Laanen's Luim

Lief dagboek, deze week geven we iedereen een inkijkje voor wat betreft de dagelijkse gang van zaken bij een semi pensionado a.k.a. de Luimenman. Het merendeel van de B-gebeurtenissen de afgelopen week waren trouwens goed of uitstekend, beginnend bij Bootjes kijken zaterdagavond. Buurman Paul, die bij ons op de kop woont, nodigde ons uit om de Vechter lichtparade bij hem te aanschouwen. Alle boten en bootjes trekken daar voorbij omdat ze via de daar gelegen Mijndense Sluis de Vecht opgaan. Zeer amusant, met soms wat teringlawaai. Hoeveel 100+ decibel André Hazes kan een mens hebben? Wel gezellig. Voordat we (met name ik) ons overgaven aan de kwalificatiewedstrijd Ierland-Nederland, werden we buitengewoon gastvrij ontvangen bij warme vrienden Freek en Oscar. De laatste kan koken als een professionele kok. Buitencategorie. Blamage is het enige woord dat past bij het spel van Oranje gedurende de eerste helft. Ons vlaggenschip zwabberde aan alle kanten, waarbij eens temeer opviel dat Koeman aan spelers vasthoudt die passé zijn. Blind bijvoorbeeld, inmiddels afgezakt naar Spanje: Girona FC. Bij tijd en wijle razen ze langs hem heen omdat hij de snelheid van een traag optrekkende diesel heeft. Kan Blind niets aan doen, maar die moet wel tegen zichzelf beschermd worden. Een mooi afscheidscadeau, dat zou passen. Koeman is op deze manier meer een Boeman. Op naar maandag waar mij de mooiste B van de week werd gepresenteerd. De Basaal carcinoom cel (kwaadaardig huidkankerplekje) was ‘radicaal verwijderd’ bleek na veel ontwarring van medische termen (dankjewel Astrid). Zo’n twee weken daarvoor vond de ingreep plaats door een plastisch chirurg. Plastisch? Jazeker, omdat het plekje te dicht bij het scheenbeen zat, dus moeilijk te hechten. Kunst op de vierkante millimeter. Dinsdag; dit keer geen Strijkdag (ken uw dagen), maar Baggerdag. Bij laag water ligt onze fijne ark vast dus dient er wat te gebeuren. Dat gebeurt in nauwe samenwerking met het parkbeheer van Mijnden, omdat de ark dan verplaatst dient te worden. Overeenstemming bereikt. Derde week oktober vindt dit avontuur plaats, er kan al gestort worden op giro……gebbetje. Maar ’s avonds ook Bruiloft bespreking met mijn oudste zoon Rick en aanstaande schoondochter Liesbeth. Privé. Wat ik tussen de buien door vergeet te vermelden is dat ik zo in mijn nopjes was dat ik Astrid toevertrouwde dat het Buitenmeubilair wel z’n beste tijd gehad had. Foutje, bedankt. Voor mijn geestesoog speelde het volgende tafereel, inclusief boormachine, zich al af:

Enfin, woensdag dus niet Gehaktdag maar Bevrijdingsdag, de hechtingen gingen eruit. Lekkáh! Daarna lunch met DJ, entrepreneur, schrijver en allround Bolleboos Sebastiaan Hooft bij Eetcafé Oud Zuid in Loenen aan de Vecht.

Eén ding is zeker, we komen altijd tijd tekort. Donderdag staat bekend als Kuisdag, maar kan wat mij betreft dit keer Beslissingendag genoemd worden. Helaas, geen nadere informatie voordat er een Bulletin voor de pers vervaardigd is. Vooruitlopend op Broer Rob z’n verjaardag, met onze dames van een heerlijke lunch genoten bij Robberse Eiland in Oud Loosdrecht, voorwaar een verborgen parel. Maar daar bleef het niet bij, we hadden ook nog een uitzwaai borrel met onze jongste bij De Zuid in Amsterdam. Ja, die Astrid rijdt wat af. Uitzwaaidag? Jawel, hij vertrekt zondag naar TechCrunch in San Francisco, vergezeld door zijn collega/baas Diego. Never a dull moment! Levendig en vol passie informeert Ivar ons over de laatste ontwikkelingen bij PopcornBrain We worden er soms duizelig van. Maar goed, de afscheidshug was er niet minder hartelijk om, ook al omdat wijzelf zondagavond naar……., eh, daar zijn we nog niet aan toe. Vrijdagmorgen 07.00 gaat de telefoon, Astrid toetst de ‘slagboom omhoog’ knoppen in en verdwijnt naar de tuin. Even later sjouwen twee mannen een aantal dozen naar binnen die Astrid naar de juiste plek dirigeert. Vervolgens begint het snijden met een Stanley mes en ook de boortol zoemt een melodietje mee. Wanneer ik later op de dag poolshoogte neem, blijken de dozen op magische wijze veranderd te zijn in Buitenmeubilair.

Astrids magie! Ook Buitencategorie. Ik word gek, meer B’s kan ik niet aan! Daggutwel, we hebben nog een uitsmijter B: zondagavond vertrekken Astrid en ik naar Bali, how’bout them apples?! En wie treffen we daar? Onze oudste zoon Bo-Peter met vriendin Tiphanie. Feest! Voor de energiehuishouding nemen we natuurlijk vitamine B mee (alle 8). Voor de goede orde, de Luim komt in deze vorm zaterdag 7 oktober terug en nog een dubbeldikke Ex’pression saga aanstaande woensdag. Gewoon rond een uur of negen bij een bakkie leut naar www.peterlaanen.com gaan. Ook nu duiken we weer even terug naar 1998, een onvergetelijk jaar.

Vervolg van 13-09-23

…..om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Zondag de eerste bezichtiging met Judy Dickey, een weldoorvoede professionele makelaar. Ze toont ons een losstaande twee etage woning in Walnut Creek met zwembad, want dat is één van onze wensen, nee eisen. Het voldoet aan alles, maar Astrid is niet overtuigd. Eckart wel, die zegt “doen!”. Wij willen echter verder kijken. Maandagmiddag met Eckart op stap naar The Plant, waar hij kennismaakt met Arne Frager om te bezien of hij tot z’n bloedgroep hoort. Ook Eckart raakt onder de indruk van de begeesterende Arne en geeft hem de ‘thumbs up’. Haastig terug naar Ex’pression waar ons een interview wacht met de Marin Journal, de leidende krant van Marin County, pal over de Golden Gate brug. Eckart kan zo charmant arrogant zijn, maar de journalist smult ervan. Gaat vast een goed artikel worden. De volgende dag treffen Astrid en ik makelaar Luanne Warner. Op haar visitekaartje prijkt een energieke jonge dame. Echter, behalve een dame op leeftijd, zien we op de hoek van de straat waar we afgesproken hebben niemand die daar op lijkt. De dame komt naar ons toe en vraagt of we de Laanens zijn. Na een eenstemmig “ja”, stelt ze zich voor als Luanne Warner. Met ons gezicht in de plooi mompelen we een “pleased to meet you”, en gaan op stap. Typisch Amerikaans, ik heb dit met verschillende sollicitanten ook meegemaakt. Nou ja, zolang ze maar iets te bieden heeft. We gaan naar Lafayette, Pleasant Hill en Orinda, maar zien niets dat ons aanstaat. Later van de week bezoeken we nog een paar adressen met haar, spreken we af. Het wordt al met al een krankzinnige week met afspraken bij beroemde wireless microfoon producent en buurman John Nady, de even beroemde eigenaren en oprichters van de gelijknamige high profile geluidsboxen Meyer Sound in Berkeley, diverse huisbezichtigingen, alsmede de routinezaken. Uitgeput belanden we bij zaterdag 21 november, met nog drie bezichtigingen voor de boeg. En morgen vliegen we terug, en moet er een beslissing gevallen zijn! Ik krijg een Herman van Veen moment: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast”. Luanne Warner brengt ons naar een mooi huis in Berkeley, maar na Astrids aandringen om de kelder te bezien, blijkt dat de fundering vele centimeters verschoven is vanwege een eerdere aardbeving. “Thanks, but no”, stellen we haar teleur. Judy Dickey brengt ons naar een ‘artistieke’ woning in Walnut Creek en we zeggen gelijk: “no”. Blijft onze keus, hoewel niet van harte, Marshall Drive in Walnut Creek, met een vraagprijs van $635.000. Omdat we morgen, voordat we gaan vliegen, nog een bezichtiging in Lafayette hebben, besluiten we voor de zekerheid een bod van $600.000 uit te brengen. Judy kijkt zuinig: “I’ll do it, but am sure they won’t accept it,” antwoord zij stellig. Dat zullen we nog wel eens zien, geld is geld. Hijgend pers ik er nog een weekly update uit:

Zaterdag breekt aan. Vandaag doen we de laatste bezichtiging in Lafayette en daarna verplaatsen we ons naar SFO voor onze vlucht naar Nederland. In Lafayette aangekomen dienen we een soort van pad steil naar boven te nemen alvorens bij een mooi huis aan te komen. Prachtig huis voor $750.000 maar ook een zwembad met een enorme scheur. Echter, Astrid ziet de kinderen al met hun stepje het pad naar beneden afsjezen en Highway 24 op denderen. Nee dus. We beloven Judy wanneer we bij het vliegveld aankomen nog een bod uit te brengen op Marshall Drive. Gelukkig loopt het inchecken op rolletjes en kunnen we op ons gemak overleggen. We kunnen het Marshall huis in onze verbeelding zien zoals het moet worden:

We besluiten het bod te verhogen tot $615.000, maar ieder keer dat we het al zenuwachtiger wordend met $2.500 verhogen, komt van Judy’s kant na ruggenspraak met de verkoper, een kortaf “no, so sorry”. Een half uur voordat we aan boord gaan komt ze met een definitief “yes or no” van de verkoperskant op een prijs van $630.000. Astrid en ik kijken elkaar aan en besluiten het bod te accepteren. Denkbeeldig toasten we met Judy en gaan vervolgens opgetogen in de rij staan om te boarden. We hebben een home; het Amerikaanse avontuur kan nu een gefundeerd vervolg krijgen! De vlucht naar Amsterdam wordt opgetogen afgelegd want we hebben een ‘home’, en de zekerheid dat we de komende drie jaar in zonnig Californië door zullen brengen. Voeg daaraan toe de spannende uitdaging om iets nieuws van de grond af op te bouwen, dan valt te begrijpen dat de adrenaline voorkomt dat je ook maar één oog dicht doet. Maandag 23 november: we landen aan het eind van de morgen in Amsterdam en bevinden ons nog steeds in hogere atmosferen. Deze week moet er een worden van daadwerkelijk aanpakken, aangezien ik volgende week maandag alweer terugvlieg. Jetlag is een woord dat uit mijn vocabulaire geschrapt is. Tijdens de rit naar Lommel bespreken we alles wat er gedaan dient te worden alvorens we naar Californië vertrekken, en hoe onze jongens te informeren. Nou, dat laatste viel mee, die springen vol enthousiasme bovenop ons na aankomst, en zijn meer geïnteresseerd in wat we mee hebben gebracht uit het verre Amerika. Dinsdag leg ik contact met onze eerste student, Marc Bode, over wat hij moet doen om 11 januari aan z’n eerste les in Emeryville te beginnen, en aan het eind van de dag krijg ik een alarmerend telefoontje van Gary Platt: “we still don’t have the fucking permit, Pete, we’re screwed and never make the January 11 start.”

