Eindelijk is-ie er dan. Donderdag rond 8.30 leverde de KL606 zoon Kaj prompt af op Schiphol. Bijna twee jaar niet kunnen knuffelen, en daar stond hij, in levende lijve. Net als zonen Bo-Peter en Ivar had hij een naar hem snakkende moeder Astrid bezworen niet de hulp van Robert ten Brink in te roepen. Wanneer een Nederlander bij hem aan de deur in Amerika zou verschijnen met een camera, dan zou z’n openingszin niet verder komen dan “hallo, ik ben Ro…”, voordat de deur dichtgesmeten zou worden. “Ik kom op eigen kracht ma,” sprak Kaj zelfverzekerd. En zo mocht ik ze dan ook vastleggen voor de magnifieke bedrijfsauto van Astrid, voordat ze op pad gingen om een zomers trouwpak aan te schaffen.
Immers, 25 september groot feest in het ons zo nauw aan het hart liggende Cabo San Lucas in Mexico, waar hij met verloofde Michelle een stap verder gaat: HUWELIJK! Zo ver is Bo-Peter met vriendin Tiphanie nog niet, maar wel was hij Kaj voor in het ontlopen van het ‘All you need is love’ busje. Beide tortelduifjes meldden zich al ter vrijwaring in 2020, die namen geen enkel risico. Extremer nog verliep het met Ivar. Een kleine vijf jaar geleden vergezelde hij ons terug naar Nederland. Hij, die nota bene opgegroeid is in Californië, zag het al voor hem na het bekijken van één show van ‘All you need is love’. “Hallo Ivar, ik ben Robert, ik heb een boodschap voor je in m’n busje dat om de hoek staat”. Zó sterk dat hij vorig jaar, toen hij vier maanden vastzat wegens Corona in Costa Rica, weigerde z’n adres daar op te geven aan ons. “Die gluiperd van een Ten Brink houdt dat in de gaten, pa,” sprak hij verwilderd. Voor de zekerheid liet hij zich ook door een inheemse kaalscheren:
Hij ademt uit ‘zo een knappe jongen die mij nog vindt’
Ik moet het meer van een pruik hebben, maar ja, naar mij is Robert gelukkig niet op zoek. Wel zorg ik ervoor het trouwhartig voor Astrid op te nemen, mochten we het missen. En ik heb altijd een schone zakdoek bij de hand! Overigens kan Michelle, die in hun nieuwe huis in Californië is achtergebleven, gerust zijn; Kaj is (nog) niet doodgeknuffeld. Donderdag hebben Kaj en ik, in het kader van zo lang mogelijk wakker blijven, Roma-Ajax bekeken. Ik had moeite om hem tijdens de wedstrijd wakker te houden. Alleen het commentaar van Ten Hag was leuk, omdat die altijd een andere wedstrijd ziet. “We hadden 75% balbezit”, jankte hij. Zeker, tikkie breed, tikkie terug, tikkie over de hele, maar weinig in de 16 (vakterm). “We hebben de kansen niet benut”. Is dat niet een onderdeel van het spelletje? Helaas bewees hij dat onze Nederlandse competitie inderdaad van ‘Mickey Mouse’ gehalte is. Met nog een ‘helaas’ moet ik daarin Johan Derksen gelijk geven. Laat Vitesse zondag in de bekerfinale maar bewijzen dat het niet zo is. Afsluitend (voor de kenners); #107 glijdt woensdagmorgen weer de digitale brievenbus in!