Category: Uncategorized

Het ontzet van Leiden eindigde 3 oktober 1574 toen de Geuzen de dijken doorgestoken hadden, waarna de Spanjaarden de benen namen. Daags daarna voeren ze op hun platbodems Leiden binnen om voedsel uit te delen aan de hongerige bevolking. En nu hebben de Geuzen van Janssen een Covid-19 goedgekeurd vaccin ontwikkeld. In Leiden! En nu gaan m’n gedachten een eigen leven leiden want Janssen is een onderdeel van Johnson & Johnson. Een heerlijk beeld doemt in m’n hersenpan op:

“We did it”, oh wat zijn ze blij! Mooi is ook het volgende: Astrid en ik gingen donderdag op weg naar kleinzoon Rico, in Leiden, om hem een nieuwe stofzuiger te brengen voor z’n 21^e verjaardag. Een stofzuiger?! Ja, want Rico had even daarvoor met zijn vriendin een uiterst genoeglijk appartementje aldaar gescoord. Een Spaanse vriendin, die werkt bij….tromgeroffel…..Johnson & Johnson. Dat was het laatste stukje van de cirkel. Niet te vergeten dat onze eindbestemming die dag zoon Rick was. Op miraculeuze wijze heb ik het gepresteerd om twee zonen op dezelfde dag geboren te zien worden. Wel 16 jaar na elkaar. Broer Rob en ik waren blij dat Sparta een zwaarbevochten driepunter wegsleepte uit Venlo. Niet mooi, wel lekker. Jammer dat Rob 10 minuten voor tijd terug moest racen naar Culemborg vanwege de avondklok. Het gemis van een schot van Fortes op de binnenkant van de paal moest hij ‘live’ ontberen, alsmede een miraculeuze redding van doelman Okoye. Schijnt spannender te zijn op de radio. Mr. J.J. van Dort, u weet wel, meende nog een snerende app te sturen met de mededeling “fraai ingeschoten”. Inderdaad, we wonnen door een eigen doelpunt van VVV, maar zoals ik onze jurist en Feyenoord fan terugschreef; “een gegeven paard…..”. En daarmee was de rood witte kous af. Gisterenavond onze maandelijkse concertavond met de Groeneveldjes voortgezet met de Bee Gees. ‘One night only’ was hun enige ‘live’ concert in 1997, het jaar dat ze in de Rock and Roll Hall of Fame ingewijd werden. Het concert speelde zich af in het fameuze MGM Grand in Las Vegas. Heerlijke nostalgia, zeker omdat we er ook geweest zijn (ander evenement). Wetend dat alleen Barry Gibb nog in leven is van het drietal, die nu overigens zingt als een kraai, is het nog meer genieten van de talloze hits die met name Barry geschreven heeft. Een traantje wegpinken wanneer ze een virtueel duet zingen met hun te vroeg overleden (drugs) jongste broer Andy, en genieten van de schoonheid van Olivia Newton-John. Blijft een aanrader. Voorts dobberen we de maand uit conform de adviezen en geboden van het pret duo Rutte/de Jonge. Slotakkoord met Tinley, als symbool van inspiratie, die overigens hoognodig een kappersbeurt nodig had (wie niet?).

Tevens zijn de flonkerende ogen in haar lentetooi een symbool voor betere tijden die eraan komen.

Wanneer rond Pasen de terrasjes weer open mogen, krijgen we allemaal dat lentegevoel. Neemt niet weg dat we vooralsnog voorzichtig moeten blijven, want anders is Leiden in last. Met ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 102 stormen we a.s. woensdag 2003 binnen, en dan hebben we het over een ander lijden. Maar wel spannend!

Nou, Sparta won dus thuis niet van laagvlieger (17) Willem II. En slecht dat het was. Astrid vroeg me nog waar die blosjes vandaan kwamen. Koorts? Nee, pure boosheid over het vertoonde spel. Goede vriend en consigliere Joop van Dort, helaas Feyenoord fan, appte me (grappig hoor): “helpt schreeuwen van achter de tv niet?” Gelukkig kon ik hem zondag van repliek dienen nadat AZ de stand tegen Feyenoord op 4-2 bracht: “helpt schreeuwen bij jou wel, Joop?” Kreeg ik wat warrige advocatentaal dat Feyenoord uit speelde. De discussie werd beëindigd door dit simpele feit: Sparta-AZ: 4-4. Moet ik er wel bij zeggen dat Emmen gisteren m’n rood-wit gestreepte Sparta hart bijna gebroken heeft. Ik begon al vrij pessimistisch aan de wedstrijd.

De duurste shawl die ik ooit gekocht heb, dat wel!

Onrustig zat ik voor de buis. Niet ten onrechte, gezien de uitslag en het vertoonde spel. Maar ja, het blijft toch je cluppie! Aangezien al onze gym activiteiten op maandagmiddag dit jaar corona geannuleerd zijn, hebben de echtgenoten van gym maat Chris en mij besloten dat Chris en ik de maandagmiddag niet alleen door moeten brengen met evalueren (Ketel1), maar ook moeten lopen. Geen tegenspraak mogelijk. Dus meldde ik me maandagmiddag 14.30 bij huize Groeneveld in Breukelen, met onze viervoeter Tinley die ik als onderpand achter moest laten.