Wordt vervolgd 20-09-23

Vervolg van 09-09-23

Wel moet me van het hart dat de gemiddelde leeftijd van het vliegend personeel zichtbaar aan de hoge kant is. Zodanig dat je af en toe hulp zou willen bieden! Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, maar ook het land waar je tot je dood door moet sappelen wanneer je pensioen niet adequaat geregeld is. Genoeg gemijmerd, even kijken waar en hoe laat Bram aankomt. Ah, terminal 3 met US Air, over een half uur. Kalmpjes wandel ik daarheen en ‘businessclass’ Bram stapt als een der eersten met z’n ‘traveling light’ koffertje van boord. Met een brede lach ontwaart hij me en stapt met grote passen op me af. Bram is een verstokte roker en op zo’n moment moet ik telkens denken aan de opmerking die een goede kennis van ons daarover plaatste: “hij ontblootte z’n door de zon gebruinde tanden”. Kinderachtig, maar ik kan het niet helpen en moet een lachje onderdrukken. Joviaal, als altijd, schud hij stevig mijn hand. “Lekker gevlogen, jongen?” begint hij de conversatie. Voordat ik antwoord kan geven ontwaren we achter het glas van de ontvangsthal de lijvige gestalte van Boldman en naast hem zijn schriele evenknie Moseler. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Bram “het blijft een komisch duo.” Komisch of niet, ze zijn zo scherp en kundig als maar zijn kan en Bram komt in de loop van de avond, tijdens een stevige Florida maaltijd, behoorlijk onder de indruk. “Die gaan we op het droge brengen,” voegt hij me toe, na zijn laatste saffie van de dag te hebben ingenomen. De woensdag brengen we door op het kantoor van Silent Planet, en voordat we de vlucht met United Airlines naar San Francisco nemen, via Denver, is er een deal tot stand gekomen. Uitgeput komen we even voor half twaalf ’s avonds in San Francisco aan. “Morgen The Plant scheren,” zegt Bram nog even snel alvorens zijn hotel binnen te stappen. Daar heb ik nou zo’n hekel aan, we moeten met Arne Frager een deal maken die voor ons allebei win/win is. “Scheren” betekent voor Bram druk zetten om een koopje te bemachtigen. Het appartement, waar Bram niet wil overnachten -God zij dank- voelt voor mij even na het middernachtelijk uur aan als een veilige haven. Uitgeslapen haal ik Bram donderdagmorgen op bij het hotel, waar hij me opwacht bij de aangewezen rokersplek. “Stomme Amerikanen,” begint hij, na me begroet te hebben. “Wapentuig mag je overal bij je hebben, maar sigaretten opsteken, ho maar.” Omdat ik zwijg begint hij met zijn analyse over het cijferwerk van The Plant. “Arne Frager zal nog heel wat moeten uitleggen voordat Eckart hier geld insteekt,” besluit hij z’n betoog. Tegen die tijd zijn we in Sausalito aangekomen, waar Arne ons enthousiast begroet. Het kruisverhoor kan beginnen. Slimme Arne staat erop eerst de studiotoer van The Plant te doen, en net als iedereen voor hem is Bram onder de indruk. Bram vraagt eerst even om een kleine onderbreking, zodat hij even een rookpauze kan inlassen. Wanneer Bram naar buiten loopt vraagt Arne hoe de vlag er bij hangt. “It’s all about figures and forecast,” Arne, maak ik hem wat wijzer. En zo is het, het gaat om het cijferwerk en de vooruitzichten. Na terugkeer van Bram blijkt dat Arne zich terdege heeft voorbereid en praktisch op alle vragen een onderbouwd antwoord heeft. “I’m impressed, Arne,” komt het complimenteus bij het afscheid uit Brams mond. Via de inmiddels zeer drukke Richmondbrug banen we ons een weg naar Berkeley, waar Gary op ons wacht bij Skates-on-the-Bay, waar we gezamenlijk een en ander zullen doornemen tijdens het diner. Eén ding is zeker, komen we tot de conclusie, we gaan een samenwerkingsverband met The Plant aan. Zaterdag 7 november kan ik vol trots in de weekly update vermelden dat wanneer Eckart instemt met datgene wat Bram gaat presenteren, we in beide bedrijven een aandeel van 40% zullen hebben.

Me verheugend op de komst van Astrid komende woensdag, komt het weekend als geroepen om even bij te tanken. Zoals gewoonlijk razen de maandag en dinsdag als hazewindhonden langs me heen. Een opgewonden MT meeting (niet echt uitzonderlijk meer), met name ook over onze grootse opening komende zaterdag, waar we de gemeenschap dik bij betrekken. Individuele bijeenkomsten en vergaderingen met de constructiemaatschappij bepalen onze afspraken: wegens nogal wat wijzigingen gaan de bouwkosten op zeker met enkele honderdduizenden omhoog. Dat gaat met nogal wat kabaal teweeg: “fuck, because Eckart is a billionaire, you can’t overcharge us”. We denken oprecht dat de miljardair krantenkoppen over Eckart ons geen goed doen. Eckart vindt het smullen, maar duidelijk mag zijn dat men hier denkt een gans met gouden eieren te kunnen plukken. Maar nu, bij SFO, San Francisco’s international airport, wacht ik op de komst van Astrid. Dat voelt goed, we gaan een huis uitzoeken. Spannend dus! KL605 landt even na twee en is dus keurig op tijd. Zelfs de douane formaliteiten zorgen voor niet al te veel oponthoud. Een beetje verfomfaaid komt ze de aankomsthal binnen en dan is het moment gekomen dat ik Astrid in mijn armen kan sluiten.

Sweet welcome @ SFO

In de parkeergarage neemt ze plaats in de groene Van die ons langs South San Francisco, de skyline van het echte San Francisco, en via de Bay Bridge naar het appartement in Emeryville brengt. Kreten van bewondering alom. De dag voltrekt zich als normaal mag worden geacht met 9 uur tijdsverschil. Dapper wakker blijven, toch nog een drankje, wegdommelen, en tegen een uur of acht de pijp aan Maarten geven. In ieder geval een goede basis voor sight seeing en huizenbezoek. Donderdagmorgen laat ik ze achter met aanwijzingen hoe in San Francisco te komen met BART, hetgeen staat voor Bay Area Rapid Transit, wiens treinen je soepeltjes onder het water naar het hartje van de City brengen, want zo noemen we San Francisco. Zeg je San Fran, dan ben je er een van buiten! Zelf haast ik me naar SFO om Eckart op te halen die om kwart voor tien aankomt met een Air Canada vlucht. Hij wil kennismaken met de Silent Planet crew en onze grootse opening bijwonen. Ook Eckart reist altijd zonder de last van bagage. En sinds de honden op SFO na zijn laatste reis nogal hinderlijk aan hem bleven snuffelen, laat hij de inkoop van wiet aan Gary over. “Zo pik,” begroet hij me, “lekker druk bezig.” In de Van praat ik hem snel bij over de laatste ontwikkelingen, en met name over de budget overschrijdingen. Eckart grijnst. Verwonderd kijk ik opzij. Eckart merkt droogjes op dat daar bij Ex’tent al rekening mee was gehouden. “Niets loopt bij een verbouwing op budget,” voegt hij er ten overvloede aan toe. Ook wil hij met één van de door een makelaar georganiseerde huisbezichtiging meegaan. “Ik wil wel dat mijn CEO in den vreemde er goed bijzit,” verklaart hij. Bij Ex’pression laten we hem allereerst kennismaken met wat lokale zakenlui van Advanced Systems Group.

Links Dave Van Hoy, oprichter Advanced Systems Group

Dave prijst ons de hemel in, zoals alleen Amerikanen dat kunnen, waarbij wij er soms tenenkrommend bijstaan. Eckart vindt het wel mooi en de Amerikanen vinden een hippie miljardair in hun midden ook wel wat hebben. Vervolgens naar The Townhouse voor een vraag- en antwoordsessie met Loyd Boldman en John-Erik Moseler. Terwijl Eckart geniet van zijn Sierra Nevada Pale Ale, luistert hij met genoegen hoe Loyd Boldman naam heeft gemaakt in Florida met een Christelijke band, Prodigal geheten. Vervolgens vertelt John-Erik hoe zij Silent Planet begonnen zijn en grappig genoeg heeft ook dit weer een Full Sail achtergrond. “Not the beer,” grapt Loyd. Het is duidelijk dat ze bij Eckart in het pulletje vallen. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij met deze mannen in zee wil gaan. Mooi, morgen komt Dawn Cardi erbij om er een klap op te geven, althans in juridische zin. Gary is helemaal opgetogen, maar eigenlijk leven we vrijdag toe naar de ‘grand opening’ van zaterdag, en met name hoeveel mensen acte de présence zullen geven. Het treffen met Dawn Cardi is hoffelijk, zij het aan de koele kant. ’s Avonds wil Eckart uit en we besluiten de gerenommeerde jazz joint Yoshi’s in Oakland te bezoeken, waar je ook kunt dineren. Geweldige avond, hoewel ik meer met m’n hoofd bij de zaterdagopening ben dan bij de voortreffelijke musici. Inmiddels heeft Astrid een tweetal makelaars gevonden die ons de komende dagen zullen begeleiden. We beginnen de tijddruk te voelen, ook al omdat we volgende week zondag alweer vertrekken. Voor die tijd dienen we een keus gemaakt te hebben. Nerveus controleren we zaterdagochtend de door eventmanager Kappi Hommert gerealiseerde stands en attracties in de steeg tussen ons gebouw en dat van de belastingdienst. Het brengt ons rust, dat mens is zó professioneel! Onze eigen manschappen, onder leiding van Craig Deonik, staan klaar om voor geïnteresseerde mensen een toer van het gebouw te geven. Inschrijfformulieren zijn ook niet vergeten; business is business! Na een aanvankelijk stil begin loopt het storm, de verkopers van hamburgers en hot dogs kunnen hun waren niet aangesleept krijgen, hetgeen ook geldt voor de popcorn tent. Het oplaten van duizenden ballonnen laat luide “oehs” en “ahs” op uit het publiek.

Emeryville omarmt ons en dat voelt aan als een warm bad. Eckart straalt, hetgeen absoluut niet alledaags is. Aan een lange tafel in The Townhouse vieren we het succes van de dag met de hele bemanning. Craig Deonik vertelt triomfantelijk dat hij ook een viertal studenten ingeschreven heeft. En dat is a raison van $27.500 voor 16 maanden een mooie vangst. Doodmoe, maar uiterst goed gehumeurd kom ik in het appartement aan, waar ik met Astrid nog even napraat om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Wordt vervolgd 16-09-23

Met excuses dat ik de Luim weer te laat opdien, maar de hitte veroorzaakt een kleefeffect tussen mijn vingers en het toetsenbord met als resultaat dat mijn tweevinger repertoire aanzienlijk vertraagd wordt. Vorige week mocht ik berichten dat Astrid en ik opgelucht waren dat Kaj weer heelhuids thuis aangekomen was vanuit ‘Burning’ Oregon. Niet veel later informeerde Bo-Peter dat hij met vriendin Tiphanie vast zat in de woestijnmodder van ‘Burning Man’. Je kunt ze ook niet even alleen laten! Niet zulke zorgen als bij Kaj, maar toch. Het begon allemaal zo mooi tijdens dit ‘love fest’:

Lief toch?! De brillen waren toen nog bedoeld als bescherming tegen het woestijnzand. Toen dat veranderde in modder, zaten ze eerst vast en nadat er gereden mocht worden, zag het er meer zo uit:

Ruim zeven uur later meldde Bo-Peter ons dat hij de highway zag, en dat na een afstand van nog geen 3,5 kilometer modderschuiven. Dat kan spanningen teweeg brengen in een partnerschap. ‘Love is all you need’, kraait Robert ten Brink derhalve. En over ‘love’ gesproken, daar weet Astrid alles van, zij verzorgt immers de producten in hun eerste week:

Een tweeling nog wel. Onvermijdelijk dringt de vraag zich op wat die twee te wachten staat in een wereld in beweging. Eén ding is zeker, hun eerste week was dankzij Astrid een bliksemstart, een ‘burning sensation’, so to speak. Eigenlijk had ik best een spannende week achter de rug, maar ik kan er (nog) niet veel over vertellen. Wel lullig, dat begrijp ik, maar later maak ik het goed; echt waar. Dat geeft ons wat meer tijd om even terug te gaan naar 1998, waar de Ex’pression saga ontstaat.

