Eindelijk was het zover; 11 november begon de Internationale Economieweek en aangezien wij, de NBSO boys en girls, enigszins de ‘kinderen van een mindere God’ zijn, waren wij zo’n 25 loopminuten verwijderd van het Atrium NH hotel, waar veel aktiviteiten plaats vonden. Eh, nee dus, taxiiiiiiiiiiii! De ochtend werd gevuld met dignitarissen van Economische- en Buitenlandse Zaken, waarbij helaas aangetekend moet worden dat Minister Henk Kamp van EZ alle eenheden van de overheid moeiteloos oplepelde maar……juist, hij vergat de NBSO een plaatsje te geven. “Meer met minder…..oren en ogen in het buitenland…….opschudden van de organisatie….”. Temidden van al dit verbale geweld voelde ik me alsof ik in een film beland was die, zij het enigszins aangepast (formatted to fit your screen), ik reeds meerdere malen had ondergaan.
Ik moet zeggen dat het weerzien met de meeste collega’s, die van heinde en verre ingevlogen waren, aangenaam warm aanvoelde gedurende de regenachtige periode in Den Haag. Zoals gebruikelijk werd mijn ochtendhumeur opgekrikt door Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NVW, die de bezuinigingen in het buitenland netwerk bekritiseerde en reeds gelden had toegezegd van de werkgeversorganisatie om het evenwicht te herstellen. ‘s Middags themasessies, waarvan met name die van de ‘Circular Economy’ mij zeer boeide. Simpel uitgelegd; als je iets produceert is het herbruikbaar voor andere eindproducten en zo-wie-zo milieu vriendelijk. De dag eindigde met een Indonesisch Buffet –lekkerrrrrr- en een speech van Rene van Hell, Direkteur Internationaal Ondernemen (BZ), bovenstaand reeds geportretteerd. Maar, op z’n Amerikaans; “wait, there is more”, immers, met een sorry naar m’n vrienden en vriendinnen die ik wegens tijdgebrek helaas niet kon ontmoeten, was ik uitgenodigd door Joke en Bart Volkerijk voor een kleine snack en borrel bijeenkomst op het Plein. Bart Volkerijk, geweldige oud pitcher van het Haagsche ADO en het Nederlands team (O.S. 1988 Seoul). Maar ook direkteur van Sportservice Zuid-Holland, waar hij zich o.a. met Panna bezig houdt . Panna?
Met panna voetbal wordt de vorm van freestyle voetbal bedoeld waarbij teams van 1 tegen 1 of meer tegen elkaar spelen en waarbij de regels bijna hetzelfde zijn als bij straatvoetbal en er dus zoveel mogelijk gescoord moet worden binnen een bepaalde tijd. Het grote verschil is dat je met een panna direct de wedstrijd kan beeindigen. De ultieme vorm van panna voetbal is 1 tegen 1 in een kooi, zoals bij de Panna Soccer Showdown. Geschikt voor de V.S.? Dat gaan we bekijken. Kortom; zeer aangename en onderhoudende avond. De dinsdag en woensdag werden voor ons interne dagen waarbij zaken als ‘integer handelen’, ‘afbakening taken’ en ‘tops en flops’ werden behandeld. Ik bespaar mijn trouwe lezers de details van deze soms dorre materie. De dinsdagavond werd doorgebracht met twee oude strijdmakkers die mij jaarlijks trakteren op een heerlijke maaltijd en sinds jaar en dag met mij verbonden zijn; eerst als werknemer (denk 70-er en 80-er jaren), maar later meer als vriend. Vriend met hoofdletter V! Voedsel en wijn gemixed met wetenswaardigheden en de nodige humor. Aangezien Freek Duveen, mijn voormalige HR honcho, en ik nogal over aansprekende kokkerds beschikken, besloot voormalige en huidige automatiserings guru Ton Bunnik (schitterde eerder in een Luim met o.a. “Agatha”) dat dit voor het nageslacht vastgelegd diende te worden:
Tja, zoals Rod Stewart eens zei over hem en Ron Wood op een toneel: “twee pikhouwelen, zij aan zij”. Wederom; genoegelijk, leerzaam en vol humor. Als gewoonlijk de avond besloten bij de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein, waar je altijd collega’s aantrof die je bij konden praten over hun sessies. Woensdagavond heerlijk relaxed doorgebracht met ex Washington collega’s Robert en Suzanne, die nu in Islamabad (not my cup of tea) gestationeerd zijn. Donderdag de 14e was de dag in Rotterdam; het Nationaal Export Event 2013. Lokatie WTC, Rotterdam. Elk half uur een speed date; die dag gesproken met 20 ondernemingen, want het stopt niet met de lunch of de borrel. Ongelofelijk intensief en inspirerend en, met veel belofte bedrijven! Donderdagavond reunie met Club 21 tennishelden/humoristen bij Restaurant-Café Centraal in Veurbeurg. Om met Peter Koelewijn te spreken; “de praatjes worden steeds groter en de daden klein”.
