Laanen's Luim

Tja, hersenspinsels krijgen vorm wanneer de week vordert. Mocht ik met de Luim van 6 december vastleggen hoe de overbrugging met kerstboom in het midden van het water werd opgetuigd, zo vond j.l. zaterdag de aftuiging plaats:

Wederom met buurman Peter K. en Astrid actief op de plek des onheils. Maar eigenlijk was het ook een symbolische afsluiting van de oude kerst. En op een of andere manier werd dat “oude” de afgelopen week het thema, mede na het 100 jaar feessie van Tante Bep, en de 70^e verjaardag party donderdag van vriend, schrijfheer en schilder Gerard Nelck. Zaterdagavond woonden Astrid en ik de reünie bij van de tak van haar moeder: Driehuis. Aangezien we hier over 11 kinderen praten, dan mag het geen wonder heten dat er van hen en de nazaten, plus de koude kant, maar liefst 68 aanwezig waren, van jong tot oud. Het werd onder leiding van Ome Dick een groot succes. Maandag mijn eerste aantreden weer bij ons gymcluppie, hetgeen de nieuwe knie opzienbarend goed volhield. Vanmiddag onze winterbijeenkomst bij lid Henk in de pittoreske bossen van Hilversum. Aangezien ik voor de muziek zorg, veel goud van oud:

Kijken of de twist er nog lekker uitkomt! Het leukste deze week overkwam me dinsdag. Na mijn fysio afspraak (krachttraining, fietsen en balanceren), kwam ik de lift uit en trof een groepje bejaarden (ouder dan ik dus) onder begeleiding aan, die ik beleefd “goedemorgen” wenste. Komt een lieve jonge begeleidster me achterna en vraagt: “mag ik u wat zeggen, meneer?”. Ik: “maar natuurlijk”. “U kwam net voorbij en u ruikt zo lekker”. Roze wolk! Meer dan “Van Gils” en een bedankje kreeg ik er niet uit, ik vond dit zo on Nederlands. In Californië was dit niet ongewoon, moet ik zeggen. Complimenteus zijn, bedoel ik. Toen bedacht ik me dat ik 125 mensen in mijn agenda heb opgetekend wiens leeftijden ik bij wil houden. Familie, vrienden en goede kennissen (en enige vijanden). Ik hou van statistieken en ook wanneer ik de 100-jarige (Tante Bep) er afschrap, evenals mijn 2-jarige kleinzoon, dan kom ik nog op een gemiddelde leeftijd van 58. Dat dit nog, kijkend naar mezelf, jeugdig lijkt komt door Astrids invloed, evenals de business vrienden. In de categorie 41 t/m 60 jaar scoor ik 45 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 51,8 jaar. De grootste groep vormt de ‘boomers’, 61 t/m 80, want daar scoor ik 59 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 70,8 jaar. Is dat erg? Welnee, want deze groep bevat een behoorlijk aantal mensen die al decennialang echte vrienden zijn, en niet alleen wanneer ik win! Enfin, wat gebeurt er in de tussentijd, wanneer ik al deze ‘belangrijke’ informatie verzamel, met de plek in mijn bed:

Doet me denken aan een liedje van Simon and Garfunkel (pietsie mijn tekst, raad maar welke het is): “I got up to write my Luim, when I came back to bed someone’s taken my place, Tinley, you’re breaking my heart….”. Woensdag is-ie er weer: aflevering 42 van ‘uit de Amerikaanse school geklapt’.

BBQ, vuur en Gary. De grote verhuizing van België naar Californië gaat plaatsvinden. De breuk met aannemer CIC wordt overwogen. Weer een inbraak, maar met onverwachte verdachte.

Tegen half vier parkeer ik de 300M in het court, deftig woord voor doodlopende straat van goed gesitueerden, waar Gary met aanhang in Walnut Creek woont. Ruim huis, met nog ruimere tuin. Moet ook wel, want schoonmoeder is ook ingetrokken. Gary heeft een aantal gasten, en zo te zien aan de wat rood aangelopen gezichten, en te horen aan de luidruchtige conversaties, zijn die al een tijdje aan het ‘boozen’. De Superbowl is dan ook één van de grootste sportgebeurtenissen van het jaar, zo niet het grootste. Dit jaar wordt het gehouden in Miami, waar het drie uur later is.

Grote favoriet de Denver Broncos, die ook vorig jaar gewonnen hebben. Maar, grappig genoeg, de football is niet echt rond, dus wie weet. Wedjes worden aangegaan en mensen leggen mij, de buitenlander, vriendelijk uit hoe het spel in elkaar steekt, terwijl Gary rondgaat met zijn specialiteit: ‘frozen Margarita’s’. Nadat niemand minder dan Cher Amerika’s volkslied, The Star-Spangled Banner, uit volle borst heeft gezongen, breekt de game los. Dat is te zeggen, met veel onderbrekingen vanwege spelhervattingen, gelardeerd met commercials die maar liefs $1,6 miljoen per 30 seconden kosten. Het is ook niet echt een ‘game’ omdat bij rust de Broncos al met 17-6 leiden. Terwijl iedereen gefixeerd is op Gloria Estefan tijdens de halftime show, gaat Gary vlees op de BBQ gooien en wenkt mij om mee te gaan. Gary staart in het vuur dat oplaait door druipend vet, en dan barst hij los: “they’re fucking me, Pete, left and right. Full Sail all over again.” Jezus, daar komt hij weer met z’n Full Sail syndroom aan. Gary vervolgt: “Eckart let Bram do the work, fucking Pontius Pilate.” Ik probeer Gary uit te leggen dat een aandelenpakket als zodanig een gift zou zijn, dus belastbaar. “I don’t give a fuck, let them handle it,” is het antwoord, terwijl hij een forse slok van zijn Margarita neemt. Met Eckart heb ik besproken dat de 12% van Ex’pression die Gary en ik mogen verdelen wat mij betreft zeven voor Gary en vijf voor mij mag zijn. Die troefkaart speel ik nu uit. “What about it, Gary?” Gary mokt, omarmt me en mompelt “you’re a saint, bro.” Op dat moment komt Debbie, zijn wat spichtige echtgenote, een dringend beroep op ons doen om ons temidden van de anderen te begeven, liefst met het vlees. De wedstrijd is gelopen en eindigt met een 34-19 overwinning voor de Broncos. Voor mij is het afwenden van de mini Ex’pression crisis belangrijker, en als zodanig neem ik ook afscheid, met wellicht een Margarita te veel in mijn systeem. Maandagmorgen word ik wakker met een soort van steen in m’n maag. Wellicht komt het door de taken die ik nog voor de boeg heb voordat ik komende donderdag in het vliegtuig stap om de familie op te halen. Daarnaast nog een ‘dog and pony’ show voor de San Francisco Chronicle. Belangrijk om tijdens dat interview weer helemaal ‘on top of our game’ te zijn. Weg met dat spinrag in m’n hoofd; aan de bak. Het interview met de ‘Chronicle’ loopt als verwacht, evenals de fotosessie. Wat Gary en ik ook hebben, wanneer showtime aanbreekt gooien we alles van ons af en leveren daadwerkelijk een toppresentatie af. En dan de ommezwaai naar de bouwvergadering waar je op moet passen niet genaaid te worden waar je bijstaat. Godzijdank weet Dennis Stearns hier en daar de geoffreerde bedragen met enige tienduizenden te verminderen. Driftig met z’n potlood tekenend geeft hij aan waar bespaard kan worden. Eigenlijk legt hij daarmee de vinger op de zere plek, CIC drukt als het ware geld door overal de duurste oplossing te kiezen. Na afloop van de bijeenkomst praten Dennis en ik wat bij. “What if…….”, Laat ik een stilte vallen. Dennis kijkt me nieuwsgierig aan. Ik vraag hem op de man af of hij in staat is het project over te nemen. “Yes Peter,” antwoordt hij zonder aarzelen, “I’ve got the manpower and the skills.” Dat hij de kunde had, daar was ik van overtuigd, van de mankracht wat minder. Uiteraard begrijpt hij dat ik een en ander met “Nederland” moet overleggen, maar ook net zo goed dat we geen ‘bullshitters’ zijn en zeggen wat we menen. Ik worstel me door alle sores heen en tijdens de lunch die Gary en ik voor de 25^e verjaardag van Nadine Storyk arrangeren bij TheTownhouse, duh, leg ik triomfantelijk de San Francisco Chronicle op tafel; weer een werelds artikel.