Vervolg van 06-09-23

“We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

KL605 wordt geacht me veilig naar San Francisco te brengen, en dat gebeurt ook. KLM-blauw is weliswaar geen Martinair-rood, verschil economy star class, maar wel zeer dragelijk. Het verkeer naar San Francisco op de 101 is ‘killing’ en het duurt ruim twee en een half uur alvorens ik de sleutel in de deur van het appartement steek. M’n tweede ‘home sweet home’. Merkwaardig hoe snel een mens went. Zondag breng ik grotendeels door op kantoor om de berg weg te werken die daar op me wacht. Ah, Eckarts gezicht staart me aan van de voorpagina van de San Francisco Business Time. Dit vervolgverhaal zal hem goed doen:

Voorts veel waar aandacht aan besteed dient te worden, maar m’n aandacht wordt getrokken naar een memo van Gary. Pete Bandstra, de beoogde Director van het Digital Visual Media programma heeft nog een item toegevoegd aan de waslijst van wensen en eisen die hij toch al bij ons had neergelegd om hem van Full Sail los te weken. Of we maar het verlies op z’n huis willen compenseren mocht dat bij verkoop ontstaan. Een GVD ontsnapt me, de inhalige bastaard wil echt het onderste uit de kan en bederft ook nog eens m’n zondag. De Management Team meeting op maandag verloopt rumoerig, enerzijds omdat we verheugd zijn dat Craig Deonik ons trots mededeelt dat we reeds meer dan 20 ingeschreven studenten hebben, en we rustig kunnen rekenen op 45 eind november, anderzijds door het kinderachtige gedrag van Gary die luidruchtig probeert om Pete Bandstra alsnog z’n zin te geven. Ik hou m’n poot stijf, die aasgier wil ik niet aan boord hebben. Daarnaast hebben we een kandidaat van concurrent San Francisco Institute of Art aan de haak, ene Rob Gibson. Tijdens een lunchafspraak zullen Gary en ik hem deze week aan boord trekken, daar zijn we van overtuigd. Gary oogt weer wat ontspannener, hij heeft z’n ei gelegd, hoewel het me een lunch kost om hem weer op de rails te krijgen. ‘The things we do for love!’ Wat we die week voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke, en hoewel ik mijn gezin zeer mis, draagt het alleen zijn er toe bij dat er zoveel productie gedraaid wordt. Immers, we hebben Rob Gibson aangesteld als Director van het Digital Visual Media Program, de ontmanteling van het interieur van ons gebouw is in volle gang, en we hebben gastheer gespeeld bij een Wired/Yahoo party. Ook hebben we met The Martin Group zoete broodjes gebakken en bij de Summit Bank een speciaal studenten account aangemaakt. Wat een goed gevoel om je volledig verkleed in de Halloween party bij The Plant te storten. Ik durf te stellen dat Gary en ik er top uitzagen en veel complimenten mochten oogsten:

Gary en Peter gereed voor Halloween

Vele artiesten in macho outfit, ook dames in soms zeer ondeugende pakjes, moesten wel om ons lachen, maar klaarblijkelijk vielen we als sex objecten uit de toon! Zondag 1 november, Ivars verjaardag, begon derhalve wat traag, maar rond half twee wist ik me toch achter m’n bureau te wringen voor de wekelijkse update:

 

Omdat Frans van Mackelenberg nog niet officieel geïnformeerd is over z’n komende afscheid, is me verzocht hem er nog steeds bij te blijven betrekken. Spelletje spelen? Ik speel mee. De komende week wordt nogal heftig met bezoeken aan Silent Planet in Orlando en The Plant in Sausalito. Niet alleen qua reizen, Orlando via Saint Louis, maar ook omdat Bram Zwagemaker in mijn kielzog gaat bekijken hoeveel aandelen we krijgen voor onze investeringen. De Management Team meeting maandagmorgen hou ik kort, niet alleen vanwege de presentatie van het stock option plan voor onze key staff members, maar ook omdat ik Gary separaat moet informeren dat het ook voor hem geldt. En wat ik vrees, gebeurt: Gary ontploft. “That motherfucker Eckart Wintzen fucked me again, now I have to pay for the shares he promised me.” Ik probeer hem tot bedaren te brengen door uit te leggen dat bij een aandelengift hij gelijk belasting moet afdragen. Geld dat hij op zeker niet heeft. Gary bedaart, en wat hem waarschijnlijk het meest overtuigt is dat het ook voor mij geldt. Zo langzamerhand begin ik me een dompteur in een circusarena te voelen. We doen ter afsluiting een snel drankje omdat morgenochtend wel heel erg vroeg mijn wekker zal afgaan. Met gezwollen ogen van de slaap sleep ik me dinsdagmorgen kwart voor zes aan boord van Trans World Airlines 482 naar Saint Louis, waar ik overstap op vlucht 450 van dezelfde maatschappij, en route naar Orlando. Daar zullen Bram Zwagemaker en ik elkaar lokale tijd rond kwart over vijf ‘s middags treffen, waarna we door Loyd Boldman en John-Erik Moseler van Silent Planet op sleeptouw zullen worden genomen. Hun voornaamste taak zal zijn om Zwagemaker ervan te overtuigen aandelen Silent Planet te kopen, waar ik volledig achter sta. Het zal fantastisch zijn om deze twee creatieve grootheden aan onze zijde te hebben.

De jeugdige John-Erik deelde me al mede dat het voor hem een hoogtepunt zou zijn in zijn prille entrepreneur bestaan. “Flight attendants take your position,” klinkt het vanuit de cockpit. We staan op het punt te landen en ik moet zeggen dat mijn eerste trip met deze iconische luchtvaartmaatschappij, opgericht door de legendarische Howard Hughes, goed bevallen is.

Wordt vervolgd 13-09-23

Vervolg van zaterdag 02-09-23

Dinsdagmiddag lunch ik met Gary voor een een-op-een bij The Townhouse. “Gary you and I must act as one,” probeer ik hem aan z’n verstand te peuteren. Wanneer wij niet als een eenheid opereren, dan voelt de rest dat aan en komt met allerlei excuses waarom iets niet gelukt is. Gary knikt onwillig. Ik weet dat hij Pete Bandstra ook aan wil trekken om Full Sail pijn te doen, omdat hij daar onvrijwillig is vertrokken. Dat boeit mij totaal niet, Full Sail is zes uur vliegen van ons verwijderd, totaal geen concurrentie dus. We gaan als een eenheid terug naar kantoor, zij het met wat blauwe plekken. So what?! Woensdag komt de langverwachte e-mail van Dawn Cardi binnen; het miljoen zal binnen veertien dagen op de bankrekening staan en de lening van $100.000 aan Arne Frager ten behoeve van The Plant is goedgekeurd. Een verheugde Arne komt bijna door de telefoon heen. “You da man Peter, and Eckart is a genius.” Voor mijn geestesoog zie ik een instemmend lachende Eckart:

Oh well. Donderdag worden we bezocht door de Duitse vader en zoon Bode, die ongelooflijk onder de indruk zijn van het nogal kale gebouw, maar vooral van het verhaal en bijbehorende tekeningen. Nadat ik ze in het Duits begroet heb, hetgeen Gary “grandstanding” vindt, geef ik het woord aan Gary die bloemrijk verkondigt welk een briljante apparatuur we aangekocht hebben en hoe de studenten daar te allen tijde gebruik van kunnen maken. Marc Bode, niet gewend aan een dergelijke ‘rode tapijt’ behandeling in Duitsland, valt als een blok voor deze aanpak en wordt officieel onze eerste student. Na de formele afhandeling troon ik vader en zoon mee naar The Townhouse voor een ere diner. Mijn inmiddels wat verroeste Duits gaat weer met sprongen vooruit. We nemen warm afscheid van elkaar en ik beloof ‘Vati’ Karl goed voor zijn zoon te zorgen. 11 januari 1999 zal onze eerste student, Marc Bode, met hopelijk vele tientallen anderen trots ons dan aangepaste gebouw betreden. Het eerste schaap is over de brug! Nu nog even de stafmeeting van vrijdag voorbereiden alvorens ik m’n vertrouwde Martinair vlucht naar Amsterdam neem. Vrijdag 16 oktober: inmiddels is de staf aangegroeid tot negen, met nog drie onderweg. Vandaag is het van belang dat we daadwerkelijk als een team werken, dat er vooral niet naar elkaar geschreeuwd mag worden, ook al is de drukwijzer inmiddels in het rode vlak terecht gekomen. Belangrijk ook om alles wat er over Ex’pression geschreven wordt voor de annalen te bewaren, zoals het een echte school met grandeur betaamt. Ons mission statement wordt vervaardigd en zal al onze doelstellingen, normen en waarden weergeven. “Everybody in?”, “Everybody fucking in?!!!”. Iedereen is in vuur en vlam en met stevige hugs achter de kiezen begeef ik me op pad naar Oakland Airport voor mijn vertrouwde Martinair vlucht. Gary, die me brengt, geeft me een zijdelingse blik van verstandhouding: “we’re a team buddy,” roept hij me achterna wanneer ik in de terminal verdwijn. Zaterdag 17 oktober 1998: best een beetje weemoedig verlaat ik op Schiphol de Martinair kist. Immers, dit is voorlopig de laatste trip met Martinair, want die vliegen in de winterperiode niet naar Californië. De in rood uitgedoste dames en heren zijn me ‘zeker weten’ goed van dienst geweest. Vrijdag terug met KLM blauw; ben benieuwd. Geroutineerd snel ik door de bezige Schipholmeute, waarna ik oog in oog kom te staan met een stralende Astrid. Blij me weer te zien. Gelukkig maar. Na ons uit de parkeergarage gewurmd te hebben, begeven we ons op weg naar Lommel. Onderweg duizend en een dingen te bespreken, onder anderen ook over mijn afspraak op Kasteel Moersbergen dinsdag met de naar voren geschoven Bram Zwagemaker, Eckarts CFO bij BSO Origin. De ‘ambtenaar’ Van Mackelenberg is vervangen door de ‘houthakker’ Zwagemaker. Dan zal ook mijn aanstelling definitief gestalte krijgen. Zwagemaker kennende zal hij gemaakte afspraken naar beneden trachten te onderhandelen. In ieder geval weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb. Thuisgekomen in Lommel word ik bestormd door de bijna twee jaar oude Ivar, Kaj van zes en Bo-Peter die trots als zevenjarige, dus als oudste, de rust bewaard en als laatste op me springt. Maar wel met overtuiging!

Kaj, Ivar en Bo-Peter

Uiteraard zijn hun eerste blikken gevestigd op mijn handbagage, waarin ze verwachten echte Amerikaanse kadootjes aan te treffen. En ze worden niet teleurgesteld! Terwijl zij met hun elektronische ‘bliep’ en ‘beep’ speelgoed bezig zijn, trekken Astrid en ik een plan de campagne, alsmede een fles Fleury open. Tijdmatig pas ik me tegenwoordig simpel aan op de locatie waar ik me bevind. Wel zo makkelijk! We gaan door het pallet aan gasten die we de komende dagen sociaal ontvangen, alsmede de punten van bespreking met Bram Zwagemaker. Tevens geeft Astrid nog even duidelijk aan niet meer dan drie jaar in Californië te willen blijven. Daar stem ik schoorvoetend mee in onder het motto ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’. Belangrijk punt is ook het percentage aandelen dat Eckart ons heeft toegezegd, alsmede de ondersteuning bij het verkrijgen van een huis. Spannende dagen weer. Het weekend vliegt voorbij en voordat ik het besef meld ik me bij Kasteel Moersbergen voor het gesprek met Bram Zwagemaker.

