En van je hela, hola……..

Ik ging er dinsdag om 19.00 eens lekker voor zitten: de Rutte/De Jonge show. Je kent de maatregelen al, maar het leuke zit ‘m natuurlijk in de verpakking die ze eraan geven. Dit keer was het thema ‘houdt er de moed maar in’, voorafgegaan door ‘hela, hola’, natuurlijk. Terwijl Rutte vanonder zijn keurig gekapte hoofd zong over ‘aanzuigkracht’, waarbij hij het klaarblijkelijk ook had over de seksindustrie, tolde het in mijn hoofd om een goede naam te verzinnen voor dit duo wanneer ze met hun show het land doortrekken. Wat te denken van ‘De Jonge Rutte’? Ook een goede sponsornaam:

Perfect toch?! Maar niet bruikbaar voor het hele gezin. Gezien de inhoud van hun repertoire zou ‘De Spelbrekers’ ook een goede naam zijn, met de parodiesong ‘Kleine kokette Vaccinca’. Helaas, die waren er al (Eurovisie songfestival 1962). En toen, als een donderslag bij heldere hemel, schoot me een homoniem te binnen. Ze verkopen de verpakking omdat de inhoud als gelekt is, dus gaat ons parmantige duo ‘De Lekkers’ heten. En dat sluit weer aan met de boodschap ‘wie zoet is krijgt lekkers’. Twee goede kanten aan hun verhaal, vind ik tot slot. Allereerst de avondklok. Mijn vader placht in het grijze verleden later op de avond de wekker op te winden en zei dan ‘de visite zal wel naar huis willen’. Duidelijke boodschap. Nu kijk je verschrikt op je horloge en zegt ‘jongens, ik wil niet lullig doen, maar wil je vóór negen thuis zijn….’. Ten tweede zie ik werkgelegenheid ontstaan bij o.a. Lidl en AH voor werkloze acteurs. De Lekkers treden 8 maart weer op; komt dat zien, komt dat zien. Moet ik zeggen dat onderstaand duo me nader aan het hart ligt:

Zoon Kaj is op dit pad (Firefighter/Paramedic) gekomen dankzij z’n moeder, maar wat me er werkelijk toe brengt is de zeer verheugende boodschap dat hij in april een weekje overkomt. Op dat moment hebben we hem, behalve virtueel op sociale media/facetime, etc. een kleine twee jaar geen warme knuffel kunnen geven. En dat gaat schuren. Hij heeft in Californië een mooi leven opgebouwd en gaat ook nog eens in september trouwen. Tijd om nog eens een aantal dagen één op één met de papa en mama door te brengen. We verheugen ons zeer. Toen ik 20 maart 2019 begon te schrijven met mijn saga ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, kon ik niet vermoeden dat ik komende woensdag aflevering 100 zou publiceren. Daarmee sluit ik het jaar 2002 af en moeten de spannendste jaren nog plaatsvinden. Eén van mijn meest kritische (taalnazi) lezers is de gepensioneerde journalist Richard Keijzer. Echter, ook hij kon z’n nieuwsgierigheid niet bedwingen daar waar het om Frank Monstrey alias ‘de Belg’ gaat. Mijn antwoord was ‘Google’ hem. Wat hij vond verraste hem zeer. Meer zeg ik er niet over, behalve dat de Belg klaarblijkelijk zowel het Ex’pression deel als het Wintzen hoofdstuk uit zijn geschiedenis gewist heeft. Zoals gisteren beslist; de avondklok blijft en we weten ook nog waar de klepel hangt. Dus, gebruik je gezonde verstand en blijf daardoor van alle smetten vrij!

“Uit de Amerikaanse school geklapt” – The Ex’pression years – 99

De reguliere meetings, inclusief hier en daar een uitval, en de verbijsterende propositie van de headhunter.

