De e-mail van Gary naar Bram Zwagemaker. Frank Monstrey probeert een wig te drijven tussen Gary en Peter door uitgebreid alleen Gary aan te schrijven.
Gary begint zijn schrijven met Bram uit te dagen: “Bram, darling”. Hij weet dat Bram alleen al op dat moment op de stang gejaagd wordt. Na zijn afwijzende analyse over de kandidaat boardmember gegeven te hebben, besluit hij als volgt:
In wezen daagt Gary Bram uit door te stellen dat hij graag zichzelf als idioot bloot geeft wanneer Bram duidelijk aan kan geven waarom wij juist deze man aan boord zouden nemen. Ook zijn slotregels zijn hilarisch. Gary en ik moeten er als opgeschoten teenagers enorm om lachen. Het is duidelijk dat we redelijk op ons zelf moeten rekenen omdat alle voorgestelde lijnen van communicatie gewoon naar willekeur doorkruist worden. De jaarlijkse lunch van de Emeryville Chamber of Commerce, dit keer bij Spenger’s Fish Grotto in Berkeley, een lid van de Emeryville Chamber, voelt daarentegen aan als een warme familie bijeenkomst. Vandaag wordt het bestuur voor het komende jaar gepresenteerd.
In tegensteling tot de verplichte Nederlandse Kamer van Koophandel, is dit een vrijwillige organisatie van bedrijven die een belangenvereniging vormt. Ook een machtig bedrijf als Pixar is bij ons aangesloten. Over prestige gesproken! Wederom prijzende woorden tijdens de vergadering voor Ex’pression, en ik word ook in het zonnetje gezet. Voor mij is het een aanstelling die me nog beter in staat stelt om de belangen van Ex’pression te behartigen. En volgend jaar, wanneer ik er geen potje van maak, zal ik bijna automatisch gekozen worden tot Chairman. Ik verheug me er zeer op en na afloop rij ik in een staat van, ja, ‘upbeat’ is het beste woord dat me te binnen schiet, terug naar Ex’pression. Het wordt eens een keer ‘n week die als normaal beschouwd mag worden, en in die stemming vliegen Gary en ik zondag 6 oktober naar Los Angeles om de jaarlijkse bijeenkomst en show van de AES (Audio Engineering Society) bij te wonen.
Eindelijk wat rust in de tent. ’s Avonds ontmoeten we in de Marriott hotelbar een aantal van onze afgestudeerde ‘sound arts’ studenten, die werkzaam zijn op de diverse stands van aanbieders van geluidsapparatuur. Enthousiaste verhalen over goede jobs en het feit dat Ex’pression in veel gevallen betere ‘gear’ heeft dan de bedrijven waar ze nu werken, doen Gary en mij gloeien van trots. En aldus wordt de zondag zeer genoeglijk afgesloten. Maandag nemen we de tijd om de diverse aanbieders langs te gaan, en dat lijkt wel een reünie gezien al de mensen die we inmiddels kennen. Vroeg op de middag bezoeken we Bill Champlin, één van de leadzangers van de groep Chicago, om voorbereidingen te treffen voor opnamen met zijn eigen band bij Ex’pression. Sons of Champlin heet de band, die volgens Bill muziek maakt die qua R&B en funk rock afwijkt van de ‘bread and butter’ muziek waarin hij bij Chicago meedoet. “Bold statement,” mompelt Gary. Maar Chicago is zijn lievelingsband, terwijl ik het genoegen had om twee keer met hen in de Duitse hitlijsten te komen tijdens mijn Arcade tijd. Tevens heb ik ze in Hamburg begeleid gedurende een Duitsland promotie toer. Bill wil graag een DVD maken bij Ex’pression en begrijpt dat we zoveel studenten als maar mogelijk willen laten participeren. Goede zaak voor zowel Bill als Ex’pression. Gary en ik zijn enthousiast en bewonderen voor het weggaan de Grammy die Bill gewonnen heeft als co-writer van de song ‘After the love has gone’ van de groep Earth, Wind & Fire. “There is somewhere another one for a song I wrote for George Benson,” voegt hij er bescheiden aan toe. Onmiddellijk haast hij te zeggen dat mevrouw Champlin hem als volgt op de aarde terug brengt: “hey Mr. Rock ‘n’ Roll guy, how about putting the garbage outside”. Met een brede lach nemen we afscheid van elkaar. Gary en ik gaan ons in het hotel omkleden om ’s avonds het klapstuk van de AES mee te maken; de TEC awards. Een langdurige diner affaire omdat er daadwerkelijk voor elk moertje en boutje van geluidsapparatuur een prijs wordt uitgereikt. Maar, het dient gezegd te worden, gezamenlijk met onze tafelgenoten en de voortreffelijke en ruim vloeiende Kendall Jackson merlot, komt de avond tot een succesvol slot. Al dan niet veroorzaakt door de drank, begint de volgende dag met een kater. Na de recessie in 2001, na de dotcom bubbel, waarbij de Nasdaq maar liefst 39% van z’n waarde verloor, komt de L.A. Times nu met een kop waarin gewaarschuwd wordt dat de daling ook dit jaar nog weleens meer dan 30% zou