“Uit de Amerikaanse school geklapt” – The Ex’pression years – 103

Het wordt er in het tweede kwartaal niet rustiger op. De nieuwe CFO maakt z’n opwachting.

Uiteraard begrijp ik de teleurstelling van CFO Ed Niskanen, maar een zekere opluchting zal er zeker zijn nu hij niet meer te maken heeft met Brams brute kritiek. Ik zeg hem een bijpraat lunch toe. Voor het overige wil ik het luchtig houden. Er wordt gegrinnikt over de plotselinge omslag van de Belg om toch een ‘refund’ te vragen aan E&Y vanwege hun onkunde in de school business. Eerder had hij ze te vuur en te zwaard verdedigd. Het gegeven dat we 18 klassen dankzij ons 24/7 systeem hebben kunnen laten afstuderen binnen vier jaar, voelt goed. En zo breng ik ook de e-mail in herhaling die ik een week geleden naar het hele personeelsbestand heb gezonden inzake wijziging activiteiten van Gary en mij. Luchthartig geschreven om het voor Gary te verlichten:

Ik benadruk dat het ook de wens was van ons board en dat ik deze week het ‘org chart’ als zodanig zal aanpassen. Gary zegt niets, hij vond het toen niets, en nu ook niet. Hij wilde eigenlijk absoluut het ‘placement department’ blijven leiden, omdat het sexyer is om met de Pixars van deze wereld om te gaan dan met ouders. Daarnaast valt het educatiegedeelte nu rechtstreeks onder de tot ‘VP of Education’ gepromoveerde Chris Coan. Er valt onmiskenbaar een schaduw over de bijeenkomst die ik dan maar afsluit om verdere discussies hieromtrent te voorkomen. Nadat we opgebroken zijn, zeg ik Gary dat we heel wat te bespreken hebben tijdens ons vijfjarig jubileum in Las Vegas. Met een brommerige knik verdwijnt hij in z’n kantoor. Daar baal ik zo van; Gary up, Gary down. De laatste tijd steekt het z’n kop weer op. Ik vermoed dat hij weer eens een keer z’n medicijnen niet heeft ingenomen. Ook een punt voor de Las Vegas agenda. De eerste die overigens, hoe grappig, de bui over zich heen krijgt is de Belg. Frank Monstrey meldt monter dat hij New York aandoet en daarom van de gelegenheid gebruik maakt vrijdag naar San Francisco te vliegen om zaterdag de laatste twee geselecteerde CFO’s te interviewen. Gary laat hem bot weten dat hij geen enkel agendapunt heeft om met hem te bespreken en absoluut geen zin heeft om zijn weekend door Frank te laten ruïneren. Een echte ‘wie denk je wel dat je bent’ e-mail. Frank haalt bakzeil en vliegt donderdag binnen. Tevens stemmen we in om te dineren met de topkandidaat voor een boardpositie. Ik zeg m’n pokeravond dan maar af. ‘The things we do for love’! Frank zien we vrijdagmiddag verschijnen wanneer de CFO’s geïnterviewd worden. De keus valt na een intensief gesprek op Espi Sanjana, een gelouterde CFO van Indiase afkomst, met ‘honors’ afgestudeerd van het prestigieuze Columbia University in New York. Maar voor ons is van belang dat het een sterke persoonlijkheid is, die opgewassen is tegen het koppel Bram/Frank, hetgeen we in een voorgesprek ter dege met hem hebben doorgenomen. Stipt om zeven uur schuiven we aan in ‘The Townhouse’ om kennis te maken met June Hamilton, beoogd boardmember. Tot en met gekwalificeerd, koud als een kikker. Frank gloeit van trots en heel eerlijk kunnen we beter deze slag laten lopen om ons te concentreren op het eindspel. We jakkeren door de maaltijd heen en nemen rond half negen afscheid. Ik wens Gary “a hell of a weekend” en zeg hem niet te vergeten z’n reiskoffer voor onze pret ‘5th anniversary’ Vegas trip mee te nemen. “Yeah, yeah,” mompelt hij onderweg naar z’n kever. Nou, nou, dat belooft gezellig te worden! Voordat we maandag vertrekken, wijden we eerst klas 28 in en daar knapt Gary zienderogen van op. De middagvlucht, gelardeerd met een Bloody Mary, brengt ons binnen een kleine anderhalf uur van San Francisco naar Las Vegas, waar we inchecken in ‘The Venetian’. Gary neemt een forse slok van zijn ‘Manhattan’ en zegt met een halve lach, “next.” Aangezien we pas laat besloten hebben ons vijfjarig jubileum te vieren, is er geen enkele show van betekenis te boeken. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje ‘off the strip’ bij een show van ‘The Rat Pack’.

