Category: Uncategorized

Twee weken zonder echte Luim: SCHANDE! Maar, we nemen jullie even mee naar het hoe of wat. Nadat onze beminde (KLM) buurvrouw Elsje, samen met man Hans, ons had afgezet bij vertrekhal 3 op Schiphol, markeerde dat het begin van onze eerste trip naar Turkije. Vlucht KK2248 van Global Atlas ‘dreigde’ ons 25 april op tijd naar Istanbul te brengen maarrrr……. probleempje met airtraffic control o.i.d., dus stonden we gezellig een uurtje extra aan de grond. Na een kleine drie uur vliegen en een goor hapje eten (laten staan) landden we op de nieuwe luchthaven van Istanbul, de grootste ter wereld volgens de autoriteiten. Na een half uurtje taxiën bereikten we het nieuwe wereldwonder, en groot is het!

Zo groot dat we na de paspoortcontrole nog een half uur moesten lopen naar de plek waar de bagage, hoopten we, klaar zou staan. Niets van dit alles, even geduld lieve mensen. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Astrid besloot alvast buiten een luchtje te scheppen (u weet wel). Ha, daar is de koffer, nu lekker naar buiten snellen om ons op weg te begeven naar het consulaat. Eitje, eerst nog even door de secundaire bagage controle. Dat ging dus zomaar niet; aangezien uw Luimenist door een tweetal mannen (bijna) besprongen werd om uitleg te geven wat er zoal in die (grote) koffer gepakt was. Glimlachend verklaarde ik dat het allemaal onschuldige zaken waren. Gek, op een of andere manier hadden ze het idee dat ze deze of gene drugs kingpin uit Amsterdam te pakken hadden. Alle potjes van Astrid werden opengedraaid, er werd geroken aan de vacuüm getrokken kaas, geroken aan mijn body lotion (afblijven!!!), en uiteindelijk natuurlijk niets gevonden. Toen werd ik uit wanhoop nog gefouilleerd en moesten ze knarsetandend constateren dat mijn buik echt rond was, zonder hulpmiddelen. Enfin, eind goed al goed. Nadat Astrid en ik herenigd waren, namen we een taxi naar hartje Istanbul. Meevaller, voor de ruim 40 kilometer waren we slechts €17 kwijt, inclusief fooi. En daar stond onze rots in de branding, oftewel Consul Generaal Bart van Bolhuis ons op te wachten. Opluchting. Astrid poseerde vol trots voor ons tijdelijke onderkomen:

Waarna we een gezellige avond tegemoet gingen. Op tijd het kooitje in; bed van Prinses Beatrix! Heb net op tijd het kroontje weggemoffeld. Was ’s ochtends wel even schrikken toen ik de gordijnen van de badkamer opende:

Levensgroot President Erdogan met de plaatselijke burgemeester van de wijk, Beyoglu, waarin het consulaat gevestigd is. Mooi ook is de sage van de Witte Roos, de beeldschone vriendin van de vrijgezelle (ja, ja) ambassadeur Cornelis Calkoen, die die in Istanbul diende van 17-27 tot 1744.

Na het vertrek van de ambassadeur bleef zij alleen achter en stierf aan een gebroken hart. Sindsdien spookt ze daar rond. Na wat aanbevelingen van CDPeuse Thessy, togen wij de stad in en oh, oh, wat waren we onder de indruk van de historie en de vriendelijkheid van de mensen. En natuurlijk hielden we ons aan de dress code voor de moskeeën.

’s Avonds was het fantastische Koningsfeest waar zo’n 900 mensen acte de presence gaven. En alles was er (gesponsord): van Ketel1 (Kitchen One lokaal) tot Heineken, bitterballen, haring, een band, en een echte patatkraam. Roept U maar!

Feeëriek, zo mag het best bestempeld worden. Netwerken op z’n best, evenals pitten na het festijn. Het consulaatpaar nam zaterdag de tijd om ons mee te nemen op een boottocht over de Bosporus, evenals een tochtje langs bezienswaardigheden en moskeeën.