Joviaal komt hij met grote stappen op me af, slaat me op de schouder en meent dat het geen toeval kan zijn dat onze paden elkaar weer kruisen. Ik ben op m’n hoede, zoveel vriendelijkheid beklemt me. Zeker van deze man. En ja hoor, belastingtechnisch dienen de aandelen stock options te worden, wil hij de opzegtermijn terugbrengen tot drie maanden, en van verhuisvergoeding wil hij al helemaal niets horen. “Eckart ook nog aanwezig”, vraag ik verbaasd. Eckart is echter in geen velden of wegen te bekennen! “Hoeft ook niet,” bromt Bram, “dat is nu mijn pakkie aan.” Van Mackelenberg moest het veld ruimen omdat zijn aanpak onzakelijk was. “Veredelde boekhouders zijn er dertien in een dozijn, dus wieberen,” somde hij het kort op. We gaan er even stevig voor zitten en komen na ruim een uur tot een overeenkomst, weliswaar afwijkend van datgene wat met Eckart overeengekomen was, maar niet slecht. Note to self: wederom gebleken dat bij een gentlemen’s agreement, de gentleman de dupe wordt, dus voortaan gelijk op schrift zetten. We nemen kortaf afscheid, waarbij Bram nog wel mededeelt dat hij ons zeer binnenkort komt bezoeken, waarna ook The Plant en Silent Planet op z’n lijstje staan. En dat ik mee moet. “Moet”, pareer ik. “Ja, ben je nou CEO of niet”, krijg ik voor m’n kiezen. “Is goed, is goed,” mompel ik terwijl ik de deur haastig achter me sluit. “Wat een kuttekop,” mompel ik nog bozig al aansluitend bij de file op de A2. Via Eindhoven is het al snel weer arriveren in Lommel, waar ik de gemaakte afspraken deel met Astrid. “Dus je hebt er een jaar opzegtermijn uitgesleept”, vraagt ze positief verbaasd. “Was ik al overeengekomen met Eckart, en daar heb ik stevig aan vastgehouden. Weet jij wat er al dan niet kan gebeuren.” Instemmend knikt ze, avontuur is prachtig, maar sommige zekerheden zijn mooi wanneer ze ingebouwd kunnen worden. Donderdagavond, daags voor mijn vertrek, gaan we met de kinderen in Lommel uit eten, ook om Ivars tweede verjaardag te vieren waar ik helaas 1 november niet bij kan zijn. We vertellen de jongens wat de plannen zijn voor de komende maanden, hetgeen een opgewekte stemming teweeg brengt. Bo-Peter en Kaj hebben het helemaal niet naar hun zin op de internationale school in Mol en vinden het Amerika verhaal wel heel interessant. Ivar vindt alles goed wat de grote broers aanspreekt en joelt dapper mee. Zo breekt al snel de dag van vertrek aan. Afscheid van de jongens is als altijd zuur, en ik ben blij dat ik nog ruim een uur met Astrid heb op weg naar Schiphol. Het gesprek gaat in flarden, we hebben al zoveel besproken en weten dat het nu op daden aankomt. Helaas zullen de meeste verhuisactiviteiten wederom op het bordje van Astrid terechtkomen. “We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

Wordt vervolgd zaterdag 09-09-23

Dat werd vilein door de Hedgehoppers Anonymous gezongen in 1965, terwijl de tekst een beroerde week beschreef, inclusief milieu ellende. In eerste instantie heb je dat niet door wegens het opgewekte ritme. Nou, mijn week was precies omgekeerd qua inhoud en kon al niet meer kapot wegens de koppositie van Sparta. Tenminste nog voor één dag, want gisteren speelden ze gelijk tegen NEC. Boze tongen fluisteren dat de oorzaak simpel is: het ontbreken van de gebroeders Laanen bij deze belangrijke wedstrijd. Het schijnt dat de spelers continu keken naar lege stoeltjes 2 en 3 rij 4 op de Kasteeltribune. Dat had weer te maken met een geweldige reünie gisteren van Multi Function Computers, waarbij sommige makkers m/v elkaar meer dan 30 jaar niet gezien hadden. Later meer hierover. De maandag, ook weer geweldig, betekende de 36^e huwelijksdag voor Astrid en mij. Iedereen die we nog niet bedankt hebben, bij deze. Wellicht het belangrijkste en beste nieuws deze week was de terugkeer van onze firefighter Kaj uit Oregon/Noord Californië. Onderstaand werpt hij nog een laatste blik op zijn werkgebied.

Wanneer je goed kijkt zie je onderstaand deels de naam Laanen onder zijn zeer beschermende uitrusting. Behoorlijk uitgeput bereikte hij de thuishaven. Recupereert snel, zoals je van een 31-jarige, goed getrainde firefighter, mag verwachten. Astrid en ik minder, maar de reünie gisteren was als een warm bad. De verhalen, de anekdotes, de ‘weet je nog’ herinneringen, waarbij ook de inmiddels 15 overleden oud collega’s ter berde kwamen. Zo ook het verhaal van Frank Lakerman, het joch dat drie jaar was toen zijn vader overleed. En nu ongeveer van dezelfde leeftijd als zijn vader toen. Zijn verhaal kreeg een mooi plekje op de ‘wall of fame’.

Mariette de Haas en Tjeerd Stel zetten een boom op over het spannende jongensboek dat MF heet. Op het moment dat de genoten drankjes toe begonnen te slaan, had Astrid een heuse snackcar geregeld waarvan ongelimiteerd genoten kon worden.

En dat gebeurde ook, zo te zien aan de heren/dame links en aan het rijtje wachtenden. Eén avondje mag cholesterol wel op het tweede plan gezet worden. Toch? In ieder geval overheerste de warme band die deze 21 MF-ers plus aanhang koesterden. En het weer werkte ook nog eens mee! Tijd om terug te gaan naar 1998, locatie Emeryville, California!

Vervolg van woensdag 30-08-23

Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”

Gelardeerd met een lading krachttermen geeft Gary aan dat dit “fucking impossible” is. Nadat ik Gary gekalmeerd heb, besluiten we om te bezien hoe we met overwerk en sneller indienen van de aanvragen een en ander kunnen bespoedigen. Inderdaad zijn al onze persuitingen en het werven van studenten gericht op 11 januari 1999! De week vordert gestaag en donderdag 1 oktober zijn Rick en Imelda, aan wie ik weinig tijd heb kunnen schenken, terug in Emeryville. Gelukkig heb ik die avond tijd voor een fijn ‘onder ons’ diner bij Skates-on-the-Bay aan de baai in Berkeley. Het voelt goed. ’s Middags breng ik ze naar Oakland Airport en na wat innige omhelzingen begeef ik me terug naar The Townhouse om een gesprek met Gary en Arne Frager af te maken inzake een lening van $100.000 als aanbetaling van een nieuw console en ter uitbreiding van zijn studio. Van het benodigde bedrag van $500.000 kan hij zelf $400.000 ophoesten vanwege te ontvangen gelden van Metallica.

Arne in het midden met Metallica’s Lars Ulrich en James Hetfield

Eckart heeft de $100.000 reeds toegezegd, hetgeen ik bevestig aan Arne, maar voor de zekerheid toch maar even bij Eckart toetsen.

Daarna haastje repje door naar de champagne receptie van de Emeryville ‘celebration of the arts’. We hebben ons al behoorlijk in de Emeryville ‘hustle and bustle’ gewurmd. We zijn een factor aan het worden om rekening mee te houden. Zondag 11 oktober 1998: heerlijk om in alle rust met muziek van Chicago op de achtergrond -één van m’n Arcade CD’s- de weekly update te maken. Het voelt goed om te melden dat John Storyk het behaagd heeft om de definitieve tekeningen aan te leveren voor de bouw van de studio’s. Zo voelt het wel aan bij deze zich als coryfee gedragend figuur. De tekeningen kunnen nu getoetst worden aan de plaatselijke verordeningen. Tja, het opzetten van een onderneming als Ex’pression bestaat niet alleen uit ‘glitter & glamour’! Met een beetje geluk kunnen we binnen twee weken met de bouw starten. Gisteren hebben we in San Jose met een stand deelgenomen aan het door Microsoft gesponsorde evenement ‘Silicon Planet ban aids’, hetgeen met de door ons ingehuurde krachten in oranje jumpsuits een groot succes werd. Ook werd ons een samenwerkingsverband aangeboden door het California Recording Institute, dat Ex’pression eerder al gebrandmerkt had als de aanstormende Godzilla van de onderwijs industrie. Daarna nog een hapje gegeten met Gary en Debbie Platt, die ik daarvoor opgehaald had in Walnut Creek. Gary werd na een paar drankjes nogal vrijpostig, hetgeen zijn vrouw zichtbaar ergerde. Het is me duidelijk, na zo’n zes maanden met hem gewerkt te hebben, dat hij telkens probeert bandbreedtes niet alleen te rekken, maar ook te breken, hetgeen vertraging kan opleveren bij de voortgang. De andere kant van de medaille is dat onze ‘good cop, bad cop’ voorstelling bij de inkoop van apparatuur enorme kortingen oplevert. Monitoren die hap. Tevreden print ik de weekly update en fax het naar Dawn, Frans, Eckart en Gary.

Volgende week staan gesprekken te wachten met Arne Frager, die gespannen afwacht of hij de $100.000 lening van Eckart tegemoet kan zien, de gebruikelijk meetings, etc., maar ook het bezoek van de Duitser Karl Bode, die met zijn zoon Marc ons komt bezoeken en die ik graag als de allereerste student van Ex’pression wil inschrijven. Dat zou echt een beloning zijn na ons gesprek tijdens het gala in Stuttgart, begin april. Ook moeten, ja moéten, we de bevestiging krijgen via Dawn Cardi dat we de benodigde cashflow, om precies te zijn één miljoen dollar, binnen 14 dagen tegemoet kunnen zien. Dat wordt weer met de strooppot werken! Grijnzend zie ik Dawn al aankomen met een koffertje cash, waarna ze eist dat ik het één voor één natel:

Geen probleem hoor, Dawn! Dan vrijdag mijn zoveelste trip terug om van alles en nog wat te regelen met Eckart, en de voorbereidingen te treffen voor onze verhuizing van België naar Californië. Nee, saai wordt het voorlopig niet! Naar ons appartement lopen betekent slechts de straat oversteken om bij de Emery Bay Apartments te komen, waar ik een fles Kendall Jackson chardonnay opentrek en wat balletjes gehakt in de microwave zet. Om er nog op uit te gaan heb ik echt geen puf meer. Soms mis ik het familie gevoel enorm. Na een halve fles chardonnay ebt het wat weg. Geen tijd voor zelfmedelijden gozert, spreek ik mezelf op z’n Rotterdams moed in. Maandag wordt hier en daar Columbus Day gevierd, maar daar hebben we even maling aan. 11 januari 1999 verwachten we de eerste ploeg studenten en dat zal en moét gehaald worden. De management team meeting reflecteert dat; er hangt spanning binnen de aanwezige teamleden. We beginnen met Pete Bandstra, de beoogde Director voor het Digital Visual Media programma, die vanuit Florida inbelt. In plaats van te beginnen over de voortgang van het curriculum van het programma, begint hij voor de zoveelste keer over wat hij nodig heeft aan financiën om naar Californië te verhuizen, en daar krijg ik goed de schijt over in. Geen nieuws over het curriculum? “Thanks Pete, talk later to Gary about this.” Gary gaat gelijk in de verdediging en meldt dat Pete een “good guy is”. Na Gary nogmaals ingeprent te hebben dat we minder dan drie maanden hebben tot D-Day, gaat hij op zijn manier tekeer tegen Duke Zaffery over het Sound Arts programma. . “You heard the man Duke, three months and still not too much digital, all analog.” Duke schudt z’n manen ter instemming en gaat er niet tegenin. Hij kent Gary veel te goed van Full Sail en weet dat het op zo’n moment geen zin heeft om de storm nog meer aan te wakkeren. Craig Deonik, die nog geen student gescoord heeft met zijn team, zit er als een ongelukkige boeddha bij, zeker qua postuur. In ieder geval kan hij aantonen dat er veel prospects in de pijplijn zitten. We weten dat we qua planning heel krap zitten, en dat we elkaar nodig hebben. Dus gaan alle handen op de tafel wanneer we opbreken en sluiten we af met een gezamenlijk “let’s fucking do it”. We kunnen ons nu geen zand in de motor veroorloven.

