Category: Uncategorized

19 juli vorig jaar mocht ik met trots vermelden hoe mijn oudste zoon Rick een memorabele order had binnengesleept waarvoor hij van zijn werkgever Orange, internationale speler op het gebied van telecommunicatie met 266 miljoen klanten wereldwijd, de Orange Winner Trophy ontving. Bleek er dus nog meer op het spel te staan: de President’s club award voor de beste (verkoop) prestatie in zijn categorie. 570 toppers waren in Praag bijeen, het merendeel geroepen, echter niet uitverkoren.

Wat wilde Rick hier als blond zeemeermannetje zeggen? Wanneer je niet vist, dan kan je ook niets vangen? Of eens zie je me terug als kapitein om een grote prijs in de wacht te slepen? Vissen deed hij, maar dat hij als Captain Ricky Depp zou schitteren gedurende het Orange feest met als thema ‘Heroes and Villains’, kon hij niet vermoeden.

Laat staan dat juist die avond de winnaars bekend zouden worden gemaakt. Welnu, de captain werd member van de President’s club en luid gejuich ging op, zowel in Praag als in diverse Nederlandse steden. ‘Change makers’ was het Orange devies voor de afgelopen week en Rick is iemand die in staat is om veranderingen aan te brengen middels zijn werkethiek, commerciële gave en persoonlijke betrokkenheid. Proficiat oudste zoon! Waar ik overigens ook trots op was: Sparta! De enige club uit de eredivisie die het voor elkaar kreeg om Ajax in de slotfase te dwingen tot tijdrekken. In Amsterdam, voor 53.000 mensen! Hopelijk trekken ze dat vanavond door tegen Fortuna Sittard. Inmiddels ben ik bij ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in 1999 aanbeland, en in dit tempo zou een boek ongeveer 4000 pagina’s dik worden. Zie je het voor je?

Sommige reacties van lezers geef ik graag weer, ook omdat het fijn is dat het gelezen wordt!:

Wouter Verweij via WhatsApp
Zojuist #42 gelezen. Een jongensboek en wederom spannend geschreven! Top en complimenten

Ary Stuifbergen

Ik wil even laten weten, dat ik je “uit de Amerikaanse school geklapt” met veel plezier lees. Ik vermoed dat je nogal veel dagboeken hebt, om dit allemaal zo nauwgezet naar boven te halen. Was je nog van plan er een boek van te maken (Lulu.com tip)?

Theo van der Linden owner at vdlc publishers/consultants

Als ik ‘uit de school geklapt 41’ lees besef ik wel dat ik een redelijk rustig leventje heb geleid de afgelopen jaren…

Lennart Knot Managing Director at Technomed Asia

Weer een mooie cliffhanger! Ik lees deze verhalen elke week met veel plezier.

Tim Laning

Maar die Dawn…djeez.

En 50 kantoren maar liefst! Peter, wat zal jij je nederig gevoeld hebben

Hilbert – hippe88@yahoo.com

Ah wat leuk! 2 bekende namen. Olli Sondermann was een prachtvent en Lutricia Mc Neall met die wereldhit! Heerlijk om te lezen

Rob Roef Altijd leuk! Ik dacht ‘waarom begeeft Peter zich smorgens naar de fitnessruimte van het hotel om zijn e-mails door te nemen?’ -> blijkt het een businessruimte.

Gerard Nelck Die single heb ik nog met die hoes. Een zwaar verhaal met bruine basterd stem “gecrooned” over een ‘rechtvaardigde’ moord. Ringo

Rob Roef Érg leuk om te lezen weer Peter! – digitale pleisters

Freek Duveen Spannend! Even off the record: voor die $ 25,000 zat er verdorie toch wel een koelkastje in de directieburelen?? 

Sebastiaan Hooft DJ & Author of Redesign: Becoming a Happy, Healthy, and Successful Entrepreneur

Dat zijn prijzige klaslokalen 😉

Patrick Ulenberg MD BTI Studios Hilversum

Mooie verhalen dit, Peter!

Groeneveld Marianne Zo herkenbaar Peter dat stukje over je moeder. De bezoekjes omlijst met een whiskey’tje voor Chris en zij een jenevertje. En maar praten over wat er in de wereld gebeurde en vooral niet over haar!

Richard Keijzer En dan denk je een hoop nieuws te horen over je neef Hans, en dan staat er alleen maar “Hans vroeg mij een refrein te schrijven”… Plus een foto van de zingende bekkensmid die niets met het verhaal te maken heeft. Zo iemand kun je gewoon croppen hoor.Het mes er in, van de foto af.

Richard Keijzer Over klifhenger gesproken… “alle ballen op…” Dit hou ik geen week uit, chef!

Peter Herman Loïs Lane? Jij wel ……….

Albert Kerstholt knappe man ook die Laanen, in ieder geval destijds.
Luimman.

