Category: Uncategorized

Koningen verdwijnen waar medicijnen verschijnen!

Na de King of Rock ‘n’ Roll is nu ook de King of Pop van het toneel verdwenen. En lijkt het logisch dat ook ik m’n Michael Jackson ei leg.

Natuurlijk ben ik niet zo verrast als eenieder die in tranen uitbarst, danwel kaartjes had gekocht voor de ‘concerts to be’.

Michael had sinds 1997 niet meer opgetreden en was inmiddels de 50 gepasseerd.

Halloooooooooo!!!

Weet je wat een moonwalk, en wat van dies meer zei, voor een vijftigjarige betekent?!

De repetities alleen al voor de komende toer van 50 concerten in de U.K. moeten op zich zelf killing geweest zijn.

En vervolgens het nieuws dat hij ook waarschijnlijk nog een shotje Demerol tot zich had genomen (als toetje?).

Dit zegt drugs.com o.a. over Demerol:

Indications and Usage for Demerol

For the relief of moderate to severe pain

For support of anesthesia

Omdat niemand het durft te zeggen, wil ik het volgende kwijt; ondanks dat de autopsie nog zes weken op zich zal laten wachten, lijkt het gerechtvaardigd te stellen dat Michael Jackson, net zoals zijn reeds overleden ‘father in law to be’ Elvis Presley, waarschijnlijk een wandelende medicijnkast was.

Zie beneden wat men bij de autopsie van Elvis aantrof!

Voor wat betreft Michael’s trieste jeugdleven vind je de beste clue in het boekje behorend bij de dubbel CD ‘Past, Present And Future, BOOK 1’. Wow, dat is nogal een veelzeggende tekst!

Het verklaart mijns inziens de wijzigingen die hij ‘face wise’ onderging van zijn 20e tot zijn 28e en duidelijk weerspiegeld warden in de album covers van ‘Off The Wall’, ‘Thriller’ en ‘Bad’.

De drie albums zijn dus van mij (vinyl) en heb ik dus gekocht omdat zijn muziek mij boeide (in ‘mint condition’ maar niet te koop!).

Mijn favorieten:

‘Off The Wall’

YouTube – Michael Jackson – Don’t Stop ‘Til You Get Enough

YouTube – Michael Jackson – She’s Out Of My Life

‘Thriller’

YouTube – Michael Jackson – Beat It

YouTube – Michael Jackson – Billie Jean

‘Bad’

YouTube – Michael Jackson – The Way You Make Me Feel

YouTube – Michael Jackson – Man in the mirror

Over wijzigingen gesproken; beneden een plaatje van die andere King met aan zijn linkerzijde nog een shotje van Lisa Marie, de latere mevrouw Jackson.

Beneden Elvis in Las Vegas met wat wijzigingen die ik eerder al aanroerde.

Omdat mijn gedachten op zo’n zaterdagmorgen nogal her en der heenspringen, moest ik eigenlijk plotsklaps aan Eckart denken die ook nogal van uiterlijk wijzigde.

Dat klinkt vreemd, maar hij ging van ‘kantoor’ type meer naar ‘glamour’ type ondanks zijn eenvoudigheid in zijn status van multi miljonair.

Foto uit het BSO boek “Het Hoofd Sprak”

Persfoto

Striking, toch?!

En ik?

Van mij zeggen ze altijd dat ik niet veel ouder word.

Op wat rimpels na en een grijzende snor hebben ze gelijk.

Het voordeel van vroeg kaal worden!

Saai?

Zekers, maar toen kaal ‘in’ begon te worden, was ik weer helemaal het ventje.

Zoals de liftboy reeds zei over het leven: “het kent z’n ups en downs”.

PS: Ik was indertijd weg van Farrah Fawcett!

Het nieuws van zaterdag 20 juni 2009; een zomers begin

De koffie pruttelt naar het hoogtepunt en ik open een vers pakje stroopwafels.

Gezellig!

Wat een naar nieuws; snel maar even doorbladeren naar mensen die het wat beter hebben.

Heeft U dat nou ook; die mensen die een iPhone hebben en je te pas en te onpas de diverse applicaties demonstreren?

Ze vingeren je fluitend door de diverse mogelijkheden.

Een veeg met de vinger en je weet wat voor weer het in Nederland is.

Vooral Hollanders in Silicon Valley vinden dat geweldig.

Kijk; je kan er ook een aansteker van maken.

En een zaklantaren.

Maar ik moet zeggen dat tijdens onze laatste trip naar Washington het apparaat feilloos een geschikt restaurant vond, inklusief de weg er heen.

Kudos voor mevrouw Laanen die mijn Blackberry maar een oudemannen apparaatje vindt.

Echter, koning, keizer, admiraal….ook al heet je Steve Jobs en ben je Apple’s Messias, dan nog ben je niet onkwetsbaar (en Steve drinkt zelfs niet….).

Report: Apple CEO Steve Jobs had liver transplant in Tennessee

MediaNews

Posted: 06/19/2009 09:43:54 PM PDT

Updated: 06/19/2009 10:41:32 PM PDT

1 of 1Full Size

Apple Chief Executive Steve Jobs, on a medical leave from the company, received a liver transplant about two months ago, The Wall Street Journal reported on its Web site Friday night.

The newspaper said Jobs is recovering and is expected to return to work later this month as Apple has previously said, but that he may work part time for some time after his return.

"Steve continues to look forward to returning at the end of June, and there’s nothing further to say," Apple spokeswoman Katie Cotton told the Journal.

The newspaper reported that some company directors knew that Jobs, 54, who had taken a leave of absence from the company after being treated for pancreatic cancer, had the surgery, which took place in Tennessee.

Dat brengt ons natuurlijk (honger, kado’s, ziekte) naar vaderdag en onze held: Barack Obama.

Zijn verhaal is iets waar ik me in kan vinden.

Niet dat het mijne zo diep was, maar ik kan me eigenlijk ook weinig van mijn vader herinneren, behalve dat ook ik zijn naam draag.

Hij stierf toen ik 12 was na een langdurig ziekbed.

Daarvoor was hij eindeloos met bus en trein op pad om bedrijfskleding aan de man te brengen.

En wij, mijn oudere broers en ik, moesten dat dan weer afleveren en geld incasseren als hij iets verkocht had.

Op pad met het moordenaartje van de Rosestraat in Rotterdam Zuid.

Het moordenaartje een soort tram/trein die naar de eilanden (Goeree-Overflakkee) ging, en alle dorpen daartussen, en zo vernoemd werd vanwege de vele ongelukken in de loop der jaren.

Dat blijft je bij; of, als je lekker aan het voetballen was dat je drie flesjes bier bij kruidenier Suiker moest halen als vader thuis was en dorst kreeg.

Op de pof, dat wel.

De goede dingen die mijn moeder deed komen natuurlijk pas ter sprake bij de volgende moederdag. Okay, zal ik een moederskindje geweest zijn!

Nou ja, kortom, ik probeer in ieder geval een betere vader te zijn, en dat is moeilijk zat.

Toen mijn oudste zoon Rick dan ook ter opluistering van mijn 50e verjaardag .Papa live vertolkte golfde er heel wat door me heen!

En, mocht je de clip spelen, Papa – Stef Bos. Eerbetoon aan mijn vader. dan zie je ook wat dit lied bij kinderen teweeg brengt die hun vader verloren hebben.

Hoe het ook zei, geniet van het onderstaande Obama verhaal en maak er morgen wat moois van, want uiteindelijk zijn hij en ik er niets minder van geworden (hij wat meer)!

