Nu we zo’n kleine week met ons drietjes het huishouden bestieren, en meer en meer details vrijkomen van de afschuwelijke crash die Germanwings’ klaarblijk depressieve copiloot Andreas Lubitz moedwillig veroorzaakte, kan je je niet aan de indruk onttrekken dat veel mensen naar een laatste foto kijken, zoals ik naar de onderstaande, de avond gemaakt voor Astrid’s vertrek naar Nederland.
Voordat deze opname tot stand kwam waren de heertjes links en rechts van Astrid nogal aan het dollen en je kan aan Astrid’s gelaatsuitdrukking zien wat ze denkt; “he, he, het is er dan toch nog van gekomen”. Hoeveel mensen, met name ouders van de schoolkinderen uit Duitsland, zitten nu machteloos naar zo’n ‘vaarwel’ foto te kijken? Geen woorden voor! Wat te denken van de openbaring dat hij zijn depressie/pillengebruik niet vermeld had?! Nou, dat is nog eens een wakkermakertje! Wanneer je de V.S. komt dan dien je een ‘immigration’ formulier, al dan niet electronisch, in te vullen, met de vogende vragen:
Het zal eenieder duidelijk zijn wanneer je vraag A. beantwoordt met “Yes”, oftewel ik heb een psychische afwijking of ik ben een drugsgebruiker, de overige vragen niet meer bekeken worden en je een enkeltje, al dan niet in boeien, aangeboden wordt naar het land van herkomst. Iedereen weet dat al die vragen met een stevig “No” beantwoord dienen te worden om de V.S. binnen te komen. Niet dat ze je dan geloven, maar als het tegendeel blijkt, dan kunnen ze je ook nog voor meineed aanpakken. Wat ben ik blij dat Astrid dadelijk gezellig via ‘FaceTime’ met me gaat babbelen. Leve de techniek! Nu ook nog zoiets om uit te vinden of iemand wel geschikt is om zoveel mensenlevens in zijn of haar handen te hebben. Zal vast wel bestaan, maar te omslachtig of te duur om daadwerkelijk in te voeren, alhoewel de schadeclaims die nu gaan komen, om van het verdriet maar niet te spreken, dit volledig rechtvaardigt. Het is een dooddoener, mensen, maar het leven gaat door en Ivar en ik gaan morgen een tripje L.A., San Diego en Anaheim maken. Deels om uit te vinden of Ivar z’n bachelor’s degree in journalisme afmaakt bij San Diego State University, deels om met vrienden en bekenden wat uit te hangen, en deels om wat sport te bekijken. Honkbal met de San Diego Padres en IJshockey bij de Anaheim Ducks. Indruk van SDSU:
Ik weet een ding zeker, hoewel ik trots ben op Rotterdam, dat mijn school er wat minder uitzag!
Althans, dat is mijn herinnering omdat het gebouw in De Bruijnstraat vervangen is door nieuwbouw. Ach, Wim Sonneveld zong het reeds in 1965, “de nieuwe tijd, net wat u zegt”. Laat ik het daar maar bij laten, morgen rij ik met Ivar zijn nieuwe tijd tegemoet, en dat geeft me een gevoel van grote voldoening. Ik hou U op de hoogte!