Bob van Luijt  1st degree connection1stFounder of SeMI

Ik lees ze met plezier Peter! Ben benieuwd naar het vervolg

Theo van der Linden leest als een thriller, nu al een beetje suspense, je voelt dat er onheil dreigt

Adriaan Meij Zweet memories with Eckart I recently published concerning his BOW.

Rob Laanen Een spannend begin. Wel jammer dat ik weet hoe het allemaal gaat aflopen. Maar… Ik laat me verrassen. Heel veel succes met je nieuwste geesteskind. Héél spannend. ik kan het weten!

Mary Joyce Many thanks for this post, Peter. The ending may not have been what we wanted, but in between there were many great and matchless days for those who followed the piper. Cheers to him, and to you!

Henny Neys Heel veel sukses peter maar jou kennende zal het zeker goed lukken

Gertjan Leijdekkers Leuk Peter, herinner mij nu weer dat Eckart mij een keer via jouw introductie bij mijn toenmalige software bedrijfje BMS kwam opzoeken als multimiljonair rijdend in zijn Renault 5, ha, ha,

Aan de andere kant van het gelukspectrum bezocht ik de afgelopen week een oude makker, 67 slechts, die opgegeven is. Door te praten over mooie punten uit het verleden, hadden we toch nog een gelukkig uurtje. Wel een beetje dramatisch om afscheid voor altijd te nemen. Gelukkig heeft hij ook nog een broer en schoonzus die 4 keer per week met hem bezig zijn: familie samaritanen! En dan komt a.s. woensdag digitaal #43 uit van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Fijn weekend.

Tja, hersenspinsels krijgen vorm wanneer de week vordert. Mocht ik met de Luim van 6 december vastleggen hoe de overbrugging met kerstboom in het midden van het water werd opgetuigd, zo vond j.l. zaterdag de aftuiging plaats:

Wederom met buurman Peter K. en Astrid actief op de plek des onheils. Maar eigenlijk was het ook een symbolische afsluiting van de oude kerst. En op een of andere manier werd dat “oude” de afgelopen week het thema, mede na het 100 jaar feessie van Tante Bep, en de 70^e verjaardag party donderdag van vriend, schrijfheer en schilder Gerard Nelck. Zaterdagavond woonden Astrid en ik de reünie bij van de tak van haar moeder: Driehuis. Aangezien we hier over 11 kinderen praten, dan mag het geen wonder heten dat er van hen en de nazaten, plus de koude kant, maar liefst 68 aanwezig waren, van jong tot oud. Het werd onder leiding van Ome Dick een groot succes. Maandag mijn eerste aantreden weer bij ons gymcluppie, hetgeen de nieuwe knie opzienbarend goed volhield. Vanmiddag onze winterbijeenkomst bij lid Henk in de pittoreske bossen van Hilversum. Aangezien ik voor de muziek zorg, veel goud van oud:

Kijken of de twist er nog lekker uitkomt! Het leukste deze week overkwam me dinsdag. Na mijn fysio afspraak (krachttraining, fietsen en balanceren), kwam ik de lift uit en trof een groepje bejaarden (ouder dan ik dus) onder begeleiding aan, die ik beleefd “goedemorgen” wenste. Komt een lieve jonge begeleidster me achterna en vraagt: “mag ik u wat zeggen, meneer?”. Ik: “maar natuurlijk”. “U kwam net voorbij en u ruikt zo lekker”. Roze wolk! Meer dan “Van Gils” en een bedankje kreeg ik er niet uit, ik vond dit zo on Nederlands. In Californië was dit niet ongewoon, moet ik zeggen. Complimenteus zijn, bedoel ik. Toen bedacht ik me dat ik 125 mensen in mijn agenda heb opgetekend wiens leeftijden ik bij wil houden. Familie, vrienden en goede kennissen (en enige vijanden). Ik hou van statistieken en ook wanneer ik de 100-jarige (Tante Bep) er afschrap, evenals mijn 2-jarige kleinzoon, dan kom ik nog op een gemiddelde leeftijd van 58. Dat dit nog, kijkend naar mezelf, jeugdig lijkt komt door Astrids invloed, evenals de business vrienden. In de categorie 41 t/m 60 jaar scoor ik 45 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 51,8 jaar. De grootste groep vormt de ‘boomers’, 61 t/m 80, want daar scoor ik 59 agendamensen met een gemiddelde leeftijd van 70,8 jaar. Is dat erg? Welnee, want deze groep bevat een behoorlijk aantal mensen die al decennialang echte vrienden zijn, en niet alleen wanneer ik win! Enfin, wat gebeurt er in de tussentijd, wanneer ik al deze ‘belangrijke’ informatie verzamel, met de plek in mijn bed:

Doet me denken aan een liedje van Simon and Garfunkel (pietsie mijn tekst, raad maar welke het is): “I got up to write my Luim, when I came back to bed someone’s taken my place, Tinley, you’re breaking my heart….”. Woensdag is-ie er weer: aflevering 42 van ‘uit de Amerikaanse school geklapt’.