kunnen bedragen. En dat heeft consequenties voor studenten die een applicatie hebben ingevuld om per 23 oktober in te stromen, maar krediet nodig hebben. De voorwaarden zijn met name door educatie financiering reus Sallie Mae behoorlijk aangescherpt. “It fucking never stops, doesn’t it,” vraagt Gary aan niemand in het bijzonder. “Let’s make sure the accreditation control visit goes well,” waarschuw ik Gary. Wanneer we geaccrediteerd worden, komen onze studenten in aanmerking voor staatsleningen, en daarvoor zijn de voorwaarden zeer soepel. Alles en iedereen moet 16 en 17 oktober “on his best bahavior zijn,” zo waarschuw ik Gary. Studenten zullen willekeurig uitgekozen worden om geïnterviewd te worden, de studieboeken mogen geen fouten bevatten, en hetzelfde geld voor onze bibliotheek, hoewel die grotendeels digitaal is. Overigens zullen ook alle diploma’s en certificaten van het onderwijspersoneel gecontroleerd worden. “I’m on it,” verklaart Gary met een zelfverzekerde grijns. Financiële problemen worden opgelost middels staatsleningen, zeker ook omdat we zo succesvol zijn in het vinden van banen. Ook een eis om geaccrediteerd te worden. Ik voel me een beetje wee in m’n maag: “so close, and yet so far away,” gooi ik er een gemeenplaats uit. Gary knikt, waarna we ons naar de klaarstaande taxi begeven die ons naar LAX brengt, het immens grote vliegveld van Los Angeles. 16 oktober, begin van de dag, controleer ik het gebouw. Gary heeft niet gelogen, alle klaslokalen en studio’s zien eruit om door een ringetje te halen. Zodra je voorbij de receptie komt, loop je tegen een blikvanger aan waarop alles wat Ex’pression betreft gepresenteerd wordt. En de studenten die we tijdens een townhall meeting geïnformeerd hebben, spelen vol vreugde mee.
Nadat het accreditatieteam zich voorgesteld heeft, laten ze weten vanaf nu hun eigen gang te gaan en dat ze vrijdag een exit interview met ons zullen hebben. Vriendelijk glimlachend laten we hen weten er alle vertrouwen in te hebben. Op een of andere manier worden het toch twee ongemakkelijke dagen. Vrijdagmorgen breekt aan en ik stel het team voor de lunch bij The Townhouse te gebruiken, een thuiswedstrijd dus. Ze staan er echter op voor hun eigen lunch te betalen. Ook goed. Vooraf bel ik Adam, de gastheer van The Townhouse, dat er absoluut geen sprake van alcoholische dranken kan zijn. “Okay,” gniffelt hij. Met twee auto’s gaan we op pad, het team vertrekt na de lunch naar hun thuisbasis in Sacramento. Tijdens de sobere lunch krijgen we complimenten over het interieur van de school, curriculum en de tevredenheid van de studenten. Dan komt de “but”….”we really have to look into the diplomas and certificates of the staff, but also the content of the catalog,” wordt er afgesloten. En nee, verder kan er niets over gezegd worden. Allervriendelijkst nemen ze afscheid, Gary en mij met een wat vervelend gevoel achterlatend. Maandagmorgen worden mijn vermoedens door Sales Director Yee Ju Riddell, inmiddels getrouwd, bevestigd: “Out of 72 applications, we lost 21. Ten were denied financially by Sallie Mae,” ze vervolgt haar analyse over het verlies van de overige 11. M’n gedachten zijn inmiddels aanbeland bij het verlies aan cash qua voorschotten en besluit een ‘Newsflash’ naar alle betrokkenen te sturen, waarin ik ook vermeld dat de ondergang van Arts Institute San Francisco ook niet bijgedragen heeft tot vertrouwen in privéscholen. Tot slot vermeld ik dat zoals het er nu uitziet we een groot deel van de salarissen niet uit kunnen betalen. En ja, de top zal er als eerste aan geloven. We vernemen niets. 30 oktober, zes dagen na mijn ‘Newsflash’, stelt Gary voor om, gezien mijn moeilijke relatie met de Belg, Frank één op één te benaderen. Lijkt me een goed plan. Gary schrijft dat hij zich op de Titanic waant en de ijsberg al kan zien, en het vreemd vindt dat de eigenaar er niets aan doet. Tevens geeft hij aan dat de door Frank aangestelde tijdelijke expert er qua cash forecast een theoretische en qua formule oncontroleerbare brei van heeft gemaakt. Frank reageert nu wel onmiddellijk, en denkend dat hij alleen met Gary communiceert laat hij zich duidelijk uit, waarbij ik ervan uitga dat hij Eckart en Bram in een blinde kopie meegenomen heeft. Gary overhandigt me een print out en ondanks dat ik weet hoe de man is, kan ik tijdens het lezen m’n boosheid niet onderdrukken.
Volgende week: de inhoud van de e-mail van de Belg wordt gefileerd. Gary’s response mag er zijn. Het grote bekvechten gaat beginnen; Eckart mengt zich ook in de strijd.