Goed nieuws week

De afgelopen week heb ik alle voor de hand liggende ‘shit’ genegeerd (wel stiekem gekeken) en me geconcentreerd op de leuke dingen des levens. Allereerst de app van zoon Kaj die met verloofde Michelle een geweldig leuk huis in Sacramento heeft gekocht, na wat spannende biedingsdagen (en dus meer betalen); 

Met extra slaapkamer voor de mama en papa en……tromgeroffel…..zwembad. Trots op onze 28-jarige firefighter/paramedic.

Zo’n stoere bedrijfsauto heb ik echt nimmer onder m’n kont gehad! Maandag lag er een mededeling van Post NL dat er een pakket bij de receptie afgegeven was van ‘De Drankgigant’. Dat klonk al veelbelovend, en dat was het ook!

Een literfles Jack Daniel’s ‘Sinatra Select’, met bijbehorend boekje over het hoe, wat en waarom Frank Sinatra een vriend van Jack Daniel’s was. Een presentje van Yup, het bedrijf waar onze ‘digital nomad’ Bo-Peter werkzaam is. Bo-Peter vroeg me om een introductie waar ik gehoor aan heb gegeven. Met succes. Jullie begrijpen dat dit niet mijn laatste tip zal zijn! Dinsdag werd letterlijk de kroon hersteld. Even kort; net voor kerst werd mijn kroon middels een chocolade toffee uit zijn veilige fundering gezogen. Kroon gered, afgelikt en zuinig bewaard. Tandarts Koolhoven zag er geen brood meer in om een noodrestauratie toe te passen; “te weinig houvast”, concludeerde hij. Maar, de Amerikaanse kroon kon bij een nieuwe opbouw wel weer ‘geïnstalleerd’ worden. Procedure van een uur, ging niet meer lukken in 2020. Gat net naast m’n hoektand linksonder gedurende een maand. Alsof ik door zo’n avondklok winkeldief uit Rotterdam Zuid te pakken was genomen! Daar lag ik dus, zonder verdoving, een aantal minuten naar het plafond te kijken, tot het gezellige geluid van de boor onderbroken werd door een ijselijke gil. De mijne. Er zat nog leven in de zenuw. Wat voelt zo’n verdoving dan weldadig aan! Enfin, precisie werk op de vierkante millimeter, maar een klein uur later was het gat gedicht. Vakman. En wat kwam die Frank Sinatra vriend toen van pas! Uit het boekje las ik dat Sinatra nimmer z’n whiskey dronk uit een Jack Daniel’s fles die aangebroken was. Dat bracht me tot de conclusie dat Sinatra of de fles leegdronk, dan wel een enorme voorraad had. Het leek me beter om mijn conclusie niet aan Astrid voor te leggen. Immers, zo goed als Frank Sinatra zing ik sowieso niet. De winter viel dit jaar op 16 januari, als aangegeven door Tinley:

En nee, ze wil niet terug in de ark, Tinley is gek op sneeuw, ze wacht tevergeefs op mij. Malle meid. Het is wel eens lekker hoor, wanneer je op z’n tijd doet alsof er niets aan de hand is. Wapent je voor de dingen die komen gaan. Voor een behoorlijk aantal van mijn lezers (verdubbeld sinds vorig jaar) betekent dat aflevering 96 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, zoals altijd woensdagmorgen rond 8 uur digitaal geleverd. Blijf gezond en alert, het kan je leven redden!

Singh en het overheidscircus Jeroen Bosch

Die arme Jaitsen Singh ligt nu aan de beademing weg te rotten in de medische gevangenis van Vacaville in Californië, schreef ik naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant van gisteren. ‘s Avonds kreeg ik van zus Sieta door dat hij niet meer aan de beademing is. Hoera! Wel zeer verzwakt, maar Jaitsen is een vechter.

Voor de beeldvorming!

