Category: Uncategorized

Sta je aan de ene kant in te klaren in de jachthaven van Berkeley met jouw trouwe Pieten, worden aan de andere kant de kerstdozen van zolder gehaald.

Ja, het was heet onder de mijter en twee van de drie Pieten zijn mijn zonen, dus ook een soort slaven! Nee, elke vorm van racisme is mij vreemd en ik word alleen maar pissig als er grapjes over mijn neus worden gemaakt (“jeetje, jij kan vast wel een cigaret roken terwijl je aan het douchen bent”). Volgend jaar meer gekleurde Pieten, prima, als er maar geen rode bij zit (Washingon Redskins staan onder druk) of blauwe (krijg je vader Abraham met zijn smurfen op je dak) of gele (daar zijn er zoveel van dat je beter een straatje om kan gaan). In al mijn mildheid die ik in de loop der jaren opgedaan heb gaat het mij uiteindelijk om de kinderen en hoe we de traditie in stand houden zonder partijen te profileren. Waar was ik? Oh ja, terwijl ik dus ongetwijfeld iets belangrijks aan het intoetsen was begon Astrid vrouwhaftig kerstdozen tevoorschijn te toveren. Doffe klap, nee he! Gelukkig, de garagedeur gaat open, ze kan nog lopen. Astrid beweert dat ze aangevallen is door een ornament die in de loop van zijn sprong de tafeltennistafel uitgeschakeld heeft:

Kaj zal later alleen nog maar mopperen dat zijn bierpongtafel naar de knoppen is! Vervolgens wijst Astrid strijdvaardig de schuldige aan:

Maar, stamel ik, hij zat nog in de doos! Kan je nagaan hoe graag hij er uit wilde, beeindigt ze vastberaden de discussie. Maar, ere wie ere toekomt, er staat alweer een vervangende tafel. Er kan weer een potje ping pong worden gespeeld, maar waarschijnlijk meer bierpong! Dinsdag was ik een der gelukkigen die aanwezig mocht zijn bij een sessie over ‘Connected Cities and Citizens’ met als gastheer Andrew Keen (Techcrunch en CNN) en Vice Governor Gavin Newsom, voorheen burgemeester van San Francisco, die de aftrap verzorgde. Andrew heeft me altijd in de buurt om zodra er een dominee voorbijkomt mij te vragen hoe dat in Holland zit. Zo heb ik o.a. de vorige keer ‘onze’ vliegende auto, de PAL-V, kunnen aanprijzen op CNN. Dit keer had Gavin het over de oude tijd, waarbij hij COBOL als voorbeeld gebruikte. Als door een wesp gestoken reageerde ik: “ho, ho, daar beledig je deze oude COBOL krasser mee”.

Gavin draait zich om en stelde dat het heel goed werkte….in de 60-er jaren! Zou ik iets verkeerd gezegd hebben? Newsom ziet er geirriteerd uit en Andrew kijkt even de andere kant op. Enfin, ik laat het niet op me zitten en stuur dat bericht via LinkedIn ook naar twitter en facebook (ben ik modern, of niet?!). En nu komt het mooiste deel, trouwe volger Paul Claessen uit Florida reageert gelijk als volgt: “You may find this hard to believe, but COBOL is still being used to this day …(Unlike GESAL ..)” Da’s jammer, dat hij mijn eerste taal er bij haalt! Het beste nieuws (nou ja) van de week was dat Sparta trainer Adrie Bogers de laan uitstuurde. Die man had daadwerkelijk de uitstraling van een ui! Als je het woord passie in je mond nam, was hij de laatste aan wie je zou denken. Sparta kan weer naar voooooooooooooooren! Zo, me nu gereed maken voor het Sinterklaasfeest in San Francisco waar in twee sessies 200 jong en oud volk op me wachten. Niet ‘Born in the USA’ maar wel dankbaar voor al het moois dat we hier mee mogen maken:

Echter, deze week werd ik al luisterend naar Elvis met m’n neus (U weet wel) weer op de harde feiten gedrukt, oftewel taferelen die zich soms afspelen in omringende steden als Oakland en Richmond. Mooie afsluiting lijkt me om alles weer in perspectief te krijgen. Helaas slaat de tekst van “In the ghetto” ook op de dag van vandaag!

elvis presley – in the ghetto

https://www.youtube.com/watch?v=2Ox1Tore9nw&feature=player_detailpage

Mijn contract (eigenlijk mijn NBSO eenheid) loopt 30 jumi volgend jaar af en nu mag ik menigmaal de vraag beantwoorden of ik nu “lekker” met pensioen ga. Nou, laat ik het volgens de “Peter Laanen” regels uitleggen, en dat betekent een soort van scrabble met woorden die zowel in het Engels als in het Nederlands kunnen. Het woord pensioen ontleed : “Pens” staat voor mijn omvang mocht ik bezwijken voor de lokkreet van het “zalig niets doen”. De “i” staat voor “I” in het Engels, oftewel een verbaasde “Ik?”. “Oen” staat voor mijn status, mocht ik het nog verder hebben over “pens-i-oen”. Zo, dat ei is gelegd, en dat brengt me gelijk weer naar gisteren; Black Friday. Het begon eigenlijk al vroeg in de morgen van donderdag (Thanksgiving Day, the battle of the turkeys) toen ik de ochtendkrant van de stoep plukte, hetgeen me bijna een hernia bezorgde:

Heb-ie nog wat nodig dan? Nou, ik heb Thanksgiving in alle rust doorgebracht omdat alle geliefden of aan het werk waren of het bij a.s. schoonfamilie vierden. Heerlijk, hele dag keihard muziek gedraaid om ‘s avonds in alle rust bij de Van Vemdens van een heerlijk stuk gevogelte te mogen genieten. Gisteren in alle vroegte (05.00) Astrid naar SFO gebracht voor haar vlucht naar New York, waar ze een vijftal dagen door gaat brengen met o.a. ‘oude’ OK vriendin Odille. Je kent dat wel; musea, shopping, Lady Liberty, etc. Via AirBnB een leuk apartementje mid New York gearrangeerd. Dat brengt me weer terug bij de draad van mijn verhaal; “what makes me tick?” Zoals eerder gemeld, een start-up, SolarSwing geheten, kreeg het voor elkaar om mijn vrije dag op te slokken omdat ze nog een paar afspraken nodig hadden. Wat doe je dan als je een sticker “I love start-ups” dwars over je gezicht hebt lopen? Juist, ondersteunen. En wat is dan je grootste beloning (z.g. hartverwarmend) als de oprichter het volgende meldt in een dank e-mail aan de aangebrachte contacten: “@peter: thank you so much for all your support and valuable contacts. Can’t put a price on that!” En het mooie is dan ook nog dat een van de gesprekspartners voor mij nota bene een season gift mee brengt, waar Ivar’s vriendinnetje Cameron zo lief was om het te ‘showen’:

