Category: Uncategorized

Woensdag woonde ik, enigszins in mineur, samen met 143 mensen uit de game industrie het 170^e en laatste netwerk lunch evenement van Dutch Game Garden bij. 2025 zal in het teken staan van het ordentelijk afwikkelen van lopende zaken, erop vertrouwend dat de laatste overgebleven Mohikanen, Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven, aan boord blijven, hetgeen zij toegezegd hebben. Als aftredende chairman -nu stervensbegeleider- ben ik daar, samen met mede bestuursleden Tim Laning en Selma Oors, heel blij mee. Tijdens het enthousiaste geklap van de aanwezigen werd het reguliere programma afgewerkt: aankondigingen van de ‘latest greatest’ uit de industrie en belangrijke evenementen die eraan komen. Daarna nemen bezoekers plaats achter de microfoon om zichzelf te presenteren, of hun product, dan wel hun onderneming. Tijdens de lunch demonstreren ontwikkelaars hun nieuwste games of speelbare concepten. Ontwikkelaars waarderen feedback, met name wanneer het hun game ten goede komt. Kortom, ‘business as usual’, met een zwart randje. Tussen de bedrijvigheid door vind ik Christel van Grinsven die wegens de dringende afwezigheid van JP van Seventer alles in juiste banen leidt. We hoeven niet uitgebreid te praten, dat ligt achter ons. Na wat saillante informatie te hebben uitgewisseld, beweeg ik haar om in fotopose te gaan, uiteindelijk is dit een historisch moment.

Een glimlachje kan er nog net af, een zwanenzang, hoe mooi dan ook, leidt immers naar het einde van het bestaan. Wat gaat de stervende zwaan zingen voor JP en Christel, die nog aan boord zijn? Dan schiet mij de geschiedenis in het hoofd van ‘My last farewell’, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal van een man die zijn eilandengroep moet verlaten om in Engeland zijn executie tegemoet te zien. Vrijelijk geef ik de tekst van ‘The last farewell’ weer: ‘For you (DGG) are beautiful, and I have loved you dearly, more dearly than the spoken word can tell’. Luister naar Roger Whittaker HIER en je begrijpt wat ik bedoel. Tussen de opgewekt babbelend gamers baan ik me een weg naar buiten in de wetenschap dat het maandelijkse evenement overgenomen wordt door DGA (Dutch Games Association), het overkoepelende orgaan van Nederlandse game bedrijven. De DGG afbouwklus kan gaan beginnen, wij gaan onze verantwoordelijkheid niet uit de weg. Later donderdagmiddag is Astrid in een facetime gesprek met zoon Kaj in Sacramento, die haar de tuin wil laten zien, waarop gelijktijdig het water van het zwembad vervaarlijk begint te golven. Zo was Astrid ‘live’ betrokken bij een 7.0 aardbeving, uiteraard op de schaal van Richter. In de door mij beminde plaatsen Berkeley en met name Emeryville (Ex’pression, Chamber of Commerce, Pixar) waarschuwde men voor een te verwachten tsunami:

Gelukkig bleef het geweld uit. Het is alweer drie weken geleden dat ons harige familielid Tinley insliep en men had ons ervoor gewaarschuwd; ‘het moet echt slijten, iedere keer loop je tegen herinneringen aan’. En dat ervaren Astrid en ik nog dagelijks, hoewel de scherpste randjes er af zijn. We kunnen immers bij tijd en wijle hartelijk lachen om sommige van haar schavuitenstreken. Vandaar hier nog een dierbare herinnering:

Waarom deze herinnering? Welnu, Tinley heeft er voor gezorgd dat Astrid haar angst voor honden kwijtraakte, zij was Astrids eerste hond. Met één prangende vraag verlaat ik de Luim vandaag: Tinley was terminaal ziek, de zwaan (lees DGG) kerngezond. Waarom toch laten inslapen?

‘Zei m’n moeder altijd’. Daar is vast wel een liedje over gemaakt (weet wel zeker). Meestal had het ‘ben ik daar nou zo oud voor geworden’ een nare smaak. Eigenlijk altijd negatief. Laat ik één woord omdraaien, na mijn laatste happening in Rotterdam: ‘dáár ben ik nou zo oud voor geworden’ en dan krijgt de betekenis een omgekeerd evenredige smaak. Astrid en ik, met Astrid aan het stuur, togen afgelopen woensdag tijdens het geweld van Conall naar een speciale Superconnectors avond in een afgehuurd pop-up restaurant in Rotterdam. Feestelijk was de teneur, en ook een beetje spannend. Immers, het zou ook de ‘première’ zijn van de mini documentaire die geproduceerd was met mijn activiteiten/leven als onderwerp. Omdat ik er nog geen snipper van had gezien, begon ik toch enigszins onrustig te worden. Ja, ik was geïnterviewd, en ja, de eerste verrassing was me al ten deel gevallen, maar, wat zouden ze nog meer hebben uitgevreten? Na een hartelijk welkom en een aperitiefje, zette drijvende kracht CEO Alex Broekman diverse mensen welverdiend in het zonnetje. Bij mij aangekomen, aarzelde hij geen moment om te verhalen hoe ik hem, als broekje in Silicon Valley, de ‘do’s and don’ts’ bijbracht. Daarna startte hij de minidoc. Nee, eerst nog iets over ‘Superconnectors’ uitleggen: ze organiseren evenementen waarbij de zogenaamde Superconnectors pro bono voor startups unieke introductie(s) verzorgen. ‘Start de tape’:

Summitfoto waar Alex Broekman me verzoekt geen Sparta liedjes meer te zingen. Maar goed, een kleine 7 minuten later duizelde me het enigszins na het zien van de waanzinnige hoeveelheid informatie, verleden en heden, die in zo’n kort tijdsbestek in beeld was gebracht. Ik zou dat met jullie willen delen, echter, er werd me op het hart gedrukt dat dit exclusief bestemd was voor de introductie van de activiteiten voor 2025, tijdens de kerst. Aangezien het versleuteld is, kan ik het eigenlijk alleen thuis bekijken. Dat brengt me op een business model voor de komende weken. Astrid prikt de ballon door; ‘dat doen we dus niet’. Astrid die menig business avontuur van me heeft meegemaakt, maar vooral logistisch sterk al onze verhuizingen heeft gemanaged. Mag ik even: Wilnis -> Loosdrecht -> Vinkeveen -> Hilversum -> Düsseldorf (Duitsland) -> Lommel (België) -> Emeryville (USA) -> Walnut Creek (USA) -> Concord (USA) -> Concord (USA) geen fout -> Alamo (USA) -> eindbestemming Loosdrecht. En te midden van al deze drukte het ook nog tot paramedic in Californië schopte:

Aan het voeteneind kon de TV als een giga scherm omhoog worden gebracht en het uitzicht was, was….briljant Rotterdams. In de verte gaf de Euromast ons een knipoog. Wat een onderkomen! Het liedje ‘Net als in de film’ leek voor deze situatie gemaakt. Eind goed, al goed? M’n oudste zoon Rick vond het super dat we tot een uur of vier ’s nachts gefeest hadden. De realiteit: om 04.09 ging Astrids mobieltje met de mededeling dat ze zich diende te bekommeren om twee baby’s. Weliswaar later die dag, maar er diende wel wat voorzorgsmaatregelen getroffen te worden. Valt best mee zo’n vroeg ontbijt! ‘Net als in de film’: The End.

Inderdaad, het viel niet mee. En hoe geweldig, Astrid en ik werden ondersteund met een stortvloed aan troostende en ondersteunende woorden op de social media. En met name de geschreven, persoonlijke kaarten deden ons goed:

Vanuit de hondenhemel kijkt Tinley toe en ziet dat het goed is. Dat haalde voor ons in de loop der dagen de scherpe randjes eraf. Het wennen is aan de dag-tot-dag gewoontes: ik rol m’n bureaustoel achteruit en kijk eerst even of Tinley er niet achter ligt. Natuurlijk niet. Astrid loopt naar de groenbak en merkt dat Tinley haar niet volgt, als te doen gebruikelijk. Natuurlijk niet. Zo zijn er nog veel van dat soort herkenbare situaties die nog moeten slijten. Maar, ten overvloede, voor de warme woorden die we mochten ontvangen, willen we iedereen nogmaals hartelijk danken. Wat wel ‘grappig’ was, was de constatering wie wel of niet de Luim gelezen had. Of zelfs niet de intro naar de Luim. ‘Leuke foto’ was niet de bedoeling van de Luimfoto! Dat brengt me overigens op steeds grover wordend taalgebruik. Het is gemeengoed om in commentaren op TV of radio met ‘kut’ en ‘kloten’ te smijten alsof dat de enige woorden zijn waarmee je een zeker misnoegen kunt uiten, hetgeen natuurlijk ook voor ‘fuck’ geldt. Even een samenvatting van meningen na de bagger wedstrijd van Nederland uit tegen Bosnië Herzegovina: ‘dat was toch een kutbal waar we mee speelden, en dat veld was ook kloten. Laten we het maar niet hebben over die scheidsrechter uit Azerbeidzjan, van zijn gefluit dacht ik af en toe, what the fuck’. Mijn zuivere Nederlandstalige versie: ‘dat was een bal die niet bepaald voldeed aan de norm, en dat veld leek meer op een door BBB omgeploegd weiland. En eerlijk gezegd had ik van die arbiter uit Azerbeidzjan en zijn gefluit ook geen hoge pet op’. Dat is toch een beschaafde en begrijpelijke versie waarmee Nederlandse kinderen, die zo achter lopen in taalgebruik, ook wat aan hebben! Maar dan gaan de influencers er zich mee bemoeien:

Wanneer deze twee grootheden zich ermee gaan bemoeien, dan kun je alleen maar constateren dat je geen schijn van kans hebt. Nog even een nabrander; ofschoon dit wel steeds bij mij in m’n gedachten speelde, werd het geactiveerd gedurende een winterse scene afgelopen week. Astrid kwam geagiteerd ’s ochtends vroeg van buiten met de mededeling dat ze er niet op gerekend had om ijs van haar autoruiten te krabben alvorens voor haar babysupport activiteiten de weg op te gaan. Verrast mompelde ik ‘tjeetje’, waarop ze alleen maar antwoordde met ‘truttig zeg’. Verward als ik toen was, kon ik alleen nog maar bedenken dat ik ‘wat een kutzooi’ had moeten zeggen om daadwerkelijk m’n medeleven te betuigen. Maar dat kan ik niet, dergelijke uitdrukkingen liggen niet voor in mijn mond. Nou ja, behalve toen we ons oordeel over Tinley moesten vellen, want dat vond ik zwaar kut en ik voelde me kloten. In alle andere gevallen ben ik meestal een watje, of een sneeuwvlokje en daarom, omdat we toch met voetballen bezig waren, ter afsluiting een poster van De Bond Tegen Het Vloeken:

16 maart 2014: Astrid en zoon Kaj vertrekken naar Ukiah (Californië), zo’n 193 kilometer ten noorden van onze woning in Concord, in de hoop een Golden Doodle van anderhalf jaar oud over te nemen. Astrid, altijd wat angstig voor honden (gebeten), kwam het ras tegen toen ze als paramedic met haar partner Lars in de ambulance een patiënt op ging halen. Veelal waren honden vrij agressief wanneer hun baasje of bazin op een brancard gehesen werd. Niet bij deze patiënt; het bleek een Golden Doodle te zijn. Vanaf dat moment stond haar besluit vast, zo’n kameraadje wilde ze ook hebben (ik stemde schoorvoetend in). Na veel onderzoek vond ze op EBay (Amerikaanse Marktplaats) een op het oog geschikte Doodle. Na veel vergeefse telefonische pogingen bleek dat degene die de advertentie geplaatst had, het netnummer omgedraaid had. Toen Astrid haar uiteindelijk te pakken kreeg, verbaasde het de vrouw dan ook dat niemand op de advertentie van deze populaire hond gereageerd had. Dat kon geen toeval zijn, vandaar de kop van deze blog. Na ruim twee uur kwamen Astrid en Kaj op de plaats van bestemming aan, een typisch bungalow-achtige woning met garage en kurkdroge tuin. De hond, Tinley geheten, werd in de garage gehouden, deed haar behoefte in de tuin en was niet gewend om aan een riem te lopen. Geen goede introductie. Toen Tinley gepresenteerd werd, bleek ze ook slecht onderhouden te zijn:

‘Poeh Kaj, groter dan ik zou willen,’ sprak Astrid in het Nederlands. ‘Laten we even ergens lunchen, en er over nadenken’, zei ze, na een telefoontje met mij. Tijdens een kop soep haalde Kaj Astrid over om Tinley, met haar vriendelijke uitstraling, uit die negorij te halen en een goed onderkomen in Concord te geven. Zo begon de love story tussen Tinley en de Laanen bunch, alsmede een glorieuze tijd in Concord en Alamo, Californië. Ruim twee jaar later, mei 2016, verhuisden we naar Loosdrecht en daar mocht Tinley niet bij ontbreken. Ze had geen enkel aanpassingsprobleem en presenteerde zich als……..ja zoals iedereen haar kent in onze arkengemeenschap, lief, vriendelijk, snuffelend, kwispelstaartend, nieuwsgierig, maar altijd met een uitstraling van ‘knuffel me’. Vandaar dat ik onderstaande prent zo mooi vind, Tinley die trots haar Laanen team presenteert!

En wij vijven, die het allemaal met een brede lach ondersteunen. Prachtige herinnering. Wanneer je dan de ‘Tinley’ foto’s bekijkt stapelen de herinneringen zich op en staat het huilen je nader dan het lachen. Ook al omdat alles wat je doet, ‘even naar de groenbak, ik neem Tinley mee’, niet meer opgaat. Ik heb in de verste verte niet kunnen vermoeden dat het zo’n impact op me (ons) zou hebben. Maar zoals gezegd, wanneer Astrid de sleutels van onze sloep pakte voor een tochtje over de plassen, zat Tinley al in de boot, ze genoot daar van:

Schipper Bo-Peter met zijn bemanning, Tinley als uitkijk. Koningsdag? Tinley was er bij:

In de houding voor het wachthuisje met het Laanen wapen, terwijl Astrid het rood-wit-blauw met oranje wimpel feestelijk rondzwaait. Ondeugend (zo leuk) mijn plek in bed ingenomen terwijl ik een kopje thee voor Astrid aan het maken was:

Mag niet, maar je lacht je te barsten. Tinley in haar eerste Nederlandse sneeuw:

‘Kijk nou eens, ik laat een afdruk achter’. Op haar ‘oude dag’ presteerde ze het dit jaar voor het eerst om zelfstandig het water in te gaan:

Kostelijk, en dan barst figuurlijk afgelopen dinsdag de bom, de dierenarts laat op de röntgenfoto’s zien waarom Tinley de laatste dagen zo lethargisch is; een mega milttumor. Opereren? Mogelijk, maar op z’n best een maand of drie soelaas, en het herstel vergt tijd. Moet je voor je eigen genoegen/plezier/liefde die lieveling laten lijden? Woensdag nemen Astrid en ik de moeilijke beslissing om euthanasie voor Tinley aan te vragen, hetgeen donderdag om 15.00 plaats zal vinden. We informeren onze geliefden en in de loop van woensdag komen broer Rob en vrouw Mariette (vele malen opgepast) en kinderen Bo-Peter en Ivar met partner Arielle, die tevens de nacht doorbrengen. Astrids zus Danielle wipt ook even aan om die lieverd van een Tinley gedag te zeggen. ’s Avonds houden oudste zoon Rick en echtgenoot Liesbeth ons ook gezelschap en dit alles om afscheid van Tinley te nemen. Kaj en Michelle zijn er in de geest bij vanuit Californië. Donderdagmorgen staan Astrid en ik met een zwaar gemoed op, vooral ook omdat Tinley ons kwispelstaartend tegemoet komt. De overnachters nemen met een dikke knuffel afscheid van Tinley, waarna ik ze naar NS Station Breukelen breng vanwaar ze de trein naar Amsterdam nemen. Dikke pakkerds vallen me ten deel, ogen glanzen van ingehouden tranen. De tijd kruipt naar 15.00 en Astrid en ik doen nog een laatste wandeling met Tinley, die opgetogen en ruikend aan wat ze ook wil het voortreffelijk naar haar zin heeft. Het doet pijn, met de wetenschap wat er te gebeuren staat.

We openen de achterbak van de auto en voordat we haar tegen kunnen houden probeert ze er net als voorheen in te springen, maar halverwege glijdt ze er vanaf. Astrid tilt haar erin, waarna we naar de dierenarts in Loenen rijden. Gewillig gaat ze mee naar binnen, ze kent de dril en gaat zonder af te wachten op de weegschaal staan, hetgeen nergens voor nodig is. Dokter Hans onderzoekt haar en laat ons weten dat Tinley een tikkende tijdbom bij haar milt heeft en dat onze beslissing de juiste is, nu ze nog gelukkig is en van pijn verstoken is. Goed om te weten, het vermindert echter de pijn niet. Binnen 20 minuten is de procedure beëindigd en heeft Tinley in de armen van Astrid het leven gelaten. We voelen ons opgelucht dat het voorbij is, maar gisteren kwamen de herinneringen als mokerslagen aan. Moet slijten, zegt men. Sommige mensen zullen denken of zeggen, ’t is maar een hond’, maar zoveel liefde krijg je van de meeste mensen niet. Asielminister Eucalypta Faber zegt bijvoorbeeld ’t is maar een migrant’. Vanuit de Hondenhemel laat Tinley ons weten dat ze in Californië eens een mens heeft nagedaan, en dat viel niet mee. ‘Om te lachen’, voegde ze er nog aan toe.

Bij Kaj in z’n Dodge Dart in Californië. Famous last words: Tinley, wat heb je ons ruim 10,5 jaar verwend met jouw ongeconditioneerde liefde. Voor altijd in ons hart.

De geschiedenis herhaalt zich, woelt het door mijn hoofd, en hoe ongelooflijk dat ik dezelfde Collignon cartoon uit de Volkskrant van 8 jaar geleden kan gebruiken om dat te illustreren:

Daarna viel ik in een diepe slaap en belandde in een slechte film. Verschrikkelijk, ik moest het angstaanjagende nieuws dat verspreid werd door de RUK-landen (in oprichting) tot me door laten dringen. Zes maanden bewind van Trump had al heel wat teweeg gebracht. Inderdaad, hij had de oorlog tussen Rusland en Oekraïne kunnen stoppen. Oekraïne was gehalveerd, ergo 50% werd beplant met Russische vlaggen, en Zelensky zat inmiddels in de cel van Navalny. ‘Mooie symboliek’, vond Poetin terwijl Trump instemmend knikte. En nu werd dus bekendgemaakt dat Korea weer één land was, geleid door Kim Jong-un. Het trio was overeengekomen nauw samen te werken, zodanig zelfs dat onder de eigen nationale vlag een wimpel zou worden gehangen met de tekst ‘RUK member’. Russia-United States-Korea derhalve. Er moesten nogal wat landen tot de orde worden geroepen en de drie hadden besloten dat het GAZA model van Israël daar de beste oplossing voor was. Wakker worden is dan een zegen, ondanks dat de realiteit gebiedt dat de Amerikanen een geestelijk wankel en gevaarlijk individu op de troon hebben gehesen. Nog geen week geleden voerde Trump een act met een microfoon uit die hij als het ware pijpte. Zum kotzen! En Joden, laat je niet belazeren omdat hij een keppeltje op die enge harses zet, denk aan dit Nederlandse gezegde; ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen’. Christenen, of zij die zich daar voor uitgeven, denk eens aan de 10 geboden waar in zijn geval het gros negatief uitvalt en in tegenstelling tot Covid, is dat niet goed! Een aantal ‘Gij zult niets’:
Zweer niet ijdel, vloek noch spot (hij doet niet anders)                                                        Herinner je nog hoe hij op het spreekgestoelte een ongelukkige man imiteerde?
Dood niet (waarschijnlijk niet, maar wel de democratie):

Hij zei zelfs, wanneer hij het echt zou doen: ‘daar kom ik mee weg’!                                              Doe nooit wat onkuisheid is (‘grab ‘em by the pussy’)                                                                          De volgende geboden zijn door Trump stelselmatig met voeten getreden:

Hij voldoet hier allemaal aan en heeft er een paar fiscale nieuwigheden aan toegevoegd. Maar goed, de portemonnee is sterker dan het geloof en de meerderheid van de Amerikaanse stemmers hebben voor een veroordeelde crimineel gekozen.Op z’n Amerikaans; ‘So be it’. Ik sluit af met een wens en mijn grootste angst. Wens: dat de hardvochtige en incompetente asielminister Eucalypta Faber van onze mini Trump regering ooit in een Monopoly rij komt te staan en net voordat ze ‘Af’ bereikt een briefje krijgt met de boodschap ‘we werken aan jouw terugkeer’. Vervolgens wordt ze teruggeplaatst naar ‘Dorpsstraat, ons dorp’, en begint de hele trip opnieuw. Angst: dat mijn droom dit keer geen bedrog is. Mocht je in een God(in) geloven, bid tot hem/haar.