Obama tells men what kind of dads they should be

AP – FILE — This undated photo released by Obama for America shows Barack Obama and his father, also named …

By CALVIN WOODWARD, Associated Press Writer Calvin Woodward, Associated Press Writer – 1 hr 52 mins ago

WASHINGTON – Barack Obama got a basketball, his first name and ambition from his father. Little else. The son gave back more than he received: a lifetime of ruminations about the man who abandoned the family, a memoir named "Dreams from My Father," and endless reflections on his own successes and shortcomings as a parent of Sasha, 8, and Malia, 10.  As a candidate and now president, he’s been telling men what sort of father they should be. It’s become his Father’s Day ritual. He’s asking American men to be better fathers than his own.   The president showcased fatherhood in a series of events and a magazine article in advance of Father’s Day this Sunday. He said he came to understand the importance of fatherhood from its absence in his childhood homes — just as an estimated 24 million Americans today are growing up without a dad. Fathers run deep in the political culture as they do everywhere else, for better and worse. Michelle Obama has said many times how her late dad, Fraser, is her reference point and rock — she checks in with him, in her mind, routinely, and at important moments.      Obama’s presidential rival, John McCain, called his own memoirs "Faith of My Fathers," tracing generations of high-achieving scamps. The father-son presidencies of the George Bushes were bookends on Bill Clinton, whose father drowned in a ditch before the future president was born and whose stepfather was an abusive alcoholic nicknamed Dude.  A Kenyan goatherder-turned-intellectual who clawed his way to scholarships and Harvard, Barack Hussein Obama Sr. left a family behind to get his schooling in the United States. He started another family here, then left his second wife and 2-year-old Barack Jr. to return to Africa with another woman. His promise flamed out in Africa after stints working for an oil company and the government; he fell into drink and died in a car crash when his son was 21, a student at Columbia University.

                                                                                                                                    I “I don’t want to be the kind of father I had," the president is quoted as telling a friend in a new book about him.

Concord Pavilion, donderdag 11 juni, 2009.

De dag dat ruim 400 Northgate High School studenten hun diploma uitgereikt krijgen en een eerste stap hebben gezet op hun weg naar morgen.

Er wordt een spektakel eerste klas van gemaakt beginnend met –uiteraard- de The Star Spangled Banner: America’s National ….

Mijn gedachten dwalen gedurende de speeches soms alle kanten op, zeker op de momenten dat de rode golf van toga’s hun meegesmokkelde strandballen opblazen en vrolijk in de rondte boksen.

Dit tot soms groot genoegen van de 4.000 familieleden en vrienden, en tot enig ongenoegen van de in zwarte toga’s uitgedoste faculteitsleden.

Hoewel sommigen bij tijd en wijle een lach niet kunnen onderdrukken.

Het is prachtig en ontroerend en gelukkig kan ik mijn zakdoek weer kwijt aan egaa Astrid.

Want, een van die studenten is onze bijna 18 jarige zoon Bo-Peter.

Bo-Peter poseert alvorens zijn diploma in ontvangst te nemen

Ik meen me te herinneren dat ik mijn diploma in een manilla envelope thuisgestuurd kreeg.

Mijn ouders knikten goedkeurend en gingen weer over tot de orde van de dag.

Immers, als na-oorlogskind lagen de banen opgeschept, enne…..doe maar gewoon, dit wordt van je verwacht.

Wij zwellen van trots; in deze tijd met al zijn verleidingen en een wereld in chaos, mag je je verheugen dat jouw kind deze belangrijke eerste stap heeft gezet.

Vreemd genoeg bedenk ik me plotsklaps dat mijn oude makker Peter Wijsman komende maandag de respectabele leeftijd van 58 bereikt.

Hij kwam als een soort briljante vlegel onder mijn “chef” vleugels in het jaar 1974; 35 jaar geleden. Auw!

Zo werd hij althans geintroduceerd door Joep Toth, oprichter en direkteur van Holland International Computer Services.

Joep was inderdaad de zus van Sylvia Toth en is helaas lelijk berooid aan zijn einde gekomen.

Zelf was ik daar 1973 in dienst getreden als systeemanalist/programmeur voor het ruime maandelijkse bedrag van fl. 2.250.00.

Na een bliksemcarriere (gewoon je uit de naad werken) werd ik benoemd tot Division Manager en kreeg ik genoemde Peter Wijsman onder mijn hoede, evenals ene Ton Bunnik (later ook wel de professor genoemd).

Wijsman groeide uit tot Oracle hot shot, en Bunnik is momenteel eigenaar van Bunnik Business Intelligence.

En nu weet ik weer waarom dat allemaal in mijn hoofd schoot; Bunnik, ook onder mijn vleugels, heb ik eens moeten vermanen omdat hij lucht dildo’s (later vervangen door air guitar) gooide naar een mede collega,  waarna programmeuse Agatha Koot zich bij mij beklaagde over hun gedrag, omdat zij ook in dat kantoor zat.

Wijsman presteerde het om onderweg naar ons favoriete barretje “t Haasje” op de tramrails, bij het tramhuisje, leuke dames op te pikken onder het mom dat de tram vertraagd was.

Zat ik echt aan het stuur?

Peter Wijsman, Ton Bunnik en mode presentator Peter Laanen bij HI “5”

Deze jongelui zijn uitgegroeid tot betrouwbare zakenpartners!

Daarom heb ik zoveel hoop dat zoon Bo-Peter uitgroeit tot een aanwinst van deze maatschappij.

Natuurlijk kan ik het niet nalaten om Peter Koelewijn er tegen aan te gooien, hoewel dat meer past in de tijd dat oudste zoon Rick opgroeide.

Heb ik daar vorige week nog voor gewaarschuwd, en nu dit!

Premier Jan Peter Balkenende zei vrijdag dat kiezers met hun grote steun aan zowel anti- als pro-Europese partijen een duidelijk signaal hebben willen geven, maar de signalen zijn wel „heel verschillende en soms zelfs tegengesteld”. „Dat is goed voor het debat over Europa”, zei Balkenende vrijdag na afloop van de ministerraad.

Hoorde ik daar de vooroorlogse (WO2) Minister President Colijn weer?

‘Ik verzoek den luisteraars dan ook, wanneer zij straks hun legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als zij dat ook andere nachten doen. Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’.

Hendrikus (Hendrik) Colijn (1869–1944)

Offe….omdat we gewoon zo zijn?!

YouTube – Fluitsma & Van Tijn: 15 miljoen mensen with subtitles

Terug naar (laatste vrije aflevering….hoewel….) waar we waren gebleven!

Mama

De rit naar Rotterdam kan ik wel dromen.

Het mooiste deel vind ik wanneer je vlak voor de Van Brienenoordbrug de Maasboulevard opdraait. Wat een prachtige sky line.

Rotterdam heeft zich daadwerkelijk van een lelijk eendje tot zwaan getransformeerd.

Previous user photo Next user photo

Ik heb nog mid vijftiger jaren gevoetbald op de puinhopen die de Duitsers achter lieten in het gebombardeerde hart van Rotterdam.

En vlotje gevaren in de onder water gelopen kelders van het in aanbouw zijnde Dijkzigt ziekenhuis.

Nog een Godswonder dat ik uit m’n jeugd ben gekomen met ‘slechts’ een gebroken pols en hier en daar wat littekens.

Het appartement waar mijn moeder woont ligt aan de Wijnkade, ze werden eind zeventiger jaren gebouwd ter vervanging van oude, lelijke pakhuizen.

Met mijn stiefvader, die 6 augustus vorig jaar overleed, terwijl wij op vakantie in Malta waren, heeft ze daar zo’n twintig jaar gelukkig gewoond.

Ook mijn moeder is behoorlijk aan het kwakkelen, en ofschoon ze 85 jaar werd afgelopen januari, is ze geestelijk meer dan behoorlijk bij.

Ze maakt van het bezoek altijd een mini feest; blokjes kaas al gesneden, whiskietje ingeschonken en een geldersch worstje achter de hand voor de zekerheid.

Hans van Hemert, onder andere bekend als producer van Mouth & McNeal en Luv’, vroeg mij een aantal jaren geleden om de tekst te schrijven voor de groep Vulcano, met als thema moeder (dag).

Hans houdt van thema’s, bijna al zijn groepen zijn als zodanig samengesteld.

Maar ja, als je, zoals Hans, van de royalties kan leven, dan doe je het goed.

Onmiddelijk moest ik aan mijn moeder denken; het refrein vloeide uit mijn pen:

“Lieve, lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjes gezicht,

lieve, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een bericht,

m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar,

als ik dalijk thuiskom, bezoek ik haar,

lieve, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”

Helaas hield Vulcano kort daarop te bestaan, hetgeen hopelijk niets van doen had met mijn tekst.