We raffelen de lunch af omdat de KLM vlucht 606 tien over vier vanaf SFO vertrekt, en die wil ik voor geen geld missen. De spanning aan de andere kant van de oceaan moet even groot zijn als bij mij, nu we als familie deze grote stap gaan maken. Met haastige hugs neem ik afscheid nadat het taxibusje naar SFO zich gemeld heeft. Omdat ik maar twee nachten in Nederland verblijf, voordat we met ons vijfjes vertrekken, ga ik conform de Cliff Richard song ‘Travelin’ light’. Geen gezeik met inchecken van bagage en in Schiphol er gelijk uit. En zo soepel verloopt de reis ook, cognacje voor het slapen gaan, filmpje en we zijn er alweer. De zaterdag voor vertrek nemen we ’s ochtends afscheid van de oma van Astrid, kleine oma gedoopt wegens haar geringe lengte, en inmiddels de 80 gepasseerd. Daarna rijden we door naar Toon en Riet, de ouders van Astrid, waar we de nacht zullen doorbrengen. Maar ook goed voor de jongens om oma en opa innig gedag te zeggen. De avond heeft iets onwerkelijks, het heeft iets weg van een afscheid zonder terugkeer, hoewel Astrid duidelijk drie jaar heeft bedongen. Opa maakt z’n gebruikelijke grapjes en de jongens kunnen er wel hartelijk om lachen, en doen gewoon gek mee:

Helaas heeft het allemaal iets geforceerds dat we niet kunnen doorbreken. De nacht brengt met veel gewoel ook niet echt soelaas en uiteindelijk zijn we blij dat het moment is aangebroken dat we daadwerkelijk afscheid kunnen nemen. Tranen vloeien, dat wel. Budget technisch is besloten om met British Airways via Londen naar San Francisco te vliegen. De jongens verkneukelen zich al aan boord van BA 431 om de lucht in te gaan. Helaas, de ‘captain’ maakt bekend dat er vertraging is wegens ijsvorming op de vleugels, hetgeen uiteraard verholpen dient te worden. De stewardess bezweert ons dat de vlucht naar San Francisco vanuit Heathrow door ons gehaald zal worden. Aangekomen op Heathrow worden we gemaand om haast te maken omdat het boarden reeds geruime tijd aan de gang is. En dat valt niet mee op dat immens grote vliegveld, met drie jongens waarvan de jongste twee is. Buiten adem aangekomen bij de gate zien we tot onze opluchting het vliegtuig staan dat ons zal vervoeren naar San Francisco. Echter, verklaart de bazige grondstewardess, “the gate is definitely closed”. “But, but……”. Er helpt geen gemaar aan, we kunnen niet mee en moeten maar op kosten van British Airways een nachtje in Londen blijven. Dat pikken we niet en na een hoop heen en weer discussie worden we op een vlucht naar Los Angeles gezet, waarna we daar een lokale vlucht naar San Francisco kunnen nemen. Na alle trammelant wordt dat een lange vlucht, waarbij Bo-Peter en Kaj zich middels spelletjes nog kranig kunnen houden. De tweejarige Ivar daarentegen is tegen de tijd dat Los Angeles binnen bereik komt, zodanig moe en narrig dat hij niet meer te controleren is. Terwijl ik hem probeer in toom te krijgen, schopt hij met een onverhoedse beweging een heel dienblad uit de handen van een passerende stewardess. Zo’n moment dat je heel even jezelf weg kunt pieken. Het komt goed, we landen en bereiden ons voor op de laatste vlucht van het etmaal. Aangezien we uit moeten checken in het eerste de beste vliegveld dat in Amerika wordt aangedaan, wachten we op onze negen koffers die we ingechecked hebben. Helaas, die zijn niet meegekomen. De dienstdoende British Airways grondstewardess probeert ons ervan te overtuigen dat we niet verder kunnen zonder die koffers. Nu breekt de pleuris echt uit, hoewel ik tot dusver redelijk evenwichtig alles heb doorstaan, breek ik nu los. Het sorteert effect, we kunnen verder en de koffers zullen doorgestuurd worden naar het appartement in Emeryville, waar we de eerste nacht door zullen brengen. Zeven uur later dan gepland komen we uiteindelijk in Emeryville aan, waar de jongens vol geestdrift een eerste controle door alle kamers doen om vervolgens als blokken in slaap te vallen. Astrid en ik besluiten om een kleintje whiskey te nemen ter afsluiting van dit tumultueuze etmaal en nemen ons voor nimmer meer via via naar San Francisco te vliegen. Aangezien het lampje op de telefoon blinkt, ten teken dat er een ingesproken boodschap is, besluit ik daar uit nieuwsgierigheid naar te luisteren. Het is Gary: “listen up Pete, another burglary took place”. Net wat ik nodig had, weer een inbraak. Maar de bom moet nog komen: “we feel it’s an inside job, let’s discuss tomorrow”. Iemand van de binnenkant wordt dus verdacht, dat maakt de hoofdpijn nog groter.

Volgende week: wie wordt verdacht van de inbraak? De breuk met aannemer CIC is een feit. Full Sail begint een proces tegen Ex’pression.

Daar zou je een beetje depri van kunnen worden; je opent de gordijnen en dan is het ’s ochtend buiten net zo donker als binnen! En dan komen ze tevoorschijn, de krenten in de pap van die week, de lichtpuntjes zogezegd. Allereerst de 100^e verjaardag vanTante Bep, de jongste zus van mijn moeder:

En wat werd het feessie gezellig afgelopen zondag in Café Restaurant Kaandorp, gelegen aan de Maas, met uitzicht op de Willemsbrug. Inderdaad, Rotterdamser kon het niet! Tante Bep was op haar best, declameerde Goethe, zong een duet met een Franse zanger en herkende iedereen nog. Het was ook een waar genoegen om alle ‘verloren’ neven en nichten weer eens een keer te zien, en dit keer bij een heugelijke gebeurtenis! Laat Ome Henk me nu het trouwboekje van zijn ouders (mijn grootouders) hebben nagelaten, omdat ik nogal bewaarderig ben. Astrid heeft hiervan een collage gemaakt waarvan Tante Beps geboorte inschrijving een onderdeel van uitmaakte:

Tante Bep op 6, mijn moeder op 3 en Ome Henk op 4. Op 1 Tante Cor en op 5 Tante Beps tweelingzus Tante Jet. Ik herinner me deze zachtaardige tante, Bep dus, als streng toen ik nog een jochie was. Dat brengt je weer tot jezelf: hoe heeft zij mij zien opgroeien. Welnu:

