Month: May 2013

Na een vervelend weekje (rimpel in de vijver des levens) werd ik nogmaals op onze mortaliteit gewezen toen goede vriend Ton Bunnik me meldde dat Jos van der Zalm, fijne makker en ex collega bij Multi Function Computers, de strijd tegen darmkanker verloren had. Zo, pas op de plaats! Na mijn kleine flirt met magere Hein er weer bovenop gekomen, hetgeen klaarblijkelijk niet beschouwd mag worden als een gegeven. Sterkte, veel sterkte wens ik Nelleke van der Zalm en kinderen. Het bracht me echter wel naar positieve gedachten, hoewel….. Een stukje muziek dat ik graag bij mijn verscheiden gespeeld zou willen hebben is:

Waarom? Omdat het gaat over ‘laughter after pain’ en ‘sunshine after rain’. Omdat het leven doorgaat! En, vooral ook omdat het album ‘Brothers in Arms’ heet, een ode aan al mijn vrienden en vriendinnen die dat al vele tientallen jaren zijn, en gebleven zijn, waar wij ook ter wereld ons hoofd neerlegden. Maandag j.l. bracht ons weer zo’n heugelijk feit:

Op een stralende dag in UC Berkeley’s Greek Theatre deed niemand minder dan Goeverneur Jerry Brown de inleidende, inspirerende speech voor de 110 studenten die hun Bachelor’s Degree in Politieke Wetenschappen verdiend hadden. “You are the people who will clean up the mess in Washington”, was een van zijn provocerende uitspraken die met gejuich begroet werd.

Een stralende dag met een nog stralender Bo-Peter die precies in de daarvoor gestelde 4 jaar z’n degree haalde. Oh ja, een ‘double degree’, hij studeerde ook af in de Nederlandse taal, een van de weinige onderdelen van zijn studie waarbij ik hem kon helpen!

Waanzinnig he, die UC Berkeley achtergrond. Een Laanen die afstudeert in Berkeley, als m’n moeder dat had geweten (of Opa Toon)! In ieder geval straalde Astrid voor drie, evenals Oma Riet in Vinkeveen. ‘s Avonds had Astrid nog een klein feestje in elkaar gedraaid, waarvan ik het slagen hoog acht gezien het aantal lege flessen (geen limonade) dat ik ‘s ochtends aantrof. Bo-Peter’s mede Berkeley graduates vierden het tomeloos mee. Een ander hoogtepunt vormde het moeder/zoon duo dat afgelopen week op pad toog, Astrid bij American Medical Response en Kaj bij Bay Medic.

Evenals zijn moeder gaat Kaj de Paramedic kant op. Ben ik omringd door verzorgers, of niet?! Tevens deelde Kaj ons lakoniek mede dat hij bij de NAVY bevorderd was tot Petty Officer 3^rd class. Weer een streep (Chevron) op de mouw!

De week werd in stijl (jazzy) afgesloten bij het De Young museum in San Francisco. Orange Night met aan de piano collega Gerard Brikkenaar van Dijk en als vocalist diens vrouw Paulien, die eerder in haar carriere een nummer 1 hit in Japan scoorde met “Dominique”.

Geweldige avond met een dankbaar publiek in een prachtig museum! Maar vandaag gaan we met de Brikkenaarseen wijntoertje in Napa doen. Smullen geblazen dus! En, we gooien hem er nog een keer in:

Mijn eerste voorspelling is uitgekomen; 0-0 thuis tegen Roda. Morgen billen knijpen omdat ik 1-1 heb voorspeld in Kerkrade en Sparta dus terug in de Ere Divisie! Duim mee, knijp billen, whatever, make it happen! Ivar zit om 05.30 voor de computer live mee te kijken, en duimt en knijpt!

die naar Las Vegas zouden gaan? Ze gingen niet! Rond 19.00 donderdagavond de 9e namen we een toast op de voorgenomen trip naar Las Vegas. Koffertje pakken, tickets klaar leggen en hatsjekiedee, vrijdagmorgen even over 8 in de morgen zou de strip aan onze voeten liggen.

Rillinkje….even een vest aantrekken. Wel gek, het is een graadje of 22. Klappertanden, koortsaanval, oncontroleerbare schokken beheersen m’n lichaam. Even naar bed om te kalmeren. Alras vindt Astrid me daar, maakt een koele observatie (uiteindelijk is ze nu officieel Paramedic) en besluit haar collega’s te vragen om rap een ambulance te sturen. Die observeren me ook, leggen me op een brancard, schuiven me in de ambulance en prikken gezellig een infuus in m’n linker arm. Aangekomen bij John Muir Hospital wordt het echt een drukte van belang.