Mijn moeder zoemt de buitendeur open en staat al bij de ingang van haar appartement te wachten.

God, wat is ze klein geworden, en mager, rilt het door me heen.

“Ha die moeke,” luidt mijn standaard tekst.

“Dag jongen, kom maar gauw binnen, daar brandt de kachel.”

Zodra ik zit, komen de lekkernijen een voor een op tafel.

Zelf neemt ze een jonge jenever van een wit merk.

Even valt er een stilte en dan beginnen we tegelijk te praten.

Lachend kijken we elkaar aan en dan zegt ze, “weet je nog dat pa altijd zei dat de dood een reden moest hebben?”

“Ja ma, omdat hij altijd zware van de weduwe rookte, meende hij in ieder geval zijn eigen reden te hebben gecreeerd.”

Ze haalde haar schouders op ten teken dat ze echt iets op haar lever had.

“Weet je,” begon ze, “weet je, wil je me beloven dat als ik iets van kanker heb of zo, dat je me niet toestaat om zo’n chemo kuur te doen.”

Beiden wisten we hoe vorig jaar de chemo kuur mijn stiefvader’s leven wellicht met enkele maanden verlengd had, maar de kwaliteit verkort.

Zijn biertje, zijn lust en leven, was volgens hem door ons aangelengd, achter zijn rug om.

Omdat hij hardhorend was, bestempelde hij alles dat voor hem onverstaanbaar was, als een vorm van roddel, met hem in de hoofdrol.

Mijn moeder had het er, mede gezien haar gevorderde leeftijd, knap lastig mee.

Ongemakkelijk tuur ik in mijn cognac kleurige whisky; ik ben niet goed in praatjes over de dood, ondanks dat ik er al te veel mee geconfronteerd ben geweest.

Ik schraap mijn keel, “ma, je wordt vast honderd, ik beloof echter mijn poot stijf te houden als je er om vraagt. Mijn beurt om wat in te schenken.”

In de eikenhouten keuken neem ik me voor om haar een light versie te vertellen van hetgeen op dit moment gaande is.

Het Arcade verhaal had haar reeds geschokt.

Mijn moeder leed aan het grote enveloppen syndroom, zoals ik dat noemde; voor haar waren grote, of blauwe, enveloppen het teken van naderend onheil.

Soms moet ik ze openmaken, om haar dan geruststellend voor te lezen dat het om een geringe verhoging van de onroerend goed belasting gaat, of iets dergelijks.

Binnengekomen doe ik haar verslag van de ontwikkelingen, waarna ze zegt dat pa en zij de mening waren toegedaan dat ik altijd op mijn pootjes terecht zou komen.

Pa Jan en Ma in feeststemming (1960)

“Goed om te weten, ma,” zeg ik, om vervolgens op haar een toast uit te brengen, waarbij haar felle grijze, opmerkelijk sprankelende ogen goedkeuring uitstralen.

Nadat we de familie doorgenomen hebben, besluit ik op te stappen omdat het me toch wel weer een uurtje kost, op dat tijdstip, om rond zeven uur terug te zijn bij Eckart en consorten.

Na een innige omhelzing en nog wat nazwaaien op het balcon, verdwijn ik om de hoek, opgelucht dat het beter ging dan verwacht, alhoewel ik weet hoe goed mijn moeder toneel kan spelen.

Weer terug naar de Maasboulevard, waar het verkeer zich stapvoets voortbeweegt naar de Van Brienenoordbrug.

Tijd ook om even zoon Rick te bellen dat de plannen helaas gewijzigd zijn.

“Met Rick,” schalt het door mijn auto.

“Vader hier, ik moet me helaas afmelden voor vanavond.”

De teleurstelling klinkt in zijn stem door als hij om het ‘waarom’ vraagt.

Ik leg hem de situatie uit en Rick draait om; hij is altijd nogal avontuurlijk aangelegd geweest.

“We doen dit snel over,” beloof ik, “hou jij intussen een oogje op oma?”

Rick is gek op oma, en toen opa nog leefde gingen hij en zijn vrouw Imelda bijna wekelijks langs voor een potje klaverjas.

“Zekers, veel sukses vanavond,” sluit Rick af.

Het diner

Nadat ik de altijd openstaande deur van Eckart’s keukeningang dichttrek, lijkt de stemming aanmerkelijk opgeklaard te zijn.  

Zijn het de cocktails, of is de kleine filmdiploma viering van Eckart’s stiefzoon Jan Diederik, waar Gary een namaak Oscar heeft uitgereikt, de oorzaak?

Hoe het ook zei; Gary oogt heel relaxed en we beginnen een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen.

vr 29 mei 2009, 22:54 | 380 reacties | lees voor

‘Vuile klootzak’ tegen agent mag

ZUTPHEN -  De aanhouding van een 24-jarige Zutphenaar had wel wat zachtzinniger gekund, oordeelde een politierechter vrijdag. De man maakte de agenten tijdens zijn arrestatie uit voor ‘vuile klootzakken’, maar dat kon de rechter zich wel voorstellen…

Een van mijn taken in het door mij zo beminde Californie is Nederlanders die zich hier zakelijk willen vestigen een aantal “do’s and don’ts”  bij te brengen.

Daarom ook lees ik dagelijks een of meerdere Nederlandse kranten om met bovenstaande voorbeelden aan te tonen dat je dat vooral niet hier moet proberen.

Eerder reeds heb ik dat aangegeven met de Albert Heyn fraude affaire; beetje tuintje wieden en een boete die aangemerkt kon worden als een crimi fooi, en we zijn weer helemaal het ventje. Cel hier voor witte boorden criminelen.

En net zoals restaurant Engels geen business Engels is, zou ik zeker niet proberen om een cop in Oakland ‘Son of a bitch’ of iets dergelijks te noemen.

De rechter kan zich dat echt niet voorstellen!

En geloof me; ik ben geen Wilders fan.

Onderstaand daarom ook nog een rechterlijk voorbeeld van een man die ik in de zestiger jaren echt idoliseerde; Phil Spector.

Zodra het onderstaande delict zich zes jaar geleden afspeelde, e-mailde een bekende producer ons als volgt: “he did it, he did it!”

Phil Spector sentenced, may spend life in prisonIM

AP – Music producer Phil Spector, left, and his attorney Dennis Riordan

LOS ANGELES – There was no soundtrack for the final scene of pop maestro Phil Spector’s criminal case.

Spector, 69, said nothing as he was sentenced Friday to 19 years to life in prison for the second-degree murder of Lana Clarkson, a one-time B-movie actress who was shot through the mouth in Spector’s castle-like mansion six years ago.

Now Spector, the difficult genius whose "Wall of Sound" production technique turned pop songs into mini-symphonies in the 1960s, may spend the rest of his life in prison.

Spector, who would not be eligible for parole until he is 88, showed no emotion before being led away to prison.

In his heyday in the early and mid-1960s, Spector produced dozens of hits, including The Ronette’s "Be My Baby," The Crystals’ "Da Doo Ron Ron" and The Righteous Brothers’ classic, "You’ve Lost that Lovin’ Feelin.’" Spector also worked on the Beatles album "Let It Be" and John Lennon’s album, "Imagine."

His "Wall of Sound" used orchestrations and sometimes dozens of microphones to producer a dense, echoing sound that influenced everyone from The Beach Boys to Bruce Springsteen.

But Spector also had a troubled reputation. In the 1970s, he got probation for possessing and brandishing a gun. Singer Leonard Cohen once said the producer held a gun to his chest.

Nu weer even terug naar Kasteel Moersbergen, en hoewel mijn uitgever mij aangeraden heeft niet al te veel meer te produceren, kan ik het toch niet nalaten. Wat denkt-ie trouwens wel?!

Kasteel Moersbergen-vervolg

Voordat Eckart aanstalten maakt om de introduktie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geidentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt.

Zijn lichaamstaal kan alleen maar geinterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp.

Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders.

Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid veertiger Dawn Cardi zijn.

