Komt laatst een dokter bij de man!

Vorig jaar had ik daar de primeur van, na operatie en vervanging van de rechterknie, toen de huisartsenpraktijk een afspraak wilde maken. Jolig antwoordde ik: “dan moet de dokter wel naar me toekomen, want rijden mag ik niet, ha, ha”. “Inderdaad”, kwam het koele antwoord, “daar bellen we ook voor”. En zo geschiedde vorig jaar, en zo ontrolde zich hetzelfde scenario afgelopen week. Wat een weelde! De laatste keer dat ik me kan herinneren een dokter aan huis gezien te hebben was in 1958. De halve Van der Poelstaart (Rotterdam) kwam uitlopen wanneer “HIJ” voor kwam rijden in zijn Citroën DS.

Er werd nog net niet gebogen wanneer meneer de dokter binnen kwam schrijden. Rijzig met grijs golvend haar nam hij als een artiest de stethoscoop ter hand, verrichtte wat magische handelingen, bekeek de bedlegerige met samengeknepen ogen, kwam vervolgens tot een oordeel, schreef een onleesbaar recept uit en verdween weer rap op zijn veel verzoolde gaatjesschoenen.

Nee, dan Dr. S. uit Loenen aan de Vecht! Jeugdige laat dertiger, die gelooft in huisbezoeken om zijn patiënten beter te leren kennen. Komt aan in een auto die goed is voor het milieu:

Spreekt taal die ook aardse stervelingen begrijpen en goed doen. Wanneer hij vertrekt laat hij een gevoel van warmte achter en ook zijn schoenen laten een spoor achter van ‘hij is één van de onzen’.

Heerlijk om in een dorp te wonen en een in Amsterdam opgeleide dokter te hebben die in de mens tot mens aanpak gelooft. Overigens, zelf ben ik ooit ook uitgedost als dokter een werkbezoek ingegaan:

Meer een Dr. Bibber, nu ik er op terugkijk. Voor wat betreft het genezingsproces wil ik graag kwijt dat ik nog slechts 1/3 van de pijnstillers gebruik en de rest voor een mooi prijsje van de hand heb kunnen doen. Handel is handel! Nadat ik bij Astrid een milde klacht had ingediend over de anti trombose injecties (nog 2 weken), benadert ze me nu onverwachts. Tijdens het tandenpoetsen valt er een schaduw over me, voel ik een prik en hoor een vergenoegd “zo, weer een kerfje op de kerfstok”. Ik heb me er bij neergelegd, wetend wie uiteindelijk de sterkste is in deze geweldloze strijd. Inmiddels, weer een hoogtepuntje, is de kniebuiging de 90 graden gepasseerd! Fysiotherapeute Monique gaf me vanmorgen een stempeltje op m’n knie! Wat me ook goed deed, in vergelijk met de gebeurtenissen in Hong Kong, dat er in de V.S. onder Mister #1 corruption Trump normaal gedemonstreerd kan worden. Voor Het Witte Huis nog wel!

Mede met het oog op de afzettingsprocedure toch bijzonder. Trouwens, wat een bagger krijgen die Amerikanen geserveerd. Niet geheel onverdiend, wanneer je zo’n karikatuur van een president kiest, alhoewel niet de meerderheid.

Niet vergeten! A.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Alweer #35 en na de oprichtingsperikelen gaat het echt in de categorie van dik hout zaagt men planken komen.