Laanen's Luim

Gisteren vloog onze vogel Kaj weer terug naar San Francisco. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en nu weer vijf maanden wachten tot we zijn huwelijk met Michelle in Mexico gaan opluisteren. Over vliegen gesproken, dat gebeurde met de dikke week dat hij bij ons was; die vloog voorbij. Donderdag schipperde hij ons nog behendig de plassen door:

De Californische staatsvlag wapperde symbolisch dapper mee. We hebben van hem genoten afgelopen week en aan de belangrijkste mensen in zijn leven heeft hij voldoende aandacht kunnen schenken. Donderdag afscheidsmaal met sushi in gezelschap van oma Riet. Toen werd er op de deur geklopt (ja, ja) en komt die drommelse jongste broer Ivar binnenvallen. Om ons te verrassen had hij stiekem wat bussen genomen en het laatste traject vanaf Loenen te voet afgelegd. Held. Natuurlijk gisterenmorgen wel broertjes geklier met de door Astrid haastig gemaakte flensjes voor vertrek naar Schiphol:

“Jongens, dadelijk mist Kaj nog z’n vlucht,” riep ze getergd uit. Op het laatste moment plukte ze nog wat overgewicht kilo’s uit Kaj’s koffer, waarna ze de twee schelmen haar roze bolide injoeg, manlief zielig alleen achterlatend. Waar is Hazes wanneer je hem nodig hebt? De oplettende lezer (Richard Keijzer bijvoorbeeld) heeft natuurlijk allang gezien dat Clouseau de hitmaker was van ‘Daar gaat ze’. Ik kwam op die liedjes parodieën woensdagmiddag nadat ik in Huizen m’n eerste Covid-19 vaccinatie ontvangen had (Pfizer). Dan zit je daarna een kwartier af te wachten of je lichaam geen merkwaardige capriolen uithaalt. De eerste prik, jawel! Dan denk je aan liedjes die de eerste kus bezingen, of de eerste dans, of het eerste liefdesverdriet. En dan vervang je dans, of wat dan ook, door prik. Dat gaat niet altijd, zeker niet in vreemde talen. Bijvoorbeeld liefdesverdriet van Cat Stevens: ‘First cut is the deepest’. Dat klinkt voor de argeloze Nederlander al raar, laat staan voor een Engelstalige wanneer je ‘cut’ door ‘prik’ vervangt. Taal is mooi maar levert soms ook wel struikelpartijtjes op. Bijvoorbeeld wanneer je ‘canal’ verkeerd uitspreekt. De Engelsman of Amerikaan denkt dan dat je het hebt over de hondenhokken van Amsterdam in plaats van de grachten. Eén van de vermakelijkste taal misverstanden maakte ik mee toen een Duitse onderneming eind zeventiger jaren aandelen wilde kopen in Multi Function Computers. Toen Herr Schmitt de V&W rekening controleerde, rolde plotseling uit z’n mond dat hij nimmer had meegemaakt dat een bedrijf zoveel geld besteedde aan hoeren. Inderdaad, zo ziet de post ‘huren’ er in het Duits uit. Gelukkig was m’n kwartier voorbij en mocht ik naar huis, voordat nog meer gedachtenspinsels konden opborrelen. Maar goed, om terug te gaan naar Clouseau: ‘en zoveel gratie heb ik nooit gezien….’, schoot me ook te binnen toen Kaj in op maat gemaakt trouwpak paradeerde. James Bond is er niets bij. Helaas, op dat moment had Astrid m’n mobieltje in beslag genomen zodat ik het niet vast kon leggen. “Ik mag ook niks,” jeremieerde ik nog. Zonder succes. Gelukkig nog wat tijd over voor #108, u weet wel. Ach, toen was Kaj bijna 11, maar wel gereed voor Mexico!

Happy prik weekend, en blijf op je hoede!

Eindelijk is-ie er dan. Donderdag rond 8.30 leverde de KL606 zoon Kaj prompt af op Schiphol. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en daar stond hij, in levende lijve. Net als zonen Bo-Peter en Ivar had hij een naar hem snakkende moeder Astrid bezworen niet de hulp van Robert ten Brink in te roepen. Wanneer een Nederlander bij hem aan de deur in Amerika zou verschijnen met een camera, dan zou z’n openingszin niet verder komen dan “hallo, ik ben Ro…”, voordat de deur dichtgesmeten zou worden. “Ik kom op eigen kracht ma,” sprak Kaj zelfverzekerd. En zo mocht ik ze dan ook vastleggen voor de magnifieke bedrijfsauto van Astrid, voordat ze op pad gingen om een zomers trouwpak aan te schaffen.