De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Cohen.

De slanke man met het knalgele aura (naarVan Kooten en De Bie) kan niet anders dan Van Mackelenberg zijn.

Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor.

Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocate een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten.

De overigen worden kortweg geintroduceerd.

Ik word naast Gary geplant, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet.

Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.

Na veel heen en weer gepingpong wijst Van Mackelenberg hem op enkele onjuistheden in de diverse spread sheets.

“Gary,” verhoogt zijn stem zich, “welke sukkel heeft dat geproduceerd?”

Gary legt uit dat de ‘sukkel’ helaas niet de lange weg naar Nederland heeft kunnen maken, maar dat het eindresultaat volgens hem wel klopt.

Na een korte stilte kijkt Van Mackelenberg Gary aan met een superieure blik en onderwijst hem dat in Excel land een afwijking van een cent ook een afwijking van een miljoen kan zijn.

Gary is inmiddels zo down dat hij hem bedankt voor de les.

Gary Platt in het nauw…

Dawn Cardi ruikt bloed, en aangezien ze uiteindelijk door Eckart wordt betaald, draagt zij ook haar steentje bij; “Gary, ik heb je al tientallen malen uitgelegd dat je minder slordig moet zijn.”

Cohen voegt er aan toe dat we toch ook met een wat kleinere school kunnen beginnen.

Dat laatste is merkwaardigerwijze iets dat Gary niet pikt, en vol vuur zegt hij dat “alleen een school met alle toeters en bellen, zoals door mij beschreven, kan suksesvol zijn, vergeet het anders maar.”

Eckart kucht, waarop een stilte intreedt.

“Gary,” vervolgt hij, “dit geheel verdient echt geen schoonheidsprijs en aangezien we hier over serieus geld praten, is volgens mij een herziening van het business plan een must. Peter, wat vind jij?”

Tot dusver was ik slechts een toeschouwer, klaarblijkelijk wordt er nu iets intelligents van mij verwacht!

Het grappige is dat ik dit altijd al heb willen zeggen, “weet je, vroeger waren er goede plannen maar konden de plannenmakers dat niet vertalen in een goed business plan. Tegenwoordig is dat andersom, en je moet verdomd goed opletten om tussen alle slimme marketingpraat en profitabele spread sheets door nog het plan te herkennen.”

Dat hakte er in, en ik vervolg; ”ik vind dit idée goed, het businessplan is niet zo slecht als besproken, maar wel slordig en zeker voor verbetering vatbaar.”

Niet dat er applaus volgde, maar ik hoorde als het ware instemmend gemompel; behalve bij Van Mackelenburg.

Gary ontspant een beetje en omdat ik hem niet aanval, word ik automatisch zijn vriend.

Eckart blikt tevreden de tafel rond en last een pauze in.

Ik maak aanstalten om de bijeenkomst te verlaten en me op weg te begeven naar Rotterdam.

Eckart loopt met me mee en vraagt of ik die avond het diner wil bijwonen, en tevens of ik de nacht wil overblijven zodat morgen nog wat tijd besteed kan worden aan het businessplan.

Aangezien ik m’n toilettas en schoon ondergoed voor de nacht reeds gepakt heb, leg ik Eckart uit, hoef ik alleen m’n zoon ‘maar’ af te zeggen.

Dat beschouwt Eckart als iets vanzelfsprekend.

Welcome to Eck’s world! 

Nadat onderstaande foto mijn aandacht trok, schande, heb ik Oranje Zwart maar links laten liggen en ben op zoek gegaan naar het wezen –het ontstaan- van het Koningsluster GONA, de uiteindelijke promovendus!

Scheidsrechter Beurskens valt meteen op de grond na een vuistslag van een boze Oranje Zwart-aanhanger. Foto: Dagblad de Limburger

Uit  de annalen van GONA:

Voordat GONA het levenslicht zag, werd in 1933 al een voetbalvereniging in Koningslust opgericht. Deze vereniging verdween na zes jaar van het toneel omdat men niet over voldoende spelers beschikte. In de laatste oorlogsjaren pakte men de bal weer op en werd er zelfs internationaal gevoetbald tegen de Engelse bevrijders. Van hen kocht men de eerste shirts in de kleuren rood en groen.

Het enthousiasme voor het voetbal groeide gestaag en dat resulteerde op 2 mei 1945 in een oprichtingsvergadering in zaal Juliana waarbij een nieuwe voetbalvereniging werd geboren! ‘Sjaers Toon’ werd door de 25 leden van toen gekozen als voorzitter. En de naam werd ook bekend: GONA. En of het nou Goede of Gezonde Ontspanning Na Arbeid betekent; daar zijn de lokale geleerden nog steeds niet uit!

GONA, nu dus gepromoveerd naar de 5^e (!) klasse, mag zich binnendorps het “Spanje van 1983” noemen. De “eerste bespiegeling” blijkt mogelijk en nu wordt het wachten op de indeling voor het volgend seizoen. De gemeenten Helden en Peel en Maas rekenen op 12 derby’s voor de vier gemeentelijke vijfde klassers in het seizoen 2009 – 2010.

GONA, Chapeau! en Proficiat! met deze “sjoëne” verenigingsprestatie!

Van de red: GONA gefeliciteerd met deze prachtige prestatie als het “Spanje van 1983” en moge Oranje Zwart afdalen naar de kelder van de KNVB (uh….is de 6^e klasse al de laagste?)

**********************************************************

Note to Joe: Don’t reveal top-secret secrets

AP

Play Video Video:Loose Lips FOX News

Precies wat Obama nodig heeft, een blondje als Vice President!

*******************************************************

Van het Swine Flu, eh….H1N1 front:

Eerste beroemdheid als slachtoffer van de swine flu gevallen. Vermoed wordt dat direct contact met de geinfecteerde drager de oorzaak is.

Red: Miss Piggie schijnt voortvluchtig te zijn. ************************************************

Onderstaand nog een beetje uit het boek; wij vieren een lang memorial weekend met veel toernooi voetbal in Davis.

And now, the end is near…

In een mistvlaag ben ik naar huis gereden en moet me tot het uiterste beheersen om niets aan Astrid te laten merken.

De avond is volledig aan me voorbij gegaan, alhoewel ik schijnbaar er nog wel een samenhangend en geestig speechje heb uitgeperst.

Er zat zoveel gif in m’n bloed dat ik niet eens dronken kon worden.

Uiteraard kon ik het niet voor me houden –Astrid kent me te uit en te na- en het hele verhaal spuit er uit; het wordt een verschrikkelijke kerstmis.

Ondanks dat bij Wegener alles in beweging moet zijn gezet, besloot ik toch nog een poging te wagen om een reorganisatie plan te schrijven.

Samen met onze financieele man, Olli Sondermann, besteed ik de dagen tussen kerst en oud en nieuw aan een uitgebreid rapport, waarbij met name de (inefficiente) aktiviteiten van het hoofdkantoor aan de orde kwamen.

Maandag 5 januari 1998 word ik gebeld met de mededeling dat ik de volgende dag in Nieuwegein dien te verschijnen.

Op m’n vraag of ik de auto ook mee moet nemen, krijg ik onmiddellijk te horen dat mijn sleutels ook ingeleverd dienen te worden.

Nu kent de funktie van Geschaeftsfuehrer in Duitsland meer bevoegdheden dan die van een Nederlandse directeur, dus stel ik koeltjes dat ik ze wel in Dusseldorp wil ontvangen.

De volgende dag om 9 uur ‘s ochtends staan de heren op de stoep; allereerst CEO Andre de Raaff, die verontschuldigend vraagt hoe het zover heeft kunnen komen.

Met Andre (Rechts) en Herman Heinsbroek (links) in betere “Marbella” tijden.

Hij wordt vergezeld door VP CNR (label) Leon ten Hengel.

Het wachten is op COO Nico Geusebroek, de uiteindelijke grote man.

Nico zeilt mijn kantoor binnen en wikkelt er geen doekjes om; ik ben zo ‘uit’ als ‘uit’ maar zijn kan. Aandeelhoudersbeslissing, vastgelegd op papier, “voila!”

