Month: June 2025

Woensdagmorgen begon ik de strijd tegen Nervus Ischiadicus, met vier ‘must do’ afspraken voor de boeg een schier onmogelijke opgave. De eerste afspraak die ik af moest zeggen, lunch nog wel, was met ‘never give up’ entrepreneur Fred Bok, reeds een contact in mijn San Francisco tijd. Teruggeworpen gedurende Covid, heeft hij zich herpakt en bouwt een nieuwe fabriek op voor zijn blusproducten: dooft sneller (ook batterijen!) en laat amper residu achter. Locatie: Bakersfield, Californië, voor de muziekliefhebbers Home of Country Legend Buck Owens (I’ve got a tiger by the tail). Laat die Fred nou ook nog eens bij tijd en wijle met diens zoon Buddy op stap gaan. Interessant type: 0-1. Meer info: www.stigosdelta.com De tweede afspraak die ik woensdag moest afzeggen, had te maken met het cadeau van mijn oudste zoon Rick voor Vaderdag; een poolbiljart middag met bittergarnituur bij Hippo in Hilversum: 0-2. Onderstaande archieffoto uit mijn ‘mancave’ in Californië bewijst hoezeer Rick (links) werkte aan zijn ‘bar shape’. Ivar is nog bezig met Sparta in de Jupiler League op vrijdagavond, gedurende lunchtijd in Californië.

Goede zoon zijnde, belde Rick me en vond het toch wel leuk om nog even langs te komen. Eigenlijk wilde hij zeker weten dat ik de blessure niet gebruikte om een nederlaag af te wenden: ½ -2. Altijd lol. Met pijn in het hart moest ik ook de openingsceremonie, donderdagmiddag, van de nieuwe behuizing in Utrecht van Amigos Social afzeggen: ½-3. De sociale app die mensen ertoe beweegt om elkaar op te zoeken, waar dan ook, met wat dan ook, zonder aan hun (beeld) scherm gekluisterd te zijn. Ik verheug me erop ook een steentje te hebben mogen bijdragen: www.amigossocial.com De vierde afspraak die ik moest afzeggen, was eigenlijk het meest pijnlijk; het huwelijk van gedreven educatieve vernieuwer, de jeugdige entrepreneur Ming Faraz Khan met zijn geliefde Hilal: ½-4. Vele vruchtbare uren met Ming doorgebracht, de wereld kan nog van dit mooie mens gaan genieten:

Kijk maar eens naar www.digilingo.ai Je begrijpt dat ik het niet laat zitten bij die stand van ½-4. In de herkansing wordt gewoon alles teruggedraaid en zou ik weleens met 4½ -4 kunnen winnen. Maar dit terzijde. Nervus Ischiadicus dus, mijn Nemesis, oftewel Ischias, de zenuwpijn die begint in de rug en via de bil doorloopt tot in je been. Het is een pijn in de langste zenuw van je lichaam, de grote beenzenuw. Deze zenuw begint in je ruggenmerg en loopt via de bil langs de achterkant van het been, daar kamp ik dus mee. Nog een heel verhaal om dit uit te leggen, maar het ziet er zo uit:

Nah, dat is geen kleine jongen, maar gaan doet-ie! Overigens; het gerucht gaat rond dat Trump het ook opgelopen heeft in Nederland. Bij zijn vertrek nog wel! NAVO baas Mark ‘kiss ass’ Rutte schijnt de aansteker te zijn:

Na het zien van deze geweldige cartoon van Bas van der Schoot uit de Volkskrant wordt het de hoogste tijd voor een pilletje om Nervus Ischiadicus te bestrijden, of…….

Tot dit jaar was de scheurkalender van Peter van Straaten mijn favoriete morgenlach. Wanneer ik zorgvuldig de oude dag afscheurde, kon ik zorgeloos een nieuwe dag tegemoet zien. Meesterlijke cartoonist. Helaas, 8 jaar na zijn heengaan kreeg ik de indruk dat de scheurkalender gevuld werd met cartoons die hij zelf indertijd afgekeurd had, of waren ze reeds eerder gepubliceerd. Met de kerst mocht ik als vervanging de scheurkalender van OmDenken in ontvangst nemen. Nu, een kleine 6 maanden verder, moet ik zeggen ‘aardig’, soms leuke gezegdes, soms iets meer van oude wijn in nieuwe zakken. Maar donderdag kreeg ik er een te zien, waar ik me volledig mee kon verenigen:

Dat komt omdat ik weleens een foto van mezelf plaats die absoluut Playgirl onwaardig is, volgens Astrid. Zonder filter dus. Vul de rest maar in.