Immers, 25 september groot feest in het ons zo nauw aan het hart liggende Cabo San Lucas in Mexico, waar hij met verloofde Michelle een stap verder gaat: HUWELIJK! Zo ver is Bo-Peter met vriendin Tiphanie nog niet, maar wel was hij Kaj voor in het ontlopen van het ‘All you need is love’ busje. Beide tortelduifjes meldden zich al ter vrijwaring in 2020, die namen geen enkel risico. Extremer nog verliep het met Ivar. Een kleine vijf jaar geleden vergezelde hij ons terug naar Nederland. Hij, die nota bene opgegroeid is in Californië, zag het al voor hem na het bekijken van één show van ‘All you need is love’. “Hallo Ivar, ik ben Robert, ik heb een boodschap voor je in m’n busje dat om de hoek staat”. Zó sterk dat hij vorig jaar, toen hij vier maanden vastzat wegens Corona in Costa Rica, weigerde z’n adres daar op te geven aan ons. “Die gluiperd van een Ten Brink houdt dat in de gaten, pa,” sprak hij verwilderd. Voor de zekerheid liet hij zich ook door een inheemse kaalscheren:

Hij ademt uit ‘zo een knappe jongen die mij nog vindt’

Ik moet het meer van een pruik hebben, maar ja, naar mij is Robert gelukkig niet op zoek. Wel zorg ik ervoor het trouwhartig voor Astrid op te nemen, mochten we het missen. En ik heb altijd een schone zakdoek bij de hand! Overigens kan Michelle, die in hun nieuwe huis in Californië is achtergebleven, gerust zijn; Kaj is (nog) niet doodgeknuffeld. Donderdag hebben Kaj en ik, in het kader van zo lang mogelijk wakker blijven, Roma-Ajax bekeken. Ik had moeite om hem tijdens de wedstrijd wakker te houden. Alleen het commentaar van Ten Hag was leuk, omdat die altijd een andere wedstrijd ziet. “We hadden 75% balbezit”, jankte hij. Zeker, tikkie breed, tikkie terug, tikkie over de hele, maar weinig in de 16 (vakterm). “We hebben de kansen niet benut”. Is dat niet een onderdeel van het spelletje? Helaas bewees hij dat onze Nederlandse competitie inderdaad van ‘Mickey Mouse’ gehalte is. Met nog een ‘helaas’ moet ik daarin Johan Derksen gelijk geven. Laat Vitesse zondag in de bekerfinale maar bewijzen dat het niet zo is. Afsluitend (voor de kenners); #107 glijdt woensdagmorgen weer de digitale brievenbus in!

90 + 3. De Amerikanen hebben hier een gezegde voor: ‘It ain’t over till the fat lady sings’. Het gezegde betekent in wezen dat je geen aanname over het einde van een gebeurtenis moet maken tot het daadwerkelijk beëindigd is. En wie was die ‘fat’ lady? Kate Smith, een hele grote mevrouw, die in de 50’er jaren het Amerikaanse volkslied zong na afloop van ‘American football’ wedstrijden.

Refererend aan bovenstaande cartoon, zou het zomaar kunnen dat Rutte IV inderdaad aanstaande is. Mevrouw Kaags legendarische zin “hier scheiden onze wegen meneer Rutte”, bleken even onbetrouwbaar als de Kaagse plassen. Zeker na acceptatie van het cadeau van het voorzitterschap van de 2^e kamer. Dit gaat stemmen kosten mevrouw Kaag, gaarne verwijs ik u naar de ervaringen van vorige Rutte partners. Maar eigenlijk dwaal ik af. Jongste zoon Ivar, die bij ons de paasdagen doorbracht, en ik waren TV toeschouwers bij de wedstrijd Sparta-PEC vorige week zaterdag. En 90+3 hebben wij vele malen onder het slaken van smartelijk kreunen moeten ondergaan. Sparta stond voor, of op z’n minst gelijk, waarna de tegenstander in de laatste minuut Sparta de das omdeed. Tot onze opperste vreugde keerde het tij; Sparta scoorde de winnende goal tegen PEC in de allerlaatste seconde. Het bracht me terug bij van die ‘last moment’ gebeurtenissen. Eén is wel heel dichtbij: Pasen. Sneeuw en witte daken met Pasen, wie had dat kunnen denken? Wie ‘covert’ Bing Crosby met ‘I’m dreaming of a white Easter’? Of Wham met ‘Last Easter’? 31 december 2005 liep mijn arbeidsovereenkomst af met Ex’pression. Zonder ‘Permanent Resident’ status, de zogenaamde groene kaart, voor mij en de familie, zou het einde van ons avontuur in de V.S. betekenen. Weliswaar aangevraagd, en op papier toegekend, maar zonder de ‘Permanent Resident Card’ ben je kansloos.

Kwam per post 23 december binnen. Halleluja! Kerst 2005 kon niet meer kapot. Verder erug in de tijd: december 1976. Een wederverkoper klant weigerde een factuur te betalen van 100.000 gulden. Het kersverse door mij opgerichte bedrijf Multi Function Computers, 6 maanden eerder met 50.000 geleende guldens begonnen, stond op het punt van omvallen. “Dat nooit”, schreeuwden we overmoedig in Zoetermeer. 9 jaar later vroeg Computable me het als kerstverhaal te brengen:

Ons groepje van automatiseringsdesperado’s zag kans om een loodzware Systime PDP 11/34 computer met een list uit een bankgebouw te krijgen. De decembersalarissen waren veiliggesteld. Zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen die te maken hebben met ‘nooit een aanname maken, of opgeven, voordat de uitkomst definitief is’. Zo vind ik de uitkomst van Covid-19 ook 90+3. Blessuretijd is nog niet eens begonnen! Ga geen roekeloze dingen doen voordat we allemaal óf gevaccineerd zijn óf een negatief bewijs hebben. Wellicht kunnen we van de zomer weer vrij adem halen, wellicht met enige restricties. Nog even volhouden, wanneer de ‘fat lady sings’ ken je de uitkomst. Nog verre van 90+3 is ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, fris en fruitig komt aflevering 106 woensdag over de digitale toonbank. Geniet dit weekend!