Chris tussen de dames tijdens bootcamp Texel

Monter begaven we ons op pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Na de eerste zware 300 meter kwam een bankje in zicht dat ideaal leek om Chris te laten genieten van het ene sigaretje dat hij zich veroorloofde. Helaas, z’n hippe Zippo aansteker weigerde dienst. Rokers bleken schaars te zijn onder de passanten. Plotsklaps zag Chris een tweetal mensen voorbij lopen waarvan één achteloos een sigaret in z’n hand hield. Chris sprintte erachter aan (het kan dus wel) en had beet. Na enige discussie keerde hij terug en was vol lof over de Syrische jongeman die hem bevuurd had. Die maakte zelfs z’n excuses dat hij maar één aansteker had, anders had Chris die wel kunnen houden. Waar zijn betrouwbare getuigen als Wilders of Baudet wanneer je ze nodig hebt?! Uiteindelijk waren we tegen een uur of vier weer op de thuisbasis, alwaar we onze tocht van komende maandag in Loosdrecht doorgenomen hebben. Nadat Marianne m’n stappenteller gecontroleerd had, mocht ik weer met Tinley huiswaarts keren. Inmiddels zitten we in de categorie ‘niet’ al ruim anderhalve week te wachten op drie wifi boosters waar Ziggo ruimhartig mee adverteert. Ook geen enkele update over wanneer wel. Zelfde categorie ‘niet’ gaat voor Stedin op die ruim twee weken geleden bevestigde dat we voor een ‘smart’ meter gaan. Doodse stilte sindsdien. Dat is niet netjes. Wel leuk en informatief was de lunch met m’n twee oudste kleinkinderen Rico (20) en Felix (19). Opa had een gezonde lunch besteld bij Loenen uitbater Hans & Frietje.

Rijbewijshouder kleinzoon Rico was zo vriendelijk om het op te halen, en daar hebben we heerlijk van gesmikkeld. Tijdens een serieus rollenspel hebben we ook ontzettend moeten lachen, je kent dat wel, de slappe lach. Astrid, die het staartje daarvan meemaakte, vond het niet opa waardig. Zoveel niet, zoveel wel, en tot de laatste categorie hoorde ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering HONDERD! Dus a.s. woensdag #101, en nu maar hopen dat het duo Rutte/de Jonge a.s. maandag wat zinnigs te melden heeft!

Ik ging er dinsdag om 19.00 eens lekker voor zitten: de Rutte/De Jonge show. Je kent de maatregelen al, maar het leuke zit ‘m natuurlijk in de verpakking die ze eraan geven. Dit keer was het thema ‘houdt er de moed maar in’, voorafgegaan door ‘hela, hola’, natuurlijk. Terwijl Rutte vanonder zijn keurig gekapte hoofd zong over ‘aanzuigkracht’, waarbij hij het klaarblijkelijk ook had over de seksindustrie, tolde het in mijn hoofd om een goede naam te verzinnen voor dit duo wanneer ze met hun show het land doortrekken. Wat te denken van ‘De Jonge Rutte’? Ook een goede sponsornaam:

Perfect toch?! Maar niet bruikbaar voor het hele gezin. Gezien de inhoud van hun repertoire zou ‘De Spelbrekers’ ook een goede naam zijn, met de parodiesong ‘Kleine kokette Vaccinca’. Helaas, die waren er al (Eurovisie songfestival 1962). En toen, als een donderslag bij heldere hemel, schoot me een homoniem te binnen. Ze verkopen de verpakking omdat de inhoud als gelekt is, dus gaat ons parmantige duo ‘De Lekkers’ heten. En dat sluit weer aan met de boodschap ‘wie zoet is krijgt lekkers’. Twee goede kanten aan hun verhaal, vind ik tot slot. Allereerst de avondklok. Mijn vader placht in het grijze verleden later op de avond de wekker op te winden en zei dan ‘de visite zal wel naar huis willen’. Duidelijke boodschap. Nu kijk je verschrikt op je horloge en zegt ‘jongens, ik wil niet lullig doen, maar wil je vóór negen thuis zijn….’. Ten tweede zie ik werkgelegenheid ontstaan bij o.a. Lidl en AH voor werkloze acteurs. De Lekkers treden 8 maart weer op; komt dat zien, komt dat zien. Moet ik zeggen dat onderstaand duo me nader aan het hart ligt:

Zoon Kaj is op dit pad (Firefighter/Paramedic) gekomen dankzij z’n moeder, maar wat me er werkelijk toe brengt is de zeer verheugende boodschap dat hij in april een weekje overkomt. Op dat moment hebben we hem, behalve virtueel op sociale media/facetime, etc. een kleine twee jaar geen warme knuffel kunnen geven. En dat gaat schuren. Hij heeft in Californië een mooi leven opgebouwd en gaat ook nog eens in september trouwen. Tijd om nog eens een aantal dagen één op één met de papa en mama door te brengen. We verheugen ons zeer. Toen ik 20 maart 2019 begon te schrijven met mijn saga ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kon ik niet vermoeden dat ik komende woensdag aflevering 100 zou publiceren. Daarmee sluit ik het jaar 2002 af en moeten de spannendste jaren nog plaatsvinden. Eén van mijn meest kritische (taalnazi) lezers is de gepensioneerde journalist Richard Keijzer. Echter, ook hij kon z’n nieuwsgierigheid niet bedwingen daar waar het om Frank Monstrey alias ‘de Belg’ gaat. Mijn antwoord was ‘Google’ hem. Wat hij vond verraste hem zeer. Meer zeg ik er niet over, behalve dat de Belg klaarblijkelijk zowel het Ex’pression deel als het Wintzen hoofdstuk uit zijn geschiedenis gewist heeft. Zoals gisteren beslist; de avondklok blijft en we weten ook nog waar de klepel hangt. Dus, gebruik je gezonde verstand en blijf daardoor van alle smetten vrij!

De reguliere meetings, inclusief hier en daar een uitval, en de verbijsterende propositie van de headhunter.

Aan de tafel gezeten opent Frank met een zin die me bekend in de oren klinkt: “Peter and Gary, we’re on our way to success, let’s move forward amicably.” Gary en ik wisselen kort een blik uit die cynisch “yeah, right” aangeeft. Heel duidelijk blijkt dat Bram behoorlijk op de Belg ingesproken heeft. Terwijl ik zijn pafferige gezicht bestudeer, komen alle onderwerpen uit mijn ‘yellow note pad’ aan bod, inclusief alle excuses waarom bepaalde acties niet uitgevoerd zijn. De reorganisatie van Eckarts VC fonds Ex’tent is niet bepaald een sinecure en daardoor krijgen de ogenschijnlijk beter draaiende dochters als Ex’pression minder aandacht. Gary slikt even en vraagt vol verbazing wat dat van doen heeft met het niet overboeken van toegezegde gelden. “Well,” begint Frank een lang verhaal, waarin hij toegeeft dat sommige stukken van ons te haastig gelezen zijn en dat daardoor de essentie verloren was gegaan. Zo’n boetekleed verhaal, daar word ik een beetje strontziek van. “But, this afternoon we’ll discuss financials and I will be on top of things.” Om het niet op de spits te drijven, kap ik het af en vraag ik maar weer eens hoe het na vier jaar, “for crying out loud”, met onze arbeidsovereenkomst en stock option agreement zit. “It’s around the corner,” bezweert Frank ons, “believe me.” Bram vindt dat Frank genoeg door het stof is gegaan en komt er tussen, “guys, enough, I’m your witness, it’ll be done within a month.” Lekkere getuige, is m’n eerste gedachte. Bram en Frank trekken zich terug voor lunch, en ik doe hetzelfde met Gary. “For fucks sake,” barst Gary uit, “how many times do we have to listen to promises, promises.” Zwijgend reik ik Gary een e-mail aan van Dave Pauldine, President van The Art Institutes, een keten van gereputeerde scholen, en zeer geïnteresseerd in Ex’pression’s succes. “He will visit us and do a tour, December second,” vermeld ik ten overvloede. Plagerig vraag ik Gary of we dat aan Bram en Frank moeten mededelen. “Hell no, they might be our golden ticket out of this madhouse called Ex’tent,” is zijn onmiddellijke response. De middagsessie met spreadsheet wizzard Georg Langer loopt gesmeerd, zeker ook omdat hij bevestigt dat wij hem de correcte informatie aandragen, hetgeen door Frank ontkend werd; “garbage in, garbage out”, zoals hij zo elegant naar Eckart communiceerde. Plichtmatig werken we nog een diner met Frank af. Wel vragen we hem of het echt nodig is dat we in deze tijd van de gebarsten dotcom bubbel een headhunter in moeten huren om een CFO te vinden. “Frank, they will be lining up for free,” onderstreept Gary mijn betoog. Maar Frank staat erop dat we morgen met de headhunter praten, en dat het zijn verantwoordelijkheid is. “And our cashflow,” sputter ik nog tegen. Civiel nemen we afscheid van elkaar, waarna ik naar huis rij waar de kerstboom voortijdig opgetuigd is. Inmiddels horen we al kerstmuziek, waar we ook komen, sinds mid november. Bing Crosby komt me inmiddels de strot uit. Het woord ‘gezellig’ borrelt weer eens in me op, niet alleen vanwege de kerstsfeer, maar ook vanwege Astrids huiswerk. Letterlijk:

Kaj heeft dikke pret op de brancard en Ivar vindt het wel lollig.

