Terwijl…

Wednesday morning at 5 a.m.

clip_image0014:12clip_image002

Paul McCartney – She’s Leaving Home live 2002

Aan dit Beatle nummer, maar speciaal deze uitvoering van Paul McCartney, moest ik denken woensdagmorgen.

Niet terwijl ik slaperig m’n bed uitrolde en me gereed maakte voor ‘the things to come’ die woensdag.

Niet toen ik in het ochtendgloren naar het Consulaat Generaal in San Francisco reed en als gewoonlijk het radio ochtendnieuws beluisterde (KCBS at www.kcbs.com ).

Regulier nieuws over het gekrakeel rondom de goeverneursrace, begrotingsperikelen en het weer:  

clip_image0035:16clip_image002[1]

sunshine on my shoulder

Botertje tot de boom dus.

Zelfs toen ik bij het openen van mijn computer het Reuters bericht ontving dat een ‘ Dutch boy the lone survivor’ was van een vliegtuigramp, had ik nog geen idée, omdat nadere details ontbraken.

Het enige wat in me opkwam was de gedachte wat dat kind in Godsnaam aan boord deed van een vliegtuig in Tripoli.

Tot het moment dat collega Marco (ja, die van de BBQ) me om 07.20 mededeelde dat op alle consulaten en ambassades de vlag halfstok moest vanwege het gegeven (toen) dat 61 landgenoten daar het leven bij hadden gelaten.

Wow, Jezus….kortom, sprakeloos.

En dit alles terwijl wij vredig aan het slapen waren.

Vrijdag werd ik bezocht door een man uit India, Partha Sarathy, op aanraden van een Nederlander in Las Vegas (ja, ik kom nog eens ergens) inzake een rijke man aldaar die zijn leven een abrupt andere koers had doen inslaan na het zien van landgenoten van de armste kaste die hun eigen uitwerpselen aten uit wanhoop.

N. Krishnan, de rijke man dus, is voorgedragen als CNN ‘Hero of the Year’ voor zijn ongelofelijke inzet om de allerarmsten in India te voeden.

Partha kwam niet voor geld, doch voor technische steun bij het opzetten van Paypal en dergelijke zaken.

Wat mij echter ook enorm trof was het moment dat hij mijn handen beetpakte en om een moment stilte vroeg, zodat hij een gebed kon uitspreken voor mijn omgekomen landgenoten.

Koude rilling.

Omdat deze blog zaterdagochtend uit de pen komt (so to speak) begint mijn week ‘s zondags.

En die begon perfect!

Terwijl wij ons op weg begaven naar het honkbalstadion van de A’s in Oakland, hadden wij natuurlijk geen besef dat wij onderdeel zouden worden van honkbal historie.

Immers, de A’s moesten aantreden tegen de Tampa Bay Rays, het beste team van de hele league.

Met zo’n 12.000+ andere liefhebbers (armoedige cijfers voor een big league team) waren wij niet alleen getuige van de zege van de A’s, maar ook het feit dat pitcher Dallas Braden een ‘perfect game’ gooide.

Oftewel, van de 27 slagmensen die hij tegenover zich kreeg bereikte niemand het eerste honk.

clip_image0062:25clip_image002[2]

Dallas Braden of the A’s throws perfect game vs Rays

In de 100+ jaar dat hier honkbal gespeeld wordt was dat tot dusver slechts 18 keer voorgekomen.

En dat op moederdag!

Terwijl de week dus perfect begon bleken de komende dagen nogal wat adders onder het gras te hebben.

Echter niet dinsdagavond 11 mei, toen ik Astrid verraste op het troubadour concert van James Taylor en Carole King in San Jose. Briljant!

Wederom zongen zij hun duet uit 1971, speciaal door Carole geschreven voor probleemkind James. Weer koude rillingen!

James Taylor & Carole King - You've Got a Friend (HQ) ...4:05

Count your blessings y’all!

Comments are closed.