Aangezien ik volgens de wet rustig tot het eind van de daarvoor gestelde termijn in mijn kantoor kan blijven zitten, en zelfs gebruik zou kunnen maken van mijn secretaresse, blijf ik zitten waar ik zit.

Geusebroek meldt dat hij een straatvechter is, en dat hij die spelletjes beter kan spelen dan wie ook.

Dat soort mensen begrijp ik echt niet, als ze zich fatsoenlijk gedragen en met redelijke argumenten komen, dan hebben ze aan mij een gesprekspartner die ook naar een ‘happy end’ wil toewerken.

Dit soort taal roept bij mij nou eenmaal enorme agressie op en ik bel dan ook stante pede mijn advocaat.

Het komt uiteindelijk tot een net einde, ik hoef niet gelijk de deur uit, zoals Geusebroek wilde, en neem emotioneel afscheid van mijn ‘mitarbeiter’.

We hebben nog een gezamenlijke, traanrijke, bijeenkomst waar de promo dames een lied voor mij zingen en dat voor het nageslacht op CD hebben vastgelegd. Prachtige tekst, maar het was echt ‘vergangen und vorueber’.

“Peter, waar ben je?” vraagt Astrid ongerust.

“Sorry schat, de afgelopen maanden gingen weer als een flits aan me voorbij.”

“Da’s okay, maar ik wil wel ergens in april naar Lommel gaan om te proberen tot een huizenkeus te komen, snap je?”

Ik ben daar niet goed in, 1 juli is voor mij nog maanden weg, maar ze heeft natuurlijk gelijk.

“Zeker lieverd, maak maar de nodige afspraken, dan maak ik me wel vrij.”

“Oh, nog wat, gelieve niet te rijden maandagavond als je met Rick gaat stappen.”

“Daar hebben ze taxi’s voor uitgevonden,” antwoord ik narrig, grijp Ivar in een berengreep en draai hem rond in z’n eigen draaimolen.

                                            Kasteel Moersbergen

Maandag 23 maart 1998

De Lois Lane vergadering is teleurstellend; na de laatste top 10 hit ‘Tonight’ hebben de meiden een grote kans laten liggen om bij RCA in de Verenigde Staten door te breken.  Ze vonden zich ‘Rock and Roll’, en wilden vooral niet ‘Abba’ zijn. Ik ben eerder teleurgesteld voor hen, dat ze zo’n gouden kans hebben laten lopen dan voor mezelf.                                                    We hebben goede tijden gekend, dat is zeker, en de meiden zijn eerder te sociaal dan te inhalig.

Mo en Suus gaven acte de presence op m’n vijftigste verjaardag.

Na wat beleefdheden uitgewisseld te hebben, begeef ik me op weg naar de Ex’pression bijeenkomst, zoals ik het voor mezelf gedoopt heb.

Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten.

Al Eckart’s ventures hebben, indien mogelijk, een Ex’ als eerste twee letters van de naam van de onderneming.

Eck is de afkorting van Eckart en zo heeft hij ook zijn investeringsvehikel genoemd; Eck’s tent, lees Ex’tent.

Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af.

Hinderlijk waren slordigheden in de financieele spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules.

Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de spelers is.

Even over de ophaalbrug kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje praten, inclusief torens en gracht.

Eckart’s secretaresse Daan komt me oprecht stralend tegemoet.

Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en zegt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten.

“Wie zijn er binnen?” vraag ik.

“Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financieele adviseur, Dawn Cardi, zijn advocate uit New York, en in die funktie adviseuse van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn er bij is gehaald als educatie expert en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.”

Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen.

Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta.

Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt.

En, een spanningsveld om U tegen te zeggen.

Wordt vervolgd!

Zodra ik de parkeerplaats bij de witte villa opdraai, komen de oudste jongens, de zesjarige Bo-Peter en Kaj van vijf, mij al toegesneld.

Na Loosdrecht en Hilversum zijn ze inmiddels aan hun derde woonplaats toe, en weten nog niet dat ze binnen enkele maanden naar Belgie verhuizen.

Ze springen boven op me en ratelen over hun dag op de Engelse school, waar ze dagelijks met veel plezier heen gaan.

Onze jongste, Ivar, staat ongeduldig op het raam te tikken; ‘of ik maar binnen wil komen’.

Ivar is in Dusseldorp geboren, op ‘Allerheiligen’, en heeft blonde haren en hemelsblauwe ogen.

Ze waren dol op hem in het ziekenhuis (!) maar wij hebben hem zo snel mogelijk bij de ambassade aangemeld en in ons paspoort laten schrijven.

Astrid heeft Eckart leren kennen tijdens zijn scheidingsperikelen begin negentiger jaren; indertijd was hij ook nog geinteresseerd om ons huis in Loosdrecht over te nemen om alle herinneringen aan ‘zijn’ Marijke achter zich te laten.

Ik geef haar een snelle update van de dag, alsmede mijn programma voor de maandag.

Na het bezoek aan mijn moeder wil ik met mijn oudste zoon Rick gaan stappen in Rotterdam, om vervolgens de nacht bij hem door te brengen.

Astrid is mentaal al weg uit Dusseldorp en heeft waarschijnlijk het meeste geleden onder de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.

Dusseldorp bleek een heerlijke stad te zijn met prachtige Allees, heerlijke shopping mogelijkheden en uitermate goede restaurants.

Bij Arcade troffen we jonge enthousiaste collega’s aan die ons verblijf zeer veraangenaamden.

De kinderen waren in goede doen, zowel op school als thuis, met de fantastische eindeloos glooiende tuin.

Astrid was daadwerkelijk gaan houden van de Dusseldorp scene.

Flashback

Het was dan ook razendsnel gegaan; in Marbella waren wij met Arcade Duitsland nog het stralende middelpunt met 55.000 verkochte singles die week van Lutricia McNeal’s hit “Ain’t that just the way”.

Ongehoord op dat moment voor Arcade Europa qua weekverkoop.

November bleek een top maand te zijn:

*We konden Lutricia McNeal de gouden plaat uitreiken voor meer dan 250.000 verkochte singles (uiteindelijk werden er 420.000 verkocht)

Lutricia McNeal – Ain’t That Just The Way

*De Engelse groep Awesome kwam in de top 20 met de single “Rumors”

Rumors-Awesome –

*Lutricia’s album kwam binnen in de top 40 en,

*’Thunderdome’ 19 betrad de compilatie charts

Ondanks dat bleef onder de Europese managers (het gros Nederlanders) hardnekkig het gerucht de ronde doen dat Wegener het plan had opgevat om Arcade van de hand te doen.

Het gegeven dat Herman Heinsbroek zich in Marbella practisch terug getrokken had van enige dagelijkse betrokkenheid, vormde uiteraard een voedingsbodem van formaat.

November was ook een reismaand met de “Mask of Zorro” premiere in Londen, waar wij (Michiel Wolff, VP Arcade Europa, en ik) werden voorgesteld aan Anthony Hopkins en Antonio Banderas (beiden net tot onze schouders reikend) en de prachtige Catherine Zeta-Jones.

Dit alles om de rechten op de filmmuziek voor Arcade te bemachtigen.

In Oostenrijk, waar wij Arcade Wenen gesloten hadden, werden de banden aangehaald met Echo-Zyx die onze belangen vanuit Graz gingen behartigen.

Vervolgens door naar Zurich voor een onderhoud met onze Zwitserse belangenbehartiger: Exclusa.

Het werd een race partij naar het einde van het jaar, tot ons het nieuws bereikte dat een der meest succesvolle Arcade landen managers, Marco Visser, opererend in Frankrijk, op non actief was gezet.

In 1996 werd hij nog voor het concern behouden middels een opslag van maar liefst honderdduizend gulden, en nu…..?

Ik besloot Marco in Parijs te bellen en die bevestigde de non actief status, maar wel gaf hij aan dat hij in wezen ontslagen was.

Tevens verkondigde hij dat de verkoop- en distributie poten afgedreven zouden worden.

