Category: Uncategorized

Ik kan het niet laten om het vandaag toch even over voetbal te hebben. Dat komt omdat ik Frank de Boer, gerenommeerde internationale coach, vóór en na de wedstrijd van Nederland tegen Turkije op de TV hoorde spreken. De eerste keer zag ik hem ook, de tweede keer wilde ik alleen maar naar hem luisteren om hem beter te begrijpen. Vóór de wedstrijd begreep ik dat hij Tete had gekozen in plaats van Dumfries omdat hij snel is. “Niet dat Dumfries niet snel is”, verbaasde hij me vervolgens. Daarna; “Tete is een goede verdediger. Niet dat Dumfries geen goede verdediger is”. En zo ging hij maar door met het uitleggen van wijzigingen in het team, waarvan je vervolgens dacht; HOE DAN? Zottenpraat, dat wel. Na de wedstrijd begreep ik hem helemaal niet meer, zo onsamenhangend sprak hij. Wanneer zijn Nederlands al zo onsamenhangend is, hoe moet hij dan in Engeland en Amerika overgekomen zijn? Vandaar waarschijnlijk z’n korte verblijf aldaar. De man in vorm, Wout Weghorst, viel af bij de selectie. Misverstand? Riep hij kortaf “Wout Weg…….”, en na enige tijd “horst”? Maar ja, toen zat Weghorst al hoog en breed in Duitsland. Communicatiestoornis. En Babel zat natuurlijk bij de selectie om de taalverwarring op te heffen. Belezen als hij is, had onze Frank uiteraard over de toren van Babel gelezen. Dus voetbalhaters, vrees niet, ik ga het niet over de wedstrijd hebben.

Nu heeft Frank een tweelingbroer, Ronald geheten, die voetbalanalist is bij ESPN. Ik viel afgelopen week in bij een analyse en binnen vijf minuten hoorde ik hem drie maal zeggen “hoe heet ‘t”…… Ik denk, ja, dat moet je niet aan mij vragen, dan was ik zelf wel analist geworden. Maar na de wedstrijd Turkije-Nederland (die we natuurlijk ongelukkig verloren) dacht ik, misschien kan Frank voortaan ook meer aan z’n staf vragen; “hoe heet ‘t”. Zoveel gebeurd afgelopen week! Die uitglijer van Ollogren. Oh….. Toen ze aan kwam lopen dacht ik eerst dat ze een wit uniformpje van één van de zusters geleend had.

Stond wel kittig met die laarsjes eronder. Dom natuurlijk om zo open en bloot met notities naar buiten te komen, maar neem van mij aan dat al die gespeelde verontwaardiging hete lucht is. Wanneer Omtzigt niet zoveel voorkeursstemmen gekregen had (meer dan 350.000), dan was hij wellicht al op een andere positie geprogrammeerd geweest. Het fluweel van die zetels blijft lokken. Weet je wat echt leuk is? Onze zonnepanelen zijn geïnstalleerd! Nu het zo zonnig is, hoor ik als het ware de elektriciteitsmeter terugdraaien. Muziek! Helaas geen foto, dat zouden die oliebollen van installateurs doen (overigens vaklui), maar mislukt. Toen ik bovenaan de ladder stond om die prachtige zonnepanelen te aanschouwen, durfde ik de ladder niet los te laten om een plaatje te schieten. Weet je wel wat die twee nieuwe knieën gekost hebben?! M’n grootste angst werd ook niet bewaarheid, namelijk dat de ark ten onder zou gaan. Belletje: “Astrid, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. De zonnepanelen liggen erop, ik sta op het dak en kan ze goed zien. Jammer genoeg sta ik tot m’n enkels in het water.” Genoeg geleuterd, jullie kennen m’n gezondheid waarschuwingen, en hebben de wetenschap wat er a.s. woensdag gepubliceerd wordt. Have fun!

Het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Uiteraard begrijp ik de teleurstelling van CFO Ed Niskanen, maar een zekere opluchting zal er zeker zijn nu hij niet meer te maken heeft met Brams brute kritiek. Ik zeg hem een bijpraat lunch toe. Voor het overige wil ik het luchtig houden. Er wordt gegrinnikt over de plotselinge omslag van de Belg om toch een ‘refund’ te vragen aan E&Y vanwege hun onkunde in de school business. Eerder had hij ze te vuur en te zwaard verdedigd. Het gegeven dat we 18 klassen dankzij ons 24/7 systeem hebben kunnen laten afstuderen binnen vier jaar, voelt goed. En zo breng ik ook de e-mail in herhaling die ik een week geleden naar het hele personeelsbestand heb gezonden inzake wijziging activiteiten van Gary en mij. Luchthartig geschreven om het voor Gary te verlichten:

Ik benadruk dat het ook de wens was van ons board en dat ik deze week het ‘org chart’ als zodanig zal aanpassen. Gary zegt niets, hij vond het toen niets, en nu ook niet. Hij wilde eigenlijk absoluut het ‘placement department’ blijven leiden, omdat het sexyer is om met de Pixars van deze wereld om te gaan dan met ouders. Daarnaast valt het educatiegedeelte nu rechtstreeks onder de tot ‘VP of Education’ gepromoveerde Chris Coan. Er valt onmiskenbaar een schaduw over de bijeenkomst die ik dan maar afsluit om verdere discussies hieromtrent te voorkomen. Nadat we opgebroken zijn, zeg ik Gary dat we heel wat te bespreken hebben tijdens ons vijfjarig jubileum in Las Vegas. Met een brommerige knik verdwijnt hij in z’n kantoor. Daar baal ik zo van; Gary up, Gary down. De laatste tijd steekt het z’n kop weer op. Ik vermoed dat hij weer eens een keer z’n medicijnen niet heeft ingenomen. Ook een punt voor de Las Vegas agenda. De eerste die overigens, hoe grappig, de bui over zich heen krijgt is de Belg. Frank Monstrey meldt monter dat hij New York aandoet en daarom van de gelegenheid gebruik maakt vrijdag naar San Francisco te vliegen om zaterdag de laatste twee geselecteerde CFO’s te interviewen. Gary laat hem bot weten dat hij geen enkel agendapunt heeft om met hem te bespreken en absoluut geen zin heeft om zijn weekend door Frank te laten ruïneren. Een echte ‘wie denk je wel dat je bent’ e-mail. Frank haalt bakzeil en vliegt donderdag binnen. Tevens stemmen we in om te dineren met de topkandidaat voor een boardpositie. Ik zeg m’n pokeravond dan maar af. ‘The things we do for love’! Frank zien we vrijdagmiddag verschijnen wanneer de CFO’s geïnterviewd worden. De keus valt na een intensief gesprek op Espi Sanjana, een gelouterde CFO van Indiase afkomst, met ‘honors’ afgestudeerd van het prestigieuze Columbia University in New York. Maar voor ons is van belang dat het een sterke persoonlijkheid is, die opgewassen is tegen het koppel Bram/Frank, hetgeen we in een voorgesprek ter dege met hem hebben doorgenomen. Stipt om zeven uur schuiven we aan in ‘The Townhouse’ om kennis te maken met June Hamilton, beoogd boardmember. Tot en met gekwalificeerd, koud als een kikker. Frank gloeit van trots en heel eerlijk kunnen we beter deze slag laten lopen om ons te concentreren op het eindspel. We jakkeren door de maaltijd heen en nemen rond half negen afscheid. Ik wens Gary “a hell of a weekend” en zeg hem niet te vergeten z’n reiskoffer voor onze pret ‘5th anniversary’ Vegas trip mee te nemen. “Yeah, yeah,” mompelt hij onderweg naar z’n kever. Nou, nou, dat belooft gezellig te worden! Voordat we maandag vertrekken, wijden we eerst klas 28 in en daar knapt Gary zienderogen van op. De middagvlucht, gelardeerd met een Bloody Mary, brengt ons binnen een kleine anderhalf uur van San Francisco naar Las Vegas, waar we inchecken in ‘The Venetian’. Gary neemt een forse slok van zijn ‘Manhattan’ en zegt met een halve lach, “next.” Aangezien we pas laat besloten hebben ons vijfjarig jubileum te vieren, is er geen enkele show van betekenis te boeken. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje ‘off the strip’ bij een show van ‘The Rat Pack’.

En verdomd, de acteurs die Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr. spelen, zouden in Nederland in elk theater een goed figuur slaan. Gary verontschuldigt zich om een toiletstop te maken en komt na zo’n 20 minuten terug met een kegel van wiet. En dan komt hij met een opmerking die ik zo herken van hem wanneer hij relaxed is; “you’ve got to admit Pete, She got a great body.” Nu is het mijn moment om binnensmonds iets onverstaanbaars te mompelen. Even na middernacht doen we na een korte wandeling de nachtbar van ‘The Venetian’ aan. Twee slaapmutsjes verder durf ik het aan; “still on medication Gary,” vraag ik langs m’n neus weg. Gary is ondanks alles op z’n hoede en lacht het bevestigend weg, hij gaat nog wat gokken. Ik besluit om nog een whiskietje uit de minibar op m’n kamer te nemen om zodoende m’n gedachten wat te ordenen. Tegen half vier word ik met m’n hoofd op het bureau wakker; vrij ongeordend. Het hotelontbijt is uitgebreid en zwijgend verorberen we onze ‘eggs over medium’ met ‘crispy’ bacon.

Peter met Gary, die lacht als een boer met kiespijn.

Voor het hotel staan de taxi’s opgelijnd en de portier opent gedienstig de deur, met open hand, zodat je weet waar je de fooi in moet stoppen. Gary is stil in de taxi en pas aan boord komt hij met een vraag die waarschijnlijk al een tijdje op z’n lippen brandt; “can I have placement back, Pete.” Er past slechts één antwoord op; “nope.’ Dit is besloten in de boardmeeting en als zodanig pas ik het ‘org chart’ aan. “Period.” Op SFO blijft Gary’s gebruikelijke ‘hug’ uit, klaarblijkelijk heb ik hem pijn gedaan. De eerste week van april vindt er een uitbundige uitwisseling van e-mails plaats tussen ‘lawyers’ en HQ de ‘Bosschuur’ inzake onze overeenkomsten, nog steeds zonder overeenstemming. Tevens werkt Chris Coan aan ons bezwaarschrift tegen de afwijzing van ons accreditatie voorstel. Vrijdag 11 april maakt CFO Espi Sanjana zijn entree, waarna hij kalmpjes met de financiële mensen om de tafel gaat. ’s Avonds genieten van een concert bij ons van de gelauwerde Tori Amos, dat deels uitgezonden gaat worden op KTVU en Channel4. Liefst acht maal is ze genomineerd voor een Grammy, en dat kon je merken aan haar entourage toen ze ’s middags als een ware diva Ex’pression binnen schreed!

En uiteraard werken onze studenten eraan mee. Dat staat nog eens goed op je CV! Lange avond, dat wel. Zaterdagmorgen weer vroeg op, want er is weer een ‘Open House’. Na het gebruikelijke welkomstwoord van Gary en mij, trek ik me tijdens de rondleidingen terug op mijn kantoor. Net nadat ik m’n computer opgestart heb, stormt Gary naar binnen en begint een onsamenhangend verhaal te spuien over een memo van HR waarin Ed Niskanen aangehaald werd met een verkeerde uitlating over ‘retakes’. Gary spuugt vuur en is niet te stoppen. Langzaam word ik erg boos en werk hem daadwerkelijk fysiek m’n kantoor uit. “Get the fuck out of my face,” roep ik hem nog na. Dit is toch wel de druppel. Ik besluit om wat ‘lawyers’ betreft zelfstandig m’n gang te gaan en tevens om in de ‘org chart’ duidelijk weer te geven hoe de verhoudingen liggen. Iedere keer wanneer ik Gary een vinger geef, maakt hij er misbruik van. Misschien ben ik wat dat betreft wel een zachte heelmeester. Moet ik erbij zeggen dat z’n irrationele gedrag me wel zorgen baart. Dermate dat ik me afvraag, alle schermutselingen in aanmerking nemend, of het wel zin heeft om hiermee door te gaan. Wanneer de onderhandelingen aflopen als verwacht mag worden, zou het weleens gunstig kunnen zijn om met een zak geld huiswaarts te keren. Immers, hoeveel kan een mens hebben? Sowieso besluit ik om nu nog Gary een e-mail als zodanig te sturen.