Astrid is sinds haar werkvergunning aan de studie geslagen om EMT (Emergency Medical Technician) te worden op de ambulance. Ze oefent nu thuis met een medecursist op de jongens. Ze hoopt dat dit het pad vormt naar ‘911’ werk, oftewel het medische adrenaline avontuur dat lokt. Ik breng kort verslag uit van mijn ‘avonturen’, waarbij de ogenschijnlijke rust haar wel aanstaat. Na mijn vrijdagmorgen meeting met Gary en de HR lady, hoe klef, wordt Barry Obrand aangemeld. Barry is één van de associates van Russell Reynolds Associates en ’n echte glibber van een headhunter. Hij wordt uiterst vriendelijk door Frank welkom geheten. ‘Die twee kennen elkaar’, zoemt het door m’n hoofd. Hij stelt zich aan ons voor en geeft zo’n hand waarbij hij vervolgens z’n linkerhand op de jouwe legt. ‘Freaky’. Lang verhaal kort; hij zal een lijst voorleggen van geschikte kandidaten, en gezien hun reputatie kan dat snel gaan, waarbij hij aantekent dat hij begrijpt dat we haast hebben. Nou, dat is nieuws! “Eh,” vuur ik m’n eerste vraag af, “what is your compensation for a position like that.” Barry legt uitvoerig uit dat voor deze positie gedacht moet worden aan een fee van $60.000, waarvan een derde vooruit betaald dient te worden. “Obviously excluding out of pocket costs,” vervolgt hij monter. Vriendelijk vraag ik hem waar we dan over praten. Klaarblijkelijk schijnt de norm voor dat soort kosten $5.400 te zijn. Ik word gek, $65.400 om een CFO te krijgen die we waarschijnlijk zelf ook kunnen vinden. Ja, Barry meent dat een ‘quality guy’ al snel aan een ‘compensation package’ komt van $200.000. “That means also a raise for Gary and Peter,” kraai ik opstandig. Barry kijkt zuinig, “that’s up to your board,” zegt hij terwijl hij opstaat en Frank een blik van verstandhouding geeft. Ik verbeeld me dat hij een seintje aan Frank geeft, zo van ‘die Laanen plaats ik ook wel’. Nadat hij vertrokken is proberen Gary en ik Frank over te halen om dit niet te doen. We hebben überhaupt de cash niet! Frank is onverbiddelijk, voor kwaliteit moet je betalen. Hij geniet, dit is macht. Maandag krijgen we de bevestiging van Russell Reynolds via alle mogelijke kanalen binnen:

Ik bel Georg Langer en zeg hem de cashflow voor 2003 met ruim twee ton negatief aan te passen. “Für was,” vraagt de van Oostenrijk afkomstige Georg. “Für scheisse,” antwoord ik enigszins bitter, hoewel wat theatraal. “Later Georg,” schakel ik over, “the drinks are on me.” Ik concentreer me op m’n maandag meetings, waarbij ik extra tijd neem voor Ed Niskanen, de huidige CFO. Ik deel hem mede dat de kogel door de kerk, en laat hem de brief van Russell enzovoort zien. Eds ogen staan op droef, als een aangeschoten hert. Ed is een loyale soldaat, zeer bruikbaar, maar eerlijk gezegd, niet als CFO voor de volgende fase. Ik stel hem op z’n gemak, wijs hem op de besparingen die nodig zijn om de extra kosten op te vangen, waardoor hij zeer zeker ook werkzaamheden op een lager niveau dient te accepteren. Ed knikt slechts. Hij veert op wanneer ik hem de eretitel ‘CBO for life’ toebedeel. “Chief Beancounting Officer,” grijnst hij. Na een flinke hug verlaat hij m’n kantoor, waarschijnlijk opgelucht dat hij nog werk heeft. Onder Amerikaans management hadden al z’n spulletjes waarschijnlijk al in een doos bij de receptie gestaan. “Nederland, oh Nederland,” neurie ik, en ga naar de admission meeting met de pittige Yee Ju Riddell. Donderdag begint een lang weekend want we vieren Thanksgiving, door cynici ook wel het feest genoemd waarbij Indianen de kolonisten onder barre omstandigheden van voedsel voorzagen en als dank daarvoor de decennia daarna rücksichtslos uitgemoord werden. Voor de kinderen houden we het op ‘gobble, gobble day’, oftewel de dag waarop de kalkoen, al dan niet via de kont volgepropt, breed genuttigd wordt. Wij vieren het bij vrienden Ton en Marion, wel zo geriefelijk. Zondag 1 december heb ik me over laten halen door Henny Neys, de Mother Teresa van de East Bay, om voor Sinterklaas te spelen in Berkeley, alwaar ik in een bootje zal aankomen. ’s Ochtends krijg ik het boek met de namen van de kinderen, alsmede de namen van de Zwarte Pieten. Gespannen wachten we aan de overkant van de jachtclub op het seintje dat we binnen kunnen komen. Na de korte trip worden we bij aankomst hartelijk welkom geheten.

Het succes is overweldigend, zowel kinderen als ouders, die ik met wat voor de kinderen onbegrijpelijke dubbelzinnigheidjes lachend op mijn hand krijg, amuseren zich. Over dubbelzinnig gesproken; in de zaal zitten veel mensen die ik goed als business relatie kan gebruiken. Zoals ik altijd zeg; netwerken doe je overal. Op mijn weg terug naar de boot, onder het zingen van ‘Dag Sinterklaasje’, beloof ik die schat van een Henny Neys volgend jaar ook weer acte de présence te geven. Het voelt aan als een goede daad. Astrid staat aan de overkant klaar met de auto om me met de kinderen naar huis te brengen. Tot aan de Caldecott tunnel, door de Berkeley Hills, hou ik m’n baard op uit angst kinderen tegen te komen. “Je bent ook zo’n echte Klaas,” zegt Astrid plagerig onder gelach van de jongens, die inmiddels het snoepgoed aan het consumeren zijn. Het wordt een gemoedelijke zondag, hetgeen me goed uitkomt want morgen wacht de komst van Dave Pauldine, de President van The Art Institutes, die ons leven weleens zeer ten positieve zou kunnen beïnvloeden.