Ondanks dat hij een en ander later in december tijdens een lunch in Vinkeveen’s ‘Le Canard Sauvage’ nogmaals bevestigde, kon ik het gewoonweg niet geloven.

Ik ben dan in Duitsland ook trouwhartig verder gegaan met de beoordelings- gesprekken en de voorbereiding van ons kerstfeest.

Al onze vertegenwoordigers kwamen invliegen vanuit de diverse delen van Duitsland, evenals onze agenten uit Oostenrijk en Zwitserland.

Vrijdag 19 december, om twee uur ‘s middags, schaarde eenieder zich aan de ronde tafel voor onze jaarlijke “Zusammen schaffen Wir es” personeels- bijeenkomst; wij vierden de suksessen van 1997, maakten ons sterk voor een nog beter 1998, en de teamgeest en geestdrift bereikten een hoogtepunt.

Rond vier uur vertrok iedereen om zich feestelijk om te kleden ter viering van het grote Arcade Weihnachtsfest, dat ‘s avonds zeven uur plaats zou vinden.

‘High’ van de positieve sfeer zette ik mij achter m’n bureau om nog even de laatste e-mails te bekijken, waarna ik naar huis zou vertrekken om me ook om te kleden en per taxi terug te keren.

Na de gebruikelijke junk in de prullenbak te hebben geschoven, splits ik de e-mails op in volgende week of volgend jaar.

De belangrijkste e-mail in het rijtje was van Nico Geusebroek, de onlangs benoemde Chief Operating Officer, die schouder aan schouder met Chief Executive Officer Andre de Raaff werkt.

Ik verstijfde in m’n stoel; in wezen werden alle landen managers onder curatele gesteld en moeten ze zich de tweede week van januari in Arcade’s hoofdkwartier in Nieuwegein melden.

Geusebroek kon zelfs niet het fatsoen opbrengen om met een aanhef te beginnen. Stoere mannen doen dat niet.

Marco Visser had gelijk!

Misselijk over m’n onnozelheid en uit woede belde ik Geusebroek, die net op het punt stond om te vertrekken voor een welverdiende vakantie (volgens eigen zeggen) tot eind van het jaar.

Hij bevestigde de curatele en meldde koeltjes dat de landenresultaten daar debet aan waren. Duidelijk is dat, hoe dan ook, Wegener de ongelukkige fusie van Peter van Appeldoorn, de voormalige voorzitter van de raad van bestuur, ongedaan gaat maken.

Het begin van het einde van de Nederlandse ‘Time/Warner’ is in de maak.

Na Geusebroek nog wat onwelvoegelijke zinsneden te hebben toegevoegd hang ik op; ik ben ijskoud.

Die Telegraaf kan maar geen genoeg krijgen van de Mexicaanse griep, eigenlijk H1N1 dus.

En dat terwijl hier in de V.S. er amper nog een woord aan geweid wordt omdat het een variant van de griep is die niet meer schade aanricht dan hetgeen wij kennen.

Dat heeft zelfs de opruizender CNN moeten bekennen.

Melken die story Telegraaf!

Wat een onnozelheid.

Manny Ramirez (hij van de $45 miljoen voor 2 jaar) is gepakt voor het snoepen uit de steroids pot en heeft een schorsing van 50 wedstrijden aan z’n broek gekregen.

Dat de speler beweert dat het voorgeschreven was omdat hij een “auwtje” had, kennen we inmiddels.

Dat zijn coach Joe Torre blijft volhouden dat Manny er ook zeer onder lijdt mag toch wel als ‘crap’ beschouwd worden.

Natuurlijk lijdt hij er onder; om precies te zijn ruim $7 miljoen die hij dit jaar minder verdient!

Daarom heb ik besloten om maar eens een paar pagina’s van mijn boek (enigszins herhaling voor een aantal lieden) publiekelijk te maken, aangevuld met wat beeld (en geluid) materiaal.

Heb een fijn weekend, en mocht het wat traumatisch zijn, bel dan het toll free nummer 1-800-PETER-HELP.

Ojee, laat ik niet vergeten dat Inez Hollander me afgelopen week schreef (ben vereerd) inzake de Nederlandse uitgave van haar boek ‘Silenced Voices’ en ik quote:

Lieve Peter, ik weet niet of het door jouw duwtje kwam of omdat het vrijwel overal leek te regenen gisteren maar door jouw mond-op-mond beademing, uh, reclame, sprong het boek omhoog in Amazon rankings en was het even #12 van alle Azie boeken. In het NLs heet het Verstilde stemmen en verzwegen levens: Een Indische familiegeschiedenis (uitgever: Atlas; ISBN 9789045014401). Van 15 mei t/m 4 juni ben ik in NL.

Wellicht zelfs op TV; volg haar want een Nederlandse schrijfster van formaat a la Hollander (Inez dus, NIET Xaviera) mag niet te vroeg bij De Slegte belanden!

“Uit de Amerikaanse school geklapt” – The Ex’pression Years

San Francisco Bay Area, East Bay Business Times, 15 april 2005:

“Een school opstarten in Amerika was wel het laatste waar Peter Laanen aan dacht op het hoogtepunt van zijn carriere”

A12, Den Haag/Utrecht, vrijdag 20 maart 1998:

Mijn Mercedes 300 hobbelt mee in het trage verkeer, terwijl ik mijmer over de invulling van mijn professionele activiteiten na 30 juni 1998.

30 juni is de datum dat de Arcade Music Company contractueel mijn laatste salaris gaat overboeken en de Laanen familie tevens de prachtige dienstvilla in Dusseldorp vaarwel zal moeten zeggen.

Ook de Mercedes zal dan het veld ruimen.

Was het amper zes maanden geleden dat ik in Spanje, Marbella om precies te zijn, met topman Herman Heinsbroek een weddenschap had afgesloten dat Arcade Duitsland in November 1997 tien miljoen Duitse marken zou omzetten? En dat voor een krat rose champagne?!

De tien miljoen werd gehaald; de champagne is helaas nooit aangekomen.

Herman had het waarschijnlijk te druk met het beheer van de 210 miljoen gulden die hij aan de Wegener/Arcade deal had overgehouden.

Het gesprek dat ik eerder die dag voerde met ex AVRO coryfee Jos Kuijer, betrof een eventuele voortzetting van de TV jeugd voetbal show “It’s a kick” voor PBS, de gwaardeerde publieke omroep “zuil” in de Verenigde Staten.

“It’s a kick”, met held Ultifox, werd door PBS in tientallen staten uitgezonden, met een behoorlijke success score.

Echter, dat zou toch weer behoorlijke investeringen vergen.

De overweging om Amerikaanse artiesten over te halen, middels mijn via Arcade opgedane relaties, klinkt aantrekkelijker.

Het Belgische Lommel, waar onze vrienden Jan en Marja Abbing reeds vele jaren hun domicilie hebben, zal dan als basis dienen voor toekomstige activiteiten.

Jan treedt suksesvol op onder de naam JJ Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke Belgie.

Marja doet de boekingen en de administratie, terwijl hun inkomen wordt aangevuld middels Jan’s commerciele tekenvaardigheden en Marja’s markthandel in kledingstoffen.

In 1990 hebben we elkaar leren kennen gedurende mijn management aktiviteiten voor de toen razend populaire band Lois Lane, waar Marja de boekingen voor verwerkte.

Bij verkeersknooppunt Oude Rijn haalt mijn ‘Handy’ (ook verleden tijd na 30 juni) me uit mijn gepeins; Eckart Wintzen wenst me te spreken.

Eckart, volgens eigen zeggen een zakenman die er als een hippie uitziet, maar ook het groene geweten van Nederland en apostel van de breedband.

Of ik zo goed zou willen zijn even bij hem thuis langs te komen om een business plan op te halen voor de San Francisco Bay Area.

Eerder dit jaar had Eckart zich daar reeds over uitgelaten, maar het mag toch een klein wonder heten dat hij mij zo dicht bij zijn woonplaats Driebergen te pakken krijgt.

“Ik had ook in Zimbabwe kunnen zijn,” mompel ik.

“Wat?” klinkt het ongedurig aan de andere kant van de lijn.

