Month: March 2021

Ik kan het niet laten om het vandaag toch even over voetbal te hebben. Dat komt omdat ik Frank de Boer, gerenommeerde internationale coach, vóór en na de wedstrijd van Nederland tegen Turkije op de TV hoorde spreken. De eerste keer zag ik hem ook, de tweede keer wilde ik alleen maar naar hem luisteren om hem beter te begrijpen. Vóór de wedstrijd begreep ik dat hij Tete had gekozen in plaats van Dumfries omdat hij snel is. “Niet dat Dumfries niet snel is”, verbaasde hij me vervolgens. Daarna; “Tete is een goede verdediger. Niet dat Dumfries geen goede verdediger is”. En zo ging hij maar door met het uitleggen van wijzigingen in het team, waarvan je vervolgens dacht; HOE DAN? Zottenpraat, dat wel. Na de wedstrijd begreep ik hem helemaal niet meer, zo onsamenhangend sprak hij. Wanneer zijn Nederlands al zo onsamenhangend is, hoe moet hij dan in Engeland en Amerika overgekomen zijn? Vandaar waarschijnlijk z’n korte verblijf aldaar. De man in vorm, Wout Weghorst, viel af bij de selectie. Misverstand? Riep hij kortaf “Wout Weg…….”, en na enige tijd “horst”? Maar ja, toen zat Weghorst al hoog en breed in Duitsland. Communicatiestoornis. En Babel zat natuurlijk bij de selectie om de taalverwarring op te heffen. Belezen als hij is, had onze Frank uiteraard over de toren van Babel gelezen. Dus voetbalhaters, vrees niet, ik ga het niet over de wedstrijd hebben.

Nu heeft Frank een tweelingbroer, Ronald geheten, die voetbalanalist is bij ESPN. Ik viel afgelopen week in bij een analyse en binnen vijf minuten hoorde ik hem drie maal zeggen “hoe heet ‘t”…… Ik denk, ja, dat moet je niet aan mij vragen, dan was ik zelf wel analist geworden. Maar na de wedstrijd Turkije-Nederland (die we natuurlijk ongelukkig verloren) dacht ik, misschien kan Frank voortaan ook meer aan z’n staf vragen; “hoe heet ‘t”. Zoveel gebeurd afgelopen week! Die uitglijer van Ollogren. Oh….. Toen ze aan kwam lopen dacht ik eerst dat ze een wit uniformpje van één van de zusters geleend had.

Stond wel kittig met die laarsjes eronder. Dom natuurlijk om zo open en bloot met notities naar buiten te komen, maar neem van mij aan dat al die gespeelde verontwaardiging hete lucht is. Wanneer Omtzigt niet zoveel voorkeursstemmen gekregen had (meer dan 350.000), dan was hij wellicht al op een andere positie geprogrammeerd geweest. Het fluweel van die zetels blijft lokken. Weet je wat echt leuk is? Onze zonnepanelen zijn geïnstalleerd! Nu het zo zonnig is, hoor ik als het ware de elektriciteitsmeter terugdraaien. Muziek! Helaas geen foto, dat zouden die oliebollen van installateurs doen (overigens vaklui), maar mislukt. Toen ik bovenaan de ladder stond om die prachtige zonnepanelen te aanschouwen, durfde ik de ladder niet los te laten om een plaatje te schieten. Weet je wel wat die twee nieuwe knieën gekost hebben?! M’n grootste angst werd ook niet bewaarheid, namelijk dat de ark ten onder zou gaan. Belletje: “Astrid, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. De zonnepanelen liggen erop, ik sta op het dak en kan ze goed zien. Jammer genoeg sta ik tot m’n enkels in het water.” Genoeg geleuterd, jullie kennen m’n gezondheid waarschuwingen, en hebben de wetenschap wat er a.s. woensdag gepubliceerd wordt. Have fun!