Tja, klompen, het is een beetje water naar de zee brengen, maar toch. Wel heb ik nu natuurlijk een gewetensvraag; moet ik dat bij het consulaat aanmelden? Integriteit staat volgens het ambtenaren handbook hier op het spel. Natuurlijk, ik breng het in voor de jaarlijkse kerst tombola! Maar goed, waar het eigenlijk om gaat is dat dit het soort van activititeiten is waar ik me de tweede helft van 2014 en ‘to infinity’ mee bezig blijf houden. En ik moet zeggen, de sterren staan goed voor wat betreft aanbiedingen dienaangaand! Inmiddels zie ik met afschuw aan dat Sparta het weer gepresteerd heeft om van een Jong Eredivisie team te verliezen; dit keer van FC Twente: 1-0. Helaas, geconstateerd moet worden dat ze geen eredivisie waardig team hebben, en ook dit jaar de nacompetitie tombola hetzelfde resultaat zal hebben als voorgaande jaren. Ivar zag het reeds somber in, zij het dat hij het prachtige Sparta jack (verjaardagskado van Rick en Liesbeth) toch met trots draagt op zijn 17e:

Ach ja, geldt ook voor mijn broer Rob et moi; eens een Sparta sukkel altijd een Sparta sukkel. Maar goed, jullie zijn weer op de hoogte. Dat wil zeggen, mochten er gedachten zijn dat Astrid ons onverzorgd heeft achter gelaten, dan heb je het mis! Ze heeft zeker voedsel voor een week achtergelaten:

Overigens is zoon Bo-Peter vanuit India bij Oma in Vinkeveen aanbeland, waar hij onmiddellijk een HEMA rookworst verorberde. Die heilige koeien hebben zeker niet zo gek veel indruk gemaakt! In ieder geval; ik voel me kiplekker (nu de kalkoenen tijdelijk op zijn) en zie uit naar de nabije en wat verdere toekomst. “To infinity and beyond!” Maar, first things first; morgen eerst Sinterklaas in Berkeley!

Eindelijk was het zover; 11 november begon de Internationale Economieweek en aangezien wij, de NBSO boys en girls, enigszins de ‘kinderen van een mindere God’ zijn, waren wij zo’n 25 loopminuten verwijderd van het Atrium NH hotel, waar veel aktiviteiten plaats vonden. Eh, nee dus, taxiiiiiiiiiiii! De ochtend werd gevuld met dignitarissen van Economische- en Buitenlandse Zaken, waarbij helaas aangetekend moet worden dat Minister Henk Kamp van EZ alle eenheden van de overheid moeiteloos oplepelde maar……juist, hij vergat de NBSO een plaatsje te geven. “Meer met minder…..oren en ogen in het buitenland…….opschudden van de organisatie….”. Temidden van al dit verbale geweld voelde ik me alsof ik in een film beland was die, zij het enigszins aangepast (formatted to fit your screen), ik reeds meerdere malen had ondergaan.

Ik moet zeggen dat het weerzien met de meeste collega’s, die van heinde en verre ingevlogen waren, aangenaam warm aanvoelde gedurende de regenachtige periode in Den Haag. Zoals gebruikelijk werd mijn ochtendhumeur opgekrikt door Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NVW, die de bezuinigingen in het buitenland netwerk bekritiseerde en reeds gelden had toegezegd van de werkgeversorganisatie om het evenwicht te herstellen. ‘s Middags themasessies, waarvan met name die van de ‘Circular Economy’ mij zeer boeide. Simpel uitgelegd; als je iets produceert is het herbruikbaar voor andere eindproducten en zo-wie-zo milieu vriendelijk. De dag eindigde met een Indonesisch Buffet –lekkerrrrrr- en een speech van Rene van Hell, Direkteur Internationaal Ondernemen (BZ), bovenstaand reeds geportretteerd. Maar, op z’n Amerikaans; “wait, there is more”, immers, met een sorry naar m’n vrienden en vriendinnen die ik wegens tijdgebrek helaas niet kon ontmoeten, was ik uitgenodigd door Joke en Bart Volkerijk voor een kleine snack en borrel bijeenkomst op het Plein. Bart Volkerijk, geweldige oud pitcher van het Haagsche ADO en het Nederlands team (O.S. 1988 Seoul). Maar ook direkteur van Sportservice Zuid-Holland, waar hij zich o.a. met Panna bezig houdt . Panna?

Met panna voetbal wordt de vorm van freestyle voetbal bedoeld waarbij teams van 1 tegen 1 of meer tegen elkaar spelen en waarbij de regels bijna hetzelfde zijn als bij straatvoetbal en er dus zoveel mogelijk gescoord moet worden binnen een bepaalde tijd. Het grote verschil is dat je met een panna direct de wedstrijd kan beeindigen. De ultieme vorm van panna voetbal is 1 tegen 1 in een kooi, zoals bij de Panna Soccer Showdown. Geschikt voor de V.S.? Dat gaan we bekijken. Kortom; zeer aangename en onderhoudende avond. De dinsdag en woensdag werden voor ons interne dagen waarbij zaken als ‘integer handelen’, ‘afbakening taken’ en ‘tops en flops’ werden behandeld. Ik bespaar mijn trouwe lezers de details van deze soms dorre materie. De dinsdagavond werd doorgebracht met twee oude strijdmakkers die mij jaarlijks trakteren op een heerlijke maaltijd en sinds jaar en dag met mij verbonden zijn; eerst als werknemer (denk 70-er en 80-er jaren), maar later meer als vriend. Vriend met hoofdletter V! Voedsel en wijn gemixed met wetenswaardigheden en de nodige humor. Aangezien Freek Duveen, mijn voormalige HR honcho, en ik nogal over aansprekende kokkerds beschikken, besloot voormalige en huidige automatiserings guru Ton Bunnik (schitterde eerder in een Luim met o.a. “Agatha”) dat dit voor het nageslacht vastgelegd diende te worden:

Tja, zoals Rod Stewart eens zei over hem en Ron Wood op een toneel: “twee pikhouwelen, zij aan zij”. Wederom; genoegelijk, leerzaam en vol humor. Als gewoonlijk de avond besloten bij de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein, waar je altijd collega’s aantrof die je bij konden praten over hun sessies. Woensdagavond heerlijk relaxed doorgebracht met ex Washington collega’s Robert en Suzanne, die nu in Islamabad (not my cup of tea) gestationeerd zijn. Donderdag de 14e was de dag in Rotterdam; het Nationaal Export Event 2013. Lokatie WTC, Rotterdam. Elk half uur een speed date; die dag gesproken met 20 ondernemingen, want het stopt niet met de lunch of de borrel. Ongelofelijk intensief en inspirerend en, met veel belofte bedrijven! Donderdagavond reunie met Club 21 tennishelden/humoristen bij Restaurant-Café Centraal in Veurbeurg. Om met Peter Koelewijn te spreken; “de praatjes worden steeds groter en de daden klein”.