Deze vertegenwoordigt de impressie ‘ochtendhumeur’, waar ik overigens zelden last van heb. Om bij dat thema te blijven, dwaalden mijn gedachten af naar die oranje baal hooi in het Witte Huis, die meer dan één filter gebruikt en zichzelf derhalve als volgt ziet:

Echter, meer en meer ziet de wereld hem ongefilterd:

Het hoge woord moest eruit nadat ik via de radio vernam dat studenten zich weer konden aanmelden bij Amerikaanse universiteiten, mits…………….. Inderdaad, ze hun social media sites vermelden, hetgeen betekent dat kritiek op zwijn Trump en diens fascistenbende, Netanyahu, Poetin en ander geteisem, onherroepelijk leidt naar een definitieve afwijzing. Denk even aan al die buitenlandse studenten die reeds in Amerika zijn en het land niet meer uit durven. Indien ze dat wel doen, en terug willen keren, kan het zijn dat ze geweigerd worden omdat ze bijvoorbeeld deel hebben genomen aan een protestmars. Zover is het dus gekomen met ‘the land of the free’, waar een aftakelende griezel z’n kleine klauwtje op de rode knop van massa vernietiging houdt. Burgeroorlog in de maak? Trump bespreekt dat momenteel met Poetin. Echt? Natuurlijk weet ik dat niet, maar dat die Poetin iets op Trump heeft, is zo goed als zeker. Mijn theorie: indertijd, ver voordat Trump de politiek in ging, opende hij een Trump Tower in Moskou, en neem van mij aan dat die door de KGB volgeplempt werd met camera’s. Trump, met zijn ‘grab ‘em by the pussy’ klauwtjes, is daar bij een seks orgie vastgelegd. Immers, wie anders bij z’n gezonde verstand (daar heb je het al) zou zo’n dictator als Poetin te vuur en te zwaard verdedigen. Goed; in ieder geval is van alle desinformatie het mijne het meest aannemelijk. Moet ik wel lachen om onze voormalige ster instructeur Jack Douglas (bij Ex’pression College), producer van o.a. John Lennon, die Trump onlangs vanwege de geldverslindende militaire parade Private (de laagste militaire rang) Bonespur noemde. ‘Bonespur’ (botgroei), de reden waarom Trump zich liet afkeuren voor militaire dienst. Van alle karikaturen van Trump in uniform, vond ik deze de meest geslaagde:

De insignes geven goed weer waar hij getriomfeerd heeft. Maar, wie of wat kan deze dictator in spé stoppen? Mijns inziens alleen het goede, het pure. Gisteren vierden we 8 weken Mila in ons huishouden, maar ook 8 weken van training om het op te nemen tegen types als Private Evil alias Bonespur. Na een uitgebreide sessie heeft ze zich gisteren vermoeid doch tevreden aan mijn voeten gevleid:

Dromend van victorie in een vredelievende wereld. Toen was geluk heel gewoon!

1001: dan hebben we het over even zoveel beroemde volksverhalen van Perzische, Indiase en Arabische oorsprong, verteld door de mysterieuze Sheherazade. Voor mij betekent het dat ik vandaag Luim 1001 aan den volken presenteer. Verschillen? Dacht het wel:

Het gaat natuurlijk niet om het uiterlijk (hallo!), maar om de inhoud! En, niet onbelangrijk, ik ga door waar Sheherazade het af liet weten. Uiteindelijk werd ze niet geëxecuteerd, maar kreeg ze gratie van haar man, de sjah. Het waarom? Ze had de sjah bedrogen en moest daarom elke nacht een verhaal vertellen om haar leven te redden (korte versie). Na 1001 verhalen uit haar duim gezogen te hebben, legde de sjah haar gratie technisch het zwijgen op (mijn interpretatie). In ons huidige bestaan hoef je niets meer uit je duim te zuigen, het ene verschrikkelijke verhaal na het andere wordt dagelijks geserveerd. Ik ga jullie daar niet mee belasten, de slappe houding van de dames en heren politici inzake prangende situaties, alsmede belachelijke beslissingen, zoals bijvoorbeeld het in drieën knippen van de ministerspost van Asiel en Migratie, bewijzen eens te meer dat we qua bestuurders in zwaar weer verkeren. Maar, buiten schijnt de zon alsof we in een tropisch land leven en verheugen we ons op de 8-0 zege tegen het immer lastige Malta. Woensdagavond ben ik met Astrid mee geweest naar puppy training omdat ze het idee had dat zij de enige daar was met een onhandelbare hond. Kom niet aan Mila, dan krijg je met mij te doen. Mijn observatie: elk baasje of bazin had de meest mogelijke moeite om hun lieveling in het gareel te krijgen. Wat een opluchting! Mila, alweer 7 weken bij ons, hadden we net zo goed Schaduw kunnen noemen, zoals ze je bij iedere stap volgt:

Even naar het toilet. Ik was al bij de tussendeur voordat ze er erg in had, haar sprintje mocht niet baten. Maar bij dat aanzicht smelt je toch? Ik in ieder geval wel, vandaar dat ik de zwakste schakel word genoemd. Het zal me jeuken. Brian Wilson, heel eerlijk, los van zijn briljante muziek, het verbaast me dat hij sowieso 82 is geworden. Maar dit terzijde. Ik groeide op met de surfmuziek van de Beach Boys, zonder ook maar één voet te hebben gezet op een surfboard, maar wel dromend van Californië (‘California Girls’). En dan hadden we natuurlijk ook Jan & Dean met ‘Surf City’ en het onvergetelijke ‘Dead Man’s Curve’. Maar uiteindelijk werd het album ‘Pet Sounds’ het absolute meesterwerk van de Beach Boys, en Brian Wilson. Het album waar de Beatles jaloers op waren. Ik schafte het in 1966 aan voor Fl. 19,95 en heb ademloos groef voor groef beluisterd.

Mijn favoriet, na ‘God Only Knows’, was ‘Wouldn’t It Be Nice’, en dat was het ook, met name dat intro. Met Brian Wilson ging de last Beach Boy ‘standing’ heen, hun muziek gaat mee met Charon, de Griekse veerman die de Beach Boys naar de onderwereld over de rivier de Styx (‘Babe’) brengt. Het lijkt wel geschiedenisles! Maar over veerman gesproken, donderdag was het zover, veervrouw Astrid nam me mee over de Loosdrechtse Plassen voor een genoeglijk rondje met snacks en chardonnay.

Niks onderwereld of executie na deze Luim 1001, nog maar 999 tot ik de 2000 bereikt heb. Mij wacht nog een plezante 20 schrijfjaren met familie, vrienden en kennissen. U bent gewaarschuwd!

Wat een verrassing vanmorgen toen Astrid met deze mooie en smakelijke taart op de proppen kwam ter viering van het publiceren van de 1000^e Luim. Gelijk maar even die punt met ‘1000’ opgepeuzeld.

Eigenlijk meer wanneer je de oorspronkelijke Luimen uit de AutomatiseringGids (AG) meerekent, wat daar is de Luim in 1987 geboren. Zodra ik februari 1987 uitstapte bij de RvB van Multihouse (revolutionaire fusie Multi Function en Minihouse), benaderde AG me met het verzoek een wekelijkse column te schrijven. Luim I dus, 4 maart 1987:

Dat werd best een hit, durf ik te schrijven, waar ik me openhartig uitliet over het wel en wee van de automatiseringswereld in die tijd. Man en paard, inclusief rugnummer, kwamen aan bod wanneer onrecht geconstateerd werd. Dat bracht natuurlijk commotie teweeg en ingezonden stukken, één van een insider die me een clown noemde. Mooi toch, dat betekende dat men reikhalzend uitkeek naar de volgende week met een kakelverse Luim en een kakelvers ‘slachtoffer’. De Luim kwam tot een abrupte stop toen een belangrijke adverteerde klaagde over mijn proza en dreigde te stoppen met adverteren in AG. Interim hoofdredacteur Jan Brogt begon te schrappen in mijn Luim en commandeerde me ‘milder’ te schrijven. ‘Dat nooit’, meldde ik, dit is de vrijheid van een columnist. ‘Doen, of anders……..’, donderde Brogt. Dreigementen brengen het slechtste in mij boven en a la Wilders gingen de handschoenen uit. Er ontstond een uitwisseling van punches, waarna ik besloot niet meer te schrijven voor AG. Wie er gewonnen heeft, oordeel zelf, AG bestaat niet meer (geintje). En zo kon het gebeuren dat 8 november 1988 Hilton Schiphol het decor vormde voor presentatie van de in boekvorm gegoten 50 beste Luimen (plus 1), gebracht door IT sterjournalist Bert Lubbers. Volgens kritische lezer Prof. Dr. Ir. Kolonel B.D. Richard Keijzer heeft men bij AG nooit in de gaten gehad wat de woordspeling op de voorkant inhield: GELUL!