Mooi stuk in de Volkskrant van gisteren, maar te oppervlakkig. Iedere keer wordt de verantwoordelijke minister (Dekker nu) die erover gaat de kans gegeven om wetmatigheden van heden aan te grijpen die echter toen het erop aankwam, en toen de overheid Singh ongelooflijk in de steek liet, niet van toepassing waren. Daar zou ook PrisonLaw vertegenwoordiger Rachel Imamkhan meer aandacht aan moeten besteden in plaats van keer op keer de afgewezen WOTS regeling van stal te halen. Enfin, sinds 2015 schrijf ik erover; helaas zonder resultaat. Licht tegenstribbelend werd ik als contact van Singh toegelaten tot BuZa, echter wederom geen resultaat. Daarom onderstaand, maar met lichte tegenzin, het legioen dat in de loop der jaren hulp beloofde, hetgeen helaas als papieren tijger bestempeld kon worden.

30 januari 2016: MP Mark Rutte met gouverneur Jerry Brown van Californië. Ons was beloofd dat Rutte aandacht zou vragen voor de situatie van Singh. De grootste kans! Eh, vergeten. Rutte schreef nog wel een bedankbrief waarin hij inderdaad aandacht vroeg. Ligt waarschijnlijk achter de rododendrons. Daarna eigenlijk een bonte rij:

De ijdele minister Koenders.

De jokkende minister Halbe Zijlstra.

Minister ‘Manus van alles’ Blok.

Bla(ag) minister Dekker. En dan een rits van mensen die tijdens hun bezoek aan Californië heel deftig een ‘note verbale’ ten behoeve van Singh aan de gouverneur overhandigden.

Eén van die mensen was minister Sigrid Kaag, hier geflankeerd door de toenmalige Consul Generaal Gerbert Kunst, winnaar van de slapjanus award. Zouden ze nou zo’n schrijven in een zak van de gouverneur gefrommeld hebben? “As u effe tijd heb?” De ombudsman kwam na een initieel positief antwoord uiteindelijk met een door BuZa ingefluisterd negatief besluit. En de koning liet het ook afweten. Maar dat je uiteindelijk afgeserveerd wordt door een blaag als minister Dekker, is toch wel echt triest. Daarom, mocht één van bovenstaande figuren dit lezen, dit is het stulpje waar je Jaitsen Singh (nog) kunt bezoeken.

Daar wordt je nog eens vrolijk van! Lieve lezers (m/v/o) blijf gezond, variëteit is mooi, maar niet dat Britse!

Woensdag 13 januari 2021; in één woord ‘WOW’!

Ik kan me echt niet herinneren dat één dag zoveel memorabele zaken (4) voortbracht als de 13e. Nu doet het geval zich voor dat 13 mijn geluksgetal is. Vele malen heb ik vrijdag de 13e gebruikt om bijvoorbeeld iets nieuws te brengen, maar dit terzijde. Wel is wetenswaardig dat wij op nummer 13 wonen en daar zeer gelukkig zijn. Mocht het een wedstrijd zijn, dan krijgen we de volgende uitslag: Positief – Negatief 3-1. Als volgt: de dag begon met een hattrick. Huh?! Zo de natuur het wilde (niet te plannen), kreeg Astrid die dag de zorg voor drie baby’s. Dat betekende alle hens aan dek, maar positief, want gelukkige moeders. Helaas kwam het negatieve nieuws in de loop van de dag toen bekend werd dat Jaitsen Singh ernstig ziek blijkt te zijn. Besmet met Covid-19. Ik neem aan dat minister Dekker zich onmiddellijk door de autoriteiten in Californië op de hoogte heeft laten brengen over de situatie. Of hoopt hij stilletje van een hoofdpijn dossier af te zijn? Welnu, nu het kabinet gevallen is, is zijn wens vervuld. Onderstaand nog een souvenir voor zijn plakboek:

Dat bracht de stand op 1-1. Als trouwe Sparta aanhanger deed het me bijzonder veel deugd dat Sparta naar de 8e plaats klom na een uitzege op Fortuna Sittard (0-1). Wat ik niet kon bevroeden was dat ze voor de eerste keer sinds 1973 drie uitwedstrijden op rij gewonnen hadden. Het haalde zelfs internationaal nieuws:

Ik moet zeggen dat Astrid wel raar op stond te kijken toen ze thuiskwam en zag dat ik in m’n eentje de polonaise liep (geen 1,5 meter restrictie) alsmaar “SP-AR-TA” roepend. Het is waar, een kinderhand is gauw gevuld, maar als trouwe Sparta aanhangers weten we maar al te zeer wat voetballijden is. De dag kreeg een ware bekroning toen Trump voor de tweede keer een ‘impeachment’ aan z’n kont kreeg. De acteurs die elkaar verbaal te lijf gingen vond ik van een laag niveau, dat wel. Echter, in vergelijk met het tuig dat 6 januari het capitool aanviel, waren ze soms aanvaardbaar, zeker nadat de FBI bekend maakte dat deze terroristen absoluut op bloed uit waren van de volksvertegenwoordigers. Amerika, politieman #1 van de wereld is die status zeker kwijtgeraakt. Desondanks deed ‘impeach’ me aan een heerlijk sappig smakende perzik denken. Onder het motto m’n oude vader zal wel niet veel te doen hebben, en hij heeft een jukebox, bracht oudste zoon Rick me ‘wat’ 45 toerenplaatjes om uit te zoeken.

Een bezoeker vroeg of we gingen verhuizen! Nou, daar ben ik het komende weekend wel zoet mee, alhoewel ik uit de keurig voorgeselecteerde 60-er jaren al een paar pareltjes geplukt heb. Natuurlijk vanavond eerst even Sparta-PSV kijken. Oh, wat mis ik Het Kasteel! Los van al het bovenstaande, blijf voorzichtig, met name bij het variëren! Covid-19+ ligt op de loer! Maar, aanstaande woensdag wordt aflevering 94 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ virusvrij geserveerd, er zijn zekerheden in het leven!

“Uit de Amerikaanse school geklapt” – The Ex’pression years – 93

De e-mail van Gary naar Bram Zwagemaker. Frank Monstrey probeert een wig te drijven tussen Gary en Peter door uitgebreid alleen Gary aan te schrijven.

Gary begint zijn schrijven met Bram uit te dagen: “Bram, darling”. Hij weet dat Bram alleen al op dat moment op de stang gejaagd wordt. Na zijn afwijzende analyse over de kandidaat boardmember gegeven te hebben, besluit hij als volgt:

In wezen daagt Gary Bram uit door te stellen dat hij graag zichzelf als idioot bloot geeft wanneer Bram duidelijk aan kan geven waarom wij juist deze man aan boord zouden nemen. Ook zijn slotregels zijn hilarisch. Gary en ik moeten er als opgeschoten teenagers enorm om lachen. Het is duidelijk dat we redelijk op ons zelf moeten rekenen omdat alle voorgestelde lijnen van communicatie gewoon naar willekeur doorkruist worden. De jaarlijkse lunch van de Emeryville Chamber of Commerce, dit keer bij Spenger’s Fish Grotto in Berkeley, een lid van de Emeryville Chamber, voelt daarentegen aan als een warme familie bijeenkomst. Vandaag wordt het bestuur voor het komende jaar gepresenteerd.

In tegensteling tot de verplichte Nederlandse Kamer van Koophandel, is dit een vrijwillige organisatie van bedrijven die een belangenvereniging vormt. Ook een machtig bedrijf als Pixar is bij ons aangesloten. Over prestige gesproken! Wederom prijzende woorden tijdens de vergadering voor Ex’pression, en ik word ook in het zonnetje gezet. Voor mij is het een aanstelling die me nog beter in staat stelt om de belangen van Ex’pression te behartigen. En volgend jaar, wanneer ik er geen potje van maak, zal ik bijna automatisch gekozen worden tot Chairman. Ik verheug me er zeer op en na afloop rij ik in een staat van, ja, ‘upbeat’ is het beste woord dat me te binnen schiet, terug naar Ex’pression. Het wordt eens een keer ‘n week die als normaal beschouwd mag worden, en in die stemming vliegen Gary en ik zondag 6 oktober naar Los Angeles om de jaarlijkse bijeenkomst en show van de AES (Audio Engineering Society) bij te wonen.

