Het hologram mysterie

Ik hou van Kuifje striptitels, vandaar. We schrijven zaterdag 6 september 1986, het personeel van Multi Function Computers viert uitbundig het 10-jarig bestaan van de onderneming in het volledig afgehuurde vakantieoord Les Gottales, plezierig genesteld in de Ardennen. Een heel weekend nog wel, met optredens van o.a. Tavares en Mai Tai, alsmede kanovaren en diverse uitstapjes. De regie voor dit geheel was in handen van jeugdige automatiseerders Ton Bunnik en Rob laanen (leden ook van het huidige gehaktballen) lunchkwartet), die daadwerkelijk alles uit de kast hadden getrokken. Echter, presentatie van het geschenk van de medewerkers voor mij, hadden ze overgelaten aan wijlen Cees Bevelander, één van de eerste personeelsleden in 1976. Met een gloedvolle speech overhandigde hij me stralend een voor die tijd uniek geschenk; een hologram.

Helaas zag ik in eerste instantie niets omdat het belicht diende te worden, maar toen dat eenmaal plaatsvond, bleek het een prachtig stukje geschiedschrijving te zijn:

Een moederbord van Digital Equipment (onze hardware leverancier) en een handheldterminal van het Zweeds Micronic, waar bedrijven als Miele hun verkopers mee uitrustten. Aan de onderkant ‘multi function’, mijn naam in het schermpje van de handheldterminal en tevens een vergrootglas om details nader te bekijken. Prachtig. Het kreeg dan ook een ereplaats in onze woning. Tot de dag kwam dat de spot slechts een donkere ruimte belichtte. Volgens de producent het gevolg van een te vochtige (?) ruimte. Gelukkig had hij een reserve exemplaar, dat we voor ‘weinig’ over konden nemen. Dat hologram verhuisde via Duitsland en België mee naar Californië. En zo kwam alles toch nog goed, dachten we. Helaas, toen de container met onze verhuisspullen mei 2016 in Loosdrecht aankwam, bleek het hologram zwaar beschadigd te zijn. Droefheid alom, niets aan te doen. Tot het volgende gebeurde; Anne, een vriendin van Astrid, meldde een maand of tien geleden dat haar man René, een fervent verzamelaar van hologrammen, in Eindhoven, op zoek naar aparte exemplaren, een hologram had ‘gespot’ met mijn naam erin. Er bleek een derde exemplaar te zijn. Astrid en Ivar waren onmiddellijk enthousiast, ik wat minder omdat de vraagprijs behoorlijk wat duizendjes bedroeg. Ivar bezwoer alles in het werk te stellen om het Laanen exemplaar in de familie te krijgen. Heel eerlijk, ik liet het lopen, ook al omdat de eigenaar geen krimp gaf qua prijsstelling. Het klapstuk van kerstavond (net voor Astrids verjaardag) bleek een cadeau voor mij te zijn. Een familieportret, dacht ik, wellicht in schilderijvorm. Uiteraard was de verrassing groot toen het hologram tevoorschijn kwam:

Tranen prikten in mijn ogen toen ik Astrid bedankte, de gulle gever. Hoe het tot stand kwam: Ivar heeft de verkoper maandelijks lastig gevallen om de prijs te verlagen, maar die gaf geen krimp. Tot de kerst naderde, Ivar speelde zijn laatste troeven uit; ‘m’n oude vader’ en de kerstgedachte. Het kwam goed, dus, ik heb niet naar de korting gevraagd! Ergo; ouderdom komt niet alleen met gebreken, maar ook met voordelen. Het hologram straalt momenteel boven mijn bureau, maar Astrids verjaardag, daags erna, was er ook een om niet snel te vergeten. Al met al was deze week er een met nauwe familiebanden en een verrassing die er zijn mocht. Om met René Froger mee te zingen: ‘Alles kan een mens gelukkig maken, een hologram dat verlicht wordt, een vers bakkie……(vul zelf in)’.

“Bescheiden, ik?”

Zo zou je deze foto kunnen uitleggen wanneer de waarheid geweld aangedaan wordt.