Bart, Thessy en Astrid heuvel opwaarts naar een moskee

De dag afgesloten met een heerlijke, echt Turks diner. Wederom een dag om in te lijsten. Maandag even aan de bak met de Turkse Game World als vertegenwoordiger van de Dutch Game Garden. Eerst op bezoek bij de NARclub, een volwassen onderneming waar maar liefst 30 game ontwikkelaars werkzaam zijn, daarna naar BUGlab/Kitchen, de game en VR afdeling van BAU University.

Mijn Ex’pression gevoel uit Californië kwam helemaal boven tijdens de rondleiding over de creatief ingerichte campus. Hier moeten studenten zich wel heel gelukkig voelen. Senior Commercial Officer Mustafa Basaran had op het consulaat een prima werklunch georganiseerd, waarbij hij kans had gezien om een mooie samenstelling van de Turkse wereld van gamers bijeen te krijgen. Hulde! Met een traan en een kus afscheid genomen en per taxi de eerste etappe terug afgelegd, naar het vliegveld. KL1614 zette ons, na enige vertraging, met een brute klap neer op vaderlandse bodem, alwaar overbuurman Peter ons liefdevol opwachtte en naar huis transporteerde. Volgende week de rest van de trip (Alan Parsons, Dublin), maar eerst a.s. woensdag aflevering 9 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Beter dan het onderstaande plaatje kan het niet worden weergegeven:

Mensen, familie, vrienden, staan nu als vijanden tegenover elkaar, opgeruid door een volksmenner eerste klas, eentje die prima past in het rijtje huidige dictators in de wereld. Ik hou m’n hart vast voor het huidige Amerika, ik ben bang dat er hele nare zaken staan te gebeuren. Maar, zoals ik bij toeval tegenkwam, het schijnt ook macro in het echte familieleven te gebeuren:

Apost.com

We moeten allemaal leren leven en werken met verschillende persoonlijkheden.

Wees niet bang om familieleden volledig uit je leven te bannen

De meeste mensen in onze samenleving zien familie als een band met elkaar die je niet kunt breken. Als een familieband echter slecht of negatief wordt, dan is het prima om die banden te verbreken en familieleden uit je leven te bannen.

Maak een einde aan een negatieve relatie die emotioneel uitputtend is

De reacties zijn soms hartbrekend, maar ook zo herkenbaar. Het dilemma moet gigantisch zijn, maar soms is het daadwerkelijk de enige oplossing, lijkt me. Ze zeggen bloed is dikker dan water, maar wanneer het bloedvergiftiging wordt, dan is er maar één kuur: kappen. In ieder geval hoop ik er niet (weer) mee geconfronteerd te worden, maar wanneer puntje bij paaltje komt….. In Californië zijn er, hou die gedachte vast, ook al stemmen opgegaan om de Verenigde Staten te verlaten. Of dat gebeurt valt te betwijfelen, maar nu het overduidelijk is dat zelfs de Minister van Justitie (Barr) er alleen maar op uit was om de man te beschermen wiens naam niet uit mijn keyboard wenst te komen (er komt iets van Smurrie uit), dan is alles mogelijk.

Nu even over naar iets dat leuk begint en slaapverwekkend eindigt: Sparta. Mijn laatste wedstrijd in de reguliere competitie (volgende week een buitenlandtrip) was tegen nummer voorlaatst Helmond Sport. Zouden ze zich herpakken na de wanvertoning van vorige week tegen TOP Oss? Zich gereed maken voor de nacompetitie? Welnu, daar zag het de eerste 20 minuten wel naar uit. Vlot combinerend liep Sparta al snel uit naar een 2-0 voorsprong, waarna helaas het plumpuddingeffect optrad. Peptalk in de rust bij de thee, dan komt alles goed, dachten broer Rob en ik. Niets van dit alles, de passes werden nog slordiger, de kansen werden nog meesterlijker om zeep gebracht, en na de 3-0 wist Helmond Sport zelfs nog te scoren. De geluksfactor heette Helmond Sport, dat er totaal niets van bakte. Maar, dat wordt in de nacompetitie wel even anders. Er moeten wat heertjes in rood wit worden aangepakt, wellicht op wat zieltjes worden getrapt. Echter, om in de paassfeer te blijven: je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken! Het resultaat heiligt de middelen. De commentaren op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn hartverwarmend. Sommigen klagen dat ze na een klifhanger weer een week moeten wachten op het vervolg.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Heerlijk, precies wat ik in gedachten had, en dat van een gerenommeerde journalist. En, ik ben pas bij 1998, kejje nagaan wat er nog volgt! Ter afsluiting toch nog even dit meesterwerkje van het Simplisties Verbond https://youtu.be/WGijqYKKMEE Effe klikkâ en dan komt het goed! Fijne Pasen, Pesach of wat er ook gevierd mag worden!