Eindelijk wat rust in de tent. ’s Avonds ontmoeten we in de Marriott hotelbar een aantal van onze afgestudeerde ‘sound arts’ studenten, die werkzaam zijn op de diverse stands van aanbieders van geluidsapparatuur. Enthousiaste verhalen over goede jobs en het feit dat Ex’pression in veel gevallen betere ‘gear’ heeft dan de bedrijven waar ze nu werken, doen Gary en mij gloeien van trots. En aldus wordt de zondag zeer genoeglijk afgesloten. Maandag nemen we de tijd om de diverse aanbieders langs te gaan, en dat lijkt wel een reünie gezien al de mensen die we inmiddels kennen. Vroeg op de middag bezoeken we Bill Champlin, één van de leadzangers van de groep Chicago, om voorbereidingen te treffen voor opnamen met zijn eigen band bij Ex’pression. Sons of Champlin heet de band, die volgens Bill muziek maakt die qua R&B en funk rock afwijkt van de ‘bread and butter’ muziek waarin hij bij Chicago meedoet. “Bold statement,” mompelt Gary. Maar Chicago is zijn lievelingsband, terwijl ik het genoegen had om twee keer met hen in de Duitse hitlijsten te komen tijdens mijn Arcade tijd. Tevens heb ik ze in Hamburg begeleid gedurende een Duitsland promotie toer. Bill wil graag een DVD maken bij Ex’pression en begrijpt dat we zoveel studenten als maar mogelijk willen laten participeren. Goede zaak voor zowel Bill als Ex’pression. Gary en ik zijn enthousiast en bewonderen voor het weggaan de Grammy die Bill gewonnen heeft als co-writer van de song ‘After the love has gone’ van de groep Earth, Wind & Fire. “There is somewhere another one for a song I wrote for George Benson,” voegt hij er bescheiden aan toe. Onmiddellijk haast hij te zeggen dat mevrouw Champlin hem als volgt op de aarde terug brengt: “hey Mr. Rock ‘n’ Roll guy, how about putting the garbage outside”. Met een brede lach nemen we afscheid van elkaar. Gary en ik gaan ons in het hotel omkleden om ’s avonds het klapstuk van de AES mee te maken; de TEC awards. Een langdurige diner affaire omdat er daadwerkelijk voor elk moertje en boutje van geluidsapparatuur een prijs wordt uitgereikt. Maar, het dient gezegd te worden, gezamenlijk met onze tafelgenoten en de voortreffelijke en ruim vloeiende Kendall Jackson merlot, komt de avond tot een succesvol slot. Al dan niet veroorzaakt door de drank, begint de volgende dag met een kater. Na de recessie in 2001, na de dotcom bubbel, waarbij de Nasdaq maar liefst 39% van z’n waarde verloor, komt de L.A. Times nu met een kop waarin gewaarschuwd wordt dat de daling ook dit jaar nog weleens meer dan 30% zou kunnen bedragen. En dat heeft consequenties voor studenten die een applicatie hebben ingevuld om per 23 oktober in te stromen, maar krediet nodig hebben. De voorwaarden zijn met name door educatie financiering reus Sallie Mae behoorlijk aangescherpt. “It fucking never stops, doesn’t it,” vraagt Gary aan niemand in het bijzonder. “Let’s make sure the accreditation control visit goes well,” waarschuw ik Gary. Wanneer we geaccrediteerd worden, komen onze studenten in aanmerking voor staatsleningen, en daarvoor zijn de voorwaarden zeer soepel. Alles en iedereen moet 16 en 17 oktober “on his best bahavior zijn,” zo waarschuw ik Gary. Studenten zullen willekeurig uitgekozen worden om geïnterviewd te worden, de studieboeken mogen geen fouten bevatten, en hetzelfde geld voor onze bibliotheek, hoewel die grotendeels digitaal is. Overigens zullen ook alle diploma’s en certificaten van het onderwijspersoneel gecontroleerd worden. “I’m on it,” verklaart Gary met een zelfverzekerde grijns. Financiële problemen worden opgelost middels staatsleningen, zeker ook omdat we zo succesvol zijn in het vinden van banen. Ook een eis om geaccrediteerd te worden. Ik voel me een beetje wee in m’n maag: “so close, and yet so far away,” gooi ik er een gemeenplaats uit. Gary knikt, waarna we ons naar de klaarstaande taxi begeven die ons naar LAX brengt, het immens grote vliegveld van Los Angeles. 16 oktober, begin van de dag, controleer ik het gebouw. Gary heeft niet gelogen, alle klaslokalen en studio’s zien eruit om door een ringetje te halen. Zodra je voorbij de receptie komt, loop je tegen een blikvanger aan waarop alles wat Ex’pression betreft gepresenteerd wordt. En de studenten die we tijdens een townhall meeting geïnformeerd hebben, spelen vol vreugde mee.

