Vanmorgen lag ik een paar uur te woelen in bed nadat Astrid me rond een uur of vijf uit een vechtpartij had gehaald. Het was niet haar eerste interventie gedurende hoogte- en dieptepunten in mijn werkzame leven. Dit keer werd het veroorzaakt door een mix van liefde en het gevoel dat je langzaam maar zeker naar een afgrond gedrukt wordt. Nadat gisteren het persbericht verscheen dat Dutch Game Garden (DGG) met ingang van januari 2025 de deuren zou moeten sluiten, verschenen er vele tientallen reacties waarin diepe liefde en verdriet tot uiting werden gebracht door mensen die met DGG in de loop der jaren te maken hadden. Het persbericht dat inmiddels ook door veel media geciteerd en becommentarieerd is, geeft hierover uitleg:
https://www.dutchgamegarden.nl/dutch-game-garden-to-close-its-doors/
Mijn laatste jaar als ‘chairman of the board’, waarbij ik na 8 jaar had gehoopt de voorzittershamer over te dragen aan een persoon die steigerend van ongeduld DGG weer verder zou brengen in de vaart der volkeren, krijgt nu meer het karakter van een sterfhuisconstructie. Eerder had ik het over het ‘afgrond’ gevoel, hetgeen waarschijnlijk mijn imaginaire vechtpartij veroorzaakte. Tijdens mijn onrustige gewoel bracht het me terug naar 19 april j.l., de dag waarop het bestuur en management van DGG afgevaardigden van de Provincie Utrecht troffen om een laatste poging tot behoud te wagen. Hoewel het DGG vijfmanschap alle mogelijke argumenten ter berde bracht die hout sneden (o.a. subsidie in België, maar ook in Noord Brabant), werd in de loop van het gesprek duidelijk dat de beslissing onherroepelijk was en dat DGG wederom een aanvraag in zou moeten dienen om met 4 partijen in aanmerking te komen voor subsidiegelden. We voerden nog aan dat het einde van DGG hiermee in zicht was en dat het belang van de mensen bij de organisatie prioriteit 1 zou hebben en derhalve ruim de tijd dienden te krijgen om uit te zien naar nieuwe mogelijkheden. Het werd als een voldongen feit geaccepteerd, financiële hulp voor 2025 werd toegezegd, waarna we als keurige mensen afscheid namen. Eigenlijk had ik uit willen schreeuwen ‘begrijpen jullie wel wat voor een belangrijke organisatie hier de nek wordt omgedraaid?’. Maar het besef dat ik als semi pensionado makkelijk praten heb, en mijn partners in crime door moeten, weerhield me.
Bestuur (deels afgetreden) en staf in betere tijden
Wel wil ik deze ‘cri de coeur’ plaatsen; ‘Mecenas, waar je ook bent, maak 5 jaar lang €250.000 over aan DGG (wordt gematched) en wordt een echte (cartoon) held’! Er moet toch iemand zijn die vele miljoenen gecashed heeft en hier het belang en vreugde van inziet. Mijn grote dank gaat uit naar steunpilaren J.P. van Seventer, Managing Director van DGG, en Christel van Grinsven, Operations Manager DGG.
JP en Christel tijdens presentatie Games Monitor
Uiteraard ook veel dank naar mijn mede bestuursleden Selma Oors en Tim Laning, die menigmaal het traject Leeuwarden – Utrecht v.v. nam ter ondersteuning van DGG, alsmede alle voorgangers/bouwers van DGG. Ik vind het allemaal om te janken, hetgeen ik jullie bespaar, dus sluit ik maar af met de dooddoener ‘er zijn ergere dingen in het leven’.