Voorzichtig word ik op een andere brancard geplaatst, waarna rap, rap ook m’n rechter arm voorzien wordt van een infuus. Inmiddels fluistert men dat er sprake is van het “s” woord, oftewel sepsis. Astrid verbleekt, Ik kijk slechts naar boven, waar naast het vocht infuus ook antibiotica zakken aangebracht worden; een hele kerstboom dus. Nu ik zo wikipedia er op na sla, begrijp ik Astrid’s wegtrekken: Bloedvergiftiging (wetenschappelijke benaming sepsis) is een ernstig, soms dodelijk verlopend ziektebeeld, dat wordt veroorzaakt door een infectie, meestal door bacteriën of hun producten (toxinen). Mijn koorts blijft echter maar aanhouden terwijl m’n bloeddruk terugzakt naar minder dan 100. Nog nooit meegemaakt! In no-time heb ik 3 liter tot me genomen en m’n blaas begint te protesteren. Ruim 4 uur later word ik naar intensive care overgebracht, oxygeen buisje in m’n neus (ruimte zat), en begint men te zoeken naar de oorzaak. Dankzij het snelle optreden van Astrid werden ’slechts’ de nieren bereikt, hetgeen men afgevangen heeft door ruimschoots met antibiotica te werken. Brandii, assistent verpleegster, stelt zich voor en schrijft haar naam op het bord in mijn 2-persoonskamer, waarbij ze geen puntjes op de i zet, maar hartjes. Cute. Natuurlijk kent ze het liedje Brandy, hetgeen haar regelmatig toegezongen wordt door een oudere ziekenhuis collega. Toch voor haar en Dokter Leonard, die me 6 jaar geleden ook al bij ‘Emergency’ behandelde, de band Looking Glass, waarbij ik tevens al die andere fantastische John Muir verpleegsters, doktoren, roentgenologen, ultrasound specialisten, etc. bedank, alsmede die professionals van AMR.

Slapen valt me moeilijk met al die buisjes in m’n lichaam en op het moment dat ik wegsoes komt de vrolijke mededeling dat men weer wat bloed nodig heeft voor de volgende test; 2 uur ‘s nachts. Gewillig strek ik m’n handen uit, de enige plek waar ze nog bloed kunnen tappen. Om 4 uur blijkt dat ik een tekort aan potassium heb, dus wordt de kerstboom ook daarmee opgeleukt. Om 5 uur wordt de nieuwe hoofdverpleegster voorgesteld; ook goedemorgen, en worden wederom m’n vitale organen gecontroleerd. In de loop van de dag wordt een tierende oude vetklep binnengebracht, die zichzelf totaal verwaarloosd heeft. De verpleger wordt tot totale waanzin gebracht met z’n onmogelijke verzoeken en gedrag, en Astrid heeft ons onmiddellijk omringd met gordijnen. Aangezien mijn plan om zaterdag naar Las Vegas te gaan weinig kans van slagen heeft, is het wel zaak om die ongelofelijke hufter van de kamer te krijgen. Men ziet het zelf ook in, en nadat hij nog getierd heeft dat we z’n stoel gestolen hebben, verdwijnt hij van het toneel. In de loop van de avond worden allerlei beelden van m’n (onder) buik en maag genomen op de roentgen- en de ultrasound afdeling en word ik het halve ziekenhuis rondgekard. Middernacht word ik overgebracht naar een luxe eenpersoonskamer; bye, bye intensive care. Duidelijk is dat men mij niet laat gaan voordat de oorzaak gevonden is, wel voel ik me gezegend dat ik deze escapades weer (practisch) ongeschonden overleefd heb, hetgeen me deed denken aan onderstaande cartoon van de kat met 9 levens bij de hemelpoort:

Petrus deed me overigens denken aan onze verzekeringsagent Breukhoven, die kwam elke week de verzekeringspenningen ophalen en dan kreeg je ook zo’n knipje! De vriendelijk dokter van Indische afkomst, Ansoo Batsha, meld me dat ze de oorzaak gevonden hebben en nu het een en ander op kweek hebben gezet. Heel misschien mag ik zaterdag naar huis. Niet dus. Zondagmorgen begint met scrambled eggs, koffie en een fruitassortiment. Niet slecht. Het goede nieuws komt met dokter Batsha om 08.15; ik mag naar huis, alle waarden zijn weer in ere hersteld. Ik probeer er op m’n paasbest en energiek bij te zitten (voordat ze zich bezint):

