Month: July 2014

Bij al die hartverscheurende verhalen van mensen die hun enig kind verloren hebben, bekruipt je een ‘Aha-Erlebnis’, ondanks dat jouw kind niets overkomen is, en ook niet enig kind is. 10 augustus vorig jaar, toen zoon Bo-Peter net in India aangekomen was, schreef ik het volgende:

“Tijdens ons eerste visuele contact met Bo-Peter, hij was net in India (Delhi) aangekomen, maakten we ons daadwerkelijk zorgen. Moe en bezweet kwam hij bij ons op ‘Whatsapp’ zorgelijk over. Het klimaat, de omstandigheden (iedereen wil wat), de armoe, het feit dat hij paspoort en geld op z’n lichaam moest dragen, droegen niet bij aan de feestvreugde.”

Eigenlijk waren we stront bezorgd, bovenstaande foto geeft totaal niet weer hoe hij bij ons overkwam, en daadwerkelijk hadden we zoiets van “als dat maar goed komt”. De volgende foto (uit een serie) maakte ons ook niet bepaald vrolijker.

En het kwam allemaal goed, maar dat gevoel borrelde weer helemaal op na het lezen van uitingen van ouders over hun verloren gegane kinderen. Wat hebben wij met die mensen te doen. Vanmorgen vertrok zoon Kaj met een maatje naar zijn verplichte twee wekelijkse NAVY kamp in Yosemite Park; “slapen met de beren”, kondigde hij monter aan. Daar viert hij ook volgende week z’n 22e verjaardag.

Hoe oud ze ook zijn, je blijft je toch zorgen maken over die gasten, hoewel deze een zorgeloze flair over zich heeft die je doet snakken naar een goed glas chardonnay! Talking about…..de reacties op onze camping trip vorige week waren nogal ongezouten. Alsof ik niet zou overleven in de wildernis! Toegegeven, een slimmerik merkte een RV op de achtergrond op, maar terugkerend van Lake Berryessa (speedbootwerk), troffen wij het volgende panorama aan:

Zo, daar hebben al die azijnpissers niet van terug, en nee, ik was niet belast met het vastzetten van de haringen, maar de angst zat er goed in. Ja, dan snak je wel naar een goed glas chardonnay! Het smaakte zelfs in een plastic beker. Nog een laatste woordje over het WK, waar ook het aantal gelopen kilometers als een biezondere waardering werd aangegeven. Mijn trainer zei altijd dat de bal sneller gaat dan de lopende voetballer (Sneijder), oftewel; dribbelaars maken meer kilometers dan voetballers met een goede pass in hun benen. Ach, wat zit ik nou, lekker afsluiten met iemand die het moet hebben van zijn loopvermogen:

1. 2:45

Henk Spaan & Harry Vermeegen – Stille Willem (1981)

Stille Willem Willem traint zich de blubber Willem is de jongen voor het vuile werk Altijd gaten trekken, geen gevoel voor de bal …

Tijdens Nederland – Argentinie was het enigszins pijnlijk om aan mijn Amerikaanse vrienden uit te leggen waarom ‘soccer’ zo’n opwindende sport is. Aan buurman Wally Gibson’s enthousiasme voor Oranje lag het in ieder geval niet:

Als Oranje niet op het veld had gestaan had ik waarschijnlijk al lang de sofa verlaten om een potje echte schaak te spelen. In ieder geval zal wederom aan ons penalty syndroom gewerkt moeten worden. Nu al zie ik voor me hoe binnenkort bondscoach Guus Hiddink de eerste training begint:

“Gevochten als leeuwen”, kopte de Telegraaf. Ja, Vlaar en nog een paar anderen, maar Van Persie was, buiten de wedstrijd tegen Spanje, als gebruikelijk weer onzichtbaar. Mijn gedachten flitsen terug naar mijn Luim van vier jaar geleden toen ik gelijk na de finale tegen Spanje een analyse schreef, en het volgende optekende:

“Wat hebben Van Marwijk en Van Persie behalve de “Van” gemeen? Persie neem ik aan slaat op het voormalige Perzie en Marwijk is waarschijnlijk een slaperig dorpje in de Betuwe. Waarom mocht een onzichtbare Van Persie 7 wedstrijden in de basis verschijnen? Was Van Marwijk te “groot” om dit mankind uit de basis te laten? “Je moet Sneijder wisselen”, snauwde hij Van Marwijk toe toen hij (terecht) uit het veld werd gehaald. Was het motto daarna; “hij zal toch wel 1 (zegge een) wedstrijd goed spelen”. De gedachte: eerst moest hij zijn ritme vinden, volgens de geleerden, en daarna zijn gemodder kwijtraken (neem ik aan). Zelfs geen kopduel kon hij winnen, het was echt pijnlijk om hem te zien acteren vandaag. “

Nu zou ik kunen schrijven; “wat hebben Van Gaal en Van Persie gemeen?” Ach, natuurlijk, ze zijn allebei Van Manchester! Onmiddellijk na de wedstrijd tekende ik aan dat als je speelt om niet te verliezen, het kwartje inderdaad alle kanten op kan rollen! En nog even over Sneijder? Waar gingen die passes dan heen? Wederom trok de volgende scene aan mijn geestesoog voorbij toen ik aan onze be-inkte middenvelder dacht:

Enfin, deze sukkel zit toch dadelijk weer aan de buis in het Oranje om de ‘onzen’ tegen de Goddelijke kanaries aan het werk te zien. Zo zie je maar, het leven van een ‘pensionado’ gaat niet over rozen! In de tussentijd is jongste zoon Ivar Europa aan het aandoen en na Amsterdam, Berlijn, Praag, Munchen en Rome nu in Nice aanbeland. Tot grote schrik van Astrid springt hij steeds van behoorlijke hoogten de Middellandse Zee in:

Nou, dat heeft mijn duifje hem nu ten strengste verboden op straffe van intrekking van reisgelden. Oeh….dat doet pijn! Komt dus goed. Voor het overige? Business as usual, gisteren even het consulaat aangedaan om wat zaken af te wikkelen om niet gelijk cold turkey te gaan. Astrid ving tussen de was en de ambulance door nog even een ratelslang:

En ik, tja ik ben een beetje aan het wikken en wegen welke leuke klussen ik aan ga pakken. Ik denk dat ‘ons’ Tinley dat eigenlijk het beste symboliseert:

Inderdaad, het is een hondenleven!

Allereerst mijn excuses voor het gegeven dat ik aan de ‘morgen verder’ belofte van m’n laatste Luim niet heb kunnen voldoen. Het ongelofelijke gat waarin ik viel…..eh, dat is een jokkertje, ik bedoel het voetbal en m’n naderende verjaardag gooiden roet in het eten. Met name het voetbal, om eerlijk te zijn. Al die partijen die verlengd werden hebben me behoorlijk wat tijd gekost, of zoals Astrid nogal sarcastisch kan opmerken; “je zal eens wat missen”. Dus eerst even die geweldige receptie/party afmaken. Ceremoniemeester Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst had de zaak behoorlijk onder controle en als eerste kwam Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt aan het woord.

Buiten nogal wat lovende woorden, waarbij ik nederig naar de vloer keek, trok hij ook een parallel tussen ons, en een mooie; ‘innemend’. Ga maar eens in het Engels vertalen dat de tweede betekenis meer betrekking heeft op kroeggedrag! De kern heeft Hugo zelf weergegeven in zijn persoonlijke blog: http://nlinsf.wordpress.com/2014/06/30/peter-laanen-only-one-step-outside-of-the-consulate-general/

Tot mijn grote verrassing kwam op het grote scherm een videoboodschap van de man die mijn arbeidsovereenkomst getekend heeft in 2007; Ab van Ravestein, Director-general at Netherlands Enterprise Agency (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland), Ministry of Economic Affairs.

Ab kan vertellen, boy and howdy, en onze parallel is muziek! Wat kan er dan nog fout gaan?! Vanuit het bedrijfsleven kwam Pim Brouwer, VP Alliances at Login VSI, en goede makker, een duit in het zakje doen.

Even de kindertjes niet laten lezen; Pim is ook de skipper van de boot die mij als Sinterklaas naar de Berkeley Marina vervoert. Daarna brak het feest los, tot een uur of 11, en aangezien de DJ dronken was geworden, tevens een mooi moment om af te sluiten. Het vermelden waard is uiteraard het optreden van CG Hugo von Meijenfeldt, begeleid door de Dylan Platt band, die “Heart of Gold” van Neil Young ten gehore bracht :

Maar ook:

4:23 Barend Servet, waar moet dat heen?

Tja, als je van o.a. ‘Milieu’ afkomstig bent, een inkoppertje. Petra Chequer, de CEO van de ‘Alliance of CEOs’ was zwaar onder de indruk en meldde dat haar CG (van Duitsland!) dat nooit en te nimmer zou doen. Waarin een groot land klein kan zijn. Indrukwekkend, en voor mij, bescheiden als ik ben, moeilijk om zelf te vermelden, was de mededeling door Ard van der Vorst dat een ontbijtreeks naar mij vernoemd zou worden:

Astrid en ik hadden een ‘grand old time’ zoals onderstaande foto bewijst:

Over NL – Mexico is genoeg geschreven, en mijn lieve obers in Los Cabos hebben mij huilend hun tipgeld (op elke dollar had ik ‘Viva Holanda’ geschreven) terug gegeven.

Tussen het voetballen door (vervelend al die extra speelminuten) ook nog getracht de afgelopen week wat zaken af te handelen, mensen te bedanken en ja, toen kwam mijn Psalm 68 verjaardag er aan. Veel mensen haden zich conform mijn wens uitgedost in bijbel-achtige outfit, zij het soms wat ruim genomen!

Astrid als Engelbewaardster: Prima! Bo-Peter als….huh? Kaj met WK Brazilie in gedachten: “Jesus Saves” en ik uiteraard als Hindoe priester. Ivar was inmiddels in Europa onderweg naar het Vaticaan, dus dat keuren we ook goed.

Een (Anglicaanse?) priester zonder een goed glas rode wijn is als een eitje zonder zout! Right, Mark Chequer?!

En mijn Amerikaanse bonus kleinkinderen kunnen altijd voor warmte bij de man in het wit terecht. Svp geen ongepaste grappen! En nu naderen we Nederland – Costa Rica (‘t gaat U goed Belgie) en feliciteer ik mijn broer Aad met z’n 71e verjaardag; volgens ingewijden is hij gereed om de ‘onzen’ aan te moedigen. Een mooie afsluiter van een week vol aandoenlijke momenten. ‘Oranje, wat kan je!’

Foto: Eric Overwater