Vervolg van 16-09-23
Ik stel hem gerust en beloof met alles wat ik in me heb om City Manager John Flores aan te schrijven en te vragen ’n oogje dicht te knijpen, en alvast een vergunning te verlenen voor de eerste twee klaslokalen. Ik zet me tegen het middernachtelijk uur aan het werk om een fax te vervaardigen die de meest hardvochtige bureaucraat moet doen smelten. Tegelijkertijd wil ik Gary een hart onder de riem steken. Ik haal alles uit de kast, speel in op nalatigheid, maar aardig, en ons belang voor Emeryville. In de nacht van 24 op 25 november fax ik met een diepe zucht de noodkreet naar de City of Emeryville, met een speciale kopie naar Gary.
Doodop zoek ik naast Astrid mijn plekje op en val in een loodzware slaap. Astrid heeft geopperd om voor de zussen en broer van mijn moeder een zogenaamde “Tante” dag te beleggen onder het motto ‘wie weet wat er de komende jaren gaat gebeuren met deze laat zeventigers en begin tachtigers’. Onder begeleiding van broer Aad en schoonzus Nel wordt het donderdag 26 november een buitengewoon aangename koffiemorgen, en advocaat-met-slagroom-middag, waarbij menig anekdote de revue passeert. Ook dat geeft weer zó’n goed gevoel. Tijdens het bezoek van oudste zoon Rick en vrouw Imelda komt het bevrijdende telefoontje van John Flores: “Pete, we are granting you the official permit coming Monday, but allow you to start framing as early as tomorrow.” Ik kan de man wel kussen. We krijgen de vergunning maandag, maar kunnen morgen al beginnen met het framewerk! Champagne! Gary is daadwerkelijk in alle staten en wil op zijn beurt mij weer kussen. Het wordt een gezellige avond, waarbij Astrid me de laatste tijd niet zo opgewekt heeft gezien. De dagen vliegen voorbij, de jongens hebben duizend en een vragen over hun toekomst, en ik vraag ze om mama goed te helpen, immers, maandag 30 november is aangebroken, de dag van mijn vertrek en we hebben nog 69 nachten te gaan voor de ‘big move’. Schiphol, KL605, SFO, rit naar Ex’pression: het gaat in één flits aan me voorbij. ’s Middags rond drie uur kom ik op kantoor aan, de vlucht zelf wordt inmiddels door mij ervaren als een wekelijkse routine. Gary verwelkomt me met een hartelijke omhelzing en sleept me mee naar het eerste lokaal dat dat men aan het framen is: Hoewel ik niet echt onder de indruk ben, vind ik het “terrific”. Craig Deonik komt met het goede nieuws dat we de 50 ingetekende studenten gepasseerd zijn. En goed nieuws hebben we nodig omdat met de vele wijzigingen en de slome aanlevering van tekeningen door John Storyk, de budgetoverschrijding dicht bij de $400.000 komt. Moet ik erbij zeggen dat hij en Gary wedijveren over punten en komma’s qua schoonheid van de akoestiek. Dat moet gestopt worden. Van Mackelenberg heeft weer eens de benodigde cash voor december niet overgemaakt. Voelt hij z’n einde naderen? Hoe dan ook, geld is ons bloed wanneer het op vooruitgang aankomt. In ieder geval hebben we voor onze staf 30 extra parkeerplaatsen kunnen huren bij buurman John Nady, weer een kopzorg minder. Donderdagmorgen word ik opgeschrikt door het tekeer gaan van de schuifdeuren in ons appartement. Onmiddellijk denk ik aan een inbreker en storm verward en slaperig mijn bed uit. Niets. Na alles onderzocht te hebben, pit ik nog een paar uurtjes en kom in de morgen erachter dat ik m’n eerste aardbeving heb meegemaakt. Sterker nog, dat elke aardbeving in Californië, net als het weer, dagelijks gepubliceerd wordt. Gary en ik worden geïnterviewd door de Metro Group en één ding is zeker, we zijn echte professionals! Sinterklaasdag breng ik in de weekly update een mix aan berichten naar Ex’tent, zowel optimistisch als realistisch, in de hoop dat ze het op de juiste waarde weten te schatten.
