45 jaar geleden werd ik gevraagd om deel uit te maken van de commissie die de festiviteiten rond het 60-jarige bestaan van de RV&AV Steeds Hooger in goede banen moest leiden. Het jaar daarvoor, seizoen 1965 – 1966, was Steeds Hooger aan z’n opmars begonnen en ik was als rechtsbuiten vanaf A1 (piepeltje) binnengekomen. Steeds Hooger was in een lange neerwaartse spiraal gekomen en dit werd het keerpunt. Zamora verwoorde het als volgt in “Het Vrije Volk”, de toonaangevende krant in die jaren van Rotterdam:
En hoe zagen we er uit?
Goed he, geen genade, we wonnen met 15 – 0 en de begeleiders en trainers droegen nog stropdassen!
Het seizoen 1966 – 1967 moest ons naar de 1e klas brengen om zodoende het 60-jarig bestaan feestelijk te onderstrepen. En verdraaid, het lukte. Niet alleen werden we kampioen, het feest werd een groot succes met vele Rotterdamse artisten en huldiging van het eerste elftal (center stage) en uitreiking van de beloning voor het seizoen; een echte barometer (ter inzage in de pooltable room). Het clubblad stond in eerste instantie bol van hoop, maar kon uitendelijk het kampioenschap melden.
Het zou mijn laatste seizoen worden bij Steeds Hooger, ik ging voor het grotere werk; Sparta, waar m’n rood witte hart nog steeds voor bloedt (nu letterlijk). Op 12-jarige leeftijd was ik al eens uitverkoren, maar wegens het overlijden van mijn vader werd dat jaar niet afgemaakt en vertrok ik naar Steeds Hooger. Op voorspraak van Sparta rechtsback (en collega) Joop langhorst werd ik in de amateur selectie opgenomen en na korte tijd mocht ik meetrainen met de (semi) prof selectie o.l.v. Wiel Coerver. Aangezien dat verhaal uitbundig verteld is, hoef ik het alleen maar te kopieeren.
Flard interview “Play Off” januari 1987:
Maar, hoor ik de pientere lezer zeggen, wat heeft dat Sparta verhaal nou met een jubileum te maken? Weet je, ondanks dat het een verschrikkelijk einde van het seizoen werd (geen voetbal, arrggggh), is mijn Sparta liefde nooit verdwenen, zoals blijkt uit de slaapkamer van jongste zoon Ivar (opname hedenmorgen 08.42) die ook besmet is:
En toen Sparta dan ook 100 jaar bestond (1988), was het voor mij de allerhoogste (Sparta) eer om alsnog in dat boek te verschijnen, als……..voorzitter van de KNBSB. Immers, Sparta had ook een zeer rijk honkbalverleden.
Zoals je kunt constateren; de wegen van de Heer zijn onnnavolgbaar.
Maar, hoe kwam ik nou ook al weer op het onderwerp?
Wel, de KNBSB bestaat volgend jaar 100 jaar en ik ontving de volgende uitnodiging:
In de jubileumcommissie, bestaande uit Gerard Vaandrager, Annie Kerkhof en Rene Blok is uw naam genoemd, om als oud-voorzitter tijdens het jubileumcongres mogelijk humoristisch (want dat wordt u toegedicht) over een stuk geschiedenis van de KNBSB het congres toe te spreken. Als presentator van het jubileumcongres is Mart Smeets gevraagd en zijn toezegging is ontvangen. Verder zal de heer Bert Blijleven (eerste Nederlander van geboorte in de Hall of Fame in Amerika) worden uitgenodigd en zullen de huidige voorzitter Bob Bergkamp, logischerwijs, maar ook Robert Eenhoorn, technisch directeur honkbal en Craig Montvidas, bondscoach Softbal Dames en zo mogelijk de minister van VWS het congres toespreken, waarschijnlijk in interviewvorm.
Graag nodig ik u uit dan ook voor dit KNBSB Jubileum Congres op zaterdag 17 maart 2012.
Jazeker, hartstikke leuk, ik ben er bij, ik heb uiteindelijk ook het 75-jarig bestaan in 1987 mee mogen maken (toen nog als voorzitter):
Leuk, zo zie ik Mart Smeets eens in de 25 jaar en moet ik van Ivar een honkbal meenemen en door Bert Blyleven laten tekenen (“For Ivar…..”). Zo zie je maar, als je ouder wordt en je verbrandt niet al te veel bruggen, dan komen er steeds leuke dingen langs, en dan heb ik het niet eens gehad over het 40-jarige bestaan van SVDP of het 10-jarig bestaan van Multi Function……rennen, daar komt Astrid met een deegroller aan!