Wat een verrassing vanmorgen toen Astrid met deze mooie en smakelijke taart op de proppen kwam ter viering van het publiceren van de 1000e Luim. Gelijk maar even die punt met ‘1000’ opgepeuzeld.
Eigenlijk meer wanneer je de oorspronkelijke Luimen uit de AutomatiseringGids (AG) meerekent, wat daar is de Luim in 1987 geboren. Zodra ik februari 1987 uitstapte bij de RvB van Multihouse (revolutionaire fusie Multi Function en Minihouse), benaderde AG me met het verzoek een wekelijkse column te schrijven. Luim I dus, 4 maart 1987:
Dat werd best een hit, durf ik te schrijven, waar ik me openhartig uitliet over het wel en wee van de automatiseringswereld in die tijd. Man en paard, inclusief rugnummer, kwamen aan bod wanneer onrecht geconstateerd werd. Dat bracht natuurlijk commotie teweeg en ingezonden stukken, één van een insider die me een clown noemde. Mooi toch, dat betekende dat men reikhalzend uitkeek naar de volgende week met een kakelverse Luim en een kakelvers ‘slachtoffer’. De Luim kwam tot een abrupte stop toen een belangrijke adverteerde klaagde over mijn proza en dreigde te stoppen met adverteren in AG. Interim hoofdredacteur Jan Brogt begon te schrappen in mijn Luim en commandeerde me ‘milder’ te schrijven. ‘Dat nooit’, meldde ik, dit is de vrijheid van een columnist. ‘Doen, of anders……..’, donderde Brogt. Dreigementen brengen het slechtste in mij boven en a la Wilders gingen de handschoenen uit. Er ontstond een uitwisseling van punches, waarna ik besloot niet meer te schrijven voor AG. Wie er gewonnen heeft, oordeel zelf, AG bestaat niet meer (geintje). En zo kon het gebeuren dat 8 november 1988 Hilton Schiphol het decor vormde voor presentatie van de in boekvorm gegoten 50 beste Luimen (plus 1), gebracht door IT sterjournalist Bert Lubbers. Volgens kritische lezer Prof. Dr. Ir. Kolonel B.D. Richard Keijzer heeft men bij AG nooit in de gaten gehad wat de woordspeling op de voorkant inhield: GELUL!
Anders had men nimmer de advertentie geplaatst, beweerde Keijzer. Broer Rob was verantwoordelijk voor alle puntige karikaturen van befaamde automatisering guru’s die mij witheet achtervolgden. Rebel Tom van der Loo, oprichter van Holland Automation International (HAI), reikte het eerste boek uit met een geestige speech. Vervolgens leidde mijn pad met muze Astrid, tevens engelbewaarder, in mijn kielzog via Duitsland en België naar Californië (1998). In de tussentijd publiceerde ik wel, maar niet met de Luim als merk. Dat begon in 2008, met als doel kennissen en vrienden op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in ‘Sunny California’ via peterlaanen.com (dank Paul Claessen). Luim II. En dat is enigszins uit de hand gelopen omdat uiteindelijk geen onderwerp onbespreekbaar was; van familie tot politiek. Met name Trump heb ik veel op de hak genomen, ook al omdat ik hem van meet af aan (‘You’re fired’) meemaakte in de V.S. Toen hij in 2016 de verkiezingen won, kon ik het niet nalaten om hem als volgt (geleend) te portretteren:
In de Luim schreef ik indertijd ‘Amerika hijst Bulshitter #1 op de troon’. Laten we het maar niet hebben over vandaag de dag. Mocht men echt bij mijn ESTA visum aanvraag naar mijn social media sites kijken, dan ben ik bang dat ik geweigerd word of in San Francisco linea recta weer op een terugvlucht gezet wordt. Nou ja, alles beter dan in El Salvador te eindigen. Abrupte switch naar gelukkige familiemomenten:
Eén van mijn favoriete geluk uitstralende familiefoto’s, met onze vorig jaar heengegane sweetheart Tinley. Natuurlijk zijn er momenten genoeg die gelukkige momenten weerspiegelen van onze behoorlijk grote familie, maar ik wil het niet te eentonig (geluk) maken. Nou ja, eentje dan nog, omdat ik het zo leuk vond. Mijn oudste zoon Rick had mij voor mijn 75e verjaardag een trip naar Liverpool geschonken, de stad waar veel van mijn muzikale helden hun wieg hadden staan. Natuurlijk mocht een foto met de Fab 4 niet ontbreken (Rick houdt z’n buik in):
Geweldig lang weekend van twee muziekkameraden! Vele serieuze zaken kwamen aan bod, zoals 9/11, Kabinet Schoof, Sparta (natuurlijk), maar ook 139 afleveringen van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, mijn aanzet tot een non fictie boek over de realiteit van het opzetten en beheren van een college in Californië. De investering kwam van de puissant rijke ‘groene’ Guru Eckart Wintzen:
Voor de zekerheid: Eckart staat rechts van mij.
Ex’pression College werd door de affaire van de president met de dame van PZ bijna de afgrond ingeduwd. Als CEO kon ik dat verhinderen, maar na wat bedreigingen en een week persoonlijke bescherming, vergaat het lachen je wel. Maar goed, om kort te gaan, er werd een kort geding tegen me aangespannen door de PZ dame en hoewel ik niet verloor (‘we noteren een drie’), kostte het me toch een duizendje of wat. Daarnaast herleefde Astrid de situatie(s) weer en verzocht me dringend niet verder te gaan met publiceren. Dat respecteer ik dus, maar wel goed geschreven, vind ik, wanneer je er weer rillingen van krijgt. Mocht er een filmaanbod komen, dan haal ik haar wel weer over wanneer ik het script mag schrijven. Over script gesproken, ik sluit af, ik heb nog heel wat taart te verorberen en heb toch nog iets te melden over het Trump Poetin telefoongesprek:
Trump: ‘Vlad, wat moet ik nou met die Musk?’. Poetin: ‘Bij ons vallen ze van het balkon, Don’. Wrange grap, inderdaad. Daar sluit ik dus niet mee af, ter ontwranging (nieuw werkwoord) een Schultz weergave van twee van mijn comic book helden; Snoopie (Mila als achterwacht) en Charlie Brown:
If a picture paints a thousand words………………………
