De scene deed me eigenlijk denken aan de vijftiger jaren wanneer we aan de radio waren gekluisterd voor een hoorspel.
Paul Vlaanderen, de dappere detective, met vrouw Ina; “Ina bukken”.
Na afloop angstig de zoldertrap naar boven waar mogelijk sluipschutters op de loer lagen.
16 mei 2010: Teletekst aan om de stand van Sparta – Excelsior te bekijken.
De brilstand is bijna aan het eind nog steeds gehandhaafd.
Dan komt Ivar, 13 jaar, en dankzij mij besmet met het Sparta virus, vol opwinding mijn kantoor binnengestormd; “Sparta heeft gescoord”.
Voor een tweetal minuten hebben we een minifeestje, dat daarna wreed verstoord wordt door het dodelijke Excelsior doelpunt, 4 minuten in blessuretijd, dat Sparta naar de Jupiler league verbant.
Ivar, die de laatste jaren steevast in de zomer het Sparta team opzoekt, en al hun handtekeningen heeft, is ontroostbaar.
Mijn troostende woorden dat we dan volgend jaar wat te vieren hebben, dringen ook niet door.
Ze waren dan ook niet echt overtuigend.
Mijn 6 jaar jongere broer Rob, die mij altijd verwijt dat ik de enige ben die bewust een Sparta kampioenschap heeft meegemaakt moet ook lijden, flitst het door mij heen.
Na dat kampioenschap ging Sparta Europa in, tegen de Glasgow Rangers.
De thuiswedstrijd in de Kuip werd voor 50.000 toeschouwers met 3 – 2 verloren.
Kansloos dus naar Schotland toe.
Geen radio, laat staan TV.
Je kon na de wedstrijd Het Vrije Volk bellen voor de uitslag.
Na talloze malen geprobeerd te hebben, gesprekstoon, komt een hijgende krantenman aan de telefoon; “Sparta 1 – 0 gewonnen, Tonny van Ede”.
Gek van vreugde werd ik, net als Ivar was ik toen 13 jaar.
Sparta is altijd m’n grote voetballiefde geweest, en toen ik uit honderden jongetjes in 1958 gekozen werd (o.l.v. Dennis Neville) om er te ‘mogen’ voetballen, was ik de koning te rijk.
Mijn vader overleed enige maanden later, en hoewel al geruime tijd ziek, drukte dat een behoorlijke stempel op de familie, zeker geldmatig.
Ik voetbalde op een schoen met een hoornen neus met een gat er in!
Het was niet haalbaar, en korte tijd later verruilde ik Sparta voor Steeds Hooger, waar ik mooie tijden beleefde en twee kampioenschappen meemaakte.
In 1967 keer ik weer terug naar Sparta en speel alles uit de kast in het 5e, 4e…en vanwege mijn uiterst productieve trainingssessies mag ik meetrainen met de selectie van Wiel Koerver.
Het gaat zo goed dat ik halverwege het seizoen meen een brief te moeten schrijven in de trant van; “als ik nu geen contract krijg, dan stop ik gelijk met voetballen”.
Krachtig, dat wel, en ik werd ook gelijk niet meer opgesteld.
Ik hield mijn poot stijf, zij ook, en mijn seizoen was over.
Een goede les geleerd (met veel pijn in m’n rood witte hart).
Vervolgens Naar Alexandria ‘66 in Rotterdam’s Alexanderpolder.
Ook daar weer een aantal hele fijne jaren met twee kampioenschappen.
Uiterst rechts, met de blommen, uw scribent met reeds wijkende haarlijn (zweet en dunnend haar zijn geen vrienden).
Terug naar Sparta nu, want ondanks alles wat er plaats vond, is Sparta een van de weinige clubs zonder schulden en komen ze dus terug.
Zeker weten.
In 1988 kwam Sparta’s “Honderd” jaarboek uit, waar ik natuurlijk als jongeling een ‘arm and a leg’ voor gegeven zou hebben om er in te komen.
Toch gehaald?
Jazeker, want het lot had mij het voorzitterschap van de KNBSB in de schoot geworpen, en Sparta’s honkbalverleden mag er zijn!
Goudhaantje Laanen word ik wel eens genoemd.
En ik teken mee, maar door de jaren heen heb ik zo veel lessen geleerd die ik nu door kan geven, dat ik de mening ben toegedaan dat het een reden heeft gehad.
Zeker voor jongens en meisjes van 13 jaar en ouder (en in kleur).
Daarom nog een keer (Allemaaaaaaal; Speakers op windkracht 11):
