Drie Miljardairs kussen de ring van de Crimineel

Dit verhaal is realistischer dan de Fabertjeskrant omdat het nóg meer non-fictie is. Zo kon het gebeuren dat drie machtige mannen, de Miljardairs, met beurzen die meer waard zijn dan het bruto nationaal product van menig land, zich onderwierpen aan de grillen en grollen van de man die ook bekend staat als ‘de Crimineel’. Dat is nu eenmaal de duiding van een veroordeeld persoon. Voor de eenvoud van het verhaal verplaatsen we de gebeurtenissen naar Nederland, omdat we zoveel gelijkenissen beginnen te krijgen met het land van oorsprong. De Crimineel, die niet bekend staat om zijn natuurlijke intelligentie, had de drie Miljardairs nodig om zijn gebrek aan intelligentie te camoufleren met Kunstmatige Intelligentie (K.I.). K.I. betekende vroeger voor hem Kunstmatige Inseminatie, waarover hij altijd gniffelend, met veel pathos, wist te vertellen dat persoonlijk wel af te kunnen. Maar goed, de op macht beluste Miljardairs wilden wel wisselgeld voor hun support. En zo kon het gebeuren dat de Cauberg werd omgedoopt tot Suikerberg, de Muskusrat beschermd werd verklaard, en aan een Bezoar operatie voorrang werd verleend. Zich verkneukelend wreef de Crimineel zich in zijn knuistjes, hij had behoefte aan een ‘shot’ van superioriteit. “Leave the king out of it’, mompelde hij voor zichzelf, terwijl hij zijn rode mobieltje contact liet maken met het geheime nummer van de Minister President. “Schoofy hier”, kwam het amper hoorbaar van de zenuwen door. De Crimineel had maar één vraag: “percentage”.

*Elke vergelijking met bestaande figuren berust op een vergissing.

Haastig bladerde Schoofy door zijn defensie notitieblok, waarna hij slissend “sree” antwoordde. “Not enough”, baste de Crimineel. “Four”, probeerde Schoofy nog. “The answer is five”, liet de Crimineel resoluut weten en verbrak de verbinding. Wetend hoe hij zijn slachtoffers in een staat van radeloosheid kon brengen, vergrootte zijn eetlust: twee Big Macs en een big shake werden in no-time verslonden, terwijl hij tevreden de herinnering opriep waarin hij tijdens de bestijging van de troon zijn oude voorganger met de grond gelijkmaakte. Tevreden boerend besloot hij de Miljardairs, die hij in de wandelgangen de drie Tenors noemde, omdat ze zo lekker vals zongen, bijeen te roepen voor spoedberaad. Spoed was er niet, maar gewoon voor de lol. Wordt vervolgd, maar voor nu toch een tijdelijk slot: ze leefden nog lang en ongelukkig. Tenzij wreedheid gelukkig maakt, maar we blijven het op de voet volgen. Omdat ik altijd met een positieve noot wil eindigen, het volgende: zoals uit de diverse Luimen geconstateerd kan worden, zijn onze zonen verbonden aan diverse leuke meiden uit alle windstreken van de wereld. Kaj met zijn Michelle in Sacramento, Ivar met zijn Arielle in Amsterdam Noord en Bo-Peter, zelf sinds kort wonende in de Jordaan, die dinsdag afscheid nam van Ileana die terugging naar Zuid Californië, waar ze elkaar over een maand of twee weer treffen. Hun afscheidsfoto’s troffen me, er sprak ware liefde uit!

Hoe mooi is dat?! En nog een uitsmijter: oudste zoon Rick en (klein) zoon Rico waren in Dublin voor de sales kick off van communicatiereus Orange. Een onderdeel is een soort van bal met een ‘opdracht’ om te verschijnen in een outfit die de sfeer van het land weergeeft. Rico had dit bedacht:

Applaus! Eind goed, al goed. Toch? Weet dat de Luim over jullie blijft waken.

Dutch Game Garden swansongs

Dat klinkt enigszins dramatisch, geef ik toe, maar daar was woensdag best sprake van. Het was de Final Countdown (Europe) van 17 fantastische jaren die Dutch Game Garden (DGG) doorbracht in de fascinerende gameworld. Terwijl ik rustig zat te wachten op het moment dat ik als chairman op het podium geroepen zou worden, en de zaal langzaam volstroomde, bekropen allerlei muzikale gedachten me over dat magische nummer 17.

