Month: May 2010

De scene deed me eigenlijk denken aan de vijftiger jaren wanneer we aan de radio waren gekluisterd voor een hoorspel.

Paul Vlaanderen, de dappere detective, met vrouw Ina; “Ina bukken”.

Na afloop angstig de zoldertrap naar boven waar mogelijk sluipschutters op de loer lagen.

16 mei 2010: Teletekst aan om de stand van Sparta – Excelsior te bekijken.

De brilstand is bijna aan het eind nog steeds gehandhaafd.

Dan komt Ivar, 13 jaar, en dankzij mij besmet met het Sparta virus, vol opwinding mijn kantoor binnengestormd; “Sparta heeft gescoord”.

Voor een tweetal minuten hebben we een minifeestje, dat daarna wreed verstoord wordt door het dodelijke Excelsior doelpunt, 4 minuten in blessuretijd, dat Sparta naar de Jupiler league verbant.

Ivar, die de laatste jaren steevast in de zomer het Sparta team opzoekt, en al hun handtekeningen heeft, is ontroostbaar.

Mijn troostende woorden dat we dan volgend jaar wat te vieren hebben, dringen ook niet door.

Ze waren dan ook niet echt overtuigend.

Mijn 6 jaar jongere broer Rob, die mij altijd verwijt dat ik de enige ben die bewust een Sparta kampioenschap heeft meegemaakt moet ook lijden, flitst het door mij heen.

Na dat kampioenschap ging Sparta Europa in, tegen de Glasgow Rangers.

De thuiswedstrijd in de Kuip werd voor 50.000 toeschouwers met 3 – 2 verloren.

Kansloos dus naar Schotland toe.

Geen radio, laat staan TV.

Je kon na de wedstrijd Het Vrije Volk bellen voor de uitslag.

Na talloze malen geprobeerd te hebben, gesprekstoon, komt een hijgende krantenman aan de telefoon; “Sparta 1 – 0 gewonnen, Tonny van Ede”.

Gek van vreugde werd ik, net als Ivar was ik toen 13 jaar.

Sparta is altijd m’n grote voetballiefde geweest, en toen ik uit honderden jongetjes in 1958 gekozen werd (o.l.v. Dennis Neville) om er te ‘mogen’ voetballen, was ik de koning te rijk.

Mijn vader overleed enige maanden later, en hoewel al geruime tijd ziek, drukte dat een behoorlijke stempel op de familie, zeker geldmatig.

Ik voetbalde op een schoen met een hoornen neus met een gat er in!

Het was niet haalbaar, en korte tijd later verruilde ik Sparta voor Steeds Hooger, waar ik mooie tijden beleefde en twee kampioenschappen meemaakte.

In 1967 keer ik weer terug naar Sparta en speel alles uit de kast in het 5e, 4e…en vanwege mijn uiterst productieve trainingssessies mag ik meetrainen met de selectie van Wiel Koerver.

Het gaat zo goed dat ik halverwege het seizoen meen een brief te moeten schrijven in de trant van; “als ik nu geen contract krijg, dan stop ik gelijk met voetballen”.

Krachtig, dat wel, en ik werd ook gelijk niet meer opgesteld.

Ik hield mijn poot stijf, zij ook, en mijn seizoen was over.

Een goede les geleerd (met veel pijn in m’n rood witte hart).

Vervolgens Naar Alexandria ‘66 in Rotterdam’s Alexanderpolder.

Ook daar weer een aantal hele fijne jaren met twee kampioenschappen.

Uiterst rechts, met de blommen, uw scribent met reeds wijkende haarlijn (zweet en dunnend haar zijn geen vrienden).

Terug naar Sparta nu, want ondanks alles wat er plaats vond, is Sparta een van de weinige clubs zonder schulden en komen ze dus terug.

Zeker weten.

In 1988 kwam Sparta’s “Honderd” jaarboek uit, waar ik natuurlijk als jongeling een ‘arm and a leg’ voor gegeven zou hebben om er in te komen.

Toch gehaald?

Jazeker, want het lot had mij het voorzitterschap van de KNBSB in de schoot geworpen, en Sparta’s honkbalverleden mag er zijn!

Goudhaantje Laanen word ik wel eens genoemd.

En ik teken mee, maar door de jaren heen heb ik zo veel lessen geleerd die ik nu door kan geven, dat ik de mening ben toegedaan dat het een reden heeft gehad.

Zeker voor jongens en meisjes van 13 jaar en ouder (en in kleur).

