Wanneer een leeftijdgenoot als Gerd Müller het loodje legt, dan raakt het je op een of andere manier meer. Natuurlijk was hij ook mijn leeftijdgenoot toen hij 7 juli 1974 Duitsland tegen Nederland naar het wereldkampioenschap schoot. Het beste team van WK’74 verloor. Het bleek een Nederlands trekje te worden. Het was ook de wedstrijd waarin de ‘Schwalbe’ z’n oorsprong vond, immers, Hölzenbein liet zich vallen en kreeg een penalty mee. Later door hem ook bevestigd. Der Kaiser benutte de pingel onberispelijk. Huilen dus. Het werd sowieso een huiljaar, daarom staat het zo in m’n hersens gegrift. 21 juni verhuisden we naar Zuilichem, gelegen in de Bommelerwaard. Van een flat in Rotterdam Ommoord naar een twee-onder-één-kap in het land van Maas en Waal. Het zou uiteindelijk het begin van het einde worden van m’n eerste huwelijk. Wel het seizoen afgemaakt bij VIOS Zuilichem, waarvoor ik zaterdags vanuit Den Haag overkwam om tegen ploegen uit de omgeving als Brakel of Zaltbommel te spelen. Ik hoor nog luid en duidelijk het “schup ‘m voor de bast”, vanaf de zijlijn. We zagen er best sjiek uit in onze gesponsorde trainingspakken:
Memory Lane, met ‘dank’ aan Der Bomber. Het overkwam me nogmaals deze week toen ik President Biden hoorde zeggen “Mission accomplished” over terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Afghanistan. Met droge ogen. M’n achting voor hem tuimelde nog niet tot het niveau Trump, maar toch behoorlijk. Tijdens de Vietnam oorlog werkte ik voor het Amerikaanse leger in Rotterdam, officieel uitgeleend door ons Ministerie van Oorlog. Wij verwerkten daar alle inkomende goederen vanuit de hele wereld, bestemd voor in Europa gelegerde Amerikaanse soldaten, middels inkomende ponskaarten. Die werden verwerkten op een IBM 407 accounting machine:
Groter dan een bankstel en minder capaciteit dan een iPhone!
Gebruikelijk was dat serieus gewonde soldaten na hun ziekenhuisperiode naar een administratieve terminal als de onze gestuurd werden. De verhalen die je dan hoorde, zeker na wat alcohol, waren soms te gruwelijk voor woorden. We weten allemaal hoe dat afgelopen is. Maar goed, de dames en heren politici geven daar hun draai aan, als te doen gebruikelijk. De uitstel van het ‘Afghaan’ tolken debat werd nota bene over afgelopen weekend naar dinsdag getild terwijl de Taliban praktisch al aan de poorten van Kabul rammelden. Het deed me denken aan Majoor Kees van Paul van Vliet; ‘Aan de vijand zijn stukken verzonden geworden, waarin de vijand wordt medegedeeld geworden, dat het nou verders geen zin meer heeft het vaderland binnen te vallen tussen des vrijdags 17 00 uur en des maandags 09 00 uur’. Triest hoor wanneer je een geliefde hebt verloren, of geamputeerd op Schiphol op kan komen halen. Uiteraard sluiten we nooit in mineur af! Onze trip naar Mexico om daar het huwelijk van Kaj en Michelle bij te wonen, volgende maand, vervult ons met meer vreugde dan ik uiten kan. Ook zie ik zeer uit naar mijn trip naar Het Kasteel morgen met broer Rob, en naar volgende week zaterdag (volgende Luim meer). Woensdagmorgen vervolg van het School epos. Zoals altijd; blijf en gedraag je gezond!