Met de groep Europe was ik daar eigenlijk al mee begonnen. Terwijl het geroezemoes achter me toenam, schoot Frank Sinatra in mijn ‘memories’: ‘when I was 17, it was a very good year…..’. En vreemd genoeg bleven de getallen 17 door mijn hoofd circuleren, weigerend om te aanvaarden dat het ‘end of show’ betekende voor DGG. Ik probeerde iets uit ‘mijn’ Beatles tijd: ‘well she was just 17….’ wetend dat DGG iedere vorm van menselijk leven met talent koesterde. Met moeite bracht ik mijn gedachten terug naar de vredelievende boodschap die ik zo dadelijk ten tonele zou brengen, want dat zou het thema van deze dag worden. Maar toch, met het oog op mijn gelaatsuitdrukking, konden de frustratie en onmacht van de afgelopen maanden niet geheel onder het oppervlak blijven:

Maar het thema van de avond zou gehandhaafd blijven en begon met de aanbieding van het speciaal vervaardigde fraaie boekje ‘Game Biz Stories – The legacy of 17 years Dutch Game Garden’ aan André van Schie, gedeputeerde van de Provincie Utrecht.

En het dient gezegd, de Provincie heeft ons voldoende financiële ruimte gegeven om dit (deel) jaar waardig af te ronden. De twee helden van de dag, en management, Christel van Grinsven en JP van Seventer, werden in de loop van de middag bedolven onder terechte complimenten en liefde, de getuigenissen waren imposant en roerend. We hielden het niet altijd droog. Bladerend door het boekje komt er bij het hoofdstuk ‘Incubees’ nog een song in gedachten, parodiërend op een liedje van Jimmie Rodgers: ‘How many kinds of sweet flowers grow in a Dutch Game Garden’. Wil je meer te weten te komen, druk hier op de website.

Echter, het is niet zo dat voor JP, Christel en het bestuur daarmee de kous af is. Na het feestgedruis dient alles netjes afgerond te worden, verantwoording worden afgelegd en uiteindelijk zal de ‘last (wo) man standing’ met onbevlekt blazoen het licht uitdoen. Activiteiten zonder enige glans, identiek aan de maanden vóór afgelopen woensdag, maar Christel en JP zijn gemotiveerd om een ‘eind goed al goed’ scenario te bewerkstelligen. Rest nog een belangrijk deel van de ‘Legacy’, wat gaat er met kroonjuweel ‘Indigo’ gebeuren? Stay tuned, kan opwindend worden. Kortom, het werd een dag om met plezier, trots en liefde op terug te kijken. In ieder geval was ik blij dat Astrid me op kwam halen! Last but not least, alle foto’s kwamen uit het toestel van Arno Landsbergen, sympatieke kerel. Een laatste PS: de film ’17 again’ bestaat al!

Hilversum: net als in de film…….

Zo, Astrid en ik gingen er eens goed voor zitten. We verheugden ons op onze eerste filmdate van 2025. ‘Babygirl’ met Nicole Kidman in de hoofdrol en geregisseerd door de Nederlandse Halina Reijn. De trailer en menig recensie deden vermoeden dat het hier om een meesterwerk ging. Het begin was er niet een van ‘om je op weg te helpen’. Of misschien wel, we vielen onmiddellijk middenin een vrijpartij tussen Romy (Nicole Kidman) en haar man Jacob (Antonio Banderas). Romy, succesvolle CEO, lustte er zo op het oog (en oor) wel pap van. Daarna verzandde de film in een bepaald niet vernieuwend seksueel schouwspel, denk ‘fifty shades of grey’, maar dan saaier.

Op een gegeven moment zag ik Astrid op haar mobieltje kijken, waarna ik haar bestraffend toesprak, je kent me. Ze keek alleen maar hoelang de film nog zou duren, kejje nagaan! Misschien was ‘The End’ wel het beste deel en misten we de boodschap die Halina Reijn ons ongetwijfeld mee had willen geven. Daarna hadden we een hapje eten bij ‘Mout’ aan de andere kant van het (markt) plein in gedachten. We namen aan de rechterkant van de verwarmde voortent plaats, waar op dat moment slechts twee jongelingen de wereld aan het bespreken waren. De dienstdoende kelner vroeg of de heren wereldverbeteraars tevreden waren, negeerde Astrids zwaaigebaar en draaide zich om. Mijn ‘hallo, kunnen we wat bestellen’, sloeg wel aan, waarna hij mompelde ons niet gezien te hebben. Astrids reactie was Babygirl waardig: ‘het is hier ook nogal druk, ja?!’. Stoïcijns nam hij onze bestelling op, waarna na vijf minuten de glazen chardonnay onze tafel bereikten. Op een of andere manier was de pret eraf en we besloten ons te beperken tot een bittergarnituur. Laat dat garnituurtje nou het beste deel van de avond te worden! Zo zie je maar, soms verheug je je op kaviaar en blijkt een frikandel (figuurlijk) het evenement te redden. Ook het afrekenen verliep niet zonder hindernissen, onze kelner was ‘verdwenen’. Uiteindelijk vonden we iemand die zo vriendelijk was om tafeltje 204 af te rekenen. Zo zie je maar, een avondje Hilversum, je kunt niet zonder! Gisteren rond een uur of vier in de middag begon de reünie van een groepje senioren dat onder de naam Gympies in 2016 begon om de oude spieren middels listige oefeningen te versoepelen. Nee, nee, niet zo listig als in Babygirl!

