Month: June 2014

Na een ongelofelijk heerlijke 10 dagen Mexico, waarvan de laatste week met zonen Bo-Peter en Kaj, geflankeerd door vriendin Michele en vriend Tyler, begon de aanzet naar mijn farewell receptie/party. Eerst nog maar wat gelukkige plaatjes uit Cabo:

Kaj en Michele: “Ain’t they sweet?”

Tyler links en Bo-Peter rechts met wat talent (niet mijn woorden) uit hun talentpool!

 Selfie van de happy four in een relatief normale ‘beach’ scene.

Voor de lekkere nog een van ons vijfjes tijdens een snorkeltrip op de Sea of Cortez. Fast forward naar de farewell recepie/party. Wat moet ik daar over schrijven; het was feestelijk, toch enigszins officieel (uiteindelijk kreeg ik een brief als zodanig) en er waren zoveel (zakelijke) vrienden en vriendinnen aanwezig dat ook de emoties van tijd tot tijd een overflow kregen. De komende tijd dien ik ook te besteden aan het schrijven van een gazillion “dank je” en “thank you” notities. Een korte samenvatting, omdat ik zeker weet dat de komende Luimen meer en meer informatie, ondersteund door foto’s zullen bevatten. Nadat Astrid en ik ons a la gala uitgedost hadden, liepen wij vanuit Hotel Donatello via Union Square naar het consulaat, waar de officieele ‘greeters’ klaar stonden om de gasten naar de 31e etage te verwijzen.

Met de eerste gasten reeds aanwezig, en een breed grijnzende Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst in het midden, wisten we dat dit een ‘send off’ zou worden die niet bestempeld zou kunnen worden als een middenmoter. Hierover morgen meer omdat geen detail overgeslagen mag worden! Wel werd ik aangenaam verrast door een heerlijk bedankt van de Nederlandse Game organisaties en magazine ‘Control’, vergezeld van wat heerlijk Nederlandse drop en pepermunt.

Zoals gezegd; even verder verwerken en morgen het restant. Happy WK2014.

Uiteraard ben ik enigszins in de war na de 5-1 slachtpartij tegen Spanje. Man, o man, wat hebben we in Murphy’s Pub gezongen, gelachten, de horlepiep gedaan, en 5 maal de handjes in de lucht gehad!

Dit was de originele Orange Crew, naderhand aangevuld met wat meelopers! Jammer dat jullie mijn oranje sokken niet kunnen zien. Ik had ook niet het gevoel dat het mijn officieele laatste werkdag was. Drank maakt meer goed dan je door hebt! Genoeg over dat voetbal, hoewel al de grappen en grollen nog menigmaal de mondhoeken omhoog trekken. En natuurlijk was een eerder hoogtepunt deze week de ‘graduation’ van Ivar van High School. Wat een spektakel!

Toen Ivar’s naam werd omgeroepen om zijn diploma in ontvangst te nemen, toverde hij een Amerikaans vlaggetje uit z’n mouw en won daar weer vele harten mee (wat heeft dat kind toch veel van z’n moeder weg!).

Enfin, het feestje de avond daarna mocht er ook zijn, Bo-Peter en ik hadden speciaal onze grad brillen opgedaan om het nog feestelijker te maken:

En, laten we wel wezen, die taart waarop Astrid patent heeft, was ook geen kattenpis; ik mocht de neus aansnijden, dan heb je alsnog een behoorlijke hap!:

En om de Ivar Oranje week vol te maken, oftewel klap op de vuurpijl, had hij in de Clayton Pioneer, op verzoek, een speciaal vaderdag artikel geschreven:

Inmiddels zijn er al behoorlijk wat commentaren binnen gekomen. Nogmaals; ik ben zo trots als een pauw. Oh ja, het was officieel mijn laatste werkweek/dag, maar het voelt niet zo aan. 26 juni een grote afscheidsreceptie/party op het consulaat en 30 juni nog wat losse eindjes aan elkaar knopen (denk aan de veters van Robben). Wat is er niet mooier dan deze column/blog of hoe mijn gebroddel ook mag heten, af te sluite met een familie foto met de matriarch stralend in het midden. Kaj, in zijn NAVY outfit, had er alles aan gedaan om er bij te zijn. Nog zo’n kanjer.

Je ziet dat ik mijn eerste officieele dag met “pensioen” al milder ben ingegaan! Volgende week een Luim uit Mexico…..? Mmmmm, wellicht wat updates. Happy WK 2014!

“And so I face the final curtain”. Niks ‘final curtain’, niks pensioen! Leuke aktiviteiten hebben zich al aangediend, maar meer daar over in de Luim van 27 juni. Blijf maar een beetje raden over het hoe en wat! Ik geef het toe, het voelt een beetje raar aan om mijn laatste werkweek bij het consulaat (NBSO) in te gaan. Momenteel prepareer ik mijn laatste zakenpartnerscan voor Qbengo, een bedrijf dat succesvol indoor navigatie implementeert www.qbengo.com In een hoek staan drie zakken met persoonlijke memorabilia en andersoortige zaken die dit bewaarderig figuur een plekje dient te geven in Concord.

Maar dit licht gaat pas uit na de afscheidsreeptie/party op 26 juni, waarvan de voorbereidingen in volle gang zijn en bepaalde zaken voor mij geheim worden gehouden. Spannend!

Ja, ja, heerlijk helder Heineken in San Francisco. Elke dag het idee dat je een glaasje te veel op hebt (vanaf 07.00!). Even terugkomend op de twee concerten die wij de afgelopen week hebben aanschouwd. Barry Gibb was geweldig en haalde ook nog alle falsetto’s er mooi uit. Swingen bij “Stayin’ Alive” en zwijmelen bij “How deep is your love”.

Minpunt: zijn aubade aan Bruce Sprinsteen met “I’m on fire”….eh, dat kan hij beter overlaten aan de Boss of zelfs de Pointer Sisters. Hoogtepunt (zeker technisch): “I started a joke” waarbij Barry een beginnetje maakte en vloeiend vervolgens zijn in 2012 overleden broer Robin op het scherm verscheen en de finishing touch aanbracht. Geweldig en ontroerend. Van het concert van James Taylor, waar Astrid en ik grote fans van zijn, niet veel te melden. We hadden beter thuis de DVD op kunnen zetten. Uiteraard goed gezongen maar zijn grapjes waren dezelfde van twee jaar terug of kwamen rechtstreeks uit zijn DVD. Vervolgens zong hij ook nog wat vergeten liedjes (album vullers) van LP’s uit het jaar kruik (“daar had hij zin in”), en toen het pauze werd, al na een uur, besloten wij de warmte en gezelligheid (whiskietje) van ons huis op te zoeken en dit futloze concert achter ons te laten. Maar wat een weelde, dit speelt zich allemaal 10 minuten van ons huis af. Volgende maand Chicago en REO Speedwagon! Volgende week niet alleen Nederland-Spanje (13 juni, ook mijn laatste CG werkdag), maar ook de ‘graduation’ van High School van onze jongste spruit:

Ja, die neus is een familieparel! Zo eindigt elk verhaaltje….en toen kwam er…..