Het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Uiteraard begrijp ik de teleurstelling van CFO Ed Niskanen, maar een zekere opluchting zal er zeker zijn nu hij niet meer te maken heeft met Brams brute kritiek. Ik zeg hem een bijpraat lunch toe. Voor het overige wil ik het luchtig houden. Er wordt gegrinnikt over de plotselinge omslag van de Belg om toch een ‘refund’ te vragen aan E&Y vanwege hun onkunde in de school business. Eerder had hij ze te vuur en te zwaard verdedigd. Het gegeven dat we 18 klassen dankzij ons 24/7 systeem hebben kunnen laten afstuderen binnen vier jaar, voelt goed. En zo breng ik ook de e-mail in herhaling die ik een week geleden naar het hele personeelsbestand heb gezonden inzake wijziging activiteiten van Gary en mij. Luchthartig geschreven om het voor Gary te verlichten:

Ik benadruk dat het ook de wens was van ons board en dat ik deze week het ‘org chart’ als zodanig zal aanpassen. Gary zegt niets, hij vond het toen niets, en nu ook niet. Hij wilde eigenlijk absoluut het ‘placement department’ blijven leiden, omdat het sexyer is om met de Pixars van deze wereld om te gaan dan met ouders. Daarnaast valt het educatiegedeelte nu rechtstreeks onder de tot ‘VP of Education’ gepromoveerde Chris Coan. Er valt onmiskenbaar een schaduw over de bijeenkomst die ik dan maar afsluit om verdere discussies hieromtrent te voorkomen. Nadat we opgebroken zijn, zeg ik Gary dat we heel wat te bespreken hebben tijdens ons vijfjarig jubileum in Las Vegas. Met een brommerige knik verdwijnt hij in z’n kantoor. Daar baal ik zo van; Gary up, Gary down. De laatste tijd steekt het z’n kop weer op. Ik vermoed dat hij weer eens een keer z’n medicijnen niet heeft ingenomen. Ook een punt voor de Las Vegas agenda. De eerste die overigens, hoe grappig, de bui over zich heen krijgt is de Belg. Frank Monstrey meldt monter dat hij New York aandoet en daarom van de gelegenheid gebruik maakt vrijdag naar San Francisco te vliegen om zaterdag de laatste twee geselecteerde CFO’s te interviewen. Gary laat hem bot weten dat hij geen enkel agendapunt heeft om met hem te bespreken en absoluut geen zin heeft om zijn weekend door Frank te laten ruïneren. Een echte ‘wie denk je wel dat je bent’ e-mail. Frank haalt bakzeil en vliegt donderdag binnen. Tevens stemmen we in om te dineren met de topkandidaat voor een boardpositie. Ik zeg m’n pokeravond dan maar af. ‘The things we do for love’! Frank zien we vrijdagmiddag verschijnen wanneer de CFO’s geïnterviewd worden. De keus valt na een intensief gesprek op Espi Sanjana, een gelouterde CFO van Indiase afkomst, met ‘honors’ afgestudeerd van het prestigieuze Columbia University in New York. Maar voor ons is van belang dat het een sterke persoonlijkheid is, die opgewassen is tegen het koppel Bram/Frank, hetgeen we in een voorgesprek ter dege met hem hebben doorgenomen. Stipt om zeven uur schuiven we aan in ‘The Townhouse’ om kennis te maken met June Hamilton, beoogd boardmember. Tot en met gekwalificeerd, koud als een kikker. Frank gloeit van trots en heel eerlijk kunnen we beter deze slag laten lopen om ons te concentreren op het eindspel. We jakkeren door de maaltijd heen en nemen rond half negen afscheid. Ik wens Gary “a hell of a weekend” en zeg hem niet te vergeten z’n reiskoffer voor onze pret ‘5th anniversary’ Vegas trip mee te nemen. “Yeah, yeah,” mompelt hij onderweg naar z’n kever. Nou, nou, dat belooft gezellig te worden! Voordat we maandag vertrekken, wijden we eerst klas 28 in en daar knapt Gary zienderogen van op. De middagvlucht, gelardeerd met een Bloody Mary, brengt ons binnen een kleine anderhalf uur van San Francisco naar Las Vegas, waar we inchecken in ‘The Venetian’. Gary neemt een forse slok van zijn ‘Manhattan’ en zegt met een halve lach, “next.” Aangezien we pas laat besloten hebben ons vijfjarig jubileum te vieren, is er geen enkele show van betekenis te boeken. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje ‘off the strip’ bij een show van ‘The Rat Pack’.