Aan de tafel gezeten opent Frank met een zin die me bekend in de oren klinkt: “Peter and Gary, we’re on our way to success, let’s move forward amicably.” Gary en ik wisselen kort een blik uit die cynisch “yeah, right” aangeeft. Heel duidelijk blijkt dat Bram behoorlijk op de Belg ingesproken heeft. Terwijl ik zijn pafferige gezicht bestudeer, komen alle onderwerpen uit mijn ‘yellow note pad’ aan bod, inclusief alle excuses waarom bepaalde acties niet uitgevoerd zijn. De reorganisatie van Eckarts VC fonds Ex’tent is niet bepaald een sinecure en daardoor krijgen de ogenschijnlijk beter draaiende dochters als Ex’pression minder aandacht. Gary slikt even en vraagt vol verbazing wat dat van doen heeft met het niet overboeken van toegezegde gelden. “Well,” begint Frank een lang verhaal, waarin hij toegeeft dat sommige stukken van ons te haastig gelezen zijn en dat daardoor de essentie verloren was gegaan. Zo’n boetekleed verhaal, daar word ik een beetje strontziek van. “But, this afternoon we’ll discuss financials and I will be on top of things.” Om het niet op de spits te drijven, kap ik het af en vraag ik maar weer eens hoe het na vier jaar, “for crying out loud”, met onze arbeidsovereenkomst en stock option agreement zit. “It’s around the corner,” bezweert Frank ons, “believe me.” Bram vindt dat Frank genoeg door het stof is gegaan en komt er tussen, “guys, enough, I’m your witness, it’ll be done within a month.” Lekkere getuige, is m’n eerste gedachte. Bram en Frank trekken zich terug voor lunch, en ik doe hetzelfde met Gary. “For fucks sake,” barst Gary uit, “how many times do we have to listen to promises, promises.” Zwijgend reik ik Gary een e-mail aan van Dave Pauldine, President van The Art Institutes, een keten van gereputeerde scholen, en zeer geïnteresseerd in Ex’pression’s succes. “He will visit us and do a tour, December second,” vermeld ik ten overvloede. Plagerig vraag ik Gary of we dat aan Bram en Frank moeten mededelen. “Hell no, they might be our golden ticket out of this madhouse called Ex’tent,” is zijn onmiddellijke response. De middagsessie met spreadsheet wizzard Georg Langer loopt gesmeerd, zeker ook omdat hij bevestigt dat wij hem de correcte informatie aandragen, hetgeen door Frank ontkend werd; “garbage in, garbage out”, zoals hij zo elegant naar Eckart communiceerde. Plichtmatig werken we nog een diner met Frank af. Wel vragen we hem of het echt nodig is dat we in deze tijd van de gebarsten dotcom bubbel een headhunter in moeten huren om een CFO te vinden. “Frank, they will be lining up for free,” onderstreept Gary mijn betoog. Maar Frank staat erop dat we morgen met de headhunter praten, en dat het zijn verantwoordelijkheid is. “And our cashflow,” sputter ik nog tegen. Civiel nemen we afscheid van elkaar, waarna ik naar huis rij waar de kerstboom voortijdig opgetuigd is. Inmiddels horen we al kerstmuziek, waar we ook komen, sinds mid november. Bing Crosby komt me inmiddels de strot uit. Het woord ‘gezellig’ borrelt weer eens in me op, niet alleen vanwege de kerstsfeer, maar ook vanwege Astrids huiswerk. Letterlijk:

Kaj heeft dikke pret op de brancard en Ivar vindt het wel lollig.