In dit gezelschap enige beroemdheden; wie haalt ze er uit? Sjoof (BOB?) Gertjan bracht ons keurig weer naar ons eigen Ibis hotel, alwaar nog een nachtmutsje genuttigd werd. Vrijdag de Infomart bij AgentschapNL (gaat gewijzigd worden in Rijksdienst voor Ondernemend Nederland…geniaal) en afscheid van mijn NBSO collega’s. Beetje weemoedig. Maar, nog een zakelijke lunch bij Societeit ‘De Witte’, waar je zonder stropdas niet in komt! Oude sjiek, mensen! Paul de Jonge van Legal Benchmark, vooraanstaand lid van deze “soos”, was mijn gastheer en legde me alles uit, gedurende het verorberen van de garnaal kroketjes, over de wonderen van het aanbesteden van juridische zaken wereldwijd. Zoon Rick en kleinzoon Felix stonden geduldig te wachten op een hoek van het Plein, alhoewel aangesproken door een parkeerwachter om hun voertuig te verwijderen. Wederom veel tijd in de ‘Beinse Zot’ doorgebracht met muziek uit mijn jeugdtijd die Rick op verzoek in de jukebox had aangebracht. Kleinzoon Felix bracht me nog een gitaar aubade toen ik hem naar bed bracht. Zaterdagochtend afscheid en vertrek naar Schiphol. Schoondochter Liesbeth was speciaal opgestaan om nog een boterhammetje HEMA worst te prepareren:

Jeetje, wat was dat weer lekker! Rick was door Liesbeth geboden om me met bagage naar de incheckplek te brengen, hetgeen gezien de zwaarte van de koffers heel prettig was! De vlucht naar L.A. was zeer comfortafel, hetgeen des te beduidender was wegens het gegeven dat die avond het gala ter ere van Cees Jan Koomen plaats vond, de honoree van Dutch-American Heritage Day. En zonder slaap valt dat niet mee! Mijn eigen trooper Astrid kwam van Noord Californie rijden met m’n smoking aan boord. Geweldige avond, geweldig gala! Zondag naar vrienden in Palm Springs, waar de woestijn soms overweldigend kan zijn, hoewel Astrid daar als bloem prima in past!

Helaas werden we hier met onze neus op de feiten gedrukt wanneer je in de V.S. aan de verkeerde kant van de streep staat. Onze vrienden hadden wellicht wat verkeerde keuzes gemaakt, maar als je dan in een trailer park belandt, dan ben je ver van economisch herstel verwijderd. Gelukkig konden we ze op een goed diner bij de Cheesecake Factory tracteren en is er zeker talent bij hen aanwezig. If it’s Monday, this must be Disney. Jawel, dapper doorrijdend bracht Astrid ons naar Anaheim waar een dochter van een oude strijdmakker, Tom van der Loo, een executive rol speelt. Lekker ontspannen als kinderen de dag doorgebracht met als hoogtepunt de roller coaster van ‘California Screaming’. Tenminste, als je er van houdt dat je maag wat omwentelingen maakt!

Ja, ja, we hebben die foto inderdad niet gekocht! Dinsdag homeward bound en verenigd met de kiddo’s, hoewel, een zit nog in India. Lekker de afgelopen week weer ingevreten op honderden e-mails die schreeuwden om beantwoording. Moe maar voldaan dit weekend in!

Aangezien ik gelaten de vele ‘onacceptabel’ commentaren heb geaccepteerd wegens de ’Luim’ leegte van de laatste twee weken, doet het me deugd dat middels deze’ Luim’ meer dan goed te maken. Veiligheidsgordels aan? Mooi, we gaan in vogelvlucht de laatste drie weken behandelen. 5 november bracht de DL9381 (operated by KLM) me naar Amsterdam, alwaar ik dinsdag de 6e keurig om 10.20 afgeleverd werd en gelijk in de kerstsfeer gedompeld werd:

Wat?! Kerstmis voor Sinterklaas?! Kan die Zwarte Piet bij de Schiphol direktie worden neergelegd? Enfin, vervolgens bij AVIS de huurauto opgehaald, hetgeen later op mijn trip nog ter sprake komt, om vervolgens het Sheraton aan te doen waar ik een drietal afspraken gepland had. Ja, ja, die ambtenaren krijgen er geen genoeg van! Vervolgens mijn eerste slaapplaats aangedaan bij oudste zoon Rick in Beinsdorp, niet alleen vanwege de familiebanden, maar ook om de overheidskas te sparen! Nou wil het geval dat partner Liesbeth nogal wat te snacken had ingeslagen (denk HEMA worst), hetgeen de eerste groeipond van deze trip betekende. Nog een saillant detail, het oude tuinhuis was omgebouwd tot een ware bruine kroeg; de ‘Beinse Zot’, waar een tweetal flipperkasten, een eenarmige bandiet en een jukebox de sfeer van de zestiger jaren goed uitwasemden.

Een probaat middel om niet in een jetlag te geraken, hoewel kleinzoon Rico me qua flipperen een aantal malen behoorlijk versloeg. De keren dat ik won hadden meer te maken met mijn gebabbel om hem van slag te brengen. Tja, je moet wat! Even die twee kleinkinderen in beeld brengen:

Links Felix, die me op de laatste dag van mijn trip zijn gitaarkunsten vertoonde en rechts Rico, die de saxophoon met veel bravour bespeelt. Donderdag 7 november een vijftal afspraken in het Amsterdamse Conservatorium Hotel; prachtig gerestaureerd en toch in z’n ware glorie gelaten. Mag wat kosten; kopje koffie vijf euro en over de lunch zullen we het maar niet hebben. Parkeren: 40 Euro! Maar goed, zeer vruchtbare dag. Bij het uitrijden stond de voltallige pers op me te wachten, alsmede een lading jeugd. Helaas bracht mijn gewuif vanuit de Seat Ibiza geen golf van enthousiasme teweeg. Bleek dat de MTV Awards in het hotel uitgereikt zouden worden. Op naar Hilversum, niet alleen mijn volgende slaapplaats, maar ook onze laatste standplaats in Nederland en ‘home’ van mijn zakelijke postbus. Diner met ome Henk en tante Laura (jonger dan ik), die trouwhartig reeds 15 jaar onze post beheren. Samen met oude vriend Bart een eenvoudige doch voedzame maaltijd genoten bij ‘Eetcafe de Eend’ in Loosdrecht. Vrijdagochtend mijn laatste zakelijke afspraak die week bij Hotel Lapershoek in Hilversum, alwaar initiatief Dutch Basecamp werd besproken. Zonder al teveel details prijs te willen geven, kan ik gerust melden dat dit een geweldige basis gaat vormen voor de wat meer gevorderde start-ups. Op naar Rotterdam, stad van mijn geboorte. Heb ik reeds gemeld dat het nogal regende gedurende mijn escapades? Nee? Bij deze dan! Bestemming: ‘Tuin met de Vier Windstreken’ aan de Kralingsche Plas. Lunch met ex cabaret partners en vrienden voor meer dan 50 jaar; Yvon en Martin Corsten. Ja, ja, ouders van beroemde DJ Ferry. Tevens uitgevonden hoe het chipknip parkeerprobleem te omzeilen. Heerlijke lunch (een jaarlijkse traditie) met veel prachtige anecdotes. Wederom de grote motoren gestart en de weg naar Helmond aanvaard, waar de regen me niet spaarde. Ga de ‘Luimen’ terug om te ervaren hoe het mijn alleroudste vriend Aat verging (23 dagen na mij geboren in dezelfde Rotterdamse straat), dit keer een reunie met zijn kinderen, kleinkinderen en ex vrouw Jeanny en haar man Stiep. Allerhartelijks op z’n Brabants ontvangen, oude (Indianen) verhalen opgehaald uit onze camping tijd, die overigens voor mij maar twee jaar duurde, en ‘s avonds een heerlijke Brabants maal met de nazaten:

Geweldig, en het mooiste was dat dochter Monique allemaal dia’s had van foto’s die na mijn scheiding in lucht waren opgegaan (so to speak). Die heeft die schat op een DVD laten zetten, waarvan onderstaand een impressie:

Links uw scribent met oudste zoon Rick op de schouders, rechts weilen makker Aat, met oudste zoon Marco op de schouders. Beide jongens inmiddels mid veertigers! Na een ontroerend afscheid vervolgde ik m’n weg naar Wilnis, waar broer Aad en gade Nel de tradionele broertjesdag dag lunch voor hun rekening hadden genomen. Broers en echtgenoten wel te verstaan. Vijf zestigers en twee mild zeventigers. Na een uurtje medicijnen, zo gaat dat met oudere mensen, brak de stemming pas echt los. Wederom zeer plezant en goed voor de bloedband:

Van links naar rechts: Hans, Aad, moi en Benjaminbroer(tje) Rob. Hugs en kisses, waarna een kort maar innig bezoek werd gebracht aan oude vrienden die met een faillissement kampen. Volgende slaapplek: Vinkeveen bij schoonmoeder Riet, alwaar mijn schoonzusjes Danielle en Wendy (mijn voormalige voogdekind), aangevuld met partners Aldert en Jacco mij reeds in de juiste stemming verwelkomden! Zo later op de dag worden thee en koffie veelal ingewisseld voor wat meer exotische liquide zaken. Neefje Sky was in ieder geval dolblij met de door mij meegebrachte, en door Astrid zorgvuldig uitgezochte speeltjes en kledij. De koffer werd zondags volgeladen met Sinterklaas lekkernijen die ze allemaal bijeen hadden gebracht (marsepijn, joepie!). Op naar Sneek, een geplande afspraak met Eva de Wilde-Langhorst en oude makker Joop, die helaas heel anders liep dan gepland. Maar toch weer geweldig om de eensgezindheid mee te maken van het gezin en de verbroedering tussen de twee families die Joop verbonden in Sneek. Als gepland werd de lunchpauze doorgebracht met het hele stel bij de ‘Walrus’ in Sneek, alwaar ook de aloude, steeds beter wordende, verhalen opgang deden.

Ik zweer het je, we hadden net zo goed in Brabant of Limburg kunnen zitten; die Friezen zijn helemaal niet stijf! Eva, links achterin, liet me ook nog de geneugte van Friese Whisky na:

Geweldig; nu op weg naar Den Haag, waar zo’n afsluitdijk in de striemende regen een heel andere blik op de zaken werpt. Reunie met voormalige medewerkers en stagieres bij oude CG Bart van Bolhuis en gade Thessy. Heerlijk om al die frisse mensen weer mee te maken en vooral om aan te horen hoe het al die stagieres is vergaan. Prima door Bart en Thessy georganiseerd; echt een topavond. Nu inchecken bij Hotel Ibis, auto voltanken en afleveren bij AVIS. Eitje. Toch? “Not so fast”, zeggen ze bij ons in Californie. Nadat ik de auto volgepompt had met loodvrij 95, zag ik tot mijn ontsteltenis dat er ‘diesel’ op de tankdop stond. Geen paniek, ik had immers de motor niet gestart. AVIS gebeld, waar de vriendelijke dame beloofde dat hulp onderweg was. Waarschijnlijk had ze ook geconstateerd dat ik een benzine auto besteld had. Enfin, twee uur later kwam de wegenwacht opdagen die de tank leegslurpte:

Weer getankt en auto ingeleverd. Vervolgens een half uur bibberend op de taxi gewacht die me naar de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein bracht, waar goede collega’s trouw (en half kachel) op me gewacht hadden. Mooi moment om af te sluiten. Morgen deel 2!

Tot mijn genoegen en sprakeloosheid kreeg ik van diverse kanten te horen dat het onacceptabel is dat vorige week de Luim niet gepubliceerd was. Hoewel, ik was er wel dapper aan begonnen die donderdagavond de 24e oktober. De titel: Viva Las Vegas. Met een glaasje whiskey naast me was ik er vol moed aan begonnen. Toen Astrid me wakker maakte, met het toetsenbord in m’n voorhoofd, had ik het volgende aan het beeldscherm toevertrouwd: “Ja, lieve lezers, jullie dachten die twee zitten in ‘Vegas’, dus geen Luim. Mooi niet! Vorige keer werd ons door de neus geboord vanwege een plotseling opkomende bloedvergiftiging; gaat ditmaal niet gebeuren! “ Dus toch, waarvoor mijn verschoning. Een van de hoogtepunten van die week was het optreden van Simeon Tienpoint op het consulaat. Nee, geen lullige opmerking dat het vertrek van mijn schoonmoeder dat was; wat te denken van Oma en kleinzoon Ivar (toen nog net 16)?!