En verdomd, de acteurs die Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr. spelen, zouden in Nederland in elk theater een goed figuur slaan. Gary verontschuldigt zich om een toiletstop te maken en komt na zo’n 20 minuten terug met een kegel van wiet. En dan komt hij met een opmerking die ik zo herken van hem wanneer hij relaxed is; “you’ve got to admit Pete, She got a great body.” Nu is het mijn moment om binnensmonds iets onverstaanbaars te mompelen. Even na middernacht doen we na een korte wandeling de nachtbar van ‘The Venetian’ aan. Twee slaapmutsjes verder durf ik het aan; “still on medication Gary,” vraag ik langs m’n neus weg. Gary is ondanks alles op z’n hoede en lacht het bevestigend weg, hij gaat nog wat gokken. Ik besluit om nog een whiskietje uit de minibar op m’n kamer te nemen om zodoende m’n gedachten wat te ordenen. Tegen half vier word ik met m’n hoofd op het bureau wakker; vrij ongeordend. Het hotelontbijt is uitgebreid en zwijgend verorberen we onze ‘eggs over medium’ met ‘crispy’ bacon.

Peter met Gary, die lacht als een boer met kiespijn.

Voor het hotel staan de taxi’s opgelijnd en de portier opent gedienstig de deur, met open hand, zodat je weet waar je de fooi in moet stoppen. Gary is stil in de taxi en pas aan boord komt hij met een vraag die waarschijnlijk al een tijdje op z’n lippen brandt; “can I have placement back, Pete.” Er past slechts één antwoord op; “nope.’ Dit is besloten in de boardmeeting en als zodanig pas ik het ‘org chart’ aan. “Period.” Op SFO blijft Gary’s gebruikelijke ‘hug’ uit, klaarblijkelijk heb ik hem pijn gedaan. De eerste week van april vindt er een uitbundige uitwisseling van e-mails plaats tussen ‘lawyers’ en HQ de ‘Bosschuur’ inzake onze overeenkomsten, nog steeds zonder overeenstemming. Tevens werkt Chris Coan aan ons bezwaarschrift tegen de afwijzing van ons accreditatie voorstel. Vrijdag 11 april maakt CFO Espi Sanjana zijn entree, waarna hij kalmpjes met de financiële mensen om de tafel gaat. ’s Avonds genieten van een concert bij ons van de gelauwerde Tori Amos, dat deels uitgezonden gaat worden op KTVU en Channel4. Liefst acht maal is ze genomineerd voor een Grammy, en dat kon je merken aan haar entourage toen ze ’s middags als een ware diva Ex’pression binnen schreed!

En uiteraard werken onze studenten eraan mee. Dat staat nog eens goed op je CV! Lange avond, dat wel. Zaterdagmorgen weer vroeg op, want er is weer een ‘Open House’. Na het gebruikelijke welkomstwoord van Gary en mij, trek ik me tijdens de rondleidingen terug op mijn kantoor. Net nadat ik m’n computer opgestart heb, stormt Gary naar binnen en begint een onsamenhangend verhaal te spuien over een memo van HR waarin Ed Niskanen aangehaald werd met een verkeerde uitlating over ‘retakes’. Gary spuugt vuur en is niet te stoppen. Langzaam word ik erg boos en werk hem daadwerkelijk fysiek m’n kantoor uit. “Get the fuck out of my face,” roep ik hem nog na. Dit is toch wel de druppel. Ik besluit om wat ‘lawyers’ betreft zelfstandig m’n gang te gaan en tevens om in de ‘org chart’ duidelijk weer te geven hoe de verhoudingen liggen. Iedere keer wanneer ik Gary een vinger geef, maakt hij er misbruik van. Misschien ben ik wat dat betreft wel een zachte heelmeester. Moet ik erbij zeggen dat z’n irrationele gedrag me wel zorgen baart. Dermate dat ik me afvraag, alle schermutselingen in aanmerking nemend, of het wel zin heeft om hiermee door te gaan. Wanneer de onderhandelingen aflopen als verwacht mag worden, zou het weleens gunstig kunnen zijn om met een zak geld huiswaarts te keren. Immers, hoeveel kan een mens hebben? Sowieso besluit ik om nu nog Gary een e-mail als zodanig te sturen.