Astrid is sinds haar werkvergunning aan de studie geslagen om EMT (Emergency Medical Technician) te worden op de ambulance. Ze oefent nu thuis met een medecursist op de jongens. Ze hoopt dat dit het pad vormt naar ‘911’ werk, oftewel het medische adrenaline avontuur dat lokt. Ik breng kort verslag uit van mijn ‘avonturen’, waarbij de ogenschijnlijke rust haar wel aanstaat. Na mijn vrijdagmorgen meeting met Gary en de HR lady, hoe klef, wordt Barry Obrand aangemeld. Barry is één van de associates van Russell Reynolds Associates en ’n echte glibber van een headhunter. Hij wordt uiterst vriendelijk door Frank welkom geheten. ‘Die twee kennen elkaar’, zoemt het door m’n hoofd. Hij stelt zich aan ons voor en geeft zo’n hand waarbij hij vervolgens z’n linkerhand op de jouwe legt. ‘Freaky’. Lang verhaal kort; hij zal een lijst voorleggen van geschikte kandidaten, en gezien hun reputatie kan dat snel gaan, waarbij hij aantekent dat hij begrijpt dat we haast hebben. Nou, dat is nieuws! “Eh,” vuur ik m’n eerste vraag af, “what is your compensation for a position like that.” Barry legt uitvoerig uit dat voor deze positie gedacht moet worden aan een fee van $60.000, waarvan een derde vooruit betaald dient te worden. “Obviously excluding out of pocket costs,” vervolgt hij monter. Vriendelijk vraag ik hem waar we dan over praten. Klaarblijkelijk schijnt de norm voor dat soort kosten $5.400 te zijn. Ik word gek, $65.400 om een CFO te krijgen die we waarschijnlijk zelf ook kunnen vinden. Ja, Barry meent dat een ‘quality guy’ al snel aan een ‘compensation package’ komt van $200.000. “That means also a raise for Gary and Peter,” kraai ik opstandig. Barry kijkt zuinig, “that’s up to your board,” zegt hij terwijl hij opstaat en Frank een blik van verstandhouding geeft. Ik verbeeld me dat hij een seintje aan Frank geeft, zo van ‘die Laanen plaats ik ook wel’. Nadat hij vertrokken is proberen Gary en ik Frank over te halen om dit niet te doen. We hebben überhaupt de cash niet! Frank is onverbiddelijk, voor kwaliteit moet je betalen. Hij geniet, dit is macht. Maandag krijgen we de bevestiging van Russell Reynolds via alle mogelijke kanalen binnen:

Ik bel Georg Langer en zeg hem de cashflow voor 2003 met ruim twee ton negatief aan te passen. “Für was,” vraagt de van Oostenrijk afkomstige Georg. “Für scheisse,” antwoord ik enigszins bitter, hoewel wat theatraal. “Later Georg,” schakel ik over, “the drinks are on me.” Ik concentreer me op m’n maandag meetings, waarbij ik extra tijd neem voor Ed Niskanen, de huidige CFO. Ik deel hem mede dat de kogel door de kerk, en laat hem de brief van Russell enzovoort zien. Eds ogen staan op droef, als een aangeschoten hert. Ed is een loyale soldaat, zeer bruikbaar, maar eerlijk gezegd, niet als CFO voor de volgende fase. Ik stel hem op z’n gemak, wijs hem op de besparingen die nodig zijn om de extra kosten op te vangen, waardoor hij zeer zeker ook werkzaamheden op een lager niveau dient te accepteren. Ed knikt slechts. Hij veert op wanneer ik hem de eretitel ‘CBO for life’ toebedeel. “Chief Beancounting Officer,” grijnst hij. Na een flinke hug verlaat hij m’n kantoor, waarschijnlijk opgelucht dat hij nog werk heeft. Onder Amerikaans management hadden al z’n spulletjes waarschijnlijk al in een doos bij de receptie gestaan. “Nederland, oh Nederland,” neurie ik, en ga naar de admission meeting met de pittige Yee Ju Riddell. Donderdag begint een lang weekend want we vieren Thanksgiving, door cynici ook wel het feest genoemd waarbij Indianen de kolonisten onder barre omstandigheden van voedsel voorzagen en als dank daarvoor de decennia daarna rücksichtslos uitgemoord werden. Voor de kinderen houden we het op ‘gobble, gobble day’, oftewel de dag waarop de kalkoen, al dan niet via de kont volgepropt, breed genuttigd wordt. Wij vieren het bij vrienden Ton en Marion, wel zo geriefelijk. Zondag 1 december heb ik me over laten halen door Henny Neys, de Mother Teresa van de East Bay, om voor Sinterklaas te spelen in Berkeley, alwaar ik in een bootje zal aankomen. ’s Ochtends krijg ik het boek met de namen van de kinderen, alsmede de namen van de Zwarte Pieten. Gespannen wachten we aan de overkant van de jachtclub op het seintje dat we binnen kunnen komen. Na de korte trip worden we bij aankomst hartelijk welkom geheten.