Als dat geen ware liefde is! Enne, volgende week zaterdag mag ik overnachten in Vinkeveen na een dolle avond met schoonzussen en zwagers in heur huisje. Terug naar Simeon Tienpoint die alles zou vertellen over wonder Team USA, eigenlijk de Oracle boot, die op mirakuleuze wijze alsnog de America’s Cup wist te winnen. Boze tongen beweerden dat Oracle baas Larry Ellison na het Hawaiaanse eiland Lanaii, ook Nieuw Zeeland had opgekocht en derhalve de overwinning had afgedwongen. Met prachtige filmpjes en dito uitleg wist Tienpoint, die als enig Nederlandse bemanningslid alle 19 races meezeilde, ons te overtuigen dat het echt zuiver gegaan was:

Ondanks wat scherpe vragen vanuit het kritische gehoor, wist hij zich kranig staande te houden. En, kudos voor de man, hij wist er ook nog een goed doel aan te verbinden; Sailalability

“Ook als je een lichamelijke of verstandelijke beperking hebt, is zeilen voor jou mogelijk” is hun motto, en Simeon is een van hun beschermheren. De kersverse NAF Biz (Business tak Netherland-American Foundation) had er derhalve een prijskaartje van $20 aangehangen, hetgeen de kwaliteit van het publiek ten goede kwam, waardoor mijn eigen NBSO ook een (sponsor) duit in het zakje kon doen. Het was me een waar genoegen om deze ruige zeebonk een check(je) aan te bieden voor het goede doel.

De veiling van de memorabilia werd een groot succes hetgeen door Simeon met een grote grijns werd aangezien. Daags daarna werd de trip naar Las Vegas aanvaard en geen groter genoegen dan te worden uitgenodigd door twee mensen die je hebt mogen ondersteunen in hun verlangen om in Amerika aan de slag te slaan .Het Hard Rock cafe in Las Vegas werd de plek van de lunch en Lonneke en Peter vergastten ons daar op een heerlijke maaltijd. Let op hun namen, binnenkort komen die naast Afrojack op de billboards in Las Vegas! Astrid poseerde vervolgens gewillig in het prestigieuze Encore hotel:

Zaterdags verplaatsten we ons naar het Hilton Grand Vacation resort waar we zondags de verplichte (cheapo’s als we zijn) timeshare presentatie dienden bij te wonen. Astrid en ik wonnen met boter en suiker, zowel de sales lady als haar manager verbijsterd achterlatend. Met een grijns van hier tot gunder incasseerden we onze $200 hotel voucher. Alhoewel ik Astrid een keer heb moeten weerhouden om uit het gesprek te struinen toen ze het echt zat was. Zumanity was als show een tegenvaller met veel platte humor, Cirque du Soleil onwaardig.

En ja, er waren mooie ‘sensuele’ momenten in, maar iemand uit het publiek uitdagen tot een slap penisgevecht kwalificeert niet in mijn ogen. Alhoewel van rubber, en tot groot plezier van mensen die duidelijk uit het middn van de V.S. kwamen, bedenkelijk. De volgende show; Las Vagas, the show, bracht ons daarentegen veel meer genoegen, hetgeen mooi meegenomen was!

Fantastisch orkest, goed verhaal over de opgang en de ondergang van markante Las Vegas Hotels en Casino’s als bijvoorbeeld de Sands, aangevuld met echt goede zangers en zangeressen. Heerlijk amusement! Back to normal….ik kon gelijk meedraaien in het programma dat afgelopen week was opgezet om staatssecretaris Wilma Mansveld onder te dompelen in de sfeer van de Valley en Sacramento (als hoofdstad van Californie). Dinsdagavond Tesla receptie waar ze een bekwame speech hield in een strakke modieus zwarte outfit. Zoals uit onderstaand plaatje blijkt heb ik haar goed kunnen voorbereiden op het kort geding dat tegen haar departement is aangespannen:

Kort geding om veerdienst Terschelling

Is dit mijn voorland, het voorbereiden van politici op moeilijke momenten? Alle gekheid op een stokje; geweldig mens, geinteresseerd en gevat, en dat kan je niet van veel politici zeggen! Zo, dat moest er even uit! Ach, en dan belanden we bij Halloween, een gebeurtenis die me altijd doet denken aan mijn eerste board meeting van Ex’pression en de Halloween uitdossing aldaar die dat in beeld bracht:

If a picture paints a thousand words…. Daarom ben ik zo goed in staat om “Do’s and don’ts” te presenteren. Het Ex’pression board was zo on-Amerikaans dat het iedere keer op knokken uitdraaide. Nederlanders onderschatten veelal de vele cultuurverschillen. Gisteren Allerheiligen, dus de verjaardag van Ivar die zich uitgedost had als Ancorman Ron Burgundy:

Anchorman 2 komt met de Kerst uit en dreigt bij voorbaat een groot succes te worden.

De week afgesloten met een grote groep aanhangers van voormalig Consul Generaal Bart van Bolhuis die in het kielzog van zijn nieuwe baas (ja, ja, Wilma Mansveld) mee was gekomen. Ze waren van heinde en verre naar Murphy’s Pub gekomen om nog maar een keer het glas met hem te heffen. Dat noemen ze nog eens een Happy End!

Het laatste afscheid van Joop Langhorst, j.l. dinsdag, was indrukwekkend, werd mij van diverse kanten verzekerd.

Joop’s weduwe (naar woord dat ik niet meer zal gebruiken), Eva, zette de toon middels de rouwkaart, waar de aanhef niets aan de verbeelding te wensen over liet:

Ook Sparta, onze jeugdliefde, liet van zich horen:

Twee hoogtepunten moeten vermeld worden; Eva besloot haar verhaal met te vermelden dat Joop wegens zijn ziekte niet naar de Sparta 125 reunie kon, en ze daarom de Sparta mars voor hem speelde. Langzaam zong uiteindelijk iedereen mee! Kippenvel! En nog een quote van Eva: “Aukje –Joop’s eerste vrouw PL- en haar man, stonden ook op de kaart. Heb Aukje tijdens het wegdragen, door Johan met zijn beste vrienden, beetgepakt en samen achter Joop gelopen! Voelde enorm goed” Prachtig afscheid! Moeilijk doorschakelen nu, maar zo is het leven, weliswaar een dooddoener, maar een feit. Van tijd tot tijd is het zo heerlijk om even de zinnen te verzetten en de jukebox van ‘nieuwe’ 45 toerenplaatjes te voorzien. Dat doe ik dan in mijn man cave, omgebouwde garage met pooltafel, jukebox en alles aan de muren dat je in je leven verzameld hebt.

