Mijn contract (eigenlijk mijn NBSO eenheid) loopt 30 jumi volgend jaar af en nu mag ik menigmaal de vraag beantwoorden of ik nu “lekker” met pensioen ga. Nou, laat ik het volgens de “Peter Laanen” regels uitleggen, en dat betekent een soort van scrabble met woorden die zowel in het Engels als in het Nederlands kunnen. Het woord pensioen ontleed : “Pens” staat voor mijn omvang mocht ik bezwijken voor de lokkreet van het “zalig niets doen”. De “i” staat voor “I” in het Engels, oftewel een verbaasde “Ik?”. “Oen” staat voor mijn status, mocht ik het nog verder hebben over “pens-i-oen”. Zo, dat ei is gelegd, en dat brengt me gelijk weer naar gisteren; Black Friday. Het begon eigenlijk al vroeg in de morgen van donderdag (Thanksgiving Day, the battle of the turkeys) toen ik de ochtendkrant van de stoep plukte, hetgeen me bijna een hernia bezorgde:
Heb-ie nog wat nodig dan? Nou, ik heb Thanksgiving in alle rust doorgebracht omdat alle geliefden of aan het werk waren of het bij a.s. schoonfamilie vierden. Heerlijk, hele dag keihard muziek gedraaid om ‘s avonds in alle rust bij de Van Vemdens van een heerlijk stuk gevogelte te mogen genieten. Gisteren in alle vroegte (05.00) Astrid naar SFO gebracht voor haar vlucht naar New York, waar ze een vijftal dagen door gaat brengen met o.a. ‘oude’ OK vriendin Odille. Je kent dat wel; musea, shopping, Lady Liberty, etc. Via AirBnB een leuk apartementje mid New York gearrangeerd. Dat brengt me weer terug bij de draad van mijn verhaal; “what makes me tick?” Zoals eerder gemeld, een start-up, SolarSwing geheten, kreeg het voor elkaar om mijn vrije dag op te slokken omdat ze nog een paar afspraken nodig hadden. Wat doe je dan als je een sticker “I love start-ups” dwars over je gezicht hebt lopen? Juist, ondersteunen. En wat is dan je grootste beloning (z.g. hartverwarmend) als de oprichter het volgende meldt in een dank e-mail aan de aangebrachte contacten: “@peter: thank you so much for all your support and valuable contacts. Can’t put a price on that!” En het mooie is dan ook nog dat een van de gesprekspartners voor mij nota bene een season gift mee brengt, waar Ivar’s vriendinnetje Cameron zo lief was om het te ‘showen’:
Tja, klompen, het is een beetje water naar de zee brengen, maar toch. Wel heb ik nu natuurlijk een gewetensvraag; moet ik dat bij het consulaat aanmelden? Integriteit staat volgens het ambtenaren handbook hier op het spel. Natuurlijk, ik breng het in voor de jaarlijkse kerst tombola! Maar goed, waar het eigenlijk om gaat is dat dit het soort van activititeiten is waar ik me de tweede helft van 2014 en ‘to infinity’ mee bezig blijf houden. En ik moet zeggen, de sterren staan goed voor wat betreft aanbiedingen dienaangaand! Inmiddels zie ik met afschuw aan dat Sparta het weer gepresteerd heeft om van een Jong Eredivisie team te verliezen; dit keer van FC Twente: 1-0. Helaas, geconstateerd moet worden dat ze geen eredivisie waardig team hebben, en ook dit jaar de nacompetitie tombola hetzelfde resultaat zal hebben als voorgaande jaren. Ivar zag het reeds somber in, zij het dat hij het prachtige Sparta jack (verjaardagskado van Rick en Liesbeth) toch met trots draagt op zijn 17e:
Ach ja, geldt ook voor mijn broer Rob et moi; eens een Sparta sukkel altijd een Sparta sukkel. Maar goed, jullie zijn weer op de hoogte. Dat wil zeggen, mochten er gedachten zijn dat Astrid ons onverzorgd heeft achter gelaten, dan heb je het mis! Ze heeft zeker voedsel voor een week achtergelaten:
Overigens is zoon Bo-Peter vanuit India bij Oma in Vinkeveen aanbeland, waar hij onmiddellijk een HEMA rookworst verorberde. Die heilige koeien hebben zeker niet zo gek veel indruk gemaakt! In ieder geval; ik voel me kiplekker (nu de kalkoenen tijdelijk op zijn) en zie uit naar de nabije en wat verdere toekomst. “To infinity and beyond!” Maar, first things first; morgen eerst Sinterklaas in Berkeley!