’s Avonds begeef ik me naar de residentie van de eigenares van de Summit Bank in Alamo, en gezegd dient te worden dat ik onder de indruk ben. Na een portier gepasseerd te hebben doemt het totaal in kerstsfeer uitgedoste ‘paleis’ van Shirley Nelson op. Adembenemend. Ze ontvangt me persoonlijk en stelt haar eerste Europese klant daadwerkelijk aan iedereen voor. Ik voel me een ‘somebody’ gedurende deze kerstreceptie. Ook honkbalicoon Joe Morgan, die voor zowel de San Francisco Giants als de Oakland A’s speelde, is ter plekke en is niet bepaald onder de indruk dat ik voorzitter was van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softbal Bond. “Do they really play the game there?”, vraagt hij me in opperste verbazing. Hij vertegenwoordigt een liefdadigheid stichting die door de Summit Bank gesteund wordt. Een memorabele avond, en hoewel Shirley Nelson me als een soort paradepaardje presenteert, voel ik me niet gebruikt. De management team bijeenkomst wordt herhaaldelijk onderbroken door het lawaai van de bouwvakkers, maar het voelt aan als kerstmuziek. Er wordt voortgang geboekt. Items als tekstboeken, bibliotheek inhoud en wat voor tapijt in de gangen, komen aan bod, maar Craig Deoniks mededeling dat de eerste twee klassen volgeboekt zijn, brengt een oergeluid teweeg dat het bouwlawaai overschrijdt. In de loop van middag worden foto’s geschoten voor de diverse interviews. Rockstars! Enigszins misplaats voelen we ons zo, mede vanwege artikelen die links en rechts uitkomen.
En natuurlijk, het is kersttijd en in Amerika wordt dat met Christmas party’s uitbundig gevierd. Dus worden Gary en ik ook uitgenodigd bij de jaarlijkse party van aannemer CIC. En natuurlijk wordt voor deze belangrijke klant de rode loper uitgelegd! Ik voel me er niet wel bij, zeker niet nadat ik verneem dat ze met het oog op de vele wijzigingen die Storyk heeft aangebracht inmiddels op nacalculatie werken. In mijn achterhoofd staat de teller van meerwerk inmiddels op een half miljoen. De cocktails smaken plotsklaps een stuk minder. Moeten we Storyk aanklagen? Of CIC? Dawn Cardi heeft ons de overeenkomst met Storyk gestuurd, eerst dat maar eens bestuderen. Wanneer dit zich zo voortzet, dan praten we dadelijk over een miljoen of meer. Zaterdag 12 december overzie ik het slagveld van de afgelopen week en besluit dat zo goed mogelijk vast te leggen in mijn weekly update.
Helaas kunnen we tegen Storyk, met het oog op het contract, niet al te veel ondernemen. Van belang is om volgende week uit te vogelen wat hij en Gary afgesproken hebben qua wijzigingen en verbeteringen. Dat hou ik nog even onder de pet. Morgen moet ik in ieder geval bij de kerstlunch met onderverhuurder Sendmail m’n cover ophouden, uiteindelijk leveren ze $17.000 per kwartaal op. Maar dat kan ik, ik ben immers Chief Executive Optimistic! Sendmails Holiday Party wordt zondag 13 december als gourmet lunch aangeboden in het chique Lafayette Park Hotel. Dress code: casual elegant. Een soort van smoking dus, zonder stropdas. Een net pak heb ik wel, dus ga ik als zodanig op pad. Vreemd gevoel om als huisbaas binnen te komen, maar deze startup weet wel wat feestvieren is! Rond half drie wordt de champagne party opgebroken en begeef ik me enigszins tipsy naar het appartement. Deze zondag komt er geen productie van enige betekenis uit mijn handen, maar wel zie ik kans om een football game op de TV aan te gluren. ‘Onze’ Oakland Raiders op bezoek bij de Buffalo Bills. Lang hoor, zo’n drie uur, hinderlijk onderbroken door reclames na elke aanvalsactie of defensief hoogstandje. Tussendoor worden nogal wat spelers met karretjes geblesseerd afgevoerd. Gezond spelletje! En onze Raiders krijgen met een score van 44-21 ook nog behoorlijk op hun kloten. Maar die fans! Ze reizen met het team, winnen of verliezen, heel Amerika door. Beetje angstaanjagende types, dat wel.
