Month: April 2021

Krijg ik afgelopen week een berichtje van meneer Google dat één van mijn Luimen bovenmatige aandacht krijgt. Dat doet me natuurlijk altijd goed. Blijkt het mijn Luim van 23 januari j.l. te zijn over het ‘wegrotten’ van Jaitsen Singh in Californië en de file aan dienaren van ons rijk die daar met belangstelling naar gekeken hebben. Overigens zonder iets bereikt te hebben. Aanleiding: het korte geding tegen de staat om te bewerkstelligen dat Singh na 37 jaar gevangenschap naar Nederland overgeplaatst wordt. En natuurlijk de ‘sound bite’ waarin Jaitsen minister Dekker smeekte om hem naar Nederland te halen. Minister ‘Bla Bla’ Dekker reageerde volgens het zorgtoeslagenmodel (‘wat kunnen ze me maken’) en weigerde een motie van de Tweede Kamer als zodanig uit te voeren. Wegens een corona geval was het kort geding al drie weken vertraagd, maar eerlijk is eerlijk, Singh werd eerder dit jaar ook door corona geplaagd (is sarcastisch bedoeld). Alle (non) argumenten van de overheid zijn de afgelopen 5+ jaren in de Luim door de wringer gehaald, maar de joker, landsadvocaat Ten Broeke, Ridder in de Orde van de Zorgtoeslag, sloeg alles. Hij beweerde met droge ogen dat Jaitsen het beter in de gevangenis heeft dan menig andere gevangene in andere landen. Zie je het voor je: “meneer de Veurzitter, ziedaar het pareltje waar de heer Singh al 37 jaar lang gebruik van mag maken!”.

En dan gaat Ten Broeke tevreden zitten. Hij verkneukelt zich dat de regeltjes het wederom gaan winnen van de menselijkheid. Wat hij ook als jurist meesterlijk vond, was de stelling van J&V dat de periode dat Singh in Suriname woonde hij Surinamer was, ondanks z’n Nederlandse paspoort! Eigenlijk was het natuurlijk een kolonie, maar dat is tegenwoordig geen ‘bon ton’ meer. Innerlijk proestend gaan z’n gedachten naar het enige leugentje om bestwil van premier Rutte in zijn brief van 17 februari 2016 aan gouverneur Brown van Californië:

Daarin vermeldde hij nota bene dat Singh een Nederlandse onderdaan is, vroeg zelfs om amnestie en clementie. En die sufferds van de verdediging hebben die brief niet eens ter tafel gebracht. Heerlijke dag, uitspraak over drie weken, Kan natuurlijk niet meer fout gaan, en wellicht lost het geval Singh zich ‘natuurlijk’ op. Minzaam eenieder groetend verlaat landsadvocaat Ten Broeke het gebouw. Ik wil die man niet eens zien, maar in m’n gedachten zie ik hem, de Joker, Jaitsen als volgt toespreken:

“Kop op Jaitsen, wat is 37 jaar op een mensenleven?”

Zoals we de afgelopen weken ‘live’ mee hebben mogen maken, is het systeem behoorlijk rot, maar als er iemand ‘gesensibiliseerd’ moet worden, dan is het deze Ten Broeke wel. Leuker is het natuurlijk om het te hebben over Astrids nieuwe ogen. Buiten wat kleine aanloop hordes binnen 5 dagen ‘close to perfection’. Leest nu bijsluiters die ik zelfs met bril niet kan ontcijferen. Nadeel (voor mij), toen ik nog een bodempje whiskey inschonk, vroeg ze me -streng- of de vorige bodempjes qua inhoud ook zo op een vol glas leken. Mond vol tanden. Dat geldt niet voor aflevering 109 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ die covid-vrij woensdagmorgen digitaal bezorgd wordt.

