Toen ik Astrid gisteren uitzwaaide voor haar laatste dagshift (12 uur) bij AMR, en ze me een beetje beteuterd aankeek op het moment dat ik dat vastlegde, drong het tot me door dat het begin van onze finale in Californie was ingezet. Niet alleen de regen getuigde daarvan, maar ook het moment (let op de stroopwafel die ik als liefdevolle huisman strategisch geplaatst had):
De laatste lunch met onze geweldige buren van 11 jaar uit Crystyl Ranch was ook een voorproefje, maar buiten gezeten, en zelfs naar de schaduw schuivend omdat de zon echt brandde, gaf dat meer een gevoel van vakantie dan de laatste lunch. Omdat we een geweldige deal met de huisbaas hebben afgesloten (ze hebben ons van de huurovereenkomst verlost per 1 mei), ondergaan we nu 3 – 4 bezichtingen per dag, waarbij we ook niet thuis mogen zijn. Ik ben de puntman, en krijg ik het belletje dan schuif ik als een razende alles recht, stof onder het tapijt en de rest in de vaatwasser. Op het oog pico bello dus! Ongelofelijk hoe goed mensen hier moeten verdienen, ze hebben de huur, die niet laag was, nog eens met $400 per maand verhoogd en ze komen als bijen op de honing af!
Sparta
Over laatste loodjes gesproken! Wederom zaten Ivar en ik piepend, kreunend en tierend voor de PC, vooral als die af en toe ook nog eens bevroor. God zij dank miste Helmond Sport ook nog een penalty zodat een nederlaag ons bespaard bleef. Morgenavond kampioen? Drie punten uit vier wedstrijden moet toch lukken. Toch?! Niels Langhorst, zoon van mijn oude makker Joop, schreef een ontroerend verhaal over wijlen zijn vader op facebook. Onderstaand een deel:
“Vanavond kan Sparta Rotterdam weer terugkeren naar de eredivisie. 50 jaar geleden had deze prachtige club een van de sterkste teams uit Nederland. Pa was onderdeel van dit team. Als kleine jongen besefte ik dit nooit. Ik weet nog dat we in Sneek kwamen wonen en de meester in voorstaan van de hele klas aan mij vroeg waar mijn vader had gevoetbald. IJ.V.C antwoorde ik vol enthousiastme en was al blij dat ik het antwoord wist. De meester moest lachen en vroeg de club uit Rotterdam. Oh ja, Sparta!”. Hierbij twee foto’s van toen. Een met de behaalde beker van Nederland en een foto waarbij ik hoop dat de spelers van Sparta dezelfde instelling vanavond zullen hebben zoals Pa die altijd liet zien. Hierbij twee foto’s van toen. Een met de behaalde beker van Nederland en een foto waarbij ik hoop dat de spelers van Sparta dezelfde instelling vanavond zullen hebben zoals Pa die altijd liet zien.
Joop bijna recht achter de beker, rechts van Hans Eijkenbroek.
Joop die tomeloos een inzet van de fameuze Piet Keizer blokkeert. Vind je het gek dat wij bij het Amerikaanse Leger, waar Joop en ik toen werkten, een voetbalteam hadden dat altijd met grote cijfers won! Want naast Joop hadden we ook Wimpie ‘Pingel’ de Kreek, die naar DFC ging omdat hij Coen Moulijn niet voorbij kwam bij Feyenoord, Bram Geilman, reserve doelman bij Feyenoord en nog een paar scorende figuranten, waaronder ik. Wanneer je morgen vreugdekreten hoort van Californie naar Nederland, dan weet je dat die van Ivar en mij zijn!
Singh
Jaitsen en ik zullen Minister van der Steur een felicitatie sturen omdat hij wederom, ondanks al zijn geblunder, aan mag blijven. Stukje uit Wikipedia: In 1953 is de laatste Nederlandse steur in de Waal bij Tiel gevangen. Is die Ard van der Steur toch nog ontsnapt! Waarschijnlijk komt hij uit Kampen, die werden immers vroeger Steurkoppen genoemd. Hoe het ook zij, hij is er weer doorheen geglibberd, een goed politicus waardig! Een insider wist van de week te melden (niet aan mij) dat ze bij BuZa moesten lachen om mijn Luimen, wie las die nou helemaal? Zij dus wel! Dadelijk ga ik weer de trieste gang naar Jaitsen Singh in Vacaville maken, en dan moet ik hem op het hart drukken niet meer aardig te zijn tegen kinderen die tekeningen voor hem maken. Dat wordt door BuZa gebruikt om aan te tonen dat er zo om hem gegeven wordt, alsmede een foto van een familie met kinderen en Jaitsen in San Quentin, die de warmte moet uitdragen voor hem. Weet je wat ik dat noem; ramptoerisme. San Quentin, je weet wel, van Johnny Cash! Genoeg, we sluiten af met een optimistisch lied, hand in hand gezongen door de rivaliserende supporters van Liverpool en Dortmund. Zo dienen wij ook verenigd te zijn in onze strijd voor Singh!
Even klikken dus!