Beetje bombastisch, maar “what the fuck,” mompel ik binnensmonds. Inmiddels heb ik een behoorlijke hekel aan George W. Bush gekregen. Het eind van ons ‘Open House’ is aangebroken en professioneel als altijd sluiten we het af. Vervolgens gaan we zonder boe of bah te zeggen huiswaarts.

Volgende week: Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.

Ja, ik was er echt aan toe, aan die verkiezingen. Na Veronica Inside maandag, melige Johan Derksen aflevering, viel ik daarna per ongeluk in het programma ‘Komt een man bij de dokter’. Over melig gesproken. Moppen die we 40 jaar geleden al matigjes vonden, tenzij vertolkt door een briljante redenaar, worden in dit programma gevisualiseerd. Voorbeeld: Vrouw1: m’n man is jarig en heeft alles wat z’n hartje begeert, wat te doen? Vrouw2: heeft hij een idool? Vrouw1: ja, Brigitte Bardot. Vrouw2: verras hem en laat op elke bil ’n B tatoeëren. Vrouw1: echt? Hoe origineel, doe ik. Bed scene. Vrouw1 komt koket binnen en vraagt in bed liggende man: raad eens wat ik voor jouw verjaardag gedaan heb? Man haalt schouders op. Vrouw1 draait zich elegant om en toont haar billen. Man verbaasd: wie is BOB? Nu moet de luisteraar/kijker raden welk vrouwelijk in-/uit orgaan de O vormt. Ik vond het zo leuk dat ik vergat te lachen. Snel naar Op1.

Sven Kockelmann mocht ik graag beluisteren, maar die maandagavond leek het wel of ik een rechercheur aan het werk zag die een verdachte ondervroeg. Afgezien van het continu onderbreken van het gegeven antwoord, zag hij eruit als een roofvogel die z’n prooi niet los wilde laten. Gelukkig was Kaag stevig genoeg om hem af te weren. TV uit, m’n mandje lokte meer dan ooit. Ja, ja, lekker per post gestemd en ik begrijp echt niet wat er nou zo moeilijk was om die twee enveloppen te vullen.

Stap voor stap aangegeven, kon niet missen. Maar nu begrijp ik ook waarom toch relatief veel ouderen op Baudet gestemd hebben. Lijkt sjiek op Audi en……sjoemel software leidt naar sjoemel waarheid. En die arme Thierry was zo doodop van het (liegen?) dat hij niet beschikbaar was om uiting te geven aan z’n vreugde over de veroverde acht zetels. 17 partijen in de kamer, mensen, het lijkt wel de eredivisie, met de VVD als een soort Ajax. M’n in 1998 heengegane mama zou Rutte het volgende stempel hebben meegegeven: ‘zo glad als een paling in een emmer snot’. Maar hij komt ermee weg, deze Houdini van de politiek. Zelf ben ik zeer verheugd over het goede resultaat van D66. Kaag is een topvrouw, en derhalve zie ik een sterke coalitie tegemoet. Wat me deze week het meeste vreugde schonk, hoe kan het ook anders, was de geboorte van m’n eerste kleindochter. Een trio kleinzonen gingen haar vooraf. Primeur ook; het eerste Spartameisje in de familie! Alles gezond, iedereen extreem gelukkig. Woensdag denderen we het tweede kwartaal 2003 in van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij weer van behoorlijke storing op de lijn gesproken mag worden. Astrid vroeg me recent of we dat echt allemaal hebben meegemaakt. Kejje nagaan! Fijn weekend, blijf op je hoede, maak er geen potje van!