Daar zou je een beetje depri van kunnen worden; je opent de gordijnen en dan is het ’s ochtend buiten net zo donker als binnen! En dan komen ze tevoorschijn, de krenten in de pap van die week, de lichtpuntjes zogezegd. Allereerst de 100^e verjaardag vanTante Bep, de jongste zus van mijn moeder:

En wat werd het feessie gezellig afgelopen zondag in Café Restaurant Kaandorp, gelegen aan de Maas, met uitzicht op de Willemsbrug. Inderdaad, Rotterdamser kon het niet! Tante Bep was op haar best, declameerde Goethe, zong een duet met een Franse zanger en herkende iedereen nog. Het was ook een waar genoegen om alle ‘verloren’ neven en nichten weer eens een keer te zien, en dit keer bij een heugelijke gebeurtenis! Laat Ome Henk me nu het trouwboekje van zijn ouders (mijn grootouders) hebben nagelaten, omdat ik nogal bewaarderig ben. Astrid heeft hiervan een collage gemaakt waarvan Tante Beps geboorte inschrijving een onderdeel van uitmaakte:

Tante Bep op 6, mijn moeder op 3 en Ome Henk op 4. Op 1 Tante Cor en op 5 Tante Beps tweelingzus Tante Jet. Ik herinner me deze zachtaardige tante, Bep dus, als streng toen ik nog een jochie was. Dat brengt je weer tot jezelf: hoe heeft zij mij zien opgroeien. Welnu:

Bovenaan toen en nu, daaronder de verjaring, of zo u wilt, de verharing. Een tikje Elvis of Cliff, een snufje Beatles en de rijpwording, hoewel mijn moeder altijd zei dat een man nooit ouder wordt dan 12. Ook werd ik nog zakenman, ondanks Boudewijn de Groots “…..maar liever dat nog (voetballer) dan het bord voor de kop van de zakenman”. En nu een tevreden semi pensionado in Loosdrecht, met Astrid aan mijn zijde en kinderen verspreid over Nederland en de Verenigde Staten. Heeft Tante Bep mijn ontwikkeling ook zo gezien? Ga ik haar nog een keer vragen. In mijn ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ saga die ik elke woensdag publiceer, schreef ik j.l. woensdag het volgende: 13 januari 1999 “Plotseling valt ons oog op een geparkeerde pick up truck waarin wat beweegt. Argwanend naderen we het voertuig, waar achter de ruit plotsklaps het slaperige hoofd van een jonge man verschijnt die zich beleefd voorstelt: “Brian Johnson, gentlemen, I drove three days ago from Detroit to be here on time for my class tomorrow.” De verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn omdat hij niet in ons systeem voorkomt. Maar wat een doorzetter!” Daarna vermeldde ik nog dat ik blij was dat ik hem de volgende dag verfrist uit het toilet zeg komen. Heeft deze jongeman (21 jaar later!) het vertaald en gaf hij op facebook de volgende response:

Brian Johnson Nice… “Glad to see him coming from the toilet, refreshed”…
I imagine I was pretty stinky after three days in my truck. I am very happy you and Gary welcomed me into the school. Thank you Peter.

Hij kon zich voorstellen dat hij behoorlijk stonk na drie dagen in zijn truck te hebben gereden. En hij bedankt ons dat we hem tot de school hebben toegelaten. Nou, dan kunnen die gordijnen voor wat mij betreft wel open, een zonnestraal vindt altijd zijn weg!

Brian Johnson in Contra Costa Times 9 januari 2000

Eindhoven 28 december 2019: wat een geluk dat Astrid uit voorzorg speciale assistentie had aangevraagd in verband met het nog niet geheel naar behoren functionerende linkerbeen. Nadat we als een soort kudde naar de betreffende uitgang werden verordonneerd (een uur vertraagd), kreeg ik vanwege die assistentie een stoel aangeboden naast de twee dienstdoende ticket controleurs. En die zeiden iets tussen hun breedsprakige conversatie door dat m’n oren op volle ontvangst zette: “ja, Ryanair verkoopt budget reizen, dan krijg je ook een budget behandeling”. Zo, die hakte er in, en hoewel niet geheel ten onrechte, leek het me niet de taak van de twee heren om dat zo luid ten gehore te brengen. Omdat de Boeing 737 dicht bij de gate stond, ben ik voor de zekerheid er maar met Astrid als lieve pakezel heen gehobbeld. Stel je voor dat die rolstoel ook budget is…… Portugal was super, met heerlijk zonnig weer. Wanneer je aankomt op de JJJ Ranch, met de gelijknamige JJ Johns Boulevard, dan weet je dat er over je gewaakt wordt:

Al rondscharrelend, uiteraard moest ik blijven oefenen, zag ik achter me de tevreden gastheer en gastvrouw aan hun glaasje nippen, en dan voel je zowel de warmte van de Portugese zon als de gastvrijheid.