Het was weer zover, donderdag mocht ik wederom als jurylid aanschuiven bij de Rotterdam School of Management (Erasmus Universiteit).

Jaarlijks strijden daar een 12-tal universiteiten uit de hele wereld om een uitdaging van een onderneming op te lossen. In het kort: hoe help je het milieu door de klant een duurzame pen te laten kopen van €50 in plaats van een tig-tal wegwerp balpennen van twee kwartjes, waarbij aantoonbaar de duurzame aankoop op de lange termijn ook nog goedkoper is. En er ook nog beter uit ziet, maar dit terzijde.

Een hele kluif om daar een oplossing voor te vinden! Met drie juryleden kregen wij de taak om uit de ons toegewezen drie universiteiten (Taiwan, Canada en Spanje) de winnaar voor de finaleronde te kiezen. En dat viel nog niet mee want, zoals de jaren daarvoor, hadden de bollebozen binnen zes uur een verbluffende presentatie neergezet. Na de presentatie komen de vragen van de jury, daarna worden de presentatoren verzocht te vertrekken en delibereren we wie de winnaar gaat worden, en dat is serieus werk. Ook omdat we de andere deelnemers gemotiveerd dienen te vertellen waarom zij het niet geworden zijn. Ook natuurlijk om hun pluspunten te onderstrepen en hen gemotiveerd door te laten gaan met hun studie. U begrijpt het, een dankbare taak. Geinig wordt het wanneer me gevraagd wordt wat mijn binding met de Erasmus Universiteit is. Wanneer ik dan zeg dat mijn jongste zoon en oudste kleinzoon daar studeren, dan vallen de monden los!

Oom Ivar met neef Rico, lang, lang geleden.

Nu wil het ‘toeval’ dat ik met de heertjes afgesproken had om na mijn juryplicht een biertje te gaan drinken, ook nog vanwege Rico’s verjaardag. Hoe mooi is het dan om van je kleinzoon een biertje aangeboden te krijgen!

Archieffoto Oom en neef, Oude Haven, Rotterdam.

Dat het goed toeven was op het Erasmus terrein moge duidelijk zijn, en met het Laanen nageslacht zit ’t wel goed! In niet gerelateerd, maar happy news; Astrid is weer terug! Dinsdag mocht ik haar ophalen van Schiphol, en dat was weer fijn, na twee zware weken van genadeloos alleen zijn! Okay, dat is fake news, het was bij tijden zeer aangenaam bij buren, familie en vrienden, maar…… hoeveel voetbal kun je tot je nemen wanneer je alleen bent? Twee weken is ook mooi om te beseffen hoezeer je met elkaar vervlochten bent. Mooi man, zou een bekende voetbalcommentator zeggen. Ze is inmiddels weer aan de bak, wat dacht je; (There’s no business like baby business) en heeft m’n rol aan het thuisfront officieel bevestigd:

CBO, wie had dat gedacht?! Zo zie je maar, je bent nooit te oud om promotie te maken!