De kranten voorspellen maandagochtend dat dit seizoen het vijfde op rij zal worden dat de Raiders de play offs niet gaan halen. Niet dat het me echt boeit, ik maak me meer zorgen over het bedrag waar aannemer CIC mee aan gaat komen deze week. Het zal me niet verbazen wanneer de overschrijding van het budget tegen het miljoen komt. Gary is er echter tijdens de management team bijeenkomst van overtuigd dat het niet meer dan een half miljoen zal zijn. Omdat we om elf uur voor een lezing bij de Napa New Technology High School dienen te zijn, zetten we de conversatie voort in de groene Ex’pression Van. Gary heeft Eckart recentelijk nog gesproken en is ervan overtuigd dat het bedrag van een half miljoen als zodanig geaccepteerd is. Gary kent de Nederlandse geest nog niet, ik ben er niet zo van overtuigd. Maar goed, performance time! Zoals gewoonlijk maken Gary en ik een overweldigende indruk op de High School studenten, die zich en masse aanmelden voor een open huis in 1999 in Emeryville. Met dit soort presentaties creëren we zogenaamde ‘feeder’ scholen voor Ex’pression. Immers, zodra ze eenmaal bij ons in het gebouw zijn, dan willen ze ook bij ons studeren. Op de terugweg, druk met Gary alle komende zaken doornemend, glijdt het prachtige wijnvallei landschap ongemerkt aan ons voorbij. Dinsdagmorgen vroeg hebben we een conference call met John Storyk, die in detail alle wijzigingen aangeeft, maar het onderdeel prijsconsequentie angstvallig mijdt. Dat laat hij aan aannemer CIC over, die daar vrijdagmiddag met ons een onderhoud over heeft. Dat drukt een beetje op de hele week, je neemt dingen waar, zoals het regelmatige absentie gedrag van onze van de Summit Bank overgenomen financiële manager die studentenzaken behartigt, maar ze niet adequaat registreert. Is ze niet ziek, dan moet ze wel naar een begrafenis. Moet wel een grote familie hebben, reageer ik sarcastisch naar Gary. Enfin, is voor latere zorg, immers, Californië is een zogenaamde ‘at will state’, oftewel je kunt zonder reden ontslagen worden. Donderdag doen we een speciale toer voor City Manager John Flores, die ons zo uitermate ter wille is geweest, gevolgd door het kerstdiner met onze kleine, doch eendrachtige groep, met uitzondering van de zieke financiële manager. De stemming is goed, overmoedig zelfs. Vrijdag 18 december klokke vier meldt CIC manager Debbie Fleser zich met de fixed price aanbieding, die mij vooraf al de kriebels bezorgt. Uitvoerig rept zij over de wijzigingen, de zwevende vloeren, de extra’s voor air conditioning, zodanig dat Gary na een half uur bijna schreeuwt: “cut the crap, what is the bottom line?” Fleser verblikt of verbloost niet en meldt koeltjes een bedrag van $4,6 miljoen, oftewel $3 miljoen meer dan oorspronkelijk begroot. We worden genaaid waar we bij zitten. Gary wordt eerst wit, dan rood en stormt mijn kantoor uit naar het zijne, waarna ik hem driftig op z’n toetsenbord tekeer hoor gaan. Zelf ben ik niet in shock, maar er wel dichtbij. Met samengeklemde kaken verzoek ik haar om morgen een conference call te beleggen, en vervolgens om het gebouw te verlaten, waarna ik Gary opzoek. Die heeft inmiddels een e-mail op poten naar Storyk gestuurd, met een kopie naar mij. Gary heeft het over ‘big trouble’, of de school nu nog wel haalbaar is, over beslissingen die onder andere Storyk genomen heeft die ons de das omdoen, ‘shitcan the whole school’, maar ook te behalen besparingen.
Gary sluit af met de zinnen dat Storyk hem verraden heeft met zijn expertise van 900 gebouwde studio’s, dat hij geen enkel excuus heeft en heel arrogant zelf besloten heeft dat rijke Eckart dit wel kan dragen. In zijn slotzin meldt Gary absoluut niet met Storyk te willen praten, maar mocht hij mij, Peter, willen bellen om te redden wat er te redden valt, dat Gary hem niet zal tegenhouden. Gary zit te trillen achter zijn bureau van ingehouden woede en ik verzoek hem kalm naar huis te gaan, zodat ik Eckart kan informeren. Gary omhelst me en fluistert “I hope this isn’t the last one.” Nou, dat hoop ik ook niet, we hebben net een huis gekocht. Ik neem plaats en maak me gedachten hoe ik nu het beste Eckart kan informeren. Allereerst besluit ik om sowieso Gary’s e-mail er aan toe te voegen. Ik schrijf over de potentieel mooiste school van het westelijk halfrond, zij het onbetaalbaar. Besparingen op te mooie plafonds, zwevende vloeren, toiletten die maar liefst op $35.000 begroot werden, en wat van dies meer zij. Maar, puntje bij paaltje moet ik tot de conclusie komen dat we toch $2,5 miljoen over budget zullen gaan. Ik pas het budget aan om meer studenten in te nemen, hetgeen over 5 jaar $1,5 miljoen extra oplevert. Aankoop van een school, hetgeen ons sneller accreditatie oplevert, alsmede een diploma programma. Na het contract van Storyk bekeken te hebben, ben ik bang dat we hem niet kunnen aanpakken.
Wordt vervolgd 07-10-23 of zoveel eerder, afhankelijk van mijn jetlag!
