Month: September 2024

De middag na publicatie van mijn vorige Luim togen we naar Beinsdorp, waar mijn oudste zoon Rick en gade Liesbeth een scene van een Italiaanse landdag hadden gecreëerd. Het gegeven dat alle 5 zonen acte de présence konden geven en 3 van de 4 kleinkinderen, deed me meer deugd dan ik ooit had kunnen vermoeden:

Foto chef-kok Rick, lachend op de voorgrond.

En dit zijn dan zo de momenten dat je beseft hoe goed je het eigenlijk hebt met het oog op alle narigheid waar je dagelijks getuige van bent. Warmte, letterlijk en figuurlijk, ook al omdat deze verlate Vaderdag bijeenkomst, vanwege de komst van Kaj uit Californië, op 21 september gezet was. Twijfelachtig weer, niet voorspelbaar, maar we kregen wat we verdienden, een prachtdag. Als ouders is het natuurlijk geweldig dat ’t spul zo bijeen is, en één geheel vormt. Dat Sparta later op de avond in een draak van een wedstrijd 3 punten uit Waalwijk meenam, was de kers op de taart. Kaj bleef overnachten omdat Rick hem zondags als verrassing mee zou nemen naar de Kuip. Daar schijnt Feyenoord te spelen. Helaas speelde die zondag zich een vreselijk voorval af waar we later die week via de volgende informatie kond van kregen:

Daarnaast de naam van mijn nichtje. Heel eerlijk, toen ik het las vormde zich ijswater in mijn aderen. Het ‘waarom’ zal altijd een raadsel blijven, het verdriet bij man en twee jonge kinderen die achterblijven, immens. Het contrast waarmee ik deze Luim begon is zo gigantisch dat ik er niet eens aan begin om er enige duiding aan te geven. Ik ga proberen om in woorden, hoe moeilijk ook, privé enige troost te bieden. Inspiratie moet nog komen. Kaj vloog donderdag huiswaarts na een innige ‘goede reis’ knuffel. Love ging letterlijk ‘in the air’. Direct na aankomst ging hij naar de allerlaatste wedstrijd van de Oakland Athletics, oftewel de A’s, in Oakland. Volgepakt stadion (The Coliseum) waar de fans de A’s toejuichten en de eigenaar vervloekte. Immers, iets wat in Nederland niet mogelijk zou zijn (Feyenoord verkast voor meer geld/stadion naar Den Helder) gebeurt in de V.S.; baseballclub Oakland Athletics verhuist naar Las Vegas, na 57 jaar in Oakland, waar veel triomfen gevierd zijn. Only in America. Bo-Peter, Kaj en Ivar waren al op hele jonge leeftijd superfans:

Het talent spat eraf! Met het oog op de politieke situatie in ons kikkerlandje, denk ik eraan om daar wekelijks enige aandacht aan te besteden. In een soort fabeltjeskrant setting, met gebruikmaking van populaire stripfiguren. Laten we beginnen met Minister President Schoofy:

Gevleugelde uitspraak: “Als extra parlementaire Minister President ben ik vrij om te zeggen wat ik er zelf van vind. Uiteraard na afstemming met mijn influisterschaduw MP, Guus Wildebeest”.

Bij deze stel ik u voor aan Guus Wildebeest, fractievoorzitter van de Partij van Vreemde Dieren, de PVD. Uiteraard, zonder te overdrijven, komen er nog heel wat creaturen langs de komende tijd; vreemder wordt het niet! Hoop verloren al verloren, is een veel gebezigde uitspraak die soms schouderophalend wordt afgedaan; vandaag sluit ik ermee af. Ik blijf hoopvol dat er een betere toekomst aan de horizon ligt voor velen die nu ondergewaardeerd of achtergesteld worden. Amen.

Heel eerlijk, ik zou niet weten waar ik beginnen moet met schrijven over de afgelopen week. Ontploffende piepers Hezbollah las ik in een kop. Mijn eerste gedachten gingen naar aardappeltjes die te lang in het vet lagen. Maar nee, er school wat griezeliger achter. Over griezelig gesproken, wat te denken van Prinsjesdag en die enge minister Faber, die onmiddellijk uit wilde voeren wat ‘Her Master’s Voice’, ja Wilders, haar opdroeg: het parlement buiten werking stellen. Ze had wel een hoedje op, maar ik miste de bezemsteel. Of is ze wellicht de ‘Eva Braun’ van schaduwpremier Wilders? In ieder geval vond ik de politieke prent van Jip van den Toorn in de Volkskrant ‘spot on’!