En daar is-tie dan; de Omtzigt top-3 samengesteld door La-La-Rutte muziekland:

Op 3 Rutte-fase van ontkenning, “hoe je heette…..:

Op 2 Rutte-fase van herinnering”, “Waarom……”:

Op 1 Rutte-fase functie elders (ministerpost):

Eruit getuimeld in de Rutte-voorfase:

Dus van stal gehaald en in de loop der Luimen meerdere malen mogen gebruiken, voor het laatst (niet dus) in 2019:

De eerste keer echter in 2016, toen er beloofd was dat hij de zaak van de langst zittende Nederlandse gevangene in het buitenland, Jaitsen Singh, zou aankaarten bij de toenmalige gouverneur van Californië, Jerry Brown.

Eén ding is zeker; hier werd niet over Singh gesproken. Naderhand heeft Rutte in een bedankbrief er nog gewag van gemaakt, dat wel, uiteraard zonder succes. Singh zit nog steeds gevangen, 37 jaar nu. Minister Dekker, fijne partijgenoot van Rutte, weigerde een aangenomen motie van de 2^e kamer, ingediend door Michiel van Nispen (SP), te honoreren. Saillant detail; Pieter Omtzigt was ook één der ondertekenaars. PrisonLaw gaat 6 april in een kort geding trachten Nederland te dwingen om te starten met de strafoverdracht van Singh. Ze wijzen daarbij op de gemaakte grove fouten en de wijze waarop hij jarenlang in de steek is gelaten. En daar weet ik alles van! Sterker nog, ik heb er middenin gezeten. Kijk op prisonlaw.nl voor gedetailleerde berichtgeving. Geef steun! Soms kan ik lekker onbezonnen lachen om reacties op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De afgelopen week schreef ik over ‘troubles’ met partner in crime Gary Platt. Richard Keijzer, sterjournalist in ruste, schreef: “Er borrelt spontaan een kort zinnetje op – Gary Platt, functie elders”. Briljant met het oog op wat er plaats vond toen, en nu. En ook qua gevoel voor humor. Nog één; onze hond Tinley begon met een half oog op mij uitbundig haar bak te likken. Nimmer eerder had ik zo’n duidelijk signaal gekregen dat ik vergeten was haar bak te vullen. Meesterlijk. Ach, nu lekker de paasdagen in met als ‘hoogtepunt’ vanavond Sparta-PEC (samen met Ivar op de bank) en 2^e paasdag de 80^e verjaardag van schoonmoeder Riet. Eerste paasdag gaat ook heel gezellig worden, maar dat kan ik niet verklappen, tenzij je m’n vuilniszak openrijt. Blijf waakzaam en gezond, ook qua inname van (chocolade) eieren, en geniet woensdag van #105.

Ik kan het niet laten om het vandaag toch even over voetbal te hebben. Dat komt omdat ik Frank de Boer, gerenommeerde internationale coach, vóór en na de wedstrijd van Nederland tegen Turkije op de TV hoorde spreken. De eerste keer zag ik hem ook, de tweede keer wilde ik alleen maar naar hem luisteren om hem beter te begrijpen. Vóór de wedstrijd begreep ik dat hij Tete had gekozen in plaats van Dumfries omdat hij snel is. “Niet dat Dumfries niet snel is”, verbaasde hij me vervolgens. Daarna; “Tete is een goede verdediger. Niet dat Dumfries geen goede verdediger is”. En zo ging hij maar door met het uitleggen van wijzigingen in het team, waarvan je vervolgens dacht; HOE DAN? Zottenpraat, dat wel. Na de wedstrijd begreep ik hem helemaal niet meer, zo onsamenhangend sprak hij. Wanneer zijn Nederlands al zo onsamenhangend is, hoe moet hij dan in Engeland en Amerika overgekomen zijn? Vandaar waarschijnlijk z’n korte verblijf aldaar. De man in vorm, Wout Weghorst, viel af bij de selectie. Misverstand? Riep hij kortaf “Wout Weg…….”, en na enige tijd “horst”? Maar ja, toen zat Weghorst al hoog en breed in Duitsland. Communicatiestoornis. En Babel zat natuurlijk bij de selectie om de taalverwarring op te heffen. Belezen als hij is, had onze Frank uiteraard over de toren van Babel gelezen. Dus voetbalhaters, vrees niet, ik ga het niet over de wedstrijd hebben.