Het is daar heerlijk toeven bij tijd en wijle, terwijl Elvis ‘Are you lonesome tonight’ kweelt en de chardonnay lekker aan het verhemelte blijft kleven! Overigens, mijn schoonmoeder Riet, die a.s. zondag weer huiswaarts gaat met Arke Fly, kon ik niet blijer maken door van tijd tot tijd het weer in Nederland door te geven. Ze gaf zich vol overgave over aan de zon en als ze terugkeert, met haar huidige bruiningsgraad, zal de kwestie al dan niet Zwarte Piet onmiddellijk verstommen; ze kan zonder smink zo invallen:

Even oversteken naar India, waar zoon Bo-Peter inmiddels full time leraar is en naar het zich laat aanzien midden in een traditioneel schoolfeest niet opvalt:

Goed om hem in volle glorie en gezondheid te mogen aanschouwen! Wel een tegenvaller dat oudste zoon Rick en oudste kleinzoon Rico, wegens een technische tegenvaller, ons volgende week niet kunnen bezoeken. Hadden we ons op verheugd, maar in ieder geval zie ik ze volgende maand in Hollandsche sferen. Laat ik nou net een snipperdag gepland hebben op het moment dat het openbare vervoer (BART = Bay Area Rapid Transport) platgelegd werd wegens een staking. Hier kan je er alles over lezen:

Oakland Tribune editorial: We’ve had enough. BART directors must stand firm

Oakland Tribune editorial

Posted:   10/17/2013 05:52:39 PM PDT

http://www.insidebayarea.com/news/ci_24333949/oakland-tribune-editorial-weve-had-enough-bart-directors?source=email

Deze verwende werknemers dienen, ondanks het gigantische ongemak dat ze veroorzaken, uitgerookt te worden. Maar, ik toog met schoonmoeder Riet en gade Astrid naar de Napa wijnvallei , waar we met name veel plezier beleefden bij Kasteel ‘Castello di Amoroso’ in Calistoga. Het is een 13e eeuws authentiek Toscaans kasteel en elke steen is uit Italie aangevoerd, hetgeen geleid heeft tot een 11.000 vierkante meters tellende kasteel met maar liefst 107 unieke kamers en acht verdiepingen, waarvan vier onder de grond. Goedemorgen dames!

Gezegd dient te worden dat de lunch bij het Pacific Blues Café in Yountville ook niets te wensen overliet aan chardonnay en goed voedsel. En, Astrid was de Bob! Natuurlijk kan gezien de aard van deze Luim er maar een afsluiting zijn!

1. 2:46

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=XxbmlPSOVn8

Zo de week overziend, lijkt uitschakeling van “onze” Oakland A’s in Game 5 tegen de Detroit Tigers een niemandalletje. Eerst was ik van plan om een echte analyse over de uitschakeling te schrijven, en al die excuses van spelers en coaches aan te pakken. Nu ben ik geneigd om te zeggen , iets waar Astrid ons soms boos mee maakt; “het is maar een spelletje”. Het meest imponerend vond ik nog dat hoog in een der wolkenkrabbers in San Francisco (of all places) een A’s vlag wapperde:

Zo’n iPhone maakt niet echt briljante foto’s, maar toch! Joop Langhorst’s heengaan trof me meer dan ik me kon voorstellen, en alle herinneringen van de begin 70’er jaren en later doken op als heldere YouTube filmpjes. Het ‘verheugde’ me dat ik Sparta er op kon wijzen (met dank aan twitter) dat een van hun oud spelers geeerd diende te worden, hetgeen ze ook prompt deden.

Rotterdam – donderdag 10 oktober 2013
Sparta Rotterdam ontving het bericht dat voormalig eerste elftalspeler Joop Langhorst is overleden.
Op 11-jarige leeftijd werd Joop Langhorst in 1954 aspirant-lid van Sparta. Op 18 december 1966 maakte Joop zijn debuut in het eerste elftal in de uitwedstrijd tegen Sittardia. In totaal speelde de verdediger 68 competitieduels en 9 bekerduels voor de Kasteelclub. Na drie seizoenen in het eerste elftal werd Joop verkocht aan SVV voor 39.200 gulden.
Joop Langhorst was door zijn ziekte niet meer in staat om bij de reunie te zijn van het 125-jarig jubileum. Gisteren overleed Joop Langhorst op 70-jarige leeftijd.
Sparta Rotterdam wenst de familie, vrienden en kennissen veel sterkte met het verlies.
Foto: Archief Sparta Rotterdam

Wegens mijn november trip naar de Internationale Economische Week in Den Haag, had ik reeds een aantalbusinessvrienden uitgenodigd voor het Nationaal Export Event in Rotterdam:

Na de grap van een Amsterdamse zakenvriend: “mijn paspoort is verlopen”, kwam een andere reactie die minder grappig was; “ik heb ….kanker, fase 2 en mijn relatie is beeindigd”. *Slik*. Met goede moed zal hij het Rotterdamse event bezoeken, dat wel, en ook nog vreugde putten uit het gegeven dat hij onlangs grootvader is geworden. Last, but not least meldt een goede ex-collega/vriend mij hedenmorgen dat zijn huwelijk na een behoorlijk aantal jaren op de klippen is gelopen. Komt niet meer goed, sombert hij. Even zitten, even zitten, even in het zakje blazen, kijk naar buiten waar de zon net over de foothills van Mount Diablo piekt en geef het een plekje. Mooi, beter zo? Gisteren een geweldig goed bezochte borrel bij Murphy’s Pub bijgewoond, hetgeen de burger weer moed gaf, tot vanmorgen dus. Mijn vriend van hedenmorgen adviseerde me nog het volgende: ‘Kus aan Astrid en blijf lief voor d’r’. Laat ik haar nou net een kopje koffie met een stroopwafel geserveerd hebben! Snel maar even een refill doen en gezien de week maar een van m’n favoriete songs spelen:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=VvMcVZf7fyE

Vanmorgen kreeg ik het droevige bericht van Eva, Joop’s echtgenote, dat hij vanmorgen het tijdelijke met het eeuwige verwisseld had. Ik kon een traan niet weerhouden (ondanks dat ik zo stoer ben) toen zij er aan toevoegde ‘wat had hij je nog graag gezien’. 20 juli j.l. schreef ik, onder het motto van waar blijft de tijd, ‘Ode aan Joop’, die ik onderstaand nog maar eens herhaal:

‘Maar, nare gedachte, is het ook zo lang dat ik m’n oude baas, voetbalmakker en werknemer Joop langhorst niet gezien heb? Inderdaad! Joop ging van Rotterdam naar Sneek, Friese heimwee, en ik begon met Astrid aan avonturen in Duitsland, België en nu alweer 15 jaar US of A! Dankzij Facebook en Sjaak Swart’s 75-igste verjaardag, waar ik Bertus Holkema (legende in de muziekbizz) er op attendeerde dat ik nog mooie foto’s van Sjaak had van het WK voetbal 1990 (begrijpt U het nog?), dat Eva de Wilde me bevriende. Eva, sinds 26 jaar de vrouw van Joop. Niet dat Joop uit m’n gedachtenloop totaal verdwenen was; zie onderstaand stukje uit m’n Luim van 8 januari 2011 n.a.v. het overlijden van Coen Moulijn:

Has anybody here, seen my old friend Coentje – Can you tell me where he’s gone? He dazzled a lot of fullback’s, but even dribblers say too early, “so long”.