Maar zo schijn ik te kijken wanneer ik onderbroken word in een volzin tijdens een interview. Maar het was geen interview, het was de inleiding tot een heuse minidocumentaire van een kleine 7 minuten, waar ik volledig intuinde. Klik op MINIDOC om dit mooie (althans in mijn ogen), door Vitalii Zharinov geproduceerde werkje te aanschouwen. Alex Broekman, de grote man achter Superconnectors, en Hessel van Oorschot (Google hem), die ik allebei een handje heb mogen helpen in San Francisco, waren partners in crime gedurende dit opzetje. Wat jullie er ook van mogen vinden, het mooiste compliment kreeg ik van de oudste van mijn vijf zonen:

Rick LaanenRick Laanen• 1st• 1stGlobal Account Director & Benelux CSR Lead at Orange BusinessGlobal Account Director & Benelux CSR Lead at Orange Business1d •

Super proud to see Peter Laanen not only being a superconnector but also still super sharp , super active and a super dad

Dat wil je toch het liefste zijn: Superdad! En dan vergeef ik hem dat hij een Feyenoorder uit een Spartanest is. Maar heel klantvriendelijk, zie zijn outfit. En wie staat er achter een Superconnector? Juist, een Superwife:

En dat meen ik uit de grond van mijn hart, en die van die bloedjes van kinderen van ons. ‘Talking about’, we kregen ze bijeen (ook de Californië ingezetenen) bij het heilige der heiligen: Het Kasteel (u weet wel). En dat lijkt me een mooi slot van deze korte, doch eigenlijk supervolle Luim:

Vrede op aarde…..geef niet op, en een fijne jaarwisseling.

Kerst – het seizoen van geven en vriendschap

Na de waarschuwing van Rutte dat we ons mentaal moeten voorbereiden op oorlog, dacht ik wanneer hij dát nu doet, dan concentreer ik me deze week, met mijn gewaardeerde lezers, op leuke dingen. Ieder z’n meug, weet je wel, weet je niet. Een ‘goed gevoel’ verhaal uit Californië. De South San Francisco Firefighters, met zoon Kaj in de gelederen, nam actief deel aan de ‘Fantasy Flight’, georganiseerd door United Airlines. Kinderen met allerlei medische klachten, uit de hele San Francisco Bay Area, kwamen bijeen op San Francisco waar ze gefêteerd werden alvorens aan boord te gaan in een kerst Boeing 777 om naar de Noordpool (Los Angeles omgetoverd) te vertrekken. Daar aangekomen konden ze met hun familie Santa Claus begroeten en cadeautjes in ontvangst nemen. Het werd een magisch evenement. Onderstaand de groep vrijwilligers met links naast Festus Ezeli (2m11) schoondochter Michelle en Kaj.

Festus Ezeli?! Die harkte voordat hij in 2021 door een blessure uitgeschakeld werd $17 miljoen bijeen en won een NBA titel met de Golden State Warriors in 2015. Hij is nu een sport analist bij NBC Sports en een gemeenschap ambassadeur voor de Golden State Warriors en NBA Africa. Juist, dat past bij de traditie; beroemde sportlieden die teruggeven aan de maatschappij, daar kunnen we nog wat van leren. Het spreekwoord ‘uit het oog, uit het hart’ gaat niet op voor mij en California buddy Fred van Buiten. Ook de afgelopen week deelden we onze gebeurtenissen, we moeten er inmiddels wel zo’n 400 gemaakt hebben, bijna altijd getuigend van optimisme en vrolijkheid. Elke week een e-mail om naar uit te zien. Onderstaand Fred en ik bij de Oakland A’s, mei  2014:

De A’s, honkbal voor de niet kenners, die inmiddels aan het verkassen zijn naar Sacramento. Ook zie ik dat er bij mij inmiddels wat kilo’s af zijn. Lunches, inclusief vriendenwarmte, volop deze week. Het kwartet ‘Free Lunch’, allemaal oud collega’s uit de 80-er jaren, kwam bijeen in ‘De Dorpsgek’ te Maarssen, bekend van fameuze gehaktballen. Ton Bunnik, de organisator van deze dag, begon mij reeds vroeg te vragen of ik de ballen al zachtjes had opgezet. Laat ik de rest van de communicatie tussen de heren jullie besparen. Werelds. Koen Bulsing, de man met wie ik ruim 50 jaar geleden bij Alexandria ’66 furore maakte (ahum), trof ik bij Van der Valk Vianen (halverwege onze woonplaatsen). Buiten de kwaliteit van ons gesprek, viel het ons op dat de kwaliteit van de hapjes er ook zijn mag. Gisteren lunch met Hessel van Oorschot, de man die een belangrijke rol speelde in mijn mini documentaire. Nog even geduld, kerst is om de hoek!

Bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen aan de Vecht, ook een aanrader, voerden we een gesprek dat paste bij de huidige status van Hessel bij de provincie Zuid Holland. Startups, Google hem! Na zeker drie mislukte pogingen, lukte het om een afspraak te maken met Brenda en Peter Peters. Laatst genoemde maakte ook deel uit van het roemruchte Multi Function software team. Aangekomen bij onze watervilla, droegen ze een hele cocktailbar binnen, het uit de hand gelopen gevolg van een cocktailbar opleiding in Kaapstad. Ze namen plaats in onze keuken en vroegen naar onze voorkeur. Astrid en ik kozen een Cosmopolitan, en voilà, daar gingen ze aan de slag.