Een uurtje of drie later is het exit process voltooid. Handtekening hier, handtekening daar, nee, als ik dadelijk buiten dood val zal ik jullie niet aanklagen, etc. Amerika op z’n best. Astrid, geduldig als ze is (…..) ziet het met oplopende ergernis aan. Maar, hoe het ook zij, super daar die John Muir mensen! Tegendraads als ik ben, moet ik me er toch bij neerleggen dat ik in een rolstoel naar de uitgang vervoerd wordt. En dan, frisse lucht! Maar, dan loop ik toch tegen een Applebee’s bekende aan (aan de bar) die vriendelijk vraagt hoe het met m’n kleinkind gaat (Ivar). Astrid snipt dat het m’n zoon is en trekt me mee. Wat heerlijk dan zo’n ritje; voelt aan als een uitje! Thuis voelt aan als een warme douche en gewillig laat ik me fotograferen met onze exchange student, Jesus, en m’n persoonlijke held, Astrid. Voor het Spaanse thuisfront, en ook om aan te geven wat een verschil een paar uur kunnen betekenen van (zieken) huis tot huis (en andere kleren)!

Dank ook voor alle oprecht opbeurende berichten en mooie dingen die men mij toedicht, een bloemlezing:

Via LinkedIn:

Guido Smeets, MD, MBA uit Palo Alto: Hoort toe: Man van Staal belandt in Hospitaal

Jerome Mol uit NL: "Get well fast Peter, we all and the Dutch Kingdom needs you in good shape :-)"

John van den Heuvel uit Berkeley: "Beat the Bugs Peter. Don’t let them hold you down!!"

Facebook

Drake Geramoni, graduate Ex’pression: "God bless you my friend! Perfect day to go home"

Jacqueline Gilmore Estrella uit Florida: Yes! Go home for Astrid’s Mother’s Day!"

Marja Abbing uit Portugal: "Geweldige verhalen voor je laanenluim, je moet er wel wat voor doen, kan je ook een beetje minder, niet altijd tot over het gaatje."

Theo van der Linden uit Den Haag: "Even schrikken, Peet, snel Laanen’s luim weer online!"

Chris Coan uit Oakland: "I’m sending over a "special" nurse."

Ruud Zegwaart uit Curacao: "Hi Peter, thnx for the update. Stay strong, you’ll beat the bugs and be home soon."

David King uit Concord: "Good to here. Hope you’re at full strength very soon. Your countries need you."

JP van Seventer uit Utrecht: "Sterkte man! Heb je genoeg spelletjes op je iPad?"

Hans Fortuin uit Taiwan: "Moet Peter rustig aan doen? Niks voor hem…"

Feiko Drost uit NL: Peter Laanen en rustig aan doen! Gaat dat wel samen?"

Eric Eversdijk uit Zeeland: "Wij luimen… ehh… duimen voor je Peter!"

Jeanette Schoonman uit Half Moon Bay: "Goed zo, met volle kracht vooruit, Sint!"

Ward van Beek uit NL: "Goed nieuws Peter!! Je moet nog een tijdje hoor!"

Ton van den Hoven uit NL: Ton wrote: "Ha ha Peter, jij bent toch onverslaanbaar

Diny van Dord uit NL: Zo zeg, heb jij even geluk met zo’n vrouw!

Guido Keijzers uit L.A.: "Voedselvergiftiging komt van verkeerd voedsel eten. Bloedvergiftiging van het nuttigen van verkeerd bloed…? Astrid, Wens hem veel sterkte!"

David Ghilardi uit L.A.: "what a slacker! (Feel better big guy!)"

Peter Wijsman uit NL: "Take good care Kojak !!"

Mark Reinhoudt uit Nieuw Zeeland: "Great to hear from yourself that you are on the mend. The makers of Chardonnay can and will go back to sleep relaxed now knowing they have their biggest fan still on the right side."

Wendy Gruter uit Vinkeveen: "Heel veel beterschap jonge voogd !! Dikke kus van je voogdekind ?"

Joop van Dort uit Naarden: Net nu je een Luim zou kunnen gebruiken komt hij vast te laat."

Ton Bunnik uit Zoetermeer: "Oef ! Beterschap en Den Goede Petrus laat weer eens een Houdini Act zien !"

Twitter

Tom van der Loo uit Frankrijk: je blijft wel even gezond he ? Geen grapjes hoor. !!

Bart van Bolhuis, Consul Generaal: it will happen! Happy homecoming. You are our true hero

Sebastien Willems uit NL: get well soon General! I salute you.

Job Nijs uit Zuid Afrika: sterkte Peter vanuit Zuid Afrika, NWU, waar ze vol lof over je praten

Verder commentaar overbodig, ik ben echt zo onder de indruk dat ik m’n toetsenbord niet het werk laat doen maar er een dankliedje aan ga wijden! Voor alle hulpverleners, maar met name voor Astrid!