Als grote Sparta fan, van kinds af aan, was het natuurlijk een gruwel om tegen Feyenoord te moeten spelen met Coen op links. Daar komt de draad; Sparta’s rechtsback, Joop Langhorst, vocht menig duel met Moulijn uit en deed dat niet slecht. Joop was Chief Data Processing, mijn baas dus, bij het Amerikaanse leger, waar ik van december ’66 tot november ’70 gewerkt heb. Via hem kwam ik in de selectie van Sparta terecht, onder leiding van Wiel Coerver, waaruit ik hardhandig verwijderd werd toen ik dreigde met voetballen te stoppen als ik geen contract kreeg Eva had van zo’n duel van Joop met Coen eerder dit jaar n.a.v. de viering van hun 26-jarig huwelijk een mooie foto-op linnen-portret laten maken:

Echter, kwam ik er de laatste weken ook achter dat Joop begin dit jaar ernstig ziek was geworden, zo ziek dat hij zelfs het grote Sparta-125 feest moest missen. En dat moet echt een domper van jewelste voor hem geweest zijn. Maar Joop was niet alleen voetbal voor mij, en de titel is ook niet zo maar gekozen. Waar ik nu sta, heb ik ook voor een deel aan Joop te danken. Immers, toen wij ons er goed van bewust waren dat ponskaarten-automatisering niet alles was, gingen wij ons voorbereiden op cursussen bij IBM in Amsterdam, DOS, COBOL en RPG werden onze kooswoordjes. Maar, eindeloze avonden naar Amsterdam in Joop’s BMW werden afgerond met de daarbij behorende certificaten. Oh ja, ik had in die tijd een brommer, en dan is het nog een heel end naar Amsterdam! Eva wist me te melden dat momenteel de situatie redelijk stabiel is en derhalve hoop ik Joop en Eva november a.s. te bezoeken wanneer ik NL aandoe voor zaken. Ter afsluiting en ter ere van Joop een prachtig plaatje van het ANP uit de wedstrijd Ajax – Sparta van 19 januari 1969:

Uit Algemeen Nederlands Persbureau – Fotoarchief, 1963-1969 van de ANP Foundation

VOETBAL-EREDIVISIE-AJAX – SPARTA 2-1

AMSTERDAM: Eredivisie: Ajax – Sparta 2-1: Aanvaller JOHAN CRUIJFF van Ajax en Sparta doelman JAN VAN BEVEREN komen flink met elkaar in botsing. Verdediger JOOP LANGHORST kijkt toe.

Je kunt je echter niet voorstellen hoe die eindeloze ritten van en naar Amsterdam, vanuit Rotterdam-Ommoord, waar onze families een torenflat behuizing mochten noemen, ons samenbracht. Eindeloze toekomstpraatjes, eindeloze voorspellingen hoe goed het ons zou gaan en wat van dies meer zij. Toen ik bij het Amerikaanse Leger (terminal Rotterdam) vertrok om bij wijnimporteur Carp te gaan werken, schreef Joop een prachtige referentiebrief voor me:

Onze band bleef voorgestaan toen ik met 50.000 geleende guldentjes Multi Function Computers oprichtte in 1976. Joop was bij de opening in Zoetermeer aanwezig en ik beloofde hem aan te nemen zodra we genoeg orders hadden.

Joop naast mijn zittende ouders, 3e van links, en zo te zien had hij wat jong grut bij zich. Het kwam ook echt in orde, zoals het hoort, en Joop kon aan de slag bij een klant van ons in Friesland; Lankhorst. Grappig detail; wij reden bij Multi Function allemaal in Mazda bedrijfsauto’s en Joop had net uitgevonden dat er een nieuwe Mazda 323 aankwam, die hij net wat sportiever vond uitzien dan het huidige model. Dus, of hij even met een leenauto kon rijden tot het nieuwe model er was. Natuurlijk! Sindsdien zijn de maanden en jaren vervlogen en Joop voetbalde in Friesland, verankerde daar, en onze banden verslapten totdat Eva ons weer samenbracht. Tot mijn grote verdriet kan ik hem niet meer in levende lijve de hand schudden, een omhelzing geven en nogmaals aangeven dat hij ook een van die mensen was die mijn leven heeft vorm gegeven. Eva, kinderen en kleinkinderen, heel veel sterkte, en wellicht is het beter zo voor Joop, de trotse sportman, dat aan zijn lijden een eind is gekomen. In Californie leven we innig met jullie mee.

Kijk, dat zie je niet elke dag! De vrijdagochtendkrant had heel veel ruimte genomen om onze ‘eigen’ Oakland Athletics in het zonnetje te zetten.

De verwijzing naar de film over de A’s, ‘Moneyball’ met Brad Pitt en de toevoeging dat het tijd werd om een nieuwe film over hen te beginnen, geeft wel aan hoe de A’s er voor staan. De sfeer was electrisch in het stadion, uitverkocht met ruim 48.000 toeschouwers, zo ook in huize Laanen waar Ivar met 4 vrienden de ruime sofa had ingenomen. Kaj nam het er even later ook van (pilsje!) met vriendin Michelle aan z’n zijde. Astrid en schoonmoeder Riet zaten aan tafel met een glaasje wijn en een puzzle. Helaas, de Detroit @ A’s game was al voorspeld om een lage uitslag te hebben, maar A’s Ace Bartolo Colon gaf reeds 3 runs weg in de eerste inning. Dat was net genoeg omdat de A’s slechts 2 keer scoorden, na een geweldige homerun van Cespedes. Kaj en Ivar zijn er vanavond live bij betrokken omdat Astrid en ik een dinerafspraak hebben met de Van Buitens. Fred, mijn A’s fanatisme kennende, bood nog aan om het te verzetten, maar manhaftig heb ik dat geweigerd, echte vrienden gaan voor wie en wat dan ook! Nu de Amerikaanse regeringssluiting: kopte ik in mijn column van 14 september j.l. nog met “Rare jongens die Amerikanen”, nu kan er nog een schepje bovenop:

Government Shutdown 2013 (RICK McKEE – Augusta Chronicle) .

Voor de zekerheid; de olifant vertegenwoordigt de Republikeinen. In wezen is Obamacare, de nieuwe ziektekosten verzekering, voor iedereen, het middelpunt van de discussie, hetgeen de Republikeinen ongedaan willen maken, danwel stevig willen verzwakken. Het nieuwe budget en de verhoging van het schuldenplafond weigeren ze goed te keuren indien Obamacare, een goedgekeurd programma, niet afgezwakt wordt. Chantage? Bijna goed! In ieder geval gaan hier met name de ouderen, zwakkeren en de jeugd de dupe van worden. De Tea Party is een kwaadaardig gezwel binnen de Republikeinse partij die hen intern zal verscheuren. Nu iets leuks; Zazi!