Wordt vervolgd woensdag 06-09-23

Vervolg van zaterdag 26-08-23

“Techtour with the AES guy, Bubba,” roept hij me toe, waarbij hij aangeeft dat ik nader tot hem sta dan verwacht. Uiteindelijk wilde hij naast zijn rol als President ook CEO worden, een rol waar Eckart hem ongeschikt voor verklaarde, en die ik nu bekleed. Wellicht hanteert hij het motto dat het beter is om te werken met de duivel die je kent, dan een onbekende. Zijn enthousiasme is een soort van ontroerend, en in dit geval terecht. Hij heeft samen met Duke Zaffery een geweldig plan uitgedacht om zondag voor de AES gemeenschap een indrukwekkende show te geven in een nagenoeg leeg gebouw. Het gaat een licht- geluidshow worden, waarbij op de vloer geplakte fluorescerende tape de omvang aangeeft van de te bouwen studio’s en labs. Gary zal gekleed in een pak propvol genaaid met lichtbrekende staafjes in het pikkedonker de presentatie doen. Duke gaat het geluid arrangeren, en daarbij moet je niet denken aan een boombox! Zaterdag is de grote AES show in het immense Moscone Convention Center, in het hart van San Francisco. Al wandelend vanaf de parkeergarage naar het gebouw, vraag ik argeloos hoe die naam tot stand is gekomen. Nou, dat is een verhaal waar je niet 1-2-3 op rekent. 20 jaar geleden is de toenmalige burgemeester van San Francisco, George R. Moscone, vermoord door David White, een ontstemde voormalig supervisory board member, die had getracht terug te komen op dat board. Niet dus. Samen met de burgemeester werd Harvey Milk doodgeschoten, de eerste openlijke homo in het gemeentebestuur. Tevens gezicht van het beroemde Castro district in San Francisco, waar de LHTB gemeenschap haar domicilie gevonden heeft. Zelfs nu nog gaat de mare rond dat juist daarom deze moordpartij plaats heeft gevonden, met Moscone als toevallig slachtoffer. Weer iets geleerd! De show is wat je ervan mag verwachten, het walhalla voor elke geluidliefhebber. Garyland, zal ik maar zeggen!

Is dit geen snoepje?! Een Neve AMS 55 48 kanalen recording board. Gary loopt er kwijlend omheen. Ik vind het helemaal prima en leer een hoop mensen kennen. Maar ook wil ik weten hoe de opknapbeurt van onze entree eruit ziet voordat morgen onze grootse presentatie plaatsvindt. Ook al omdat het toch een beetje ‘de nieuwe kleren van de keizer’ is, er staat immers nog amper apparatuur. Terug dus naar Emeryville. Zodra we onze eigen allee indraaien zien we gelijk de opmerkelijke metamorfose die heeft plaatsgevonden. De grauwe buitenkant heeft plaats gemaakt voor een fris uitnodigend “do come in”.

Gary en ik kijken elkaar aan en beseffen dat ook deze opfrisser weer een nieuwe stap naar succes betekent. We vinden allebei dat dit toch wel de ‘shit’ is. Ook het ‘total immersion’ bord zal weliswaar veel vragen uitlokken, maar de betekenis totale onderdompeling zal voor ‘onze’ studenten betekenen dat datgene wat ze het liefste doen, geluid of animatie, zullen ademen, eten, drinken en 24/7 zullen beleven. En zo breekt zondag aan. Beetje nerveus, we hebben ons ook wat op de hals gehaald door al die geluidshaantjes uit te nodigen voor een grootse presentatie, die voornamelijk gebaseerd is op fantasie, geluid, en het ontbreken van licht. Daarnaast hebben we ons nog meer op de hals gehaald door vice mayor Nora Davis uit te nodigen op maandagmorgen. Om 8 uur zullen wij onze standpunten toelichten met betrekking tot de richting van Ex’pression, onze omgang met de lokale gemeenschap en milieu aspecten. In ieder geval aan werk geen gebrek. Nerveus voor hetgeen te gebeuren staat ben ik om half elf al op kantoor, hoewel de AES receptie pas om 13.00 begint, voorafgegaan door een half uur inloop. Binnen een uur sla ik drie mokken zwarte koffie naar binnen. Er mag gewoon niets mis gaan, we hebben hier vet op ingezet, mede vanwege de aanwezige pers. Alles dreigt te kloppen, de diverse ruimtes zijn volledig van het daglicht afgeschermd, de fluorescerende tape licht fantastisch op in het pikkedonker met de speciale belichting, en Duke Zaffery bemant reeds het geluidsboard dat we voor de omstandigheden in het centrum van het gebouw ‘geparkeerd’ hebben. Met het aantal decibellen dat hij potentieel kan produceren kunnen we de muren er uitblazen. “Sweet going, Peter,” grijnst Duke. Duke ziet eruit als een rocker en geniet van knalharde solo’s van snerpende gitaren.

Iets klopt er niet, het loopt tegen twaalf en de man die als hoofdattractie ‘the amazing glowman’ in het pikkedonker dient te spelen, is er nog steeds niet. “Where the fuck is Gary,” bijt ik een verbouwereerde Nadine Storyk toe. Dit is zo’n moment dat ik hem wel kan ‘killen’, dit is niet de eerste keer dat hij iets vergeet, zich verslaapt of iets simpelweg verloren heeft. Terwijl de gasten de lobby binnendruppelen, sluipt Gary via de achteringang naar binnen met een schuldige blik in z’n ogen. Hij ontwijkt me en huppelt z’n kantoor binnen om zich in het glowman pak te hijsen. Heef-tie godverdomme nou vanmorgen nog aan z’n klassieke Ford Mustang liggen sleutelen, gaat het door m’n hoofd. Die smerige handen liegen er niet om. Ik laat hem met rust, we hebben nu geen tijd voor onderling gekibbel. Het is 13.00 en de gasten wachten ongeduldig in de lobby. Gary heeft nog 10 minuten nodig en ik besluit de gasten een introductie te geven over Eckart, ‘how Gary met Eckart’, mijn insteek en al doende geeft Nadine mij een teken dat Gary klaar is. Met mijn beste omroepstem kondig ik hem aan: “Ladies and Gentlemen, meet the amazing glowman.”

Alle lichten gaan uit en de gasten worden via een fluorescerend pad naar station 1 gebracht terwijl Gary, ‘the Amazing Glowman’, naar voren danst in zijn met lichtjes uitgedoste pak. Er klinkt een oorverdovend tromgeroffel en een stem van boven kondigt “Studio Neve” aan. De spotlights geven aan hoe groot de studio gaat worden en Gary geeft uitleg over akoestiek, kanalen, faders, Storyk design en van alles wat in hem opkomt. Hij is op z’n best! Eén trap voor z’n ballen en hij gaat als de gesmeerde bliksem, mijmer ik als bezemwagen van de groep bezoekers. Als hoogtepunt hebben we de Studer studio, die de ‘top of the bill’  moet worden van digitale opnames en akoestiek. Een studio waar qua grootte ook opnames voor een volledig orkest plaats kunnen vinden. Gary gooit er nog even alles uit wat hij heeft. Terwijl hij verdwijnt in het langzaam opgaande licht, krijgen we een daverend applaus. Nu iedereen ziet hoe groot het is, en leeg, op Duke met z’n console na, beseffen ze ook wat we qua bouw nog voor de boeg hebben. De receptie die volgt is één lofzang, met hier en daar een kritische noot. “You’ll never make it on time.” Dat zullen we nog wel eens zien, pareren we. Op dit moment kan niets ons deren. Gary kijkt me triomfantelijk aan, zo van ‘zie je wel’. Ik zeg niets, wetend dat Gary bij tijd en wijle kort zal moeten worden gehouden, ondanks zijn bruisende ideeën. Maandagmorgen weer vroeg aan de bak om Vice Mayor Nora Davis te begroeten en wederom een ‘dog and pony’ show op te voeren.

Nora is ook burgemeester geweest van Emeryville, een rol die om het jaar door een ander raadslid ingenomen wordt. Ze is zeer geïnteresseerd in het wel en wee van haar ‘little city’. Niet alleen is ze onder de indruk van het gebouw, maar met name ook de rol die we in de gemeenschap willen spelen en onze bezorgdheid voor het milieu. Opgewekt nemen we afscheid, waarna Gary en ik ons spoeden naar het Moscone Center, waar we een stand hebben tijdens de AES expositie. Iedere keer weer sta ik verbaasd met welke nonchalance men onze ‘give aways’ van de stand plukt. Koekjes met ons logo erop en de persinformatie, inclusief tekeningen, vliegen de tasjes van verzamelaars in. Diverse journalisten bezoeken ons nadat ze gehoord hebben van onze ‘amazing under construction’ super school. Sommige kleine scholen willen met ons samenwerken omdat ze de mening toegedaan zijn dat ze door ons van de aardbodem geveegd zullen worden. Daar hebben we totaal niet over nagedacht, totdat iemand het had over ‘the big gorilla in town’. Wow, zo hadden we onszelf nog niet bekeken. Leveranciers daarentegen staan in de rij om zaken met ons te doen. We maken gebruik van onze positie als ‘the cool place to work’ om nog wat mensen aan te nemen, en zijn voor de helft qua vacatures ingevuld. Inmiddels zijn voor de toegang van het gebouw ook de staf batches geproduceerd.

Men meent me in ieder geval tot 2005 erbij te betrekken. Geestig. Laat Astrid het maar niet horen, daar had ik net drie jaar mee afgesproken! Wie dan leeft…… Dinsdag is een belangrijke dag, allereerst sluit ik een deal af over studentenfinanciering met Steve Breitbart, een gezette grote Joodse man die een bedrijf beheert, TFC geheten, die dat tot in de perfectie beheerst. Joviaal en prettig. Dan volgt het allerbelangrijkste gesprek omdat daar de haalbaarheid van onze startdatum, 11 januari 1999, besproken wordt. Met Ed Brady en Debbie Fleser van aannemer CIC aan de ene kant en architect John Storyk aan de andere kant, zullen Gary en ik de planning bespreken, haalbaarheid van vergunningen en, niet geheel onbelangrijk, het budget. Van meet af aan loopt het gesprek niet en door alle ‘maren’ en ‘mitsen’ dreigt de startdatum ernstig in gevaar te komen. Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”

Wordt vervolgd zaterdag 02-09-23

Eerst maar een snelle update over de situatie van onze firefighter Kaj. Inmiddels is de brandweerploeg van South San Francisco verplaatst naar de ‘six rivers fire’ in het uiterste noorden van Californië. Kaj meldt dat ze in Crescent City bivakkeren en voegt er sarcastisch aan toe dat het een gezellig meth gevangenisdorp is. Om ons niet te verontrusten laat hij zich gezellig vastleggen op zijn bedrijfsvoertuig; een shovel:

Gevoel voor humor kan hem niet ontzegd worden! Valt me nog mee dat hij de deun ‘lekker op de trekker’ er niet bij gemixed heeft. Wel spreekt hij de hoop uit dat z’n toer komende maandag beëindigd wordt. Anders wij wel, kunnen we ook weer opgelucht ademhalen. Het begin van de nieuwe Luimweek begon (natuurlijk) met Sparta op Het Kasteel tegen Feyenoord. Het was een van de weinige keren dat Rob en ik er de smoor in hadden dat het een gelijk spel werd. De 3-1 voor Sparta zagen we voor ons ontstaan toen Pelle Clement alleen op de Feyenoord goalie afrende. Helaas, tot onze verbijstering verknoeide hij deze unieke mogelijkheid. En Feijenoord scoorde traditiegetrouw de 2-2 in blessuretijd. De ‘kinderen’ die Sparta opgetrommeld had achter de bar in De Bosselaar (lekker goedkoop) tapten een miserabel geschuimd biertje dat ook nog eens niet smaakte. Schrale troost: één van de schaarse momenten gedurende vele jaren dat Sparta in het linker rijtje staat en Feyenoord rechts. Gisteren ook een mooi moment beleefd. Ik heb het voorrecht om een zeer getalenteerd jongmens te mogen begeleiden in zijn mars om digitale geletterdheid standaard in het curriculum te krijgen voor 11-18 jarigen. Het zal een wereld van mogelijkheden voor deze jeugdige leerlingen openen. In Leeuwarden opereert Grendel Games, een onderneming die een wereldreputatie heeft om middels visuele productie (gamification) zoiets spelenderwijs te brengen. De mede-oprichter, Tim Laning, is ‘toevalligerwijs’ net als ik boardmember bij Dutch Game Garden, hoe mooi om dan een ‘match made in heaven’ te arrangeren. En dat werd het:

Links Ming-Faraz Khan van NXTGEN+, rechts Tim Laning

Inhoudelijk kan (mag) ik er niets over kwijt, maar dat het spectaculair gaat worden is een ding wat zeker is. Ming chauffeurde me behendig weer van Leeuwarden naar Loosdrecht, hetgeen ons een kleine twee uur de tijd gaf om uitbundig een en ander door te nemen. Goud! Volgende week vrijdag de reünie van Multi Function Computers; ik voorzie tranen die geplengd worden. Maar goed, eerst maar weer eens terug naar 1998, het eerste Ex’pression jaar.