Nadat het accreditatieteam zich voorgesteld heeft, laten ze weten vanaf nu hun eigen gang te gaan en dat ze vrijdag een exit interview met ons zullen hebben. Vriendelijk glimlachend laten we hen weten er alle vertrouwen in te hebben. Op een of andere manier worden het toch twee ongemakkelijke dagen. Vrijdagmorgen breekt aan en ik stel het team voor de lunch bij The Townhouse te gebruiken, een thuiswedstrijd dus. Ze staan er echter op voor hun eigen lunch te betalen. Ook goed. Vooraf bel ik Adam, de gastheer van The Townhouse, dat er absoluut geen sprake van alcoholische dranken kan zijn. “Okay,” gniffelt hij. Met twee auto’s gaan we op pad, het team vertrekt na de lunch naar hun thuisbasis in Sacramento. Tijdens de sobere lunch krijgen we complimenten over het interieur van de school, curriculum en de tevredenheid van de studenten. Dan komt de “but”….”we really have to look into the diplomas and certificates of the staff, but also the content of the catalog,” wordt er afgesloten. En nee, verder kan er niets over gezegd worden. Allervriendelijkst nemen ze afscheid, Gary en mij met een wat vervelend gevoel achterlatend. Maandagmorgen worden mijn vermoedens door Sales Director Yee Ju Riddell, inmiddels getrouwd, bevestigd: “Out of 72 applications, we lost 21. Ten were denied financially by Sallie Mae,” ze vervolgt haar analyse over het verlies van de overige 11. M’n gedachten zijn inmiddels aanbeland bij het verlies aan cash qua voorschotten en besluit een ‘Newsflash’ naar alle betrokkenen te sturen, waarin ik ook vermeld dat de ondergang van Arts Institute San Francisco ook niet bijgedragen heeft tot vertrouwen in privéscholen. Tot slot vermeld ik dat zoals het er nu uitziet we een groot deel van de salarissen niet uit kunnen betalen. En ja, de top zal er als eerste aan geloven. We vernemen niets. 30 oktober, zes dagen na mijn ‘Newsflash’, stelt Gary voor om, gezien mijn moeilijke relatie met de Belg, Frank één op één te benaderen. Lijkt me een goed plan. Gary schrijft dat hij zich op de Titanic waant en de ijsberg al kan zien, en het vreemd vindt dat de eigenaar er niets aan doet. Tevens geeft hij aan dat de door Frank aangestelde tijdelijke expert er qua cash forecast een theoretische en qua formule oncontroleerbare brei van heeft gemaakt. Frank reageert nu wel onmiddellijk, en denkend dat hij alleen met Gary communiceert laat hij zich duidelijk uit, waarbij ik ervan uitga dat hij Eckart en Bram in een blinde kopie meegenomen heeft. Gary overhandigt me een print out en ondanks dat ik weet hoe de man is, kan ik tijdens het lezen m’n boosheid niet onderdrukken.

Volgende week: de inhoud van de e-mail van de Belg wordt gefileerd. Gary’s response mag er zijn. Het grote bekvechten gaat beginnen; Eckart mengt zich ook in de strijd.