Beetje bombastisch, maar “what the fuck,” mompel ik binnensmonds. Inmiddels heb ik een behoorlijke hekel aan George W. Bush gekregen. Het eind van ons ‘Open House’ is aangebroken en professioneel als altijd sluiten we het af. Vervolgens gaan we zonder boe of bah te zeggen huiswaarts.

Volgende week: Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.

Ja, ik was er echt aan toe, aan die verkiezingen. Na Veronica Inside maandag, melige Johan Derksen aflevering, viel ik daarna per ongeluk in het programma ‘Komt een man bij de dokter’. Over melig gesproken. Moppen die we 40 jaar geleden al matigjes vonden, tenzij vertolkt door een briljante redenaar, worden in dit programma gevisualiseerd. Voorbeeld: Vrouw1: m’n man is jarig en heeft alles wat z’n hartje begeert, wat te doen? Vrouw2: heeft hij een idool? Vrouw1: ja, Brigitte Bardot. Vrouw2: verras hem en laat op elke bil ’n B tatoeëren. Vrouw1: echt? Hoe origineel, doe ik. Bed scene. Vrouw1 komt koket binnen en vraagt in bed liggende man: raad eens wat ik voor jouw verjaardag gedaan heb? Man haalt schouders op. Vrouw1 draait zich elegant om en toont haar billen. Man verbaasd: wie is BOB? Nu moet de luisteraar/kijker raden welk vrouwelijk in-/uit orgaan de O vormt. Ik vond het zo leuk dat ik vergat te lachen. Snel naar Op1.

Sven Kockelmann mocht ik graag beluisteren, maar die maandagavond leek het wel of ik een rechercheur aan het werk zag die een verdachte ondervroeg. Afgezien van het continu onderbreken van het gegeven antwoord, zag hij eruit als een roofvogel die z’n prooi niet los wilde laten. Gelukkig was Kaag stevig genoeg om hem af te weren. TV uit, m’n mandje lokte meer dan ooit. Ja, ja, lekker per post gestemd en ik begrijp echt niet wat er nou zo moeilijk was om die twee enveloppen te vullen.

Stap voor stap aangegeven, kon niet missen. Maar nu begrijp ik ook waarom toch relatief veel ouderen op Baudet gestemd hebben. Lijkt sjiek op Audi en……sjoemel software leidt naar sjoemel waarheid. En die arme Thierry was zo doodop van het (liegen?) dat hij niet beschikbaar was om uiting te geven aan z’n vreugde over de veroverde acht zetels. 17 partijen in de kamer, mensen, het lijkt wel de eredivisie, met de VVD als een soort Ajax. M’n in 1998 heengegane mama zou Rutte het volgende stempel hebben meegegeven: ‘zo glad als een paling in een emmer snot’. Maar hij komt ermee weg, deze Houdini van de politiek. Zelf ben ik zeer verheugd over het goede resultaat van D66. Kaag is een topvrouw, en derhalve zie ik een sterke coalitie tegemoet. Wat me deze week het meeste vreugde schonk, hoe kan het ook anders, was de geboorte van m’n eerste kleindochter. Een trio kleinzonen gingen haar vooraf. Primeur ook; het eerste Spartameisje in de familie! Alles gezond, iedereen extreem gelukkig. Woensdag denderen we het tweede kwartaal 2003 in van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij weer van behoorlijke storing op de lijn gesproken mag worden. Astrid vroeg me recent of we dat echt allemaal hebben meegemaakt. Kejje nagaan! Fijn weekend, blijf op je hoede, maak er geen potje van!

Het ontzet van Leiden eindigde 3 oktober 1574 toen de Geuzen de dijken doorgestoken hadden, waarna de Spanjaarden de benen namen. Daags daarna voeren ze op hun platbodems Leiden binnen om voedsel uit te delen aan de hongerige bevolking. En nu hebben de Geuzen van Janssen een Covid-19 goedgekeurd vaccin ontwikkeld. In Leiden! En nu gaan m’n gedachten een eigen leven leiden want Janssen is een onderdeel van Johnson & Johnson. Een heerlijk beeld doemt in m’n hersenpan op:

“We did it”, oh wat zijn ze blij! Mooi is ook het volgende: Astrid en ik gingen donderdag op weg naar kleinzoon Rico, in Leiden, om hem een nieuwe stofzuiger te brengen voor z’n 21^e verjaardag. Een stofzuiger?! Ja, want Rico had even daarvoor met zijn vriendin een uiterst genoeglijk appartementje aldaar gescoord. Een Spaanse vriendin, die werkt bij….tromgeroffel…..Johnson & Johnson. Dat was het laatste stukje van de cirkel. Niet te vergeten dat onze eindbestemming die dag zoon Rick was. Op miraculeuze wijze heb ik het gepresteerd om twee zonen op dezelfde dag geboren te zien worden. Wel 16 jaar na elkaar. Broer Rob en ik waren blij dat Sparta een zwaarbevochten driepunter wegsleepte uit Venlo. Niet mooi, wel lekker. Jammer dat Rob 10 minuten voor tijd terug moest racen naar Culemborg vanwege de avondklok. Het gemis van een schot van Fortes op de binnenkant van de paal moest hij ‘live’ ontberen, alsmede een miraculeuze redding van doelman Okoye. Schijnt spannender te zijn op de radio. Mr. J.J. van Dort, u weet wel, meende nog een snerende app te sturen met de mededeling “fraai ingeschoten”. Inderdaad, we wonnen door een eigen doelpunt van VVV, maar zoals ik onze jurist en Feyenoord fan terugschreef; “een gegeven paard…..”. En daarmee was de rood witte kous af. Gisterenavond onze maandelijkse concertavond met de Groeneveldjes voortgezet met de Bee Gees. ‘One night only’ was hun enige ‘live’ concert in 1997, het jaar dat ze in de Rock and Roll Hall of Fame ingewijd werden. Het concert speelde zich af in het fameuze MGM Grand in Las Vegas. Heerlijke nostalgia, zeker omdat we er ook geweest zijn (ander evenement). Wetend dat alleen Barry Gibb nog in leven is van het drietal, die nu overigens zingt als een kraai, is het nog meer genieten van de talloze hits die met name Barry geschreven heeft. Een traantje wegpinken wanneer ze een virtueel duet zingen met hun te vroeg overleden (drugs) jongste broer Andy, en genieten van de schoonheid van Olivia Newton-John. Blijft een aanrader. Voorts dobberen we de maand uit conform de adviezen en geboden van het pret duo Rutte/de Jonge. Slotakkoord met Tinley, als symbool van inspiratie, die overigens hoognodig een kappersbeurt nodig had (wie niet?).

Tevens zijn de flonkerende ogen in haar lentetooi een symbool voor betere tijden die eraan komen.

Wanneer rond Pasen de terrasjes weer open mogen, krijgen we allemaal dat lentegevoel. Neemt niet weg dat we vooralsnog voorzichtig moeten blijven, want anders is Leiden in last. Met ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 102 stormen we a.s. woensdag 2003 binnen, en dan hebben we het over een ander lijden. Maar wel spannend!

Nou, Sparta won dus thuis niet van laagvlieger (17) Willem II. En slecht dat het was. Astrid vroeg me nog waar die blosjes vandaan kwamen. Koorts? Nee, pure boosheid over het vertoonde spel. Goede vriend en consigliere Joop van Dort, helaas Feyenoord fan, appte me (grappig hoor): “helpt schreeuwen van achter de tv niet?” Gelukkig kon ik hem zondag van repliek dienen nadat AZ de stand tegen Feyenoord op 4-2 bracht: “helpt schreeuwen bij jou wel, Joop?” Kreeg ik wat warrige advocatentaal dat Feyenoord uit speelde. De discussie werd beëindigd door dit simpele feit: Sparta-AZ: 4-4. Moet ik er wel bij zeggen dat Emmen gisteren m’n rood-wit gestreepte Sparta hart bijna gebroken heeft. Ik begon al vrij pessimistisch aan de wedstrijd.

De duurste shawl die ik ooit gekocht heb, dat wel!

Onrustig zat ik voor de buis. Niet ten onrechte, gezien de uitslag en het vertoonde spel. Maar ja, het blijft toch je cluppie! Aangezien al onze gym activiteiten op maandagmiddag dit jaar corona geannuleerd zijn, hebben de echtgenoten van gym maat Chris en mij besloten dat Chris en ik de maandagmiddag niet alleen door moeten brengen met evalueren (Ketel1), maar ook moeten lopen. Geen tegenspraak mogelijk. Dus meldde ik me maandagmiddag 14.30 bij huize Groeneveld in Breukelen, met onze viervoeter Tinley die ik als onderpand achter moest laten.

Chris tussen de dames tijdens bootcamp Texel

Monter begaven we ons op pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Na de eerste zware 300 meter kwam een bankje in zicht dat ideaal leek om Chris te laten genieten van het ene sigaretje dat hij zich veroorloofde. Helaas, z’n hippe Zippo aansteker weigerde dienst. Rokers bleken schaars te zijn onder de passanten. Plotsklaps zag Chris een tweetal mensen voorbij lopen waarvan één achteloos een sigaret in z’n hand hield. Chris sprintte erachter aan (het kan dus wel) en had beet. Na enige discussie keerde hij terug en was vol lof over de Syrische jongeman die hem bevuurd had. Die maakte zelfs z’n excuses dat hij maar één aansteker had, anders had Chris die wel kunnen houden. Waar zijn betrouwbare getuigen als Wilders of Baudet wanneer je ze nodig hebt?! Uiteindelijk waren we tegen een uur of vier weer op de thuisbasis, alwaar we onze tocht van komende maandag in Loosdrecht doorgenomen hebben. Nadat Marianne m’n stappenteller gecontroleerd had, mocht ik weer met Tinley huiswaarts keren. Inmiddels zitten we in de categorie ‘niet’ al ruim anderhalve week te wachten op drie wifi boosters waar Ziggo ruimhartig mee adverteert. Ook geen enkele update over wanneer wel. Zelfde categorie ‘niet’ gaat voor Stedin op die ruim twee weken geleden bevestigde dat we voor een ‘smart’ meter gaan. Doodse stilte sindsdien. Dat is niet netjes. Wel leuk en informatief was de lunch met m’n twee oudste kleinkinderen Rico (20) en Felix (19). Opa had een gezonde lunch besteld bij Loenen uitbater Hans & Frietje.

Rijbewijshouder kleinzoon Rico was zo vriendelijk om het op te halen, en daar hebben we heerlijk van gesmikkeld. Tijdens een serieus rollenspel hebben we ook ontzettend moeten lachen, je kent dat wel, de slappe lach. Astrid, die het staartje daarvan meemaakte, vond het niet opa waardig. Zoveel niet, zoveel wel, en tot de laatste categorie hoorde ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering HONDERD! Dus a.s. woensdag #101, en nu maar hopen dat het duo Rutte/de Jonge a.s. maandag wat zinnigs te melden heeft!