2016, het jaar ook dat we ons weer wortelden in Nederland. Helaas vielen wat originele Gympies af wegens privé sores, en is inmiddels ook bijna een kwart van hen niet meer onder ons. Dat mocht de pret niet drukken omdat iedereen begreep dat dit nu eenmaal de ‘circle of life’ is. En dat werd ook nog eens haarscherp weergegeven toen Astrid gisteren de tweede baby qua verzorging kon afronden sinds oudejaarsdag 2024. Tien dagen op rij in de weer geweest met het nieuwe leven, en dat zag er zo uit:

Dat betekent dat er in heel wat groepjes senioren in Nederland iemand oma of opa is geworden. Treffender kon mijn reünie gisteren niet gevisualiseerd worden.

De R.I.P. hitparade

Die bestaat natuurlijk niet, maar eigenlijk wel (komt nog). Naast alle top-lijsten die ons de afgelopen weken via radio en TV bereikt hebben, is er één die weliswaar niet zo benoemd wordt, maar toch bekendheid geniet onder het kopje ‘droevig afscheid’ of ‘hen die ons ontvielen’, waarbij ik niet weet of ‘hen’ nog wel kan. Maar goed, ook ik heb in mijn agenda, één van de vijftig, bijgehouden welke BN’er of ‘beroemdheid’ heengegaan is waar ik een band mee had, of waar ik onmiddellijk een feit of anekdote van weet te melden. Dat houdt het wat luchtig. Om met Jules Deelder te spreken; ‘zou oud als Sparta word je nooit!’. Ik heb geen hitparade als zodanig, zou ook niet erg kies zijn, dus doe ik het selectief op datum. 5 januari: David Soul, hij werd 80. Leuke hit gescoord met ‘Don’t give up on us’, maar meer bekend van het detective duo Starsky and Hutch. De anekdote: inmiddels is Multi Function Computers (A.D. 1976) verhuisd naar het industrieterrein van Zoetermeer. Het is een druilerige avond, we schrijven dinsdag 18 april 1978, wanneer Peter Wijsman, een van de eerste zes uit 1976, en ik de laatste voorbereidingen treffen voor onze trip naar de Hannover Messe. Druk bezig met dozen te pakken, horen we vanonder de ijzeren trap die naar ons kantoor voert een trillerig, bangig ‘hallo’ roepen. Staan daar twee jonge agentjes met getrokken pistolen! Wijsman proest het uit en kan me nog net toevoegen dat we bezoek hebben van Starsky en Hutch. Er werd niet geschoten, tot opluchting van de agentjes, en na enige uitleg onzerzijds hebben we veilig Hannover bereikt. 24 januari: Melanie, ze werd 76.

Ik vond haar guitig aantrekkelijk en dat stemmetje te gek. ‘Beautiful people’ en ‘What have they done to my song’ zijn twee van haar vele liedjes die ik nog steeds goed kan consumeren. 16 april: Bernd Hölzenbein, hij werd 78. Speler van WK winnaar Duitsland in 1974. Bij de oudere voetballiefhebbers bekend als de grondlegger van de ‘schwalbe’. Zo ging Nederland de bietenbrug op. 12 juni: Françoise Hardy, ze werd 80. Aantrekkelijke Française met een hit die ik nooit vergeten zal; ‘Tous les garçons et les filles’. Kwam uiteraard door de gierende hormonen van deze toen 16-jarige. 19 juni: Jan Cremer, hij werd 84. Rode oortjes, meer wil ik er niet over kwijt. 20 augustus: Hans Eijkenbroek, hij werd 84. Stoere aanvoerder van Sparta.

De anekdote: In 1967 mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor! 7 oktober: Hans van Hemert, hij werd 79. O.a. bekend als producer en bedenker van Luv’ en Mouth & McNeal, maar ook aandeelhouder bij Multi Function Computers.

Opname met links De Aal (De zingende tandarts)

De anekdote: Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano, bekend van ‘Een beetje van dit….’ op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’.  Kort daarop hield Vulcano op te bestaan, vóór moederdag nog. Hans heeft het me nimmer kwalijk genomen. 7 oktober: Johan Neeskens, hij werd 73 jaar. M’n gedachten gaan (weer) terug naar het WK van 1974 toen hij via een penalty (Cruijff) Nederland op 1-0 zette. Zo’n woeste uithaal met rondspattend penaltystip krijt. Held! In het begin had ik het over de R.I.P. hitparade, maar eigenlijk verwees ik naar de top-2000. #1 Queen, R.I.P. Freddy Mercury. #3 Eagles, R.I.P. Glenn Frey, en zo kan ik doorgaan. Waar het om gaat is de mooie herinneringen te koesteren van de geliefden die heengegaan zijn, en dat hoeven geen BN‘ers of ‘beroemdheden’ te zijn, maar wel………………..