America the beautiful created a monster

Verdrietig werd ik van de beelden die de afgelopen dagen de ronde deden over de invasie van het capitool. Het monster (alias Trump), gecreëerd door de Republikeinse partij, had bijna z’n slag geslagen. Bijna letterlijk conform de ‘monster mash’ song: ‘He did the monster mash, it was a graveyard smash’. Dat laatste inderdaad letterlijk, met vijf doden te betreuren. Mijn grote liefde, Amerika, kreeg weer een blauw oog van formaat. Gehoopt mag worden dat het geen ‘knock out’ is. In gedachten ga ik terug naar m’n eerste vliegreis, en gelijk eentje van formaat. Bladerend in mijn ordner van herinneringen vind ik de foto en bijbehorend vergeeld krantenartikel:

46 jaar geleden, even genietend van een zeldzaam mooie dag in Boston.

Als jochie, geboren en getogen in Rotterdam, ‘vond’ ik als het ware de Amerikaanse toeristen, onze bevrijders, moeiteloos. M’n spaarzame woordjes in het Engels gebruikte ik zonder enige schaamte. Na mijn ‘hello’ en ‘how do you do’, werd de rest met handen en voeten uitgelegd. Dat vonden ze leuk, ‘cute’ zeiden ze dan, en soms gaven ze me een kwartje. Misschien om van me af te zijn, maar zeker weten dat je er een broodje kroket van kon kopen bij de snackbar. Eind 1966 werd ik aangenomen bij het Amerikaanse leger in Rotterdam. Daar werden de goederen die binnenkwamen in de haven van Rotterdam, middels verwerking van ponskaarten, gedistribueerd naar alle legereenheden in Europa. Bij de army leerde ik het automatiseringsvak, whisky drinken, pokeren en Amerikaans spreken. Tevens leerde ik de gruwelen kennen van de Vietnam oorlog. Opgetekend uit de monden van neergeschoten soldaten die na behandeling bij een administratieve terminal gestationeerd werden. Na ruim drie jaar kon ik hogerop, en ’n echte programmeur worden. Ik kreeg het volgende getuigschrift bij m’n afscheid:

Getekend door m’n chef, Joop Langhorst, tevens rechtsback van Sparta en mijn introductie bij de selectie van Wiel Coerver. Maar dat is een andere story. Lang verhaal kort; na me nog wat meer omhoog te hebben gewerkt in computerland, werd ik Divisie Manager bij Holland International Computer Services. In mijn divisie zat ook de grootste multi terminal maatschappij ter wereld van dat moment; Digital Equipment Corp. (DEC). Om gezeur te voorkomen, IBM was veruit de grootste, maar voornamelijk batch georiënteerd. 25 februari 1975 vertrok ik vanaf Schiphol met Accountmanager Leo Meyer van DEC ter voorbereiding van een trip met o.a. het Utrechts Nieuwsblad en het Nieuwsblad van het Noorden. Opdracht was om overal waar mogelijk DEC typeset computers gedemonstreerd te krijgen. Nadat we met Trans World Airlines via Londen aangekomen waren in Boston, vlamde mijn liefde voor Amerika nog meer op. Waar ik ook kwam, ik keek m’n ogen uit. En of het nou de muziek was (Billy Joel) of de sport (Boston Red Sox), ik lustte er wel pap van. De trip voerde ons met de delegatie van de krantenbedrijven naar Raleigh in North Carolina, Texarcana in Texas, Baton Rouge in Louisiana, San Diego in Californië, even weer terug naar Boston in Massachusetts. Vervolgens weer terug naar Californië (Los Angeles), vanwaar we uiteindelijk weer terugvlogen naar Amsterdam. En dat alles in 12 dagen! Met een koffer vol LP’s en evenveel liefde voor Amerika kwam ik thuis. De liefde zou nooit meer overgaan. Maar, zoals het met liefdes gaat, na verloop van tijd komen er trekjes boven tafel waar over gesproken dan wel naar gehandeld dient te worden. Uiteindelijk hebben we er ruim 17 jaar gewoond en is wat er nu gebeurde niet echt verbazingwekkend voor ons. En dat komt mede door de figuur Trump, die model staat voor een lelijk stuk Amerika, en niet alleen vanwege de gebeurtenissen van afgelopen week. Ik ben bang dat Lady Liberty nog heel veel tranen gaat plengen:

Ten overvloede; blijf op je hoede, dus gezond, en weet dat a.s. woensdag #93 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ verschijnt. Lekker bezig!