 

Eigenlijk werd ik gemotiveerd om dit neer te “pennen” naar aanleiding van mijn broertje Rob, de schrijverd. www.roblaanen.nl  Uitermate gefrustreerd door het gegeven dat Sparta wederom kans zag om de titel te verspelen in de Jupiler League, liet hij het volgende gedicht los op facebook:

Meerdere malen heeft Rob mij er van beticht dat hij vanwege mijn Sparta hartstocht er ook bij gelubd werd en dat ik de enige ben die dat kampioenschap bewust heeft meegemaakt!

Al jaren liep ik met vriendjes de hol ‘af’ naar Het Kasteel. Jongenstribune een kwartje, achter het doel van onze favoriete keeper, Andries van Dijk, die we af en toe onderweg naar school voorbij zagen fietsen op weg naar zijn baan bij een bank op de 2e Middellandstraat. “Chocolade, twee voor een kwartje”, de Sparta Marsch; het borrelt zo weer in me op! De doldwaze vreugde toen Sparta kampioen werd; een jongenshart voor het leven ondergedompeld in Sparta’s rood en wit. Mijn broer vergat echter wel te vermelden dat Sparta twee keer de beker won, 1962 en 1966, in zijn meer bewuste jaren. Het zij hem vergeven! Misschien ben ik wel, net als Johnny Rep, een goudhaantje. Deze week bracht me het onvergetelijke unieke genoegen dat ik naar bed ging met een EMT (Emergency Medical Technician) en wakker werd met een Paramedic!

En dat op haar 47e! Ben zo trots als een pauw en mag dit zeker rekenen onder de unieke momenten! Als de unieke momenten elkaar zo dicht opvolgen wordt het ‘scary, so to speak. Onze favoriete Oakland A’s speelden j.l. dinsdag tegen de LA Angels of Anaheim (verzin het maar) en stonden in de bottom of the 8^th met 7-2 achter en kwamen tot een gelijk spel, 7-7, na de reguliere 9 innings. Maar, een gelijk spel kennen we niet in honkbal, dus werd er doorgebald. In de 15e inning kwamen de Angels op voorsprong, maar de A’s maakten weer gelijk in de bottom of the 15^th. Kaj en Ivar gaven het met slaap doordrenkte ogen op in de 16e inning. Om 1.42 in de nacht van dinsdag op woensdag maakten de A’s een einde aan het verhaal middels een homerun van Moss. De langste wedstrijd ooit van zowel de A’s als de Angels werd een feit; 6 uur en 42 minuten. En ik was er bij (op de sofa).

Moss’ homer ends longest game in Oakland A’s history

Susan Slusser, Chronicle staff writer

Updated 11:56 am, Tuesday, April 30, 2013

• 

Oakland Athletics’ Brandon Moss hits a game winning two-run home run against the Los Angeles Angels during the nineteenth inning of a baseball game on Tuesday, April 30, 2013 in Oakland. Calif. Oakland won 10-8.

Nou kan ik het nog hebben over de eerste trip van het NL honkbal team in 1988 naar de Olympische Spelen in Seoul, Korea, of de ‘Perfect Game’ van Dallas Braden in 2010, 9 mei om precies te zijn, maar deze vind ik ook wel redelijk uniek:

Hoeveel Sinterklazen kunnen pronken met zo’n plaatje, met de Golden Gate brug op de achtergrond? Zo kan ik er nog wel een paar noemen, maar na een onvergetelijke Koninginnedag, vorige week, volgde een identiek, onvergetelijk Kroningsontbijt, dinsdag de 30e. Plv Consul Generaal Ard van der Vorst en diens echtgenoot Pieter waren die nacht opgebleven om een compilatie te maken, en zo’n 150 Nederlanders en Amerikanen stroomden binnen om er van te genieten (met hier en daar een traantje). Een impressie:

De SFO KLM bemanning was ook zichtbaar aan het genieten, terwijl voormalig KLM employee en huidige Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst er als de kippen bij was om met hen vereeuwigd te worden!

Toekomstig Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt (augustus/september) en “zijn” Saskia lijke ook danig onder de indruk te zijn van alle imposante beelden op het grote scherm. Om alle geruchten gelijk de kop in te drukken; Consul Generaal Bart van Bolhuis, in de verte tussen hen in, staat daar niet te pruilen omdat hij zonnig San Francisco verlaten moet, maar geeft Hugo alle ruimte om nieuwe mensen te leren kennen. What a gentleman!

En deze prachtige taart werd ter afsluiting aangesneden; wat een prachtig zoet moment!

Uniek toch?!