Volgende week: een toer en lunch die m’n positie versterkt. Gesteggel met de Belg over de prijs die we voor een CFO moeten betalen. De boardmeeting van 2003 werpt z’n schaduw vooruit.

Heerlijk toch dat het zo fantastisch dooide dat we niet net als in die goeie ouwe tijd opgescheept werden met wekenlange smerige langzaam smeltende sneeuwhopen. En zowel tijdens de vorst als de dooi gebeurde leuke dingen. Komen er plotsklaps twee schaatsers aan de deur (we wonen aan het water). Zegt de man, “eens een zwager, altijd een zwager”. Hoe leuk is dat? Jonge (toen) zwager uit m’n eerste huwelijk die we zeker 15 jaar niet gezien hebben. Grote verhalen, ook al omdat hij een fan was van m’n voetbalcapriolen en hier en daar wel eens een paar voetbalschoenen aan de strijkstok bleef hangen. Of een fraai paars basketbalshirt uit mijn Amerikaanse leger periode. Bij het afscheid hebben we afgesproken om de intervallen qua bezoek wat te bekorten. En dan de burenhulp in os buurtje. Astrid merkte dat de ark van onze Amerikaans/Nederlandse vriendin Mariska, die ons in juni komt verblijden met haar permanente aanwezigheid, enigszins schuin in het ijs hing. Bleek een lekkend kraantje behoorlijk wat water in de loopruimte bijeen gedruppeld te hebben. Geen sinecure, maar binnen een mum van tijd stonden drie buurmannen met een waterstofzuiger (pomp) in slagorde om de ark van kapseizen te behoeden.

Gered! Helden, dat zijn het! Nu wil het geval dat deze semi pensionado, tussen z’n broddel geschrijf door, bij tijd en wijle jonge bedrijven helpt die de avontuurlijke overtocht naar de V.S. willen maken. Voor een eerst oriëntatie is het dan mooi dat er lokale Nederlanders in Californië zijn die de helpende hand willen reiken. Nu heeft m’n beste vriend aldaar, Fred van Buiten, de achterwacht rond episch center Menlo Park opgeroepen een Denk Tank te vormen om zodoende meer kennis bijeen te brengen. En voorwaar, massaal hebben de uitverkorenen zich aangemeld. Om aan te geven hoe blij ik daarmee ben, en om Fred te eren, onderstaand een foto hoe blij hij was toen hij ’n zeldzaam partijtje aan de pool table van me won:

Echt, blijer is niet mogelijk wanneer je van me wint! Fred gaat volgende week met de eerste jeugdige entrepreneurs spreken, en aan de hand daarvan schakelt hij een lid van de Denk Tank in. Gisteren heeft de schouwing plaatsgevonden van ons dak. We gaan er 13 zonnepanelen opleggen en om diverse redenen zijn Astrid en ik er ontzettend blij mee. Nu nog even wat te narren hebben. Ja toch?! Dat bezoek van één persoon per dag gebod is natuurlijk zottenpraat, en wordt massaal gebroken. Voorbeeld: morgen komt zoon Ivar zijn ouders (Astrid en ik) bezoeken. Andersom mag niet. Buiten dat het natuurlijk ridicuul is, maakt hij gebruik van bus en spoor om bij station Breukelen te geraken. Aldaar wacht één zijner beminde ouders op hem ter verdere transportatie. Bezoeken wij hem; één rit van huis tot huis, ik bedoel maar. Ter afsluiting: gebruik je gezonde verstand, luister niet naar al die samenzwerende Corona roeptoeters, en weet dat a.s. woensdag, gelijk een Zwitsers uurwerk, #99 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal gelanceerd wordt. Ja, ja, er zijn nog meer zekerheden in dit leven buiten de dood en de belasting!

Wat zat ik er naast zeg toen ik 16 januari uitriep tot begin en eind van de winter. Maar goed, gisteren werd het een briljante winterdag met een veelal solide ijsvloer. Allereerst wil ik jullie laten zien waar ik de dag begon. Een beetje rillerig nog, maar achter mij kun je goed de plek zien die Astrid en ik open houden voor ons ijsbad.

Goed begin van de dag. Astrid wilde niet op de foto en is kopje onder gegaan. Even kijken hoe lang ze dit volhoudt Vervolgens even naar de sneeuwfilmset die ik geprepareerd heb voor kleinzoon Aren. Daar moet één der hoofdrolspelers, Spartamannetje, uit de penarie geholpen worden.

