Het kwam toch enigszins als een schok om het nieuws te verteren dat Ex’pression College onlangs verkocht werd, de school waar we bloed, zweet en tranen (en Eckart Wintzen geld) in geinvesteerd hebben, maar wel met een Oscar winnaar als hoogtepunt (Alex Henning, visual effects “Hugo”, 2012).
Laat Ex’pression nou verkocht zijn aan een onderneming met scholen (SAE) in de hele wereld, waar de U.S. President bij “ons” was geweest in 2000 om wat zaken af te stemmen inzake de school die zij aan het oprichten waren in Salt Lake City, Utah. En aldaar hebben we de grand opening meegemaakt in 2001. “Ergens” in 2004 voor het laatst contact gehad. Via LinkedIn zocht hij weer contact met mij, en de afgelopen week hebben we genoegelijk (dat heet diner @ The Town House) vele zaken de revue laten passeren. Het doet me biezonder veel genoegen om de grote Ex’pression “15” party eind oktober bij te wonen met veel (ex) collega’s, afgestudeerde Ex’pressionists en relaties uit de entertainment industrie. Oftewel, zoals we hier zeggen; “what goes around, comes around”. Over LinkedIn gesproken; meerdere malen heb ik het meegemaakt dat ik, met name in IT en gaming, benaderd ben door de kinderen van collega’s van mij uit de 70-er en 80-er jaren. Vandaag werd mij via datzelfde medium vrolijk gemeld dat men er naar uitzag om mij in september te ontmoeten, en dat Rick (oudste zoon in NL) een prettige collega bij BT was geweest. Uiteraard voel ik me gestreeld dat men serieus zaken wil doen met de oude eik, maar ook trots op zoon Rick die het als Territory Manager bij Polycom ver geschopt heeft. Je bent altijd zo geneigd om zaken te berichten die om de hoek liggen (Californie), dat je de volwassen veertiger meer als vriend beziet dan als zoon. En die zoon-vader relatie is er heel sterk als we fysiek bijeen zijn, zowel tijdens een Rock ‘n’ Roll feest toen hij nog een tiener was
als in het voorjaar toen hij met oudste (klein) zoon Rico gezellig Casa Laanen aandeed voor een weekje, en ik een toertje met hen deed om aan te geven waar opa z’n tijd hier zo al mee door heeft gebracht.
Happy poseren zij hier voor de studio van een van mijn goede relaties in die tijd, de beroemde filmstudio Pixar in Emeryville, denk aan “Finding Nemo”, “Cars”, “Toy Story”, etc. Onderstaand een compilatie van hun helden.
Net als ik heeft Rick een gebroken relatie meegemaakt en heeft daar daadwerkelijk altijd zijn uiterste best voor gedaan om de banden aangehaald te houden. Met partner Liesbeth, tweede (klein) zoon Felix en bonusdochter Charlotte wordt er altijd weer een modus gevonden om het te laten “werken”, ook als bijvoorbeeld jongste broer Ivar gedurende zijn Europatrip een lang weekend aan komt waaien; niets is te veel om het hem dan naar de zin te maken. Geruchten doen de ronde dat oudste en jongste broer tijdens een Bacardi Cola (te veel?) een zeer diepe conversatie zijn aangegaan en daar zeer tevreden, voor zover ze zich dat konden herinneren, uitgekomen zijn. Meesterlijk, toch?! En feestjes geven kunnen ze ook, daar in Beinsdorp, waar ze hun eigen kroeg “t Beinsje” in de achtertuin gecreeerd hebben, inclusief jukebox en flipperkasten!
Gastvrouw en partner Liesbeth, stralend met flesje Heineken in haar linkerhand, met Rick in haar kielzog, hebben het uitstekend naar het zin. Kortom Rick: “Goed gedaan jochie”. Astrid en ik hebben je het reeds lang vergeven dat jullie (onder aanvoering van jou) 27 jaar geleden, toen Astrid en ik in het huwelijk traden, als een der liederen een parodie brachten op een liedje van Peter Blanker (origineel volgt): “Het is moeilijk gescheiden te blijven……”