Nu heeft Frank een tweelingbroer, Ronald geheten, die voetbalanalist is bij ESPN. Ik viel afgelopen week in bij een analyse en binnen vijf minuten hoorde ik hem drie maal zeggen “hoe heet ‘t”…… Ik denk, ja, dat moet je niet aan mij vragen, dan was ik zelf wel analist geworden. Maar na de wedstrijd Turkije-Nederland (die we natuurlijk ongelukkig verloren) dacht ik, misschien kan Frank voortaan ook meer aan z’n staf vragen; “hoe heet ‘t”. Zoveel gebeurd afgelopen week! Die uitglijer van Ollogren. Oh….. Toen ze aan kwam lopen dacht ik eerst dat ze een wit uniformpje van één van de zusters geleend had.

Stond wel kittig met die laarsjes eronder. Dom natuurlijk om zo open en bloot met notities naar buiten te komen, maar neem van mij aan dat al die gespeelde verontwaardiging hete lucht is. Wanneer Omtzigt niet zoveel voorkeursstemmen gekregen had (meer dan 350.000), dan was hij wellicht al op een andere positie geprogrammeerd geweest. Het fluweel van die zetels blijft lokken. Weet je wat echt leuk is? Onze zonnepanelen zijn geïnstalleerd! Nu het zo zonnig is, hoor ik als het ware de elektriciteitsmeter terugdraaien. Muziek! Helaas geen foto, dat zouden die oliebollen van installateurs doen (overigens vaklui), maar mislukt. Toen ik bovenaan de ladder stond om die prachtige zonnepanelen te aanschouwen, durfde ik de ladder niet los te laten om een plaatje te schieten. Weet je wel wat die twee nieuwe knieën gekost hebben?! M’n grootste angst werd ook niet bewaarheid, namelijk dat de ark ten onder zou gaan. Belletje: “Astrid, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. De zonnepanelen liggen erop, ik sta op het dak en kan ze goed zien. Jammer genoeg sta ik tot m’n enkels in het water.” Genoeg geleuterd, jullie kennen m’n gezondheid waarschuwingen, en hebben de wetenschap wat er a.s. woensdag gepubliceerd wordt. Have fun!

Het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Uiteraard begrijp ik de teleurstelling van CFO Ed Niskanen, maar een zekere opluchting zal er zeker zijn nu hij niet meer te maken heeft met Brams brute kritiek. Ik zeg hem een bijpraat lunch toe. Voor het overige wil ik het luchtig houden. Er wordt gegrinnikt over de plotselinge omslag van de Belg om toch een ‘refund’ te vragen aan E&Y vanwege hun onkunde in de school business. Eerder had hij ze te vuur en te zwaard verdedigd. Het gegeven dat we 18 klassen dankzij ons 24/7 systeem hebben kunnen laten afstuderen binnen vier jaar, voelt goed. En zo breng ik ook de e-mail in herhaling die ik een week geleden naar het hele personeelsbestand heb gezonden inzake wijziging activiteiten van Gary en mij. Luchthartig geschreven om het voor Gary te verlichten:

Ik benadruk dat het ook de wens was van ons board en dat ik deze week het ‘org chart’ als zodanig zal aanpassen. Gary zegt niets, hij vond het toen niets, en nu ook niet. Hij wilde eigenlijk absoluut het ‘placement department’ blijven leiden, omdat het sexyer is om met de Pixars van deze wereld om te gaan dan met ouders. Daarnaast valt het educatiegedeelte nu rechtstreeks onder de tot ‘VP of Education’ gepromoveerde Chris Coan. Er valt onmiskenbaar een schaduw over de bijeenkomst die ik dan maar afsluit om verdere discussies hieromtrent te voorkomen. Nadat we opgebroken zijn, zeg ik Gary dat we heel wat te bespreken hebben tijdens ons vijfjarig jubileum in Las Vegas. Met een brommerige knik verdwijnt hij in z’n kantoor. Daar baal ik zo van; Gary up, Gary down. De laatste tijd steekt het z’n kop weer op. Ik vermoed dat hij weer eens een keer z’n medicijnen niet heeft ingenomen. Ook een punt voor de Las Vegas agenda. De eerste die overigens, hoe grappig, de bui over zich heen krijgt is de Belg. Frank Monstrey meldt monter dat hij New York aandoet en daarom van de gelegenheid gebruik maakt vrijdag naar San Francisco te vliegen om zaterdag de laatste twee geselecteerde CFO’s te interviewen. Gary laat hem bot weten dat hij geen enkel agendapunt heeft om met hem te bespreken en absoluut geen zin heeft om zijn weekend door Frank te laten ruïneren. Een echte ‘wie denk je wel dat je bent’ e-mail. Frank haalt bakzeil en vliegt donderdag binnen. Tevens stemmen we in om te dineren met de topkandidaat voor een boardpositie. Ik zeg m’n pokeravond dan maar af. ‘The things we do for love’! Frank zien we vrijdagmiddag verschijnen wanneer de CFO’s geïnterviewd worden. De keus valt na een intensief gesprek op Espi Sanjana, een gelouterde CFO van Indiase afkomst, met ‘honors’ afgestudeerd van het prestigieuze Columbia University in New York. Maar voor ons is van belang dat het een sterke persoonlijkheid is, die opgewassen is tegen het koppel Bram/Frank, hetgeen we in een voorgesprek ter dege met hem hebben doorgenomen. Stipt om zeven uur schuiven we aan in ‘The Townhouse’ om kennis te maken met June Hamilton, beoogd boardmember. Tot en met gekwalificeerd, koud als een kikker. Frank gloeit van trots en heel eerlijk kunnen we beter deze slag laten lopen om ons te concentreren op het eindspel. We jakkeren door de maaltijd heen en nemen rond half negen afscheid. Ik wens Gary “a hell of a weekend” en zeg hem niet te vergeten z’n reiskoffer voor onze pret ‘5th anniversary’ Vegas trip mee te nemen. “Yeah, yeah,” mompelt hij onderweg naar z’n kever. Nou, nou, dat belooft gezellig te worden! Voordat we maandag vertrekken, wijden we eerst klas 28 in en daar knapt Gary zienderogen van op. De middagvlucht, gelardeerd met een Bloody Mary, brengt ons binnen een kleine anderhalf uur van San Francisco naar Las Vegas, waar we inchecken in ‘The Venetian’. Gary neemt een forse slok van zijn ‘Manhattan’ en zegt met een halve lach, “next.” Aangezien we pas laat besloten hebben ons vijfjarig jubileum te vieren, is er geen enkele show van betekenis te boeken. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje ‘off the strip’ bij een show van ‘The Rat Pack’.