Gisteren vloog onze vogel Kaj weer terug naar San Francisco. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en nu weer vijf maanden wachten tot we zijn huwelijk met Michelle in Mexico gaan opluisteren. Over vliegen gesproken, dat gebeurde met de dikke week dat hij bij ons was; die vloog voorbij. Donderdag schipperde hij ons nog behendig de plassen door:

De Californische staatsvlag wapperde symbolisch dapper mee. We hebben van hem genoten afgelopen week en aan de belangrijkste mensen in zijn leven heeft hij voldoende aandacht kunnen schenken. Donderdag afscheidsmaal met sushi in gezelschap van oma Riet. Toen werd er op de deur geklopt (ja, ja) en komt die drommelse jongste broer Ivar binnenvallen. Om ons te verrassen had hij stiekem wat bussen genomen en het laatste traject vanaf Loenen te voet afgelegd. Held. Natuurlijk gisterenmorgen wel broertjes geklier met de door Astrid haastig gemaakte flensjes voor vertrek naar Schiphol:

“Jongens, dadelijk mist Kaj nog z’n vlucht,” riep ze getergd uit. Op het laatste moment plukte ze nog wat overgewicht kilo’s uit Kaj’s koffer, waarna ze de twee schelmen haar roze bolide injoeg, manlief zielig alleen achterlatend. Waar is Hazes wanneer je hem nodig hebt? De oplettende lezer (Richard Keijzer bijvoorbeeld) heeft natuurlijk allang gezien dat Clouseau de hitmaker was van ‘Daar gaat ze’. Ik kwam op die liedjes parodieën woensdagmiddag nadat ik in Huizen m’n eerste Covid-19 vaccinatie ontvangen had (Pfizer). Dan zit je daarna een kwartier af te wachten of je lichaam geen merkwaardige capriolen uithaalt. De eerste prik, jawel! Dan denk je aan liedjes die de eerste kus bezingen, of de eerste dans, of het eerste liefdesverdriet. En dan vervang je dans, of wat dan ook, door prik. Dat gaat niet altijd, zeker niet in vreemde talen. Bijvoorbeeld liefdesverdriet van Cat Stevens: ‘First cut is the deepest’. Dat klinkt voor de argeloze Nederlander al raar, laat staan voor een Engelstalige wanneer je ‘cut’ door ‘prik’ vervangt. Taal is mooi maar levert soms ook wel struikelpartijtjes op. Bijvoorbeeld wanneer je ‘canal’ verkeerd uitspreekt. De Engelsman of Amerikaan denkt dan dat je het hebt over de hondenhokken van Amsterdam in plaats van de grachten. Eén van de vermakelijkste taal misverstanden maakte ik mee toen een Duitse onderneming eind zeventiger jaren aandelen wilde kopen in Multi Function Computers. Toen Herr Schmitt de V&W rekening controleerde, rolde plotseling uit z’n mond dat hij nimmer had meegemaakt dat een bedrijf zoveel geld besteedde aan hoeren. Inderdaad, zo ziet de post ‘huren’ er in het Duits uit. Gelukkig was m’n kwartier voorbij en mocht ik naar huis, voordat nog meer gedachtenspinsels konden opborrelen. Maar goed, om terug te gaan naar Clouseau: ‘en zoveel gratie heb ik nooit gezien….’, schoot me ook te binnen toen Kaj in op maat gemaakt trouwpak paradeerde. James Bond is er niets bij. Helaas, op dat moment had Astrid m’n mobieltje in beslag genomen zodat ik het niet vast kon leggen. “Ik mag ook niks,” jeremieerde ik nog. Zonder succes. Gelukkig nog wat tijd over voor #108, u weet wel. Ach, toen was Kaj bijna 11, maar wel gereed voor Mexico!

Happy prik weekend, en blijf op je hoede!

Eindelijk is-ie er dan. Donderdag rond 8.30 leverde de KL606 zoon Kaj prompt af op Schiphol. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en daar stond hij, in levende lijve. Net als zonen Bo-Peter en Ivar had hij een naar hem snakkende moeder Astrid bezworen niet de hulp van Robert ten Brink in te roepen. Wanneer een Nederlander bij hem aan de deur in Amerika zou verschijnen met een camera, dan zou z’n openingszin niet verder komen dan “hallo, ik ben Ro…”, voordat de deur dichtgesmeten zou worden. “Ik kom op eigen kracht ma,” sprak Kaj zelfverzekerd. En zo mocht ik ze dan ook vastleggen voor de magnifieke bedrijfsauto van Astrid, voordat ze op pad gingen om een zomers trouwpak aan te schaffen.