En lekker dat het was! Natuurlijk ook verhalen te over betreffende de meer dan twintig jaar dat we elkaar niet getroffen hadden en Peter(s) opgang maakte. Heb ik het nog niet eens gehad over ‘comedy night’ met buurman Peter. Maar ja, aan een boom zo vol geladen, mist men een/twee Peters niet. Astrid en ik gaan er een rustig weekend van maken, vandaar dat ik zo laat ben. Uiteindelijk moeten we na de waarschuwing van Rutte er voor zorgen contant geld in huis te hebben. Op de achtergrond horen we Doe Maar ‘Voordat de bom valt’ zingen’, Astrid en ik neuriën ‘Er is een kindeke geboren’. Gefeliciteerd Christina en Alex Broekman. Amen.

Zwanenzang Dutch Game Garden

Woensdag woonde ik, enigszins in mineur, samen met 143 mensen uit de game industrie het 170e en laatste netwerk lunch evenement van Dutch Game Garden bij. 2025 zal in het teken staan van het ordentelijk afwikkelen van lopende zaken, erop vertrouwend dat de laatste overgebleven Mohikanen, Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven, aan boord blijven, hetgeen zij toegezegd hebben. Als aftredende chairman -nu stervensbegeleider- ben ik daar, samen met mede bestuursleden Tim Laning en Selma Oors, heel blij mee. Tijdens het enthousiaste geklap van de aanwezigen werd het reguliere programma afgewerkt: aankondigingen van de ‘latest greatest’ uit de industrie en belangrijke evenementen die eraan komen. Daarna nemen bezoekers plaats achter de microfoon om zichzelf te presenteren, of hun product, dan wel hun onderneming. Tijdens de lunch demonstreren ontwikkelaars hun nieuwste games of speelbare concepten. Ontwikkelaars waarderen feedback, met name wanneer het hun game ten goede komt. Kortom, ‘business as usual’, met een zwart randje. Tussen de bedrijvigheid door vind ik Christel van Grinsven die wegens de dringende afwezigheid van JP van Seventer alles in juiste banen leidt. We hoeven niet uitgebreid te praten, dat ligt achter ons. Na wat saillante informatie te hebben uitgewisseld, beweeg ik haar om in fotopose te gaan, uiteindelijk is dit een historisch moment.

Een glimlachje kan er nog net af, een zwanenzang, hoe mooi dan ook, leidt immers naar het einde van het bestaan. Wat gaat de stervende zwaan zingen voor JP en Christel, die nog aan boord zijn? Dan schiet mij de geschiedenis in het hoofd van ‘My last farewell’, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal van een man die zijn eilandengroep moet verlaten om in Engeland zijn executie tegemoet te zien. Vrijelijk geef ik de tekst van ‘The last farewell’ weer: ‘For you (DGG) are beautiful, and I have loved you dearly, more dearly than the spoken word can tell’. Luister naar Roger Whittaker HIER en je begrijpt wat ik bedoel. Tussen de opgewekt babbelend gamers baan ik me een weg naar buiten in de wetenschap dat het maandelijkse evenement overgenomen wordt door DGA (Dutch Games Association), het overkoepelende orgaan van Nederlandse game bedrijven. De DGG afbouwklus kan gaan beginnen, wij gaan onze verantwoordelijkheid niet uit de weg. Later donderdagmiddag is Astrid in een facetime gesprek met zoon Kaj in Sacramento, die haar de tuin wil laten zien, waarop gelijktijdig het water van het zwembad vervaarlijk begint te golven. Zo was Astrid ‘live’ betrokken bij een 7.0 aardbeving, uiteraard op de schaal van Richter. In de door mij beminde plaatsen Berkeley en met name Emeryville (Ex’pression, Chamber of Commerce, Pixar) waarschuwde men voor een te verwachten tsunami:

Gelukkig bleef het geweld uit. Het is alweer drie weken geleden dat ons harige familielid Tinley insliep en men had ons ervoor gewaarschuwd; ‘het moet echt slijten, iedere keer loop je tegen herinneringen aan’. En dat ervaren Astrid en ik nog dagelijks, hoewel de scherpste randjes er af zijn. We kunnen immers bij tijd en wijle hartelijk lachen om sommige van haar schavuitenstreken. Vandaar hier nog een dierbare herinnering:

Waarom deze herinnering? Welnu, Tinley heeft er voor gezorgd dat Astrid haar angst voor honden kwijtraakte, zij was Astrids eerste hond. Met één prangende vraag verlaat ik de Luim vandaag: Tinley was terminaal ziek, de zwaan (lees DGG) kerngezond. Waarom toch laten inslapen?