Soms ga je schouderophalend aan iets voorbij wanneer er hoog van de toren wordt geblazen over iets…….dat er al lang is, en dat dan verspreid wordt naar aanleiding van het bezoek van minister Kaag aan San Francisco. Tweet van CG Kunst:

1. Gerbert Kunst?Verified account @NLinSF Mar 26

#NLinSF launches #HollandintheValley: a network businesses, universities and government, to connect Silicon Valley and the Netherlands, jump-starting innovation and talent #NLUSA http://www.hollandinthevalley.com

Voordat ik te horen krijg dat ik niet bepaald vrienden ben met deze consul generaal, dacht ik, laat ik nou niet schrijven dat we het hebben over iets dat in 2010 vanuit het toenmalige consulaat opgezet is. Maar ook dat het onder Gerbert Kunst verwaterd is, waaronder een website die op enig moment totaal verouderd was. Gelukkig waren er mensen zoals Oliver “Olle” Binkhorst die de draad oppakte en meer het aanspreekpunt werd voor startups dan het consulaat. Het was een waar genoegen om vervolgens deze tweet te lezen van Robert Thijssen, voormalige hoofd van het NOST (Netherlands Office for Science and Technology) in San Francisco:

Robert Thijssen? @ThijssenR 15h15 hours ago

Robert Thijssen Retweeted Dutch Ministry of Foreign Affairs 

Prachtig dat #HollandintheValley nieuw leven wordt ingeblazen maar wel goed om te weten dat het niet nieuw is maar jaren geleden onder bezielende leiding van de eerste CGSF @BartvanBolhuis en zijn team met oa @BiancainChicago & @TheTrueDutchman al is gestart. Ere wie ere toekomt

Bianca Oudshoff was de voorgangster van Robert Thijssen, eerst in San Mateo (toegangspoort tot Silicon Valley) en later in San Francisco. Jullie mogen twee keer raden wie The True Dutchman is! Zelfs toen dacht ik nog, dat is leuk, maar laat maar. Tot deze kop in diverse bladen me onder ogen kwam:

Minister Kaag zoekt diplomaat ‘Silicon Valley’

Sigrid Kaag, minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, zoekt een startupdiplomaat. Deze persoon gaat vanuit San Francisco Nederlandse startups helpen om in de VS door te breken. Dat maakte Kaag bekend tijdens haar bezoek aan de ‘siliciumvallei’.

Het lijkt volledig op het werk dat mijn voorgangster Ella van Gool en ik deden in San Mateo voor het NBSO (Netherlands Business Support Office), voordat het consulaat vanuit Los Angeles naar San Francisco verhuisde, en ik vervolgens als een soort illegaal NBSO bij het consulaat in San Francisco aan de slag ging. Maar wat me er toch toe bracht om erover te schrijven was het volgende:

‘Indicative monthly gross salary:  $8,191 (pay scale 9, step 0, based on 40 hours)’

Wat willen ze?! Leren ze dan nooit?! Een startup diplomaat, zij het voor 40 uur, iemand die volledig op de hoogte dient te zijn met wat Silicon Valley te bieden heeft, de contacten heeft en ook over vaardigheden beschikt om startups daar te introduceren voor een ‘armzalig ’ jaarsalaris van ruim onder $100.000?! Dat lijkt veel, voor Nederlandse begrippen, maar weet je wat als laag inkomen in San Francisco bestempeld wordt?

San Francisco: Where a six-figure salary is ‘low income’

San Francisco’s “low-income” threshold is $117,400. (Bron: BBC news, US & Canada, 10 juli 2018)

Zo duur is het daar dus. En, al eerder is er iemand over zo’n bedrag gestruikeld op het consulaat, omdat hij erbij mocht klussen. Dat kan dus niet, liep ook niet goed af, maar is op enig moment wel een ‘must’ wil je overleven. Laat ze Olle Binkhorst, de meest geschikte kandidaat, vragen of hij er wat voor voelt. Oh ja, een middelmatig flatje in San Francisco komt op zo’n $42.000 op jaarbasis. Graag dus ook een vrijgezel voor deze aantrekkelijke job. Het werk is aantrekkelijk, dat wel. Je vraag je overigens af bij wie men te rade is gegaan, vast niet bij een uitgezonden ambtenaar waar de woning voor betaald wordt, of iemand die de ins en outs van de Bay Area kent. Het moest me even van het hart, maar zullen ze het ooit leren?

