Dinsdag bracht ik kleinzoon Rico (15) naar SFO International voor de lange vlucht naar Amsterdam.
Na een week Amerikaans werken bij TFC (The Financing Company), waarbij hij een mooie beoordelingsbrief mee naar Schiphol kon nemen, kan rustig gesteld worden dat hij een arbeidsethiek had vertoond die haaks stond op wat men tegenwoordig zo van de jeugd denkt. Oftewel alleen maar de handjes aan de toetsenborden om games en dergelijke te spelen. Er is hoop! Dat hij me op WhatsApp nog een ‘geweldige opa’ noemde hielp natuurlijk enorm met de beoordeling! De dag daarvoor had Bo-Peter reeds afscheid genomen, uiteraard wat verder in zijn carriere naar de “top”, maar ook een lichtend voorbeeld voor neefje Rico. Dat zijn dan de momenten waar Amerikanen vol trots zeggen “I’m blessed”. En, het mooie is dat er nog een aantal Laanen “produkten” zijn die aan dit predikaat voldoen! Hoe bedoel je bevooroordeeld?! We zijn in het melancholieke deel van het jaar gekomen en dat betekent een lunch hier en een diner daar. Afgelopen woensdag met Fred van Buiten, de man, en grote vriend, die me elke vrijdag via YouTube een lied stuurt met de motivatie waarom we hier moeten blijven.
Voor het eerst dienen we dit jaar ons traditionele eindejaars biljarttoernooi buitenshuis te spelen; Astrid kreeg een goed bod op ons biljart, en omdat we het toch niet mee kunnen nemen waren de dollars welkom. Tevens geeft het Fred de mogelijkheid om eindelijk eens de felbegeerde beker mee naar huis te nemen. Not! Donderdag vierden we Thanksgiving met de traditionele kalkoendis bij Rico’s bazen, de Breitbarts, in Danville. Ivar en ik togen op pad terwijl Astrid met haar ambulance levens aan het redden was. Gisteren weer op pad geweest naar de troosteloze gevangenis van Jaitsen Singh in Vacaville, jullie kennen de plaatjes. Nogmaals, er is dringend geld nodig voor verdere ondersteuning dus klik op onderstaand GEEF en laat je hart en portemonee spreken. Met veel dank aan de mensen die dit reeds gedaan hebben, jullie weten zelf wel wie jullie zijn!
Tot grote vreugde van iedereen die met Singh begaan is, werd zijn advocate, Rachel Imamkhan, door Elsevier afgelopen week uitgeroepen tot ‘Stijger’ van de week wegens ontlastend bewijsmateriaal dat ze in een andere zaak boven water kreeg.
Ze werkt hier met tomeloze energie aan en stopt er veel eigen geld in; “Singh moet vrij”, dat is haar motto. M’n eigen tomeloze vrouw wordt volgende maand 50, en dat gaan we even energiek vieren! PS: Sparta staat nog steeds bovenaan!