Het moest ervan komen! NFIA/BuZa vertoont wederom op ongelofelijke wijze hoe minachting en arrogantie hand in hand gaan door geen enkel zinnig antwoord te geven inzake de affaire “Bo-Peter vs NFIA”. Na al het gedraai, gelieg en ontkennen annonceren wij *tromgeroffel*: De “Slapjanus” award 2017.
Helaas dient BuZa erbij betrokken te woorden vanwege haar juridische medewerker Maarten Roos, in de wandelgangen Klaproos geheten, die de vragen namens NFIA beantwoordde. Hij deed geen enkele poging om de vragen van de US lawyer David Hicks ook maar enigszins te beantwoorden. Sterker nog, hij verwees naar een in Nederlands geschreven brief. Is geen kandidaat voor de “Slapjanus” award omdat hij natuurlijk uitvoert wat hem opgedragen wordt. Als troostprijs krijgt hij de “His Master’s Voice” award.
De top-3 kandidaten in volgorde van optreden. Allereerst Marco de Vries, Head of San Francisco Office & Dep. Executive Director North America.
Blokkeerde me op LinkedIn nadat ik hem de tip gaf dat met deze profielfoto hij te veel weg had van een Soprano acteur (gangsterserie). Offreerde de baan aan Bo-Peter en trok later niet alleen zijn keutel in, maar loog er ook over. Even betrouwbaar als zijn profielfoto dus. Vervolgens de grote NFIAbaas, Jan-Emile van Rossum, Executive Director North America.
Gaf zijn zegen, waarna bovengenoemde Marco de Vries de baan in San Francisco aanbood. Hield zich naderhand van de domme en liet nimmer meer van zich horen. Wezelachtig gedrag. #3 kandidaat Consul Generaal Gerbert Kunst van het consulaat in San Francisco.
De redenen die voornoemde Klaproos, als mosterd na de maaltijd, aangaf in zijn Nederlandse schrijven waren uiteraard bekend bij de NFIA heren, en hadden overigens verder niets van doen met Bo-Peter. In de wandelgangen heet het “de heler is erger dan de steler”, ergo, ondanks het minne gedrag van voornoemde NFIA heren, is CG Kunst degene die dwars is gaan liggen (cry baby). Na het (laten) weigeren van een aan hem gerichte brief bij het consulaat kwam zijn voorsprong nimmer meer in gevaar. Daarom werd hij met z’n vingers in z’n neus (wielrenners uitdrukking) de winaar van de “Slapjanus” award.
En oh, wat was hij gelukkig om de award uit handen te mogen ontvangen van niemand minder dan de burgemeester van San Francisco, Ed Lee. Van harte CG Kunst, absoluut verdiend! Even zonder dollen, dit heeft Bo-Peter al met al vele, vele duizenden dollars gekost, en dat is heel veel aan het begin van een carriere. En dan deze misselijke attitude. Schande! Back to 1987. Waar waren we gebleven? Ja, ja, EK honkbal in Barcelona. 16 juli vertrokken we met in ons achterhoofd de gedachte dat we niet per se Europees kampioen hoefden te worden, ondanks dat een eerste plaats recht zou geven op deelname aan de Olympische Spelen 1988 in Seoul. En ook vanwege de nijpende financieele situatie, immers honkbal was nog een demonstratiesport, dus weinig financieele bijstand van het NOC. Lekker relaxed dus met jonge spelers als Rikkert Faneyte en Robert Eenhoorn (nu de grote man bij AZ), die beiden in de Major League in Amerika uit zouden gaan komen. We plaatsten ons moeiteloos voor de best of 5 tegen aartsvijand Italie en verrassenderwijs wonnen we wedstrijd 1 en 2. Daarna gierden de zenuwen door de keel en verloren we de 3e en 4e wedstrijd. Het spoorde me aan om iedere speler voor de beslissende 5e wedstrijd een brief te sturen.
Mijn bedoeling was om iedereen een hart onder de riem te steken en in ieder geval met opgeheven hoofd naar huis te gaan. Immers, we hadden het al boven verwachting gedaan. Een incident in de eerste inning zorgde voor de ommekeer, catcher Gerlach Halderman blokkeerde de Italiaanse speler Carelli, die over hem heen buitelde en nimmer de thuisplaat (is run) aanraakte. Coach Murphy schreeuwde naar pitcher Koster om Carelli uit te tikken, hetgeen gebeurde. En inderdaad, toen waren de rapen gaar, de Italianen maakten de umpire voor alles uit wat niet in het handbook van een koorknaap staat, en sloopten ook nog eens de dug out met welgerichte knuppelslagen. Toen de rust hersteld was waren de Italianen zo van de kook dat we er met 16-1 overheen walsten.
Europees kampioen en geplaatst voor Seoul. En de meeste spelers hadden, bijgelovig als atleten zijn, de brief in hun achterzak gedaan. Astrid en ik huilden bijna van geluk. Aankomst op Schiphol:
Mooie tijden, dat is zeker! Wat zou het toch mooi zijn wanneer we in de beslissende fase van Jaitsen Singh’s leven ook zo’n beslissende tik uit zouden kunnen delen. Inmiddels hebben we 1.342 donaties ontvangen voor een bedrag van €55.185,- Hulde voor gulle gevers als Stan van den Burgt, Freek Duveen, Kampen and Beyond en broer Rob die wederom diep in de buidel hebben getast. Nog een laatste zetje naar het einddoel van €60.000,-
https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Geef het door, gun Jaitsen nog een paar goede jaren.