A couple months ago my good father, Pistol Pete, allowed me to share a story on the Luim about my friend Oscar. Perhaps you remember, but just to recap: while travelling Ghana back in May, I met the 18-year-old Oscar while walking through the small town of Kyebi in Ghana. I was alone in search of basic goods like shaving cream, but couldn’t find what I needed. I ran into Oscar on the street and asked him for some help. That turned into a long morning of walking around town together as I asked about his life. I was interested to know what it’s like for a young man in rural Ghana. In his raspy-sounding voice, he told me how he is studying how to fix computers at the local school, and that his dream is to study computer engineering. Of course, studying computer engineering is difficult when you have no access to your own computer. When I asked him why he wasn’t at school at that moment (it was a Monday morning), he said he was in town to exchange his airtime minutes on his phone for the local currency. Each day of school costs 1.70 US dollars, and he didn’t have the money. Even though he never asked for anything, I helped him out and we exchanged contacts. Months later — thanks in part to many of you — we were able to send enough money (in the form of crypto) to Oscar so that he could buy his first computer. He received the crypto via the Stellar network and could exchange it — for free — at a MoneyGram location in his town (this is the future of cross-border payments). 

When he finally bought the computer, he sent me a photo with his beloved new computer with big tears of joy in his eyes. Anyway, since then Oscar sends daily messages of appreciation for our help. Besides the computer, I’ve given Oscar access to dozens of free courses and books so that he could self-teach himself how to code. Every night, after working on a yam farm, he spends his time learning to code and build apps. He sends screenshots of his progress and videos where he presents the first little applications he has built. I’m glad to see someone take the opportunity and run with it.

Together, we have made a new plan to help him reach the next stage in his life: university. He wants to study software engineering so badly, but many obstacles stand in the way. To start with, he doesn’t have an ID card, which will cost a lot of time and money. Once he has an ID, he has to gather the money to send an official application to schools. Of course, there will be costs once he finally gets accepted to school, but we’ll cross that bridge when we get there.

Oscar is now trying to start a little yoghurt business to supplement his other sources of income. He fixes computers to make some money too, but there are not many computers to fix in his little town. That’s why I want to send him a new round of financial aid so that he can get an ID and apply for school.

Today is my birthday, and while I don’t want anything myself, the greatest gift would be any contributions that can help Oscar in his journey. Your amazing help was instrumental last time, and every euro helps a lot, especially in a country where the average income per day in rural towns is 1-2 US dollars. Don’t feel any pressure to donate! I know times are tough financially, but if you can spare anything for Oscar, that would be amazing. And for those who are interested in learning more about his progress, I’ll be sure to send more updates soon.

You can transfer money to this account: NL66 ASNB 0785 9035 77 in the name of Ivar Laanen referring to ‘Oscar’s story’.

Vóór de laatste uitzending van Lubach, afgelopen donderdag, had ik al een positieve Luim in gedachten, maar met een ‘twist’, vandaar de kop van de Luim. Nu ik las dat de hele Lubach ploeg overstapt naar RTL, begrijp ik wel dat Arjen Lubach zo positief oogde. Ik ga er zondermeer vanuit dat deze monstertransfer veel geld in het laadje brengt. Zolang hij maar blijft doen wat hij doet, prima, ik neem het wel op zodat ik de commercials kan mijden, vermoedend dat een half uur Lubach dan zeker een uur gaat duren. Afwachten maar en reclames lekker doorspoelen. ‘It’s Good News Week’ is een nummer van Hedgehoppers Anonymus, lekker up beat. Wanneer je echter naar de tekst luistert kom je erachter dat het om bloedserieuze zaken gaat. Nu had ik ‘Good News’ in gedachten waar ik de afgelopen 2-3 weken geen aandacht aan heb kunnen besteden vanwege de maximale woordenschat die ik mezelf heb opgelegd. Allereerst de lokfoto met onze jongste, Ivar, op diverse sociale media:

Links Popcorn Brain Founder Diego Molina, rechts zijn rechterhand, Ivar, op het rode tapijt ten faveure van hun premium cliënt Stellar (blokchain). De minidocumentaire over Colombia was een meesterwerkje, maar ook konden ze zich prijzen over de samenwerking met Idris Elba, Engelse superster acteur, waar ze infomercials voor produceerden gericht op de minder bedeelden van Afrika. Met 7 miljoen volgers draagt filantroop Elba een behoorlijk steentje bij. Kortom, Diego en Ivar stonden er trots bij, volgden de dress code, maar een lachje stond klaarblijkelijk niet in het protocol. Heugelijk was ook de benoeming van medespreekbuis in onze arkengemeenschap, Paul Hoogendam, tot commissielid van de gemeente Wijdemeren, waar Loosdrecht onder valt. Als ingenieur weg- en waterbouw kan hij veel betekenen voor onze gemeente/gemeenschap bij het voorbereiden van raadsvergaderingen.