Immers, 25 september groot feest in het ons zo nauw aan het hart liggende Cabo San Lucas in Mexico, waar hij met verloofde Michelle een stap verder gaat: HUWELIJK! Zo ver is Bo-Peter met vriendin Tiphanie nog niet, maar wel was hij Kaj voor in het ontlopen van het ‘All you need is love’ busje. Beide tortelduifjes meldden zich al ter vrijwaring in 2020, die namen geen enkel risico. Extremer nog verliep het met Ivar. Een kleine vijf jaar geleden vergezelde hij ons terug naar Nederland. Hij, die nota bene opgegroeid is in Californië, zag het al voor hem na het bekijken van één show van ‘All you need is love’. “Hallo Ivar, ik ben Robert, ik heb een boodschap voor je in m’n busje dat om de hoek staat”. Zó sterk dat hij vorig jaar, toen hij vier maanden vastzat wegens Corona in Costa Rica, weigerde z’n adres daar op te geven aan ons. “Die gluiperd van een Ten Brink houdt dat in de gaten, pa,” sprak hij verwilderd. Voor de zekerheid liet hij zich ook door een inheemse kaalscheren:

Hij ademt uit ‘zo een knappe jongen die mij nog vindt’

Ik moet het meer van een pruik hebben, maar ja, naar mij is Robert gelukkig niet op zoek. Wel zorg ik ervoor het trouwhartig voor Astrid op te nemen, mochten we het missen. En ik heb altijd een schone zakdoek bij de hand! Overigens kan Michelle, die in hun nieuwe huis in Californië is achtergebleven, gerust zijn; Kaj is (nog) niet doodgeknuffeld. Donderdag hebben Kaj en ik, in het kader van zo lang mogelijk wakker blijven, Roma-Ajax bekeken. Ik had moeite om hem tijdens de wedstrijd wakker te houden. Alleen het commentaar van Ten Hag was leuk, omdat die altijd een andere wedstrijd ziet. “We hadden 75% balbezit”, jankte hij. Zeker, tikkie breed, tikkie terug, tikkie over de hele, maar weinig in de 16 (vakterm). “We hebben de kansen niet benut”. Is dat niet een onderdeel van het spelletje? Helaas bewees hij dat onze Nederlandse competitie inderdaad van ‘Mickey Mouse’ gehalte is. Met nog een ‘helaas’ moet ik daarin Johan Derksen gelijk geven. Laat Vitesse zondag in de bekerfinale maar bewijzen dat het niet zo is. Afsluitend (voor de kenners); #107 glijdt woensdagmorgen weer de digitale brievenbus in!

90 + 3. De Amerikanen hebben hier een gezegde voor: ‘It ain’t over till the fat lady sings’. Het gezegde betekent in wezen dat je geen aanname over het einde van een gebeurtenis moet maken tot het daadwerkelijk beëindigd is. En wie was die ‘fat’ lady? Kate Smith, een hele grote mevrouw, die in de 50’er jaren het Amerikaanse volkslied zong na afloop van ‘American football’ wedstrijden.

Refererend aan bovenstaande cartoon, zou het zomaar kunnen dat Rutte IV inderdaad aanstaande is. Mevrouw Kaags legendarische zin “hier scheiden onze wegen meneer Rutte”, bleken even onbetrouwbaar als de Kaagse plassen. Zeker na acceptatie van het cadeau van het voorzitterschap van de 2^e kamer. Dit gaat stemmen kosten mevrouw Kaag, gaarne verwijs ik u naar de ervaringen van vorige Rutte partners. Maar eigenlijk dwaal ik af. Jongste zoon Ivar, die bij ons de paasdagen doorbracht, en ik waren TV toeschouwers bij de wedstrijd Sparta-PEC vorige week zaterdag. En 90+3 hebben wij vele malen onder het slaken van smartelijk kreunen moeten ondergaan. Sparta stond voor, of op z’n minst gelijk, waarna de tegenstander in de laatste minuut Sparta de das omdeed. Tot onze opperste vreugde keerde het tij; Sparta scoorde de winnende goal tegen PEC in de allerlaatste seconde. Het bracht me terug bij van die ‘last moment’ gebeurtenissen. Eén is wel heel dichtbij: Pasen. Sneeuw en witte daken met Pasen, wie had dat kunnen denken? Wie ‘covert’ Bing Crosby met ‘I’m dreaming of a white Easter’? Of Wham met ‘Last Easter’? 31 december 2005 liep mijn arbeidsovereenkomst af met Ex’pression. Zonder ‘Permanent Resident’ status, de zogenaamde groene kaart, voor mij en de familie, zou het einde van ons avontuur in de V.S. betekenen. Weliswaar aangevraagd, en op papier toegekend, maar zonder de ‘Permanent Resident Card’ ben je kansloos.