Bovenaan toen en nu, daaronder de verjaring, of zo u wilt, de verharing. Een tikje Elvis of Cliff, een snufje Beatles en de rijpwording, hoewel mijn moeder altijd zei dat een man nooit ouder wordt dan 12. Ook werd ik nog zakenman, ondanks Boudewijn de Groots “…..maar liever dat nog (voetballer) dan het bord voor de kop van de zakenman”. En nu een tevreden semi pensionado in Loosdrecht, met Astrid aan mijn zijde en kinderen verspreid over Nederland en de Verenigde Staten. Heeft Tante Bep mijn ontwikkeling ook zo gezien? Ga ik haar nog een keer vragen. In mijn ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ saga die ik elke woensdag publiceer, schreef ik j.l. woensdag het volgende: 13 januari 1999 “Plotseling valt ons oog op een geparkeerde pick up truck waarin wat beweegt. Argwanend naderen we het voertuig, waar achter de ruit plotsklaps het slaperige hoofd van een jonge man verschijnt die zich beleefd voorstelt: “Brian Johnson, gentlemen, I drove three days ago from Detroit to be here on time for my class tomorrow.” De verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn omdat hij niet in ons systeem voorkomt. Maar wat een doorzetter!” Daarna vermeldde ik nog dat ik blij was dat ik hem de volgende dag verfrist uit het toilet zeg komen. Heeft deze jongeman (21 jaar later!) het vertaald en gaf hij op facebook de volgende response:

Brian Johnson Nice… “Glad to see him coming from the toilet, refreshed”…
I imagine I was pretty stinky after three days in my truck. I am very happy you and Gary welcomed me into the school. Thank you Peter.

Hij kon zich voorstellen dat hij behoorlijk stonk na drie dagen in zijn truck te hebben gereden. En hij bedankt ons dat we hem tot de school hebben toegelaten. Nou, dan kunnen die gordijnen voor wat mij betreft wel open, een zonnestraal vindt altijd zijn weg!

Brian Johnson in Contra Costa Times 9 januari 2000

Viering van de openingsdag met studenten loopt enigszins uit de hand. CIC wordt onder curatele gezet. De student die drie dagen aan een stuk reed vanaf Detroit.

Dag één, met de eerste 46 studenten, verloopt als verwacht mag worden: hier en daar ontbreekt een document of een handtekening ter onderbouwing van de financiering. Zo goed als mogelijk onder de omstandigheden verhelpen we het of schuiven het door naar later. Het is feest, zo voelt het, en we besluiten ter viering van dit eerste hoogtepunt om alle studenten mee te nemen naar Kimball’s East, de populaire jazz tent in Emeryville. Aanbeveling van John Gooding, grote man op de achtergrond in Emeryville. Trots toonde hij me een toegangsbewijs uit 1991 van een optreden van de vermaarde Dr. John dat hij bijwoonde.

Uiteraard gaat er een luid gejuich op na deze mededeling, waarbij we de studenten verzoeken om een identificatie bewijs mee te nemen om aan te tonen dat ze minstens 21 zijn. Anders geen bier of wijn, iets anders schenken we budget technisch niet. Het wordt inderdaad een feest, en het loopt enigszins uit de hand omdat wij in onze euforie meedoen. Studenten onder de 21 hebben hun oudere studiemakkers overgehaald om drankjes voor hen te bestellen. Levensgevaarlijk voor ons als school. Je zou op de eerste dag je licentie kunnen verliezen wanneer zo’n ‘under age’ jochie dronken in Emeryville wordt aangetroffen. Rond een uur of tien besluiten we er dan ook een eind aan te maken, hetgeen nogal wat verontwaardigd gesis en gefluit teweeg brengt. In de tussentijd hebben we een aantal potentiële ‘trouble makers’ gedetecteerd die we op het matje gaan roepen. Misschien toch niet zo’n goed idee, dit partijtje, of zoals het bekende Amerikaanse gezegde luidt: ‘no good deed goes unpunished’. Dinsdag 12 januari komt sneller dan gedacht! Met name ons onderhoud met aannemer CIC vereist een helder hoofd. Na een intensieve twee uur met Debbie Fleser en Ed Brady onderhandeld te hebben, besluiten we $1 miljoen achter de hand te houden voor eventuele controversiële discussiepunten. Tevens zal ik me bij elke bouwvergadering laten assisteren door een deskundige op het gebied van architectuur en studio’s, zodat we de kosten in de hand kunnen houden. Tevens, als snoepje van de week, voeg ik bij mijn rapportage dezelfde dag een afschrift van het artikel dat we in Amerika’s vooraanstaande muziekblad Billboard hebben.

We mogen ons echt wel op de borst slaan door dit nu reeds bereikt te hebben, terwijl het echte werk nog moet beginnen: het plaatsen van afgestudeerde studenten in banen, want daar staan we ons op voor ten opzichte van andere opleidingsinstituten. Wel besluiten we in een ingelaste management team bijeenkomst om de reglementen aan te scherpen, en hier en daar een gele kaart uit te reiken aan studenten die menen dat Emeryville het equivalent van party town is. Vroeg in de avond maak ik kennis met de man die me gaat assisteren bij de bouwvergaderingen: Dennis Stearns, een studiobouwer uit Novato, bevalt me gelijk. Zo’n man van de gestampte pot en regelrecht uit het lied van James Taylor ‘I’ve seen fire and I’ve seen rain’. Hij heeft alles wel een keer meegemaakt en is met zijn achter het oor geschoven potlood sneller dan het CAD/CAM programma van John Storyk. “Peter, let’s have a drink to celebrate our collaboration, making sure we control both CIC and Storyk,” besluit hij onze bijeenkomst. Vreemd, hij noemt Storyk in één adem met CIC, dat kan geen toeval zijn. Nadat alle stof van de woensdag neergedwarreld is, lopen Rob Gibson, Gary en ik rond elf uur naar de parkeerplaats om ons weegs te gaan. Plotseling valt ons oog op een geparkeerde pick up truck waarin wat beweegt. Argwanend naderen we het voertuig, waar achter de ruit plotsklaps het slaperige hoofd van een jonge man verschijnt die zich beleefd voorstelt: “Brian Johnson, gentlemen, I drove three days ago from Detroit to be here on time for my class tomorrow.” De verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn omdat hij niet in ons systeem voorkomt. Maar wat een doorzetter! “I will enroll tomorrow, gentlemen, and if you will excuse me, I’ll have a bit more sleep.” Lacherig nemen we afscheid, wat een perfect einde van de dag. Donderdagmorgen begint weer lekker met een geinig artikel in ‘Mixdown’, waarin Storyk een en ander uitlegt en Gary en ik poseren alsof dat onze dagelijkse bezigheid is.