Ik ging er dinsdag om 19.00 eens lekker voor zitten: de Rutte/De Jonge show. Je kent de maatregelen al, maar het leuke zit ‘m natuurlijk in de verpakking die ze eraan geven. Dit keer was het thema ‘houdt er de moed maar in’, voorafgegaan door ‘hela, hola’, natuurlijk. Terwijl Rutte vanonder zijn keurig gekapte hoofd zong over ‘aanzuigkracht’, waarbij hij het klaarblijkelijk ook had over de seksindustrie, tolde het in mijn hoofd om een goede naam te verzinnen voor dit duo wanneer ze met hun show het land doortrekken. Wat te denken van ‘De Jonge Rutte’? Ook een goede sponsornaam:

Perfect toch?! Maar niet bruikbaar voor het hele gezin. Gezien de inhoud van hun repertoire zou ‘De Spelbrekers’ ook een goede naam zijn, met de parodiesong ‘Kleine kokette Vaccinca’. Helaas, die waren er al (Eurovisie songfestival 1962). En toen, als een donderslag bij heldere hemel, schoot me een homoniem te binnen. Ze verkopen de verpakking omdat de inhoud als gelekt is, dus gaat ons parmantige duo ‘De Lekkers’ heten. En dat sluit weer aan met de boodschap ‘wie zoet is krijgt lekkers’. Twee goede kanten aan hun verhaal, vind ik tot slot. Allereerst de avondklok. Mijn vader placht in het grijze verleden later op de avond de wekker op te winden en zei dan ‘de visite zal wel naar huis willen’. Duidelijke boodschap. Nu kijk je verschrikt op je horloge en zegt ‘jongens, ik wil niet lullig doen, maar wil je vóór negen thuis zijn….’. Ten tweede zie ik werkgelegenheid ontstaan bij o.a. Lidl en AH voor werkloze acteurs. De Lekkers treden 8 maart weer op; komt dat zien, komt dat zien. Moet ik zeggen dat onderstaand duo me nader aan het hart ligt:

Zoon Kaj is op dit pad (Firefighter/Paramedic) gekomen dankzij z’n moeder, maar wat me er werkelijk toe brengt is de zeer verheugende boodschap dat hij in april een weekje overkomt. Op dat moment hebben we hem, behalve virtueel op sociale media/facetime, etc. een kleine twee jaar geen warme knuffel kunnen geven. En dat gaat schuren. Hij heeft in Californië een mooi leven opgebouwd en gaat ook nog eens in september trouwen. Tijd om nog eens een aantal dagen één op één met de papa en mama door te brengen. We verheugen ons zeer. Toen ik 20 maart 2019 begon te schrijven met mijn saga ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kon ik niet vermoeden dat ik komende woensdag aflevering 100 zou publiceren. Daarmee sluit ik het jaar 2002 af en moeten de spannendste jaren nog plaatsvinden. Eén van mijn meest kritische (taalnazi) lezers is de gepensioneerde journalist Richard Keijzer. Echter, ook hij kon z’n nieuwsgierigheid niet bedwingen daar waar het om Frank Monstrey alias ‘de Belg’ gaat. Mijn antwoord was ‘Google’ hem. Wat hij vond verraste hem zeer. Meer zeg ik er niet over, behalve dat de Belg klaarblijkelijk zowel het Ex’pression deel als het Wintzen hoofdstuk uit zijn geschiedenis gewist heeft. Zoals gisteren beslist; de avondklok blijft en we weten ook nog waar de klepel hangt. Dus, gebruik je gezonde verstand en blijf daardoor van alle smetten vrij!

De reguliere meetings, inclusief hier en daar een uitval, en de verbijsterende propositie van de headhunter.

Aan de tafel gezeten opent Frank met een zin die me bekend in de oren klinkt: “Peter and Gary, we’re on our way to success, let’s move forward amicably.” Gary en ik wisselen kort een blik uit die cynisch “yeah, right” aangeeft. Heel duidelijk blijkt dat Bram behoorlijk op de Belg ingesproken heeft. Terwijl ik zijn pafferige gezicht bestudeer, komen alle onderwerpen uit mijn ‘yellow note pad’ aan bod, inclusief alle excuses waarom bepaalde acties niet uitgevoerd zijn. De reorganisatie van Eckarts VC fonds Ex’tent is niet bepaald een sinecure en daardoor krijgen de ogenschijnlijk beter draaiende dochters als Ex’pression minder aandacht. Gary slikt even en vraagt vol verbazing wat dat van doen heeft met het niet overboeken van toegezegde gelden. “Well,” begint Frank een lang verhaal, waarin hij toegeeft dat sommige stukken van ons te haastig gelezen zijn en dat daardoor de essentie verloren was gegaan. Zo’n boetekleed verhaal, daar word ik een beetje strontziek van. “But, this afternoon we’ll discuss financials and I will be on top of things.” Om het niet op de spits te drijven, kap ik het af en vraag ik maar weer eens hoe het na vier jaar, “for crying out loud”, met onze arbeidsovereenkomst en stock option agreement zit. “It’s around the corner,” bezweert Frank ons, “believe me.” Bram vindt dat Frank genoeg door het stof is gegaan en komt er tussen, “guys, enough, I’m your witness, it’ll be done within a month.” Lekkere getuige, is m’n eerste gedachte. Bram en Frank trekken zich terug voor lunch, en ik doe hetzelfde met Gary. “For fucks sake,” barst Gary uit, “how many times do we have to listen to promises, promises.” Zwijgend reik ik Gary een e-mail aan van Dave Pauldine, President van The Art Institutes, een keten van gereputeerde scholen, en zeer geïnteresseerd in Ex’pression’s succes. “He will visit us and do a tour, December second,” vermeld ik ten overvloede. Plagerig vraag ik Gary of we dat aan Bram en Frank moeten mededelen. “Hell no, they might be our golden ticket out of this madhouse called Ex’tent,” is zijn onmiddellijke response. De middagsessie met spreadsheet wizzard Georg Langer loopt gesmeerd, zeker ook omdat hij bevestigt dat wij hem de correcte informatie aandragen, hetgeen door Frank ontkend werd; “garbage in, garbage out”, zoals hij zo elegant naar Eckart communiceerde. Plichtmatig werken we nog een diner met Frank af. Wel vragen we hem of het echt nodig is dat we in deze tijd van de gebarsten dotcom bubbel een headhunter in moeten huren om een CFO te vinden. “Frank, they will be lining up for free,” onderstreept Gary mijn betoog. Maar Frank staat erop dat we morgen met de headhunter praten, en dat het zijn verantwoordelijkheid is. “And our cashflow,” sputter ik nog tegen. Civiel nemen we afscheid van elkaar, waarna ik naar huis rij waar de kerstboom voortijdig opgetuigd is. Inmiddels horen we al kerstmuziek, waar we ook komen, sinds mid november. Bing Crosby komt me inmiddels de strot uit. Het woord ‘gezellig’ borrelt weer eens in me op, niet alleen vanwege de kerstsfeer, maar ook vanwege Astrids huiswerk. Letterlijk:

Kaj heeft dikke pret op de brancard en Ivar vindt het wel lollig.

Astrid is sinds haar werkvergunning aan de studie geslagen om EMT (Emergency Medical Technician) te worden op de ambulance. Ze oefent nu thuis met een medecursist op de jongens. Ze hoopt dat dit het pad vormt naar ‘911’ werk, oftewel het medische adrenaline avontuur dat lokt. Ik breng kort verslag uit van mijn ‘avonturen’, waarbij de ogenschijnlijke rust haar wel aanstaat. Na mijn vrijdagmorgen meeting met Gary en de HR lady, hoe klef, wordt Barry Obrand aangemeld. Barry is één van de associates van Russell Reynolds Associates en ’n echte glibber van een headhunter. Hij wordt uiterst vriendelijk door Frank welkom geheten. ‘Die twee kennen elkaar’, zoemt het door m’n hoofd. Hij stelt zich aan ons voor en geeft zo’n hand waarbij hij vervolgens z’n linkerhand op de jouwe legt. ‘Freaky’. Lang verhaal kort; hij zal een lijst voorleggen van geschikte kandidaten, en gezien hun reputatie kan dat snel gaan, waarbij hij aantekent dat hij begrijpt dat we haast hebben. Nou, dat is nieuws! “Eh,” vuur ik m’n eerste vraag af, “what is your compensation for a position like that.” Barry legt uitvoerig uit dat voor deze positie gedacht moet worden aan een fee van $60.000, waarvan een derde vooruit betaald dient te worden. “Obviously excluding out of pocket costs,” vervolgt hij monter. Vriendelijk vraag ik hem waar we dan over praten. Klaarblijkelijk schijnt de norm voor dat soort kosten $5.400 te zijn. Ik word gek, $65.400 om een CFO te krijgen die we waarschijnlijk zelf ook kunnen vinden. Ja, Barry meent dat een ‘quality guy’ al snel aan een ‘compensation package’ komt van $200.000. “That means also a raise for Gary and Peter,” kraai ik opstandig. Barry kijkt zuinig, “that’s up to your board,” zegt hij terwijl hij opstaat en Frank een blik van verstandhouding geeft. Ik verbeeld me dat hij een seintje aan Frank geeft, zo van ‘die Laanen plaats ik ook wel’. Nadat hij vertrokken is proberen Gary en ik Frank over te halen om dit niet te doen. We hebben überhaupt de cash niet! Frank is onverbiddelijk, voor kwaliteit moet je betalen. Hij geniet, dit is macht. Maandag krijgen we de bevestiging van Russell Reynolds via alle mogelijke kanalen binnen:

Ik bel Georg Langer en zeg hem de cashflow voor 2003 met ruim twee ton negatief aan te passen. “Für was,” vraagt de van Oostenrijk afkomstige Georg. “Für scheisse,” antwoord ik enigszins bitter, hoewel wat theatraal. “Later Georg,” schakel ik over, “the drinks are on me.” Ik concentreer me op m’n maandag meetings, waarbij ik extra tijd neem voor Ed Niskanen, de huidige CFO. Ik deel hem mede dat de kogel door de kerk, en laat hem de brief van Russell enzovoort zien. Eds ogen staan op droef, als een aangeschoten hert. Ed is een loyale soldaat, zeer bruikbaar, maar eerlijk gezegd, niet als CFO voor de volgende fase. Ik stel hem op z’n gemak, wijs hem op de besparingen die nodig zijn om de extra kosten op te vangen, waardoor hij zeer zeker ook werkzaamheden op een lager niveau dient te accepteren. Ed knikt slechts. Hij veert op wanneer ik hem de eretitel ‘CBO for life’ toebedeel. “Chief Beancounting Officer,” grijnst hij. Na een flinke hug verlaat hij m’n kantoor, waarschijnlijk opgelucht dat hij nog werk heeft. Onder Amerikaans management hadden al z’n spulletjes waarschijnlijk al in een doos bij de receptie gestaan. “Nederland, oh Nederland,” neurie ik, en ga naar de admission meeting met de pittige Yee Ju Riddell. Donderdag begint een lang weekend want we vieren Thanksgiving, door cynici ook wel het feest genoemd waarbij Indianen de kolonisten onder barre omstandigheden van voedsel voorzagen en als dank daarvoor de decennia daarna rücksichtslos uitgemoord werden. Voor de kinderen houden we het op ‘gobble, gobble day’, oftewel de dag waarop de kalkoen, al dan niet via de kont volgepropt, breed genuttigd wordt. Wij vieren het bij vrienden Ton en Marion, wel zo geriefelijk. Zondag 1 december heb ik me over laten halen door Henny Neys, de Mother Teresa van de East Bay, om voor Sinterklaas te spelen in Berkeley, alwaar ik in een bootje zal aankomen. ’s Ochtends krijg ik het boek met de namen van de kinderen, alsmede de namen van de Zwarte Pieten. Gespannen wachten we aan de overkant van de jachtclub op het seintje dat we binnen kunnen komen. Na de korte trip worden we bij aankomst hartelijk welkom geheten.