Voordat we naar Freek en Oscar in Lagos vertrokken de 30^e, beleefden we een heerlijke warme dag waar, sorry Marja en Astrid, muziek een hoofdrol speelde. We speelden heel wat muziek af op Jan’s favoriete AMI jukebox, terwijl Astrid van de zon genoot aan de rand van het zwembad.

Mijn oog viel op wat goede B-kantjes van de 100 selecties in de jukebox, die ik dan ook intoetste. En of het daaraan lag weet ik niet, maar wel is zeker dat er plotsklaps een doodse stilte viel. Ook even tussen Jan en mij, en wat Jan ook probeerde, no go. Gelukkig dat er nog twee Wurlitzers waren. Hierover later meer. De volgende dag de trip naar Lagos dus, waar we uiterst hartelijk door Freek en Oscar ontvangen werden in hun Casa da Papoilas.

V.l.n.r. Freek, Oscar, man die een zonnebril nodig heeft, en Astrid

Na hun prachtige woning ‘geïnspecteerd’ te hebben, met een bijbehorend openingswijntje, stelde Freek voor om aan het strand van een lokaal drankje te genieten terwijl Oscar op de bestelde loodgieter zou wachten. Het genieten werd bewaarheid, de loodgieter echter niet, hetgeen niet ongebruikelijk schijnt te zijn in Portugese kringen. Dat was het moment dat het Trio Portugesa een dansje inzette (soort van).

We kregen er geen Oscar voor, maar het plezier was er niet minder om. Over Oscar gesproken, die had een heerlijke maaltijd bereid waarin konijn een hoofdrol speelde. De rest van de avond vulde zich met veel anekdotes, aangevuld met whisky. Wat een combinatie! Voordat we de volgende dag de pas er weer inzette naar Silves, namen we als echte ouwe makkers afscheid: hugs and kisses. Oudjaar op de JJJ Ranch werd in eerste instantie gevierd onder een stralende zon, waarbij aanvankelijk ook de dochter des huizes, Nathalie, en haar partner Paul bij aanwezig waren, alsmede vrienden Eric en Joyce. Alles ging van een leien dakje met muziek uit Wurlitzer I, tot ik wat titels op Wurlitzer II intoetste. NIETS! Wederom oorverdovende stilte. Het werd toch nog een gezellige avond en om elf uur vierden we het eerste nieuwjaarsfeestje, omdat Nederland een uur voorloopt, en daarna Portugees nieuwjaar, met vuurwerk in de omgeving. Omdat deze Luim qua aantal woorden uit de hand gaat lopen, wil ik wel kwijt dat we gezellig nog even in Silves centrum gezeten hebben, en dat dit plaatje ter afronding de sfeer in de JJJ Ranch qua diversiteit goed weergeeft:

Tenslotte (1) moet mij van het hart (1) dat de warme Portugese assistentie op het vliegveld van Faro me zeer raakte, daar kunnen ze in Eindhoven nog een puntje aan zuigen. Hart (2), speciale dank aan Astrid die met alle bagage zeulde. Topvrouw. Tenslotte (2): woensdag is-ie er weer, aflevering 40 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De Luim wenst u tenslotte (3) een fabeltastisch 2020! Oh ja, Ryanair was op de terugweg op tijd, met vriendelijke bemanning. Hulde!

Dat klinkt altijd lekker dramatisch…..de laatste van iets. Zijn veel liedjes over gemaakt: ‘Save the last dance for me’, ‘the last waltz’, ‘your’re my first, you’re my last’, enz., enz. Meestal heeft het iets te maken met een goede afloop, tenzij er een weigering komt (zou kunnen gebeuren bij ‘save the last dance’). Overigens, een ‘laatste‘ waar we niet geheel en al het vertrouwen van een goede afloop hadden, was de laatste wedstrijd van Sparta in 2019. Inderdaad ja, die tegen koploper AZ. Vooraf mijmerden broer Rob en ik in de ‘Bosselaar’, waar we van ons biertje en het traditionele broodje kroket genoten, dat een kleine nederlaag eervol zou zijn. Maar niets van dit alles, de bal bleek toch rond te zijn en geholpen door AZ keeper Bizot (rood), sleepten de ‘onzen’ er zowaar een 3-0 overwinning uit, extra zoet door de drie punten die daarmee hand in hand gaan (zonder de kameraden). Hopelijk méér volgend jaar. Wat op zeker voortgezet wordt in de 20-er jaren is de Luim. 4 januari 2020 komt er weer een kakelverse. Maar, eerst even lekker de jaarwisseling in Portugal (Algarve) doorbrengen bij oude strijdmakkers uit onze Loïs Lane periode, begin 90-er jaren: Marja en Jan Abbing, oftewel het countrystel MM & JJJohns:

Gaat weer ouderwets en gezellig galmen worden bij een van hun drie jukeboxen. Jammer genoeg is er in de kleine week dat we er zijn geen optreden van country star JJJohns, maar ja, wie weet in kleine kring! We maken ook nog even een klein tussendoortje bij vrienden Freek en Oscar, die nog geen half uur verdervan tijd tot tijd in Lagos wonen. Pure pret, zeker weten.