En verdomd, de acteurs die Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr. spelen, zouden in Nederland in elk theater een goed figuur slaan. Gary verontschuldigt zich om een toiletstop te maken en komt na zo’n 20 minuten terug met een kegel van wiet. En dan komt hij met een opmerking die ik zo herken van hem wanneer hij relaxed is; “you’ve got to admit Pete, She got a great body.” Nu is het mijn moment om binnensmonds iets onverstaanbaars te mompelen. Even na middernacht doen we na een korte wandeling de nachtbar van ‘The Venetian’ aan. Twee slaapmutsjes verder durf ik het aan; “still on medication Gary,” vraag ik langs m’n neus weg. Gary is ondanks alles op z’n hoede en lacht het bevestigend weg, hij gaat nog wat gokken. Ik besluit om nog een whiskietje uit de minibar op m’n kamer te nemen om zodoende m’n gedachten wat te ordenen. Tegen half vier word ik met m’n hoofd op het bureau wakker; vrij ongeordend. Het hotelontbijt is uitgebreid en zwijgend verorberen we onze ‘eggs over medium’ met ‘crispy’ bacon.

Peter met Gary, die lacht als een boer met kiespijn.

Voor het hotel staan de taxi’s opgelijnd en de portier opent gedienstig de deur, met open hand, zodat je weet waar je de fooi in moet stoppen. Gary is stil in de taxi en pas aan boord komt hij met een vraag die waarschijnlijk al een tijdje op z’n lippen brandt; “can I have placement back, Pete.” Er past slechts één antwoord op; “nope.’ Dit is besloten in de boardmeeting en als zodanig pas ik het ‘org chart’ aan. “Period.” Op SFO blijft Gary’s gebruikelijke ‘hug’ uit, klaarblijkelijk heb ik hem pijn gedaan. De eerste week van april vindt er een uitbundige uitwisseling van e-mails plaats tussen ‘lawyers’ en HQ de ‘Bosschuur’ inzake onze overeenkomsten, nog steeds zonder overeenstemming. Tevens werkt Chris Coan aan ons bezwaarschrift tegen de afwijzing van ons accreditatie voorstel. Vrijdag 11 april maakt CFO Espi Sanjana zijn entree, waarna hij kalmpjes met de financiële mensen om de tafel gaat. ’s Avonds genieten van een concert bij ons van de gelauwerde Tori Amos, dat deels uitgezonden gaat worden op KTVU en Channel4. Liefst acht maal is ze genomineerd voor een Grammy, en dat kon je merken aan haar entourage toen ze ’s middags als een ware diva Ex’pression binnen schreed!

En uiteraard werken onze studenten eraan mee. Dat staat nog eens goed op je CV! Lange avond, dat wel. Zaterdagmorgen weer vroeg op, want er is weer een ‘Open House’. Na het gebruikelijke welkomstwoord van Gary en mij, trek ik me tijdens de rondleidingen terug op mijn kantoor. Net nadat ik m’n computer opgestart heb, stormt Gary naar binnen en begint een onsamenhangend verhaal te spuien over een memo van HR waarin Ed Niskanen aangehaald werd met een verkeerde uitlating over ‘retakes’. Gary spuugt vuur en is niet te stoppen. Langzaam word ik erg boos en werk hem daadwerkelijk fysiek m’n kantoor uit. “Get the fuck out of my face,” roep ik hem nog na. Dit is toch wel de druppel. Ik besluit om wat ‘lawyers’ betreft zelfstandig m’n gang te gaan en tevens om in de ‘org chart’ duidelijk weer te geven hoe de verhoudingen liggen. Iedere keer wanneer ik Gary een vinger geef, maakt hij er misbruik van. Misschien ben ik wat dat betreft wel een zachte heelmeester. Moet ik erbij zeggen dat z’n irrationele gedrag me wel zorgen baart. Dermate dat ik me afvraag, alle schermutselingen in aanmerking nemend, of het wel zin heeft om hiermee door te gaan. Wanneer de onderhandelingen aflopen als verwacht mag worden, zou het weleens gunstig kunnen zijn om met een zak geld huiswaarts te keren. Immers, hoeveel kan een mens hebben? Sowieso besluit ik om nu nog Gary een e-mail als zodanig te sturen.