Rechts Paul Hoogendam tijdens het inzweren (raar woord) die bescheiden van de camera afwendt om op straat niet herkend te worden (dat heb ik verzonnen, geloof ik). Verheugend was wederom de lunchbijeenkomst van het ‘free lunch’ kwartet. Dat wil zeggen ‘free’ wanneer je niet aan de beurt bent om te betalen! Elke 6-8 weken vieren we met deze lunch het leven en halen verhalen op uit onze automatiseringstijd (voor 1987!). Degene die de pineut is bepaalt waar de lunch plaatsvindt, met de voorwaarde dat een goede bal gehakt op het menu dient te staan.

Hier bij ’t Bruggetje in Loosdrecht. Noot: Ton Bunnik, links op de voorgrond, werd 50 jaar geleden door mij aangenomen bij Holland International Computer Services in Den Haag. Tevens vormden we het hechte voetballende defensieblok van Graaf WillemII/VAC aan de Roggewoning. De twee ‘heren’ rechts komen na de volgende lunch aan de beurt. Astrid meldde opgewekt dat ze de eerste juni baby gecontracteerd heeft. Geboorte Support heeft een reputatie om trots op te zijn, hetgeen me meer doet dan ik kan uiten. Oh ja, gisteren (Allerheiligen) vierde Ivar z’n 28^e verjaardag en wat vond hij het mooiste cadeau? Het ontslag van trainer Rijsdijk bij Sparta. Een cadeau dat broer Rob en ik ook gretig uitgepakt hebben. Morgen tegen FC Utrecht, wie weet? De afgelopen week was het kabinet op reces (lekker rustig), hoewel staatssecretaris Idsinga (NSC) het veld moest ruimen na kritiek op zakelijke belangen (dank ‘Free Lunch’ lid Freek Duveen). Goed, genoeg goed nieuws, de verkiezingen in de V.S., aanstaande dinsdag, staan op het programma en de wereld houdt de adem in. Gaat crimineel Trump er met het Witte Huis vandoor of behaalt Harris een nipte overwinning? Wanneer het laatste mocht gebeuren, dan zijn de rapen gaar, ben ik bang. De puntige cartoon van Jip van den Toorn uit de Volkskrant over Geert Wilders, gaat wat mij betreft ook op voor Trump:

Fijn weekend, weet dat ik jullie handen in de mijne neem, we staan er niet alleen voor!

In een of andere talkshow gaf een dame hoog op over ‘Lee’, de film die volgens haar een mooi, veelzijdig beeld schetst van de vrijgevochten oorlogsfotograaf Lee Miller.

Kate Winslet als Lee Miller in ‘Lee’ van regisseur Ellen Kuras (Volkskrant)

Ook de recensie in de Volkskrant was lovend: ‘Haar onwaarschijnlijke, fascinerende carrière bevat stof genoeg voor wel vier speelfilms’, jubelde recensent Pauline Kleijer. Des te meer reden om ons te verheugen op een rondje bioscoop, gevolgd door een genoeglijke ‘after’ borrel en snacks bij paviljoen Mout in Hilversum, schuin tegenover bioscoop Vue gelegen. Omdat Hilversum met alle eenrichting verkeer en opbrekingen soms nogal onbegaanbaar is, besloten we vroeg op pad te gaan, en dat was maar goed ook. Eenmaal van ons terrein afgekomen ging het lampje ‘bandenspanning’ aan en voelde Astrid een trilling aan haar kant. Nou ja, tijd genoeg, even bij de BP in Hilversum lucht tanken. Voor €2 waren we weer helemaal het ventje, dachten we. Helaas, het lampje bleef hardnekkig aan. ‘Aha’, constateerde Astrid in de parkeergarage, ‘een grote schroef in de linker voorband’. Wat te doen? We laten de boel de boel, besloten we met een grimas, en gaan eerst de film kijken. Ik moet zeggen dat het begin vrij traag aandeed, met mooie beelden van mooie drinkende en vrijende mensen aan de Middellandse Zee. Zo traag dat een klein snurkje aan mijn linkerkant verraadde dat Astrids ogen gesloten waren. Een klein zetje bracht haar terug bij de film en de vijf andere aanwezigen en ik konden weer ongestoord verder kijken. Ja, interessant, storende beelden, interessante vrouw, maar met wat er nu in de wereld gebeurt, amper schokkend. Tenzij, tenzij, een jongere generatie het gaat aanschouwen, daar zou deze geschiedenisles aan besteed zijn. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar 1940, toen Rotterdam gebombardeerd werd. Want, in Rotterdam, een paar straten van mijn grootouders verwijderd, kenden wij identieke beelden:

Foto Stadsarchief Rotterdam

Zoals iedereen weet, werd er door je ouders heel weinig over de tweede wereldoorlog gesproken, zo ook bij mijn opa en oma, onderstaand geportretteerd voor opa’s kapperszaak in de Josephstraat, in de schaduw van waar later de Lijnbaan gebouwd werd:

Inderdaad, wij zijn van de Laanen tak (anno 1540) die barbiers voortbracht. Opa knipte en schoor tot op hoge leeftijd, dit tot grote angst van de kleinkinderen die hij met bevende handen een bloempot kapsel aanmat. Uiteindelijk maakte Oom Willem in zijn kapperszaak, gelegen aan het Zwaanshals, het karwei af. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de beelden uit ‘Lee’ ons niet meer aan het schrikken maken of nog meer verontrusten, zeker niet wanneer je de verschrikkingen in Gaza en Libanon op het oogvlies hebt. Daarnaast hebben wij Normandië bezocht en onlangs nog Westerbork, reden genoeg om te zeggen dat al die snoeiharde lessen niets, maar dan ook niets teweeg hebben gebracht, zoals een tandeloze Verenigde Naties keer op keer bewijst. Maar goed, terug in de triviale werkelijkheid konden we constateren dat de voorband, inclusief schroef, ons nog wel naar huis zou kunnen brengen. Sorry Mout. Met Astrid aan het stuur bereikten we enigszins hobbelend en gespannen de thuishaven. Een wijntje, snacks en door Astrid klaargemaakte mosterdsoep maakten ons nog eens duidelijk hoe goed we het hebben! En nu zit ik bij Arends Bandenservice waar ze de schroef, die de band uiteindelijk op redelijke spanning liet, gaan verwijderen en de band gaan repareren. Gelukzalig lurk ik aan een papieren beker gevuld met redelijke koffie en bedenk me dat het sparen van m’n opa en oma in de tweede wereldoorlog me deze vrijheid heeft opgeleverd (doordenkertje). Laten we de jeugd aansporen om naar ‘Lee’ te kijken, voor hen zal het een leerzame geschiedenisles zijn, gelardeerd met mooie en verschrikkelijke beelden.

De afgelopen week nam ik me voor om nu eens een Luim te schrijven die louter positief, dan wel opwekkend zou zijn, of humoristisch (in mijn ogen). Laat ik dus maar beginnen met de twee smetjes die dat praktisch onmogelijk maakten, oorlogsgeweld daargelaten. Het Nederlands elftal. Over die wanvertoning is alles al geschreven, toch wil ik wel kwijt wat buurman Paul en ik ervan vonden. ‘Haal alle namen van de ruggen af en laat de eerste 10 minuten tegen Duitsland aan een kenner zien die niet weet wie er spelen’, bedachten we. KKD (Keuken Kampioen Divisie) niveau, rechterrijtje, en dan nog op het nippertje, waren we eenstemmig. Genoeg hierover, dat was #1. Wanneer je aan heksen denkt, wie springt dan gelijk in je gedachten? Juist, minister Faber van ‘ik ben het beleid’, en ‘we werken aan uw terugkeer’. Welk cartoonfiguur voldoet daar aan?

Inderdaad, Eucalypta. Voor de mensen die een hekel hebben aan Frans Timmermans (ik niet) heb ik tevens Paulus de Boskabouter op laten draven. Gebruik je fantasie en laat Eucalypta wat asielzoeker onzin uitkramen. Afgelopen donderdag heb ik genoten van de uitreiking van de Gouden Televisier Ringen, met name van presentator Peter Pannekoek, met Jan Smit aan zijn kleine zijde. Zijn ‘roasting’ van Johan Derksen was in één woord subliem. Paling en Pannekoek sloten een geslaagde avond af, waarbij ik alleen de Gouden Televisier Ring van Frank Lammers zo zo vond in vergelijk met het acteerwerk van Pierre Bokma in ‘De Joodse Raad’. Maar wie ben ik? Inderdaad, Peter, dat ben ik. Zoals meidenkoor Sweet Sixteen zong; ‘Peter is mijn ideaal……..groot en knap en 18 jaar’. En wat schreef management magazine MT/Sprout woensdagmorgen:

De gemiddelde Nederlandse bestuurder is een witte vijftiger en heet Peter

Bestuurders zijn meestal mannen, hebben grijs haar en blauwe ogen, en luisteren naar de naam Peter. Klinkt bekend? Wij hoorden er een echo in van de briljante campagne van BrandedU en Women Inc. van twee jaar terug, waarvoor 500 vrouwen hun naam op LinkedIn in Peter veranderden. De reden: beursgenoteerde bedrijven in Nederland werden vaker geleid door een ceo die Peter heette dan door een vrouw.

Geweldig (en vreemd) toch?! Ben ik jullie natuurlijk een prentje schuldig van mij als 18-jarige:

Eigenlijk niet zo best, ik lig daar op onze gestrande auto, de niet meer te verkrijgen Loyd, waar wijlen broer Aad en wijlen vriend Aat (25 dagen na mij geboren) in Italië vakantie aan het vieren waren. Uiteindelijk kwamen we niet zo glorieus op een aanhanger van de ANWB thuis. Daarom bij deze niet de ‘Peter’ uitvoering van Sweet Sixteen, maar die van Neerlands Hoop, die ook meer bij de realiteit van deze tijd aansluit, klik maar op Peter Laat ik deze Luim afsluiten met bewondering voor het gevoel voor humor dat Hans van Hemert tot op het laatst bewaarde, zie onderstaand de tekst op de uitnodigingskaart voor zijn uitvaart: ‘Op dinsdag 15 oktober nodig ik, Hans van Hemert, je uit om mijn leven te vieren. Helaas ben ik zelf verhinderd.’ Op de kaart stond als dresscode vermeld: ‘als je haar maar goed zit.’

