11 september 2001: op een normale zonnige Californische morgen vertrek ik om 06.15 van huis om bij Ex’pression, ‘the best place in the world to work for’, mijn taken als CEO uit te oefenen. Nauwelijks op Highway 24 aanbeland onderbreekt mijn favoriete nieuwszender KCBS het reguliere nieuws om te melden dat in New York een tweede vliegtuig in een van de Twin Towers is geramd. Ademloos luister ik naar het verslag, waarna ik Astrid bel om haar te zeggen dat ze de TV moet aanzetten omdat er iets vreselijks aan de hand is in New York. Op de automatische piloot rij ik Berkeley in om een ‘short cut’ naar Emeryville te nemen. Tijdens mijn rit rolt de ene na de andere verschrikkelijke boodschap uit de luidsprekers van de geluidsinstallatie. Met tollend hoofd parkeer ik de auto en loop bij Ex’pression binnen. Omdat Ex’pression een 24/7 school is, dag en nacht aan de bak dus, is er nog een behoorlijk aantal studenten die half huilend, half elkaar troostend rond de TV in de kantine geschaard zijn. Iedereen heeft wel familieleden of vrienden in New York, dit is Amerika, land van de onbegrensde mogelijkheden. Terwijl de TV onheil blijft weergeven, proberen we de normale gang van zaken te hervatten. Dat valt niet mee. Onze personeelszaken dame, Andromeda geheten, weigert over de Bay Bridge te reizen, hoewel die nu net als de Golden Gate Bridge bewaakt wordt. Zo suddert de dag door en tegen zessen besluit ik de rit naar huis te maken. Terug op Highway 24 schieten de tranen in mijn ogen wanneer vaderlandslievende Amerikanen, zoals onder weergegeven, solidariteit met hun land verklaren en medeleven met hun landgenoten in New York.
Zeer emotioneel om mee te maken, en dat deel ik ook met Astrid en de kinderen. Vanaf dat moment bewaar ik de krantenverslagen, zoals ik wel meer doe tijdens historische gebeurtenissen. Uiteraard pakken die uit:
Het ongeloof dat zoiets in eigen land kon gebeuren, valt door alle media niet in woorden te vangen. En dan natuurlijke de schuldigen. Welnu in de dagen na 9/11 wordt er één uiteraard uitgelicht:
Osama bin Laden staat op Amerika’s lijst van meest gezochte mensen: levend of dood! Een predikant in San Francisco zegt niet ten onrechte dat Amerika ‘never, ever’ ooit nog hetzelfde zal zijn. Moet ik wel kwijt dat ze het met Trump niet eenvoudiger hebben gemaakt, maar dit terzijde. De rest van de week werd gekenmerkt door routineus alles te doen wat gedaan dient te worden, maar 9/11 beheerste alles, van de zoektocht naar een nieuw personeelspersoon tot de 10e afstudeerklas op vrijdag de 14e, inclusief onze pokeravond
dezelfde vrijdag, waar vrij lusteloos met fiches gesmeten werd. De schrik was groot toen dinsdag bleek dat sterarchitect John Storyk gemist werd, die onderweg was naar Los Angeles, het eindpunt van een van de vluchten die eindigde in de Twin Towers. Woensdag kregen we het verheugende bericht dat zijn vlucht, de volgende naar Los Angeles, in alle chaos uitgeweken was naar New Orleans. Aangezien na die verschrikkelijke dinsdag al het luchtverkeer verboden werd, voor hem geen mogelijkheid om naar ons te reizen, maar ook communicatie bleek de eerste dagen moeizaam te verlopen. Kortom een week die nimmer uit het geheugen gewist zal worden, dat is zeker!
Let op, woensdag alweer de 27e aflevering van ‘Uit de
Amerikaanse school geklapt’, waar dit eigenlijk beknopt ook al een voorbode van was.