Anders had men nimmer de advertentie geplaatst, beweerde Keijzer. Broer Rob was verantwoordelijk voor alle puntige karikaturen van befaamde automatisering guru’s die mij witheet achtervolgden. Rebel Tom van der Loo, oprichter van Holland Automation International (HAI), reikte het eerste boek uit met een geestige speech. Vervolgens leidde mijn pad met muze Astrid, tevens engelbewaarder, in mijn kielzog via Duitsland en België naar Californië (1998). In de tussentijd publiceerde ik wel, maar niet met de Luim als merk. Dat begon in 2008, met als doel kennissen en vrienden op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in ‘Sunny California’ via peterlaanen.com (dank Paul Claessen). Luim II. En dat is enigszins uit de hand gelopen omdat uiteindelijk geen onderwerp onbespreekbaar was; van familie tot politiek. Met name Trump heb ik veel op de hak genomen, ook al omdat ik hem van meet af aan (‘You’re fired’) meemaakte in de V.S. Toen hij in 2016 de verkiezingen won, kon ik het niet nalaten om hem als volgt (geleend) te portretteren:

In de Luim schreef ik indertijd ‘Amerika hijst Bulshitter #1 op de troon’. Laten we het maar niet hebben over vandaag de dag. Mocht men echt bij mijn ESTA visum aanvraag naar mijn social media sites kijken, dan ben ik bang dat ik geweigerd word of in San Francisco linea recta weer op een terugvlucht gezet wordt. Nou ja, alles beter dan in El Salvador te eindigen. Abrupte switch naar gelukkige familiemomenten:

Eén van mijn favoriete geluk uitstralende familiefoto’s, met onze vorig jaar heengegane sweetheart Tinley. Natuurlijk zijn er momenten genoeg die gelukkige momenten weerspiegelen van onze behoorlijk grote familie, maar ik wil het niet te eentonig (geluk) maken. Nou ja, eentje dan nog, omdat ik het zo leuk vond. Mijn oudste zoon Rick had mij voor mijn 75^e verjaardag een trip naar Liverpool geschonken, de stad waar veel van mijn muzikale helden hun wieg hadden staan. Natuurlijk mocht een foto met de Fab 4 niet ontbreken (Rick houdt z’n buik in):

Geweldig lang weekend van twee muziekkameraden! Vele serieuze zaken kwamen aan bod, zoals 9/11, Kabinet Schoof, Sparta (natuurlijk), maar ook 139 afleveringen van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, mijn aanzet tot een non fictie boek over de realiteit van het opzetten en beheren van een college in Californië. De investering kwam van de puissant rijke ‘groene’ Guru Eckart Wintzen:

Voor de zekerheid: Eckart staat rechts van mij.

Ex’pression College werd door de affaire van de president met de dame van PZ bijna de afgrond ingeduwd. Als CEO kon ik dat verhinderen, maar na wat bedreigingen en een week persoonlijke bescherming, vergaat het lachen je wel. Maar goed, om kort te gaan, er werd een kort geding tegen me aangespannen door de PZ dame en hoewel ik niet verloor (‘we noteren een drie’), kostte het me toch een duizendje of wat. Daarnaast herleefde Astrid de situatie(s) weer en verzocht me dringend niet verder te gaan met publiceren. Dat respecteer ik dus, maar wel goed geschreven, vind ik, wanneer je er weer rillingen van krijgt. Mocht er een filmaanbod komen, dan haal ik haar wel weer over wanneer ik het script mag schrijven. Over script gesproken, ik sluit af, ik heb nog heel wat taart te verorberen en heb toch nog iets te melden over het Trump Poetin telefoongesprek:

Trump: ‘Vlad, wat moet ik nou met die Musk?’. Poetin: ‘Bij ons vallen ze van het balkon, Don’. Wrange grap, inderdaad. Daar sluit ik dus niet mee af, ter ontwranging (nieuw werkwoord) een Schultz weergave van twee van mijn comic book helden; Snoopie (Mila als achterwacht) en Charlie Brown:

If a picture paints a thousand words………………………