“Nou, het toeval wil dat ik in de buurt ben, dus laat ik gelijk maar even van de gelegenheid gebruik maken,” herstel ik me soepel.

“Mooi, dan zie ik je zo,” bast Eckart.

“Stau, stau, stau,” neurie ik dommig op de wijs van een oude favoriet,

YouTube – Shirley and Company – Shame Shame Shame 1975

wetend dat met deze omweg het file leed naar Dusseldorp niet te overzien is.

De andere kant van de medaille is uiteraard de potentie die aan deze uitnodiging kleeft; een zakelijke uitdaging in mijn droomstad San Francisco.

Tijdens het parkereren op het grind bij de prachtige boerderij villa van Eckart, komen kippen en ander kleinvee me al tegemoet.

Eckart zelf staat grijnzend al op me te wachten met een Hertog Jan biertje in zijn hand.

Zijn spijkergoed outfit en slanke postuur maken hem optisch jonger dan de 58 jaar die hij telt.

Eckart’s getaande gezicht straalt een zekere voldaanheid uit bij de aanreiking van het business plan van de ‘California Venture’.

Op de voorpagina staat hij heup aan heup afgebeeld met een gezette Amerikaanse veertiger, voorzien van een trendy paardenstaart.

“Connected to the hip,” glimlacht hij.

“Ik ontmoette deze man, Gary Platt, begin 1997 in het Californische Santa Barbara, waar men een groep geinteresseerden aangetrokken had met het doel een klooster aan te kopen voor educatieve doeleinden,” steekt hij van wal.

“Ik had al snel in de gaten dat de educatie een lokkertje was om het onroerend goed voor een vermogen te verkopen. Die Gary stelde wat deskundige vragen die mijn aandacht trokken.”

Kwajongensachtig voegt hij er aan toe dat hij hem in de rij voor het buffet een schop voor z’n kont gaf, en vervolgens een verschrikte Gary voorstelde elders de maaltijd te gebruiken.

Eckart bladert door het plan en stopt bij het programma curriculum.

Na een gretige slok vervolgt hij, “de bedoeling is om studenten te werven die in geluid willen gaan of animatie, om ze vervolgens te onderwerpen aan wat wij noemen een leeromgeving van ‘total immersion’, oftewel een omgeving waarin alles dag en nacht ter beschikking is. Niet alleen de apparatuur maar ook de studenten.”

Ik kijk hem vragend aan, doch zonder mij een blik waardig te keuren raast hij door en ik vang alleen nog flarden op als; “alleen voor de die-hards…. de kinderen die niet deugen voor de reguliere colleges….. typisch kids met piercings, tatoeages etc.”

“Ho, ho,” stop ik hem, “hoe lang ben je hier al mee bezig?”

“Wel,” zegt Eckart aarzelend, “een goed jaar, wellicht wat meer.”

“Okay, dan lijkt het me redelijk dat ik een aantal dagen besteed om het business plan terdege te bestuderen.”

Eckart ontsluit een nieuwe Hertog Jan en vraagt me hoe mijn maandag er uitziet.

“Ik ben onder andere in Rotterdam om mijn ernstig zieke moeder te bezoeken, maarre, vanwaar de vraag?”

“Weet je,” klinkt het aarzelend “onze Amerikaanse delegatie komt van het weekend aan en we hebben de maandag en een deel van de dinsdag uitgetrokken om spijkers met koppen te slaan.”

Na enig denkwerk kom ik tot de volgende oplossing, “om tien uur begin ik met een aandeelhoudersvergadering van de Lois Lane groep, ik kan rond half twaalf bij jou zijn. Maar, vanwege mijn moeder wil ik uiterlijk drie uur ‘s middags de bijeenkomst verlaten.”

Eckart staat op ten teken dat de bijeenkomst afgesloten is en knikt instemmend.

“Hoe zit je in de tijd de komende maanden?” vraagt hij abrupt.

“Zoals ik je reeds vertelde zijn er nogal wat gaten gevallen in mijn agenda na de Wegener/Arcade perikelen; dus plenty vooralsnog.”

“Cool,” komt het tevreden antwoord “het kan zijn dat ik je voor enige tijd in wil huren als we besluiten om hiermee de volgende fase in te gaan.”

Mijn responsetijd beslaat minder dan een nano seconde; “Is goed, laten we daar na maandag een beslissing over nemen.”

Tevreden draai ik de smalle slingerweg op die tussen boerderijen en weilanden naar de A12 leidt.

In zoverre ik dat nu kan beoordelen, kan dit een uitermate interessant en spannend projekt worden.

Voor wat betreft het file leed word ik niet teleurgesteld, het neemt ongeveer drie uur in beslag alvorens ik de afslag ‘Dusseldorf-Hubbelrath’ bereik.

Hubbelrath is een kleine deelgemeente van Dusseldorp en mag best als sjiek beoordeeld worden.

Wat dat betreft was Arcade niet lullig en ik maak een mentale notitie om mijn direkte baas, Andre de Raaff, hieromtrent nog een kompliment te sturen zodra het stof enigszins is gaan liggen.

Andre, inmiddels onder curatele gesteld, schaarde ik toch wel onder de ‘good guys’.

Zo, beste mensen, we zijn weer terug uit het door de Swine Flu geplaagde Mexico. Neen, dat was te veel ellende voor de geplaagde varkenshouders, dus nu is het H1N1. Juist, zoals het kopje; H(een) N(een), op zondagmorgen hoef je immers niet te denken. Heerlijke week gehad met buitengewoon lekker weer, Mexicaanse hapjes en vele andere geneugten. Het was ons zevende bezoek aan Club Solaris in San Jose del Cabo. We kunnen ons geen beter vakantieoord wensen. Gaandeweg werd het wat stiller, mede ook naar aanleiding van de paniek die CNN veroorzaakte bij mijn mede Noord Amerikaanse vakantiegangers, waarvan sommigen spontaan weer een reisje retoer namen. Dat er tussen ons en Mexico City een oceaan en zo’n duizend mijl lag scheen hen te ontgaan. Het strikte advies van heen niet, maar terug vlug neemt komische vormen aan als ik terugkijk hoe wij Mexico verlieten. Bij aankomst op het vliegveld moesten wij een formulier invullen waarop vermeld diende te worden of je een enge hoest had, of een schraal keeltje, dan wel verhoging. Nou wilde het toeval dat ik op alle vragen positief gereageerd had, dit bij gebrek aan een leesbril. Nadat mijn temperatuur gemeten werd door zo’n electronisch apparaatje bij mijn voorhoofd, gaf de plaatselijke verpleegster door dat ik N1H1 vrij was, hetgeen volgens mijn biljetje niet klopte. Dikke pret dus, nieuw briefje ingevuld met allemaal N1’tjes, en daarmee was de kous af.

Aangekomen in San Francisco hoefden we alleen maar een formulier in ontvangst te nemen waarin vermeld werd dat als wij voorafgaande enge dingen (keeltje en zo) ondervonden, wij het beste de dokter konden raadplegen. Leek me allemaal vrij nonchalant gezien de epidemische vormen die het zou gaan aannemen. Geeft toch voeding aan wat veel mensen inmiddels schrijven, en vooral denken. Elke ziekte verspreidt zich snel in bepaalde delen van Mexico omdat o.a. schoon water ontbreekt en basis sanitaire voorwaarden. Maar, waar het werkelijk om gaat is dat ‘Big Pharma’ aan de basis staat van een nieuw fortuin, en dat het de aandacht afwendt van de huidige economische wereld malaise. Pharma reus Roche heeft reeds aangekondig dat het de produktie van Tamiflu opvoert en de koers gaat navenant omhoog. GlaxoSmithKline scoort ook hoog met Relenza en investeerders glunderen weer. De media kunnen zich helemaal uitleven en hun etmaal simpelweg hiermee vullen. Enge plaatjes laten ons zien hoe de wereld er uit gaat zien als e.e.a. bewaarheid wordt. Dezelfde media waren er van overtuigd dat enige jaren geleden de wereld tenonder zou gaan aan de Avian Flu. CNN Wolf Blitzer: “In Groot Brittanie heeft het H1N1 virus zich verdubbeld binnen een dag; er is nu sprake van twee bevestigde gevallen”.