Freek (rechts) was in de 80-er jaren HR Manager bij het door mij opgerichte IT bedrijf Multi Function Computers. Net als met veel ex MF-ers elkaar nooit uit het oog verloren. Super goeie gast. Onze watervilla zal tijdens onze afwezigheid bewaakt worden door Tinley (foto Lucienne de Bood):

Daar kom je niet 1-2-3 langs! Het geheel onder supervisie van jongste zoon Ivar, al dan niet ondersteund door een aantal internationale makkers van de Erasmus Universiteit. De flessen zijn gemarkeerd en geteld, dat wel!

Solidair als Ivar is, heeft hij zich tijdens de kerstdagen ook een snor aangemeten. Na de ‘stare down’ was hij bereid om te poseren. Over de kerstdagen gesproken, 1^e kerstdag, Astrids verjaardag, was super met de juiste familieleden om het mee te vieren. Lekker positief, lekker feestelijk, en genieten van alle lekkernijen die Astrid uit de hoge hoed getoverd had. Ik vond het wel een jaar met een brei aan ‘vrije wereld’ leugens (Donald Trump, Boris Johnson met een scheutje Rutte), van drama (Brexit), maar ook een wonderlijk klimaat prinsesje (Greta Thunberg). Nu we een nieuw decennium ingaan hoop ik van ganser harte dat de kloof tussen rijk en arm serieus vernauwd gaat worden. Waarschuwing: de 40^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ komt pas 8 januari digitaal ter beschikking, dit als voorzorg om nieuwjaarsdag niet gelijk met een brok in de keel te laten beginnen! Hele fijne jaarwisseling en maak er wat moois van in 2020!

Donderdag sloot mijn eega Astrid haar tweede ZZP-jaar als kraamverzorgende en doula af met haar 44^e baby (in 2019

dus)! Nu schijnt 44 het atoomnummer te zijn van het scheikundig element ruthenium (RU). Het is een zilverwit overgangsmetaal. Nu weet ik niet precies meer hoe ik daar op kom, wellicht ben ik wat geschrokken van het onverwachte overlijden van Sparta icoon en nachtburgemeester van Rotterdam, Jules Deelder. Enfin #43 doet je hier aan denken:

Kan…..maar aan #45 wil je niet eens denken!

Ik dwaal af, mijn vrouw verdient een standbeeld met wat ze gepresteerd heeft, mij ondersteund heeft, en daarbovenop ook nog eens drie kinderen heeft grootgebracht. Het heeft ons gevoerd van Wilnis naar Loosdrecht, via omweg Vinkeveen naar Hilversum, vandaar naar Düsseldorf, waarna zo’n 8 maanden het Belgische Lommel ons domicilie was. Toen de grote sprong naar Californië, kortstondig Berkeley, daarna Walnut Creek, tweemaal Concord en als slotaccoord Alamo. Uiteindelijk in 2016 terug in Loosdrecht. De meeste van die verhuizingen werden georganiseerd door Astrid, evenals de afscheidsfeestjes. Back home dus, en nu volgt een nuttige herhaling: Paramedic papieren heeft ze op zak en meer dan 12 jaar ervaring bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker.

9 april 2016: Astrid begint aan haar laatste AMR shift

Dus, dan wacht een ambulance baan in Nederland, toch?! Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren. Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam legt ze voor en uit. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje. Niet uit de weg te slaan betreedt ze vervolgens het kraampad (Doula was ze al), haalt haar diploma’s in recordtijd en voila: een prachtige #44 in 2019 is het resultaat:

Stralende moeder van #44, Astrid en mooitje #44

Dus: bloemen voor die vrouw (oh ja, ze is 1^e kerstdag ook nog jarig)!

Heineken op de achtergrond heeft er niets mee te maken, maar alles met de losbol die dit ‘neergepend’ heeft! Kortom, beste mensen, zie je ergens haar bedrijfsauto voor de deur staan, dan weet je dat moeder en baby in goede handen zijn!

Let op! Aanstaande woensdag, kerst of niet, komt aflevering 39 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal binnen uw bereik. Zoals altijd; explosief en een lekker tussendoortje bij een eeuwigdurend kerstdiner! Fijne kerstdagen.

