HELP hem. Na alle mooie dingen van deze week, toch weer even terug naar een stukje bittere realiteit. Nu de rug weer rechten en vol goede moed het weekend in!

Hoe leuk is dat, je verkneukelt je op een (wellicht) laatste dag van ijspret (blokparty) en dan komt in alle vroegte het nieuws binnenrollen dat zoon Kaj na anderhalf jaar (!) jaar proeftijd zijn vaste aanstelling heeft gekregen. Firefighter/Paramedic Kaj Laanen is nu een volwaardig lid van de firefighter (klinkt toch beter dan brandweer) eenheid van South San Francisco. We stralen van trots!

Even afkoelen nu! Allereerst het waarom dat we het zo geweldig vinden om aan het (bevroren) water te wonen. Omdat je zowel zomer als winter vanaf je eigen tuin in of op het water stapt. En geweldige buren, natuurlijk!

Lekker toch?! In ieder geval staan de lekkernijen klaar om er een gezellig middagje ijspret van te maken! Gisteren van een heerlijke (en dure) lunch genoten bij Lakes in Hilversum met Rob Spijkers van Hamilton Roche. Kwamen we tot onze schrik erachter dat we elkaar 40 jaar geleden hebben leren kennen in de computer business. Toen verkochten we eigen software en hardware van Systime uit Leeds, Engeland:

Nipple pink werd de kleur genoemd, oftewel tepel rose. Zo’n opstelling als bovenstaand, met minder capaciteit dan een iPhone, kwam al gauw tegen de 100.000 gulden! Nou ja, cowboy verhalen te over, zo raast zo’n lunch voorbij. We maken het vandaag kort omdat er voorbereidingen te treffen zijn, als u begrijpt wat ik bedoel. Morgen naar Sparta-ADO (Sparta MOET winnen) met business vriend en ADO fan George Freriks, en uiteraard met broer Rob, let op de winnende selfie, en “baby” zoon Ivar. Spannend! Volgende maand weer een Singh bezoek bij BuZa en hopelijk kunnen we ons dan concentreren op een vroegere paroolzitting. In ieder geval bezoekt vriend Paul Nijssen morgen Jaitsen persoonlijk. Wanneer ik dit zo teruglees, zie ik alleen maar positieve berichten. Hoe heerlijk! Daar past dan ook een mooie afsluiter bij van ons meisje thuis:

Een heel fijn weekend blaft Tinley jullie toe.

Een mens snakt toch naar positief nieuws wanneer er weer een bak ellende je, via welk kanaal dan ook, toegediend wordt. Gelukkig word ik als fanatiek volger van onze sporters in Korea door de Nederlandse successen verwend, maar het gemanoevreer van mijn politieke leider Pechtold (Zijlstra, referendum) en de uitspraken van die pannenkoek in het Witte Huis, vagen dat deels weg. Trump wil dat leraren uitgerust worden met een schietwapen!

Die worden dus als eerste neergemaaid. Wat een idioot. Om maar niet te spreken over de smerige campagne die gevoerd wordt tegen de studenten die de schietpartij in Florida hebben overleefd. Dat zouden acteurs zijn!

SHOULD KNOW BETTER

Donald Trump Jr slammed for appearing to endorse vile Florida shooting conspiracies by ‘liking’ Twitter posts about ‘crisis actors’

The US president’s son has fuelled conspiracy theories about the Florida massacre with his social media activity

By Sofia Petkar

23rd February 2018, 1:29 pm

Updated: 23rd February 2018, 5:43 pm

Ondersteund door nota bene Pannenkoek Jr. Je zou ze toch! Maar, lieve Luimlezers, de week begon goed met een bezoek aan het zusje van Jaitsen Singh, Sieta, in het pittoreske Ruurlo. Wanneer je bij Sieta en Laurens op visite bent, dan voelt dat aan als een ‘alles inclusief’ vakantieresort! We zouden niet meedineren, maar toen we huiswaarts keerden voelde het aan of we net een 5-gangen maaltijd tot ons genomen hadden. Uiteraard vol vuur de zaak van haar broer besproken, alsmede de mogelijkheid dat de paroolzitting wellicht een maand eerder komt. Volgende week, na overleg van BuZa met PrisonLaw, stem ik af met BuZa hoe verder te gaan, welke stappen te nemen. Men verzekerde mij nogmaals dat ook zonder Halbe Zijlstra de kar onverminderd getrokken wordt. Super, we zien er naar uit!

En gezellig was het! Gisteren; topdag! Eerst genoten van het olympische goud van Kjeld Nuis en daarna van een topmiddag, de traditionele broertjesdag, met mijn drie broers en onze gades. Verhalen van nu en toen onder het genot van de door Astrid vervaardigde lekkernijen.

