Zaterdag 11 juni was het zover, de Golden Princess lag in San Francisco op ons te wachten om ons via twee volle dagen op de oceaan naar diverse plekken in Alaska te brengen. Overigens, hoe vaak maak je het mee om twee gouden prinsessen op een foto te krijgen?
Samen met ruim 2.500 medepassagiers en zo’n 1.100 bemanningsleden (dat zou ons nog opbreken) voeren wij onder de Golden Gate brug het avontuur tegemoet. Een van de eerste zaken die wij aan boord aanschaften was het ongelimiteerde drankpakket, omdat zo’n cognacje van $9 er toch behoorlijk infietst en je nimmer weet wat je uit verveling gaat doen. Het zijn dan ook de momenten aan de bar dat je opvalt hoe streng men straft wanneer je een persoon onder de 21 een alcoholische versnapering verschaft:
Dat had ons met onze jongens nog lelijk op kunnen breken indertijd! Enfin, na twee heerlijke vaardagen met puik voedsel, geweldige bediening en entertainment, deden wij dinsdagochtend de oogjes open en vonden ons aanbeland in Ketchikan, Alaska. Daar was het weer totaal omgedraaid en kwam de regen bij tijd en wijle met bakken uit de hemel. De circa 4,5 uur durende geboekte toer per boot zou ons naar de misty fjords en de regenwouden brengen.
Zo te zien zag Astrid de bui al hangen, en jawel, terwijl de gids ons smeuig vertelde dat de regen hier niet in centimeters gemeten werd maar in meters, viel het ook met grote hartstocht neerwaarts. Tijd voor mij om tussen de regen- en mistflarden door wat vitaminen in te nemen:
Tja, kon ik het helpen dat Astrid na een slokje een gezicht trok van……Bloody Mary?! Ik vond het al een raar smaakje hebben. Terug aan boord gekomen werd de reis naar Juneau, de hoofdstad van Alaska aanvaard, alwaar we ‘s woensdags door de verzamelde juweliers (kilometers) en de regen met open armen ontvangen werden. Tussen de buien door vonden wij de gondel die ons naar het hoogste punt en de hikingplek zou brengen. Het leek wel of we voorbereid werden op onze terugkeer naar Nederland!
Binnen was een jongeman ijverig een totempaal aan het bewerken, en gezegd dient te worden dat het met grote vlijt en inzet gedaan werd.
De film over het ontstaan van Alaska en de oorspronkelijke bewoners was zeer informatief en had natuurlijk veel kenmerken van de “Indianen” geschiedenis zoals we die kennen. Weer beneden aangekomen viel mijn oog op het cruiseschip van de Holland America Line, de Amsterdam! En hoe leuk is het voor een Rotterdamsche jongen te constateren dat Rotterdam de thuishaven is voor de Amsterdam!
Na nog wat gezwalk door Juneau, het weer was inmiddels wat opgeklaard, weer bootwaarts en onderweg naar Skagway, waar we de beste herinneringen aan hebben. De door Astrid geboekte sleehondentoer was een groot succes!
Een van onze favoriete honden! En, we werden ook nog eens getracteerd op een beer die ons van zeer nabij, zo’n metertje of veertig, benaderde. Astrid nam deze foto.
Wat voelde ik me veilig in ons busje! Ik ben meer een stadsmens, zal ik maar zeggen. In Skagway zelf was veel van de goldrushtijd overgebleven, o.a. een van de 19 bordelen die er op het hoogtepunt waren; de Red Onion, nu een saloon:
Maar dat men graag het bordelenverhaal in stand houdt blijkt wel uit deze aankondiging:
Eenieder zijn meug zei de boer en……… Oh nee, kinderen lezen dit ook. Vrijdag zou ons naar het hoogtepunt van de toer brengen; Tracy Arm Fjord. Gletchers, ijsbergen, natuurgeweld, kortom alles wat Alaska te bieden heeft. De Everly Brothers hebben een plaatje gemaakt dat ‘Ebony Eyes’ heet (nee, ik dwaal niet af) en daar komt deze beroemde regel in voor: “then came the announcement over the loudspeaker”. In ons geval kwam de kapitein met een boodschap over de luidspreker dat vanwege een latrine probleem de trip naar Tracy Arm Fjord niet doorging. Het kwam er op neer dat er zoveel poep geproduceerd was dat men naar het diepste punt van de oceaan moest varen om een en ander te lozen. ‘Poopgate’ was geboren en met Astrid waren tientallen passagiers woedend dat hetgeen waar men voor gekomen was door de neus geboord werd. De $75 die we per hoofd ontvingen als goedmakertje was amper een pleister op de wonde. Sitka, een voormalig Russisch plaatsje, werd de plek die we vervolgens aandeden. Aangezien we niet aan de kade konden aanmeren, moesten we met de reddingsboten aan land worden gebracht. Omdat we maar vier uur aan land konden zijn, en het kopjes en schotels regende, zag ik er van af. Astrid, mijn trouwe doorzetster, zette ook nu door. Na anderhalf uur wachten voordat ze in een bootje kon (de gebruikelijke chaos in zo’n geval), keerde ze na een uur teleurgesteld terug vanwege met name de bitse houding van het bedienend personeel. Hier was het dat ze zich niet lekker begon te voelen. Zondagmorgen ging het niet meer en bezochten we de ziekenboeg, alwaar influenza A werd geconstateerd, oftewel besmettelijk. Wanneer je zo met je vrouw te doen hebt, maar niets kan uitrichten, dan voel je je pas echt machteloos.
In ieder geval werd haar boordkaart geblokkeerd en werd ze naar haar cabine verbannen tot nader order. Vervolgens kwam de ‘hitsquad’ binnen die de cabine steriliseerde, twee maal daags. Ellende mensen. En jij dan, werd mij gevraagd. Ach, die Jack Daniels preventiekuur heeft de oude eik voor erger behoed. Op het nippertje, de laatste avond aan boord, werd Astrid vrij gegeven en kon ik haar met ons favoriete bedienend personeel vastleggen:
Over vastgelegd worden; Astrid had een fotopakket gekocht waardoor wij te kust en te keur, formeel en informeel, vastgelegd konden worden, en derhalve inmiddels eigenaar zijn van zo’n 30 gala portretten! In ieder geval een trip om niet snel te vergeten! En, ter afsluiting, wederom vloog er een vogel uit. Donderdag trok zoonlief Kaj het nest uit en werd er hier en daar een traantje gepinkt. Volgende week komt hij logeren; gezellig!
Het gaat wederom op; “het concert des levens kent geen programma”, en da’s maar goed ook!