Kwam per post 23 december binnen. Halleluja! Kerst 2005 kon niet meer kapot. Verder erug in de tijd: december 1976. Een wederverkoper klant weigerde een factuur te betalen van 100.000 gulden. Het kersverse door mij opgerichte bedrijf Multi Function Computers, 6 maanden eerder met 50.000 geleende guldens begonnen, stond op het punt van omvallen. “Dat nooit”, schreeuwden we overmoedig in Zoetermeer. 9 jaar later vroeg Computable me het als kerstverhaal te brengen:

Ons groepje van automatiseringsdesperado’s zag kans om een loodzware Systime PDP 11/34 computer met een list uit een bankgebouw te krijgen. De decembersalarissen waren veiliggesteld. Zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen die te maken hebben met ‘nooit een aanname maken, of opgeven, voordat de uitkomst definitief is’. Zo vind ik de uitkomst van Covid-19 ook 90+3. Blessuretijd is nog niet eens begonnen! Ga geen roekeloze dingen doen voordat we allemaal óf gevaccineerd zijn óf een negatief bewijs hebben. Wellicht kunnen we van de zomer weer vrij adem halen, wellicht met enige restricties. Nog even volhouden, wanneer de ‘fat lady sings’ ken je de uitkomst. Nog verre van 90+3 is ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, fris en fruitig komt aflevering 106 woensdag over de digitale toonbank. Geniet dit weekend!

En daar is-tie dan; de Omtzigt top-3 samengesteld door La-La-Rutte muziekland:

Op 3 Rutte-fase van ontkenning, “hoe je heette…..:

Op 2 Rutte-fase van herinnering”, “Waarom……”:

Op 1 Rutte-fase functie elders (ministerpost):

Eruit getuimeld in de Rutte-voorfase:

Dus van stal gehaald en in de loop der Luimen meerdere malen mogen gebruiken, voor het laatst (niet dus) in 2019:

De eerste keer echter in 2016, toen er beloofd was dat hij de zaak van de langst zittende Nederlandse gevangene in het buitenland, Jaitsen Singh, zou aankaarten bij de toenmalige gouverneur van Californië, Jerry Brown.

Eén ding is zeker; hier werd niet over Singh gesproken. Naderhand heeft Rutte in een bedankbrief er nog gewag van gemaakt, dat wel, uiteraard zonder succes. Singh zit nog steeds gevangen, 37 jaar nu. Minister Dekker, fijne partijgenoot van Rutte, weigerde een aangenomen motie van de 2^e kamer, ingediend door Michiel van Nispen (SP), te honoreren. Saillant detail; Pieter Omtzigt was ook één der ondertekenaars. PrisonLaw gaat 6 april in een kort geding trachten Nederland te dwingen om te starten met de strafoverdracht van Singh. Ze wijzen daarbij op de gemaakte grove fouten en de wijze waarop hij jarenlang in de steek is gelaten. En daar weet ik alles van! Sterker nog, ik heb er middenin gezeten. Kijk op prisonlaw.nl voor gedetailleerde berichtgeving. Geef steun! Soms kan ik lekker onbezonnen lachen om reacties op ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De afgelopen week schreef ik over ‘troubles’ met partner in crime Gary Platt. Richard Keijzer, sterjournalist in ruste, schreef: “Er borrelt spontaan een kort zinnetje op – Gary Platt, functie elders”. Briljant met het oog op wat er plaats vond toen, en nu. En ook qua gevoel voor humor. Nog één; onze hond Tinley begon met een half oog op mij uitbundig haar bak te likken. Nimmer eerder had ik zo’n duidelijk signaal gekregen dat ik vergeten was haar bak te vullen. Meesterlijk. Ach, nu lekker de paasdagen in met als ‘hoogtepunt’ vanavond Sparta-PEC (samen met Ivar op de bank) en 2^e paasdag de 80^e verjaardag van schoonmoeder Riet. Eerste paasdag gaat ook heel gezellig worden, maar dat kan ik niet verklappen, tenzij je m’n vuilniszak openrijt. Blijf waakzaam en gezond, ook qua inname van (chocolade) eieren, en geniet woensdag van #105.