Het succes is overweldigend, zowel kinderen als ouders, die ik met wat voor de kinderen onbegrijpelijke dubbelzinnigheidjes lachend op mijn hand krijg, amuseren zich. Over dubbelzinnig gesproken; in de zaal zitten veel mensen die ik goed als business relatie kan gebruiken. Zoals ik altijd zeg; netwerken doe je overal. Op mijn weg terug naar de boot, onder het zingen van ‘Dag Sinterklaasje’, beloof ik die schat van een Henny Neys volgend jaar ook weer acte de présence te geven. Het voelt aan als een goede daad. Astrid staat aan de overkant klaar met de auto om me met de kinderen naar huis te brengen. Tot aan de Caldecott tunnel, door de Berkeley Hills, hou ik m’n baard op uit angst kinderen tegen te komen. “Je bent ook zo’n echte Klaas,” zegt Astrid plagerig onder gelach van de jongens, die inmiddels het snoepgoed aan het consumeren zijn. Het wordt een gemoedelijke zondag, hetgeen me goed uitkomt want morgen wacht de komst van Dave Pauldine, de President van The Art Institutes, die ons leven weleens zeer ten positieve zou kunnen beïnvloeden.

Volgende week: een toer en lunch die m’n positie versterkt. Gesteggel met de Belg over de prijs die we voor een CFO moeten betalen. De boardmeeting van 2003 werpt z’n schaduw vooruit.

Heerlijk toch dat het zo fantastisch dooide dat we niet net als in die goeie ouwe tijd opgescheept werden met wekenlange smerige langzaam smeltende sneeuwhopen. En zowel tijdens de vorst als de dooi gebeurde leuke dingen. Komen er plotsklaps twee schaatsers aan de deur (we wonen aan het water). Zegt de man, “eens een zwager, altijd een zwager”. Hoe leuk is dat? Jonge (toen) zwager uit m’n eerste huwelijk die we zeker 15 jaar niet gezien hebben. Grote verhalen, ook al omdat hij een fan was van m’n voetbalcapriolen en hier en daar wel eens een paar voetbalschoenen aan de strijkstok bleef hangen. Of een fraai paars basketbalshirt uit mijn Amerikaanse leger periode. Bij het afscheid hebben we afgesproken om de intervallen qua bezoek wat te bekorten. En dan de burenhulp in os buurtje. Astrid merkte dat de ark van onze Amerikaans/Nederlandse vriendin Mariska, die ons in juni komt verblijden met haar permanente aanwezigheid, enigszins schuin in het ijs hing. Bleek een lekkend kraantje behoorlijk wat water in de loopruimte bijeen gedruppeld te hebben. Geen sinecure, maar binnen een mum van tijd stonden drie buurmannen met een waterstofzuiger (pomp) in slagorde om de ark van kapseizen te behoeden.

Gered! Helden, dat zijn het! Nu wil het geval dat deze semi pensionado, tussen z’n broddel geschrijf door, bij tijd en wijle jonge bedrijven helpt die de avontuurlijke overtocht naar de V.S. willen maken. Voor een eerst oriëntatie is het dan mooi dat er lokale Nederlanders in Californië zijn die de helpende hand willen reiken. Nu heeft m’n beste vriend aldaar, Fred van Buiten, de achterwacht rond episch center Menlo Park opgeroepen een Denk Tank te vormen om zodoende meer kennis bijeen te brengen. En voorwaar, massaal hebben de uitverkorenen zich aangemeld. Om aan te geven hoe blij ik daarmee ben, en om Fred te eren, onderstaand een foto hoe blij hij was toen hij ’n zeldzaam partijtje aan de pool table van me won:

Echt, blijer is niet mogelijk wanneer je van me wint! Fred gaat volgende week met de eerste jeugdige entrepreneurs spreken, en aan de hand daarvan schakelt hij een lid van de Denk Tank in. Gisteren heeft de schouwing plaatsgevonden van ons dak. We gaan er 13 zonnepanelen opleggen en om diverse redenen zijn Astrid en ik er ontzettend blij mee. Nu nog even wat te narren hebben. Ja toch?! Dat bezoek van één persoon per dag gebod is natuurlijk zottenpraat, en wordt massaal gebroken. Voorbeeld: morgen komt zoon Ivar zijn ouders (Astrid en ik) bezoeken. Andersom mag niet. Buiten dat het natuurlijk ridicuul is, maakt hij gebruik van bus en spoor om bij station Breukelen te geraken. Aldaar wacht één zijner beminde ouders op hem ter verdere transportatie. Bezoeken wij hem; één rit van huis tot huis, ik bedoel maar. Ter afsluiting: gebruik je gezonde verstand, luister niet naar al die samenzwerende Corona roeptoeters, en weet dat a.s. woensdag, gelijk een Zwitsers uurwerk, #99 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal gelanceerd wordt. Ja, ja, er zijn nog meer zekerheden in dit leven buiten de dood en de belasting!

Wat zat ik er naast zeg toen ik 16 januari uitriep tot begin en eind van de winter. Maar goed, gisteren werd het een briljante winterdag met een veelal solide ijsvloer. Allereerst wil ik jullie laten zien waar ik de dag begon. Een beetje rillerig nog, maar achter mij kun je goed de plek zien die Astrid en ik open houden voor ons ijsbad.

Goed begin van de dag. Astrid wilde niet op de foto en is kopje onder gegaan. Even kijken hoe lang ze dit volhoudt Vervolgens even naar de sneeuwfilmset die ik geprepareerd heb voor kleinzoon Aren. Daar moet één der hoofdrolspelers, Spartamannetje, uit de penarie geholpen worden.