Donderdag, bij de boardmeeting van de Dutch Game Garden (DGG), besefte ik eens te meer wat een gezegend mens ik ben dat ik bij zo’n bruisende, jeugdige organisatie iets van mijn decennia opgedane ervaring ‘kwijt’ kan. We keken terug op een jaar waar DGG als incubator weer heel wat betekend heeft voor jeugdige game ontwikkelaars. Maar ook een jaar dat de overheid overtuigd moest worden van het belang van DGG voor het ECO systeem, met name ook voor de stad Utrecht en de provincie. Na afloop van onze reguliere boardmeeting was het de beurt aan het aantal (minimale) stafleden en stagiaires om een woordje tot ons te richten, en ook dat was in sommige gevallen een echte ‘eye opener’. Met een biertje, een chippie en een glaasje wijn sloten we 2019 informeel af, waarbij een oud en nieuw prentje niet mocht ontbreken (heeft niets met nieuwjaar te maken).

Zonder wie dan ook maar tekort te doen, toch maar de twee drijvende krachten voorstellen: 4^e van links JP van Seventer, Managing Director, en 4^e van rechts Christel van Grinsven, Operational Manager.

Gisteren onverwacht met vroegere NBSO Houston collega Gérard Brikkenaar van Dijk het jaar uitgeluid middels een zeer onderhoudende en prettige lunch. Uiteraard van genoten bij mijn favoriete restaurant: Het Drechthuis, om de hoek, bij ons aan het water. Hoewel zijn komst naar Nederland van droevige aard was, hebben we er toch nog een zilveren randje aan kunnen geven. In ieder geval was er geen gebrek aan praatstof met het oog op alle bedrijven, delegaties en hoogwaardigheidsbekleders die we mochten ontvangen.

Gérard: “Hey Peter, ben je door die knieoperatie gekrompen?”

Het is dat we beiden nog een en ander te doen hadden, want tijd glipte als los zand door onze vingers. Overigens was het sowieso een vrijdag van belang, ondanks dat het de 13^e was. Het waarom ligt in het gegeven dat ik als gevolmachtigde van een Amerikaanse vriendin de aankoop bij de notaris van haar tegenover ons liggende woonark af mocht ronden. Trots kon ik haar een e-mail sturen met een foto van de ontvangen huissleutels (net zo goed een kunstwerk als die banaan onder ducttape):

Lekker toch, om zo je buren zelf uit te kunnen kiezen! De vorige eigenaren wensten mij (!) geluk en namen na 43 jaar met weemoed afscheid van hun ark. Ook daar werd een tijdperk afgesloten. Naar het zich laat aanzien nemen we ook definitief afscheid van de Britten nu die namaak Trump (BoJo) de verkiezingen gewonnen heeft. Dit ook met dank aan dat rare kiessysteem, waarmee je de meerderheid kunt hebben qua zetels zonder de meerderheid aan kiezers. Overigens hebben de Amerikanen dat van de Britten overgenomen. Ben benieuwd hoe dit weer uit gaat pakken. God please save not only the Queen…… janken de Labour mensen. Fast forward naar a.s. woensdag wanneer aflevering 38 verschijnt van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Het doet me goed om veel bemoedigende commentaren en complimenten te mogen ontvangen. Ik ben ook maar een mens!

De jongste zus van mijn moeder (helft tweeling) gaat dat begin januari vieren. En ze is nog zo scherp als een scheermes, en leest nog zonder bril. Even terug in de tijd: maart 1959, Tante Bep en Oom Adrie vieren hun 12 ½ jarig huwelijk. In de voorste rij zitten v.l.n.r. ik zei de gek (mocht o.a. met sigaren rondgaan, zou je nu eens mee moeten aankomen), twee plekken naar rechts neef John (zoon van) en daarnaast broer Rob. Achter broer Rob zit Tante Bep, met links naast haar wijlen Oom Adrie.

Wat is nu zo bijzonder aan bovenstaande prent, behalve veel andere beminde en veel helaas niet meer onder ons zijnde familieleden? Welnu, goed 60 jaar later bezoeken broer Rob en ik juni j.l. de dan 99-jarige Tante Bep, waarbij neef John de serverende taken voor z’n rekening neemt (u weet wel) en Tante Bep fier verkondigt uit te zien naar haar 100 jaar feessie. Dat creëert onderstaand weer zo’n memorabel plaatje:

V.l.n.r. neef John, Tante Bep, broer Rob en de selfie man.

60 jaar later ‘and still going strong’! Gaat een prima partijtje worden in Rotterdam! Brengt me naar een ander partijtje, het 75-jarig bestaan van de NAVO. Lijkt ook net een familie met al dat gekibbel, waarbij ze ook roddelen over dat achterlijke neefje uit Amerika wiens naam we niet zullen noemen (Trump).

Macron: “Donald, het antwoord staat al op het bord”.