……ik functioneer op de automatische piloot want morgen is de bijeenkomst van de Planning Commission, en dat weegt zwaar op m’n maag.

Vervolg van woensdag 23-08-23

Maar gelukkig is dit Gary’s wereld, en die straalt dan ook. Donderdag 24 september, 17.00: Makelaar Gary Breen, Gary en ik komen bijeen om gezamenlijk de bijeenkomst bij te wonen. Iedereen die toegezegd heeft ons te steunen is er: grote zakenman John Gooding van GUS, Hope Spadora van Sybase, Executive Director Alan Barr van de Emeryville Chamber en diverse zakenlieden. De spanning is echt om te snijden. De presentatie van de City of Emeryville is zo goed onderbouwd en wordt zo helder gebracht dat er geen speld tussen te krijgen is. Gary en ik kijken elkaar verheugd aan, de droom wordt omgezet in realiteit. De voorzitter kijkt de zaal in en is van plan de bijeenkomst af te sluiten. Na een moment van stilte wordt het woord gevraagd door Toby Taylor van The Martin Group; mijn hart slaat een slag over. “What the fuck,” zeggen Gary en ik als één stem. Taylor begint met de City te feliciteren voor het uitmuntende werk dat ze hebben verricht. De slijmbal. Vervolgens richt hij zich tot de leden van de Planning Commission en meldt met droge ogen dat Ex’pression zo’n goede aanwinst is voor Emeryville. Ongelukkigerwijs ziet hij niet hoe Ex’pression economisch haalbaar is, laat staan dat ze de parkeer aangelegenheid kunnen financieren. Hij adviseert de leden om de financiële handel en wandel van Ex’pression na te gaan. Het bloed stijgt naar m’n hoofd van woede en ik beheers me tot het uiterste. Na even tot rust gekomen te zijn -Gary fluistert nog “what a fucking moron”- staan Gary en ik op en pareren zijn loze argumenten, met name het parkeerprobleem, waar een dure studie aan besteed is. Hope Spadora van Sybase komt na ons aan het woord en verklaart dat we een echte aanwinst voor Emeryville zullen worden, en dat Sybase ons voor een langere periode 51 extra parkeerplaatsen ter beschikking zal stellen. De voorzitter sluit het vraag en antwoord deel af en begint te discussiëren met zijn collega leden. Doodse stilte en woedende blikken, en niet alleen van ons, worden gericht op Toby Taylor. Iedereen weet dat The Martin Group er alles aan te doen is om alsnog het Sybase gebouw in bezit te krijgen. Gary en ik zitten als bevroren op onze stoelen, wachtend op de vragen die ons ongetwijfeld gesteld gaan worden. En die komen ook. Tot onze opperste verbazing heeft geen der vragen ook maar iets van doen met de bedenkingen die Toby Taylor oplepelde. Na een aantal, in onze ogen simpele vragen beantwoord te hebben, gaat de voorzitter over tot stemming. Het is zo’n moment dat me zomaar, uit het niets, doet denken aan zo’n dramatische trouwscene in een film, waarbij op het laatste moment iemand roet in het eten komt gooien. Zoals in The Graduate, waar Benjamin, Dustin Hoffman dus, als een gek op de ramen van de kerk tikt om de huwelijksceremonie te versjteren, nadat de priester de volgende woorden heeft uitgesproken: “indien iemand hier aanwezig bezwaar heeft dat deze twee met elkaar trouwen, spreek nu of zwijg voor altijd”.

Ik weet ook niet waarom op zo’n cruciaal moment zulke gedachten me overvallen, maar het gebeurt. Nu is Toby Taylor niet bepaald Dustin Hofmann, maar hij streeft wel hetzelfde effect na. De voorzitter besluit tot een mondelinge stemming, en je kunt daadwerkelijk een speld horen vallen. Na de eerste “aye”, volgen de overige “ayes” in staccato, hetgeen betekent dat de Planning Commission onze plannen unaniem heeft goedgekeurd. Het gevoel van opluchting is niet te beschrijven. Van de publieke zitplaatsen worden allerlei felicitaties naar ons geroepen. Met geen pen te beschrijven! Gary valt me in tranen om de hals terwijl we omringd worden door eenieder die ons een goed hart toedraagt. En je gelooft het niet, Toby Taylor komt ons feliciteren. “Well guys, you pushed it through, congrats, we’ll see how things are progressing.” Hij gaat dus onze voortgang in de gaten houden, de gluiperd. Met een stalen gezicht bedanken we hem en voegen hem nog toe dat een goede buur beter is dan een verre vriend. Taylor glimlacht ijzeren heinig, geeft een slap handje en glipt het gebouw uit. City Manager John Flores komt ons met een lach van oor tot oor geluk wensen, gevolgd door een rits notabelen. En daar is Hope Spadora, gevolgd door John Gooding en onze eigen mensen Craig Deonik en Duke Zaffery. Het voelt zo goed! Uiteindelijk eindigen we, waar anders, in The TOWNHOUSE, waar we nog net niet het licht uitdoen.

The TOWNHOUSE is een begrip voor ons succes aan het worden!

Vrijdagochtend om 8 uur MT meeting, waarbij we nogmaals vol vreugde de avond doornemen, alsmede de nederlaag van The Martin Group. Nadat ik kond heb gedaan van mijn ‘Graduate’ flits, zegt Gary dat hij op dat moment een hit voorbij hoorde komen: ‘When the lights go out’ van de groep Five. Ik vond het al met al een moeilijke zomer, ga ik de muziekquiz aan, en voer de hit ‘Cruel Summer’ van Ace of Base op. Grijnzend van meligheid gaan we maar niet verder en sluit ik de MT meeting af. Wel besluiten we nog laat in de middag een champagne toast op de toekomst uit te brengen met de mensen die reeds op de payroll staan. Zelden heb ik me met meer plezier aan de weekly update gezet dan nu. Heel eerlijk, ik kan het niet laten, begin ik met een “weet je nog”…… Al was het alleen maar om Dawn Cardi te narren!

Na het échec van 27 augustus schreef ik immers: ‘We stonden in de rode hoek, onder de gordel geslagen, en keken de scheidsrechter vol ongeloof aan. We schudden ons hoofd en gingen door met de wedstrijd, een wedstrijd die Ex’pression erkenning zal brengen en uiteindelijk de overwinning’. Victorie kraait hier toch wel van het papier af, mijmer ik! Tevens kan ik vol trots melden dat we Pete Bandstra gecontracteerd hebben als Director voor ons Digital Media programma, alsmede per 1 oktober een salesrep. Tevreden leun ik achterover, maar dat duurt niet meer dan een ‘split second’ omdat Gary alweer voor mijn bureau danst.

Wordt vervolgd woensdag 30-08-23

Vervolg van zaterdag 19-08-23

Laten we eerlijk zijn, bepalend zowel zakelijk als privé voor de komende jaren. Eckart houdt van mensen die op tijd zijn, net als ik, en ik meld me dan maandag ook stipt om half een bij secretaresse Daan, die me olijk weet te vertellen dat de broodjes ook op me wachten. Eckart is in een goede bui, hoera, en legt me hun voorstel voor om de komende jaren als CEO van Ex’pression Center for New Media te functioneren. “Nou, wat denk je ervan, jochie,” bast hij. Ik moet zeggen dat de meeste punten die Astrid en ik besproken hebben reeds ingevuld zijn. Hulde! Geen problemen met de details, waarna Eckart me een dikke zoen geeft ten teken dat we een deal hebben. Hij toont zich ook verheugd dat we officieel op de rol staan voor onze gebruiksvergunning bij de City of Emeryville, met gunstige aanbeveling:

“Succes pik, ik zie je donderdag in Emeryville,” besluit hij, en begeleidt me naar de uitgang. Enigszins licht in m’n hoofd van opwinding over de dingen die komen gaan, spoed ik me terug naar Lommel. Ook Astrid is uiterst verheugd over wat er besproken is, waarna we besluiten er een glaasje op te drinken, en ook alvast wat plekken op de kaart van Californië te prikken om eventueel te wonen. Na een glaasje of wat wordt het dolle pret omdat plaatsen als Walnut Creek, waar Gary nu woont, of Hercules en Pleasant Hill ons alleen al qua naam aantrekken. Oh, hoe heerlijk is het om weer concrete toekomstplannen te smeden, en hoe jammer dat de dag van vertrek ook weer zo snel aanbreekt. Woensdag 16 september brengt Astrid me, hopelijk voor een van de laatste keren, naar Schiphol, en nemen we met een traan en een lach afscheid van elkaar. Ik check in en vol goede moed vertrek ik naar de gate van Martin Air 801, waar vervolgens mijn geduld zeer op de proef wordt gesteld. Uur na uur wordt de vlucht verder vertraagd, je kent dat wel, zo van hoop doet leven, terwijl de graad van chagrijn oploopt. Uiteindelijk vertrekken we na een kleine 7 uur vertraging naar Oakland. Stemming beneden peil. De rood gerokte stewardess in Star Class voelt het feilloos aan, ze herkent me, rijkt me een cognacje aan en glimlacht ter verontschuldiging. Ach, tenslotte kan zij er ook niets aan doen. Toch?! Even na half elf ’s avonds touch down in Oakland. Gelukkig geen heisa met immigration of customs, en zo rol ik de taxi in op weg naar ons appartement. Alsof ik de hemel betreed, zo stap ik de woonkamer binnen. Home is where the heart is, ik heb er twee. Morgen haalt Gary Eckart op in San Francisco omdat hij KLM vliegt. Zelf ga ik Ex’pression als nieuw lid presenteren bij de Emeryville Chamber of Commerce tijdens hun maandelijkse bijeenkomst, ditmaal bij Chiron. Ik raak eraan gewend, gaat het door m’n hoofd, al wegzakkend in een diepe slaap. Wat is het heerlijk wakker worden met de wetenschap dat je voorlopig drie jaar aan iets moois mag gaan bouwen! Uiteraard hangt de bijeenkomst van de Planning Commission, precies over een week, nog steeds als een grote dreigende schaduw boven ons. Gezegd dient te worden dat de eerste twee gesprekken die Gary en ik gevoerd hebben met de individuele commissieleden uiterst positief verlopen zijn. Bij Ex’pression aangekomen bereid ik de mensen, die we tot dusver hebben aangenomen, voor op Eckarts bezoek. Met name zijn directheid adresseer ik, omdat het simpelweg door Californiërs als lomp beschouwd kan worden. Craig Deonik haalt wat misprijzend zijn wenkbrauwen op, maar zegt niets. Je ziet hem denken ‘weirdo millionaires’. Eckart is Eckart, excentriek of niet, we moeten voort, geen tijd voor dat soort filosofische overwegingen. De presentatie bij Chiron, de biotech maatschappij en grootste werkgever in Emeryville, voor de Chamber of Commerce loopt gesmeerd. Ik voel me alsof ik op kerosine draai, ik vlieg. Diverse leden, aangevuurd door Executive Director Alan Barr, beloven ons volgende week bij te staan wanneer er over ons lot beslist wordt. Eckart heeft inmiddels zijn eerste interview afgelegd en samen met Gary wacht hij me op in The Town House. Daar genieten we niet alleen van de maaltijd maar ook, soms struikelend over onze woorden, over wat ons allemaal de komende week te wachten staat in de aanloop naar de Planning Commission bijeenkomst. Eckart is zeer in zijn sas met het geheel, hetgeen waarschijnlijk ook voortvloeit uit het goed verlopen interview met de San Francisco Business Time. En het moet gezegd, ze hebben er een goed artikel van gemaakt.

Wat een mooier begin van de vrijdag kan je hebben dan wanneer Mr. Wintzen stralend voor het in ijltempo vervaardigde Ex’pression bord de voorpagina siert?! Eckart is daadwerkelijk in z’n sas, hetgeen blijkt uit de complimenten waar hij onnatuurlijk ruimhartig mee strooit. Ruime aandacht lijkt ook voor deze toch zo sobere multimiljonair als ‘speed’ te werken. En het zal niet bij dit interview blijven! Terwijl Eckart zich bezig houdt met de creatieve geesten van Silent Planet, spoed ik me naar Oakland Airport om oudste zoon Rick en vrouw Imelda op te halen. Het doet me goed ze weer te zien, ik heb een dineetje gepland en een voorstelling van de succesvolle musical ‘Stomp’ geboekt, waarbij zo’n kleine twee uur met ritmisch gestamp van bezems, stokken en wat van dies meer zij een programma wordt afgedraaid.