En verdomd, de acteurs die Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr. spelen, zouden in Nederland in elk theater een goed figuur slaan. Gary verontschuldigt zich om een toiletstop te maken en komt na zo’n 20 minuten terug met een kegel van wiet. En dan komt hij met een opmerking die ik zo herken van hem wanneer hij relaxed is; “you’ve got to admit Pete, She got a great body.” Nu is het mijn moment om binnensmonds iets onverstaanbaars te mompelen. Even na middernacht doen we na een korte wandeling de nachtbar van ‘The Venetian’ aan. Twee slaapmutsjes verder durf ik het aan; “still on medication Gary,” vraag ik langs m’n neus weg. Gary is ondanks alles op z’n hoede en lacht het bevestigend weg, hij gaat nog wat gokken. Ik besluit om nog een whiskietje uit de minibar op m’n kamer te nemen om zodoende m’n gedachten wat te ordenen. Tegen half vier word ik met m’n hoofd op het bureau wakker; vrij ongeordend. Het hotelontbijt is uitgebreid en zwijgend verorberen we onze ‘eggs over medium’ met ‘crispy’ bacon.

Peter met Gary, die lacht als een boer met kiespijn.

Voor het hotel staan de taxi’s opgelijnd en de portier opent gedienstig de deur, met open hand, zodat je weet waar je de fooi in moet stoppen. Gary is stil in de taxi en pas aan boord komt hij met een vraag die waarschijnlijk al een tijdje op z’n lippen brandt; “can I have placement back, Pete.” Er past slechts één antwoord op; “nope.’ Dit is besloten in de boardmeeting en als zodanig pas ik het ‘org chart’ aan. “Period.” Op SFO blijft Gary’s gebruikelijke ‘hug’ uit, klaarblijkelijk heb ik hem pijn gedaan. De eerste week van april vindt er een uitbundige uitwisseling van e-mails plaats tussen ‘lawyers’ en HQ de ‘Bosschuur’ inzake onze overeenkomsten, nog steeds zonder overeenstemming. Tevens werkt Chris Coan aan ons bezwaarschrift tegen de afwijzing van ons accreditatie voorstel. Vrijdag 11 april maakt CFO Espi Sanjana zijn entree, waarna hij kalmpjes met de financiële mensen om de tafel gaat. ’s Avonds genieten van een concert bij ons van de gelauwerde Tori Amos, dat deels uitgezonden gaat worden op KTVU en Channel4. Liefst acht maal is ze genomineerd voor een Grammy, en dat kon je merken aan haar entourage toen ze ’s middags als een ware diva Ex’pression binnen schreed!

En uiteraard werken onze studenten eraan mee. Dat staat nog eens goed op je CV! Lange avond, dat wel. Zaterdagmorgen weer vroeg op, want er is weer een ‘Open House’. Na het gebruikelijke welkomstwoord van Gary en mij, trek ik me tijdens de rondleidingen terug op mijn kantoor. Net nadat ik m’n computer opgestart heb, stormt Gary naar binnen en begint een onsamenhangend verhaal te spuien over een memo van HR waarin Ed Niskanen aangehaald werd met een verkeerde uitlating over ‘retakes’. Gary spuugt vuur en is niet te stoppen. Langzaam word ik erg boos en werk hem daadwerkelijk fysiek m’n kantoor uit. “Get the fuck out of my face,” roep ik hem nog na. Dit is toch wel de druppel. Ik besluit om wat ‘lawyers’ betreft zelfstandig m’n gang te gaan en tevens om in de ‘org chart’ duidelijk weer te geven hoe de verhoudingen liggen. Iedere keer wanneer ik Gary een vinger geef, maakt hij er misbruik van. Misschien ben ik wat dat betreft wel een zachte heelmeester. Moet ik erbij zeggen dat z’n irrationele gedrag me wel zorgen baart. Dermate dat ik me afvraag, alle schermutselingen in aanmerking nemend, of het wel zin heeft om hiermee door te gaan. Wanneer de onderhandelingen aflopen als verwacht mag worden, zou het weleens gunstig kunnen zijn om met een zak geld huiswaarts te keren. Immers, hoeveel kan een mens hebben? Sowieso besluit ik om nu nog Gary een e-mail als zodanig te sturen.

Beetje bombastisch, maar “what the fuck,” mompel ik binnensmonds. Inmiddels heb ik een behoorlijke hekel aan George W. Bush gekregen. Het eind van ons ‘Open House’ is aangebroken en professioneel als altijd sluiten we het af. Vervolgens gaan we zonder boe of bah te zeggen huiswaarts.

Volgende week: Irrationeler kan het niet. Ophef over het ‘org chart’, waarna Gary de Belg te hulp roept.