Als opa heb je het er maar druk mee! Wel is het van belang dat je zo’n peuter van meet af aan duidelijk maakt dat Sparta dé club van Rotterdam is. Vervolgens even naar binnen om op te warmen. Tijd om onze achtertuin, het bevroren eendengat, leidend naar de Loosdrechtse Plassen, vóór activiteiten als koek en zopie, vast te leggen:

Rust alom, een semi pensionado waardig! Dat betekent een bakkie troost en een blik op het laatste nieuws. Jezus! Vrouwelijke theologen en religiewetenschappers vinden dat God niet met Hij, maar hij aangeduid dient te worden. En dan heeft het Bijbelgenootschap net de kleine h gewijzigd naar de grote H. De grote H zou er te veel op duiden dat het hier om een man gaat. Dat vraagt om een oplossing van een ex misdienaar. Ik dus. Als volgt, zeg het met een lied. Mijn voorstel:

Voor of na het ‘Onze Vader’, maakt niet uit, en geen der partijen lijdt gezichtsverlies. She blij, Hij blij. Het Bijbelgenootschap heeft het in beraad. Terug naar het bevroren eendengat waar inmiddels twee ijsgelovigen zich gemeld hebben, die ik onmiddellijk herken:

Overbuur Peter Kamp (comedy kompaan) stelt zich sierlijk aan Astrid voor. Ze gaan ’n rondje ijs veroveren terwijl Tinley zich koeltjes terugtrekt:

Het voelt als een intensieve dag, nadat Astrid heelhuids is teruggekeerd, maar de klok wil de magische vijf maar niet aantikken! Dan maar even concentreren op aflevering 98 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Inmiddels heb ik al aanbiedingen afgewezen om lezers hoofdstukken vooruit te leveren. Helaas, mijn integriteit gaat boven alles. Cynici zullen beweren dat de biedingen niet hoog genoeg waren. Stumperds, dat zijn het. Hoe het ook zij, we gaan nog een weekend ijspret tegemoet, maar blijf op je hoede, zowel het virus als een wak liggen op de loer. Vanaf maandag zal de ijsvilla wederom de metamorfose naar watervilla ondergaan, maar de ijs- en sneeuwpret kunnen ze ons niet meer afnemen!

Je hoort op dit moment alleen maar gepraat over het weer, want de winter komt eraan. De winter die in mijn jeugd zo normaal was (sprak de oude baas schorrig). Het weer dus. Het deed me denken aan een oude mop (weer bejaarden meuk dus). Spreekt een vrouw haar man aan: “kan je het misschien eens een keertje over iets anders hebben dan seks”. De man krabt zich op het hoofd en vraagt, “waarover dan”. Zegt de vrouw, “over het weer bijvoorbeeld”. “Oh”, zegt de man, “wanneer doen we het weer?”. Gezien het niveau van de moppen van Johan Derksen bij Veronica Inside, schenk ik hem deze met plezier. Gedurende de ruim 17 jaar die we onder de rook van San Francisco gewoond hebben, beperkte het schaatsen van de jongens zich tot tijdelijk opgebouwde schaatsbanen, zoals hier op de S.F. Embarcadero:

Ivar gevolgd door Kaj, en koud was het niet!

M’n moonboots staan klaar, evenals de glühwein, mij maken ze niet gek! Dat geldt ook voor alle informatie die ik tot me krijg via de diverse Covid deskundigen. Ik heb besloten me terug te trekken in m’n eigen bubbel, gebruik makend van niet al te zware literatuur, wat comedy, en hier en daar een voetbalwedstrijd. Ach, dat brengt me bij André Onana, de stumper, die het ‘verkeerde’ pilletje innam dat in het medicijnkastje van zijn vrouw lag. En dat verkeerde pilletje van André brengt me bij een sporter die het verkeerde plasje inleverde. Een grap, parodie eigenlijk. Gerard Cox als de Vlaamse wielrenner Polleke die zijn ‘verkeerde’ plas heeft ingeleverd voor de dopingcontrole en vervolgens commentaar geeft over de uitslag: “d’n professeur zegt, amai Polleke, ge zijt gediskwalificeerd, maar proficiat, ik heb een fameus bericht voor u, ge gaat een kind bekomen”. Dat arme Ajax, dit kan er ook nog wel bij na de administratieve vergissing met hun duurste aankoop aller tijden. Na Haller dus ook geen Onana in het Europese voetbal. Wellicht kunnen PSV, AZ, Vitesse en Feyenoord een minitoernooi spelen, waarvan de opbrengsten ten goede van Ajax komen. Dat noemen we dan het Lucky Ajax toernooi. Bijkomend voordeel, dan is het gezeik over dat ‘Lucky’ ook gelijk afgelopen. Trouwe lezer, ook vandaag houden we het weer luchtig, bij OP1 kunnen jullie voor het serieuze deel terecht, hoewel ik eergisteren dacht bij een kookrubriek aanbeland te zijn. Doezel je zo laat wel lekker bij weg! Tja, dat weer…… Wanneer we in Californië gingen skiën, dan genoten we veelal van het onderstaande:

Astrid en ik in ‘actie’ op de hellingen van Lake Tahoe.