Daarom nog een keer (Allemaaaaaaal; Speakers op windkracht 11):

De Sparta Mars ( songtekst )

Wednesday morning at 5 a.m.

4:12

Paul McCartney – She’s Leaving Home live 2002

Aan dit Beatle nummer, maar speciaal deze uitvoering van Paul McCartney, moest ik denken woensdagmorgen.

Niet terwijl ik slaperig m’n bed uitrolde en me gereed maakte voor ‘the things to come’ die woensdag.

Niet toen ik in het ochtendgloren naar het Consulaat Generaal in San Francisco reed en als gewoonlijk het radio ochtendnieuws beluisterde (KCBS at www.kcbs.com ).

Regulier nieuws over het gekrakeel rondom de goeverneursrace, begrotingsperikelen en het weer:  

5:16

sunshine on my shoulder

Botertje tot de boom dus.

Zelfs toen ik bij het openen van mijn computer het Reuters bericht ontving dat een ‘ Dutch boy the lone survivor’ was van een vliegtuigramp, had ik nog geen idée, omdat nadere details ontbraken.

Het enige wat in me opkwam was de gedachte wat dat kind in Godsnaam aan boord deed van een vliegtuig in Tripoli.

Tot het moment dat collega Marco (ja, die van de BBQ) me om 07.20 mededeelde dat op alle consulaten en ambassades de vlag halfstok moest vanwege het gegeven (toen) dat 61 landgenoten daar het leven bij hadden gelaten.

Wow, Jezus….kortom, sprakeloos.

En dit alles terwijl wij vredig aan het slapen waren.

Vrijdag werd ik bezocht door een man uit India, Partha Sarathy, op aanraden van een Nederlander in Las Vegas (ja, ik kom nog eens ergens) inzake een rijke man aldaar die zijn leven een abrupt andere koers had doen inslaan na het zien van landgenoten van de armste kaste die hun eigen uitwerpselen aten uit wanhoop.

N. Krishnan, de rijke man dus, is voorgedragen als CNN ‘Hero of the Year’ voor zijn ongelofelijke inzet om de allerarmsten in India te voeden.

Partha kwam niet voor geld, doch voor technische steun bij het opzetten van Paypal en dergelijke zaken.

Wat mij echter ook enorm trof was het moment dat hij mijn handen beetpakte en om een moment stilte vroeg, zodat hij een gebed kon uitspreken voor mijn omgekomen landgenoten.

Koude rilling.

Omdat deze blog zaterdagochtend uit de pen komt (so to speak) begint mijn week ‘s zondags.

En die begon perfect!

Terwijl wij ons op weg begaven naar het honkbalstadion van de A’s in Oakland, hadden wij natuurlijk geen besef dat wij onderdeel zouden worden van honkbal historie.

Immers, de A’s moesten aantreden tegen de Tampa Bay Rays, het beste team van de hele league.

Met zo’n 12.000+ andere liefhebbers (armoedige cijfers voor een big league team) waren wij niet alleen getuige van de zege van de A’s, maar ook het feit dat pitcher Dallas Braden een ‘perfect game’ gooide.

Oftewel, van de 27 slagmensen die hij tegenover zich kreeg bereikte niemand het eerste honk.

2:25

Dallas Braden of the A’s throws perfect game vs Rays

In de 100+ jaar dat hier honkbal gespeeld wordt was dat tot dusver slechts 18 keer voorgekomen.

En dat op moederdag!

Terwijl de week dus perfect begon bleken de komende dagen nogal wat adders onder het gras te hebben.

Echter niet dinsdagavond 11 mei, toen ik Astrid verraste op het troubadour concert van James Taylor en Carole King in San Jose. Briljant!

Wederom zongen zij hun duet uit 1971, speciaal door Carole geschreven voor probleemkind James. Weer koude rillingen!

4:05

•   James Taylor & Carole King – You’ve Got a Friend (HQ) …

Count your blessings y’all!

 

4:06

Wall Street Shuffle – 10cc

Woensdag (Black Wednesday in Engeland) 14 oktober 1987 vlogen we nietsvermoedend, en nog high van een heerlijke honkbaltrip, van Cuba naar Mexico City.

We verkneukelden ons al op een heerlijke filet mignon na al de kip die wij verorberd hadden in de armetierige restaurants van Havanna.

Maar, wel gastvrij en Cuba Libre’s te over, zij het dat de Africola een wel zeer hoog suikergehalte had.