Een soort van demasqué nadat het schuiven van miljarden ontleed was. Het ging enigszins voorbij aan USA zoon Kaj en gade Michelle die hun 3e huwelijksjaar vierden in het Disney van Nederland; inderdaad, de Efteling. Gierend van de pret deed Michelle kond van alles dat Efteling zo leuk maakt ‘papier hier’ en ‘kleine boodschap’ bijvoorbeeld. Omdat Michelle als kersverse Radioloog Technicus de volgende dag aan een nieuwe baan in Sacramento diende te beginnen, werd dit haar laatste avond in Loosdrecht. Met het oog op het mooie weer gingen Kaj en Michelle, aangevuld met (schoon) moeder Astrid nog even een tochtje Loosdrechtse Plassen met onze trots de “Afternoon Delight’ maken:

Ze ging dan ook met een goed gevoel woensdagmorgen naar Schiphol. Inmiddels waren Astrid en ik op volle toeren (lees Astrid rijdend als Max Verstappen) onderweg naar Pakhuis De Zwijger waar we onze beste buren en goede vrienden uit Concord voor de lunch zouden ontmoeten. Wegens een communicatie misverstand stonden ze bij Schiphol op ons te wachten. Een taxirit en €100 later troffen we elkaar alsnog daar, en toen werd het toch nog gezellig:

Gelukkig konden Brian en Marilyn daarna ongestoord hun Rijnreis naar München (Oktoberfest) voortzetten. Vrienden voor het leven. Omdat Kaj nogal geïnteresseerd is in alles wat te maken heeft met de tweede wereldoorlog, togen we donderdag naar Kamp Westerbork. Bo-Peter toonde ook interesse en werd door ons opgepikt bij NS Breukelen. Een soort familietochtje met een serieuze ondertoon. Want serieus was het. Onderstaand plaatje geeft met 102.000 steentjes symbolisch het aantal mensen weer die na vertrek uit Westerbork in het ‘Oosten’ vermoord werden.

Om koude rillingen van te krijgen. En een waarschuwing voor alle machthebbers (potentaten) die momenteel met zinloze oorlogen bezig zijn. ‘When will they ever learn’. Op de terugweg, langs de Drentsche Hoofdvaart, veel discussie hierover, deels voortgezet tijdens de lunch in een typisch Drents dorpscafé. Grote porties, dat wel, maar voor de mannen geen probleem. De twee dertigers besloten de avond door te brengen in Amsterdam (met Ivar na het werk), waarna Astrid en ik huiswaarts togen. Rust (en Tinley blij). Trouwe lezers hoef ik gelukkig niet meer uit te leggen wie wie is. Gisteren ‘Kaj’ avond met Oom Aldert en tantes Danielle en Wilma uit Vinkeveen en vanmiddag de grote Laanen afsluiting bij oudste zoon Rick en gade Liesbeth, met BBQ. Alle vijf zonen zullen aanwezig zijn, aangevuld met partners, voor zover in NL, en kleinkinderen. Volgende week meer over Dutch Game Garden, de extra 900 miljoen voor Invest.NL en hoe Kaj het Feyenoord gevoel ondergaan heeft dat Rick hem beloofd heeft. Daarna nog enige dagen voordat hij naar San Francisco vertrekt. We missen hem bij voorbaat.

Allereerst moet me van het hart dat alle berichten uit het ‘veld’ inzake de voorgenomen sluiting van Dutch Game Garden met ingang van 2025, me diep geroerd hebben. Mocht de ‘Provincie Utrecht’ maar een fractie hiervan gelezen en begrepen hebben, dan zou men onverwijld het negatieve subsidiebesluit teruggedraaid hebben. Ik beperk me tot één buitenlandse reactie: ‘Other countries pointed at DGG as the gold standard’. DGG als de goudstandaard in het buitenland! Ik bedoel maar. Overigens geldt die positieve vibe ook voor de media, zowel sociaal als in print. Maar, we hebben nog drie-en-een-halve maand tot 1 januari 2025, dus: “MECENAS, WAAR BLIJF JE?”. Woensdag was het weer zover; de vier eerbiedwaardige heren die voor 1987 met elkaar bij Multi Function Computers werkten, vierden hun kwartaal lunch bijeenkomst. Wederom bij het Regthuys in Breukelen. Na ruim een uur hadden we weliswaar het lichtgewicht kabinet Schoof doorgezaagd, en in de slipstream Depay en Bergwijn, maar na het verslinden van de huisgemaakte bal, keken we elkaar enigszins verbaasd aan. Het werd ons alle vier duidelijk dat in plaats van het prat gaan op realisatie van gecompliceerde automatiseringssystemen, hoofdzakelijk B&B vol liefde onderwerp van het gesprek was geweest. “Die Kwalbert is toch een echte geilneef, of niet soms? En die Mike een narcist eerste klas, die heeft dit programma helemaal niet nodig om aan de vrouw te komen, die pronkt met zichzelf. Anja, dat is eigenlijk de enige die je zo op de markt in Breukelen tegen zou kunnen komen”.