Het doet me ongelooflijk veel goed om Brian Johnson van een toilet te zien komen, waar hij zich opgeknapt heeft, om hem vervolgens te zien verdwijnen in het klaslokaal waar het initiële Digital Visual Media programma gegeven wordt. Daar krijg je nog eens een golfje motivatie van. Waar ik geen motivatie van krijg is de stroom aan documenten die José Quan, hoofd administratie, me voorlegt. Slordig en onduidelijk. Nadat ik als het ware het rode potlood heb gebruikt, verontschuldigd hij zich nederig en belooft beterschap. Hebben we hem niet voldoende gescreend? Toch maar weer eens naar z’n aanbevelingsbrieven kijken. Vrijdag is het zover en kan ik de sleutels ophalen van onze woning in Walnut Creek. Even huishoudelijk nu, en vooral nauwkeurig, want anders krijg ik klapjes van Astrid! Opmeten van de raampartijen en de keuken. Om er zeker van te zijn dat er bij het toekomstige ophangen van gordijnen geen te korte of te lange zijn, meet ik het drie keer op. Inderdaad, dit is niet mijn sterkste kant! Vervolgens ervoor zorgen dat ik een social security nummer krijg, want zonder besta je niet. Daarna mijn rijbewijs aanvragen en zoveel school informatie verzamelen als mogelijk. Maandag de 18^e wordt (deels) Martin Luther King Jr. Day gevierd, maar zal ook Bram Zwagemaker ons verblijden met een bezoek, waarbij hopelijk onze aandelen geregeld gaan worden, inmiddels gewijzigd in stock options, en de deal met Arne Frager en The Plant afgewikkeld. Frans van Mackelenberg lijkt meer en meer naar de achtergrond te worden gedrongen. Het diner bij, waar anders, The Townhouse met Arne en Bram loopt zeer voorspoedig, de twee hebben een ‘click’, met name ook omdat joviale Bram vriendelijkheid en vertrouwen uitstraalt. Dat dit verkeerd geïnterpreteerd kan worden is menigeen al overkomen, maar nog niet in Californië. De tijd zal het leren. Er wordt een vervolgafspraak gearrangeerd voor woensdag om het karwei af te maken. In alle haast besluiten Gary en ik om een ‘gala’ foto te schieten met de eerste aangenomen stafleden en adviseurs, waarbij ‘natuurlijk’ niet iedereen bij aanwezig kon zijn:

Het plezier straalt er af, zeker weten! Het gesprek met Bram Zwagemaker over onze stock options loopt niet echt gesmeerd omdat Gary stug vasthoudt aan een afspraak met Eckart over aandelen, niet opties. Bram gooit er allerlei technische belastingtermen tegenaan die Gary als ‘baloney’ bestempelt, onzin dus. Omdat Arne Frager aangekondigd is, kap ik de conversatie af met de mededeling om het laatste woord daarover met Eckart te hebben die aanstaande zondag binnenvliegt, na zijn trip naar Silent Planet in Florida. Mokkend stemt Bram in, waarschijnlijk omdat zijn brei aan informatie niet de juiste overtuigingskracht had. Het gesprek met Arne daarentegen loopt als een trein, met als resultaat dat we menen een en ander binnen vier weken afgerond te kunnen hebben. Donderdag de 21^e vertrekken Bram en ik naar Orlando om daar het technische deel van de overeenkomst met Silent Planet af te ronden, waarna Eckart vrijdag en zaterdag voor wat betreft de afronding er een ‘klap’ op kan geven. Tijdens ons diner met Loyd en John-Erik bij ‘The Colony’ blijkt dat er daadwerkelijk geen hobbels meer genomen dienen te worden. Ex’tent zal na het nemen van de juridische ‘mumbo jumbo’ voor 40% eigenaar van Silent Planet zijn, en we hebben er dan weer een familielid bij. Alles gaat van een leien dakje, Eckart geniet van de bijeenkomsten met de Silent Planet boys en hun frisse geesten. Tijdens het ontbijt hoort hij me uit, ook over de stugheid voor wat betreft de houding van Gary ten aanzien van de opties. “Eckart,” breek ik hem af, “ik ben er niet bij geweest, en Gary is er 100% van overtuigd dat jij hem aandelen hebt toegezegd.” Eckart haalt geïrriteerd z’n schouders op: “Bram moet dit maar regelen, ik ben er niet voor de details,” besluit hij de discussie. Eén ding is zeker, ik moet niet als een buffer tussen Eckart en Gary terecht komen. De zondag is wederom een eindeloze reispartij van Orlando naar San Francisco, en hoewel het tijdsverschil van drie uur niet veel lijkt, gaat het je op die korte trippen toch opbreken. De week vliegt voorbij en wordt besloten met een mooi artikel in de Oakland Tribune:

In mijn wekelijkse rapportage, zondag 31 januari, kan ik gewag maken van de voortgang met Silent Planet en The Plant, alsmede de verbazing bij de pers dat onze studenten al na ruim twee weken een film aan het schieten zijn. ‘Ongelukkigerwijs’ zit in elk plot wel een oudere man, dus raad maar wie daar als figurant voor gevraagd wordt?! Juichend, ook qua toon, dat we al 29 studenten voor maart ingeschreven hebben en 5 voor mei. Maar het belangrijkste is Eckarts uitspraak dat we de school moeten bouwen als gevisioneerd, om het zo ‘the greatest school in the world’ te maken. En dat voor een gehoor van studenten en staf. Ik kan m’n geluk niet op. De e-mail is na ‘send’ onderweg en ik stap in mijn Chrysler 300M die ik gisteren bij de dealer heb opgehaald. De rit gaat naar Walnut Creek waar ik Superbowl XXIII tussen de Denver Broncos en de Atlanta Falcons ga bijwonen bij de Platt familie. Veel op met American Football heb ik niet, maar de Superbowl is een spektakel van de eerste orde. De halftime show heeft sterren als Stevie Wonder en Gloria Estefan op het programma. Smullen! Ik zie niet uit naar het vuur dat Gary me ongetwijfeld aan de schenen gaat leggen betreffende zijn toegezegde aandelen. Eckart heeft hem in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk gemaakt dat Bram dit afmaakt. Gary is des duivels. We zullen wel zien waar het schip strandt.

Volgende week: BBQ, vuur en Gary. De grote verhuizing van België naar Californië gaat plaatsvinden. De breuk met aannemer CIC wordt overwogen. Weer een inbraak, maar met onverwachte verdachte.

Eindhoven 28 december 2019: wat een geluk dat Astrid uit voorzorg speciale assistentie had aangevraagd in verband met het nog niet geheel naar behoren functionerende linkerbeen. Nadat we als een soort kudde naar de betreffende uitgang werden verordonneerd (een uur vertraagd), kreeg ik vanwege die assistentie een stoel aangeboden naast de twee dienstdoende ticket controleurs. En die zeiden iets tussen hun breedsprakige conversatie door dat m’n oren op volle ontvangst zette: “ja, Ryanair verkoopt budget reizen, dan krijg je ook een budget behandeling”. Zo, die hakte er in, en hoewel niet geheel ten onrechte, leek het me niet de taak van de twee heren om dat zo luid ten gehore te brengen. Omdat de Boeing 737 dicht bij de gate stond, ben ik voor de zekerheid er maar met Astrid als lieve pakezel heen gehobbeld. Stel je voor dat die rolstoel ook budget is…… Portugal was super, met heerlijk zonnig weer. Wanneer je aankomt op de JJJ Ranch, met de gelijknamige JJ Johns Boulevard, dan weet je dat er over je gewaakt wordt:

Al rondscharrelend, uiteraard moest ik blijven oefenen, zag ik achter me de tevreden gastheer en gastvrouw aan hun glaasje nippen, en dan voel je zowel de warmte van de Portugese zon als de gastvrijheid.

Voordat we naar Freek en Oscar in Lagos vertrokken de 30^e, beleefden we een heerlijke warme dag waar, sorry Marja en Astrid, muziek een hoofdrol speelde. We speelden heel wat muziek af op Jan’s favoriete AMI jukebox, terwijl Astrid van de zon genoot aan de rand van het zwembad.