Het succes is overweldigend, zowel kinderen als ouders, die ik met wat voor de kinderen onbegrijpelijke dubbelzinnigheidjes lachend op mijn hand krijg, amuseren zich. Over dubbelzinnig gesproken; in de zaal zitten veel mensen die ik goed als business relatie kan gebruiken. Zoals ik altijd zeg; netwerken doe je overal. Op mijn weg terug naar de boot, onder het zingen van ‘Dag Sinterklaasje’, beloof ik die schat van een Henny Neys volgend jaar ook weer acte de présence te geven. Het voelt aan als een goede daad. Astrid staat aan de overkant klaar met de auto om me met de kinderen naar huis te brengen. Tot aan de Caldecott tunnel, door de Berkeley Hills, hou ik m’n baard op uit angst kinderen tegen te komen. “Je bent ook zo’n echte Klaas,” zegt Astrid plagerig onder gelach van de jongens, die inmiddels het snoepgoed aan het consumeren zijn. Het wordt een gemoedelijke zondag, hetgeen me goed uitkomt want morgen wacht de komst van Dave Pauldine, de President van The Art Institutes, die ons leven weleens zeer ten positieve zou kunnen beïnvloeden.

Volgende week: een toer en lunch die m’n positie versterkt. Gesteggel met de Belg over de prijs die we voor een CFO moeten betalen. De boardmeeting van 2003 werpt z’n schaduw vooruit.

Mooie vorst en mooie dooi

Heerlijk toch dat het zo fantastisch dooide dat we niet net als in die goeie ouwe tijd opgescheept werden met wekenlange smerige langzaam smeltende sneeuwhopen. En zowel tijdens de vorst als de dooi gebeurde leuke dingen. Komen er plotsklaps twee schaatsers aan de deur (we wonen aan het water). Zegt de man, “eens een zwager, altijd een zwager”. Hoe leuk is dat? Jonge (toen) zwager uit m’n eerste huwelijk die we zeker 15 jaar niet gezien hebben. Grote verhalen, ook al omdat hij een fan was van m’n voetbalcapriolen en hier en daar wel eens een paar voetbalschoenen aan de strijkstok bleef hangen. Of een fraai paars basketbalshirt uit mijn Amerikaanse leger periode. Bij het afscheid hebben we afgesproken om de intervallen qua bezoek wat te bekorten. En dan de burenhulp in os buurtje. Astrid merkte dat de ark van onze Amerikaans/Nederlandse vriendin Mariska, die ons in juni komt verblijden met haar permanente aanwezigheid, enigszins schuin in het ijs hing. Bleek een lekkend kraantje behoorlijk wat water in de loopruimte bijeen gedruppeld te hebben. Geen sinecure, maar binnen een mum van tijd stonden drie buurmannen met een waterstofzuiger (pomp) in slagorde om de ark van kapseizen te behoeden.

Gered! Helden, dat zijn het! Nu wil het geval dat deze semi pensionado, tussen z’n broddel geschrijf door, bij tijd en wijle jonge bedrijven helpt die de avontuurlijke overtocht naar de V.S. willen maken. Voor een eerst oriëntatie is het dan mooi dat er lokale Nederlanders in Californië zijn die de helpende hand willen reiken. Nu heeft m’n beste vriend aldaar, Fred van Buiten, de achterwacht rond episch center Menlo Park opgeroepen een Denk Tank te vormen om zodoende meer kennis bijeen te brengen. En voorwaar, massaal hebben de uitverkorenen zich aangemeld. Om aan te geven hoe blij ik daarmee ben, en om Fred te eren, onderstaand een foto hoe blij hij was toen hij ’n zeldzaam partijtje aan de pool table van me won:

Echt, blijer is niet mogelijk wanneer je van me wint! Fred gaat volgende week met de eerste jeugdige entrepreneurs spreken, en aan de hand daarvan schakelt hij een lid van de Denk Tank in. Gisteren heeft de schouwing plaatsgevonden van ons dak. We gaan er 13 zonnepanelen opleggen en om diverse redenen zijn Astrid en ik er ontzettend blij mee. Nu nog even wat te narren hebben. Ja toch?! Dat bezoek van één persoon per dag gebod is natuurlijk zottenpraat, en wordt massaal gebroken. Voorbeeld: morgen komt zoon Ivar zijn ouders (Astrid en ik) bezoeken. Andersom mag niet. Buiten dat het natuurlijk ridicuul is, maakt hij gebruik van bus en spoor om bij station Breukelen te geraken. Aldaar wacht één zijner beminde ouders op hem ter verdere transportatie. Bezoeken wij hem; één rit van huis tot huis, ik bedoel maar. Ter afsluiting: gebruik je gezonde verstand, luister niet naar al die samenzwerende Corona roeptoeters, en weet dat a.s. woensdag, gelijk een Zwitsers uurwerk, #99 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal gelanceerd wordt. Ja, ja, er zijn nog meer zekerheden in dit leven buiten de dood en de belasting!

Van watervilla naar ijsvilla

Wat zat ik er naast zeg toen ik 16 januari uitriep tot begin en eind van de winter. Maar goed, gisteren werd het een briljante winterdag met een veelal solide ijsvloer. Allereerst wil ik jullie laten zien waar ik de dag begon. Een beetje rillerig nog, maar achter mij kun je goed de plek zien die Astrid en ik open houden voor ons ijsbad.

Goed begin van de dag. Astrid wilde niet op de foto en is kopje onder gegaan. Even kijken hoe lang ze dit volhoudt Vervolgens even naar de sneeuwfilmset die ik geprepareerd heb voor kleinzoon Aren. Daar moet één der hoofdrolspelers, Spartamannetje, uit de penarie geholpen worden.

Als opa heb je het er maar druk mee! Wel is het van belang dat je zo’n peuter van meet af aan duidelijk maakt dat Sparta dé club van Rotterdam is. Vervolgens even naar binnen om op te warmen. Tijd om onze achtertuin, het bevroren eendengat, leidend naar de Loosdrechtse Plassen, vóór activiteiten als koek en zopie, vast te leggen:

Rust alom, een semi pensionado waardig! Dat betekent een bakkie troost en een blik op het laatste nieuws. Jezus! Vrouwelijke theologen en religiewetenschappers vinden dat God niet met Hij, maar hij aangeduid dient te worden. En dan heeft het Bijbelgenootschap net de kleine h gewijzigd naar de grote H. De grote H zou er te veel op duiden dat het hier om een man gaat. Dat vraagt om een oplossing van een ex misdienaar. Ik dus. Als volgt, zeg het met een lied. Mijn voorstel:

Voor of na het ‘Onze Vader’, maakt niet uit, en geen der partijen lijdt gezichtsverlies. She blij, Hij blij. Het Bijbelgenootschap heeft het in beraad. Terug naar het bevroren eendengat waar inmiddels twee ijsgelovigen zich gemeld hebben, die ik onmiddellijk herken:

Overbuur Peter Kamp (comedy kompaan) stelt zich sierlijk aan Astrid voor. Ze gaan ’n rondje ijs veroveren terwijl Tinley zich koeltjes terugtrekt:

Het voelt als een intensieve dag, nadat Astrid heelhuids is teruggekeerd, maar de klok wil de magische vijf maar niet aantikken! Dan maar even concentreren op aflevering 98 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Inmiddels heb ik al aanbiedingen afgewezen om lezers hoofdstukken vooruit te leveren. Helaas, mijn integriteit gaat boven alles. Cynici zullen beweren dat de biedingen niet hoog genoeg waren. Stumperds, dat zijn het. Hoe het ook zij, we gaan nog een weekend ijspret tegemoet, maar blijf op je hoede, zowel het virus als een wak liggen op de loer. Vanaf maandag zal de ijsvilla wederom de metamorfose naar watervilla ondergaan, maar de ijs- en sneeuwpret kunnen ze ons niet meer afnemen!