Het ontzet van Leiden eindigde 3 oktober 1574 toen de Geuzen de dijken doorgestoken hadden, waarna de Spanjaarden de benen namen. Daags daarna voeren ze op hun platbodems Leiden binnen om voedsel uit te delen aan de hongerige bevolking. En nu hebben de Geuzen van Janssen een Covid-19 goedgekeurd vaccin ontwikkeld. In Leiden! En nu gaan m’n gedachten een eigen leven leiden want Janssen is een onderdeel van Johnson & Johnson. Een heerlijk beeld doemt in m’n hersenpan op:

“We did it”, oh wat zijn ze blij! Mooi is ook het volgende: Astrid en ik gingen donderdag op weg naar kleinzoon Rico, in Leiden, om hem een nieuwe stofzuiger te brengen voor z’n 21^e verjaardag. Een stofzuiger?! Ja, want Rico had even daarvoor met zijn vriendin een uiterst genoeglijk appartementje aldaar gescoord. Een Spaanse vriendin, die werkt bij….tromgeroffel…..Johnson & Johnson. Dat was het laatste stukje van de cirkel. Niet te vergeten dat onze eindbestemming die dag zoon Rick was. Op miraculeuze wijze heb ik het gepresteerd om twee zonen op dezelfde dag geboren te zien worden. Wel 16 jaar na elkaar. Broer Rob en ik waren blij dat Sparta een zwaarbevochten driepunter wegsleepte uit Venlo. Niet mooi, wel lekker. Jammer dat Rob 10 minuten voor tijd terug moest racen naar Culemborg vanwege de avondklok. Het gemis van een schot van Fortes op de binnenkant van de paal moest hij ‘live’ ontberen, alsmede een miraculeuze redding van doelman Okoye. Schijnt spannender te zijn op de radio. Mr. J.J. van Dort, u weet wel, meende nog een snerende app te sturen met de mededeling “fraai ingeschoten”. Inderdaad, we wonnen door een eigen doelpunt van VVV, maar zoals ik onze jurist en Feyenoord fan terugschreef; “een gegeven paard…..”. En daarmee was de rood witte kous af. Gisterenavond onze maandelijkse concertavond met de Groeneveldjes voortgezet met de Bee Gees. ‘One night only’ was hun enige ‘live’ concert in 1997, het jaar dat ze in de Rock and Roll Hall of Fame ingewijd werden. Het concert speelde zich af in het fameuze MGM Grand in Las Vegas. Heerlijke nostalgia, zeker omdat we er ook geweest zijn (ander evenement). Wetend dat alleen Barry Gibb nog in leven is van het drietal, die nu overigens zingt als een kraai, is het nog meer genieten van de talloze hits die met name Barry geschreven heeft. Een traantje wegpinken wanneer ze een virtueel duet zingen met hun te vroeg overleden (drugs) jongste broer Andy, en genieten van de schoonheid van Olivia Newton-John. Blijft een aanrader. Voorts dobberen we de maand uit conform de adviezen en geboden van het pret duo Rutte/de Jonge. Slotakkoord met Tinley, als symbool van inspiratie, die overigens hoognodig een kappersbeurt nodig had (wie niet?).

Tevens zijn de flonkerende ogen in haar lentetooi een symbool voor betere tijden die eraan komen.

Wanneer rond Pasen de terrasjes weer open mogen, krijgen we allemaal dat lentegevoel. Neemt niet weg dat we vooralsnog voorzichtig moeten blijven, want anders is Leiden in last. Met ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 102 stormen we a.s. woensdag 2003 binnen, en dan hebben we het over een ander lijden. Maar wel spannend!