Zoals ik altijd jonge inkomende entrepreneurs belerend toespreek; netwerken doe je overal! Dus, een tweetal weken geleden kwamen wij op een partijtje de eigenaar tegen van een kleine nachtclub in Martinez, die wij trots informeerden dat wij uit Nederland kwamen. “Oh, dan moet je donderdag 3 oktober naar mijn club komen, daar spelen drie meiden uit Holland de sterren van de hemel”. Voor de goede orde; hij zei dat op z’n Amerikaans. Wij op pad met wat vrienden naar ‘Armando’s’ en we werden niet teleurgesteld; integendeel! Wat een talent, wat een geweldige stemmen, met name ook in de harmonies. En daarnaast spelen ze ook nog ieder 2 of meerdere intrumenten. Wij, en het publiek, waren flabbergasted, oftewel gevloerd! Ze reizen volgende week naar L.A. waar ze in de woestein bij het Joshua Tree Festival spelen. Oh ja, ze zijn even grappig als mooi (icing on the cake)! Volg hen op www.zazimusic.com Donderdagmorgen deed ik de opening, per skype, voor :

Executive Startup Bootcamp Silicon Valley Presentatie 3 oktober

Programma Presentatie Mark Zawacki: 

17.00 Ontvangst

17.10 Opening door Peter Laanen (videostream vanuit Silicon Valley)

17.15 Mark Zawacki, ‘How to capture a Silicon Valley Startup mindset for your business’

18.15 Ruben Nieuwenhuis, Executive Startup Bootcamp

18.45 Borrel

Om heel eerlijk te zijn; m’n verhaal vloeide, maar in je eentje in een kantoor met een camera op je gericht om 8 uur ‘s ochtends, zonder gevoel voor de mensen die 9 uur verder zitten (borreltje?) is niet mijn forte. Het liefst presenteer ik ‘live’, hetgeen gaat geschieden januari 2014 in Rotterdam voor een Startup Bootcamp. Afsluitend; heel prettig weekend en Go A’s!  PS: m’n andere sportliefde, raden maar, staat met 2-0 voor tegen De Graafschap, Joepie!

Life is Live, mensen!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=pATX-lV0VFk

Grotere contrast tussen het begin en het einde van een Luimweek kan je je niet voorstellen! Monter uitgedost en in kampioenstemming togen Kaj, Ivar en ik zondag naar het A’s stadion, officieel O.co Colisium vanwege de sponsor, Overstock.com. De horde die genomen moest worden heette Minnesota Twins, en die jongens waren de twee vorige wedstrijden door de A’s van de mat geveegd. Maar…..ook in honkbal is het balletje rond en veel hangt van de pitcher af. Geen nood, de ‘onzen’ klaarden het karwei en na een 11-7 overwinning kon de overwinning van de AL West gevierd worden:

Van links naar rechts: moi, Uncle Steve, Ivar en Kaj. Wat kan zo’n pilsje van $9 dan lekker smaken! Maandagochtend vroeg aan de bak met een Oracle ontbijtsessie waar ik het voorrecht had om de “do’s and don’ts” van het zakendoen in Amerika te mogen presenteren. Vanwege de meer dan aardige tweet die Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst hierover de ronde deed doen, onderstaand een impressie van zijn economische presentatie:

Oh ja, Ard, gefeliciteerd met jouw 44e verjaardag! Enne….kalm aan bij de Folsom Street Fair!

A’s hall of famer Catfish Hunter had ook zo’n snor….mmmmmm. Laat maandagmiddag met de prettige Oracle resellers op een boottripje in aanwezigheid van Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt, diens charmante gade Saskia en de Gevolmachtigde Economische Minister voor de V.S., Remco Zeeuw. Lijk ik op een ‘Prive’ hournalist, of niet?!

Enfin, uiteindelijk zijn het keihard werkende mensen als ik die dit soort karweitjes dienen op te pakken! Woensdagmiddag aandacht voor schoonmoeders die al een week bij ons bivakkeert. Na een eenvoudige doch voedzame lunch bij huiskroeg Murphy’s Pub, togen wij naar toeristen trekpleister Pier 39 alwaar tot Riet’s verrassing Astrid de ‘Rocket Boat’ had gereserveerd.

Deze foto is genomen voor ons tochtje met snelheden oplopend tot 80 km op het water. Heur haar werd steil achterover geslagen door de meedogenloze wind, dus die (vond ik wel aardige) foto moest ik vernietigen! Een mooie bonus kregen we op het water toen Team USA (Oracle dus) het wonder volbracht door alsnog de America’s Cup te winnen na acht (8) opeenvolgende overwinningen. De Kiwi’s (Nieuw Zeeland)zijn benadeeld, flitste het al snel door social media land; Larry Ellison (CEO Oracle en eiger van Hawai eiland Lanai) heeft die overwinning gekocht! Gekocht….plotsklaps kwam de herinnering bij me op aan een Luim die ik 25 april 2009 geschreven had:

Goodbye, Larry: Oracle could slash half of Sun’s staff

Chris Keall | Wednesday April 22 2009 – 07:11am

My, Mr Ellison, what big teeth you have.

Larry’s boodschappenmandje vanaf 2005:

Flashback dus, maar wel een arrogante kerel die zijn beste klanten en wederverkopers rustig drie kwartier laat wachten voor een toespraak omdat zijn speeltje aandacht nodig heeft. Nee, ik ben niet jaloers, ik krijg al de rillingen als ik ons zwembad schoon moet maken! Donderdag weer een “do’s and don’ts” presentatie voor een zeer geanimeerde delegatie van Voyedge, waar Social Selling Guru Jacco van der Kooij (dynamischer komen ze niet) ‘s avonds een presentatie hield.

En dan volgt een uitnodiging voor de ‘celebration of life’ van Liz Altieri, de afsluiting van mijn week bij Trader Vic’s in Emeryville, waar het allemaal voor mij begon:

Life Celebration for Elizabeth Cowan Altieri

• Host:

Jamie, Stephan and Christina Vernaelde

• When:

Friday, September 27 from 6:00 PM to 9:00 PM

• Where:

Trader Vic’s Emeryville 9 Anchor Drive Emeryville, CA 94608

En mijn eerste bankier in 1998 was dus Liz Altieri, veel te vroeg van ons heen gegaan op 56-jarige leeftijd. Celebration betekent dus mooie en indrukwekkende verhalen vertellen over het leven van Liz en er werden heel wat tranen geplengd. Maar, zo als Liz het zou willen; geniet van het leven zo lang het kan!