Beetje bombastisch, maar “what the fuck,” mompel ik binnensmonds. Inmiddels heb ik een behoorlijke hekel aan George W. Bush gekregen. Het eind van ons ‘Open House’ is aangebroken en professioneel als altijd sluiten we het af. Vervolgens gaan we zonder boe of bah te zeggen huiswaarts.

Volgende week: Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.

Ja, ik was er echt aan toe, aan die verkiezingen. Na Veronica Inside maandag, melige Johan Derksen aflevering, viel ik daarna per ongeluk in het programma ‘Komt een man bij de dokter’. Over melig gesproken. Moppen die we 40 jaar geleden al matigjes vonden, tenzij vertolkt door een briljante redenaar, worden in dit programma gevisualiseerd. Voorbeeld: Vrouw1: m’n man is jarig en heeft alles wat z’n hartje begeert, wat te doen? Vrouw2: heeft hij een idool? Vrouw1: ja, Brigitte Bardot. Vrouw2: verras hem en laat op elke bil ’n B tatoeëren. Vrouw1: echt? Hoe origineel, doe ik. Bed scene. Vrouw1 komt koket binnen en vraagt in bed liggende man: raad eens wat ik voor jouw verjaardag gedaan heb? Man haalt schouders op. Vrouw1 draait zich elegant om en toont haar billen. Man verbaasd: wie is BOB? Nu moet de luisteraar/kijker raden welk vrouwelijk in-/uit orgaan de O vormt. Ik vond het zo leuk dat ik vergat te lachen. Snel naar Op1.

Sven Kockelmann mocht ik graag beluisteren, maar die maandagavond leek het wel of ik een rechercheur aan het werk zag die een verdachte ondervroeg. Afgezien van het continu onderbreken van het gegeven antwoord, zag hij eruit als een roofvogel die z’n prooi niet los wilde laten. Gelukkig was Kaag stevig genoeg om hem af te weren. TV uit, m’n mandje lokte meer dan ooit. Ja, ja, lekker per post gestemd en ik begrijp echt niet wat er nou zo moeilijk was om die twee enveloppen te vullen.

Stap voor stap aangegeven, kon niet missen. Maar nu begrijp ik ook waarom toch relatief veel ouderen op Baudet gestemd hebben. Lijkt sjiek op Audi en……sjoemel software leidt naar sjoemel waarheid. En die arme Thierry was zo doodop van het (liegen?) dat hij niet beschikbaar was om uiting te geven aan z’n vreugde over de veroverde acht zetels. 17 partijen in de kamer, mensen, het lijkt wel de eredivisie, met de VVD als een soort Ajax. M’n in 1998 heengegane mama zou Rutte het volgende stempel hebben meegegeven: ‘zo glad als een paling in een emmer snot’. Maar hij komt ermee weg, deze Houdini van de politiek. Zelf ben ik zeer verheugd over het goede resultaat van D66. Kaag is een topvrouw, en derhalve zie ik een sterke coalitie tegemoet. Wat me deze week het meeste vreugde schonk, hoe kan het ook anders, was de geboorte van m’n eerste kleindochter. Een trio kleinzonen gingen haar vooraf. Primeur ook; het eerste Spartameisje in de familie! Alles gezond, iedereen extreem gelukkig. Woensdag denderen we het tweede kwartaal 2003 in van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij weer van behoorlijke storing op de lijn gesproken mag worden. Astrid vroeg me recent of we dat echt allemaal hebben meegemaakt. Kejje nagaan! Fijn weekend, blijf op je hoede, maak er geen potje van!

Het ontzet van Leiden eindigde 3 oktober 1574 toen de Geuzen de dijken doorgestoken hadden, waarna de Spanjaarden de benen namen. Daags daarna voeren ze op hun platbodems Leiden binnen om voedsel uit te delen aan de hongerige bevolking. En nu hebben de Geuzen van Janssen een Covid-19 goedgekeurd vaccin ontwikkeld. In Leiden! En nu gaan m’n gedachten een eigen leven leiden want Janssen is een onderdeel van Johnson & Johnson. Een heerlijk beeld doemt in m’n hersenpan op:

“We did it”, oh wat zijn ze blij! Mooi is ook het volgende: Astrid en ik gingen donderdag op weg naar kleinzoon Rico, in Leiden, om hem een nieuwe stofzuiger te brengen voor z’n 21^e verjaardag. Een stofzuiger?! Ja, want Rico had even daarvoor met zijn vriendin een uiterst genoeglijk appartementje aldaar gescoord. Een Spaanse vriendin, die werkt bij….tromgeroffel…..Johnson & Johnson. Dat was het laatste stukje van de cirkel. Niet te vergeten dat onze eindbestemming die dag zoon Rick was. Op miraculeuze wijze heb ik het gepresteerd om twee zonen op dezelfde dag geboren te zien worden. Wel 16 jaar na elkaar. Broer Rob en ik waren blij dat Sparta een zwaarbevochten driepunter wegsleepte uit Venlo. Niet mooi, wel lekker. Jammer dat Rob 10 minuten voor tijd terug moest racen naar Culemborg vanwege de avondklok. Het gemis van een schot van Fortes op de binnenkant van de paal moest hij ‘live’ ontberen, alsmede een miraculeuze redding van doelman Okoye. Schijnt spannender te zijn op de radio. Mr. J.J. van Dort, u weet wel, meende nog een snerende app te sturen met de mededeling “fraai ingeschoten”. Inderdaad, we wonnen door een eigen doelpunt van VVV, maar zoals ik onze jurist en Feyenoord fan terugschreef; “een gegeven paard…..”. En daarmee was de rood witte kous af. Gisterenavond onze maandelijkse concertavond met de Groeneveldjes voortgezet met de Bee Gees. ‘One night only’ was hun enige ‘live’ concert in 1997, het jaar dat ze in de Rock and Roll Hall of Fame ingewijd werden. Het concert speelde zich af in het fameuze MGM Grand in Las Vegas. Heerlijke nostalgia, zeker omdat we er ook geweest zijn (ander evenement). Wetend dat alleen Barry Gibb nog in leven is van het drietal, die nu overigens zingt als een kraai, is het nog meer genieten van de talloze hits die met name Barry geschreven heeft. Een traantje wegpinken wanneer ze een virtueel duet zingen met hun te vroeg overleden (drugs) jongste broer Andy, en genieten van de schoonheid van Olivia Newton-John. Blijft een aanrader. Voorts dobberen we de maand uit conform de adviezen en geboden van het pret duo Rutte/de Jonge. Slotakkoord met Tinley, als symbool van inspiratie, die overigens hoognodig een kappersbeurt nodig had (wie niet?).

Tevens zijn de flonkerende ogen in haar lentetooi een symbool voor betere tijden die eraan komen.

Wanneer rond Pasen de terrasjes weer open mogen, krijgen we allemaal dat lentegevoel. Neemt niet weg dat we vooralsnog voorzichtig moeten blijven, want anders is Leiden in last. Met ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 102 stormen we a.s. woensdag 2003 binnen, en dan hebben we het over een ander lijden. Maar wel spannend!

Nou, Sparta won dus thuis niet van laagvlieger (17) Willem II. En slecht dat het was. Astrid vroeg me nog waar die blosjes vandaan kwamen. Koorts? Nee, pure boosheid over het vertoonde spel. Goede vriend en consigliere Joop van Dort, helaas Feyenoord fan, appte me (grappig hoor): “helpt schreeuwen van achter de tv niet?” Gelukkig kon ik hem zondag van repliek dienen nadat AZ de stand tegen Feyenoord op 4-2 bracht: “helpt schreeuwen bij jou wel, Joop?” Kreeg ik wat warrige advocatentaal dat Feyenoord uit speelde. De discussie werd beëindigd door dit simpele feit: Sparta-AZ: 4-4. Moet ik er wel bij zeggen dat Emmen gisteren m’n rood-wit gestreepte Sparta hart bijna gebroken heeft. Ik begon al vrij pessimistisch aan de wedstrijd.

De duurste shawl die ik ooit gekocht heb, dat wel!

Onrustig zat ik voor de buis. Niet ten onrechte, gezien de uitslag en het vertoonde spel. Maar ja, het blijft toch je cluppie! Aangezien al onze gym activiteiten op maandagmiddag dit jaar corona geannuleerd zijn, hebben de echtgenoten van gym maat Chris en mij besloten dat Chris en ik de maandagmiddag niet alleen door moeten brengen met evalueren (Ketel1), maar ook moeten lopen. Geen tegenspraak mogelijk. Dus meldde ik me maandagmiddag 14.30 bij huize Groeneveld in Breukelen, met onze viervoeter Tinley die ik als onderpand achter moest laten.