Mijn oog viel op wat goede B-kantjes van de 100 selecties in de jukebox, die ik dan ook intoetste. En of het daaraan lag weet ik niet, maar wel is zeker dat er plotsklaps een doodse stilte viel. Ook even tussen Jan en mij, en wat Jan ook probeerde, no go. Gelukkig dat er nog twee Wurlitzers waren. Hierover later meer. De volgende dag de trip naar Lagos dus, waar we uiterst hartelijk door Freek en Oscar ontvangen werden in hun Casa da Papoilas.

V.l.n.r. Freek, Oscar, man die een zonnebril nodig heeft, en Astrid

Na hun prachtige woning ‘geïnspecteerd’ te hebben, met een bijbehorend openingswijntje, stelde Freek voor om aan het strand van een lokaal drankje te genieten terwijl Oscar op de bestelde loodgieter zou wachten. Het genieten werd bewaarheid, de loodgieter echter niet, hetgeen niet ongebruikelijk schijnt te zijn in Portugese kringen. Dat was het moment dat het Trio Portugesa een dansje inzette (soort van).

We kregen er geen Oscar voor, maar het plezier was er niet minder om. Over Oscar gesproken, die had een heerlijke maaltijd bereid waarin konijn een hoofdrol speelde. De rest van de avond vulde zich met veel anekdotes, aangevuld met whisky. Wat een combinatie! Voordat we de volgende dag de pas er weer inzette naar Silves, namen we als echte ouwe makkers afscheid: hugs and kisses. Oudjaar op de JJJ Ranch werd in eerste instantie gevierd onder een stralende zon, waarbij aanvankelijk ook de dochter des huizes, Nathalie, en haar partner Paul bij aanwezig waren, alsmede vrienden Eric en Joyce. Alles ging van een leien dakje met muziek uit Wurlitzer I, tot ik wat titels op Wurlitzer II intoetste. NIETS! Wederom oorverdovende stilte. Het werd toch nog een gezellige avond en om elf uur vierden we het eerste nieuwjaarsfeestje, omdat Nederland een uur voorloopt, en daarna Portugees nieuwjaar, met vuurwerk in de omgeving. Omdat deze Luim qua aantal woorden uit de hand gaat lopen, wil ik wel kwijt dat we gezellig nog even in Silves centrum gezeten hebben, en dat dit plaatje ter afronding de sfeer in de JJJ Ranch qua diversiteit goed weergeeft:

Tenslotte (1) moet mij van het hart (1) dat de warme Portugese assistentie op het vliegveld van Faro me zeer raakte, daar kunnen ze in Eindhoven nog een puntje aan zuigen. Hart (2), speciale dank aan Astrid die met alle bagage zeulde. Topvrouw. Tenslotte (2): woensdag is-ie er weer, aflevering 40 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De Luim wenst u tenslotte (3) een fabeltastisch 2020! Oh ja, Ryanair was op de terugweg op tijd, met vriendelijke bemanning. Hulde!

Dat klinkt altijd lekker dramatisch…..de laatste van iets. Zijn veel liedjes over gemaakt: ‘Save the last dance for me’, ‘the last waltz’, ‘your’re my first, you’re my last’, enz., enz. Meestal heeft het iets te maken met een goede afloop, tenzij er een weigering komt (zou kunnen gebeuren bij ‘save the last dance’). Overigens, een ‘laatste‘ waar we niet geheel en al het vertrouwen van een goede afloop hadden, was de laatste wedstrijd van Sparta in 2019. Inderdaad ja, die tegen koploper AZ. Vooraf mijmerden broer Rob en ik in de ‘Bosselaar’, waar we van ons biertje en het traditionele broodje kroket genoten, dat een kleine nederlaag eervol zou zijn. Maar niets van dit alles, de bal bleek toch rond te zijn en geholpen door AZ keeper Bizot (rood), sleepten de ‘onzen’ er zowaar een 3-0 overwinning uit, extra zoet door de drie punten die daarmee hand in hand gaan (zonder de kameraden). Hopelijk méér volgend jaar. Wat op zeker voortgezet wordt in de 20-er jaren is de Luim. 4 januari 2020 komt er weer een kakelverse. Maar, eerst even lekker de jaarwisseling in Portugal (Algarve) doorbrengen bij oude strijdmakkers uit onze Loïs Lane periode, begin 90-er jaren: Marja en Jan Abbing, oftewel het countrystel MM & JJJohns:

Gaat weer ouderwets en gezellig galmen worden bij een van hun drie jukeboxen. Jammer genoeg is er in de kleine week dat we er zijn geen optreden van country star JJJohns, maar ja, wie weet in kleine kring! We maken ook nog even een klein tussendoortje bij vrienden Freek en Oscar, die nog geen half uur verdervan tijd tot tijd in Lagos wonen. Pure pret, zeker weten.

Freek (rechts) was in de 80-er jaren HR Manager bij het door mij opgerichte IT bedrijf Multi Function Computers. Net als met veel ex MF-ers elkaar nooit uit het oog verloren. Super goeie gast. Onze watervilla zal tijdens onze afwezigheid bewaakt worden door Tinley (foto Lucienne de Bood):

Daar kom je niet 1-2-3 langs! Het geheel onder supervisie van jongste zoon Ivar, al dan niet ondersteund door een aantal internationale makkers van de Erasmus Universiteit. De flessen zijn gemarkeerd en geteld, dat wel!

Solidair als Ivar is, heeft hij zich tijdens de kerstdagen ook een snor aangemeten. Na de ‘stare down’ was hij bereid om te poseren. Over de kerstdagen gesproken, 1^e kerstdag, Astrids verjaardag, was super met de juiste familieleden om het mee te vieren. Lekker positief, lekker feestelijk, en genieten van alle lekkernijen die Astrid uit de hoge hoed getoverd had. Ik vond het wel een jaar met een brei aan ‘vrije wereld’ leugens (Donald Trump, Boris Johnson met een scheutje Rutte), van drama (Brexit), maar ook een wonderlijk klimaat prinsesje (Greta Thunberg). Nu we een nieuw decennium ingaan hoop ik van ganser harte dat de kloof tussen rijk en arm serieus vernauwd gaat worden. Waarschuwing: de 40^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ komt pas 8 januari digitaal ter beschikking, dit als voorzorg om nieuwjaarsdag niet gelijk met een brok in de keel te laten beginnen! Hele fijne jaarwisseling en maak er wat moois van in 2020!

Sneeuw voorkomt de komst van een aantal studenten. Het ziet er naar uit dat we een grimmig juridisch gevecht tegemoet gaan met de aannemer. De eerste twee klassen gaan explosief van start.