In dit gezelschap enige beroemdheden; wie haalt ze er uit? Sjoof (BOB?) Gertjan bracht ons keurig weer naar ons eigen Ibis hotel, alwaar nog een nachtmutsje genuttigd werd. Vrijdag de Infomart bij AgentschapNL (gaat gewijzigd worden in Rijksdienst voor Ondernemend Nederland…geniaal) en afscheid van mijn NBSO collega’s. Beetje weemoedig. Maar, nog een zakelijke lunch bij Societeit ‘De Witte’, waar je zonder stropdas niet in komt! Oude sjiek, mensen! Paul de Jonge van Legal Benchmark, vooraanstaand lid van deze “soos”, was mijn gastheer en legde me alles uit, gedurende het verorberen van de garnaal kroketjes, over de wonderen van het aanbesteden van juridische zaken wereldwijd. Zoon Rick en kleinzoon Felix stonden geduldig te wachten op een hoek van het Plein, alhoewel aangesproken door een parkeerwachter om hun voertuig te verwijderen. Wederom veel tijd in de ‘Beinse Zot’ doorgebracht met muziek uit mijn jeugdtijd die Rick op verzoek in de jukebox had aangebracht. Kleinzoon Felix bracht me nog een gitaar aubade toen ik hem naar bed bracht. Zaterdagochtend afscheid en vertrek naar Schiphol. Schoondochter Liesbeth was speciaal opgestaan om nog een boterhammetje HEMA worst te prepareren:
Jeetje, wat was dat weer lekker! Rick was door Liesbeth geboden om me met bagage naar de incheckplek te brengen, hetgeen gezien de zwaarte van de koffers heel prettig was! De vlucht naar L.A. was zeer comfortafel, hetgeen des te beduidender was wegens het gegeven dat die avond het gala ter ere van Cees Jan Koomen plaats vond, de honoree van Dutch-American Heritage Day. En zonder slaap valt dat niet mee! Mijn eigen trooper Astrid kwam van Noord Californie rijden met m’n smoking aan boord. Geweldige avond, geweldig gala! Zondag naar vrienden in Palm Springs, waar de woestijn soms overweldigend kan zijn, hoewel Astrid daar als bloem prima in past!
Helaas werden we hier met onze neus op de feiten gedrukt wanneer je in de V.S. aan de verkeerde kant van de streep staat. Onze vrienden hadden wellicht wat verkeerde keuzes gemaakt, maar als je dan in een trailer park belandt, dan ben je ver van economisch herstel verwijderd. Gelukkig konden we ze op een goed diner bij de Cheesecake Factory tracteren en is er zeker talent bij hen aanwezig. If it’s Monday, this must be Disney. Jawel, dapper doorrijdend bracht Astrid ons naar Anaheim waar een dochter van een oude strijdmakker, Tom van der Loo, een executive rol speelt. Lekker ontspannen als kinderen de dag doorgebracht met als hoogtepunt de roller coaster van ‘California Screaming’. Tenminste, als je er van houdt dat je maag wat omwentelingen maakt!
Ja, ja, we hebben die foto inderdad niet gekocht! Dinsdag homeward bound en verenigd met de kiddo’s, hoewel, een zit nog in India. Lekker de afgelopen week weer ingevreten op honderden e-mails die schreeuwden om beantwoording. Moe maar voldaan dit weekend in!