Vergis je niet, mijn lach was er een van opluchting, van iemand die weer een zwarte piste heeft overleefd! Zo’n piste waar Astrid als een roze wolk vanaf vlinderde. Heel eerlijk, ik zie best wel een beetje uit naar die sneeuw; licht in het donker. Voor woensdag, nu zeker, kan er weer gerekend worden op een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Nummero 97 zeggen wullie in Rotterdam. Ter afsluiting; blijf geduldig, de prik komt eraan, met of zonder Minister de Jonge. Dus verlies nou niet op het allerlaatste moment je geduld, en weersta de neiging om wildvreemden te omhelzen vanwege de sneeuwpret!

De afgelopen week heb ik alle voor de hand liggende ‘shit’ genegeerd (wel stiekem gekeken) en me geconcentreerd op de leuke dingen des levens. Allereerst de app van zoon Kaj die met verloofde Michelle een geweldig leuk huis in Sacramento heeft gekocht, na wat spannende biedingsdagen (en dus meer betalen); 

Met extra slaapkamer voor de mama en papa en……tromgeroffel…..zwembad. Trots op onze 28-jarige firefighter/paramedic.

Zo’n stoere bedrijfsauto heb ik echt nimmer onder m’n kont gehad! Maandag lag er een mededeling van Post NL dat er een pakket bij de receptie afgegeven was van ‘De Drankgigant’. Dat klonk al veelbelovend, en dat was het ook!

Een literfles Jack Daniel’s ‘Sinatra Select’, met bijbehorend boekje over het hoe, wat en waarom Frank Sinatra een vriend van Jack Daniel’s was. Een presentje van Yup, het bedrijf waar onze ‘digital nomad’ Bo-Peter werkzaam is. Bo-Peter vroeg me om een introductie waar ik gehoor aan heb gegeven. Met succes. Jullie begrijpen dat dit niet mijn laatste tip zal zijn! Dinsdag werd letterlijk de kroon hersteld. Even kort; net voor kerst werd mijn kroon middels een chocolade toffee uit zijn veilige fundering gezogen. Kroon gered, afgelikt en zuinig bewaard. Tandarts Koolhoven zag er geen brood meer in om een noodrestauratie toe te passen; “te weinig houvast”, concludeerde hij. Maar, de Amerikaanse kroon kon bij een nieuwe opbouw wel weer ‘geïnstalleerd’ worden. Procedure van een uur, ging niet meer lukken in 2020. Gat net naast m’n hoektand linksonder gedurende een maand. Alsof ik door zo’n avondklok winkeldief uit Rotterdam Zuid te pakken was genomen! Daar lag ik dus, zonder verdoving, een aantal minuten naar het plafond te kijken, tot het gezellige geluid van de boor onderbroken werd door een ijselijke gil. De mijne. Er zat nog leven in de zenuw. Wat voelt zo’n verdoving dan weldadig aan! Enfin, precisie werk op de vierkante millimeter, maar een klein uur later was het gat gedicht. Vakman. En wat kwam die Frank Sinatra vriend toen van pas! Uit het boekje las ik dat Sinatra nimmer z’n whiskey dronk uit een Jack Daniel’s fles die aangebroken was. Dat bracht me tot de conclusie dat Sinatra of de fles leegdronk, dan wel een enorme voorraad had. Het leek me beter om mijn conclusie niet aan Astrid voor te leggen. Immers, zo goed als Frank Sinatra zing ik sowieso niet. De winter viel dit jaar op 16 januari, als aangegeven door Tinley:

En nee, ze wil niet terug in de ark, Tinley is gek op sneeuw, ze wacht tevergeefs op mij. Malle meid. Het is wel eens lekker hoor, wanneer je op z’n tijd doet alsof er niets aan de hand is. Wapent je voor de dingen die komen gaan. Voor een behoorlijk aantal van mijn lezers (verdubbeld sinds vorig jaar) betekent dat aflevering 96 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, zoals altijd woensdagmorgen rond 8 uur digitaal geleverd. Blijf gezond en alert, het kan je leven redden!

Die arme Jaitsen Singh ligt nu aan de beademing weg te rotten in de medische gevangenis van Vacaville in Californië, schreef ik naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant van gisteren. ‘s Avonds kreeg ik van zus Sieta door dat hij niet meer aan de beademing is. Hoera! Wel zeer verzwakt, maar Jaitsen is een vechter.

Voor de beeldvorming!

Mooi stuk in de Volkskrant van gisteren, maar te oppervlakkig. Iedere keer wordt de verantwoordelijke minister (Dekker nu) die erover gaat de kans gegeven om wetmatigheden van heden aan te grijpen die echter toen het erop aankwam, en toen de overheid Singh ongelooflijk in de steek liet, niet van toepassing waren. Daar zou ook PrisonLaw vertegenwoordiger Rachel Imamkhan meer aandacht aan moeten besteden in plaats van keer op keer de afgewezen WOTS regeling van stal te halen. Enfin, sinds 2015 schrijf ik erover; helaas zonder resultaat. Licht tegenstribbelend werd ik als contact van Singh toegelaten tot BuZa, echter wederom geen resultaat. Daarom onderstaand, maar met lichte tegenzin, het legioen dat in de loop der jaren hulp beloofde, hetgeen helaas als papieren tijger bestempeld kon worden.