Tijdens de vlucht blijven m’n gedachten tobberig hangen bij het bezoek dat ik afgelopen maandag in het ziekenhuis heb gebracht aan Nick Bosman, echtgenoot van Judith, een studiegenoot van Astrid die ik ken sinds 1986. Nick is opgegeven, naar men zegt. Ofschoon hij er behoorlijk opgeblazen uitzag, toonde hij zich toch nog optimistisch, net als toen hij zich inzette bij Shell voor een product dat vriend Martin Corsten en ik op de markt hadden gebracht. Godverdomme, 36 jaar, zo’n goeie gast, en twee jonge kinderen. Oneerlijk, maar dat telt niet. Onze lichte conversatie wordt onderbroken door hinderlijke stiltes, en ik heb het gevoel dat dit daadwerkelijk een ‘last farewell’ is. En wat zeg je dan wanneer je weggaat? “Hou je haaks….blijf sterk……hoop verloren al verloren?” We zeggen niets, geven elkaar een warme omhelzing, kijken elkaar begrijpend in de ogen, en ik vlucht als het ware het ziekenhuis uit, held die ik ben. Een luchtzak van allure haalt me uit m’n gepeins en ik concentreer me op de week die eraan komt. Gary heeft me al een soort van agenda gestuurd. Op het programma staan onder anderen bijeenkomsten met CIC, de aannemer, alsmede architect John Storyk. Vanwege het drukke programma met inkomende studenten is de managementteam meeting verzet naar zaterdagmiddag 13.00. Rond de klok van twee landen we op SFO, waar na ontvangst van de koffers een aantal snuffelhonden lekker komt ruiken. De Amsterdam vlucht schijnt in de gaten te worden gehouden. In de aankomsthal staat Joey op me te wachten als vervanging van Gary, die druk in de weer is met de voorbereidingen voor de klassen die komende maandag een start maken. Joey, de stiefzoon van Sound Director Duke Zaffery, is een goed joch dat me niet de oren van het hoofd kletst, en dat komt goed uit. Gary wacht me vol enthousiasme op, uiteraard vanwege het groene licht dat we hebben gekregen voor de additionele uitgaven. Geestdriftig leidt hij me door het gebouw, vertelt over het interview met de Marin Journal dat, hoe kan het beter, maandag uitkomt parallel aan de start van de eerste twee klassen. Voorts heeft hij een diner gearrangeerd met John Storyk en diens gade Beth Walters, ‘partner in crime’ bij zijn architectenclub. Heel toepasselijk op de avond voorafgaand aan de ‘make or break’ meeting met aannemer CIC.

Beth Walters en John Storyk

Bijna struikelend over zijn woorden verklaart Gary doodleuk de lucht met Storyk geklaard te hebben, en dat het financieel goedkomt. Ik besluit het te laten voor wat het is tot het gesprek met John en Beth heeft plaatsgevonden. Slopende dagen staan ons te wachten en ik verlang naar mijn mandje. Met de Gary hug als afsluiter gaan we ons weegs. De donderdag belooft een lange dag te worden, en met een zeer lange dag achter de rug is niets aantrekkelijker dan het appartement te betreden, me van de koffer te ontdoen en de lakens ver over m’n hoofd te trekken. Donderdag heb ik mijn eerste bijeenkomst met onze nieuwe financiële man, Jose Quan, die een wat schuwere indruk maakt dan tijdens zijn sollicitatie gesprek. Enfin, als de cijfers maar goed bijgehouden worden, dan vind ik het allang best, uiteindelijk hoeft hij niet op de voorgrond te staan. Na een rits van afspraken staat het diner met de Storyks op het programma. Gary heeft voor de gelegenheid vrouw Debbie meegenomen. Niet gepland, maar vooruit. Storyk legt tijdens de maaltijd omzichtig uit hoe ze tot de berekeningen zijn gekomen, en hoe hij meent CIC mee te laten betalen. Bij tijd en wijle zoekt hij steun bij Gary, die zijn blik continu ontwijkt. Af en toe onderbroken met ‘social small talk’ vat ik een en ander samen onder de noemer dat uiteindelijk het verhaal met CIC morgen zal bepalen hoe dat gaat lukken. Met een enigszins onbevredigend gevoel wordt de avond besloten. Daags daarna is CIC  met Debbie Fleser en Ed Brady op volle oorlogssterkte aangetreden en leggen ze ons in volzinnen uit hoe de wijzigingen en de dubbele mankracht het budget heeft aangetast. Na hard onderhandelen, met hier en daar een “Goddamn”, komen we op besparingen en kortingen op een bedrag van zo’n $663.000. Geen kattenpis, maar het betekent nog steeds dat de totale bouwkosten een kleine $4 miljoen zullen bedragen. Onze hoop is dat de volgende gezamenlijke bijeenkomst met CIC en de Storyks tot een verdere besparing zal leiden. Niets is minder waar, CIC en Storyk spelen elkaar arrogant de bal toe en blijven erop hameren dat Gary en ik, onder aanvoering van Eckart Wintzen, nu eenmaal de beste school op de planeet willen hebben, hetgeen dus ook als zodanig betaald dient te worden. “You folks can’t eat your cake and have it,” wrijft Storyk er nog even in, onderstrepend dat er meer speelt dan ik kan bevroeden. Daarnaast is Gary opmerkelijk stil. Na twee uur argumenten aangehoord te hebben, sluit ik de vergadering omdat we ons met ons management team moeten voorbereiden op hetgeen dat ons maandag te wachten staat met twee inkomende klassen. Nieuwe bijeenkomsten worden belegd om toch te bezien hoe we verder een en ander naar beneden kunnen krijgen. Craig Deonik, Duke Zaffery en Rob Gibson horen ons verhaal aan, maar hebben er weinig aan toe te voegen. Duke en Rob zeker niet omdat de klaslokalen gereed zijn, en gezegd moet worden dat het met de state-of-the art apparatuur, er dan ook zeer gelikt uitziet. Craig heeft helaas wat mindere berichten: van de 83 ingeschreven studenten hebben we er 14 verloren, deels wegens gebrek aan financiering, deels omdat de ouders willen wachten tot de school is afgebouwd. In ieder geval verwachten we er minimaal 56, afhankelijk van de sneeuwval die het oosten in de tang heeft. Dit rapporteer ik aan de thuisbasis in Kasteel Moersbergen, aangevuld met de vraag wie eigenlijk financieel de baas is: Bram Zwagemaker of Frans van Mackelenberg. Daar moet absoluut duidelijkheid in komen. Maandag 11 januari breekt aan en er hangt bij Ex’pression een gespannen sfeer in de lucht. En de maandag begint in één woord ‘kut’. Astrid stuurt me het bericht dat Nick Bosman is overleden, nog geen week nadat ik hem bezocht heb. Vreselijk, het overvalt me als een dief in de nacht. Dan stormt Gary uber enthousiast naar binnen met het artikel van de Marin Journal in zijn handen. “Awesome man, it couldn’t be better!”, blaat hij uit. Ik schud m’n gevoelens van me af en besluit het niet te delen met Gary, dit moet de eerste dag worden van een succes story, rouw moet even een pas op de plaats maken. Het is inderdaad een wereldartikel en de timing is absoluut perfect.

Geweldig, Eckart en Gary bovenop de berg oude kabels die uit de leidingen van Sybase gekomen zijn. En, niet geheel onbelangrijk, de Marin Journal wordt met name gelezen in Marin county, waar veel mensen met diepe zakken wonen. Hun kinderen als studenten betekent dat financiering geen punt van discussie is. Gary en ik gaan bij de ingang staan om de arriverende studenten een voor een te verwelkomen, hetgeen ze zeer op prijs stellen. Daarna beginnen de introducties, het voorstellen van de staf, de reglementen en de opening van hun schooljaar, ingeleid door Gary en mij. Wat de verschillen tussen Gary en mij ook moge zijn, dit zijn de momenten dat we de toeschouwers als het ware op de banken krijgen. Wellicht hebben we een vreemde chemie, maar het werkt.

Volgende week: viering van de openingsdag met studenten loopt enigszins uit de hand. CIC wordt onder curatele gezet. De student die drie dagen aan een stuk reed vanaf Detroit.

Donderdag sloot mijn eega Astrid haar tweede ZZP-jaar als kraamverzorgende en doula af met haar 44^e baby (in 2019

dus)! Nu schijnt 44 het atoomnummer te zijn van het scheikundig element ruthenium (RU). Het is een zilverwit overgangsmetaal. Nu weet ik niet precies meer hoe ik daar op kom, wellicht ben ik wat geschrokken van het onverwachte overlijden van Sparta icoon en nachtburgemeester van Rotterdam, Jules Deelder. Enfin #43 doet je hier aan denken:

Kan…..maar aan #45 wil je niet eens denken!

