Zweterig en enigszins verward klauter ik het bed uit. Te midden van kussentjes en pluche beertjes scharrel ik naar het toilet. Hoewel dat in mijn kamer niet te merken was, lijkt de temperatuur inmiddels aanzienlijk gedaald. Eerst maar douchen, ik ruik mezelf. Vanuit het raampje van de badkamer zie ik dat Rick zich al geïnstalleerd heeft in een kolossale tuinstoel. Weldadig opgefrist begeef ik me naar de tuin. Rick vertelt me monter dat hij daar al sinds een uur of vier zit. Kon de slaap niet meer vatten. Beleefd slaan we de aanbieding van Sue af om een Engels ontbijt te verzorgen. De gedachte aan spek op z’n Engels maakt me enigszins week in m’n maag. Gewoon simpel wat brood met beleg en koffie voordat we naar Liverpool vertrekken. Dat gaat er goed in. Tijd om te vertrekken. Maar eerst worden de resterende familieleden bijeengetrommeld voor een staatsiefoto.
Eén is zo te zien uit z’n bed gesleept! Overladen met ‘hugs’ vangen we de rit aan naar Liverpool, waar we vanmiddag om drie uur bij de ‘John Lennon’ Rolls Royce Phantom verwacht worden. ‘Smooth sailing’ met Rick aan het stuur. Na een goede anderhalf uur komen we in de grauwe buitenwijken van Liverpool terecht. Coronation Street op z’n best. Ricks reservering bij de Holiday In Express blijkt een schot in de roos, ‘smack dab in the middle of the action’. Mooie titel voor een lied, mijmer ik bij de koffers, terwijl Rick de Audi parkeert bij het 400 meter verder gelegen Qpark. Keurige kamer met twee ruime bedden. Goedgekeurd. Wel warm, dus even de raampjes openen. Beatles muziek galmt de kamer in. We blijken bovenop de ‘Beatles Experience’ te verblijven. Leuk. Op weg nu naar de parkeerplek van de Rolls Royce Phantom, vlakbij de Ferry (across the Mersey) en het Beatles standbeeld. Een wandeling die Rick en mij zeer bevalt, namelijk gelardeerd met restaurantjes en pubs. We passeren het standbeeld van Billy Fury, één van de weinige artiesten die Rick niet kende, en idool van Sue Arnold. Verkocht net zoveel platen als Elvis en Cliff indertijd, en is evenals Elvis op 42-jarige leeftijd heengegaan. Ah, daar staan de Fab Four. Even foto’tje (laten) schieten.
Zo, nu kan er gesproken worden over de Fab Six! Niet al teveel later komt de Rolls Royce aanzoeven. We spreken wat voor met onze chauffeur/eigenaar/gids Robert. Toen hij erachter kwam dat we uit ‘Holland’ kwamen, meldde hij met een brede glimlach een Amsterdamse vriendin te hebben en een beetje Nederlands te spreken. ‘Lekkar paipen’, kwam er iets te vlot uit.
Nu weet ik niet zeker meer of deze foto voor of na z’n uitspraak genomen is, maar Rick en ik waren duidelijk geschokt. Gelukkig werden we vergezeld door 2 stellen uit Nieuw Zeeland en paste hij z’n taalgebruik enigszins aan. Het werd in ieder geval een fabeltastische 3 uur durende toer. Eleanor Rigby, Strawberry Fields, Penny Lane, geboortehuis Ringo, woningen John, Paul en George, tragische overlijdensgevallen (o.a. Johns moeder), stoppen, uitstappen, kleurrijk verhaal, foto’tje nemen, verder. Veel details vernomen die zelfs voor ons totaal onbekend waren. Dat er tussendoor plotseling nog even van ‘neuken in da keuken’ gewag werd gemaakt, deed ons niets en de Nieuw Zeelanders complimenteerden Robert met z’n Nederlands. Na de toer vroeg ik in alle eerlijkheid aan Rick waarom hij met het hoogtepunt begonnen was. Dit was niet meer te evenaren. Uiteindelijk werd het een onvergetelijk weekje met uiteraard de Cavern Club, de British Music Experience, met een onverwacht optreden van Boy George, zij het als hologram, en de gangsterpub ‘Peaky Blinders’. Om het niet al te lang te maken, gooi ik er nog wat foto’s tegenaan.
Zonder woorden.
Rick vastgelegd voor het standbeeld van Billy Fury. Grootste hit: ‘Halfway to paradise’. Nogmaals te veel om op te noemen en voordat we huiswaarts gingen uiteraard nog even Anfield Road aangedaan.
Ik weet zeker dat Virgil het ons niet zou vergeven wanneer we de FC Liverpool overgeslagen zouden hebben. Wat ook nog even vermeld moet worden is het berichtje dat John Arnold ons nog stuurde: ‘we miss you already’. Welnu, dan komen we toch nog even langs op de terugweg. Omdat we hem inmiddels afgewend hadden, met name Rick, van zijn Brexit geloof, was afgesproken het daar niet meer over te hebben. Komt Rick tijdens de lunch met een muziek quiz. ‘Torture’ vond John, na het zoveelste gemiste antwoord. Tom Jones nog wel, zijn favoriet. De laatste etappe werd na de nodige ‘hugs’ ingezet. Rit van anderhalf uur, douane een uurtje, weer parkeren op dek 7, lopen naar dek 9. Beetje aangerommeld en afgesloten met die fantastische Elvis film, waar de meeste nadruk gelegd wordt op manager Kolonel Parker, de gesjeesde Nederlander. Fast forward, redelijk snel van boord ’s ochtends en ‘genietend’ van het Botlekgebied op weg naar onze geliefden. Ricks cadeau voor mijn 75e is tot op het bot afgekloven en met name ook zijn steun onderweg (niet van ‘papa blijf van die knoppen af’) mocht er zijn. Ook vergeef ik hem de uitspraak, positief begonnen, dat ik nog redelijk scherp ben -en nu komt het- op het irritante af. Famous last words: we zijn geweldige reiscompanen! En nu terug naar ons reguliere programma: zoon Kaj vierde 2 augustus zijn 30e verjaardag en werd onderweg naar ‘kantoor’ eh… de brandweerkazerne van achteren zodanig aangereden dat zijn Dodge Dart als verloren beschouwd mag worden. 10 jaar geleden nieuw aangekocht van z’n eigen centjes, dus meer dan een stuk blik.
Hier staat de glunderende 20-jarige eigenaar trots te zijn. We prijzen ons gelukkig dat Kaj zelf geen schrammetje heeft. In ander nieuws, de competitie is begonnen voor Sparta, uit tegen Heerenveen: Nul-Nul. Uniek, Sparta met Heerenveen koploper! Voor Astrid wordt het een drukke baby zomer, Tinley en ik zullen haar goed opvangen. Over opvangen gesproken, doe dat ook zoveel mogelijk om waterverspilling tegen te gaan. Doet ons denken aan Californische perikelen. Hoezo klimaatverandering?