Wereldleiders waar je naar op zou moeten kijken. Helaas! Nu de Sint plaats heeft gemaakt voor de kerstman, kan ik met trots de overbrugging laten zien die beide zijden van het Eendengat met elkaar verbindt. Onderstaand ‘the making of’, waarbij men niet de gedachte mag krijgen dat buurman Peter K. zich een toeziende taak had toebedeeld, hij is namelijk een keiharde werker!

Maar, eerlijk is eerlijk, het avondresultaat mocht er wezen:

Vanwege mijn ietwat verminderde mobiliteit, heb ik toch een manier gevonden om thee met een cracker naar mijn beminde Astrid te brengen alvorens ze weer een baby rijker gezin te hulp schiet. De z.g. Samoerai methode (kinderen, probeer dit niet thuis):

De kruk zit stevig in de ceintuur, de linkerhand bevat kop thee met daarop de cracker, de rechterhand zorgt ervoor de leuning vooral niet los te laten. De eerste keer dat ik dit deed bezorgde Astrid bijna een beroerte, maar de lust naar heerlijk ochtend gepeuzel heeft de slag gewonnen. Helaas laat deze selfie geen verdere details toe wegens verzekeringstechnische risico’s. Het weer is niet om over naar huis te schrijven maar bezorgt toch dat knusse, tenminste, wanneer je niet buiten hoeft te zijn, van ‘buiten waait de wind rond het huis’, oftewel: ‘toen was geluk heel gewoon’. Althans bij mij. Heerlijk muziekje aan, beetje revalidatie, tussen de buien door Tinley uitlaten en wanneer Astrid van Baywatch eh…. Babywatch terugkomt een lekker glaasje wijn. M’n liefje wat wil je nog meer? Vanwege het gegeven dat we spaarzaam om moeten gaan met materialen, had ik mijn gymkluppie gevraagd om het been dat mij vorig jaar geschonken werd naar aanleiding van de vervanging van mijn rechterknie, wederom te gebruiken en alleen te laten tekenen door nieuwe leden of door hen die indertijd afwezig waren. Voila, zo geschiedde:

Het werd mij trots door gymmaatje Chris G. overhandigd tijdens onze evaluatie ronde. Dit was echt zo’n duizend + 1 dingen week, maar woensdag is er weer een serieuze aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #37: ‘When the shit hits the fan’. Zo, gooi die maar eens door het vertaalprogramma van Google!

Ik: “twee knieën verder en twee familieleden.” Iemand: “jammer van die knieën, maar hoe ben je die familieleden verloren? Overigens, gecondoleerd.” Ik: “eh, ze zijn uit m’n leven verdwenen, niet dood.” Stilte. Het lijkt wel of deze week alles in twee komt (paar, stel, koppel, duo?). Die knieën, duidelijke zaak en uit vrije wil. Die familieleden (1^e bloedlijn), geen idee. De ene (mijn kant) schreef over irritaties, maar bleef doodstil na vriendelijk om nadere toelichting te hebben gevraagd. De ander (van de koude kant) weigert een gesprek om nader tot elkaar te komen, zonder aan te geven waar het over gaat. Overigens zijn er heel wat boeken en verhandelingen over giftige familieleden, google maar even. Je kunt alleen maar je hoofd schudden en met mensen omgaan met wie je wel op één golflengte zit. Het leven is te kort! Deze week werd ik opgeschrikt door de arrestatie cq veroordeling van twee mensen waarmee ik zakelijk mee te maken heb gehad, maar geen zaken (gut feeling) mee gedaan heb. Lang leve de onderbuik! Zaak 1:

App-makers verduisteren miljoenen

De politie in Friesland heeft drie mannen aangehouden die met het verkopen van obligaties aan particuliere investeerders 3 miljoen euro ophaalden voor een mobiele app, maar het beloofde rendement nooit uitkeerden. Fiscale recherchedienst FIOD ontdekte dat de hoofdverdachte 2,3 miljoen van de 3 miljoen euro aan zichzelf uitbetaalde en spendeerde aan dure auto’s en vakanties. De inleg van investeerders werd direct contant opgenomen. De app Xpose beloofde gebruikers een ‘paniekknop’ om te live-streamen in noodsituaties. Misdaadjournalist Peter R. de Vries en actrice Fajah Lourens werkten in 2016 mee aan de lancering. Zeer interessante app, maar (domme) inhaligheid werd hen te machtig! Zaak 2:

Vijf maanden cel voor internetondernemer Michiel Frackers

Internetondernemer Michiel Frackers is veroordeeld tot tien maanden gevangenisstraf, waarvan vijf voorwaardelijk, wegens oplichting en witwassen.

Frackers maakte gebruik van een overheidsregeling voor startende technologiebedrijven, maar zou 2,3 miljoen euro hebben gebruikt voor eigen gewin.

