De Cruise

Na wat zorgelijke maanden betreffende Astrid’s gezondheid, konden we uiteindelijk (opgelucht) de lang tegemoet geziene cruise naar Mexico’s Baja California aanvaarden.

Aangezien vliegen op korte afstanden meer een ‘pain in the butt’ is dan dat het vreugde oplevert, begonnen wij monter aan onze rit naar Long Beach (Haven L.A.) om een uurtje of zeven zondag de 27e september.

Wat dat betreft maakt zo’n ritje van 576 kilometer je niet zooveel meer uit in Californie.

Freeway 5 loopt als een liniaal naar de plek van bestemming, met genoeg pleister- en plas plaatsen om in alle behoeftes te voorzien.

Niet nerveus je van schoenen en riem ontdoen onder het toeziend oog van een barse TSA beambte op het vliegveld.

Over de zogenaamde beveiliging van prive vliegstrips heb ik inmiddels al uitgebreid kond gedaan in mijn column ‘17; toen en nu’.

Of ik al wat van Homeland Security gehoord heb?

Dacht het niet!

Rond 2 uur ‘s middags, inclusief lunch en andere geneugten, konden wij parkeren bij de cruise aanmeerplaats van Long Beach, niet ver van de originele Queen Mary, nu omgedoopt tot hotel.

Mocht Astrid op onderstaande antree foto wat ongelukkig kijken, dan moet ik verklappen dat de oorzaak daarvan is dat haar meegevoerde fles Scotch uit de koffer gevist werd, en derhalve ook niet aan boord kwam.

Wel mocht ik de fles naar de auto terugbrengen, ergo geen teloorgang als zodanig.

Mijn bourbon hadden wij, wegens het glasrisico, overgegoten in een plastic appelsap fles. Geen centje pijn, kwam er ongestoord doorheen!

clip_image002

Eenmaal aan boord kwamen wij tot ons grote genoegen in een gehandicapten cabine terecht met ruime badkamer en balcon. Wat een weelde!

Nadat de sloepenrol aangekondigd werd, en mensen ontboden werden naar hun trefplaats, besloten wij eensgezind ons van een whiskietje te voorzien en ons helemaal koest te houden.

Alhoewel wij in eerste instantie opgeschrikt werden door onze plotsklaps openslaande deur, gevolg van het indrukken van de rolstoelknop, leek ons snode plan te lukken.

Nadat wij de glazen aan de lippen hadden gebracht, vloog de deur alsnog open en verzocht onze hutbediende ons vriendelijk doch zeer dringend naar onze monsterplek te gaan.

Over betrapt worden gesproken!

clip_image004

Na twee dagen op de oceaan (heerlijk) en behoorlijk wat gelezen te hebben, zonder de noodzakelijke hapjes en snapjes uit het oog te verliezen, deden wij binnen enkele dagen Puerta Vaillarte aan, waarna Mazatlan en Cabo San Lucas volgden.

Nou ben ik geen reisverslaggever, maar klaarblijkelijk hebben wij altijd het geluk om uberdikke mensen in onze buurt te krijgen.

Terwijl Astrid aan het zwemmen was met de ‘fishes’, zich liet kussen door een dolfijn (materiaal volgt later dit jaar), begaf ik mij op pad om een koele Corona te bemachtigen.

Neergezegen op een prachtige luwerrijke plek, voorzien van dit werkelijke goudgele vocht, kwamen zomaar wat iguanas uit het struikgewas scharrelen.

Vervaarlijke beesten, doch totaal onschuldig.

Du moment dat ik afdrukte om hen te vereeuwigen, kwam het enorme hoofd van de TV reparateur uit Sacramento in beeld, waardoor zomaar een iguana of drie werd weggevaagd.

Zulke beelden zou Obama moeten gebruiken voor zijn health care reform!

Nou, dat is nog eens echt politically incorrect.

clip_image006

Terug op ons bootje van 14 verdiepingen begon het dagelijkse ritueel weer; glamour foto’s, pedicure, cabaret, een veiling waar we nog een ‘Peter Max’ op de kop tikten, alsmede een ets van Snoopy op z’n hondenhok.

We sloegen ons er manhaftig doorheen!

clip_image008

Moet wel zeggen dat met zo’n mannetje/vrouwtje aan boord van naar schatting een kleine 4.000, de organisatie klopte als een bus (of was het nou een kloppende zweer?).

Het a la carte restaurant was een dagelijks genoegen en als we ons zo bij tijd en wijle ‘s ochtends in de hut lieten verwennen, ging de zalm er in als Wieger Ketellapper.

Langste rijen voor welk buffet?

Natuurlijk; burgers, dogs en frites!

Je ziet de mensen terugkeren met borden om van te walgen; en van wat ze laten staan word je nog veel triester.

Nou ja, Obama kan ook niet echt blij zijn met zijn Nobel prijs, alhoewel goed bedoeld, is dit veel te vroeg in zijn carriere.

De meningen zijn daar nu reeds zo over verdeeld dat het gewoonweg eng wordt.

Waarom dwaal ik nou ineens zo af?

Wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat wij die week zo genoten hebben omdat we echt ‘leven’ vierden.

Zo is het.

Daar hoort een liedje bij ter afsluiting:

The Beatles – We Can Work It Out