Kwalbert in actie met Joyce (foto G+E)

Zo golfde het B&B gesprek op en neer, waarbij ik gevoelige opmerkingen maar buiten beschouwing laat. Bleek ook dat al onze geliefden eveneens aan de buis gekluisterd waren tijdens de uitzending, een enkele uitzondering daargelaten. De donderdag finale heb ik niet gezien (Astrid wel) maar nadat ze me de transfers had medegedeeld; “Mike heeft nu een ander en Arno zag het toch niet zitten met Niels”, heb ik me teruggetrokken om het boek ‘Het Raadsel Rutte’ uit te lezen. De enige ‘verdachte’ daar is Jort Kelder. Moet ik erbij vermelden dat het ‘onthullende’ deel, als beloofd, niet meer om het lijf had dan de driftbuien van Rutte wanneer hij af en toe met een kopje of glas smeet. Lekker sensationeel! Nou ja, hij is er wel baas van de NAVO mee geworden, de slimmerd.

Deze cartoon vond ik wel toepasselijk. Heel eerlijk; ik denk dat Schoof nooit zo ver zal komen, die mag blij zijn wanneer hij de kerst haalt met dat zooitje ongeregeld. Een blog, column of hoe men het ook noemt, hoort een begin en een eind te hebben, en liefst één thema, heeft men mij meermaals verzekerd. Welnu, voor deze keer zal ik me in ieder geval aan het begin en eind deel houden. DGG (u leeft mee) als droevig liefdevol begin, maar hoop is nog niet helemaal de kop ingedrukt, en tot slot het brokje geluk dat zoon Kaj en schoondochter Michelle eergisteren aan kwamen vliegen uit Californië om ons met een kort bezoek te verblijden. En zichzelf ook, natuurlijk!

Uit het liefde archief: Kaj als kersverse NAVY grad met Michelle

Vanmorgen lag ik een paar uur te woelen in bed nadat Astrid me rond een uur of vijf uit een vechtpartij had gehaald. Het was niet haar eerste interventie gedurende hoogte- en dieptepunten in mijn werkzame leven. Dit keer werd het veroorzaakt door een mix van liefde en het gevoel dat je langzaam maar zeker naar een afgrond gedrukt wordt. Nadat gisteren het persbericht verscheen dat Dutch Game Garden (DGG) met ingang van januari 2025 de deuren zou moeten sluiten, verschenen er vele tientallen reacties waarin diepe liefde en verdriet tot uiting werden gebracht door mensen die met DGG in de loop der jaren te maken hadden. Het persbericht dat inmiddels ook door veel media geciteerd en becommentarieerd is, geeft hierover uitleg:

https://www.dutchgamegarden.nl/dutch-game-garden-to-close-its-doors/

Mijn laatste jaar als ‘chairman of the board’, waarbij ik na 8 jaar had gehoopt de voorzittershamer over te dragen aan een persoon die steigerend van ongeduld DGG weer verder zou brengen in de vaart der volkeren, krijgt nu meer het karakter van een sterfhuisconstructie. Eerder had ik het over het ‘afgrond’ gevoel, hetgeen waarschijnlijk mijn imaginaire vechtpartij veroorzaakte. Tijdens mijn onrustige gewoel bracht het me terug naar 19 april j.l., de dag waarop het bestuur en management van DGG afgevaardigden van de Provincie Utrecht troffen om een laatste poging tot behoud te wagen. Hoewel het DGG vijfmanschap alle mogelijke argumenten ter berde bracht die hout sneden (o.a. subsidie in België, maar ook in Noord Brabant), werd in de loop van het gesprek duidelijk dat de beslissing onherroepelijk was en dat DGG wederom een aanvraag in zou moeten dienen om met 4 partijen in aanmerking te komen voor subsidiegelden. We voerden nog aan dat het einde van DGG hiermee in zicht was en dat het belang van de mensen bij de organisatie prioriteit 1 zou hebben en derhalve ruim de tijd dienden te krijgen om uit te zien naar nieuwe mogelijkheden. Het werd als een voldongen feit geaccepteerd, financiële hulp voor 2025 werd toegezegd, waarna we als keurige mensen afscheid namen. Eigenlijk had ik uit willen schreeuwen ‘begrijpen jullie wel wat voor een belangrijke organisatie hier de nek wordt omgedraaid?’. Maar het besef dat ik als semi pensionado makkelijk praten heb, en mijn partners in crime door moeten, weerhield me.

Bestuur (deels afgetreden) en staf in betere tijden

Wel wil ik deze ‘cri de coeur’ plaatsen; ‘Mecenas, waar je ook bent, maak 5 jaar lang €250.000 over aan DGG (wordt gematched) en wordt een echte (cartoon) held’! Er moet toch iemand zijn die vele miljoenen gecashed heeft en hier het belang en vreugde van inziet. Mijn grote dank gaat uit naar steunpilaren J.P. van Seventer, Managing Director van DGG, en Christel van Grinsven, Operations Manager DGG.

JP en Christel tijdens presentatie Games Monitor

Uiteraard ook veel dank naar mijn mede bestuursleden Selma Oors en Tim Laning, die menigmaal het traject Leeuwarden – Utrecht v.v. nam ter ondersteuning van DGG, alsmede alle voorgangers/bouwers van DGG. Ik vind het allemaal om te janken, hetgeen ik jullie bespaar, dus sluit ik maar af met de dooddoener ‘er zijn ergere dingen in het leven’.