Nou, Sparta won dus thuis niet van laagvlieger (17) Willem II. En slecht dat het was. Astrid vroeg me nog waar die blosjes vandaan kwamen. Koorts? Nee, pure boosheid over het vertoonde spel. Goede vriend en consigliere Joop van Dort, helaas Feyenoord fan, appte me (grappig hoor): “helpt schreeuwen van achter de tv niet?” Gelukkig kon ik hem zondag van repliek dienen nadat AZ de stand tegen Feyenoord op 4-2 bracht: “helpt schreeuwen bij jou wel, Joop?” Kreeg ik wat warrige advocatentaal dat Feyenoord uit speelde. De discussie werd beëindigd door dit simpele feit: Sparta-AZ: 4-4. Moet ik er wel bij zeggen dat Emmen gisteren m’n rood-wit gestreepte Sparta hart bijna gebroken heeft. Ik begon al vrij pessimistisch aan de wedstrijd.

De duurste shawl die ik ooit gekocht heb, dat wel!

Onrustig zat ik voor de buis. Niet ten onrechte, gezien de uitslag en het vertoonde spel. Maar ja, het blijft toch je cluppie! Aangezien al onze gym activiteiten op maandagmiddag dit jaar corona geannuleerd zijn, hebben de echtgenoten van gym maat Chris en mij besloten dat Chris en ik de maandagmiddag niet alleen door moeten brengen met evalueren (Ketel1), maar ook moeten lopen. Geen tegenspraak mogelijk. Dus meldde ik me maandagmiddag 14.30 bij huize Groeneveld in Breukelen, met onze viervoeter Tinley die ik als onderpand achter moest laten.

Chris tussen de dames tijdens bootcamp Texel

Monter begaven we ons op pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Na de eerste zware 300 meter kwam een bankje in zicht dat ideaal leek om Chris te laten genieten van het ene sigaretje dat hij zich veroorloofde. Helaas, z’n hippe Zippo aansteker weigerde dienst. Rokers bleken schaars te zijn onder de passanten. Plotsklaps zag Chris een tweetal mensen voorbij lopen waarvan één achteloos een sigaret in z’n hand hield. Chris sprintte erachter aan (het kan dus wel) en had beet. Na enige discussie keerde hij terug en was vol lof over de Syrische jongeman die hem bevuurd had. Die maakte zelfs z’n excuses dat hij maar één aansteker had, anders had Chris die wel kunnen houden. Waar zijn betrouwbare getuigen als Wilders of Baudet wanneer je ze nodig hebt?! Uiteindelijk waren we tegen een uur of vier weer op de thuisbasis, alwaar we onze tocht van komende maandag in Loosdrecht doorgenomen hebben. Nadat Marianne m’n stappenteller gecontroleerd had, mocht ik weer met Tinley huiswaarts keren. Inmiddels zitten we in de categorie ‘niet’ al ruim anderhalve week te wachten op drie wifi boosters waar Ziggo ruimhartig mee adverteert. Ook geen enkele update over wanneer wel. Zelfde categorie ‘niet’ gaat voor Stedin op die ruim twee weken geleden bevestigde dat we voor een ‘smart’ meter gaan. Doodse stilte sindsdien. Dat is niet netjes. Wel leuk en informatief was de lunch met m’n twee oudste kleinkinderen Rico (20) en Felix (19). Opa had een gezonde lunch besteld bij Loenen uitbater Hans & Frietje.

Rijbewijshouder kleinzoon Rico was zo vriendelijk om het op te halen, en daar hebben we heerlijk van gesmikkeld. Tijdens een serieus rollenspel hebben we ook ontzettend moeten lachen, je kent dat wel, de slappe lach. Astrid, die het staartje daarvan meemaakte, vond het niet opa waardig. Zoveel niet, zoveel wel, en tot de laatste categorie hoorde ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering HONDERD! Dus a.s. woensdag #101, en nu maar hopen dat het duo Rutte/de Jonge a.s. maandag wat zinnigs te melden heeft!