Wat een prachtige foto van het moment dat de leidende mensen van Dutch Game Garden (DGG), Managing Director JP van Seventer en Operational Manager Christel van Grinsven, gedurende een minuten lang durend applaus de Awesome Achievement Award in ontvangst mochten nemen tijdens het ‘Dutch Game Day’ gala ‘powered by’ Control (magazine).

En waarom blijven mijn ogen gefixeerd op dit prentje? Lees de tekst waarmee de jury, mede vertegenwoordigd door leden van branche organisatie Dutch Games Association (DGA), de toekenning toelicht. Tot de laatste regel is het gevoel van trots allesoverheersend, en dan lees je ‘will certainly be missed’. Dus, zo leest een buitenstaander het, gestopt op het hoogtepunt. Om niet verbitterd over te komen, stel ik voor dat ook de insiders het zo lezen. Zodanig dat de vele initiatieven van DGG de komende maanden door partijen worden overgenomen die de game industrie nog dominanter in Nederland op de kaart zetten. Overigens ga ik ervan uit dat het eerstvolgende lunchevenement (1^e woensdag november) tot de nok gevuld zal zijn, dus meld je snel aan: https://www.dutchgamegarden.nl/network-lunch/ DGG maakt 2024 af als voorgenomen; beloofd is beloofd! Ten overvloede een mega dankjewel DGA, de organisatie die de awards mogelijk maakt. Even terug naar het afgelopen ‘lange’ weekend, dat ons naar Valkenburg voerde. En waar denk je dan aan?

Precies, Astrid en Peter in de kabelbaan (dat is nog eens rijmen!). Dat was uiteraard niet alles; ook de mergelgrotten werden niet vergeten, en over de moeizame wandeltocht door de ruïne van het kasteel (ziet er in Spangen beter uit) valt ook heel wat te vertellen. Moet wel vermeld worden dat we briljant weer hadden, zodanig dat we een nachtje extra geboekt hebben bij de gastvrije mensen van ons hotel. Heerlijk om gezeten op een terrasje naar alles te kijken dat langs flaneerde en ons inspireerde tot de volgende aankoop:

Toen Astrid aarzelde voor de spiegel, kwam er prachtig zachte ‘g’ commentaar van de verkoopster: “maar mevrouw u ziet er zo mooi mysterieus uit”. Deal! En eerlijk is eerlijk, ze werd menigmaal aangekeken, zo van ‘is dat een BN’er die we gemist hebben?’. Kwam ik er met m’n Sparta petje maar bekaaid vanaf. Elk diner besloten we op een verwarmd terras met een Irish coffee, waarbij de dingen des levens bespraken. Welnu, maandag 7 oktober, toen we de terugtocht aanvaarden, werden we daar volop mee geconfronteerd op NPO1. Hamas, Hezbollah, nog meer Israëlische bombardementen, de demonstraties, Iran, het werd een lange lijst van miserabele incidenten, uiteindelijk heb ik maar een CD opgezet om chauffeur Astrid niet verder te belasten. Moet ik zeggen dat je van Adele ook niet altijd vrolijk wordt, maar zingen kan ze! Thuisgekomen bereikte ons het overlijdensbericht van Hans van Hemert, ruim 40 jaar geleden aandeelhouder bij ‘mijn’ Multi Function Computers. Reeds geruime tijd ziek, zonder verlies van humor, maar toch. Onderstaand een anekdote uit 1984:

Lang verhaal kort: wij (Multi Function) hadden een prijsvraag bedacht die verstopt zat in de tekst van deze single, vervaardigd door Bert Hulleman, die het ook zou inzingen. Bij de opnames werden de zenuwen hem de baas, zodat het resultaat Hans niet beviel. “Ook na drie borreltjes, ontspande Bert niet”, deelde Hans me mede terwijl hij het project afblies. Paniek, de actie was inmiddels ruimschoots aangekondigd en zou tijdens de Efficiency beurs aan de directie van Digital Equipment (achter IBM, de #2 van de wereld) aangeboden worden. Aangezien Hans mede aandeelhouder was bij Multi Function, wees ik hem op z’n plicht als zodanig. Hij zwichtte voor mijn overtuigende argumentatie, onder één voorwaarde: ik moest het inzingen, dan werd het ludiek en gaf het niet de indruk dat hij een nieuwe ster aan het firmament bracht. Dat laatste deed me niets, ik was allang blij dat onze actie gered was. Redelijk snel ingezongen, onder leiding van Hans, maar nu nog een naam. Ah, de afkorting van direkteur, Direk dus! Operatie ‘red actie’ geslaagd!

Efficiency Beurs 1984, v.l.n.r. moi, Hans van Hemert en Bert de Groot, direkteur Digital Equipment.

‘Memories are made of this’, zong Dean Martin, en zo is het. Rust in vrede Hans. Mijn moeder placht te zeggen “het leven is een pijp kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt z’n deel”. Helaas, goed bedoeld maar onrechtvaardigheid regeert, nu ook in Nederland verkrijgbaar.