Ik dwaal af, mijn vrouw verdient een standbeeld met wat ze gepresteerd heeft, mij ondersteund heeft, en daarbovenop ook nog eens drie kinderen heeft grootgebracht. Het heeft ons gevoerd van Wilnis naar Loosdrecht, via omweg Vinkeveen naar Hilversum, vandaar naar Düsseldorf, waarna zo’n 8 maanden het Belgische Lommel ons domicilie was. Toen de grote sprong naar Californië, kortstondig Berkeley, daarna Walnut Creek, tweemaal Concord en als slotaccoord Alamo. Uiteindelijk in 2016 terug in Loosdrecht. De meeste van die verhuizingen werden georganiseerd door Astrid, evenals de afscheidsfeestjes. Back home dus, en nu volgt een nuttige herhaling: Paramedic papieren heeft ze op zak en meer dan 12 jaar ervaring bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker.

9 april 2016: Astrid begint aan haar laatste AMR shift

Dus, dan wacht een ambulance baan in Nederland, toch?! Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren. Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam legt ze voor en uit. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje. Niet uit de weg te slaan betreedt ze vervolgens het kraampad (Doula was ze al), haalt haar diploma’s in recordtijd en voila: een prachtige #44 in 2019 is het resultaat:

Stralende moeder van #44, Astrid en mooitje #44

Dus: bloemen voor die vrouw (oh ja, ze is 1^e kerstdag ook nog jarig)!

Heineken op de achtergrond heeft er niets mee te maken, maar alles met de losbol die dit ‘neergepend’ heeft! Kortom, beste mensen, zie je ergens haar bedrijfsauto voor de deur staan, dan weet je dat moeder en baby in goede handen zijn!

Let op! Aanstaande woensdag, kerst of niet, komt aflevering 39 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal binnen uw bereik. Zoals altijd; explosief en een lekker tussendoortje bij een eeuwigdurend kerstdiner! Fijne kerstdagen.

Het gesprek met Eckart dat Ex’pression moet redden. Visum perikelen bij het Amerikaanse consulaat. Kerstmis. De (afscheid?) party op 27 december.

Eckart en ik kijken elkaar aan, twee automatiseringsveteranen die elkaar te uit en te na kennen. Ik schraap m’n keel en begin één van mijn beste verkoopverhalen, maar wel een story met absolute waarheid. Immers alle krantenberichten, reacties van branche organisaties, medewerking van overheden, etcetera, hebben bewezen dat alle partijen onder de indruk zijn van het Ex’pression concept. Dat is iets dat ik met veel gloed kan vertellen, en Eckart knikt dan ook instemmend. “Nu het geld,” breekt hij me af na de zoveelste volzin. Voor mezelf heb ik de beslissing genomen dat in deze fase het met de vinger aanwijzen van schuldigen geen goede tactiek is, dus navigeer ik. “Heel eerlijk, Gary heeft $1,6 miljoen opgenomen in het budget, maar Storyk beweert bij hoog en bij laag dat hij het op $3 miljoen begroot had.” Even laat ik een dramatische pauze vallen. Eckart knippert niet eens met z’n ogen. Ik vervolg: “stel, de waarheid ligt ergens in het midden, dan is het echte tekort na vermindering van de besparingen en onderhandelingen rond het miljoen. Wanneer we de stekker eruit trekken, dan gaat het vele malen meer kosten.” Eckart is nog niet overtuigd. “Ik dacht dat jij ook uit die business kwam,” bromt hij. “Wacht even,” riposteer ik, “ik heb te maken gehad met artiesten die met een product uit een kant en klare studio kwamen, dit is niet mijn expertise. En”, voeg ik eraan toe, “elk specialisme is een samenzwering tegen leken.” Die kan Eckart wel hebben, hij ontbloot zijn prachtig gerestaureerde gebit, gemoduleerd naar het Richard Branson model, en grijnst wolfachtig. Plotsklaps, ik kan het niet helpen, doemt het beeld van Eckart 1.0 uit zijn BSO tijd op voor mijn geestesoog:

Wat een metamorfose! Eckart merkt mijn afwezige blik blik op en rondt onze sessie af. Terwijl hij vanonder zijn borstelige wenkbrauwen me strak aankijkt, spreekt hij me streng toe: “we gaan door Peet, wel wil ik dat je weet dat dit mijn grootste investering wordt vanuit Ex’tent, waar jij volledig verantwoordelijk voor bent.” M’n hart maakt een sprongetje van opwinding, ondanks de zware druk die hij op mijn schouders legt. “We’ll make it happen, Eck, hele fijne feestdagen,” sluit ik de deur van Kasteel Moersbergen achter me. Vederlicht loop ik via de ophaalbrug naar mijn auto, waarna ik snel naar Vinkeveen rij om Astrid op te halen. Om vier uur moeten we bij het Amerikaanse consulaat in Amsterdam zijn ter afronding van onze visa voor de Verenigde Staten. Ook heel spannend geweest, een groene kaart zat er nog niet in, maar Dawn Cardi heeft zich, ere wie ere toekomt, sterk gemaakt voor een E2 visum. Het is een zogenaamd investeringsvisum, dat later eenvoudiger toegang geeft tot een groene kaart, waardoor je ook vrijheid van arbeid krijgt. Onderweg spijker ik haar bij over het onderhoud met Eckart, en ook Astrid gloeit van opwinding over het avontuur dat ons te wachten staat. Voor het Amerikaanse consulaat kunnen we de lange rij wachtenden voorbij gaan omdat we een vaste afspraak hebben. Met een “how y’all doing,” worden we begroet door een Amerikaanse ambtenaar die ongetwijfeld ergens in de buurt van Alabama is opgegroeid. De formaliteiten nemen amper tijd in beslag omdat het Ex’pression businessplan, dat we in moesten dienen, gewag maakt van het Amerikaanse personeel dat aangenomen gaat worden en het kapitaal dat erin wordt gepompt. Vooral dat laatste spreekt aan. Opgelucht dat het achter ons is, rijden we druk alles besprekend naar Lommel, waar de jongens ons opgefokt van gekkigheid opwachten. Eindelijk zijn die ouders er weer!

V.l.n.r. Kaj (6), Ivar (2) en Bo-Peter (7)

Ze zijn door het dolle heen, iemand heeft ze vast en zeker te veel suikerhoudende drankjes gegeven! Nadat we ze gekalmeerd hebben, bespreken we met de kinderen de planning, laten de foto’s van onze komende behuizing zien en geven aan dat hun school een kilometer verder in onze straat, steil de heuvel op ligt. Ze moeten onbedaarlijk lachen om de plaatsnaam: Walnut Creek. In het spoor van Bo-Peter en Kaj lacht Ivar mee. Grote broers geven immers het voorbeeld! Astrid en ik bespreken nog tot diep in de avond de farewell party op de 27^e. ‘And so this is Christmas’: kerst 1998 wordt gevierd bij Jan en Marja Abbing in Lommel, tevens vieren we Astrids 33^e verjaardag. Jan treedt succesvol op onder de naam J.J. Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke België.