Aangekomen in Mexico City schreeuwden de koppen ons al tegemoet dat de markten aan het instorten waren, met Engeland’s niet te handhaven waarde van het pond op kop.

De dagen er na verliepen stormachtig, vrijdag de 16e haalde Engeland het pond uit de wisselmarkt en voor de V.S. en de rest van de wereld werd maandag de 19e bestempeld als Black Monday.

Uiteindelijk had ik 50% verloren van de centjes die ik verdiend had na de beursgang van Multi Function Computers, en ik bezwoor nimmer meer aandelen via traders (toen de AMRO Bank) te verhandelen.

Of uberhaupt aan te schaffen.

Nimmer meer zenuwachtig in de krant te kijken wat de aandelen nu weer deden.

Nimmer meer de AMRO Bank vervloeken omdat zij weer eens een bundeltje aandelen gekocht/verkocht hadden, waarbij alleen al het terugverdienen van hun provisie de aandelen flink omhoog moesten brengen.

He, dat is er uit na de Fat Finger affaire.

Oh ja, en net als nu waren de oorzaken in 1987 raadselachtig.

Daarom blijf ik, als herhaaldelijk eerder uitgesproken, Wall Street vele malen gevaarlijker vinden dan Las Vegas.

Wat hebben computertechnieken ons gebracht?

Iemand met een dikke vinger toetste 16 billion in, in plaats van 16 million?

Nou, dan moet je wel een hele ‘fat finger’ hebben, want bij mijn toetsenbord zit er nog een ‘n’ tussen.

In NL is het verschil natuurlijk ‘oen’; je kunt je niet vergissen tussen miljoen en miljard.

Net als in 1987 gaan ze weer de beveiliging aanscherpen; wat een lachertje.

Dan maar weer even terug naar het schone politieke front; Poizner in de aanval tegen Whitman:

3:14

Steve Poizner Responds To Meg Whitman’s False Attacks

Dit is republikein tegen republikein; kejje nagaan wwat het dadelijk gaat worden zodra een democraat de arena betreedt.

Zowel voor de beurs als voor de politiek gaat het gezegde weer op:

Web 2.0: oude wijn in nieuwe zakken?

Oeps, ook voor web 2.0 dus!

Zo, nu me lekker klaar maken voor de BBQ bij collega Marco (niet te rood dat vlees, en geen rode wijn!).

Want dat vieren we hier in de Bay Area!

Afgelopen zondag met de Nederlandse school in Menlo Park met prima snacks, prachtig weer en heerlijke versnaperingen.

Gisteren (DE dag) op het consulaat generaal met zo’n 150 medelanders en POW’s (Prisoner Of Wife), waardoor de Consul Generaal een gedeeltelijk NL/Amerikaanse speech aflegde, maar het Wilhelmus werd door eenieder uit volle borst meegezongen.

Daarna feest met DJ Marcus in Apartment 24 en a.s. zondag nog een picnick in het park (San Francisco).

Dat is nog eens wat anders dan de krakerige programma’s van vroeger op de radio met ‘groeten van overzee’.

Tegenwoordig gaat dat natuurlijk heel wat gelikter!

3:00

Groeten uit Oegstgeest

Groeten van Opa en Oma voor DE Ribbies in Canada

De race naar de Capitol in Sacramento wordt tussen de republikeinse kandidaten onderling harder en harder.

Mocht ik reeds berichten over de keiharde anti Poizner TV spots van ex eBay baas Meg Whitman, die er inmiddels $59 miljoen van haar eigen zuurverdiende centjes ingepompt heeft, nu is het de beurt aan haar opponent Steve Poizner:

0:30

New Ad: "Deserve"

Steve gaat z’n spaarvarkentje van $19 miljoen aanslaan om Meg even de oren te wassen.

Inmiddels heeft democraat Jerry Brown hen uitgedaagd voor een debat, hetgeen Whitman routineus geweigerd heeft. Onderstaand kondigt hij z’n kandidatuur aan.

3:17

Jerry Brown Announcement Video

De oude politieke vos Brown houdt zijn spaarcentjes nog achter de hand en kietelt de republikeinse kandidaten door hen uit te dagen en daardoor gratis in de publiciteit te komen.

Uiteindelijk zal blijken of het waar is dat de vele miljoenen die besteed worden om elkaar te besmeuren leiden tot het goeverneursschap.

Oftewel, kan deze hoogste staatspost gekocht worden.

Tenslotte het weer in de Bay Area voor de komende dagen:

Als dat geen BBQ’en wordt, dan weet ik het niet meer!