Gisterenmorgen waren de dikke enkels van Trump (mag ik even overgeven) de aanleiding voor deze Luim. Het was namelijk, niet voor het eerst, zo’n week die ik doorbracht met jonkies en eh….bejaarden. Met name de ‘aangeklede borrel’ middag met vriend Martin en zijn vrouw Yvon gooide me bij tijd en wijle terug in het verleden, en even hardhandig weer terug naar het heden. We kennen elkaar van dansles bij Wuijster, 63 jaar (!) geleden. Martin en Yvon werden een stelletje, ik ging verder op ‘onderzoek’ uit (als het ware). Martin en ik waren de hoofdrolspelers in de ‘Mannenwinkel’, een cabaret sketch waarin vrouwen mannen konden aanschaffen, maar ook weer inruilen.
Op bovenstaande foto werd ik ingeruild bij de troostende winkelconsultant (Martin). Uiteraard waren we in de Halleluja met de recensies in het Rotterdams Nieuwsblad en de Havenloods, met name ook omdat deze voorstelling een voortzetting was van onze eerste poging met de ‘Acting Tens’:
Inderdaad, Yvon(ne) deed ook een duit in het zakje en nam daarna ook nog een single op bij Telstar, het platenlabel van Johnny Hoes. Het aantal keren dat zij ‘Quand le soleil’ heeft gezongen, loopt in de duizenden. Een en ander leidde zelfs tot een auditie bij de KRO. Martin en ik togen boordevol adrenaline op pad naar Hilversum, waar we ze wel even een poepie zouden laten ruiken. De begroeting was al van dien aard dat de moed ons in de schoenen zonk. Of we de bladmuziek maar in wilden leveren. ‘Maar, maar, we komen een sketch opvoeren’, mompelden we. ‘Ook goed’, klonk het nonchalant, ‘neem plaats bij de microfoon’. Onze sketch, een parodie op de Amerikaanse oorlog in Vietnam, gespeeld door de heren Viet en Nam, behandelde de aanschaf van een nieuw wapen, de buignijnagelnijper. Er zat geen overtuiging meer in, het werd een slap aftreksel van het origineel; we werden afgepoeierd. Tot op de dag van vandaag herinneren we nog wat we buiten tegen de KRO letters op de voorgevel schreeuwden;
‘Katholieke Rot Omroep’. Het schijnt dat Toon Hermans nog iets met de producer gedaan heeft: ‘Bemelmans, Jack Bemelmans. Nooit van gehoord’. Leuke tijd gehad, niet bij stil blijven staan. De aanschaf van het album ‘Bookends’ van Simon & Garfunkel in 1968 bevatte de song ‘Old Friends’, dat de volgende regel heeft: ‘Can you imagine us years from today, Sharing a parkbench quietly. How terribly strange to be seventy’. Vooral dat laatste zinnetje; ‘hoe verschrikkelijk vreemd om zeventig te zijn’. Ik was toen twee-en-twintig en had er niets mee. Behoedzaam gluur ik over de tafel naar Martin, de man met wie ik vele malen tussen tweede kerstdag en nieuwjaarsdag een mini skivakantie in Oostenrijk doorbracht. IJskoud, wel geweldig. Soms tot aan de middel in de tiefschnee. Een val, terwijl hij een foto nam van zijn kleinkinderen, heeft hem fysiek behoorlijk achteruit geworpen. Van het dynamische duo is de glans er wel af, hoewel we met goede moed kunnen herpakken wanneer we beschouwen hoe tevreden we mogen zijn over onze nakomelingen.
Martin en ik in stoere tijden, maar nu begrijpen we wel wat het betekent om de zeven kruisjes gepasseerd te zijn. Waardevol zijn de anekdotes die we voor eeuwig meenemen: het incident toen Martin en zijn kompanen uit Schiebroek me op mijn brommer (Ponette) na het dansen stopte omdat ik op een van hun meisjes joeg, m’n oudste zoon Rick die bij een optreden achter het toneel in z’n mandje lag te slapen, exhibitionist Snikkelfrits die Martin liet briesen tijdens het skiën, het optreden bij Multi Function in 1984, etc. Teveel om op te noemen. Uitleg op aanvraag. Nimmer in 1968 vermoed dat ‘Old Friends’ op ons zou slaan! Wel ‘bookends’, alleen heten die nu Yvon en Astrid, zij houden ons overeind!
Oh ja, die jonge mensen…..Donderdagmorgen belt kleinzoon Felix (23) dat hij in de buurt is met vriendin Lieke ‘of hij even aan mag komen’. ‘Gezellig’, meld ik hem. Hij heeft z’n eerste deel voor opleiding tot piloot bij de KMA afgerond, is nu luitenant en heeft verkering met een mede student, dus ook luitenant. En ze hadden ook nog niet gelunched, meldde Felix monter. Is kind aan huis, dus weet waar alles ligt. Lekker frisse discussie gehad met de jonkies. ’s Avonds dinertje met jarige zoon Bo-Peter (34), Ivar (28) en, uiteraard, Astrid (-) bij Amstel Boathouse in Amsterdam. Meesterlijk ontspannen, maar gemis van Kaj (32) weegt. Maken we goed in oktober wanneer hij met Michelle (31) ons met een bezoek komt vereren. Nou, is dat een mooie mix van jong en oud of niet? Ah, Mila (7 maanden) vergeten die sinds gisteren alweer 12 weken bij ons is, en tevens naar de kapper ging met Astrid.
Ze maakt me blij en zorgt ervoor dat ik me meer inspan dan gepland, hetgeen Astrid bestrijdt, maar ja, die valt dan ook in de categorie niet jong/niet oud.