Overigens stond dat maskertje me wel goed! Gelukkig maar dat vele patienten zich hebben gehouden aan het Dr. Laanen recept van “neem per man drie kwart kan”, Tequila dus via Joris Driepinter.

Onderstaand de ongelukkigen die zijn gestrand in San Francisco, onderweg naar zonnige stranden in Mexico!

Viva Mexico dus, en met de huidige lage vliegprijzen ($99 retoertje) ben ik met een maand weer terug voor een lang weekend!

Even serieus (het kan dus wel):

Tijdens mijn vakantie heb ik uitgebreid de tijd genomen om het boek “Silenced Voices” tot mij te nemen. Schrijfster Inez Hollander neemt ons terug in de tijd met haar zoektocht naar het koloniale verleden van haar familie. Haar research is adembenemend intensief geweest en heeft geleid tot een stukje geschiedenis, maar vooral ook een heftige blik op de Nederlandse invloed aldaar. Met name de Japanse inval en de uiteindelijke vrijmaking van de Indonesiers van het Nederlandse juk worden belicht. Vreselijke zaken, die eigenlijk tot dusver doodgezwegen waren, komen aan de orde, afgewisseld met intensieve belevenissen in de gordel van smaragd. Nadat ik het einde bereikt had (na diverse malen te hebben teruggebladerd), ging ik nogmaals de diverse foto’s ter begeleidng bekijken omdat haar familie voor me begon te leven. Enorme aanrader, en schijnt binnenkort ook in het Nederlands uit te komen.

Uiteindelijk bracht het me tot het besef wat een lichtgewicht ik ben met mijn wekelijkse geneuzel (diepgang van een kano?).

Advies van een abonnee van de St. Petersburg Times aan Obama hoe de economische crisis opgelost dient te worden:

Beste Meneer de President,

U gelieve onderstaand mijn suggestie aan te treffen voor het oplossen van de crisis in de Amerikaanse Economie.

In plaats van het geven van miljarden en miljarden dollars aan bedrijven die het geld besteden aan krankzinnige feesten en onverdiende bonussen, gebruik het als volgt.

Er zijn ongeveer 40 miljoen mensen ouder dan 50 jaar werkzaam in de V.S.

Betaal ze $1 miljoen de man/vrouw voor vervroegd pensioen met de volgende bepalingen:

1) Ze moeten met pensioen. 40 miljoen banen ter beschikking – werkloosheid opgelost!

2) Ze moeten een nieuwe Amerikaanse auto kopen. 40 miljoen bestelde auto’s – Auto industrie gered.

3) Ze moeten of een huis kopen, of hun hypotheek aflossen – Onroerend goed crisis opgelost.

Zo simpel is het!

Mocht er meer geld benodigd zijn, laat dan alle leden van de senaat, en hun aanhang, hun belastingen eindelijk eens tijdig betalen.

Ik kan het niet helpen (turn up the volume)!

Op een of andere manier vertaalt elk snippertje nieuws zich deze week in een liedje, waarschijnlijk veroorzaakt door de komende Mexico trip.

Of…door die 5 en 1/4 inch floppy die de chirurg per ongeluk in mijn achterhoofd heeft gelaten na de (reversed) haartransplantatie.

Vandaar, natuurlijk, dat ze allemaal van een wat verouderde hitparade zijn.

Nu verwacht iedereen natuurlijk de Zangeres Zonder Naam, of haar kinderen, BZN, met Mexicooooooooooooo!

Niets van dit alles; dit is een betere:

Willie Nelson with Carlos Santana ~ Gone to Mexico ~ vIDeo and …

Had ik een aantal weken geleden nog wel een quiz, toen IBM dreigde Sun over te nemen (George Harrison – Here comes the sun), gaat die Larry Ellison er mee vandoor met ‘zijn’ Orakel vehikel. Dealtje van $7,4 miljard.

Dit alles omdat er in Larry’s hoofd een liedje speelde nadat hij even dacht zijn Sunny kwijt te raken:

YouTube – Bobby Hebb 

En, waarom Sun ‘Sunny’ gaat worden is duidelijk, zie de volgende berichten in de media:

Goodbye, Larry: Oracle could slash half of Sun’s staff

Chris Keall | Wednesday April 22 2009 – 07:11am

My, Mr Ellison, what big teeth you have.

Larry’s boodschappenmandje vanaf 2005:

Kopje in de Contra Costa Times:

Over het bovenstaande bericht is het laatste woord nog niet gezegd.

De nog aanwezige Sun(ny) medewerkers denken daar als volgt over:

YouTube – No Milk Today – Herman’s Hermits (1967)

En nu over naar onze sport redaktie: De New York Yankees, onverzadigbaar in hun dollarlust en arrogantie, kwamen dus met een nieuw stadion op de proppen dat uiteindelijk $1,5 miljard gekost heeft. Om dat te dekken hadden ze een prijsstruktuur bedacht waarvan zij meenden dat hun ‘sucker’ fans dat wel op zouden willen brengen voor het gouden kalf. Tevens reduceerden zij het bezoekersaantal van 56.886 naar 52.325 om nog meer behoefte te creeeren. Hou even in gedachten dat de Yankees de afgelopen jaren praktisch altijd uitverkocht waren. Dat betekent dus minimaal 81 thuiswedstrijden; weer of geen weer!

Yankee Stadium

New Yankee Stadium

En nu, lieve sportfans, is de tijd gekomen dat er afgerekend wordt met de geniale dollar melkers (hoor ik dat liedje weer?) van de Yankees. Huiver even mee hoe zij dachten die $1.5 miljard even goed te maken, maar in werkelijkheid de hondstrouwe fans het stadion uitgejaagd hebben. Prijsjes varieerden afgelopen weekend per wedstrijd van $125 (neem de verrekijker mee), via $695 (middenstandersplek) tot $2,500 (gegoede burgerij). “Schat wat dacht je van een dagje Yankees met de kinderen? Natuurlijk nemen we de goedkoopste plekjes. $9 voor een biertje; een koopje! Een paar Hot Dogjes voor de kids; $10.” En nu het grote probleem voor de Yanks; als je de prijzen verlaagt, moet je alle seizoenhouders ook reduktie geven. Ja, inhaligheid en hoogmoed zijn zelfs voor de Yankees onverteerbare ingredienten geworden.

Hoewel; wel een leuke entree.

Overigens, en ik weet dat jullie dat beseffen, komt de naam Yankee(s) van de samentrekking Jan en Kees, of Jan Kaas, zoals wij spottend door de Vlamingen genoemd werden. In 1863 hebben “wij” dat voorrecht aan New England en Noord Amerika gegund.

Beetje Obama:

Over die hond Bo zijn we hopelijk uitgesproken; al die leiders denken dat hen dat populair(der) maakt.

Iedereen vergeten dat Hitler ook een lievelingshond (Blondi) had?

Daarnaast heet mijn oudste zoon ook Bo (Peter).

Geroerd werd ik echter door onderstaande clip:

Obama responds to soldier’s worried mother

En, zijn aanpak van de credit card companies steelt mijn hart.

De gieren die jonge mensen lokken tot het ongelimiteerd kopen van spulletjes met plastic en hen vervolgens 18 tot 22% rente laat betalen.

Nou, daar maakte Jezus indertijd ook een einde aan toen hij die woekeraars de tempel uitkwakte.

Mijn oudste zoon Rick stuurde me deze week een “rule from the male side” lijstje. Allemaal even belangrijk, ergo allemaal #1, en ook nog in het Engels.

Voorbeeldjes:

1. If it itches, it will be scratched.
We do that.

1. I am in shape. Round IS a shape!

1. If you think you’re fat, you probably are. Don’t ask us.

Onderstaand (dubbel klik) de realiteit:

Genoeg nu; op naar de realiteit van de komende week (iemand moet dit leed dragen):

Volgende week, by the way, wordt het weekoverzicht op zondag bezorgd wegens (nogmaals) Marger…eh…Mexico perikelen.