Dat heeft ze op zeker goed wakker gehouden! Ze weten ook dat ze de komende dagen veelal hun eigen weg moeten zoeken, zeker met Eckart ‘in town’. Het weekend kent op zondag een hoogtepunt wanneer Eckart met Gary en mij recording studio The Plant bezoekt, waar eigenaar Arne Frager de toer der toeren geeft. Eckart is zwaar onder de indruk. De lunch met ster architect John Storyk verloopt eveneens naar wens, waarbij Gary en ik figureren terwijl deze twee grote ego’s clashen. Heerlijk om geen speelbal te zijn in deze discussie. Beide heren schijnt het te amuseren, narcistisch als ze ongetwijfeld zijn. Maar, gesteld dient te worden dat alle PR die zij kunnen genereren alleen maar in het voordeel van Ex’pression kan zijn, dus Gary en ik gooien nog wat olie op het vuur der enthousiasme. ’s Avonds heeft Gary ter ere van Eckart een feestje georganiseerd in Walnut Creek, waarbij het ons aan niets ontbreekt. Eckart lurkt tevreden aan z’n Sierra Nevada biertje en oogt als het tevreden hoofd van ons gezin. De week van de waarheid is aangebroken. De maandag is volgepropt met activiteiten, Eckart neemt deel aan het gesprek met CIC, de aannemer, waarbij hij natuurlijk zijn zegje doet over ‘groene’ materialen. Vervolgens een plezierig onderhoud met Kappi Hommert, de eventplanner, die de komende tijd behoorlijk voor ons aan de bak moet. Omdat Birgitta daar reeds een stempel van goedkeuring voor heeft afgegeven, is alles wat zij presenteert een schot voor open doel. Strategisch gezien hebben we Eckart geweerd van de bijeenkomst die we hebben met de voorzitter van de Planning Commission, de laatste die we mogen hebben. Gary en ik willen geen enkel risico nemen dat Eckart deze laatste ontmoeting verknalt door een opmerking als “why do we need so many fucking parking spots?”. Die parkeerplekken vraag hebben we hem al een paar keer tegen makelaar Gary Breen horen zeggen, maar op dit moment kunnen we het absoluut niet gebruiken. Ook mijn argument dat dit de wet is, gaat er niet altijd bij hem in. Wij gaan, enthousiast als altijd, het gesprek in en menen gescoord te hebben. De bijeenkomst met de staf verloopt zeer naar wens, Eckarts woorden gaan erin als een aflaat in een ouderling. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zo dicht bij een multimiljonair gezeten, aanraakbaar zelfs! Bij de borrel doen ze allemaal hun zegje, waarbij Eckart smakelijk vertelt dat hij in Nederland helemaal niet in een grote Amerikaanse pooierbak rijdt, maar een Renault Clio. “Renault what?”. Ik laat ze een foto van een dergelijk karretje zien:

Ze kunnen het niet geloven, maar Eckart stijgt in hun achting. Ik vertel er maar niet bij dat de geluidsinstallatie erin waarschijnlijk meer gekost heeft dan de Clio. Geweldige bijeenkomst. Dinsdagochtend verschijnt Woody Harrelson bij Ex’pression met in zijn gezelschap z’n fixer Joe Hickey, alsmede advocaat en hennep fan David Frankel. Woody is zeer onder de indruk en grapt dat hij zich onmiddellijk als student aan wil melden, waarna we hem meetronen naar The Townhouse voor een uitgebreide lunch. Daar wordt hij onmiddellijk herkend, en halverwege de lunch maakt hij aanstalten om met een der aanwezige dames te verdwijnen. Dat voorkomt Eckart, hij wil voordat hij vanmiddag vertrekt van Woody horen dat hij bij Ex’pression aan boord komt. Onder het genot van een joint wordt daartoe besloten en Eckart laat zich vervolgens, na een uitbundig hug sessie, met Woody en zijn ‘posse’ naar San Francisco International Airport vervoeren. De studio owner’s party die we in ons gebouw organiseren gaat grotendeels aan me voorbij, dat is te zeggen, ik functioneer op de automatische piloot want morgen is de bijeenkomst van de Planning Commission, en dat weegt zwaar op m’n maag.

Wordt vervolgd zaterdag 26-08-23

Ja, het grootste nieuws van de afgelopen week was voor ons het bericht dat Kaj voor een toer van twee weken uitgezonden is naar Oregon om lokale ondersteuning te geven bij het bestrijden van bosbranden. Dinsdag vertrokken ze met hun trucks voor de ruim 20 uur durende rit naar Eugene:

En ja, ze zijn voorbereid, goed getraind, onderdeel van een uitgebalanceerd team, maar ondanks zijn 31 jaar……ons kind. Dus zal je je te allen tijde zorgen blijven maken. Uiteindelijk zie je hem het liefst in deze rol (mama’s favoriete foto):

Maar ja, mensen zijn natuurlijk belangrijker. ‘Go Kaj, go like the wind’! Inmiddels is Ivar zich in Tsjechië aan het voorbereiden op een huwelijksvoltrekking (niet de zijne). Al speechend verbindt hij zijn vrienden in de echt. Geboren in Praag, oftewel de ‘Gouden Stad’. Goed gebekt als hij is, kan je dat wel aan Ivar overlaten. Zie maar:

Dat stel wordt heel gelukkig. Op hetzelfde moment pakken Bo-Peter en Tiphanie in San Francisco hun spullen in ter verscheping naar Nederland, waar zij na hun 6 maaanden durende toer door Azië neer zullen strijken. Het wordt Amsterdam. En of dat niet genoeg is, bereiden Rick en Liesbeth minutieus hun weids gepubliceerde huwelijk op 29 december voor. Ik moet zeggen dat het ons af en toe duizelt. Maar ja, wat wil je met ouders, wij dus, die zo’n 20 jaar in drie verschillende landen buiten Nederland gewoond hebben! Moving on; 1 september ligt nu om de hoek, de reünie der Multi Function getrouwen. Onderweg moesten we helaas constateren dat inmiddels 14 oud collega’s het tijdige met het eeuwige verwisseld hebben. Maar ook was er de zoon van een beminde, te vroeg overleden collega, softwaremanager Wim Lakerveld, die al googelend op de reünie stootte. Hij stuurde me een InMail die me diep ontroerde.

“We kennen elkaar niet, maar toch ook weer wel. Al rondneuzend en Googlend op internet en LinkedIn kwam ik je post en foto tegen over de reünie van Multi Function. Voor mij bijzonder om te lezen. Met name op je website met daarin je verwijzing naar de bijzondere band met de collega’s van toen en het vermelden van 11 ontvallen collega’s. Op 26 oktober 1988 was ik net 2 weken 3 jaar oud. Op die dag vertrok mijn vader naar zijn werk bij Multi Function of misschien al Multihouse. Hij kwam nooit meer thuis. Ikzelf weet daar uiteraard niet veel meer van en moet het doen met de verhalen en anekdotes van mijn broers en moeder. Voor mij bijzonder om jouw beschrijving van Multi Function en dan specifiek de band met de collega’s te lezen. Het feit dat jullie na zoveel jaren nog een reünie hebben zegt wel iets over de ploeg collega’s van toen. Afijn, ik las het, het greep me aan en ik wilde het je laten weten middels dit bericht. Voor degene op jullie reünie op 1 september die Wim Lakerveld heeft gekend: de hartelijke groeten van zijn jongste zoontje”.

Dat laatste ga ik zeker doen. Ik stuurde hem een foto van een reclame uiting (kalender) van MF, gericht op 1985: ‘het zit wel snor…..’

Wim Lakerveld derde van links, ook daar voorop in de ‘actie’

Hij vond dit met name zo bijzonder omdat op die foto zijn vader net iets jonger is dan hij nu. Hoe mooi kan zo’n reünie uitpakken, temeer omdat er driftig aan een mini museum gebouwd wordt om de 1 september bijeenkomst te larderen met documenten, memorabilia en foto’s. Een beginnetje:

Gaat machtig mooi worden! Nou wilde ik nog iets over morgen vermelden……ontschiet het me….. Oh ja, jeetje, Sparta-Feyenoord, de eerste thuiswedstrijd en gelijk een klapper. Laten we maar weer even in het Ex’pression verleden duiken!

Vervolg van woensdag 16-08-23

Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.

“Meneer Laanen, meneer Laanen,” hoor ik heel in de verte. Geruststellend rood brengt me terug in de wereld van Martinair. “Uw ontbijt, we landen over ruim een uur.” Aan mijn gelukzalige glimlach merkt ze dat dit me veel goed doet. Ik dank haar en begin aan het ‘oké’ omeletje. Niet zozeer het, laten we eerlijk zijn, matige vliegtuigontbijt veroorzaakte die stralende lach, maar het gegeven dat ik de stal kan ruiken. Kwart over een landen we, waarna ik me geroutineerd door de Schiphol formaliteiten werk. Godzijdank wacht Astrid me al op in de aankomsthal. Na de knuffels, elkaar diep aankijkend, komt de eerste ontgoocheling, Eckart verwacht me a.s. maandag op Kasteel Moersbergen. Daarnaast word ik geacht woensdag alweer de terugreis naar Oakland te maken. Enerzijds vanwege mijn noodzakelijke aanwezigheid bij Eckart’s trip naar San Francisco, anderzijds omdat filmster Woody Harrelson Ex’pression aandoet. Eckart wil hem bewegen om Advisory Boardmember bij Ex’pression te worden. Eckart en Woody staan bekend als ‘groene’ mannen en hennepliefhebbers. Ze kennen elkaar vanuit die hoek. Woody rees als ster in de soap ‘Cheers’, en later in films als ‘White men can’t jump’ en ‘Natural born killers’.

Ofschoon ‘Rock and Roll’ hier wel op z’n plaats is, is deze inkrimping van mijn trip wel behoorlijk zuur, en ik gooi er dan ook een hartgrondig “what the fuck” uit. “Is het wel verstandig om de geplande visites van het weekend door te laten gaan,” opper ik. Astrid, ‘trooper’ als ze is, meent van wel. Aangezien we niet weten hoe lang we nog in België zijn, in afwachting van de definitieve aanbieding, zou uitstel weleens afstel kunnen worden. Thuisgekomen in Lommel word ik door het kleine geteisem aangevallen en verdwijnen alle problemen, zorgen en uitdagingen even naar de achtergrond. Hoe gezellig is het om weer eens met z’n allen van een avondmaaltijd met kruimige aardappelen, prinsessenboontjes en een bal gehakt te genieten. Een delicatesse na al het Amerikaanse voer dat ik de afgelopen tijd tot me genomen heb. Na nog een spelletje met de boys gaat het licht uit, en laat Astrid me alvast de echtelijke sponde opzoeken. ’s Ochtends vraag ik me af hoe ik me uitgekleed heb, en hoe het komt dat alles keurig op z’n plek ligt. Ik ken het antwoord, dankzij een sinds jaar en dag opgebouwde routine sta ik, ongeacht mijn fysieke en geestelijke gesteldheid van dat moment, op de automatische piloot. Een gift, bedenk ik spottend. Nu wacht ons in Mol bij de internationale school een intake gesprek met ene Mrs. Sjöström, waar Astrid en ik als het ware haar dienen te overtuigen dat onze jongens daar een plekje verdienen.

Rustiek ogend lig het voor ons. Astrid heeft zich terdege voorbereid, en daarnaast ook de resultaten van de Engelse school in Düsseldorf aangeleverd. Appeltje eitje zogezegd, en simpeler dan we ons gedacht hadden. Weer een horde genomen. Een soort van opgelucht rijden we terug naar Lommel, weer een stukje onzekerheid uitgewist. ’s Avonds gaan Astrid en ik naar het centrum om een hapje te eten en even rustig de toekomst te bespreken. Ik ga ervan uit dat Eckart me maandag een voorstel doet, en wil er zeker van zijn dat Astrid en ik op dezelfde lijn zitten. Drie jaar, dat is de tijd die we in eerste instantie overeenkomen om in Californië te blijven. Ondersteuning bij het vinden van een degelijk en veilig onderkomen in een gebied waar het onderwijs goed en betaalbaar is. Een jaar opzegtermijn, zodat we niet verrast kunnen worden, mocht er iets fout gaan. Ondersteuning bij het verkrijgen van de noodzakelijke visa. We hebben ons huiswerk gedaan! De laatste patatten worden verorberd en tevreden keren we huiswaarts. De zaterdag is een soort van reünie met oude vrienden Martin en Yvon, sinds dansles 1962 en gezamenlijk cabaret.