En dan nu het weer

Je hoort op dit moment alleen maar gepraat over het weer, want de winter komt eraan. De winter die in mijn jeugd zo normaal was (sprak de oude baas schorrig). Het weer dus. Het deed me denken aan een oude mop (weer bejaarden meuk dus). Spreekt een vrouw haar man aan: “kan je het misschien eens een keertje over iets anders hebben dan seks”. De man krabt zich op het hoofd en vraagt, “waarover dan”. Zegt de vrouw, “over het weer bijvoorbeeld”. “Oh”, zegt de man, “wanneer doen we het weer?”. Gezien het niveau van de moppen van Johan Derksen bij Veronica Inside, schenk ik hem deze met plezier. Gedurende de ruim 17 jaar die we onder de rook van San Francisco gewoond hebben, beperkte het schaatsen van de jongens zich tot tijdelijk opgebouwde schaatsbanen, zoals hier op de S.F. Embarcadero:

Ivar gevolgd door Kaj, en koud was het niet!

M’n moonboots staan klaar, evenals de glühwein, mij maken ze niet gek! Dat geldt ook voor alle informatie die ik tot me krijg via de diverse Covid deskundigen. Ik heb besloten me terug te trekken in m’n eigen bubbel, gebruik makend van niet al te zware literatuur, wat comedy, en hier en daar een voetbalwedstrijd. Ach, dat brengt me bij André Onana, de stumper, die het ‘verkeerde’ pilletje innam dat in het medicijnkastje van zijn vrouw lag. En dat verkeerde pilletje van André brengt me bij een sporter die het verkeerde plasje inleverde. Een grap, parodie eigenlijk. Gerard Cox als de Vlaamse wielrenner Polleke die zijn ‘verkeerde’ plas heeft ingeleverd voor de dopingcontrole en vervolgens commentaar geeft over de uitslag: “d’n professeur zegt, amai Polleke, ge zijt gediskwalificeerd, maar proficiat, ik heb een fameus bericht voor u, ge gaat een kind bekomen”. Dat arme Ajax, dit kan er ook nog wel bij na de administratieve vergissing met hun duurste aankoop aller tijden. Na Haller dus ook geen Onana in het Europese voetbal. Wellicht kunnen PSV, AZ, Vitesse en Feyenoord een minitoernooi spelen, waarvan de opbrengsten ten goede van Ajax komen. Dat noemen we dan het Lucky Ajax toernooi. Bijkomend voordeel, dan is het gezeik over dat ‘Lucky’ ook gelijk afgelopen. Trouwe lezer, ook vandaag houden we het weer luchtig, bij OP1 kunnen jullie voor het serieuze deel terecht, hoewel ik eergisteren dacht bij een kookrubriek aanbeland te zijn. Doezel je zo laat wel lekker bij weg! Tja, dat weer…… Wanneer we in Californië gingen skiën, dan genoten we veelal van het onderstaande:

Astrid en ik in ‘actie’ op de hellingen van Lake Tahoe.

Vergis je niet, mijn lach was er een van opluchting, van iemand die weer een zwarte piste heeft overleefd! Zo’n piste waar Astrid als een roze wolk vanaf vlinderde. Heel eerlijk, ik zie best wel een beetje uit naar die sneeuw; licht in het donker. Voor woensdag, nu zeker, kan er weer gerekend worden op een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Nummero 97 zeggen wullie in Rotterdam. Ter afsluiting; blijf geduldig, de prik komt eraan, met of zonder Minister de Jonge. Dus verlies nou niet op het allerlaatste moment je geduld, en weersta de neiging om wildvreemden te omhelzen vanwege de sneeuwpret!