Ik ken Frackers al geruime tijd, ook een tweetal (weer die 2!) keren met hem in opdracht van EZ samengewerkt in Austin, Texas op het beroemde evenement SXSW. Mooie boef, dat kon je zonder meer constateren, maar dit……. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. En nu de mooie twee. Allereerst de man bij wie ik informatie aandraag voor de documentaire die vervaardigd wordt over de in Californië onschuldig vastzittende Jaitsen Singh: Hans Pool. Niet alleen een prijswinnende regisseur en filmmaker, maar ook, zo vond ik proefondervindelijk uit, zowel hier als in Californië, een prettig en integer mens. Deze week won hij tot mijn grote enthousiasme de belangrijkste prijs op TV gebied voor de documentaire die hij maakte over het neerhalen van de MH17. Heerlijk om dit mens te mogen kennen.

Hans Pool, geflankeerd door producer Femke Wolting (foto ANP).

Die andere ligt Astrid en mij zeer aan het hart, en soms houden we ons hart vast vanwege zijn activiteiten in Californië als firefighter/paramedic. Maar kom je dan in het nieuws onderstaande foto tegen, dan weet je waar Kaj LAANEN mee bezig is; mensen in veiligheid te brengen en eigendommen te beschermen.

Trotse ouders, dat zeker. Dat was ‘m weer, op zeker gemengd nieuws, maar dat is het leven, soms kaviaar, soms een frikandel. En wederom a.s. woensdag een digitale aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, aflevering 36 (tjonge, jonge).

Vorig jaar had ik daar de primeur van, na operatie en vervanging van de rechterknie, toen de huisartsenpraktijk een afspraak wilde maken. Jolig antwoordde ik: “dan moet de dokter wel naar me toekomen, want rijden mag ik niet, ha, ha”. “Inderdaad”, kwam het koele antwoord, “daar bellen we ook voor”. En zo geschiedde vorig jaar, en zo ontrolde zich hetzelfde scenario afgelopen week. Wat een weelde! De laatste keer dat ik me kan herinneren een dokter aan huis gezien te hebben was in 1958. De halve Van der Poelstaart (Rotterdam) kwam uitlopen wanneer “HIJ” voor kwam rijden in zijn Citroën DS.

Er werd nog net niet gebogen wanneer meneer de dokter binnen kwam schrijden. Rijzig met grijs golvend haar nam hij als een artiest de stethoscoop ter hand, verrichtte wat magische handelingen, bekeek de bedlegerige met samengeknepen ogen, kwam vervolgens tot een oordeel, schreef een onleesbaar recept uit en verdween weer rap op zijn veel verzoolde gaatjesschoenen.

Nee, dan Dr. S. uit Loenen aan de Vecht! Jeugdige laat dertiger, die gelooft in huisbezoeken om zijn patiënten beter te leren kennen. Komt aan in een auto die goed is voor het milieu:

Spreekt taal die ook aardse stervelingen begrijpen en goed doen. Wanneer hij vertrekt laat hij een gevoel van warmte achter en ook zijn schoenen laten een spoor achter van ‘hij is één van de onzen’.

Heerlijk om in een dorp te wonen en een in Amsterdam opgeleide dokter te hebben die in de mens tot mens aanpak gelooft. Overigens, zelf ben ik ooit ook uitgedost als dokter een werkbezoek ingegaan:

Meer een Dr. Bibber, nu ik er op terugkijk. Voor wat betreft het genezingsproces wil ik graag kwijt dat ik nog slechts 1/3 van de pijnstillers gebruik en de rest voor een mooi prijsje van de hand heb kunnen doen. Handel is handel! Nadat ik bij Astrid een milde klacht had ingediend over de anti trombose injecties (nog 2 weken), benadert ze me nu onverwachts. Tijdens het tandenpoetsen valt er een schaduw over me, voel ik een prik en hoor een vergenoegd “zo, weer een kerfje op de kerfstok”. Ik heb me er bij neergelegd, wetend wie uiteindelijk de sterkste is in deze geweldloze strijd. Inmiddels, weer een hoogtepuntje, is de kniebuiging de 90 graden gepasseerd! Fysiotherapeute Monique gaf me vanmorgen een stempeltje op m’n knie! Wat me ook goed deed, in vergelijk met de gebeurtenissen in Hong Kong, dat er in de V.S. onder Mister #1 corruption Trump normaal gedemonstreerd kan worden. Voor Het Witte Huis nog wel!

Mede met het oog op de afzettingsprocedure toch bijzonder. Trouwens, wat een bagger krijgen die Amerikanen geserveerd. Niet geheel onverdiend, wanneer je zo’n karikatuur van een president kiest, alhoewel niet de meerderheid.

Niet vergeten! A.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Alweer #35 en na de oprichtingsperikelen gaat het echt in de categorie van dik hout zaagt men planken komen.