Month: November 2019

Ik: “twee knieën verder en twee familieleden.” Iemand: “jammer van die knieën, maar hoe ben je die familieleden verloren? Overigens, gecondoleerd.” Ik: “eh, ze zijn uit m’n leven verdwenen, niet dood.” Stilte. Het lijkt wel of deze week alles in twee komt (paar, stel, koppel, duo?). Die knieën, duidelijke zaak en uit vrije wil. Die familieleden (1^e bloedlijn), geen idee. De ene (mijn kant) schreef over irritaties, maar bleef doodstil na vriendelijk om nadere toelichting te hebben gevraagd. De ander (van de koude kant) weigert een gesprek om nader tot elkaar te komen, zonder aan te geven waar het over gaat. Overigens zijn er heel wat boeken en verhandelingen over giftige familieleden, google maar even. Je kunt alleen maar je hoofd schudden en met mensen omgaan met wie je wel op één golflengte zit. Het leven is te kort! Deze week werd ik opgeschrikt door de arrestatie cq veroordeling van twee mensen waarmee ik zakelijk mee te maken heb gehad, maar geen zaken (gut feeling) mee gedaan heb. Lang leve de onderbuik! Zaak 1:

App-makers verduisteren miljoenen

De politie in Friesland heeft drie mannen aangehouden die met het verkopen van obligaties aan particuliere investeerders 3 miljoen euro ophaalden voor een mobiele app, maar het beloofde rendement nooit uitkeerden. Fiscale recherchedienst FIOD ontdekte dat de hoofdverdachte 2,3 miljoen van de 3 miljoen euro aan zichzelf uitbetaalde en spendeerde aan dure auto’s en vakanties. De inleg van investeerders werd direct contant opgenomen. De app Xpose beloofde gebruikers een ‘paniekknop’ om te live-streamen in noodsituaties. Misdaadjournalist Peter R. de Vries en actrice Fajah Lourens werkten in 2016 mee aan de lancering. Zeer interessante app, maar (domme) inhaligheid werd hen te machtig! Zaak 2:

Vijf maanden cel voor internetondernemer Michiel Frackers

Internetondernemer Michiel Frackers is veroordeeld tot tien maanden gevangenisstraf, waarvan vijf voorwaardelijk, wegens oplichting en witwassen.

Frackers maakte gebruik van een overheidsregeling voor startende technologiebedrijven, maar zou 2,3 miljoen euro hebben gebruikt voor eigen gewin.

Ik ken Frackers al geruime tijd, ook een tweetal (weer die 2!) keren met hem in opdracht van EZ samengewerkt in Austin, Texas op het beroemde evenement SXSW. Mooie boef, dat kon je zonder meer constateren, maar dit……. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. En nu de mooie twee. Allereerst de man bij wie ik informatie aandraag voor de documentaire die vervaardigd wordt over de in Californië onschuldig vastzittende Jaitsen Singh: Hans Pool. Niet alleen een prijswinnende regisseur en filmmaker, maar ook, zo vond ik proefondervindelijk uit, zowel hier als in Californië, een prettig en integer mens. Deze week won hij tot mijn grote enthousiasme de belangrijkste prijs op TV gebied voor de documentaire die hij maakte over het neerhalen van de MH17. Heerlijk om dit mens te mogen kennen.

Hans Pool, geflankeerd door producer Femke Wolting (foto ANP).

Die andere ligt Astrid en mij zeer aan het hart, en soms houden we ons hart vast vanwege zijn activiteiten in Californië als firefighter/paramedic. Maar kom je dan in het nieuws onderstaande foto tegen, dan weet je waar Kaj LAANEN mee bezig is; mensen in veiligheid te brengen en eigendommen te beschermen.

Trotse ouders, dat zeker. Dat was ‘m weer, op zeker gemengd nieuws, maar dat is het leven, soms kaviaar, soms een frikandel. En wederom a.s. woensdag een digitale aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, aflevering 36 (tjonge, jonge).

Vorig jaar had ik daar de primeur van, na operatie en vervanging van de rechterknie, toen de huisartsenpraktijk een afspraak wilde maken. Jolig antwoordde ik: “dan moet de dokter wel naar me toekomen, want rijden mag ik niet, ha, ha”. “Inderdaad”, kwam het koele antwoord, “daar bellen we ook voor”. En zo geschiedde vorig jaar, en zo ontrolde zich hetzelfde scenario afgelopen week. Wat een weelde! De laatste keer dat ik me kan herinneren een dokter aan huis gezien te hebben was in 1958. De halve Van der Poelstaart (Rotterdam) kwam uitlopen wanneer “HIJ” voor kwam rijden in zijn Citroën DS.