Weet je wat leuk is? De zorg van een kleine gemeenschap als de onze in Loosdrecht. Daar waar ik voor Tinley’s kleine uitlaatbeurten zorg, daar neemt bijvoorbeeld buurvrouw Yvette haar mee met haar hond, zijn grote vriend Jesse, zodat ze de nodige kilometers kan maken.

Uitgeput. Maar toch horen ze in de verte Dennie Christian al zingen ‘wij zijn twee vrienden’.

Terwijl ik dit schrijf, natuurlijk alleen, ofschoon……. Nee, nee, nee, niets aan de hand met mijn huwelijk. Later meer hierover. Die 9.000 sloeg op het aantal voetballiefhebbers afgelopen zondag, waar een zwaar gehavend Sparta, ondanks de met twee maten metende KNVB, NEC met 1-0 onder zich hield. En dat hebben we zo gevierd in De Bosselaar:

Ook sprak Ivar nog een dapper woordje mee op BOSSELAARTV Klik, na 8 minuten komt hij aan het woord. Geslaagde middag, waarbij aangetekend mag worden dat dinergasten Nel en Maarten van Rossum me vergeven hebben dat ik me wat later in Loosdrecht meldde. Gelukkig voetballiefhebbers, waar we ’s avonds nog Nederland-Duitsland mee gekeken hebben. De uitslag staat me gek genoeg niet zo meer bij. Even terugkomend op dat alleen zijn; woensdag bracht ik Astrid naar Schiphol, waarna ze met de KL605 rechtstreeks naar San Francisco vloog om daar onze bloedjes van kinderen een tweetal weken te vertroetelen (of zich laten vertroetelen). Nou, het ontvangstcomité stond haar al in vol ornaat op te wachten:

Eerdere familieleden (toch, Ivar?) kregen een wat alternatiever ontvangst. Enfin, dat komt helemaal goed. De rit van Schiphol naar huis leek plotsklaps langer, en hoe eenzaam voelde het huis aan nu het geen ‘home’ meer was. Ik sleepte me naar de jukebox om V1 te draaien: ‘A man alone’ van Frank Sinatra, om me te verdrinken in zelfmedelijden., samen met Tinley. Onzin, de schouders eronder slapjanus, aan de bak nu, er zijn belangrijker zaken aan de orde, zoals controle van de door Astrid ingevroren maaltijden. Inmiddels heb ik de boerenkool verorberd en een gehaktbal. Nog heb ik mijn lust kunnen bedwingen om een HEMA rookworst in een pannetje met heet water te meppen om watertandend toe te zien hoe die gezellig aan het wellen is. Hoe lang nog? Eerst lekker gisterenavond gegeten bij buren Yvette en Leendert, plus bijbehorend slokje, daar zijn ze niet zuinig mee. De HEMA worst heeft weer een dag overleefd. Komt helemaal goed! Ik ga een beetje kris kras nu, maar zo’n week was het. Donderdag van een gezonde lunch genoten bij Brasserie Oud Loenen met de man van wie ik de leukste foto genomen heb toen wij bepaalde restaurants frequenteerden in San Francisco:

In 2012 de Plv. Consul Generaal in San Francisco (een goeie!), nu binnenkort werkzaam als speciale afgezant in Manilla. Heel wat oude koeien uit de sloot gehaald, ook over Mexico, genoten van de lunch, en het gezelschap. Volgende lunch in de Filipijnen? Wie weet. Na de tweede aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heb ik heel wat bemoedigende commentaren gekregen, hetgeen me goed doet. Het brengt bij iedere aflevering heel wat emoties teweeg omdat het draait om zaken, zakenrelaties, geld, medewerkers, rijke mensen, bedrog, achterdocht, verleiding, maar vooral ook hoe het gezin ermee geconfronteerd wordt. Daarom is deze aanpak fijn, alle facetten komen aan bod en elke aflevering kan ik weer wegen en kneden om het zo genuanceerd mogelijk over de bühne te brengen. Dit zijn de gelukkige plaatjes waar we het ’t liefst over hebben:

De hele mix ziet er uiteraard iets anders uit, dat begrijpt een kind, maar zoveel gebeurtenissen, zowel zakelijk als privé, daar valt wat van te leren. Absurd soms? Jawel, en daarom moest het ook geschreven worden. Ter afsluiting Jong Utrecht-Sparta: 1-5. Ongelooflijk toch hoe de ‘onzen’, die het zich altijd moeilijk weten te maken tegen de bezetter van de onderste plaats, eindelijk eens een keer genadeloos toeslaan. Dat is dus ook het leven, leer er mee om te gaan, het blijft nemen en geven.!

