Groter kon het contrast in leeftijd tussen twee feestelijke aangelegenheden in mijn deel van de familie niet zijn. Zondag de 4e verjaardag van pittige jongste kleindochter Neva, en maandag viering van de 60e huwelijksdag van m’n oudste broer Hans (83). Uiteraard ook van m’n schoonzus Cintha! Onderstaand wordt het gelukkige echtpaar vastgelegd voor de site van de Gemeente Almere:
Hans en Cintha stapten 60 jaar geleden in het huwelijksbootje. Hij komt uit Rotterdam en zij uit Vlaardingen, maar inmiddels wonen ze alweer 43 jaar in Almere. Locoburgemeester Maaike Veeningen bracht het echtpaar een bezoek om ze te feliciteren met hun diamanten huwelijk.
Feliciteren jullie Hans en Cintha met deze mijlpaal?
Aan de oproep werd gehoorgegeven, maar van de felicitaties heb ik er één uitgelicht die ik wel geinig vond:
Goed nieuws! Wij hebben niemand gezien toen we 60 jaar getrouwd waren. Tijdelijk burgemeester van de VVD, deed daar niet aan!
Vandaar dat de huidig burgemeester (Hein van der Loo, ex CDA) nu partijloos is. Trendvolger. Overigens deed de locoburgemeester het uitstekend, niets op aan te merken. Goed gevoel voor humor, D66 waardig. Moet ik erbij zeggen dat broer Hans haar met een waterval aan informatie overviel, zowel over zijn professionele loopbaan als over de gemeente Almere. Cintha keek het glimlachend aan, die kent haar pappenheimer. De uurtjes voor het gezamenlijke diner werden ingevuld met het (her) kennismaken met neven en nichten, plus aanhang, die we al jaren niet gezien hadden. Sommigen nog vanuit de tijd dat naast de chocolaatjes een glas stond met saffies en sigaartjes. Tijdens het nuttigen van de heerlijk gerechten mocht ik nog enige woorden tot de jubilarissen richten. Broer Rob tikte het glas aan en als intro diende hij als springplank. Ik roerde aan dat ik in de loop der jaren milder was geworden, hetgeen er toe leidde dat ik instemde met Robs kritiek uit het verleden op mijn speelstijl. Weliswaar vorig jaar pas, toen ik op het Kasteel toegaf dat ik (af en toe) teveel pingelde. Het was eruit! Zo kon ik ook melden dat, etterbakje als ik was, wanneer Hans in zijn dienstpak bij de tramhalte stond te wachten op vervoer naar de kazerne, ik voorbij fietste en de baret van z’n hoofd griste. Dat vond hij niet prettig, mild uitgedrukt. Daarvoor bood ik alsnog mijn excuses aan, zij het 65 jaar later. Mijn boodschap en bewondering voor het bruidspaar gold een bijzonder moeilijke situatie in hun leven, waar ze ongeschonden en met opgeheven hoofd uitkwamen. Hulde voor het bruidspaar, hulde voor hun instelling. We namen warm afscheid van de feestvierders waarna schoonzus Mariette (Bob) ons liefdevol thuis bracht. Nu hoor ik het gebrom al….hoe zat dat met dat kinderfeestje. Welnu, wegens bouwwerkzaamheden werden de feestvierders opgedeeld in kleine aantallen genodigden. Zondag was grootoudertijd en konden de twee kleine donders zich helemaal laten gaan qua verkleden en toneelspelen. Na een paar uur verlieten we het slagveld, twee uitgeputte ouders achterlatend. Maar wacht, er was nog een jarige. Na oudste broer Hans, jongste kleinkind Neva, kon oudste kleinzoon (en bolleboos) Rico, levend en werkend in Brussel, zich een kwartje noemen. Over contrasten gesproken; dankzij z’n vader, zoon Rick, die-hard Feyenoord supporter. Uit opa’s digitale plaatjeskast kreeg hij dan ook, samen met alle mannelijke Laanens, een speciaal plaatje voor zijn verjaardag:
Rico stelde daar geen actieve herinnering aan te hebben. De moraal: ondanks contrasten toch een goede band met elkaar, dankzij gezond verstand. Vrij vertaald; VREDE!