J.J. Johns in actie bij festival Lommel

Marja doet de boekingen en de administratie. In 1990 hebben we elkaar leren kennen gedurende mijn management activiteiten voor de toen razend populaire band Loïs Lane, waar Marja de boekingen voor verwerkte en Astrid de fanclub verzorgde. Makkelijk en relaxed, dat is het motto. Het haardvuur doet weldadig aan, de kinderen spelen een potje ‘Mens erger je niet’ en de volwassenen babbelen honderduit over muziek, mensen en natuurlijk…….Californië. Jan geeft de kinderen ook basis gitaarles op de wijs van ‘Tom Dooley’ van het Kingston Trio. En zo vliegt de dag voorbij. We nemen afscheid met de wetenschap dat we elkaar overmorgen weer zien, tijdens onze ‘Califonia farewell party’. De jukebox blèrt continu ‘California Dreaming’ van de Mamas and Papas terwijl familie, vrienden en goede kennissen binnenstromen op de 27^e.

De 1958 Seeburg jukebox, die ik kreeg in Düsseldorf voor mijn 50^e verjaardag.

Het is een party van herinneringen….”weet je nog van toen”, maar ook “we blijven toch wel in contact, toch?”. Astrid heeft ook nog mijn nichtje Petra uitgenodigd, alsmede Eric, een oud studiegenoot. Als goede daad bij ons afscheid, tracht ze deze twee erkende muurbloemen tot elkaar te brengen. En verdraaid, tegen het eind van de party ziet het er goed uit. Dat zou nog eens een mooie bijvangst van deze enigszins melancholieke dag kunnen zijn. Al dan niet onder de invloed wordt op hartstochtelijke wijze afscheid genomen, alles wat blijft is……eigenlijk een puinhoop. We laten de boel de boel en tollen ons bed in. De dagen slepen zich voort met een borrel hier en een dineetje daar. Niet onaangenaam, maar we worden geleefd. Oud en nieuw brengen we door in Vinkeveen bij Astrids ouders. De jongens voelen zich daar ook thuis en baden zich in de liefde van oma en opa. Verwend? Ach, mag geen naam hebben! Maandag 4 januari ben ik uitgenodigd voor een onderhoud met Frans van Mackelenberg, de al dan niet nog in functie zijnde geldmanager. 10 uur prompt meld ik me bij Kasteel Moersbergen. Duidelijk is dat we elkaar niet liggen. Het hele Ex’pression project heeft nooit zijn interesse of goedkeuring gehad, en dat laat hij blijken. Zijn manier van vragen is ronduit onaangenaam en op enig moment vraag ik hem op de man af of die vragen van hem vandaan kome of van Bram Zwagemaker. Van Mackelenberg kleurt bloedrood en weigert hier een antwoord op te geven. Ik besluit op te stappen omdat ik woensdag weer terugkeer naar San Francisco en de dagen erna alle hoofrolspelers ontmoet die me in staat stellen om alle kosten en besparingen op een rij te zetten. Met een sarcastisch “maak er wat moois van in 1999”, sla ik de deur achter me dicht. Wat een zakkenwasser! Enigszins geïrriteerd rij ik naar huis, en alleen de gedachte daaraan vrolijkt me alweer op. Het gezinsdiner daags daarna dient om de boys bij te praten.

De gourmetpannetjes komen op tafel en we leggen de jongens uit wat de plannen zijn. Allereerst dat ik vrijdag 5 februari terugkom, waarna we de zondag daarna als familie vertrekken naar ons nieuwe huis in Walnut Creek. Gegiechel. Dat ze in de tussentijd mama goed moeten helpen omdat ze er bijna alleen voor staat om de verhuizing te regelen. En, dat dit de kans van hun leven is om in zo’n mooi gebied als Californië te mogen wonen. De jongens vinden het geweldig en kunnen niet wachten tot het moment dat ze het vliegtuig kunnen betreden. Branieschopper Kaj, die net als opa het liefst in z’n hemd loopt, is wel benieuwd of die Amerikanen wel een beetje kunnen voetballen. Astrid ziet het aan, ze weet wat haar te wachten staat. Na alle vragen van de heertjes naar behoren beantwoord te hebben, sturen we ze naar bed en onder het genot van een afzakkertje bespreken we de laatste details. Woensdag nemen we hartstochtelijk afscheid, waarna ik geroutineerd alle formaliteiten op Schiphol afhandel om vervolgens aan boord te geraken van de KL605 naar San Francisco.

Volgende week: Sneeuw voorkomt de komst van een aantal studenten. Het ziet er naar uit dat we een grimmig juridisch gevecht tegemoet gaan met de aannemer. De eerste twee klassen gaan explosief van start.

Donderdag, bij de boardmeeting van de Dutch Game Garden (DGG), besefte ik eens te meer wat een gezegend mens ik ben dat ik bij zo’n bruisende, jeugdige organisatie iets van mijn decennia opgedane ervaring ‘kwijt’ kan. We keken terug op een jaar waar DGG als incubator weer heel wat betekend heeft voor jeugdige game ontwikkelaars. Maar ook een jaar dat de overheid overtuigd moest worden van het belang van DGG voor het ECO systeem, met name ook voor de stad Utrecht en de provincie. Na afloop van onze reguliere boardmeeting was het de beurt aan het aantal (minimale) stafleden en stagiaires om een woordje tot ons te richten, en ook dat was in sommige gevallen een echte ‘eye opener’. Met een biertje, een chippie en een glaasje wijn sloten we 2019 informeel af, waarbij een oud en nieuw prentje niet mocht ontbreken (heeft niets met nieuwjaar te maken).

Zonder wie dan ook maar tekort te doen, toch maar de twee drijvende krachten voorstellen: 4^e van links JP van Seventer, Managing Director, en 4^e van rechts Christel van Grinsven, Operational Manager.

Gisteren onverwacht met vroegere NBSO Houston collega Gérard Brikkenaar van Dijk het jaar uitgeluid middels een zeer onderhoudende en prettige lunch. Uiteraard van genoten bij mijn favoriete restaurant: Het Drechthuis, om de hoek, bij ons aan het water. Hoewel zijn komst naar Nederland van droevige aard was, hebben we er toch nog een zilveren randje aan kunnen geven. In ieder geval was er geen gebrek aan praatstof met het oog op alle bedrijven, delegaties en hoogwaardigheidsbekleders die we mochten ontvangen.

Gérard: “Hey Peter, ben je door die knieoperatie gekrompen?”

Het is dat we beiden nog een en ander te doen hadden, want tijd glipte als los zand door onze vingers. Overigens was het sowieso een vrijdag van belang, ondanks dat het de 13^e was. Het waarom ligt in het gegeven dat ik als gevolmachtigde van een Amerikaanse vriendin de aankoop bij de notaris van haar tegenover ons liggende woonark af mocht ronden. Trots kon ik haar een e-mail sturen met een foto van de ontvangen huissleutels (net zo goed een kunstwerk als die banaan onder ducttape):

Lekker toch, om zo je buren zelf uit te kunnen kiezen! De vorige eigenaren wensten mij (!) geluk en namen na 43 jaar met weemoed afscheid van hun ark. Ook daar werd een tijdperk afgesloten. Naar het zich laat aanzien nemen we ook definitief afscheid van de Britten nu die namaak Trump (BoJo) de verkiezingen gewonnen heeft. Dit ook met dank aan dat rare kiessysteem, waarmee je de meerderheid kunt hebben qua zetels zonder de meerderheid aan kiezers. Overigens hebben de Amerikanen dat van de Britten overgenomen. Ben benieuwd hoe dit weer uit gaat pakken. God please save not only the Queen…… janken de Labour mensen. Fast forward naar a.s. woensdag wanneer aflevering 38 verschijnt van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Het doet me goed om veel bemoedigende commentaren en complimenten te mogen ontvangen. Ik ben ook maar een mens!