Klinkt toch als een titel voor Suske en Wiske? Helaas is ons land nu een soort tekenstrip geworden, zonder middenstuk. Een rechtse brallende vrouwonvriendelijke bal heeft het voor elkaar gekregen om de grootste partij in de Eerste Kamer te worden.

Met stijgende verbazing naar zijn speech gekeken en geluisterd. Klaarblijkelijk had Baudet al die moeilijke woorden nog niet helemaal in z’n hoofd, want hij moest het van papier lezen. Het enige waar ik eigenlijk benieuwd naar ben, is of het merendeel van zijn kiezers, behalve de hoofdpunten, weet waar Baudet voor staat. Eigenlijk doet het er niet toe, het volk heeft gesproken en de gevestigde orde mag zijn wonden likken. Ook ik heb meerdere malen mijn ongenoegen uitgesproken over de huidige politiek, maar om dan rechtsomkeert te maken, en alles als schroot aan te merken, gaat me te ver. Na de woorden komen de daden. Afwachten dus. Wel doet het me goed dat die integere meneer Segers van de CU een zetel heeft gewonnen. Meer om te lachen was het moment dat ik dinsdag met genoegen Peter’s Zeurkalender opsloeg om van de cartoon van de dag te genieten:

Deze deed me zo denken aan mijn ‘aanvaring’ in 2009 met mijn toenmalig 7-jarige kleinzoon Felix. Even overgewipt uit Californië speelde ik een potje bowling met hem op de Wii, bij zoon Rick thuis. Felix stond een straatlengte voor, en ik had de laatste worp. Ik had geen enkele intentie om te winnen, snapte niet echt hoe het in z’n werk ging, maar wist wel met een woeste zwaai alle kegels om te rossen. Felix keek in verbijstering toe, rende de trap op naar z’n slaapkamer en riep van boven af ‘rot Opa’. Ik moest er verschrikkelijk om lachen, hetgeen door Rick gecorrigeerd werd. Geweldig wanneer je er op zo’n manier aan herinnerd wordt. Deze drie heertjes amuseerden zich vorige week zaterdag kostelijk op het voormalige vliegdekschip USS Hornet, gelegen in de San Francisco Bay bij Alameda.

Een feest voor maar liefs 1.100 mensen dat tot diep in de nacht duurde Rolverdeling: Kaj, links, voornamelijk aanwezig als genieter. Is natuurlijk een brandweerheld! Bo-Peter, rechts, de organisator die een ton aan complimenten kreeg. Een van zijn initiatieven was de creatie van diverse ruimtes voor verschillende muzieksoorten, en daar komt middelste zoon Ivar in beeld:

Welnu, de Varman heeft zich lekker uit kunnen leven. Alle drie goed bezig! Nog iemand die goed bezig is, is Diego Molina van Popcorn Brain.

Bij de eerste vestiging, in Mexico Stad, leerde ik Diego in 2014 kennen en was absoluut ondersteboven van wat hij daar gepresteerd had op het gebied van artistieke visualisatie van commercie, marketing, concepten, maar ook strategie en productie. In 2015 begeleidde ik hem en zijn crew in San Francisco tijdens de Game Developers Conference. Begin 2016 besloot Diego zich te vestigen in Amsterdam want…..hij spreekt vloeiend Nederlands en is afgestudeerd bij de HKU in Utrecht. Lang verhaal kort, hij nodigde me vrijdag 15 maart uit voor een primeur: ‘s7 airlines visit earth’, een imposante nieuwe vorm van content voor een Siberische luchtvaartmaatschappij. Zie hier de trailer: https://www.popcornbrain.com/s7-airlines Meer op hun website. Hoe mooi is het om in contact te blijven met relaties die je vanaf het begin op de juiste waarde geschat hebt. Een echt lentegeluid als je het mij vraagt, dus toch nog een fijne afsluiting!