Chris tussen de dames tijdens bootcamp Texel

Monter begaven we ons op pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Na de eerste zware 300 meter kwam een bankje in zicht dat ideaal leek om Chris te laten genieten van het ene sigaretje dat hij zich veroorloofde. Helaas, z’n hippe Zippo aansteker weigerde dienst. Rokers bleken schaars te zijn onder de passanten. Plotsklaps zag Chris een tweetal mensen voorbij lopen waarvan één achteloos een sigaret in z’n hand hield. Chris sprintte erachter aan (het kan dus wel) en had beet. Na enige discussie keerde hij terug en was vol lof over de Syrische jongeman die hem bevuurd had. Die maakte zelfs z’n excuses dat hij maar één aansteker had, anders had Chris die wel kunnen houden. Waar zijn betrouwbare getuigen als Wilders of Baudet wanneer je ze nodig hebt?! Uiteindelijk waren we tegen een uur of vier weer op de thuisbasis, alwaar we onze tocht van komende maandag in Loosdrecht doorgenomen hebben. Nadat Marianne m’n stappenteller gecontroleerd had, mocht ik weer met Tinley huiswaarts keren. Inmiddels zitten we in de categorie ‘niet’ al ruim anderhalve week te wachten op drie wifi boosters waar Ziggo ruimhartig mee adverteert. Ook geen enkele update over wanneer wel. Zelfde categorie ‘niet’ gaat voor Stedin op die ruim twee weken geleden bevestigde dat we voor een ‘smart’ meter gaan. Doodse stilte sindsdien. Dat is niet netjes. Wel leuk en informatief was de lunch met m’n twee oudste kleinkinderen Rico (20) en Felix (19). Opa had een gezonde lunch besteld bij Loenen uitbater Hans & Frietje.

Rijbewijshouder kleinzoon Rico was zo vriendelijk om het op te halen, en daar hebben we heerlijk van gesmikkeld. Tijdens een serieus rollenspel hebben we ook ontzettend moeten lachen, je kent dat wel, de slappe lach. Astrid, die het staartje daarvan meemaakte, vond het niet opa waardig. Zoveel niet, zoveel wel, en tot de laatste categorie hoorde ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering HONDERD! Dus a.s. woensdag #101, en nu maar hopen dat het duo Rutte/de Jonge a.s. maandag wat zinnigs te melden heeft!

Ik ging er dinsdag om 19.00 eens lekker voor zitten: de Rutte/De Jonge show. Je kent de maatregelen al, maar het leuke zit ‘m natuurlijk in de verpakking die ze eraan geven. Dit keer was het thema ‘houdt er de moed maar in’, voorafgegaan door ‘hela, hola’, natuurlijk. Terwijl Rutte vanonder zijn keurig gekapte hoofd zong over ‘aanzuigkracht’, waarbij hij het klaarblijkelijk ook had over de seksindustrie, tolde het in mijn hoofd om een goede naam te verzinnen voor dit duo wanneer ze met hun show het land doortrekken. Wat te denken van ‘De Jonge Rutte’? Ook een goede sponsornaam:

Perfect toch?! Maar niet bruikbaar voor het hele gezin. Gezien de inhoud van hun repertoire zou ‘De Spelbrekers’ ook een goede naam zijn, met de parodiesong ‘Kleine kokette Vaccinca’. Helaas, die waren er al (Eurovisie songfestival 1962). En toen, als een donderslag bij heldere hemel, schoot me een homoniem te binnen. Ze verkopen de verpakking omdat de inhoud als gelekt is, dus gaat ons parmantige duo ‘De Lekkers’ heten. En dat sluit weer aan met de boodschap ‘wie zoet is krijgt lekkers’. Twee goede kanten aan hun verhaal, vind ik tot slot. Allereerst de avondklok. Mijn vader placht in het grijze verleden later op de avond de wekker op te winden en zei dan ‘de visite zal wel naar huis willen’. Duidelijke boodschap. Nu kijk je verschrikt op je horloge en zegt ‘jongens, ik wil niet lullig doen, maar wil je vóór negen thuis zijn….’. Ten tweede zie ik werkgelegenheid ontstaan bij o.a. Lidl en AH voor werkloze acteurs. De Lekkers treden 8 maart weer op; komt dat zien, komt dat zien. Moet ik zeggen dat onderstaand duo me nader aan het hart ligt:

Zoon Kaj is op dit pad (Firefighter/Paramedic) gekomen dankzij z’n moeder, maar wat me er werkelijk toe brengt is de zeer verheugende boodschap dat hij in april een weekje overkomt. Op dat moment hebben we hem, behalve virtueel op sociale media/facetime, etc. een kleine twee jaar geen warme knuffel kunnen geven. En dat gaat schuren. Hij heeft in Californië een mooi leven opgebouwd en gaat ook nog eens in september trouwen. Tijd om nog eens een aantal dagen één op één met de papa en mama door te brengen. We verheugen ons zeer. Toen ik 20 maart 2019 begon te schrijven met mijn saga ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kon ik niet vermoeden dat ik komende woensdag aflevering 100 zou publiceren. Daarmee sluit ik het jaar 2002 af en moeten de spannendste jaren nog plaatsvinden. Eén van mijn meest kritische (taalnazi) lezers is de gepensioneerde journalist Richard Keijzer. Echter, ook hij kon z’n nieuwsgierigheid niet bedwingen daar waar het om Frank Monstrey alias ‘de Belg’ gaat. Mijn antwoord was ‘Google’ hem. Wat hij vond verraste hem zeer. Meer zeg ik er niet over, behalve dat de Belg klaarblijkelijk zowel het Ex’pression deel als het Wintzen hoofdstuk uit zijn geschiedenis gewist heeft. Zoals gisteren beslist; de avondklok blijft en we weten ook nog waar de klepel hangt. Dus, gebruik je gezonde verstand en blijf daardoor van alle smetten vrij!