Kinderen zijn voor mij veelal een bron van inspiratie, als het ware een extra ‘shot’ oxygeen om dat 69-jarige frame weer op de rit te krijgen. Wablief? Vrijdag kwamen zowel oudste V.S. kind Bo-Peter (studerend te Leiden) als 15-jarige oudste kleinzoon Rico ons verblijden op een roerig weekend. Beide heertjes komen hier voor zaken, jawel, en vergastten ons op een vrolijke zaterdagmiddag/avond nadat ze herenigd waren met Kaj en Ivar, om zodoende een mooie combinatie van broers en neefje te vormen. Niet helemaal de Backstreet Boys, maar toch (ik mocht ook nog leuk meedoen, en Astrid had de grootste moeite om er een fatsoenlijke foto uit te persen!)
Tja, vrijdagmiddag zat ik op m’n gemakje naar Radio 1 te luisteren (Wales – Nederland), hetgeen ik graag mag doen wanneer ik de komende week voorbereid. Het nieuws over de aanslagen in Parijs kwam eerst tijdens de wedstrijd mondjesmaat binnen, waarna de dodentallen beangstigend snel opliepen. Al doorluisterend na het voetballen viel me op hoe schrikbarend slecht de dienstdoende radioman ter plekke zijn interviewtjes deed. Pietluttige commentaartjes, gestotter, enz. Die moet nog maar eens een keer stage gaan lopen bij CNN. Ik wil er op dit moment niet al te veel over schrijven, velen hebben reeds hun afschuw uitgesproken en op facebook geven de profiel foto’s ook aan hoe het leeft. Nog eenmaal: ‘Vive la France’ in de hoop dat het terrorisme een stop toegeroepen wordt.
Deze week was ook speciaal omdat Astrid en ik onze handtekeningen hebben laten legaliseren door een lokale notaris, zodat de aankoop van onze ‘watervilla’ nu een feit is! Loosdrecht, ‘here we come’!
Inmiddels hebben we ook stiekempjes het oog laten vallen op een kleine sloep. Wie weet?! Om nog maar eens het verschil aan te geven tussen waar wij gaan wonen en het huidige onderkomen van de reeds 31 jaar gevangen zittende Jaitsen Singh; onderstaand nogmaals diens riante zijaanzicht:
Daar loop ik zo’n beetje langs wanneer ik hem bezoek, zoals gisteren. De procedure: aanmelden waarbij een document uitgeprint wordt waarop de gegevens staan van Singh, alsmede zijn foto. Kledij: geen blauw (daar zijn de gevangenen in uitgedost), geen groen (daar zijn de bewakers in uitgedost), geen wit t-shirt. Schoenen en riem uit, overdracht van doorzichtig plastic zakje waar alleen losse dollars in mogen zitten en kwartjes, tot een maximaal bedrag van $50. Daar mag je chocolade en andere lekkere dingen voor de gevangenen kopen uit automaten waar ze zelf niet aan mogen komen. Door het poortje *piep*, ah, m’n horloge. Alles in orde nu. Dienstdoende mevrouw schijft op wat ik bij me heb: kettinkje, horloge, autosleutel (meer sleutels mag niet), trouwring, leesbril en twee documenten. De eerste keer werd me bars medegedeeld dat wanneer ik zonder een van die zaken terug zou komen, ik van de bezoekerslijst geschrapt zou worden. Stalen deur gaat open, ik mag naar buiten. Stalen deur sluit, ijzeren hek gaat open. Op naar de overkant. Rijbewijs afgeven, stalen hek gaat open. Zelf dicht doen. Stempel die je bij binnenkomst op binnenkant van je pols krijgt onder blauw licht laten zien, stalen deur gaat open. Voila, je bent binnen. Langs gezellig keuvelende en etende gevangenen met vrouwen, moeders, kinderen, enz. naar de dienstdoende officier, waar je het bij binnenkomen verkregen document afgeeft. Er wordt een plaats aangegeven en je wacht circa een kwartier tot ‘jouw’ gevangene vanuit zijn cel jou mag ontmoeten. Na de 4e keer in Vacaville raak ik er aan gewend. Bizar toch?! Het gesprek gaat maar over een ding; het gratieverzoek aan Goeverneur Jerry Brown dat Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk gaat overhandigen.
Gaat CG Hugo von Meijenfeldt San Francisco met een mega verrassing verlaten?
Jaitsen Singh praat 2 uur lang op me in om ‘alstublieft’ met Hugo mee te gaan. ‘U kent hem Peter’. Ik beloof hem Hugo vandaag te bellen. Na ruim twee uur ga ik uitgewrongen en met een hug voor Jaitsen via de omgekeerde procedure de gevangenis uit, en de zon in. Tijdens een klein uur rijden naar huis gonzen de gedachten door mijn hoofd. Zou hij na 31 jaar gevangenis als geschenk voor zijn 71e verjaardag volgende maand het mooiste kado van z’n leven krijgen? Geef hem gratie Goeverneur Brown, de man heeft meer dan genoeg geleden en is bovendien onschuldig! Wanneer ik thuiskom hangt de opkikker van de dag op onze koelkast; jongste kleinzoon Felix (ik heb er maar twee) heeft wat lekkere dingetjes en een boodschap meegegeven voor Tinley, zijn lievelingshond:
Er is nog toekomst mensen, er zijn genoeg jeugdige lieden die de kar van optimisme en hoop kunnen gaan trekken! Nil desperandum!