Voorop links stamoudste Hans, rechts Aad, en achter (zoals het hoort) de ‘jongelingen’ Rob et moi. Hans, geboren in 1941, had de pech om tegen het eind zijn diensttijd en het eind van de oorlog in Nieuw Guinea in 1960, alsnog daarheen gestuurd te worden. Negen Nederlandse militairen sneuvelden daar, een groter aantal kwam echter door ziekte of ongevallen om het leven. Hans kwam tot ons aller opluchting met de schrik en een aantal enge verhalen vrij. Kan ook het meest vertellen over de Laanen geschiedenis. Aad, geboren in 1943, is onze pechvogel. Gedurende de hongerwinter in 1944 viel hij met zijn gezicht tegen een gloeiende kolenkachel, hetgeen uiteindelijk via tientallen operaties redelijk gerepareerd werd. Ook zijn wij gezamenlijk een aantal malen met zijn motorfiets onderuit gegaan. Ondanks zijn luimigheid, vooral ‘s ochtends, verloor hij nimmer zijn gevoel voor humor. Rob, vorig jaar de prachtige leeftijd van 65 bereikt, had een meisje moeten worden (zie mijn verhaal) en is al heeeel lang heeeel gelukkig getrouwd met Mariette, die hij in het ziekenhuis leerde kennen waar hij opgenomen was voor de behandeling van jeugdreuma. Bekend als schilder, maar vooral ook als schrijver. Zie www.roblaanen.nl Als naoorlogskind (1946) waren wij bij gebrek aan bepaalde inentingen gevoelig voor zekere ziektes. Mijn opmerking bij Rob komt voort uit het gegeven dat ik in 1951 difterie kreeg. Difterie, vroeger ook bekend als kroep, is een infectieziekte die wordt veroorzaakt door een bacterie die via hoesten van mens op mens wordt overgebracht. Difterie was, voordat vaccineren algemeen gebruikelijk werd, een van de doodsoorzaken bij kinderen. Ons zusje Mieke werd door mij besmet en overleed in 1951, drie jaar oud.

Onze moeder heeft dat heel haar leven met zich meegedragen. Een van de vragen die ik stelde aan Hans, tijdens een serieus moment van de middag, was of men mij dat ooit kwalijk had genomen. Domme vraag misschien, want wat kon ik er aan doen? Maar toch. Hans stelde mij, zoals het een stamoudste betaamt, gerust. Grappig is dat ook Hans en Aad eigen ondernemingen hebben gesticht en ook creatief zijn, net zoals Rob. Vandaar ook dat ik Duitsland, Belgie en de Verenigde Staten heb moeten afstruinen om gelouterd weer terug te keren naar Nederland. Op het moment dat we aanbeland waren bij liedjes en mopjes die moeder Jo leuk vond, werd het tijd de dag teneinde te verklaren. De Brothers Four konden met hun echtgenotes op een geslaagde middag zonder animositeit terugkijken. In your face Mr. Trump! Daar zullen ze in het Witte Huis wel van schrikken! Geniet van een prachtig Olympisch slotweekend.

De golf van “Halbe was erbij” deze week was niet te stoppen, voor, tijdens, en na zijn aftreden. En ik moet zeggen, er waren een paar prachtige exemplaren bij, vanaf met de Kennedys tot met Sjinkie Knegt. Waar hij op zeker niet bij was, was bij Jaitsen Singh in Vacaville Prison, Folsom Prison of San Quentin. Ook niet als achtergrondzanger bij Johnny Cash.

Alle ongein terzijde, het kon voor Jaitsen Singh niet op een ongunstiger tijdstip komen. Zijn brief aan de voormalige Minister van Buitenlandse Zaken (BuZa), Bert Koenders, werd doorgegeven aan Halbe Zijlstra. Mijn uiterst betrouwbare bron binnen BuZa, en daar ben ik echt zelf bij, verzekerde mij dat het zeer de aandacht van Zijlstra had. Wat nu? September dit jaar betekent voor Singh leven of dood wanneer zijn lot bepaald wordt gedurende de parool zitting. Indien het wederom wordt afgewezen, betekent het dat een nieuwe datum drie jaar verder ligt, hetgeen onacceptabel is na 35 jaar onschuldig te hebben vastgezeten. En waarschijnlijker is het dan dat Jaitsen in een kist de gevangenis verlaat. Hopelijk gaat de ambassadeur in de V.S., Henne Schuwer, er zich intensiever mee bemoeien, al was het alleen maar om alle fouten uit de tachtiger en negentiger jaren ongedaan te maken. Ik neem zo spoedig mogelijk contact op met BuZa en hou jullie op de hoogte. Dan bereikt je dit droevige bericht uit Seattle, na een eerder droevig bericht uit de Bay Area, over dit beminde koppel:

John van den Heuvel heeft de afgelopen jaren heel veel betekend voor de handel- en innovatie gemeenschap in de VS en NL. Hij en zijn vrouw Alice waren naast geweldige collega’s op het consulaat voor velen vooral ook goede vrienden. Steun Alice in deze moeilijke tijd en help John terug te brengen naar Nederland:

www.youcaring.com/bringjohnhome

Ik heb het al gedeeld op de bekende sociale sites, maar heb je wat over, help Alice. John en Alice waren top collega’s op het consulaat. Inmiddels is van de $10.000 beoogde doelstelling meer dan $3.000 gestort. John was nog maar 52 toen hij geveld werd door een hartstilstand. “Only the good die young”. En dan die schietpartij in Florida. Onderstaande cartoon geeft de Amerikaanse houding van de overheid goed weer:

Uncle Sam beschermt de NRA, de National Rifle Association, de partij die de belangen van wapenleveranciers en wapenliefhebbers behartigt. De partij die aan President Trump $30 miljoen heeft gedoneerd ter ondersteuning van zijn mars naar het Witte Huis. Onderstaand de reactie van Trump na de schietpartij op twitter, alsmede de tegenreactie van een student van de High School. Na haar portret geef ik de inhoud in het Nederlands weer.

Donald J. Trump?Verified account @realDonaldTrump 14h14 hours ago

My prayers and condolences to the families of the victims of the terrible Florida shooting. No child, teacher or anyone else should ever feel unsafe in an American school.

sarah? @chaddiedabaddie · 12h12 hours ago

sarah Retweeted Donald J. Trump

I don’t want your condolences you fucking price of shit, my friends and teachers were shot. Multiple of my fellow classmates are dead. Do something instead of sending prayers. Prayers won’t fix this. But Gun control will prevent it from happening again.

Donald Trump condoleerde de familie van de slachtoffers van die verschrikkelijke schietpartij in Florida. Tevens meldde hij dat geen kind, onderwijzer, of wie dan ook zich onveilig zou moeten vinden in een Amerikaanse school. Sarah antwoordde Trump als volgt: Ik wil jou condoleances niet, jij ongelofelijke hoop stront, mijn vrienden en leraren zijn beschoten. Veel van mijn klasgenoten zijn dood. Doe iets in plaats van gebeden te sturen. Bidden lost dit niet op. Maar wapencontrole kan er voor zorgen dat het niet weer zal gebeuren. Een dag na de schietpartij in Florida heeft de staat Oregon de wet op wapenbezit aangepast. Moge er velen volgen, hoewel die angstige politici met veel geld van de NRA in hun zakken wel weer met argumenten zullen komen als “wapens doden geen mensen, maar mensen doden mensen”. We houden het in de gaten. Wat is de beste balsem voor mijn zieltje na als deze ellende tot me te hebben genomen? Muziek! En dan nog, afhankelijk van mijn echte stemming, kies ik een formaat dat de kwaliteit van het geluid bepaalt. Bijvoorbeeld:

Mijn oude pattefoon speel ik zelden (zo’n 78 toerenplaat heeft een voor- en een achterkant, dus twee liedjes), maar doet me buiten het geluid denken aan die films uit het begin van de vorige eeuw, wanneer een zich met het mes scherende filmster op de achtergrond “O Sole Mio” had spelen, krakend en al. Ben ik in de jukebox stemming, dan wordt een, of meerdere, van de tachtig 45 toerenplaatjes gedraaid. Heerlijk basgeluid.

Op mijn kantoortje heb ik een verzamelpunt van geluid:

Het Sharp torentje met, ja, ja, cassettespeler, 3-CD wisselaar en Denon platenspeler (45 en 33 1/3 toeren). Cassettes die wellicht maar 10 jaar goed waren, spelen nog prima na 50 jaar! En wat heeft daar een werk in gezeten om ze te compileren. En daarnaast de Crosley iJuke om het geluid van de minieme iPod, waarin duizenden liedjes opgeslagen zijn, weer te geven. Dat is voor wanneer ik in een luie bui ben en de iPod op shuffle zet. Na een “muziekkuur” kom ik weer als herboren tevoorschijn en bedenk me dat het leed van Sven Kramer eigenlijk minileed is. Ik beveel hem een muziekkuur aan!

Dat is natuurlijk oud nieuws, maar wat betekent het voor Jaitsen Singh?!

Komend weekend gaan we er wat uitbundiger op in.