Gisteren vloog onze vogel Kaj weer terug naar San Francisco. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en nu weer vijf maanden wachten tot we zijn huwelijk met Michelle in Mexico gaan opluisteren. Over vliegen gesproken, dat gebeurde met de dikke week dat hij bij ons was; die vloog voorbij. Donderdag schipperde hij ons nog behendig de plassen door:
De Californische staatsvlag wapperde symbolisch dapper mee. We hebben van hem genoten afgelopen week en aan de belangrijkste mensen in zijn leven heeft hij voldoende aandacht kunnen schenken. Donderdag afscheidsmaal met sushi in gezelschap van oma Riet. Toen werd er op de deur geklopt (ja, ja) en komt die drommelse jongste broer Ivar binnenvallen. Om ons te verrassen had hij stiekem wat bussen genomen en het laatste traject vanaf Loenen te voet afgelegd. Held. Natuurlijk gisterenmorgen wel broertjes geklier met de door Astrid haastig gemaakte flensjes voor vertrek naar Schiphol:
“Jongens, dadelijk mist Kaj nog z’n vlucht,” riep ze getergd uit. Op het laatste moment plukte ze nog wat overgewicht kilo’s uit Kaj’s koffer, waarna ze de twee schelmen haar roze bolide injoeg, manlief zielig alleen achterlatend. Waar is Hazes wanneer je hem nodig hebt? De oplettende lezer (Richard Keijzer bijvoorbeeld) heeft natuurlijk allang gezien dat Clouseau de hitmaker was van ‘Daar gaat ze’. Ik kwam op die liedjes parodieën woensdagmiddag nadat ik in Huizen m’n eerste Covid-19 vaccinatie ontvangen had (Pfizer). Dan zit je daarna een kwartier af te wachten of je lichaam geen merkwaardige capriolen uithaalt. De eerste prik, jawel! Dan denk je aan liedjes die de eerste kus bezingen, of de eerste dans, of het eerste liefdesverdriet. En dan vervang je dans, of wat dan ook, door prik. Dat gaat niet altijd, zeker niet in vreemde talen. Bijvoorbeeld liefdesverdriet van Cat Stevens: ‘First cut is the deepest’. Dat klinkt voor de argeloze Nederlander al raar, laat staan voor een Engelstalige wanneer je ‘cut’ door ‘prik’ vervangt. Taal is mooi maar levert soms ook wel struikelpartijtjes op. Bijvoorbeeld wanneer je ‘canal’ verkeerd uitspreekt. De Engelsman of Amerikaan denkt dan dat je het hebt over de hondenhokken van Amsterdam in plaats van de grachten. Eén van de vermakelijkste taal misverstanden maakte ik mee toen een Duitse onderneming eind zeventiger jaren aandelen wilde kopen in Multi Function Computers. Toen Herr Schmitt de V&W rekening controleerde, rolde plotseling uit z’n mond dat hij nimmer had meegemaakt dat een bedrijf zoveel geld besteedde aan hoeren. Inderdaad, zo ziet de post ‘huren’ er in het Duits uit. Gelukkig was m’n kwartier voorbij en mocht ik naar huis, voordat nog meer gedachtenspinsels konden opborrelen. Maar goed, om terug te gaan naar Clouseau: ‘en zoveel gratie heb ik nooit gezien….’, schoot me ook te binnen toen Kaj in op maat gemaakt trouwpak paradeerde. James Bond is er niets bij. Helaas, op dat moment had Astrid m’n mobieltje in beslag genomen zodat ik het niet vast kon leggen. “Ik mag ook niks,” jeremieerde ik nog. Zonder succes. Gelukkig nog wat tijd over voor #108, u weet wel. Ach, toen was Kaj bijna 11, maar wel gereed voor Mexico!
Happy prik weekend, en blijf op je hoede!