Als opa heb je het er maar druk mee! Wel is het van belang dat je zo’n peuter van meet af aan duidelijk maakt dat Sparta dé club van Rotterdam is. Vervolgens even naar binnen om op te warmen. Tijd om onze achtertuin, het bevroren eendengat, leidend naar de Loosdrechtse Plassen, vóór activiteiten als koek en zopie, vast te leggen:

Rust alom, een semi pensionado waardig! Dat betekent een bakkie troost en een blik op het laatste nieuws. Jezus! Vrouwelijke theologen en religiewetenschappers vinden dat God niet met Hij, maar hij aangeduid dient te worden. En dan heeft het Bijbelgenootschap net de kleine h gewijzigd naar de grote H. De grote H zou er te veel op duiden dat het hier om een man gaat. Dat vraagt om een oplossing van een ex misdienaar. Ik dus. Als volgt, zeg het met een lied. Mijn voorstel:

Voor of na het ‘Onze Vader’, maakt niet uit, en geen der partijen lijdt gezichtsverlies. She blij, Hij blij. Het Bijbelgenootschap heeft het in beraad. Terug naar het bevroren eendengat waar inmiddels twee ijsgelovigen zich gemeld hebben, die ik onmiddellijk herken:

Overbuur Peter Kamp (comedy kompaan) stelt zich sierlijk aan Astrid voor. Ze gaan ’n rondje ijs veroveren terwijl Tinley zich koeltjes terugtrekt:

Het voelt als een intensieve dag, nadat Astrid heelhuids is teruggekeerd, maar de klok wil de magische vijf maar niet aantikken! Dan maar even concentreren op aflevering 98 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Inmiddels heb ik al aanbiedingen afgewezen om lezers hoofdstukken vooruit te leveren. Helaas, mijn integriteit gaat boven alles. Cynici zullen beweren dat de biedingen niet hoog genoeg waren. Stumperds, dat zijn het. Hoe het ook zij, we gaan nog een weekend ijspret tegemoet, maar blijf op je hoede, zowel het virus als een wak liggen op de loer. Vanaf maandag zal de ijsvilla wederom de metamorfose naar watervilla ondergaan, maar de ijs- en sneeuwpret kunnen ze ons niet meer afnemen!

Je hoort op dit moment alleen maar gepraat over het weer, want de winter komt eraan. De winter die in mijn jeugd zo normaal was (sprak de oude baas schorrig). Het weer dus. Het deed me denken aan een oude mop (weer bejaarden meuk dus). Spreekt een vrouw haar man aan: “kan je het misschien eens een keertje over iets anders hebben dan seks”. De man krabt zich op het hoofd en vraagt, “waarover dan”. Zegt de vrouw, “over het weer bijvoorbeeld”. “Oh”, zegt de man, “wanneer doen we het weer?”. Gezien het niveau van de moppen van Johan Derksen bij Veronica Inside, schenk ik hem deze met plezier. Gedurende de ruim 17 jaar die we onder de rook van San Francisco gewoond hebben, beperkte het schaatsen van de jongens zich tot tijdelijk opgebouwde schaatsbanen, zoals hier op de S.F. Embarcadero:

Ivar gevolgd door Kaj, en koud was het niet!

M’n moonboots staan klaar, evenals de glühwein, mij maken ze niet gek! Dat geldt ook voor alle informatie die ik tot me krijg via de diverse Covid deskundigen. Ik heb besloten me terug te trekken in m’n eigen bubbel, gebruik makend van niet al te zware literatuur, wat comedy, en hier en daar een voetbalwedstrijd. Ach, dat brengt me bij André Onana, de stumper, die het ‘verkeerde’ pilletje innam dat in het medicijnkastje van zijn vrouw lag. En dat verkeerde pilletje van André brengt me bij een sporter die het verkeerde plasje inleverde. Een grap, parodie eigenlijk. Gerard Cox als de Vlaamse wielrenner Polleke die zijn ‘verkeerde’ plas heeft ingeleverd voor de dopingcontrole en vervolgens commentaar geeft over de uitslag: “d’n professeur zegt, amai Polleke, ge zijt gediskwalificeerd, maar proficiat, ik heb een fameus bericht voor u, ge gaat een kind bekomen”. Dat arme Ajax, dit kan er ook nog wel bij na de administratieve vergissing met hun duurste aankoop aller tijden. Na Haller dus ook geen Onana in het Europese voetbal. Wellicht kunnen PSV, AZ, Vitesse en Feyenoord een minitoernooi spelen, waarvan de opbrengsten ten goede van Ajax komen. Dat noemen we dan het Lucky Ajax toernooi. Bijkomend voordeel, dan is het gezeik over dat ‘Lucky’ ook gelijk afgelopen. Trouwe lezer, ook vandaag houden we het weer luchtig, bij OP1 kunnen jullie voor het serieuze deel terecht, hoewel ik eergisteren dacht bij een kookrubriek aanbeland te zijn. Doezel je zo laat wel lekker bij weg! Tja, dat weer…… Wanneer we in Californië gingen skiën, dan genoten we veelal van het onderstaande:

Astrid en ik in ‘actie’ op de hellingen van Lake Tahoe.

Vergis je niet, mijn lach was er een van opluchting, van iemand die weer een zwarte piste heeft overleefd! Zo’n piste waar Astrid als een roze wolk vanaf vlinderde. Heel eerlijk, ik zie best wel een beetje uit naar die sneeuw; licht in het donker. Voor woensdag, nu zeker, kan er weer gerekend worden op een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Nummero 97 zeggen wullie in Rotterdam. Ter afsluiting; blijf geduldig, de prik komt eraan, met of zonder Minister de Jonge. Dus verlies nou niet op het allerlaatste moment je geduld, en weersta de neiging om wildvreemden te omhelzen vanwege de sneeuwpret!