Er werd nog net niet gebogen wanneer meneer de dokter binnen kwam schrijden. Rijzig met grijs golvend haar nam hij als een artiest de stethoscoop ter hand, verrichtte wat magische handelingen, bekeek de bedlegerige met samengeknepen ogen, kwam vervolgens tot een oordeel, schreef een onleesbaar recept uit en verdween weer rap op zijn veel verzoolde gaatjesschoenen.

Nee, dan Dr. S. uit Loenen aan de Vecht! Jeugdige laat dertiger, die gelooft in huisbezoeken om zijn patiënten beter te leren kennen. Komt aan in een auto die goed is voor het milieu:

Spreekt taal die ook aardse stervelingen begrijpen en goed doen. Wanneer hij vertrekt laat hij een gevoel van warmte achter en ook zijn schoenen laten een spoor achter van ‘hij is één van de onzen’.

Heerlijk om in een dorp te wonen en een in Amsterdam opgeleide dokter te hebben die in de mens tot mens aanpak gelooft. Overigens, zelf ben ik ooit ook uitgedost als dokter een werkbezoek ingegaan:

Meer een Dr. Bibber, nu ik er op terugkijk. Voor wat betreft het genezingsproces wil ik graag kwijt dat ik nog slechts 1/3 van de pijnstillers gebruik en de rest voor een mooi prijsje van de hand heb kunnen doen. Handel is handel! Nadat ik bij Astrid een milde klacht had ingediend over de anti trombose injecties (nog 2 weken), benadert ze me nu onverwachts. Tijdens het tandenpoetsen valt er een schaduw over me, voel ik een prik en hoor een vergenoegd “zo, weer een kerfje op de kerfstok”. Ik heb me er bij neergelegd, wetend wie uiteindelijk de sterkste is in deze geweldloze strijd. Inmiddels, weer een hoogtepuntje, is de kniebuiging de 90 graden gepasseerd! Fysiotherapeute Monique gaf me vanmorgen een stempeltje op m’n knie! Wat me ook goed deed, in vergelijk met de gebeurtenissen in Hong Kong, dat er in de V.S. onder Mister #1 corruption Trump normaal gedemonstreerd kan worden. Voor Het Witte Huis nog wel!

Mede met het oog op de afzettingsprocedure toch bijzonder. Trouwens, wat een bagger krijgen die Amerikanen geserveerd. Niet geheel onverdiend, wanneer je zo’n karikatuur van een president kiest, alhoewel niet de meerderheid.

Niet vergeten! A.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Alweer #35 en na de oprichtingsperikelen gaat het echt in de categorie van dik hout zaagt men planken komen.

Een jaar na de rechterknie moest de linker er ook aan geloven, en inderdaad goed weergegeven door Knudde voor wat betreft mijn voetbaltoekomst:

Mijn behandeling bij Bergman Clinics te Naarden was super, net als vorig jaar. In de opstelling van medisch team Laanen was dan ook geen enkele wijziging: never change a winning medical team. Na onze trip naar China, waar nog zo’n 100 kilometer aan de teller toegevoegd werd, is de linkerknie na de operatie opgenomen in de Knee Hall of Fame als ‘meest uitgewoonde knie’. Ofschoon ik stijf rechts ben, schoot ik er ook weleens links mee:

Wie deze foto genomen heeft verdient ook een onderscheiding. Mij links te ziens schieten is even zeldzaam als Van Hanegem met zijn rechter pantoffel. Doet me denken aan een oud liedje: “Jochie dat is een gelukkie, ik was dat prentje jaren kwijt……” Inzenders met de juiste titel van het origineel krijgen bovenstaande foto gesigneerd in hun brievenbus. En voor mensen die denken dat een knie nooit in een liedje voorkomt, heb ik een verrassing: troubadour Jaap Fischer! Op z’n Utregs: “Kijk want Luïgi het z’n knietji In ‘t verbànd. Ja, Luïgi het z’n knietji in ‘t Verband. En ook al zie je dat bedeen Daarom hindert ‘t geen een, Want Luïgi schiet fantastisch met z’n andere been” Waarom dwaal ik zo af? Eigenlijk wil ik iedereen bedanken die me net na de operatie en de afgelopen week met frisse teksten opgebeurd heeft. Uiteraard ook de buren die onze geliefde Tinley uitlaten. En Astrid natuurlijk, die alle pillen bijhoudt die ik in moet nemen ter voorkoming van infectie en pijnbestrijding. Als kers op de taart dient ze me ook (met plezier) 4 weken lang een injectie in mijn buik toe (plek zat) ter voorkoming van trombose. En dan moet ik 4 maal daags oefeningen doen die de spieren weer terugbrengen naar hun originele positie. Daar kan niet mee gesmokkeld worden omdat fysiotherapeute Monique dat nauwlettend opmeet. Gisteren 85 graden buiging van de knie, dat moet volgende week 90 zijn. Strekking van het been: kan beter. Pijn? Stel je niet aan. Zo, ook weer gehad. Als het goed is, ziet het er achter de pleister als volgt uit:

Mooi toch?! Met een beetje geluk kan ik over 4 weken weer autorijden, dus tot die tijd moet ik bezocht of gehaald worden. Bij dat laatste denk ik aan lunch (hint). Ik moet zeggen dat wederom gebleken is hoe creatief je om kunt gaan met het aantrekken van spullen ondanks dat één ledemaat niet echt medewerking verleent. Dat geldt voor sokken, je in bed manoeuvreren, maar vooral douchen, waarbij je het betreffend onderdeel ter bescherming omwikkelt met folie. Ik denk erover een cursusboek te schrijven, hoewel het moeilijk is om aantekeningen te maken wanneer je aan het worstelen bent met een broekspijp. Kan ook zijn dat ik puur onhandig ben. In ieder geval gaan we dapper door en a.s. woensdag komt aflevering 34 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ weer in de digitale brievenbus. Lekker met dat koude weer!

Maanden uitgekeken naar onze China trip, en 16 oktober was het zover. Ook nog eens onze eerste georganiseerde groepsreis! We waren dan ook zeer benieuwd. Allereerst met Swiss naar Zürich (Kloten) om vervolgens in grofweg 10 uur naar Beijing (Peking mag ook) gevlogen te worden. En daar maakten we kennis met onze medereizigers en de reisleider.

Interessante groep en pedante reisleider. Die had klaarblijkelijk naar de leeftijden van de meeste deelnemers gekeken en vervolgens geconstateerd dat hij wel de belerende meester kon uithangen. In de bus nam hij voetstoots aan dat de meesten van ons niet echt op de hoogte waren van het reilen en zeilen van Facebook. Overigens geblokkeerd in China. De meeste mensen in deze groep waren waarschijnlijk bereisder dan de reisleider en konden derhalve een licht sarcastisch lachje niet onderdrukken. Daarna gaf hij wat informatie over zaken die we met de bus passeerden alsof dat niet in Nederland bestond (vangnetten bij nieuwbouw voor het stof en QR codes). Het is aan het eind van de rit redelijk goed gekomen, maar daar heeft hij hard aan moeten werken. Hoogmoed………. De groep bleek uiteindelijk van een samenstelling zoals je bij elke groep mag verwachten: de gulzigen die altijd haantje/kippetje de voorste zijn, en als eerste de tafel bezetten om zodoende het meeste voedsel op hun bord van het roterende tafelblad te kiepen.

Die glazen zijn overigens niet gevuld met appelsap, maar met Chinees bier van 2,5%. De groep herbergt voorts ook een aantal keurige mensen (die best af en toe goed uit de hoek konden komen) en vervolgens de mensen met wie je klikt. Die dus niet deugen, hoor ik mijn trouwe lezers al mompelen. Niets is minder waar, we noemen dat kleurrijk! China dus. Wat een vat vol tegenstrijdigheden. Modern aan de ene kant, armetierig aan de andere kant. Oftewel BMW, Audi, etc……….

 

Vergeleken met de gewone man die uitgeput op z’n brommer onder de waslijnen aan het slapen is.

In de verte de flats die bij honderdduizenden in het Chinese landschap neergesmeten worden. Wel makkelijk: één architect! Overigens zijn dit nog de rijkeluisversies. Het wonen kan ook anders:

Er is zoveel te vermelden dat één blog niet voldoet. Aan de andere kant moet het ook niet te langdradig worden. Opvallende zaken? Het gerochel dat links en rechts opklinkt. Het gegeven dat je overal gefotografeerd wordt door de overheid. Denk aan oversteekplaatsen, snelwegen, treinstations, etc. En, via de visumaanvraag weten ze al bijna alles over jou en je partner! Vrijwilligers die in groten getale de peuken van de straat met een pincet oprapen, of het bezoek aan de befaamde muur dat bijna tot een soort van Disney evenement is verworden:

Vervolgens zit je in een high speed trein die met ruim 300 km door het Chinese platteland snelt:

Ziet er uit als een vliegtuig, is het niet. Aangezien veel Chinezen wonen in huizen of flats zonder tuin, gaan ze in hun vrije tijd naar een park om daar lekker een kaartje te leggen:

En dan schakelen we nu met Astrid op de voorgrond naar het super moderne Shanghai:

Met zoveel prikkels in mijn geplaagde hoofdje onthoud ik me van eindcommentaar. Wel wil ik kwijt dat we a) aan het eind van deze werkvakantie zeer naar huis verlangden en b) dat de boerenkool met worst er als manna inging. Woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ (#32) en donderdag bekom ik een nieuwe knie. Sympathie en aanverwante betuigingen kunt u naar het bekende adres sturen!