30 januari 2016: MP Mark Rutte met gouverneur Jerry Brown van Californië. Ons was beloofd dat Rutte aandacht zou vragen voor de situatie van Singh. De grootste kans! Eh, vergeten. Rutte schreef nog wel een bedankbrief waarin hij inderdaad aandacht vroeg. Ligt waarschijnlijk achter de rododendrons. Daarna eigenlijk een bonte rij:

De ijdele minister Koenders.

De jokkende minister Halbe Zijlstra.

Minister ‘Manus van alles’ Blok.

Bla(ag) minister Dekker. En dan een rits van mensen die tijdens hun bezoek aan Californië heel deftig een ‘note verbale’ ten behoeve van Singh aan de gouverneur overhandigden.

Eén van die mensen was minister Sigrid Kaag, hier geflankeerd door de toenmalige Consul Generaal Gerbert Kunst, winnaar van de slapjanus award. Zouden ze nou zo’n schrijven in een zak van de gouverneur gefrommeld hebben? “As u effe tijd heb?” De ombudsman kwam na een initieel positief antwoord uiteindelijk met een door BuZa ingefluisterd negatief besluit. En de koning liet het ook afweten. Maar dat je uiteindelijk afgeserveerd wordt door een blaag als minister Dekker, is toch wel echt triest. Daarom, mocht één van bovenstaande figuren dit lezen, dit is het stulpje waar je Jaitsen Singh (nog) kunt bezoeken.

Daar wordt je nog eens vrolijk van! Lieve lezers (m/v/o) blijf gezond, variëteit is mooi, maar niet dat Britse!

Ik kan me echt niet herinneren dat één dag zoveel memorabele zaken (4) voortbracht als de 13^e. Nu doet het geval zich voor dat 13 mijn geluksgetal is. Vele malen heb ik vrijdag de 13^e gebruikt om bijvoorbeeld iets nieuws te brengen, maar dit terzijde. Wel is wetenswaardig dat wij op nummer 13 wonen en daar zeer gelukkig zijn. Mocht het een wedstrijd zijn, dan krijgen we de volgende uitslag: Positief – Negatief 3-1. Als volgt: de dag begon met een hattrick. Huh?! Zo de natuur het wilde (niet te plannen), kreeg Astrid die dag de zorg voor drie baby’s. Dat betekende alle hens aan dek, maar positief, want gelukkige moeders. Helaas kwam het negatieve nieuws in de loop van de dag toen bekend werd dat Jaitsen Singh ernstig ziek blijkt te zijn. Besmet met Covid-19. Ik neem aan dat minister Dekker zich onmiddellijk door de autoriteiten in Californië op de hoogte heeft laten brengen over de situatie. Of hoopt hij stilletje van een hoofdpijn dossier af te zijn? Welnu, nu het kabinet gevallen is, is zijn wens vervuld. Onderstaand nog een souvenir voor zijn plakboek:

Dat bracht de stand op 1-1. Als trouwe Sparta aanhanger deed het me bijzonder veel deugd dat Sparta naar de 8^e plaats klom na een uitzege op Fortuna Sittard (0-1). Wat ik niet kon bevroeden was dat ze voor de eerste keer sinds 1973 drie uitwedstrijden op rij gewonnen hadden. Het haalde zelfs internationaal nieuws:

Ik moet zeggen dat Astrid wel raar op stond te kijken toen ze thuiskwam en zag dat ik in m’n eentje de polonaise liep (geen 1,5 meter restrictie) alsmaar “SP-AR-TA” roepend. Het is waar, een kinderhand is gauw gevuld, maar als trouwe Sparta aanhangers weten we maar al te zeer wat voetballijden is. De dag kreeg een ware bekroning toen Trump voor de tweede keer een ‘impeachment’ aan z’n kont kreeg. De acteurs die elkaar verbaal te lijf gingen vond ik van een laag niveau, dat wel. Echter, in vergelijk met het tuig dat 6 januari het capitool aanviel, waren ze soms aanvaardbaar, zeker nadat de FBI bekend maakte dat deze terroristen absoluut op bloed uit waren van de volksvertegenwoordigers. Amerika, politieman #1 van de wereld is die status zeker kwijtgeraakt. Desondanks deed ‘impeach’ me aan een heerlijk sappig smakende perzik denken. Onder het motto m’n oude vader zal wel niet veel te doen hebben, en hij heeft een jukebox, bracht oudste zoon Rick me ‘wat’ 45 toerenplaatjes om uit te zoeken.

Een bezoeker vroeg of we gingen verhuizen! Nou, daar ben ik het komende weekend wel zoet mee, alhoewel ik uit de keurig voorgeselecteerde 60-er jaren al een paar pareltjes geplukt heb. Natuurlijk vanavond eerst even Sparta-PSV kijken. Oh, wat mis ik Het Kasteel! Los van al het bovenstaande, blijf voorzichtig, met name bij het variëren! Covid-19+ ligt op de loer! Maar, aanstaande woensdag wordt aflevering 94 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ virusvrij geserveerd, er zijn zekerheden in het leven!