Het geschenk dat blijft geven

“Oh nee,” hoor ik Astrid luid roepen op tweede kerstdag. Haastig stommelt ze door haar tranen heen naar boven en informeert me over een gruwelijk ongeval. Eerder die week, maandag 21 december, komt Mirelle Driehuis, nicht van Astrid, gezellig bij ons een vorkje mee prikken. Tussen het biertje, ‘n sigaretje en het eten door, vertelt ze vol geestdrift over de inhoud van de dozen die zij en zus Inge eindelijk geopend hebben na het overlijden van hun vader. Inmiddels is er reeds een fotoboek samengesteld dat ons vol enthousiasme getoond wordt. Maar er ontbreken namen bij portretten, dus gaat Astrid aan de slag. Oom Nico “Nak” wordt regelmatig via app en telefoon geraadpleegd, zo ook (schoon) moeder Riet, tante van Mirelle. Er komen heel wat namen en verhalen op tafel. Mirelle straalt.

Ze heeft echt een aanstekelijke, wat schorrige lach. Maar het pronkstuk is de boodschap van hun beider opa en oma aan de vader van Mirelle, oom Arie, die als marineman dienst doet in Aruba. Indertijd had je dat programma waar boodschappen ingesproken konden worden voor familieleden overzee. Daar was een 45-toeren vinyl opname van gemaakt. Je hoorde duidelijk een zenuwachtige, wat geëmotioneerde opa Driehuis z’n zoon Arie vanaf een briefje voorlezen. Oma volgde. Super. Mirelle had het bij een vriend laten digitaliseren, zodat familieleden ook een kopie op hun smartphone konden krijgen. Ik herinnerde me dat Fons Jansen ooit daar een parodie op had gemaakt, maar kon het niet zo snel vinden. Opgeruimd namen we afscheid van elkaar, Mirelle zou binnenkort Astrid, waar ze een klik mee had, weer een handje helpen met ordenen. Dinsdag vind ik alsnog de Fons Jansen parodie bij “Stemmen” op YouTube en stuur dat naar Mirelle. Terug naar tweede kerstdag: Astrid deelt me heel geëmotioneerd mee dat ze een telefoontje kreeg van Inge, zus van Mirelle, dat Mirelle (49) op kerstavond verongelukt is, geschept door een automobilist (geen schuld). Ze wilde niet eerder bellen om Astrids verjaardag niet te verknallen (!) Omdat er vier mensen met smart in ziekenhuizen liggen te wachten op organen die overeenkomen met de hare, wordt ze in leven gehouden. Vandaag gaan vier koeriers met gekoelde transportboxen op pad en krijgen de ‘gelukkigen’ een nieuwe kans om verder te leven. Daarna zal Mirelle inslapen. Alsof er een stomp in m’n maag gegeven wordt. Verslagen zitten Astrid en ik aan tafel, waar alles nog niet bepaald opgeruimd is na het kerstdiner. We staren naar de bloemen die Mirelle maandag meebracht. We scharrelen haar kerstkaart op en steken een kaars aan.

Als lamgeslagen zitten we er langdurig naar te staren, ons afvragend, waarom dan. Maar één ding is zeker, indien er een hogere macht is, dan was Mirelle het geschenk dat gezonden was om door te geven. Ze wordt vandaag gecremeerd. Nichten Astrid en Danielle zullen de familie Driehuis vertegenwoordigen. Haar zus Inge, man Ruben en dochters Jenna en Maylinn, die een speciale band hadden met tante Mirelle, wensen we ongelooflijk veel sterkte. Blijf de mooie herinneringen koesteren van dit mooie mens! En jullie, trouwe lezers, koester het leven. Aanstaande woensdag, als te doen gebruikelijk, weer een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. #92. Gelukkig en gezond 2021, dat wens ik jullie uit de grond van mijn hart.