Dat ik een Sparta supporter ben zal door velen niet gemist zijn. Wel probeer ik te allen tijde objectief te zijn voor wat betreft het spelpeil. Maar af en toe moet ik het echt voor mijn cluppie opnemen. De VAR, video scheidsrechter dus, heeft ons meerdere malen de das omgedaan, met name in de nacompetitie tegen Emmen, waardoor we, aangevuld met matig spel, de eredivisie uitvlogen.

VAR blundert bij Emmen – Sparta: géén strafschop voor Spierings

Allard Lindhout geeft toe dat hij donderdagavond in de fout is gegaan. De scheidsrechter verzuimde om Sparta Rotterdam een strafschop te geven in de nacompetitiewedstrijd tegen FC Emmen.

En bij de thuiswedstrijd gebeurde het weer, dat verzin je niet. We legden ons erbij neer, Spartanen zijn nederig, geïnspireerd door een überkeurig bestuur dat nooit, of met een babyvuistje, protest aantekent. Dan kunnen ze nog heel wat van FC Twente leren! In de hoop dit competitiejaar ons een weg terug te banen naar de eredivisie, wacht ons in ieder geval al de nacompetitie. Regulier staan we tweede op mega afstand van FC Twente: 11 punten. Nu komt het; om er zeker van te zijn dat FC Twente kampioen wordt (lastig om drie Rotterdamse clubs in de eredivisie te hebben) geeft de KNVB Sparta geen toestemming om de wedstrijd tegen NEC te verzetten, die zondag 24 maart gespeeld wordt. Sparta mist nota bene die wedstrijd 6 (zegge zes) spelers van het eerste elftal die in vertegenwoordigende elftallen uit moeten komen. Voor Ajax wordt voor de tweede keer (ditmaal 8 wedstrijden) de competitie op z’n kop gezet om de miljoenenbeentjes te sparen, zo simpel ligt het. En begrijp me niet verkeerd, ik heb ook van Ajax genoten en misgun het ze niet, want uiteindelijk gaat het bij mij om de KNVB die schijt heeft aan Sparta, en haar trouwe aanhang. Zo, dat lucht op bij het begin van deze zaterdagmorgen. Oh ja, Sparta won gisteren met 3-1 uit bij FC Almere, pleister op de wonde. Wanneer deze vlag wappert, dan komen de Laanen broers eraan!

Vrijdag 15 maart 2019, het is weer Laanen broertjesdag. De 4 broers en hun charmante eega’s verzamelen zich voor een goed glas, een goede hap en menig oude koe uit een sloot die gelardeerd is met wat toen kon en nu politiek incorrect is. Maar gezellig was het! Met name oudste broer Hans was helemaal op hol geslagen met schalen met hapjes vooraf, denk paling, zalm, soesjes met mon chou, en Noorse en Nederlandse garnalen (weet niet precies meer welke garnaal van welke nationaliteit was). Daarnaast warme schotel met kip, rijst en pindasaus, het kon niet op! Daarom voor het nageslacht even een plaatje van deze vier dappere broers:

V.l.n.r. Rob (66), Aad (75), Peter (jeugdig) en Hans (77), duidelijk de grand old man van de Laanens. Het was weer een puike middag, goed teken ook dat Boeddha zich, tussen Rob en Aad in, ook op de foto worstelde. Dezelfde dag behaalde Astrid haar vaarbewijs; hoe knap is dat?

Dan wil je wel stralen en kan een luiaard als ik in alle rust en veiligheid met haar meevaren. Hulde! Het boek ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ gaat op dit kanaal in zo’n 50 afleveringen met jullie gedeeld worden. En de inhoud is verborgen in deze 5 ordners.