Martin & Yvon aan mijn zijde in optreden MF 1984

Countryzanger JJJohns en vrouw Marja Abbing, met wie Astrid en ik samenwerkten in onze Loïs Lane periode, voegden nog meer gezelligheid toe. Het werd een uiterst genoeglijke avond eindigend in zang en soms onbedaarlijk gelach. Zondag, even na een uur, komen oude strijdmakker Jos Kuijer en diens veelbesproken vlam Patty Harpenau ons met een bezoek vereren. Grinnikend moest ik toen ze binnenkwamen weer aan de column denken die ik indertijd geschreven heb over roddelbladen onzin, o.a. over de ex van Jos, niemand minder dan Tineke Verburg, in samenhang met de ‘schilderes’ Patty Harpenau:

Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer:

“Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor.

Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt, inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?! Nou zeggen we natuurlijk, ja, hallo, we praten hier wel over “Weekend”.

In ieder geval hebben wij er een echte ‘Harpenau’ aan overgehouden!

Jos, relaxed als altijd, maakte er een gezellige middag van, maar Patty gedroeg zich onnatuurlijk aardig, en gevoelsmens als Astrid is, schuurde dat. Het werd zo uiteindelijk toch een enigszins geforceerd aardige middag. Moet ik erbij vermelden dat mijn hoofd al bij het belangrijke gesprek met Eckart was.

Wordt vervolgd woensdag 23-08-23

Vervolg van zaterdag 12-08-23

Dan is Gary op z’n best: “c’mon Pete, you never would have allowed me to praise you.” Hij heeft een punt, waarschijnlijk had ik inderdaad gevonden dat het aan mij gerichte compliment een beetje te veel van het goede was. Maar, ik moet er wel om lachen: “c’mon mofo,” doe ik lekker straattalig mee, “let’s have a drink before we meet Hope Spadora.” We knopen er maar gelijk een lunch tegenaan in ons ‘eigen’ Townhouse. Ook daar roeren ze de trom ter ondersteuning van Ex’pression’s plannen! De bijeenkomst met Hope Spadora is uiterst bemoedigend, Sybase staat 100% achter ons en zullen ook fysiek aanwezig zijn en steun geven bij de vastgestelde vergadering van de Planning Commission op 24 september. Helaas kon het niet eerder omdat we op aanraden van City Manager John Flores eerst een-op-een gaan praten met drie leden van de Planning Commission. Wettelijk maximum, meer mag niet, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om onze plannen in detail uiteen te leggen. En ze ook te overrompelen met onze kennis en dito enthousiasme, en niet te vergeten de voordelen voor de Emeryville gemeenschap! Woensdag 2 september beginnen we eindelijk met de verhuizing naar ons eigen gebouw. Weer zo’n dag van opwinding, een echte mijlpaal. Tot Joey komt aanlopen met Eric, en van verre luidkeels roept dat hij een e-mail van Eckart voor me heeft. Iets in me schreeuwt dat ik vandaag alleen behoefte heb aan goed nieuws. Komt dat ook? Ik wil niet zeggen dat ik de e-mail uit de handen van Joey ruk, maar het komt er wel op neer. Twee pagina’s, helemaal volgeschreven. “Wow,” mompel ik. Joey en Eric blijven nieuwsgierig mijn reactie afwachten, maar ik wuif ze ongeduldig naar de andere kant van het gebouw, uit mijn zicht. Eckart begint met de verklaring dat wanneer mensen binnen zijn organisatie met elkaar knokken, hij sterk de mening is toegedaan dat het niet alleen zijn probleem is, maar ook zijn fout. “Nou, nou,” breng ik uit, dat had ik niet verwacht. Ik raas door de woorden heen en sla flarden op als ‘gebrek aan duidelijkheid’, ‘conflicterende situaties’, ‘beslissingen nemen’, enzovoort. Eckart neemt de verantwoordelijkheid op zich over dit gebrek aan duidelijkheid. Noem het maar luiheid van mij, zo stelt hij, om nooit met het team samen te hebben gezeten om de rollen en verantwoordelijkheden te bepalen. Klagerig plagerig stelt Eckart dat hij, Koning Dyslexie, nu de prijs moet betalen door thuis met één vinger zo’n lange e-mail te moeten schrijven.

Terwijl ik rap door de regels heenga, is het eerste dat me opvalt de wijze waarop de sluwe vos iedereen op z’n plek zet, en gelijktijdig even demonstreert hoe hijzelf zaken doet. Dawn wordt nogmaals officieel vermeld als algemeen raadsvrouw voor zijn investeringsvehikel Ex’tent, vooral ook, voegt hij er fijntjes aan toe, vanwege haar met advocaten overspoelde land. ‘Dat is natuurlijk vanuit mijn standpunt bekeken’, zo stelt hij, ‘een Nederlander die in z’n eigen land een miljarden bedrijf bestiert zonder amper een advocaat nodig te hebben’. Voor mijn geestesoog zie ik Eckart al vergenoegd achterover leunen. Het nog even aandikkend, stelt hij in Nederland meer dan 50 kantoren gehuurd te hebben zonder ooit een advocaat erbij betrokken te hebben. Gary, die inmiddels naast me staat, mompelt sarcastisch: “what a giant of a man!” Dawn, die klaarblijkelijk geklaagd heeft bij Eckart over het gegeven dat Gary en ik haar rekeningen wat aan de hoge kant vinden, wordt ook nog even op haar nummer gezet. ‘Tussen haakjes, Dawn’, zo begint hij, ‘ik was degene die in eerste instantie opmerkte hoe gigantisch de juridische rekening aan het oplopen was, en niet Gary of Peter’. Gary en ik zeggen praktisch simultaan: “put it in your pipe and smoke it, Dawn.” Veel gebezigd de laatste tijd, het equivalent van het Nederlandse ‘die kun je mooi in je zak steken’. Daarna gaat Eckart over tot verdeling van de rollen en geeft hij mij als interim CEO zowaar veel vrijheid. Uiteraard dienen juridische zaken met Dawn doorgenomen te worden. Dat lijkt me geen probleem. Eckart besluit zijn opstel met de zin dat hij zich min of meer ziet als de vader wiens kinderen aan het vechten zijn, kinderen die hij liefheeft. “All you need is LOVE” schrijft hij enigszins ‘over the top’ ter afscheid. In de ‘rollercoaster’ waarin we nu zitten is het voor Gary en mij de normaalste zaak van de wereld om elkaar emotioneel quasi wenend in de armen te vallen. De enige manier om bij zinnen te blijven! We weten dat hiermee te werken valt, waarbij alles wat we nu doen gericht moet zijn op het binnentrekken van de gebruiksvergunning van het gebouw. 24 september wordt erop of eronder, dat beseffen we ons meer dan ooit! Baldadig besluiten we om de ‘fun’ geheim agent foto, die we een aantal weken geleden in San Francisco hebben gemaakt, op te blazen tot posterformaat en in de entree van de lobby te hangen:

Hikkend van de lach gaan we ‘back to reality’, het was goed om even de spanning van ons af te schudden. Terug naar de werkelijkheid betekent de komende dagen bijeenkomsten met de architect, offertebesprekingen met de aannemers en sowieso afspraken met onze onderverhuurder SendMail. Niet te vergeten de afspraken die we met de diverse leden van de Planning Commission moeten maken om het proces onderweg naar 24 september te oliën. In ieder geval lossen we het parkeerprobleem op wanneer we de huurovereenkomst met SendMail inkorten, dat levert ons 55 parkeerplekken op. Maar vandaag verhuizen we naar ons nieuwe gebouw, en ook Eric zal daar onder supervisie van Joey behulpzaam bij zijn. Craig Deonik heeft tijdelijk 8 telefoonlijnen geregeld en met het vele meubilair dat Sybase heeft achtergelaten komen we voorlopig goed uit. Heerlijk! Tussen de afspraken door ontruimen we ons kantoortje in Doyle Street en voelen ons aan het eind van de dag super gemotiveerd, maar ook wat stijfjes. Zaterdag ga ik met Eric naar het Sausalito Film Festival, lekker ontspannen in een zonovergoten entourage. Een echte vader-zoondag. Zondag laat ik Eric genoeglijk uitslapen en wandel naar ons kantoor aan de overkant om mijn Weekly Update te produceren. Comfortabel in mijn eigen kantoor, waar ik al het een en ander ter onderbreking van het vele wit aan de muur getimmerd heb.

Het uitschrijven van een check, normaal in de USA!

Ik besluit een sterk dramatisch opening statement maken. Een soort van Rocky in de gelijknamige boksfilm. Waar ik mee wil beginnen in het Engels, schrijf ik voor mezelf eerst in het Nederlands op: ‘We stonden in de rode hoek, onder de gordel geslagen, en keken de scheidsrechter vol ongeloof aan. We schudden ons hoofd en gingen door met de wedstrijd, een wedstrijd die Ex’pression erkenning zal brengen en uiteindelijk de overwinning’. Bluf? Zekerheid heb je nooit, maar mocht het niet uitkomen, dan zal dat wel als zodanig beschouwd worden, en ik weet wie als eerste met de bijl klaar zal staan.

Wow, dat ziet er op papier krachtig uit! Ik moet zeggen dat er weer eens een liedje in me opwelt, wanneer ik dit zo teruglees: ‘I’ve got a tiger by the tail’ van Buck Owens. En hoe die tijger heet, dat weet ik ook! Het verheugt me tevens om te melden dat we in principe een overeenkomst hebben met CIC, de door John Storyk aanbevolen kwaliteitsaannemer. Tevreden sluit ik de computer af en begeef me terug naar het appartement, waar ik een geeuwende Eric aantref. Hij heeft het meer dan naar z’n zin, meldt hij. Dat doet goed. We rommelen door de dag heen en halen om half vijf Pete Bandstra en z’n vrouw op bij de Holiday Inn. Pete is overgekomen uit Florida en is de beoogde Digital Visual Media Director. Ze hebben de afgelopen dagen de omgeving afgestruind om een goede woonplek te vinden, en nu gaan we ons opmaken voor een van Gary’s fameuze BBQ diners in Walnut Creek. Ze zijn onder de indruk van zowel Ex’pression’s potentie als de Californische energie. Uiteraard ouderwets gezellig als altijd bij Gary en Debbie, terwijl zijn kleine jongens zich geïnteresseerd met Eric bemoeien. Na een avond waar toekomst geschilderd wordt, rijden we terug naar Emeryville en leveren de Bandstra’s bij hun hotel af. Een nieuwe week wacht ons. Dat is te zeggen, het is Labor Day, een van die weinige vrije dagen in Amerika. Na mijn ontbijtsessie met de Bandstra’s, die nog steeds zeer geïnteresseerd zijn, breng ik Eric naar Oakland Airport. Na hem geholpen te hebben bij het inchecken, kijken we elkaar goed in de ogen en weten dat het een waardevolle anderhalve week was. Met een kus nemen we afscheid. Enigszins beteuterd rij ik terug naar kantoor om nog wat administratieve noodzakelijkheden te verrichten. De dinsdag wordt gevuld met zoveel meetings dat ik smacht naar de vlucht morgen naar huis. Onze managementteam meeting loopt uit en wordt verder uitgesteld naar vijf uur vanwege een bouwvergadering, met daarnaast nog een tiental telefoontjes ter verhoging van de feestvreugde. Voordat ik de gang naar vlucht 801 van Martinair kan maken nog een vergadering over de status van airconditioning, en met de aannemer over de te hoge offerte. Ik kan mijn geluk niet op wanneer mijn hoofd het kussentje raakt in Star Class. Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.

Wordt vervolgd zaterdag 19-08-23