Wat ik voor ogen heb: een soms ijzingwekkend verhaal waar van te leren valt, waar gebeurd is, met veel foto’s en afbeeldingen om het nog meer een idee te geven dat het om mensen gaat, dus emoties, maar ook zaken. Zo’n mix is onverkoopbaar voor een uitgever. Geen probleem, de uitgever van De Luim heeft groothartig elke woensdag een extra ruimte gereserveerd. Dus, a.s. woensdag beginnen we helemaal weer bij hoe het allemaal begon. Stay tuned!

Groter contrast tussen het grandioze optreden van David Ajax tegen Goliath Real Madrid en de documentaire ‘Leaving Neverland’ binnen een week, kan er niet bestaan. De jeugd van Ajax, mannen eigenlijk, bracht Nederland in extase, de mannen die vertellen in hun jeugd misbruikt te zijn door het grote talent Michael Jackson, brengen het tegenovergestelde. Leaving Neverland vertelt in een 4 uur durende documentaire een gitzwart verhaal over kindermisbruik door Michael Jackson in zijn zelf gecreëerde sprookjesland. Voor wat betreft Michaels trieste jeugdleven en diens hardvochtige vader Joe, vind je de beste aanwijzing voor zijn gedrag in het boekje behorend bij de dubbel CD ‘HISTORY’, ‘Past, Present And Future, BOOK 1’ uit 1995. Tekst en tekening van Michael Jackson.

Vrij vertaald: “Voordat je over me oordeelt, doe je best me lief te hebben, kijk vervolgens in je hart en vraag jezelf af of je mijn kinderjaren hebt gekend.” Een in en in triest plaatje. Ik hoef er ook niet verder op in te gaan, dat doen de fans wel, maar het moest me even van het hart, ook omdat Michael zoals zovelen die misbruikt zijn, zelf ook misbruiker werd. Tja, en dan Yolanthe en Wesley! Mooi, dat hebben we ook weer uitputtend behandeld, uiteindelijk moeten we hun privacy respecteren. Zondag bracht onze jongste spruit Ivar, na het zoveelste filmpje en tussen zijn DJ activiteiten door, een bezoekje aan de papa en mama voor een paar bijvoeding- en rustdagen, alvorens zijn broers in Californië te bezoeken. En wat ga je dan doen op zo’n druilerige zondag? Juist, net als ‘vroeger’ weer eens pannenkoeken eten in Lage Vuursche. Astrid was er als de kippen bij om dat vast te leggen.

Ivar genoot weer eens (eigenlijk nooit echt meegemaakt) van ouderwetse pannenkoeken, geruite tafellakens en oud handwerktuig aan de muren. En een pot met stroop voor hem! Wanneer ik dan zeg dat je met stroop beter vliegen vangt dan met azijn, wacht me slechts een meewarige blijk, waar Astrid ook aan meedoet. Jammer, maar werken met stroop, dat deed Michael ook! Zo leuk dus als de week begon, zo jammerlijk veranderde mijn humeur gisteren toen ik de postbus lichtte:

En ik kan het niet ontkennen, na broer Rob afgezet te hebben in De Meern, reed ik na de 6-1 overwinning van Sparta op Go Ahead Eagles euforisch de A2 op. Ik dacht dat het al na zevenen was, waarna je weer 130 mag rijden, en had het te laat in de gaten, ook al omdat die andere auto’s zo langzaam reden, en ook nog aan de linkerkant, waar ik toch al zo’n hekel aan heb. €127,00 in de pot van de staat, hopelijk doen ze er wat moois mee. Na zes tegendoelpunten in de laatste vier wedstrijden, hield Sparta eindelijk weer eens de nul achter. Helaas, de voorhoede ook; 0-0 dus. Voor de ouderen: “we noteren een drie”. Inmiddels is Ivar onze vrijdagnacht in San Francisco aangekomen, waar zijn broers hem hartelijk ontvingen:

Ja, van je familie moet je het maar hebben. Zo te zien hadden Bo-Peter en Kaj al wat voorpret ingedronken. Kwajongens, dat zijn ze. Maar wel lief, die gaan kleine broer vast verwennen. Want, zoals de Duitsers zeggen: “was sich liebt, das neckt sich”.